Quantcast
Channel: Κοσμοϊδιογλωσσία
Viewing all 1482 articles
Browse latest View live

Σύντομη αναφορά στον κίνδυνο διολίσθησης των Ηνωμένων Πολιτειών στον σεκταρισμό.

$
0
0

Θα ήταν καταστροφικό για τις Ηνωμένες Πολιτείες να κάνουν οτιδήποτε που έστω υπαινίσσεται μια επιστροφή στην προ-Βεστφαλιανή αντίληψη η οποία ενώνει τις γραφές και την κυριαρχία.
Paul R. Pillar - Η διολίσθηση της Αμερικής στον σεκταρισμό.

Αυτή η διολίσθηση φανερώθηκε έντονα επί Μπούς, -δυστυχώς- συνεχίζεται επί Ομπάμα και έχει ενδογενή δυναμική στις Ηνωμένες Πολιτείες τις τελευταίες δεκαετίες. Η άνοδος του σεκταρισμού, της κατακερματισμένης κοινωνίας κ.λπ δεν είναι τυχαία φαινόμενα. Δεν αφορούν μονάχα τον Ισλαμικό Κόσμο. Αφορούν τόσο τις Ηνωμένες Πολιτείες, όσο και την Ευρωπαϊκή Ένωση (προηγούμενο σύντομο σημείωμα περί κυριαρχίας βεστφαλιανού τύπου).

That danger [of going down the sectarian path] has to do with how through the centuries religiously-defined and religiously-motivated conflict has been one of the biggest sources of organized bloodshed and human suffering. We see such bloodshed and suffering in abundance today in the Middle East, South Asia, and parts of Africa. The West has mostly extracted itself from that type of agony, but did so only after the agony of the Thirty Years War led Europeans to erect a state system that banished to the past the idea that religious difference should be the basis for one state waging war against another state. It would be disastrous for the United States to do anything that even hints at return to a pre-Westphalian mindset that unites sovereigns and scripture... This entire pattern damages the effectiveness of U.S. foreign policy... There are fundamental values at risk at home in the United States, too.

Εάν, αφροαμερικανοί και γερμανικής καταγωγής λουθηρανοί, «hispanic or latino» και «non hispanic white» ρωμαιοκαθολικοί, άραβες και καυκάσιοι μουσουλμάνοι, αμερικανοασιάτες και white/Native American άθρησκοι, αγγλοσάξονες και ηπειρωτικοευρωπαϊκής καταγωγής καλβινιστές, Native Hawaiians και αμερικανοινδιάνοι σαμανίζοντες, εάν όλοι οι προηγούμενοι, δεν είναιόλοι τους Αμερικανοί (Έθνος-Κοσμικότητα) τότε τι είναι;

.~`~.


I) Περί της επιλογής (αυτής καθ'εαυτής), όχι περί του προσώπου (αυτού καθ'εαυτού) και II) περί ασυμβίβαστων κυβερνητικών κομματιστών.

$
0
0

I
Κάποιος μπορεί να είναι τολμηρός πρωθυπουργός μόνον με τίμημα να είναι κακός αρχηγός κόμματος... Ο ρόλος του ηγέτη της χώρας και ο ρόλος του ηγέτη του κόμματος εύκολα έρχονται σε σύγκρουση... Επειδή το κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία δρα σύμφωνα με τα λεγόμενα του αρχηγού του, ο αρχηγός πρέπει να προσέχει τι λέει...
Kenneth Waltz
Όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες προσπαθούν να παρουσιάσουν το εθνικό τους συμφέρον ως πανανθρώπινο (ταυτίζοντας τα δύο αυτά επίπεδα), και η Γερμανία το δικό της εθνικό συμφέρον ως πανευρωπαϊκό (ομοίως), έτσι και τα κόμματα, εντός των κρατών, προσπαθούν να παρουσιάσουν το κομματικό τους συμφέρον ως δημόσιο συμφέρον, στο εσωτερικό, και ως εθνικό συμφέρον, στο εξωτερικό. Η διαφορά είναι πως η υπέρβαση του στενού κομματικού συμφέροντος, είναι η ευκολότερη από όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις. Οι μικροί πολιτικοί ή τα μικρά πολιτικά ανθρωπάκια, τις μεγάλες στιγμές, καθηλώνονται και οχυρώνονται γύρω από το κόμμα τους και τη μικρότητα του. Προσπαθούν να στενέψουν και να συρρικνώσουν το δημόσιο και εθνικό συμφέρον στα ασφυκτικά πλαίσια του συμφέροντος του κόμματος τους.
Ορθά έπραξε, ιδιοτελώς ή ανιδιοτελώς (αδιάφορο στην προκειμένη περίπτωση), ο Πρωθυπουργός και δεν υπέκυψε σε κάποιου είδους «αριστερό επαρχιωτισμό» και «σεχταρισμό». Άλλωστε όπως έχει αποδειχθεί κατ'επανάληψη ιστορικά, η ταξική «ενότητα» είναι σαφώς, περισσότερο «φαντασιακή» και ιδεολογική από ότι η εθνική «ενότητα». Επίπλαστες και οι δύο. Το πρόσωπο είναι επιμέρους, η πολιτική γεωγραφία έχει σημασία στη συγκεκριμένη συγκυρία.

II
Ορισμένοι ασυμβίβαστοι δεν έχουν αντιληφθεί πως ο ίδιος ο Συ.Ριζ.Α είναι συμβιβασμός για την ελληνική κοινωνία. Ο συμβιβασμός ξεκίνησε με την ελληνική κοινωνία να αποζητά απεγνωσμένα την ανάδυση κάποιου νέου πολιτικού φορέα-υποκειμένου-κίνησης-ρεύματος, κάτι τέλος πάντων, προκειμένου να προσανατολιστεί προς αυτή την κατεύθυνση και να απεγκλωβιστεί από το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης. Η μη ανάδυση ή ύπαρξη αυτού του «πράγματος», η μη ριζική ανανέωση του πολιτικού συστήματος, σε ουσία, λειτουργία και όχι στο φαίνεσθαι, και τα αδιέξοδα στα οποία μας εγκλωβισε, οδήγησαν σε δημιουργία ή/και αυτονόμησή καρκινωμάτων και ώθησαν σε συμβιβασμούς. Η επιλογή του Συ.Ριζ.Α από μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας και η επιλογή του συγκεκριμένου προσώπου για την Προεδρία της Δημοκρατίας, δεν είναι παρά η συνέχεια αυτής της κατάστασης. Της μη ύπαρξης, της μη ανάδυσης ενός νέου, δυναμικού και ρηξικέλευθου ρεύματος. Ο ίδιος ο Συ.Ριζ.Α είναι ένας συμβιβασμός για την ελληνική κοινωνία. Αυτό δεν έχουν καταλάβει. Δεν είναι το νέο, ποτέ δεν ήταν. Η αξία του έγκειται στο ότι μπορεί να γίνει το όχημα για κάτι νέο.

.~`~.

Η κρίση συνεχίζεται. Αντί Εισαγωγής: Πρόκληση εκτός ορίων και I) The Breakup. The Slow Demise of U.S. Bipartisan Support for Israel.

$
0
0

Άμεσα σχετιζόμενες αναρτήσεις

Αντί Εισαγωγής
Πρόκληση εκτός ορίων
Ο Νετανιάχου θα μιλήσει σήμερα (3 Μαρτίου) στο Κογκρέσο στην Ουάσιγκτον εναντίον της διευθέτησης του προβλήματος του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν που ετοιμάζονται να συμφωνήσουν οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Κίνα, η Γαλλία, η Βρετανία και η Γερμανία. Με μόνο ορατό και εν μέρει αμφίβολο κέρδος την ψηφοθηρία εν όψει των εκλογών στο Ισραήλ σε δύο βδομάδες, ο Νετανιάχου βρίσκεται στις ΗΠΑ παρά την αντίθετη βούληση του Ομπάμα, ο οποίος δεν θα τον συναντήσει, ενώ ο αντιπρόεδρος Μπάιντεν δεν θα είναι παρών στην ομιλία του πρωθυπουργού του Ισραήλ στο Κογκρέσο.
Με δεδομένο ότι ο Ομπάμα θα βρίσκεται για άλλα δύο χρόνια στον Λευκό Οίκο και με ισχυρή την πιθανότητα ο Νετανιάχου να εξακολουθήσει μετεκλογικά να είναι πρωθυπουργός, η περαιτέρω επιδείνωση των διμερών σχέσεων ΗΠΑ-Ισραήλ πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Ο Νετανιάχου δεν εκφράζει απλώς την ανησυχία του για την επικείμενη πλήρη εξομάλυνση των σχέσεων ΗΠΑ-Ιράν. Αναμειγνύεται χωρίς προσχήματα στο πλευρό των Ρεπουμπλικάνων στην παρατεταμένη προεκλογική αντιπαράθεση για τις εκλογές του 2016, με την εξωτερική πολιτική να είναι το προνομιακό πεδίο στο οποίο οι αντίπαλοι του Ομπάμα προσπαθούν να αποδομήσουν την αξιοπιστία των Δημοκρατικών.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ένα οργανωμένο λόμπι αντιδρά σε μια σημαντική στροφή της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ. Το 1971-72 το λόμπι της Ταϊβάν έκανε ό,τι μπορούσε για να παρεμποδίσει τους Νίξον - Κίσινγκερ να εξομαλύνουν τις σχέσεις με την Κίνα του Μάο, ενώ σήμερα το κουβανικό λόμπι του Μαϊάμι δίνει σκληρή μάχη οπισθοφυλακής για να καθυστερήσει την υλοποίηση της απόφασης του Ομπάμα για αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων των ΗΠΑ με την Κούβα.
Επιπλέον, σε ό,τι αφορά τη διαπραγμάτευση ΗΠΑ-Ιράν, το σαουδαραβικό λόμπι κάνει ό,τι μπορεί για να την καθυστερήσει, αλλά προσεκτικά και διακριτικά. Ο Νετανιάχου ξεπέρασε κάθε όριο πρόκλησης, σε σημείο που να φέρνει σε δύσκολη θέση το φιλοϊσραηλινό λόμπι στις ΗΠΑ που είχε προνομιακή πρόσβαση και επιρροή στο Δημοκρατικό Κόμμα. Για να διατηρήσει την επιρροή του, θα πρέπει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να αποστασιοποιηθεί από τον πρωθυπουργό του Ισραήλ. Ο Νετανιάχου οδηγεί το Ισραήλ σε πρωτοφανή απομόνωση, καθώς σήμερα αλλά και για το ορατό μέλλον προβάλλει ως αδύνατη η συγκρότηση ενός μετώπου δυσαρεστημένων από την προσέγγιση ΗΠΑ-Ιράν με την Τουρκία και τη Σαουδική Αραβία δίπλα στο εβραϊκό κράτος.

.~`~.
I
The Breakup
The Slow Demise of U.S. Bipartisan Support for Israel
In 1962, U.S. President John F. Kennedy told Israeli Foreign Minister Golda Meir that the United States and Israel had a “special relationship.” A hallmark of that relationship has been its bipartisan nature, which has been reinforced by powerful lobbies working in unison on both sides of the political aisle. Such support made it possible for the United States to send Israel $121 billion in foreign aid between 1948 and the end of 2014—more than to any other country. The United States also backed Israel in its regional conflicts and vetoed or opposed United Nations resolutions critical of Israel’s occupation of the West Bank.
But there are growing signs of discord within that community that could, in turn, threaten the special relationship. The most recent is the rift created by House Speaker John Boehner’s decision to invite Prime Minister Benjamin Netanyahu, the head of the Likud Party, to speak before Congress on March 3 without consulting beforehand the White House or congressional Democrats.
The division between Republicans and Democrats over Israel did not, however, emerge overnight with Boehner’s invitation to Netanyahu. Indeed, the story begins before the founding of Israel. During U.S. President Franklin Roosevelt’s administration, most American Jews and American Zionists became Democrats, and Zionist organizations relied on the connections that the prominent Democrats—notably, Supreme Court Justice Louis Brandeis and Rabbi Stephen Wise—had with Roosevelt. But in 1944, Cleveland Rabbi Abba Hillel Silver took command of the American Zionist Emergency Council, which was formed in 1939 as a coalition of various Zionist organizations. He established a policy of seeking bipartisan endorsements for a Jewish state, using the threat of endorsing Republicans who favored a Jewish state to pressure the Truman administration into supporting its cause.
The Israel lobby in Washington evolved out of Silver’s strategy. After Israel’s founding in 1948, the coalition spun off into the American Zionist Council, a collection of 21 different Zionist groups, to lobby Washington; and in 1963, the council, which was under investigation for acting as a covert foreign agent, reincorporated as the American Israel Public Affairs Committee (AIPAC). It initially worked in tandem with the Conference of the Presidents of Major American Jewish Organizations, which had been founded in 1954: AIPAC lobbied Congress, and the Presidents’ Conference lobbied the White House. But by the 1980s, AIPAC was increasingly encroaching on the conference’s turf.
During most of the half century after Israel’s founding, both parties in Congress backed aid to Israel and supported its government. There were conflicts over specific issues. For instance, in 1981, 36 of 46 Senate Democrats opposed and 42 of 54 Senate Republicans supported the sale of Airborne Warning and Control System (AWACS) aircraft to Saudi Arabia, which AIPAC and Israel opposed. But that remained an isolated issue and did not lead to partisan animosity over Israel.
The main change that occurred from the early 1980s to the early 2000s was the balance of power between Republicans and Democrats in the lobbying community and in congressional support for Israel’s government.
From 1948 until the early 1980s, liberal Democrats led the main lobbying organizations, and Democrats were the main champions of aid to Israel in Congress. When there was a difference over aid to Israel, as in the case of AWACS or the foreign aid cuts also in 1981, Democrats took the lead in pressing for Israel’s interests. But two developments tilted things toward the Republicans. The first occurred in Israeli politics. The Labor Party, which was ideologically closer to the Democrats, controlled Israel’s politics from 1949 to 1977. From 1977 onward, it was the conservative Likud Party (in fact, Likud has been in power for 27 of the past 38 years, Labor for only eight, and a centrist party for three). Likud was closer to the Republicans in its domestic policy and in its foreign policy, which stressed a less compromising stand toward the Palestinians and Israel’s neighbors.
The second development was in American politics. In 1980, Republicans won the White House and Senate, and in 1994, Republicans finally won the House and Senate. Republicans have controlled the House, which initiates appropriations for foreign aid, for all but four of the last 21 years. Since AIPAC’s strategy was always based on maintaining support for Israel’s government in Congress, initially, that meant working primarily with Democrats. But after 1980, that started to change. After 1994, AIPAC was dealing with a whole new world. To reach the new leadership in Congress and the White House, AIPAC and the Presidents’ Conference began elevating leaders who were closer to the Republicans and to the Likud Party in Israel. That began in 1982, when AIPAC chose a Republican as its president. In 1993, AIPAC fired its executive director, Thomas Dine, a former aide to Senator Edward Kennedy, and replaced him in 1995 with a Republican candidate, Howard Kohr, who remains at the helm.
The first signs of partisan division over Israel began to appear in the 1990s. Although U.S. President Bill Clinton welcomed Israeli Prime Minister Yitzhak Rabin and Palestine Liberation Organization Chairman Yasir Arafat to the White House to sign the Oslo Accords, conservative Republicans sympathized with the Likud opposition to the treaty, as did some AIPAC leaders. In 1995, Congress Republicans passed the Jerusalem Embassy Act, which, by declaring Jerusalem an undivided city, threatened to undercut negotiations between the Israelis and Palestinians over East Jerusalem.
After Rabin’s assassination in November 1995, Republicans backed Netanyahu, who hired Republican campaign consultant Arthur Finkelstein to help him run his campaign in Israel’s 1996 election. Clinton sided with Labor candidate Shimon Peres. One month before the election, Clinton invited Peres to the White House to sign a defense pact. Once again in 1999, the two parties chose sides in the election. Clinton’s 1992 campaign manager James Carville and pollster Stanley Greenberg traveled to Israel to help Labor candidate Ehud Barak defeat Netanyahu, with whom Clinton had frequently clashed.
During this period, however, there was a discrepancy between the growing Republican tilt in Washington and public opinion. The most determined support for Israel still came from Jewish Democrats. But that began to change, too, after the September 11, 2001, terrorist attack. Some Republican evangelicals, citing biblical texts, had always been supportive of Israel, but after September 11, Christian support for Israel fused with opposition to radical Islam. In 2006, evangelical minister John Hagee founded Christians United for Israel, which now claims to have two million members. These Republicans sympathized with the Likud Party and the religious parties further right that opposed a Palestinian state. The growing Republican lean is reflected, too, in public opinion polls. In a Pew poll released last year, 54 percent of Republicans, compared with 15 percent of Democrats, said that the United States was “not supportive enough” of Israel.
The Republican Jewish Coalition, which was founded in the 1980s but was mainly active in trying to win wealthy Jews over to the party, became active in promoting Israel’s conservative government. Funded by casino mogul Sheldon Adelson, a big supporter of Netanyahu, it became a major player in the Republican Party. A generation of conservative Republican House members and senators also embraced the new evangelical outlook on Israel. They have introduced resolutions to allow Israel to annex the West Bank, to cut off all American assistance to the Palestinian Authority because it joined the International Criminal Court, and to pressure the State Department to move the U.S. embassy to an undivided Jerusalem.
In Israel, Netanyahu embraced the Republican lean in U.S.-Israeli relations. In 2008, he made Ron Dermer—a former Republican political consultant who had helped draft the Republican “Contract with America” in 1994 (a set of proposals that the party would enact if it took power)—his chief adviser and then, in 2013, his ambassador to the United States. Dermer helped arrange a visit by Republican presidential candidate Mitt Romney to Israel in the summer of 2012, and this January, he initiated the plan for Boehner to invite Netanyahu to address Congress on the eve of the Israeli election. In its ads, Netanyahu’s party flaunted its defiance of the Obama administration. Meanwhile, Republicans in Washington promised to “stand with Israel,” and one prominent Republican analyst and commentator, William Kristol, called on attendees at the AIPAC conference to boycott speeches by Obama administration officials.
The Democrats, for their part, no longer unequivocally support the Israeli government. Jeremy Ben-Ami, a former Clinton aide, founded J Street in 2008 as a counterweight to AIPAC in Washington. It advertises itself as the “home for pro-Israel pro-peace Americans.” As the Obama administration moved into outright opposition of the Netanyahu government, J Street moved with it. After the breakdown of the peace talks last spring, the organization called for Netanyahu’s removal and for Netanyahu to cancel his visit to the United States. In the past, AIPAC was able to vanquish similar rivals such as Breira and New Jewish Agenda, but J Street has lasted and grown. It now has a following among Capitol Hill Democrats.
AIPAC’s budget dwarfs that of J Street, but the new organization has growing support among Democrats and Jewish Democrats. In a Gallup poll, 83 percent of Republicans compared with only 48 percent of Democrats said they sympathized more with the Israelis than the Palestinians. A Pew poll in 2013 of American Jews found that 44 and 17 percent, respectively, believed that continued building of settlements “hurts” rather than “helps” Israel’s security.
In Congress, there is still bipartisan support for foreign aid to Israel. Last summer, the House passed by 395 to eight a bill that gave Israel $225 million in military aid to repair its Iron Dome missile system after the brutal war in Gaza. The bill passed the Senate by unanimous consent. But the bipartisan consensus has been shattered over the negotiations that the United States, along with Great Britain, France, Germany, China, and Russia, is conducting with Iran. In November 2013, the countries reached an interim agreement that set terms for a final agreement. If a final agreement is reached, it will not be subject to Senate ratification. And although Obama believes he can suspend Iran sanctions without congressional approval, he can’t permanently end them without congressional support.
The Netanyahu government opposed the interim deal that the powers struck with Iran because it didn’t offer a complete dismantling of Iran’s nuclear facilities, including its ability to produce civilian energy. In the fall of 2013, AIPAC lobbied for a bill that would have required Iran to meet Israel’s stringent terms and would have required the United States to “stand with Israel” if Israel decided to attack Iran. The bill, sponsored by Republican Mark Kirk and Democrat Robert Menendez, won the support of 43 of 45 Republicans, but only 16 of 55 members of the Democratic caucus. J Street also opposed the bill. And when Obama threatened to veto the bill, should it cross his desk, in his State of the Union address, several more Democrats, including Menendez, backed off. Senate Majority Leader Harry Reid said he wouldn’t bring the bill to a vote.
This January, with negotiations nearing a final March 24 deadline, the same drama played out again. Kirk and Menendez introduced a bill threatening new sanctions if the negotiations didn’t bear fruit by the deadline. But then Menendez and nine other prominent Democrats sent a letter opposing a vote on the bill, at least until late March. Though if an agreement with Iran is reached, Republicans have prepared to do battle. Senator Bob Corker, the new Republican chairman of the Senate Foreign Relations Committee, has introduced a bill that would require Obama to present the agreement for Senate approval and to withhold any suspension of sanctions for 60 days. Obama has threatened to veto this measure as well.
Some of the Democratic support in Congress for the Iran negotiations is probably out of loyalty to the president. Menendez’s decision to postpone a vote was certainly out of deference to Obama. But allegiance can’t explain the refusal of 70 percent of Democratic senators to back a sanctions bill in January 2014 that AIPAC lobbied strenuously for and that reflected a position the Israeli government had loudly and consistently advocated. There is no comparison between Israel’s opposition to the AWACS sale, which was short-lived, and its strident and long-standing opposition to a nuclear agreement with Iran.
In her speech to the AIPAC conference, UN Ambassador Samantha Power said, “We believe firmly that . . . the U.S.-Israel partnership transcends politics and it always will.” But with the fracas over Netanyahu’s visit, and the continuing battle over the Iran negotiations, the era of automatic bipartisan support for Israel’s government is drawing to a close, and with it, perhaps, the special relationship between the United States and Israel. Bipartisan support is also ending on an odd note since Democrats, who were once the staunchest supporters of Israel’s government, have become its critics, while the Republicans, buoyed by evangelical fervor, have become its most enthusiastic backers.

John B. Judis

.~`~.
Για περαιτέρω ιχνηλάτηση και πληρέστερη προοπτική

`~.

$
0
0

Όταν βλέπω να προσεγγίζεται η διεθνής πολιτική αποκλειστικά μέσω του άξονα και υπό τους όρους «δεξιά-αριστερά» αποστασιοποιούμαι και απομακρύνομαι ενστικτωδώς. Ιδεοληψίες στον ορίζοντα.

.~`~.

Εν τέλει...

$
0
0

Εν τέλει, το πιθανότερο δίλημμα στο οποίο ενδέχεται να κλιθεί να απαντήσει η ελληνική κοινωνία, θα είναι κατά πόσο επιθυμεί να βιώσει μια μεταμοντέρνα επαναφορά ή επιστροφή σε μια νέα δεκαετία του 1940 ή του 1960 Ή κατά πόσο θα αποφασίσει να εισέλθει στον νέο (ιστορικό, πολιτικό, οικονομικό και πολιτισμικό) αιώνα.
Ή για να το θέσω διαφορετικά, με βάση την αγαπημένη οριζόντια διχοτομία, κατά πόσο η ελλαδική «αριστερά και δεξιά» θα μας πισωγυρίσουν σε μια νέα μεταμοντέρνα τραγελαφική καρικατούρα της δεκαετίας του 1940 ή του 1960 (με καθόλου όμως τραγελαφικές, αλλά εξαιρετικά σοβαρές συνέπειες). Και επειδή καμία εμπιστοσύνη δεν έχω στην υπαρκτή «αριστερά και δεξιά» στην Ελλάδα, και θεωρώ το επίπεδο των υπαρκτών κόμματων και παρατάξεων άθλιο και υπερβολικά χαμηλό (lowest of the low), καθώς και τον ανθρωπολογικό τύπο τον οποίο κατασκευάζουν -προκειμένου να αυτοσυντηρηθούν- στενόμυαλο αν όχι ιδεοληπτικό, μάλλον η πιο ασφαλής λύση ή καλύτερα διέξοδος που μπορούμε ως κοινωνία να έχουμε, είναι η ενεργή συμμετοχή στα κοινά και η ενίσχυση των όποιων ενδεχόμενων νέων τάσεων και κινήσεων δημιουργηθούν.

.~`~.

«Γκωλισμός» (Gaullism) και «Ευρωπαϊσμός». Σύντομο σχόλιο.

$
0
0

«Γκωλισμός» (Gaullism) και «Ευρωπαϊσμός»
Ο Γκωλισμός (Gaullism) ή Γκωλικός Ευρωπαϊσμός απέρριπτε την ιδέα της μεταφοράς/στροφής του κεντροβαρικού άξονα πολιτικής νομιμοποίησης σε ένα νέο υπερεθνικό κέντρο εξουσίας πέραν των εθνικών συνόρων και θεμελιωνόταν στην κρατική κυριαρχία και τα εθνικά συμφέροντα. Υπό αυτή την έννοια ο Γκωλισμός (Gaullism) ή Γκωλικός Ευρωπαϊσμός είναι ασύμβατος ή/και ανταγωνιστικός με τον Φεντεραλιστικό Ευρωπαϊσμό. Το κοινό έδαφος των δύο αυτών Ευρωπαϊσμών βρίσκεται, πρώτον, στην κοινή κριτική τους τοποθέτηση όσον αφορά την ασύμμετρη και ετεροβαρή αλληλεξάρτηση-πλαίσιο των διατλαντικών σχέσεων, και δεύτερον, στην αντίληψη της «Ευρώπης» ως «τρίτου δρόμου» ανάμεσα στις Η.Π.Α και την Ε.Σ.Σ.Δ τότε, και στις Η.Π.Α και την Κίνα ή τη «Δύση» και την «Ανατολή» σήμερα (δες το βιβλίο Intelligent Governance for the 21st Century: A Middle Way Between West and East των Nicolas Berggruen και Nathan Gardels).
Ο Γκωλισμός (Gaullism) ή Γκωλικός Ευρωπαϊσμός μπορεί να θεωρηθεί ως ρίζα του Ευρωπαϊσμού εν γένει. Η προσπάθεια ταύτισης, των τελευταίων χρόνων, του Ευρωπαϊσμού με τον Φεντεραλισμό και της αποδοχής του μετασχηματισμού της γερμανικής οικονομικής ισχύος σε πολιτική τέτοια, άνευ όρων, βαφτίζοντας τον μετασχηματισμό αυτόν «ευρωπαϊκή ηγεσία», είναι ιδιοτελής. Δεν γνωρίζω εάν ήταν σκόπιμη η εγκατάλειψη του Γκωλισμού (Gaullism) από το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού φάσματος στη Γαλλία -μαζί με μεγάλα τμήματα της «ευρωπαϊκής» ή πιο ορθά (ευρω)ατλαντικής κεντροαριστεράς- και η «παράδοση» του στα νύχια της Le Pen. Αυτό που γνωρίζω είναι πως θα αποδειχθεί το μεγαλύτερο πολιτικό λάθος (εσκεμμένο ή όχι) στη Γαλλία και συνολικά στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
Υποσκάπτοντας την κυριαρχία των εθνικών κρατών, απονομιμοποιώντας τις εθνικές κυβερνήσεις και αποδομώντας τα εθνικά πολιτικά συστήματα, μεταβάλλεσαι ο ίδιος σε αιτία -ή σε καταλύτη εάν θέλετε- των φαινομένων των οποίων αξιώνεις να είσαι το φάρμακο.
Το γεγονός πως οι -κατ'ουσίαν- ιδεολογικοί απόγονοι της αριστεράς που συνέβαλλε στην πτώση του de Gaulle, αναγκάστηκαν στην περίπτωση της Ελλάδας να γίνουν γκωλικοί και να προασπίζονται την κυριαρχία, να ασκούν κριτική από εθνοκρατική σκοπιά και να μιλούν για εξισορρόπηση δύναμης (ευρωπαϊκή Γερμανία - γερμανική Ευρώπη) ενέχει από μόνο του έναν υψηλό συμβολισμό. Όχι μονάχα για τα «εξημερωμένα κατάλοιπα της αριστεράς», αλλά, και κυρίως, για τα εξημερωμένα κατάλοιπα της δεξιάς και το ιδεολογικό και στρατηγικό κενό, για το οποίο, τα κατάλοιπα αυτά ευθύνονται (από αυτό το κενό αναδύονται τερατογονίες). Ο de Gaulle -υποτίθεται πως- είχε πει πως η ατλαντική αριστερά δεν είναι αριστερά. Εάν ζούσε σήμερα, μάλλον θα έλεγε πως η ευρωπαϊκή δεξιά δεν είναι ευρωπαϊκή.

.~`~.
Για περαιτέρω ιχνηλάτηση και πληρέστερη προοπτική

- Το μέλλον της Ε.Ε, η Ανατολική Ευρώπη -η Ουκρανία- και τα Βαλκάνια, ο Huntington, ο Brzezinski και οι πλανητικές πολιτικές των Η.Π.Α. Τα «Ανθρώπινα δικαιώματα», η «σύγκρουση των πολιτισμών» και τα «Ευρασιατικά Βαλκάνια» ως βαλκανοποίηση της υφηλίου και καλλιέργεια της ελεγχόμενης αναρχίας. Η απόρριψη του διλήμματος μεταξύ πυρηνικού ολοκαυτώματος ή πολιτιστικής ανυπαρξίας - προς μιας νέα ιστορική σύνθεση που θα εναντιώνεται στις θεωρίες και τους υπολογισμούς γραφείου-εργαστηρίου.

Carl Bildt on twitter: European nations according to second largest nationality within them. Ευρωπαϊκά έθνη, σύμφωνα με τη δεύτερη σε μέγεθος εθνότητα στο εσωτερικό τους.

Στοιχειώδη περί εθνικισμού.

$
0
0

Εισαγωγή
Ο εθνικισμός διαφέρει, πιστεύω, από άλλες ιδεολογίες όχι μόνον ως προς το περιεχόμενο του, αλλά και ως προς την έκταση, τη σχεδόν καθολική του κατίσχυση. Χωρίς αυτό να δηλώνεται πάντοτε ρητά, ο εθνικισμός φαίνεται να έχει καταστεί γενική και σχεδόν απόλυτη αρχή νομιμοποίησης της πολιτικής στη σύγχρονη κοινωνία... Καμία άλλη ιδεολογία δεν έχει κατορθώσει να παράσχει επιχειρήματα σε συγκρουόμενες πολιτικές πρακτικές με τέτοια συνέπεια και αντοχή. Καμιά άλλη ιδεολογία δεν έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιείται με την ίδια ευχέρεια από αντίπαλες κοινωνικές ομάδες, από αντιμαχόμενα συμφέροντα, από αντιμαχόμενες πολιτικές μερίδες. Καμιά άλλη ιδεολογία δεν συνυφαίνεται, ταυτοχρόνως, και με «εκσυγχρονιστικά» και με «παραδοσιακά» κινήματα. Όσο καμιά άλλη ιδεολογία, ο εθνικισμός δικαιώνει "αυταρχικές"και "πλουραλιστικές"κοινωνικοπολιτικές ρυθμίσεις, χρησιμοποιείται με την ίδια ευχέρεια και από "ολοκληρωτικά"και από "δημοκρατικά"καθεστώτα, έχει κατορθώσει να συνδυάζεται συγχρόνως με "επαναστατικές", "μεταρρυθμιστικές", "συντηρητικές"ή "προοδευτικές"στοχεύσεις, έχει αποτελέσει ταυτοχρόνως τη βασική παρακίνηση για ραγδαία οικονομική ανάπτυξη και για ακραία οικονομική απραξία, έχει μπορέσει να εμπνεύσει συνάμα μακρόθυμη πολιτισμική ανοχή και φανατική μισαλλοδοξία, και έχει κατορθώσει να επιδείξει την ίδια προσαρμοστικότητα ως προς άλλες ιδεολογίες - άλλοτε να τις στεγάζει στο δικό του σύστημα και άλλοτε να συνδυάζεται με αυτές που εντονότερα αλληλοσυγκρούονται. Τέλος, ο εθνικισμός όσο καμιά άλλη ιδεολογία έχει εξωθήσει στο να επιχειρείται η αποτροπή των οποίων δεινών του όχι με την αναίρεση του, αλλά με την επιβεβαίωση και την αναπαραγωγή του... [Κοινωνία των Εθνών, Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών]...
Οι πρωτογενείς εθνικισμοί αναφέρονται στη δυτική Ευρώπη στα τέλη του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα, ενώ οι δευτερογενείς περικλείουν όλους τους εθνικισμούς που ακολούθησαν, από τις αρχές του 19ου αιώνα και εντεύθεν στην Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο.

I
Οι πρωτογενείς εθνικισμοί (και ιδιαίτερα οι δύο πλέον "πρωτότυποι"και "πρωτογενείς", ο αγγλικός και ο γαλλικός) διακρίνονται από τους δευτερογενείς, όχι μόνο επειδή προηγούνται χρονολογικά, αλλά και επειδή αναπτύχθηκαν στο εσωτερικό κυρίαρχων πολιτικών δομών, τις οποίες αποδέχθηκαν, διατήρησαν και ιδιοποιήθηκαν καθιστώντας τες εθνικά κράτη [i]. Ο εθνικισμός στις περιπτώσεις αυτές γεννήθηκε μέσα σε υπάρχοντα συστήματα πολιτικής οργάνωσης, που αποτελούσαν βεβαίως παράγωγα προηγούμενων εξελίξεων (παρακμή της δυτικής φεουδαρχίας, συγκεντρωτική μοναρχία), αλλά ήταν με τέτοιο τρόπο συγκροτημένα, ώστε να μην αντιβαίνουν κατάφωρα στις δοξασίες και τα προτάγματα του. Κατ'αυτόν τον τρόπο, οι πρωτογενείς εθνικισμοί είχαν διασφαλίσει, ούτως ειπείν, την πολιτική αυθυπαρξία των εθνών εξ ονόματος των οποίων μιλούσαν και, κατά συνέπεια, προέτασσαν ως βασική τους μέριμνα την ανάδειξη και τη διατήρηση του εθνικού χαρακτήρα των κυρίαρχων κρατών στα οποία αναπτύχθηκαν.
---------------------------------------------------------------
[i] «τα κράτη που προέκυψαν από την Συνθήκη της Βεστφαλίας το 1648 απέκτησαν τον σημερινό ("εθνικό") χαρακτήρα τους μέσα από εξαιρετικά σύνθετες διαδικασίες τριών αιώνων»
---------------------------------------------------------------
Σε αντιδιαστολή με τους εθνικισμούς της πρώτης γενεάς, οι δευτερογενείς εθνικισμοί αναπτύσσονται, κατά τεκμήριο, σε αντίθεση προς υφιστάμενους πολιτικούς σχηματισμούς. Το υπό διαμόρφωση έθνος εξ ονόματος του οποίου ομιλούν δεν βρίσκεται ενωμένο και ανεξάρτητο σε αυθύπαρκτη πολιτική οντότητα, στο δικό του "εθνικό κράτος", αλλά είναι είτε κατακερματισμένο σε πολλούς πολιτικούς σχηματισμούς (π.χ γερμανικό έθνος) είτε υπόδουλο σε "αλλοεθνή"κράτη (π.χ. χριστιανικά έθνη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) είτε διάσπαρτο στην υφήλιο (π.χ. εβραϊκό έθνος). Δίχως την πολιτική ανεξαρτησία του έθνους οι εθνικισμοί αυτοί δεν διαθέτουν το "κρατικό"πλεονέκτημα των προδρόμων τους και έχουν εξ ανάγκης απελευθερωτικό, αποσχιστικό ή ενοποιητικό χαρακτήρα.

II
Το κατά πόσον «η διαδικασία δημιουργίας έθνους προηγείται της δημιουργίας κράτους» έχει να κάνει με το εάν η έννοια του έθνους κατασκευάζεται από την εθνικιστική ιδεολογία σε "πολιτικό κενό"ή αντιθέτως, διαπλάθεται στις μήτρες που έχουν διαμορφωθεί από προϋφιστάμενες πολιτικές πραγματικότητες, με τους καταναγκασμούς, αλλά και τα σχετικά οφέλη που κάτι τέτοιο συνεπάγεται για τον ίδιο τον εθνικισμό... Η σύμπτωση δευτερογενούς και μη κρατικού εθνικισμού αναφέρεται στους ευρωπαϊκούς κυρίως εθνικισμούς που αναπτύσσονται στα ίχνη των πρωτογενών, όπως είναι ο γερμανικός [i] ή ο ιταλικός και οι περισσότεροι εθνικισμοί της ανατολικής Ευρώπηςκαι των Βαλκανίων [ii].
---------------------------------------------------------------
[i] «Κατ'αρχήν το κράτος στη Μεγάλη Βρετανία και τη Γαλλία προηγήθηκε του έθνους και το δημιούργησε. Το γερμανικό έθνος προηγήθηκε του σύγχρονου γερμανικού κράτους και συνέβαλε στη δημιουργία του».
[ii] «Στον δυτικό κόσμο, στην Αγγλία και τη Γαλλία, στην Ολλανδία και την Ελβετία, στις Ηνωμένες Πολιτείες και τις βρετανικές κτήσεις, η άνοδος του εθνικισμού ήταν κατεξοχήν πολιτικό γεγονός. Ακολούθησε το σχηματισμό του μελλοντικού εθνικού κράτους ή... συνέπεσε με αυτό. Εκτός του δυτικού κόσμου, στην κεντρική και ανατολική Ευρώπη και στην Ασία ο εθνικισμός εμφανίστηκε μόνον αργότερα αλλά και... αναπτύχθηκε σε αντίδραση και αντίθεση προς τους υπάρχοντες κρατικούς μηχανισμούς».
---------------------------------------------------------------
Αρκετοί όμως από τους μεταγενέστερους (ή δευτερογενείς) εθνικισμούς και ιδίως όσοι αναπτύχθηκαν εκτός Ευρώπης, δεν είχαν απελευθερωτικό ή αποσχιστικό χαρακτήρα, αλλά αντιθέτως, προσπάθησαν να ιδιοποιηθούν υφιστάμενες ή κληροδοτημένες πολιτικές πραγματικότητες. Πολλοί από τους εθνικισμούς του 20ου αιώνα στον λεγόμενο Τρίτο Κόσμο, για παράδειγμα, βρέθηκαν στην ανάγκη να καταστήσουν εθνικό κράτος τις ήδη οριοθετημένες πολιτικές οντότητες της "εθνικής"δικαιοδοσίας τους, που έγιναν ανεξάρτητες μετά το πέρας της αποικιοκρατίας. Αλλά παρόμοια είναι και η περίπτωση του τουρκικού εθνικισμού, του τελευταίου και μόνου μη αποσχιστικού εθνικισμού των Βαλκανίων, που είχε να αντιμετωπίσει τη μετατροπή της πολυεθνικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (ή, μάλλον, όσου τμήματος της είχε απομείνει) σε εθνικό κράτος.

III
Η εμφάνιση και κατίσχυση της εθνικιστικής ιδεολογίας σε ένα συγκεκριμένο σημείο της γης φαίνεται να συνεπιφέρει και τη βαθμιαία επικράτηση της σε ολόκληρη την υφήλιο. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει πως η εξάπλωση του φαινομένου ακολούθησε τους ίδιους πάντοτε ρυθμούς. Ο εθνικισμός αναπτύχθηκε "άνισα", όχι μόνον από ήπειρο σε ήπειρο, αλλά και στο εσωτερικό της ίδιας γεωγραφικής περιοχής, όπως λ.χ. στα Βαλκάνια, όπου τον ελληνικό και τον σερβικό εθνικισμό ακολουθούν οι υπόλοιποι βαλκανικοί εθνικισμοί, με τελευταίο τον τουρκικό, που εμφανίζεται με καθυστέρηση μισού και πλέον αιώνα.
Οι λόγοι στους οποίους οφείλεται η άνιση ανάπτυξη έχουν φυσικά να κάνουν με τη συγκεκριμένη συγκυρία που περιβάλλει την εμφάνιση του εθνικισμού σε κάθε σημείο της γης: το οικονομικό και πολιτισμικό επίπεδο, οι συσχετισμοί των πολιτικών δυνάμεων και η παρουσία ή απουσία ανταγωνιστικών εθνικισμών σίγουρα επηρέασαν τη σχετική επιτάχυνση ή επιβράδυνση της εξάπλωσης του. Αλλά η εντύπωση της αλυσιδωτής επέκτασης δεν διαλύεται από το γεγονός της άνισης ανάπτυξης... Η παγκοσμιότητα του φαινομένου δεν συνεπάγεται βεβαίως την ομοιομορφία του.

Η εθνικιστική ιδεολογία
Πέντε υποθέσεις εργασίας στην ιστορική κοινωνιολογία
Εκδ. Κατάρτι


.~`~.
Για περαιτέρω ιχνηλάτηση και πληρέστερη προοπτική


Ανθρωποποίηση.

Πλανητικός μετασχηματισμός. Ελπίδα, εξευτελισμός και φόβος. Ασία, Αραβικός κόσμος και Δύση.

$
0
0

O Dominique Moïsi, Γάλλος διεθνοπολιτικός αναλυτής, εξέδωσε πριν λίγα χρόνια ένα βιβλίο με τίτλο The Geopolitics of Emotion. Στο βιβλίο του προσδιόρισε τρία βασικά συναισθήματα, της ελπίδας, του εξευτελισμού και του φόβου, ως τους κυρίαρχους παράγοντες που διαμορφώνουν τη γεωπολιτική των τριών κυριοτέρων περιφερειακών κέντρων εξουσίας.
Η Ασία, σύμφωνα με τον Moïsi, ενσαρκώνει την ελπίδα και ωθείται από έναν απίστευτο δυναμισμό. Ο Αραβικός κόσμος κινητοποιείται με κύριο συναισθηματικό μοχλό τον εξευτελισμό και τη θυματοποίηση. Και η Δύση, σύμφωνα με τον συγγραφέα, όλο και περισσότερο διαμορφώνεται γύρω από τον συναισθηματικό άξονα του φόβου ως κύριο χαρακτηριστικό της [1].
Είναι μια απλοϊκή, αν και επίκαιρη προσέγγιση. Γιατί όμως φόβος; Απαντώ.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις [2], έως το 2015-17, και για πρώτη φορά μετά από 300 χρόνια, το μέγεθος της μεσαίας τάξης στην Ασία ή ο αριθμός των ασιατικών μεσοκαταναλωτικών στρωμάτων, θα ισούται με αυτόν της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής μαζί (σε ένα άλλο στατιστικό που έχει ενδιαφέρον, ήδη, το 44% των χρηστών του διαδικτύου βρίσκεται στην Ασία, το 21% στην Ευρώπη και μόλις το 11% στη Βόρεια Αμερική [3]). Μέχρι το 2021-25, εάν συνεχιστούν οι σημερινές τάσεις, θα μπορούσαν να υπάρχουν περισσότερα από 1,5 δισεκατομμύρια Ασιάτες μέλη της μεσαίας τάξης. Μόνο στην Κίνα, θα μπορούσαν να υπάρχουν πάνω από 670 εκατομμύρια άτομα (δηλαδή περισσότερα άτομα από ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση ή από το σύνολο του πληθυσμού των Ηνωμένων Πολιτειών, του Καναδά και του Μεξικού).
Το 1820, το μέγεθος της οικονομίας της Κίνας αποτελούσε το 33% του παγκόσμιου Α.Ε.Π - με τις χώρες που αποτελούν τη σημερινή Ε.Ε να κατέχουν μερίδιο επί του συνόλου της πλανητικής οικονομίας ανάμεσα στο 20 με 25% (οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν ανύπαρκτες ως οικονομικό μέγεθος). Από το 1 μ.Χ έως και το 1820 μ.Χ, επί δεκαοχτώ συναπτούς αιώνες ή για 1800 χρόνια, η Κίνα ήταν η μεγαλύτερη οικονομία στον πλανήτη [4]. Από το 1820 και ύστερα, και μονάχα μετά τους Πολέμους του Οπίου, αναδύεται ως πρώτη οικονομική δύναμη η δυτική Ευρώπη ως σύνολο, με τις Ηνωμένες Πολιτείες να ξεπερνούν το Ηνωμένο Βασίλειο για πρώτη φορά το 1870 και να καθιερώνονται ως η μεγαλύτερη οικονομική δύναμη. Εντός του 2014, ενημερωθήκαμε πως η Κίνα είναι η μεγαλύτερη οικονομία στον πλανήτη, και, για πρώτη φορά μετά από σχεδόν 150 χρόνια, οι Η.Π.Α βρίσκονται στην δεύτερη θέση [5].
Ο πλανήτης, μετά από ένα διάλειμμα (το οποίο ονομάστηκε νεωτερικότητα), μια παρένθεση ή μια ανωμαλία 200 χρόνων, επιστρέφει στην κανονικότητα του.

.~`~.
Για περαιτέρω ιχνηλάτηση και πληρέστερη προοπτική


-----
[1] Europe Has More to Fear Than Fear Itself
[2] The New Global Middle Class: A Cross-Over from West to East
[3] Γιατί η σύγκλιση θρέφει την σύγκρουση. Η εξομοίωση θα απομακρύνει την Κίνα από τις Η.Π.Α
[4] There's nothing you can do, to stop it from happening
[5] Για πρώτη φορά μετά το 1872

«Με αυτοπεποίθηση να αντιμετωπίσουμε από κοινού τις δυσκολίες». Ομιλία του Πρωθυπουργού της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας κ. Wen Jiabao στην Βουλή των Ελλήνων (3 Οκτωβρίου, 2010 Αθήνα). Chinese Premier H.E.Mr. Wen Jiabao's speech in the Greek Parliament (Greek version) 2010-10-06.

$
0
0

Η μόνη χώρα, από τις 196-198 που υπάρχουν στον πλανήτη, η οποία έχει παρέμβει απτά οικονομικά υπέρ της Ελλάδας -ανεξάρτητα των εκάστοτε κυβερνήσεων- στα χρόνια της κρίσης, είναι η Κίνα.Αυτό συμβαίνει λόγω των μακροπρόθεσμων σχεδιασμών της Κίνας και των στρατηγικών πλάνων της (τα οποία έχουν αναλυθεί εκτενώς στο ιστολόγιο). Πέρα όμως από αυτό το γεγονός, τo 2010, κατά την επίσκεψη του στη χώρα, ο Κινέζος Πρωθυπουργός έδωσε ομιλία στην Βουλή των Ελλήνων. Η ομιλία δεν υπήρχε, τότε, πουθενά στο ελληνόγλωσσο διαδίκτυο. Σε ένα παλαιότερο ιστολόγιο που διατηρούσα την είχα αναρτήσει γιατί έπρεπε να υπάρχει. Την αναρτώ ξανά, με το πλήρες απομαγνητοφωνημένο κείμενο, καθώς ουδείς από τότε αξιώθηκε να το πράξει.


Chinese Premier H.E.Mr. Wen Jiabao's speech in the Greek Parliament (Greek version) 2010-10-06.
Με αυτοπεποίθηση να αντιμετωπίσουμε από κοινού τις δυσκολίες
Ομιλία του Πρωθυπουργού του Κρατικού Συμβουλίου της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας Α.Ε. κ. Wen Jiabao στην Βουλή των Ελλήνων (3 Οκτωβρίου, 2010 Αθήνα).

Το πρωτότυπο βίντεο δεν μπόρεσα να το βρώ.

Αξιότιμε Πρωθυπουργέ κ.Παπανδρέου,
Αξιότιμε Πρόεδρε της Βουλής των Ελλήνων κ.Πετσάλνικο
Αξιότιμοι Βουλευτές, Υπουργοί και Πρεσβευτές
Κυρίες και Κύριοι

Κατά 'ρχήν, να μου επιστρέψετε να πω δυο λόγια από τα βάθη της καρδιάς μου πριν την ομιλία. Σήμερα το πρωί, ανέβηκα στην Ακρόπολη με τον Έλληνα ομόλογό μου κ. Παπανδρέου. Θαυμάζοντας αυτή την αρχαία πόλη, ένιωθα ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα που είναι γεμάτη από λιακάδα, πολιτισμό, χαρά και αρμονία. Η Ελλάδα είναι γνωστή για την θάλασσα και τα βουνά της. Η θάλασσα συγκεντρώνει τα νερά από ποτάμια και τα βουνά στέκονται ακλόνητα έτσι είναι και το ελληνικό πνεύμα που αγκαλιάζει ολόκληρο τον κόσμο με περιεκτικό πνεύμα και δεν γονατίζει σε οποιαδήποτε δυσκολία. Είμαι πεπεισμένος ότι ο ελληνικός λαός, με την ακαταμάχητη θέληση και τη σταθερή αυτοπεποίθηση, θα ξεπεράσει τις παρούσες δυσκολίες. Η τελική νίκη ανήκει στο ελληνικό λαό!

Η Ελλάδα αποτελεί πραγματικά ένα γοητευτικό μέρος. Εδώ και πολλά χρόνια, είχα την έντονη επιθυμία,να επισκεφθώ αυτή την αρχαία και όμορφη χώρα. Σήμερα αισθάνομαι ιδιαίτερη χαρά που έχω την ευκαιρία, υλοποιώντας αυτήν την επιθυμία, να προσφωνήσω την Βουλή των Ελλήνων και να συναντήσω πολλούς βουλευτές και φίλους από διάφορα στρώματα της κοινωνίας. Πρώτα απ΄ όλα, θα ήθελα να σας εκφράσω προσωπικά και μέσω σας τους θερμούς χαιρετισμούς και τις καλύτερες ευχές. Επίσης, θα ήθελα να εκφράσω εγκάρδιες ευχαριστίες και υψηλή εκτίμηση σε όσους έχουν συμβάλει στην ανάπτυξη της ΣινοΕλληνικής φιλίας.
Αν και για μένα είναι η πρώτη φορά που πατώ την ελληνική γη, η χώρα σας δεν μου είναι άγνωστη. Από τα παιδικά μου χρόνια έχω διαβάσει την ιστορία της αρχαίας Ελλάδας. Από τότε, ο μακροχρόνιος και λαμπρός πολιτισμός της αρχαίας Ελλάδος με γοήτευσε βαθιά, προκαλώντας μου έντονο ενδιαφέρον και ζωηρές αναζητήσεις. Το επιβλητικό παλάτι στην Κνωσό, τα εντυπωσιακά ερείπια στις Μυκήνες, η μεγαλοπρεπής Ακρόπολη των Αθηνών, είναι η πολιτιστική κληρονομιά που άφησε ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός στην ανθρωπότητα. Οι σκέψεις των βαθυστόχαστων Ελλήνων φιλοσόφων, τα σπουδαία Ομηρικά Έπη και η απαράμιλλη σε διδαχές ελληνική μυθολογία αποτελούν αιώνια παρακαταθήκη, τροφοδοτώντας τους ανθρώπους με σοφία και έμπνευση από γενιά σε γενιά. Τα λαμπρά ονόματα, όπως ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης και ο Αρχιμήδης, είναι ανεξίτηλα χαραγμένα στην ιστορία του πολιτισμού της ανθρωπότητας. Καθένας που γνωρίζει την προέλευση του παγκόσμιου πολιτισμού δεν μπορεί παρά να θαυμάζει το υπέρλαμπρο πολιτισμό που δημιούργησε ο ελληνικός λαός. Η αρετή της αρχαίας Ελλάδας, δηλαδή ο σεβασμός στην αλήθεια, τη σοφία, τη λογική και την επιστήμη αποτελεί πάγια προσωπική επιδίωξη ζωής. Ανάμεσα στα βιβλία που φέρνω πάντα μαζί μου υπάρχουν και βιβλία της αρχαίας Ελλάδας. Το γνωστό γνωμικό του Αριστοτέλη "ο Πλάτωνας μου είναι αγαπητός, αλλά ακόμα πιο αγαπητή η αλήθεια"με εμπνέει ακόμα και σήμερα.
Τόσο η Κίνα όσο και η Ελλάδα είναι δύο πανάρχαιες χώρες με μακρά ιστορία και λαμπρό πολιτισμό. Ως Κινέζος, αισθάνομαι πολύ υπερήφανος. Η ιστορία είναι γεμάτη χρονικών συγκυριών και συμπτώσεων. Όταν ο πολιτισμός της αρχαίας Ελλάδας έφτασε στην ακμή, η Κίνα βρισκόταν στην εποχή της Άνοιξης και του Φθινοπώρου και των Μαχόμενων Βασιλείων. Ήταν μια περίοδος που αναζητούσε γίγαντες και ανέδειξε ήρωες. Σε εκείνη την ειδική ιστορική συγκυρία, γεννήθηκαν και άνθησαν εκατό σχολές φιλοσοφικών σκέψεων, όπως ο Κομφουκιανισμός, ο Ταοϊσμός, ο Μοϊσμός, ο Νομοκρατισμός που σηματοδοτούν την κορύφωση του κινέζικου πολιτισμού. Μέσα στις πνευματικές κληρονομίες που διαμορφώθηκαν σ'αυτή την εποχή, ο Κομφουκιανισμός, που αντιπροσωπεύεται από τον περιώνυμο στοχαστή τον Κομφούκιο, έθεσε τα θεμέλια της ανάπτυξης του κινεζικού πολιτισμού και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, επηρεάζοντας βαθιά το ψυχικό κόσμο του κινεζικού λαού. Ο κινεζικός πολιτισμός και ο ελληνικός πολιτισμός σαν δύο περίλαμπρα μαργαριτάρια σε ανατολή και δύση, έχουν συμβάλλει σημαντικά στην πρόοδο του παγκόσμιου πολιτισμού.
Όταν στάθηκα μπροστά στον μεγαλεπήβολο Ναό του Παρθενώνα, πολλές σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου. Πριν από 2400 χρόνια, με τις υλικές συνθήκες εκείνης της εποχή, αντιλήφθηκα πόσο μεγάλες δυσκολίες θα έπρεπε να ξεπεράσει ο ελληνικός λαός για να οικοδομήσει ένα τόσο εξαίσιο αρχιτεκτονικό αριστούργημα! Και ένας λαός που ανέπτυξε τόσο λαμπρό πολιτισμό, σίγουρα, αυτός ο λαός είναι προικισμένος με σοφία και εργατικότητα. Στην μακρά ιστορική του διαδρομή, ο ελληνικός λαός πέρασε πολλές δοκιμασίες και βάσανα, κατέβαλε ακούραστες προσπάθειες έχοντας πολλές επιτυχίες με αναρίθμητα επιτεύγματα. Είμαι βαθιά πεπεισμένος ότι ένας τέτοιος λαός δεν θα γονατίσει ποτέ στις δυσκολίες. Παρομοίως, και ο κινεζικός λαός έχει βιώσει πολλές συμπληγάδες και ταλαιπωρίες χωρίς να έχει παραχωρήσει γη και ύδωρ. Αντίθετα, έχουμε αναγεννηθεί πιο ισχυροί και πιο ανθεκτικοί. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο κινεζικός πολιτισμός κατάφερε να συνεχίζει χωρίς διακοπή επί πέντε χιλιετίες και η Κίνα κατόρθωσε να στέκεται σταθερά στην Ανατολή μέχρι τις μέρες μας. Ο Σωκράτης είπε κάποτε, «Οι δυσκολίες είναι το καλύτερο σχολείο για να δοκιμαστεί ο άνθρωπος». Στην Κίνα συνηθίζουμε να λέμε «Η δυσκολία είναι η μητέρα της επιτυχίας». Όλα αυτά δείχνουν ότι οι οποιεσδήποτε κακουχίες και καταστροφές δεν μπόρεσαν να σταματήσουν τον κινεζικό και τον ελληνικό λαό να πάνε μπροστά. Το μόνο που πέτυχαν είναι να σφυρηλατήσουν την ακαταμάχητη θέληση και τη σταθερή αυτοπεποίθηση των δυο λαών μας.


Η παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση που πρωτοπαρουσιάστηκε μετά από ένα αιώνα έχει πλήξει την παγκόσμια οικονομία τα τελευταία δύο χρόνια. Τόσο η Κίνα όσο και η Ελλάδα έχουν περάσει από αυτή την δοκιμασία. Είναι με χαρά που βλέπουμε ότι η Ελλάδα εξέρχεται τώρα από τη σκιά της κρίσης του κρατικού χρέους, η χρηματοπιστωτική αγορά έχει αρχίσει να σταθεροποιείται, ενώ τα δημοσιονομικά ελλείμματα μειώνονται σημαντικά, η εμπιστοσύνη των επενδυτών αυξάνεται και η προοπτική της οικονομικής ανάκαμψης διαφαίνεται ήδη στον ορίζοντα. Είμαι πεπεισμένος ότι συνεχίζοντας την δοξασμένη εθνική παράδοση, αντλώντας δύναμη και σοφία από την πλούσια πολιτιστική κληρονομιά σας, θα καταφέρετε να ξεπεράσετε τις προσωρινές δυσκολίες πετυχαίνοντας νέα πρόοδο και ανάπτυξη. Έχουμε κάθε εμπιστοσύνη για το μέλλον της Ελλάδας.
Οι φιλικές ανταλλαγές μεταξύ Κίνας και Ελλάδας ανατρέχουν στα βάθη των αιώνων. Το κινέζικο μετάξι εισήχθη στην Ελλάδα από τον τέταρτο αιώνα π.χ. με τους Έλληνες να προσαγορεύουν την Κίνα με την όμορφη ονομασία: Σέρρες, ή η χώρα του μεταξιού. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες, που άρχισαν από την αρχαία Ελλάδα είναι πολύ γνωστοί στην Κίνα όπως και η πλούσια ελληνική μυθολογία. Στα πρώτα χρόνια της ίδρυσης της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, οι Έλληνες εφοπλιστές πρωτοστάτησαν και έσπασαν το εμπάργκο για να μεταφέρουν αγαθά και εξοπλισμούς που είχε μεγάλη ανάγκη ο λαός μας, παρέχοντας πολύτιμη υποστήριξη στην ανάπτυξη της Νέας Κίνας. Από την εγκαθίδρυση των διπλωματικών σχέσεων το 1972, η ελληνική κυβέρνηση και ο ελληνικός λαός υποστηρίζουν με συνέπεια τις θεμελιώδεις εθνικές τοποθετήσεις της Κίνας και συνέβαλαν στην επιτυχή διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου. Ο κινεζικός λαός δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ ό, τι έχετε κάνει για μας. Εδώ μου θυμήθηκε ο σύγχρονος μεγάλος Κινέζος μαθηματικός, μέλος της Κινέζικης Ακαδημίας Επιστήμης κ.Chen Xingshen του οποίου η ειδικότητα ήταν η διαφορική γεωμετρία. Κατά την τελευταία στιγμή της ζωής του, έγραψε με το αδύνατο χέρι την λέξη «Ελλάδα» στα κινέζικα και είτε στους συγγενείς ότι τώρα θα επιστρέψω στην Ελλάδα, την κοιτίδα της μαθηματικής επιστήμης. Είμαι πάντοτε συγκινημένος από αυτήν την ιστορία.
Η Κίνα θεωρεί τον εαυτό της ως φίλη χώρα της Ελλάδας και η κινεζική κυβέρνηση υποστηρίζει σταθερά την Ελλάδα. Ελπίζουμε ότι μέσω της ενισχυμένης συνεργασίας, μπορούμε να συμβάλουμε στην προσπάθειά σας να ξεπεράσετε τις δυσκολίες σύντομα. Εκτιμάμε τις προσπάθειες της ελληνικής κυβέρνησης για την αντιμετώπιση της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης και της κρίσης του κρατικού χρέους. Υποστηρίζουμε το μηχανισμό στήριξης ΕΕ και ΔΝΤ. Από την αρχή της τρέχουσας χρονιάς, οι δύο χώρες μας έχουν υπογράψει 20 συμφωνίες συνεργασίας και επιχειρηματικές συμβάσεις. Οι ελληνικές εξαγωγές προς την Κίνα κατά το πρώτο εξάμηνο της τρέχουσας χρονιάς διπλασιάστηκε σε σύγκριση με την αντίστοιχη περίοδο του προηγούμενου έτους. Ατενίζοντας το μέλλον, θα πρέπει να εμβαθύνουμε τη συνεργασία μας στους ακόλουθους τομείς:
Πρώτον, να διευρύνουμε τις διμερείς εμπορικές συναλλαγές. Οφείλουμε να διερευνήσουν ενεργά νέους τομείς του εμπορίου ούτως ώστε να διπλασιαστεί ο συνολικός όγκος εισαγωγών και εξαγωγών σε 8 δισεκατομμύρια δολάρια στα επόμενα πέντε χρόνια. Η Κίνα είναι πρόθυμη να αυξήσει τις εισαγωγές ελληνικών ανταγωνιστικών προϊόντων που ανταποκρίνονται στην ζήτηση των κινέζων καταναλωτών, όπως το ελαιόλαδο, το κρασί με αποτέλεσμα το διμερές εμπόριο όχι μόνο να αυξηθεί, αλλά και να εξισορροπηθεί.
Δεύτερον, να εμβαθύνουμε τη συνεργασία μας στο ναυτιλιακό τομέα. Η Κίνα θα συνεργαστεί με την Ελλάδα στην διαχείριση του σταθμού εμπορευματοκιβωτίων του λιμένα του Πειραιά με στόχο να αυξηθεί η ικανότητα υποδοχής εμπορευματοκιβωτίων σε 3,7 εκατομμύρια TEUs μέχρι το 2015. Η κινεζική κυβέρνηση ενθαρρύνει τις κινεζικές επιχειρήσεις να αναπτύξουν τις συνεργασίες με την Ελλάδα στο τομέα logistics, αξιοποιώντας τις λιμενικές εγκαταστάσεις ως πλατφόρμα. Ενθαρρύνουμε τα κινεζικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα να παρέχουν χρηματοδότηση στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις Ελλήνων εφοπλιστών για κατασκευή και επισκευή πλοίων στην Κίνα. Και υποστηρίζουμε την ίδρυση ενός ερευνητικού κέντρου για τη μείωση των εκπομπών και την εξοικονόμηση ενέργειας των πλοίων. Τα μέτρα αυτά θα δώσουν ώθηση στη συνεργασία μας για την ασφάλεια της ναυσιπλοΐας και τη μείωση των εκπομπών των πλοίων.
Τρίτον, να προωθήσουμε την επενδυτική συνεργασία. Οι δύο χώρες μας πρέπει να προωθήσουν να διευκολύνουν τις εμπορικές συναλλαγές και τις επενδύσεις, με σκοπό τη δημιουργία καλύτερων συνθηκών για τη συνεργασία μεταξύ των επιχειρήσεων των δυο χωρών. Η Κίνα ενθαρρύνει τις κινέζικες επιχειρήσεις να αναπτύξουν δραστηριότητες στην Ελλάδα και σύντομα προγραμματίζεται η αποστολή κινέζικης αντιπροσωπείας στην Ελλάδα για προώθηση εμπορίου και επενδύσεων και διερεύνηση δυνατοτήτων συνεργασίας για έργα υποδομής και ανανεώσιμης μορφής ενέργειας.
Το τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό, να επεκτείνουμε τη συνεργασία στον τουριστικό τομέα. Και οι δύο χώρες μας διαθέτουν πλούσιους τουριστικούς πόρους, προσφέροντας τεράστιες δυνατότητες συνεργασίας σε αυτόν τον τομέα. Χαιρετίζουμε την προσπάθεια προώθησης του τουρισμού από την Ελλάδα στην Κίνα και προσδοκούμε να διερευνήσουμε μαζί σας για τη λήψη μέτρων διευκόλυνσης της τουριστικής συνεργασίας των δυο χωρών μας.

Κυρίες και κύριοι,

Η εμβάθυνση της φιλικής συνεργασίας μεταξύ της Κίνας και της Ελλάδας είναι μια απεικόνιση της συνεχούς αυξανόμενης σχέσης μεταξύ της Κίνας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Σίνο-Ευρωπαϊκή σχέση έχει διανύσει μια μακρά ατραπό. Η σύναψη των διπλωματικών σχέσεων στο 1975 γύρισε μια νέα σελίδα στις σχέσεις Κίνας-ΕΕ, οριοθετώντας μια νέα πορεία ώριμης, υγιούς και σταθερής ανάπτυξης. Πολιτικά, η σχέση Κίνας-ΕΕ έχει κατορθώσει τρία μεγάλα άλματα: από μία εποικοδομητική εταιρική σχέση σε μια πλήρη εταιρική σχέση και εν συνέχεια στην συνολική στρατηγική εταιρική σχέση. Από οικονομική άποψη, η ΕΕ έχει γίνει ο μεγαλύτερος προμηθευτής τεχνολογίας για την Κίνα και ο τέταρτος εξωτερικός μεγαλύτερος επενδυτής. Είναι επίσης ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Κίνας για έξι συνεχόμενα χρόνια, ενώ η Κίνα έχει γίνει ο δεύτερος μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στο πολιτιστικό τομέα, οι ανταλλαγές μας είναι ολοένα και πιο συχνές. Η Κίνα έχει συνάψει συμφωνίες πολιτιστικών ανταλλαγών με πολλές χώρες της ΕΕ και η επιρροή των πολιτιστικών ανταλλαγών, τόσο σε διμερές όσο και πολυμερές επίπεδο, είναι βαθύτερη. Σχεδόν 200.000 Κινέζοι φοιτητές τώρα σπουδάζουν στην Ευρώπη και κάθε χρόνο πάνω από ένα εκατομμύριο Κινέζοι τουρίστες επισκέπτονται την Ευρώπη. Θα ήθελα να κάνω μια ειδική αναφορά στο περίπτερο της ΕΕ στη Διεθνή Έκθεση 2010 στην Σαγκάη, επειδή είναι η πρώτη φορά που η ΕΕ συμμετέχει σε μια Διεθνή Έκθεση που διοργανώνεται εκτός της Ευρώπης. Εν ολίγοις, η σχέση Κίνας-ΕΕ έχει φτάσει σε μια έκταση και βάθος άνευ προηγουμένου και οι δύο πλευρές έχουν γίνει αναντικατάστατοι εταίροι στην εκατέρωθεν προσπάθεια ανάπτυξης.
Η σχέση Κίνας-ΕΕ εξακολουθεί να προχωρά μπροστά παρά τις διάφορες παρεμβολές διότι αυτή η σχέση εξυπηρετεί τα βασικά συμφέροντα των δυο πλευρών και ανταποκρίνεται στις προσδοκίες του κινέζικου και του ευρωπαϊκού λαού. Δεδομένου ότι η Κίνα και η Ευρώπη βρίσκονται σε διαφορετικά επίπεδα ανάπτυξης, η οικονομική αλληλοσυμπληρωματικότητα μπορεί να προσφέρει πολλά στον οικονομικό τομέα. Ανάμεσα στην Κίνα και την Ευρώπη δεν υπάρχει σύγκρουση θεμελιωδών συμφερόντων. Και οι δύο πιστεύουν στην πολυπλευρικότητα, υποστηρίζουν τη διατήρηση ποικιλομορφίας των πολιτισμών, και συμμετέχουν ενεργά στην οικοδόμηση του διεθνούς συστήματος. Η σταθερή ανάπτυξη της σχέσης Κίνας-ΕΕ ωφελεί πραγματικά και τις δύο πλευρές. Τα κεφάλαια, προϊόντα, τεχνολογίες και ευρεσιτεχνίες της Ευρώπης έχουν βρει μια τεράστια αγορά στην Κίνα και χιλιάδες ευρωπαϊκές εταιρείες έχουν αποκομίσει αξιόλογα κέρδη στην Κίνα. Οι ευρωπαίοι καταναλωτές όχι μόνο έχουν αποκτήσει ένα ευρύτερο φάσμα επιλογών, αλλά επίσης και τα νοικοκυριά από τις εισαγωγές προϊόντων υψηλής ποιότητας με σχετικά χαμηλές τιμές από την Κίνα έχουν εξοικονομήσει αρκετά χρήματα. Στην δύσκολη περίοδο της Διεθνούς Χρηματοοικονομικής Κρίσης, οι εξαγωγές της Ε.Ε μειώθηκαν γενικά αλλά οι εξαγωγές πρός την Κίνα συνέχισαν να αυξάνονται. Οι εξαγωγές της Ε.Ε. στην Κίνα, στο πρώτο εξάμηνο της τρέχουσας χρονίας αυξήθηκαν κατά 42% και προβλέπεται να αγγίξουν ή να ξεπεράσουν 500 δισεκατομμύρια δολάρια αμερικής σε όλο το χρόνο. Η μεγάλη αύξηση των εισαγωγών της Κίνας από την Ευρώπη έχει δημιουργήσει επίσης νέες θέσεις εργασίας. Για την Κίνα, η προηγμένη τεχνολογία και οι εμπειρίες διοίκησης και τεχνογνωσία της Ευρώπης έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στη προσπάθειά μας για την βιομηχανική αναβάθμιση με τα ευρωπαϊκά προϊόντα να ικανοποιούν τις ανάγκες των κινέζων καταναλωτών. Παρότι φαινομενικά υπάρχει ανταγωνισμός μεταξύ Κίνας και Ευρώπης, στην πραγματικότητα έχουμε περισσότερη συνεργασία παρά ανταγωνισμό. Είμαστε καλοί φίλοι που σέβονται ο ένας τον άλλο και να συμπεριφέρονται μεταξύ τους ισότιμα. Είμαστε καλοί συνεργάτες που επωφελούνται από τα εκατέρωθεν πλεονεκτήματα και συνεργάζονται για την win-win πρόοδο.
Σήμερα, η σχέση Κίνας-ΕΕ στέκεται σε μια νέα ιστορική αφετηρία με ένα ευρύτερο περιθώριο ανάπτυξης. Θα πρέπει να είναι ο κοινός μας στόχος, να προωθήσουμε την περαιτέρω ανάπτυξη της συνολικής στρατηγικής εταιρικής σχέσης Κίνας-ΕΕ και να ενισχύσουμε τη συνεργασία μας σε όλους τους τομείς. Η Κίνα είναι πρόθυμη να συνεχίσει να ενδυναμώνει το στρατηγικό διάλογο με την ΕΕ, να εμβαθύνει την αμοιβαία κατανόηση και εμπιστοσύνη, διαλύοντας κάθε ενδοιασμό, σεβόμενη τις εκατέρωθεν θεμελιώδεις εθνικές τοποθετήσεις. Η Κίνα θα παραμείνει προσηλωμένη στη στρατηγική του ανοίγματος προς τα έξω σε πνεύμα win-win και αμοιβαίου οφέλους και δεσμεύεται να βελτιώσει το περιβάλλον των επενδύσεων, να εντατικοποιήσει την προστασία των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας, να διευρύνει το διμερές εμπόριο και τις επενδύσεις και για να αναβαθμίσει το επίπεδο της συνεργασίας στον τομέα της τεχνολογίας. Ελπίζουμε επίσης ότι η ΕΕ θα αναγνωρίσει το πλήρες καθεστώς οικονομίας αγοράς της Κίνας το συντομότερο δυνατόν, να χαλαρώσει τους περιορισμούς για εξαγωγές υψηλής τεχνολογίας στην Κίνα και να αντιταχθεί στον προστατευτισμό του εμπορίου, ώστε να δημιουργηθεί ευνοϊκό περιβάλλον για την υγιή ανάπτυξη του αμφίδρομου εμπορίου μας. Η Κίνα θα πραγματοποιήσει διαφόρων μορφών πολιτιστικές ανταλλαγές με την ΕΕ και θα εδραιώσει περαιτέρω την λαϊκή βάση των σχέσεών μας. Η Κίνα επιδιώκει να ενισχύσει την επικοινωνία και το συντονισμό με την ΕΕ σε σημαντικούς πολυμερείς μηχανισμούς, όπως το G20 για την κοινή αντιμετώπιση των παγκόσμιων προκλήσεων, όπως η διεθνής χρηματοοικονομική κρίση, η κλιματική αλλαγή, η ενεργειακή ασφάλεια και οι μη παραδοσιακές απειλές ασφάλειας.
Η Κίνα διακατέχεται από ειλικρίνεια και εμπιστοσύνη στις προσπάθειες για ενδυνάμωση της συνεργασίας με την Ευρώπη. Από το ξέσπασμα της διεθνούς χρηματοοικονομικής κρίσης, οι ηγέτες της Κίνας επισκέφθηκαν πολλές φορές την Ευρώπη και είχαν πολλές συναντήσεις με τους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ελπίζω ότι αυτές οι συγκεκριμένες ενέργειες έχουν ξεκαθαρίσει ότι η κινεζική κυβέρνηση αποδίδει μεγάλη σημασία στις σχέσεις της με την Ευρώπη και είναι πρόθυμη να ξεπεράσει τις όποιες δυσκολίες μαζί της ως επιβάτες στην ίδια βάρκα. Από το ξέσπασμα της κρίσης του κρατικού χρέους σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες κατά τις αρχές της τρέχουσας χρονιάς, έχω επανειλημμένα επιβεβαιώσει την υποστήριξη της Κίνας προς τα μέτρα που υιοθετήθηκαν από την ΕΕ και το ΔΝΤ στους Ευρωπαίους ηγέτες. Έχω διευκρινίσει σαφώς ότι η Κίνα υποστηρίζει ένα σταθερό ευρώ και δεν προτίθεται να μειώσει το ποσοστό των ευρωπαϊκών ομολόγων από τα συναλλαγματικά αποθέματα της Κίνας. Η κυβέρνησή μου έχει στείλει αποστολές προώθησης εμπορίου και επενδύσεων στην Ευρώπη και υπέγραψε μια σειρά σημαντικών εμπορικών και επενδυτικών συμβολαίων. Με τη λήψη αυτών των συγκεκριμένων ενεργειών, σταθήκαμε δίπλα στις προσπάθειες της Ευρώπης να ξεπεράσει τις δυσκολίες και να επιτευχθεί η ανάκαμψη. Χάρη στις κοινές μας προσπάθειες, φέτος μέχρι στιγμής το εμπόριο Κίνας-ΕΕ έχει ήδη υπερβεί το επίπεδο πριν από την κρίση. Είναι πεποίθησή μας ότι μια ενωμένη, ευημερούσα και ισχυρή Ευρώπη έχει να διαδραματίζει έναν αναντικατάστατο ρόλο για τη σταθερότητα και ανάπτυξη του κόσμου.
Η Κίνα δεσμεύεται να προωθήσει τις σχέσεις με την ΕΕ. Αυτό δεν είναι μια σκοπιμότητα, αλλά μια μακροπρόθεσμη εξωτερική πολιτική μας. Η Κίνα, μια αρχαία και μεγάλη χώρα στην Ανατολή, έχει βιώσει τεράστιες αλλαγές από το 1978. Αυτό το γεγονός οφείλεται στην εφαρμογή της πολιτικής των μεταρρυθμίσεων και του ανοίγματος προς τα έξω με αποφασιστικότητα και θάρρος. Μελετήσαμε και απορροφήσαμε τα επιτεύγματα άλλων πολιτισμών με ανοιχτό μυαλό και περιεκτικό πνεύμα, έχοντας προωθήσει win-win συνεργασία με άλλες χώρες. Η Ευρώπη είναι μια περιοχή όπου συγκεντρώνονται οι μεγαλύτερες ανεπτυγμένες χώρες. Έχουμε πολλά να μάθουμε από εσάς και υπάρχουν πολλοί τομείς στους οποίους μπορούμε να συνεργαστούμε. Αν και το ΑΕΠ, ο συνολικός όγκος εξωτερικού εμπορίου και ορισμένοι οικονομικοί δείκτες της Κίνας υπερτερούν από πολλές χώρες, οι βασική πραγματικότητά της Κίνας, όπως ένας μεγάλος πληθυσμός, μια αδύναμη οικονομική βάση και ανισόρροπη ανάπτυξη, δεν έχει αλλάξει ριζικά. Το δικό μας κατά κεφαλήν ΑΕΠ είναι μόνο το ένα όγδοο εκείνου της Ελλάδας. Ο πληθυσμός κάτω από την γραμμή φτώχειας είναι τρεις φορές περισσότερος από το πληθυσμό της Ελλάδας, καθώς οι μεγάλες αγροτικές περιοχές και η κεντροδυτική Κίνα παραμένουν αρκετά κάτω από το όριο της ανάπτυξης. Με άλλα λόγια, η Κίνα εξακολουθεί να είναι μια αναπτυσσόμενη χώρα. Για μας, το να αναπτύξουμε την χώρα μας ομοιόμορφα αποτελεί μια μακρά και δύσκολη μάχη. Η ανάπτυξη της Κίνας απαιτεί ένα ειρηνικό και σταθερό εξωτερικό περιβάλλον και την ενίσχυση της συνεργασίας με άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένων και των ευρωπαϊκών χωρών. Η Κίνα θα ακολουθήσει σταθερά το δρόμο της ειρηνικής ανάπτυξης. Εμείς θα αγωνιστούμε για ένα ειρηνικό διεθνές περιβάλλον στο οποίο θα αναπτύξουμε και προωθήσουμε την παγκόσμια ειρήνη μέσω της δικής μας ανάπτυξης. Αυτό ανταποκρίνεται στα θεμελιώδη συμφέροντα του κινεζικού λαού και θα είναι προς όφελος για ολόκληρο τον κόσμο.

Η Ελλάδα κατέχει μια σημαντική θέση στην Ευρώπη. Ένας ευρωπαϊκός στοχαστής έγραψε κάποτε ότι χωρίς τις βάσεις που θεμελίωσαν ο πολιτισμός της αρχαίας Ελλάδος και η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, δεν νοείται σύγχρονη Ευρώπη. Ελπίζουμε ειλικρινά ότι η Ελλάδα θα παίξει ένα πιο ενεργό ρόλο στην προώθηση των σχέσεων μεταξύ Κίνας και Ευρώπης.

Κυρίες και κύριοι,

Η παγκόσμια οικονομική ανάκαμψη είναι ένα ταξίδι με πολλές στροφές. Για την πλήρη έξοδο από την οικονομική κρίση, πρέπει να καταβάλουμε κοινές προσπάθειες. Υπάρχει μια ελληνική παροιμία που λέει, «επιδεξιότητα με αυτοπεποίθηση ισοδυναμούν ένα ακατανίκητο στρατό». Η ανθρώπινη κοινωνία δημιούργησε πολιτισμούς και πραγματοποίησε προόδους, κατανικώντας φυσικές καταστροφές και προκλήσεις όλων των ειδών. Η πλούσια πολιτιστική κληρονομιά προίκισε τους δυο αρχαίους λαούς μας με σοφία και γενναιότητα. Αυτή είναι η πηγή της πεποίθησης και της δύναμής μας. Είμαι πεπεισμένος ότι ενόσω συνεχίζουμε και εμπλουτίζουμε την εξαίρετη πολιτιστική παράδοση των προγόνων μας, αξιοποιώντας πλήρως την ευφυΐα και το ταλέντο των λαών μας, θα έχουμε την δυνατότητα να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες, προσβλέποντας σε ένα καλύτερο μέλλον.

Σας ευχαριστώ!



Πηγή

.~`~.

Παγκόσμια, δυτικά και ευρωπαϊκά οικονομικά και πληθυσμιακά μεγέθη κατά τον πλανητικό μετασχηματισμό.

$
0
0

.~`~.
I
Τι βλέπουμε σε αυτόν τον χάρτη;


Στον άνωθεν χάρτη με κόκκινο χρώμα αποτυπώνονται κράτη που το Α.Ε.Π τους ή το μερίδιο τους επί του συνόλου της πλανητικής οικονομίας ξεπερνά το 3%. Ως σύνολο, ότι βλέπετε αποτελεί ποσοστό 50,76% επί του πλανητικού Α.Ε.Π. Συγκεκριμένα, για το έτος 2014 και με βάση τα στοιχεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, το Α.Ε.Π της Κίνας κατείχε μερίδιο 16,48% επί του συνόλου της πλανητικής οικονομίας, των Ηνωμένων Πολιτειών 16,28%, της Ινδίας 6,80%, της Ιαπωνίας 4,48%, της Γερμανίας 3,39% και της Ρωσίας 3,33%.
Σε πληθυσμιακά μεγέθη οι χώρες που αποτυπώνονται στον χάρτη με κόκκινο χρώμα έχουν συνολικό πληθυσμό περίπου 3 δισεκατομμύρια 243 εκατομμύρια ανθρώπους, δηλαδή αποτελούν το 45,74% του παγκόσμιου πληθυσμού. Συγκεκριμένα, η Κίνα με 1 δισεκατομμύριο 357 εκατομμύρια αποτελεί το 18,9% του παγκόσμιου πληθυσμού, η Ινδία με 1 δισεκατομμύριο 210 εκατομμύρια το 17,5%, οι Ηνωμένες Πολιτείες με 320 εκατομμύρια το 4,43%, η Ρωσία με 149 εκατομμύρια το 2,02%, η Ιαπωνία με 126 εκατομμύρια το 1,76% και η Γερμανία με 81 εκατομμύρια το 1,13%.
Με βάση τα προηγούμενα οικονομικά και πληθυσμιακά μεγέθη η «Δύση» (και στη «Δύση» δεν συνυπολογίζω τη Ρωσία, μιας και εδώ και 200 περίπου χρόνια με διάφορους τρόπους απωθείται εκτός «Δύσεως») κατέχει οικονομικό μερίδιο 19,67% επί της πλανητικής οικονομίας και πληθυσμιακό 5,56% επί του παγκόσμιου πληθυσμού. Όσο διαχέεται και «δημοκρατικοποίειται» η τεχνολογία σε παγκόσμιο επίπεδο, αυτά τα δύο μεγέθη του πυρήνα της «Δύσεως» θα εξισορροπηθούν εκτός εάν συμβεί αυτό που όλοι απεύχονται. Αυτή η εξισορρόπηση ίσως καταλήξει σε μια αναλογία Α% πληθυσμιακά - 2Α% οικονομικά. Αυτή τη στιγμή για τη «Δύση», δηλαδή για αυτές τις δύο χώρες (Η.Π.Α και Γερμανία) η αναλογία βρίσκεται στο επίπεδο Α% πληθυσμιακά - 3,5Α% οικονομικά.

.~`~.
II
Στον παρακάτω χάρτη αποτυπώνονται με κίτρινο χρώμα κράτη όπου το Α.Ε.Π τους ή το μερίδιο τους επί του συνόλου της πλανητικής οικονομίας βρίσκεται ανάμεσα στο 1% και το 3%. Σε οικονομικά μεγέθη οι χώρες με κίτρινο χρώμα κατέχουν μερίδιο περίπου 25% επί της πλανητικής οικονομίας, αγγίζοντας έτσι συνολικά οι χώρες με κόκκινο και κίτρινο χρώμα, το 75,00% του παγκόσμιου Α.Ε.Π. Πληθυσμιακά οι χώρες με κίτρινο χρώμα έχουν πληθυσμό περίπου 1 δισεκατομμύριο 100 εκατομμύρια ανθρώπους αγγίζοντας, συνολικά, οι χώρες με κόκκινο και κίτρινο χρώμα, περίπου τα 4 δισεκατομμύρια 400 εκατομμύρια ανθρώπους, ποσοστό 61,25% επί του παγκόσμιου πληθυσμού.


Με βάση τα προηγούμενα οικονομικά και πληθυσμιακά μεγέθη και προσθέτοντας στη «Δύση» χώρες με κίτρινο χρώμα όπως η Γαλλία, η Ισπανία, η Ιταλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, ο Καναδάς και η Αυστραλία (αν και η τελευταία έχει σχεδόν μετασχηματιστεί σε κινεζική χώρα οικονομικά) η «Δύση», μη υπολογίζοντας ξανά τη Ρωσία, κατέχει οικονομικό μερίδιο 30,23% επί της πλανητικής οικονομίας και πληθυσμιακό 9,65% επί του παγκόσμιου πληθυσμού. Ήδη προσθέτοντας τις προηγούμενες χώρες στη «Δύση» η αναλογία έχει μεταβληθεί σε Α% πληθυσμιακά - 3Α% οικονομικά. Όσο διαχέεται και «δημοκρατικοποίειται» η τεχνολογία σε παγκόσμιο επίπεδο, επαναλαμβάνω, πως αυτά τα δύο μεγέθη που αφορούν τη «Δύση» θα εξισορροπηθούν (ίσως σε μια αναλογία Α% πληθυσμιακά - 2Α% οικονομικά) εκτός εάν συμβεί αυτό που όλοι απεύχονται.

.~`~.
III
Επειδή γνωρίζω πως σας ενδιαφέρει ολοκληρώνω με τα εξής στοιχεία. Η Ευρωζώνη, για το έτος 2014 και με βάση τα στοιχεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, κατείχε μερίδιο 12,01% επί του συνόλου της πλανητικής οικονομίας ή 12,01 επί του παγκόσμιου Α.Ε.Π. Σε πληθυσμιακά μεγέθη τα 19 εθνικά κράτη που συμμετέχουν στην Ευρωζώνη έχουν συνολικό πληθυσμό περίπου 335 εκατομμύρια ανθρώπους, δηλαδή αποτελούν το 4,63% του παγκόσμιου πληθυσμού.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία 1ον) δεν είναι κράτος και 2ον) είναι διαφορετικής τάξης μεγέθους ζήτημα από την Ευρωζώνη, τόσο γεωοικονομικά και γεωπολιτικά, όσο γεωπολιτισμικά και γεωστρατηγικά, και την οποία 3ον) αποτελούν 28 -και όχι 19- εθνικά κράτη, κατέχει μερίδιο 16,94% επί του συνόλου της πλανητικής οικονομίας ή 16,94% επί του παγκόσμιου Α.Ε.Π. Σε πληθυσμιακά μεγέθη τα 28 εθνικά κράτη που αποτελούν την Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν συνολικό πληθυσμό περίπου 507 εκατομμύρια ανθρώπους, δηλαδή η Ε.Ε. αποτελεί το 7,00% του παγκόσμιου πληθυσμού.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί η διαφορά περίπου 170 εκατομμυρίων ανθρώπων και ενός μεριδίου 2,35% περίπου επί του παγκόσμιου Α.Ε.Π δεν τονίζονται, ιδιαίτερα από τη στιγμή που όλα τα κράτη συναλλάσσονται με την Ε.Ε και τα εθνικά κράτη που την αποτελούν και όχι απλά με την Ευρωζώνη. Παρατηρείστε προσεκτικά τους παρακάτω δύο χάρτες. Με κίτρινο χρώμα είναι τα εθνικά κράτη τα οποία είναι μέλη της Ε.Ε και δεν είναι μέλη της Ευρωζώνης. Με μπλέ χρώμα είναι τα εθνικά κράτη τα οποία είναι μέλη της Ευρωζώνης (και της Ε.Ε).


Είναι πολύ διαφορετικό το νόμισμα σου να εκφράζει το τρίτο -και όχι το πρώτο- μεγαλύτερο οικονομικό μέγεθος στον πλανήτη με πυρήνα ένα εθνικό κράτος που η οικονομία του κατέχει ποσοστό 3,39% επί του παγκόσμιου Α.Ε.Π και αποτελεί το 1,13% του παγκόσμιου πληθυσμού, και διαφορετικό να αναφέρεσαι σε μια πολιτική οντότητα αποτελούμενη από δεκάδες εθνικά κράτη και νομίσματα ως την πρώτη οικονομική δύναμη στον πλανήτη.

.~`~.

Η παλαιά και η νέα «κοινωνική μηχανική». Η ιδεολογία για το «καθυστερημένο έθνος» και η «συνάφεια ομολογίας συλλογικής ενοχής και ευδαιμονίας» ως προσπάθεια «κανονικοποίησης», «αναδιαπαιδαγώγησης» και «εξευρωπαϊσμού» της ελληνικής κοινωνίας στη μεταπτωχευμένη Ελλάδα.

$
0
0

Το α´ παρατίθεται προς κατανόηση του σχολιασμού β´.

α´

Εισαγωγικά
...οι ιδέες, ιδίως όσες έχουν κανονιστική φόρτιση, δεν αποτελούν αντικατοπτρισμούς αλλά όπλα, και το περιεχόμενο τους καθορίζεται αρνητικά από την εικαζόμενη πίστη του εκάστοτε εχθρού. Όπως ακριβώς από τις ομολογίες πίστεως των Άγγλων και Γάλλων ιδεολόγων προς τον ουμανιστικό «Διαφωτισμό» δεν πρέπει σε καμμία περίπτωση να συμπεράνουμε ότι η διαγωγή αυτών των εθνών υπήρξε αυστηρά ηθική, έτσι πρέπει να δούμε ότι η πολεμική των ιδεολόγων της θετικής εκδοχής της γερμανικής «ιδιαίτερης πορείας» ενάντια στην αναποδογυρισμένη γελοιογραφία του ίδιου εκείνου «Διαφωτισμού» και γενικά «της Δύσης» είχε σκοπό να πλήξει έναν εχθρό που για λόγους παράδοσης κατείχε το ιδεολογικό έδαφος του «Διαφωτισμού». Οι ιδεολογικές τοποθετήσεις θα μπορούσαν υπό άλλες ιστορικές συνθήκες να έχουν τελείως διαφορετική όψη, αφού τόσο ο «Διαφωτισμός» είχε πλούσια εκπροσώπηση στο γερμανικό πνευματικό Πάνθεον όσο και η «Αντίδραση» σε εκείνο της «Δύσης».
Μάλιστα είναι νόστιμο να διαπιστώνουμε ότι πολλοί «προοδευτικοί» θιασώτες της θεωρίας της γερμανικής «ιδιαίτερης πορείας» τεκμηρίωναν τη θέση τους αυτή επικαλούμενοι τις «αντιδραστικές» τοποθετήσεις των ιδεολόγων της ίδιας αυτής «ιδιαίτερης πορείας», σαν να ήταν εκείνοι οι πλέον αξιόπιστοι ερμηνευτές της ιστορικής κίνησης. Όμως το να συνάγουμε από την αυτοκατανόηση των πρωταγωνιστών της ιστορίας, που την υπαγορεύουν πολεμικές ανάγκες, την πραγματική σχέση τους προς την ιστορική εξέλιξη αποτελεί αφελέστατη μεθοδολογική αρχή. Και πάντως, αν θέλουμε να κατανοήσουμε την κατάσταση των πραγμάτων είναι άκρως παραπλανητικό να συγχέουμε τη θεωρία της «ιδιαίτερης πορείας» με την «ιδιαίτερη πορεία» ως ιστορικό γεγονός...
Τη διευρυμένη θετική γερμανική εκδοχή της γερμανικής «ιδιαίτερης πορείας», ήρθε να αντικρούσει μια αρνητική «δυτική» εκδοχή. Όπως ακριβώς το γερμανικό ιδεολογικό συνονθύλευμα, έτσι κι αυτή σχηματίστηκε με βάση ανομοιόμορφα και νεφελώδη υλικά και εξυπηρέτησε αρχικά τις κατανοητές ψυχολογικές και προπαγανδιστικές ανάγκες των Γάλλων, που ως αντίδραση στην ήττα του 1870 διψούσαν για revanche, καθώς και εκείνες των Άγγλων που ανησυχούσαν για τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό του δυναμικού γερμανικού κράτους. Η αρνητική αποτίμηση της γερμανικής «ιδιαίτερης πορείας» εμφανίστηκε στην αγγλοσαξωνική και γαλλική πολεμική προπαγάνδα μετά το 1914 με την αξίωση να ερμηνεύσει τις βαναυσουργίες των Γερμανών ανατρέχοντας γι'αυτόν τον σκοπό στο απώτατο παρελθόν τους'μετά το 1933 θα συγκροτηθεί σε κανονική συστηματική κατασκευή που ο σκοπός της ήταν να κάνει κατανοητή τη μοιραία, υποτίθεται, πορεία της γερμανικής ιστορίας από τον Λούθηρο ως τον Hitler μέσω του Φριδερίκου του Μεγάλου και του Bismarck.
Δεν είναι ασφαλώς σύμπτωση, ότι η μακρά και πλούσια ιστορία των ιδεών αυτής της κατασκευής δεν έγινε έως σήμερα αντικείμενο διεξοδικής έρευνας, μολονότι το θέμα είναι άκρως επίκαιρο και δελεαστικό: η επιστημονική κατανόηση των πραγματικών συνθηκών υπό τις οποίες η κατασκευή αποκρυσταλλώθηκε ή του πολεμικού-ιδεολογικού χαρακτήρα της -για να μη μιλήσουμε για την πολλαπλή χαιρεκακία που εκφράζει- δίχως άλλο θα παρενοχλούσε τη μεταπολεμική «αναδιαπαιδαγώγηση» των Γερμανών, της οποίας το περιεχόμενο εδράζεται όχι λίγο σ'αυτή την κατασκευή...

Αρνητική θεωρία της «ιδιαίτερης πορείας», ιδεολογία και «καθυστερημένο έθνος»
...η προσανατολισμένη στην κοινωνική ιστορία αρνητική θεωρία της «ιδιαίτερης πορείας» αποδίδει τις γερμανικές καταστροφές του 1918 και του 1945 στην κοινωνική οπισθοδρομικότητα ή «καθυστέρηση» του γερμανικού έθνους, δηλ. εξαρτά την εξωτερική από την εσωτερική πολιτική. Στα επιστημολογικά άλματα και στις πραγματικές αστοχίες της πρέπει επομένως να προστεθεί και η αμφίβολη (μονόπλευρη, στην καλύτερη περίπτωση) αντίληψη για το «πρωτείο της εσωτερικής πολιτικής»'αντίληψη που συνδέεται άλλωστε με μια πολιτική ομολογία πίστεως κανονιστικού χαρακτήρα. Η βασική παραδοχή αυτής της τελευταίας έχει ως εξής: φιλελευθερισμός και κοινοβουλευτισμός είναι φύσει ανεκτικοί και ανθρώπινοι'ως εκ τούτου μια φιλελεύθερη κυβέρνηση που λογοδοτεί στο κοινοβούλιο δεν θα ασκούσε ποτέ επιθετική και επεκτατική πολιτική.
Τούτο το εγκώμιο του φιλελευθερισμού και του κοινοβουλευτισμού δεν αφορά, αναχρονιστικά ασφαλώς, την ολιγαρχική μορφή κυριαρχίας της αστικής τάξης του 19ου αι., αλλά ένα ιστορικά πολύ πρόσφατο δημοκρατικό ιδεώδες. Όμως ακόμα κι αν παραβλέπαμε αυτό το γεγονός, παραμένει αινιγματικό γιατί η άνθηση του αγγλικού και γαλλικού φιλελευθερισμού συνέπεσε με το ζενίθ της ιμπεριαλιστικής επέκτασης αυτών των εθνών...
Η κυρίαρχη σήμερα αρνητική θεωρία της «ιδιαίτερης πορείας» με το δόγμα της για το «καθυστερημένο έθνος» επικράτησε στη Γερμανία μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο... κάτω από τις συνθήκες του μεταπολεμικού γερμανικού «οικονομικού θαύματος» και της αυξανόμενης ευημερίας, η θεωρία αυτή όχι μόνο μετατράπηκε σε ευρέως διαδεδομένο άρθρο πίστεως, αλλά επιπλέον ζευγάρωσε με μια ομολογία ενοχής... Για κάτι τέτοιο απαιτούνταν επιπλέον και προ παντός κατάλληλες κοινωνικές συνθήκες, με τις οποίες να μπορεί να ευθυγραμμιστεί η συλλογική ηθική. Αυτό ακριβώς επιτεύχθηκε με τη σύνδεση της ομολογίας της συλλογικής ενοχής και της συλλογικής ευημερίας...

Συνάφεια ομολογίας συλλογικής ενοχής και ευδαιμονίας
...ακόμη και ένας αφελής παρατηρητής θα έπρεπε να εικάσει ότι η αρνητική θεωρία της «ιδιαίτερης πορείας» στη συνάφεια της με την ομολογία της συλλογικής ενοχής θα είχε πολύ διαφορετικό αντίκτυπο στη γερμανική εθνική ζωή, αν η Γερμανία δεν ήταν η πρώτη αλλά η τεσσαρακοστή εξαγωγός χώρα του κόσμου. Και ο ίδιος θα έπρεπε να περιμένει ότι αν η ευημερία των Γερμανών έβαινε μειούμενη, θα μειωνόταν μαζί της και η προθυμία τους να ομολογήσουν την ενοχή τους. Ευκολότερα αισθάνεται κανείς ενοχές παραθερίζοντας στην Τοσκάνη ή την Αλσατία, παρά όταν κρέμεται για την επιβίωση του από επιδόματα αρωγής.
Αυτή η ηθικά αιτιολογημένη ή εξωραϊσμένη συνταγή της κοινωνικής ευδαιμονίας έγινε παρεμπιπτόντως αντικείμενο θεωρητικής επεξεργασίας από κοινωνιολόγους και πολιτικούς επιστήμονες που υποστήριξαν τη θέση, ότι πολιτική και οικονομία αποτελούν ως εκ του χαρακτήρος τους διαφορετικές δραστηριότητες. Όποιος λοιπόν μετά πολιτικής ταπεινότητος αφιερώνεται αποκλειστικά στο οικονομείν, βρίσκεται στον καλύτερο δρόμο για να αποφύγει τον κυκεώνα και τα εγκλήματα της πολιτικής. Η ανέμελη διχοτομία πολιτικής και οικονομίας οδηγούσε επομένως άμεσα ή έμμεσα στη σύζευξη του οικονομικού με το ηθικό στοιχείο. Και εδώ επίσης έκανε αισθητή την παρουσία της η σύνδεση ηθικής και ευημερίας...
Έτσι διατυπώθηκε μια επιταγή που συγκεφαλαίωσε τα πρακτικά διδάγματα από τη σκοπιά της θεωρίας της «ιδιαίτερης πορείας». Κατ'αυτήν ο ριζικός εκδημοκρατισμός ή εξηθικισμός της πολιτικής και της οικονομίας πάνω στη βάση μιας ανθούσας οικονομίας θα ολοκλήρωνε στο εξής τον εκδυτικισμό, θα παγίωνε την πρόσδεση της Γερμανίας στη Δύση και θα καταστούσε a limine αδύνατη κάθε «ιδιαίτερη πορεία»'είναι χαρακτηριστικό, ότι η κεντρική σημασία της οικονομικής βάσης δεν αμφισβητήθηκε έως σήμερα ούτε καν από εκείνους τους εμπνευσμένους ηθικοφιλόσοφους που ειδ άλλως προσπερνούν ακατάδεχτοι τέτοια ζητήματα...

Εσωτερίκευση διχοτομίας πολιτικής και οικονομίας, αδέξια ηθικολογία και ζήτημα ηγεμονίας
Καθώς οι Γερμανοί γενικά έχουν εσωτερικεύσει τη διχοτομία μεταξύ πολιτικής και οικονομίας κατά τρόπο ώστε να συμπίπτει με τις παραστάσεις τους περί ευτυχίας και ηθικής, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα προσαρμοστούν απρόσκοπτα στη μεταψυχροπολεμική πλανητική κατάσταση. Έτσι ζητούν να συλλάβουν το ζήτημα της Ευρωπαϊκής ενοποίησης κατ'αρχήν επιστρατεύοντας οικονομικές ή πολιτικοοικονομικές κατηγορίες και αντιστέκονται όσο μπορούν στην ανησυχητική και οδυνηρή αλλά βαθμηδόν όλο και πιεστικότερη επίγνωση, ότι μετά τη γερμανική επανένωση και έκλειψη της αμερικάνικης προστασίας, μαζί με κάθε κεντρικό οικονομικό πρόβλημα, όπως είναι λ.χ. το πρόβλημα της νομισματικής ένωσης, ανακύπτει συγχρόνως και αναγκαία στον ορίζοντα το ζήτημα της πολιτικής ηγεμονίας...
Για Γάλλους και Άγγλους το πρόβλημα της Ευρωπαϊκής ενοποίησης είναι τόσο αυτονόητα ζήτημα ηγεμονίας και ζήτημα «δέσμευσης» της Γερμανίας, επειδή είναι παλαιοί ιμπεριαλιστικοί λαοί με κατά πολύ μακροβιότερες παραδόσεις στο πεδίο της παγκόσμιας πολιτικής και αντίστοιχα πλουσιότερες εμπειρίες καθώς και πιο εκλεπτυσμένο διπλωματικό αισθητήριο από τους Γερμανούς. Αντίθετα στους Γερμανούς είναι ενδεχόμενο ότι η αδέξια πολιτική ισχύος του παρελθόντος θα δώσει τώρα τη θέση της σε μια αδέξια ηθικολογία, που εξ ανάγκης θα οδηγήσει εξίσου σε αδιέξοδο. Ιδιότητες ικανές να αποτρέψουν μια τέτοια εξέλιξη δεν συγκαταλέγονται μάλλον στα προτερήματα του γερμανικού εθνικού χαρακτήρα.


β´

Σχόλιο
Τα προηγούμενα αναφέρονται στη μεταπολεμική «κανονικοποίηση» και «αναδιαπαιδαγώγηση» της γερμανικής κοινωνίας η οποία: "θα ολοκλήρωνε στο εξής τον εκδυτικισμό, θα παγίωνε την πρόσδεση της Γερμανίας στη Δύση και θα καταστούσε a limine αδύνατη κάθε «ιδιαίτερη πορεία»". Εάν στοχαστούμε πάνω στο 2ο και το 3ο μέρος τα οποία παραθέτω, γίνεται φανερό πως η ιδεολογία για το «καθυστερημένο έθνος» και η «συνάφεια ομολογίας συλλογικής ενοχής και ευδαιμονίας» έγινε (και εξακολουθεί να γίνεται) προσπάθεια να εφαρμοστεί στην ελληνική κοινωνία της μεταπτωχευμένης Ελλάδας προς «κανονικοποίηση», «αναδιαπαιδαγώγηση» και «εξευρωπαϊσμό» της. Το ίδιο περίπου κοστούμι ράβεται για εμάς. Η ίδια «μέθοδος κοινωνικής μηχανικής» χρησιμοποιείται.
Αυτό που δεν έχει σταθμιστεί από όσες και όσους («βελτιωτές της ανθρωπότητας») αξιώνουν να εφαρμόσουν μια τέτοιου είδους «κοινωνική μηχανική» στην ελληνική κοινωνία, είναι το εξής: Στη δική μας περίπτωση δεν έχουμε να κάνουμε με μια Guilt -based- Society αλλά με μια Shame -based- Society (όπως είναι και η ιαπωνική, η κινεζική, πολλές θαλασσινές κοινωνίες στη Μεσόγειο, σε τμήματα της Αγγλοσαξωνίας και της Λατινικής Αμερικής).
Η ντροπή είναι το κατεξοχήν κοινωνικό συναίσθημα (σε αντίθεση με την ενοχή).
Σε αυτά τα μέρη λέ(γα)με να μην κλέψεις, να μην σκοτώσεις, να έχεις/είσαι «πρόσωπο» -και να προσφέρεις- στη κοινωνία. Σε αυτά τα μέρη η μεγαλύτερη τιμωρία είναι ο εξοστρακισμός.
Σε αυτά τα μέρη η μεγαλύτερη αναγνώριση είναι να ακουστεί κατά την τελευταία πορεία:
«Άξιος!»

.~`~.

Τι ήταν το «Κέντρο»; Γιατί η χώρα είναι μετέωρη και δεν διαθέτει ταυτότητα, προσανατολισμό και στρατηγική.

$
0
0

Το «κέντρο» δεν είναι κάτι άοσμο και άχρωμο όπως αφελώς αναφέρουν αυτή την περίοδο διάφορες απόψεις. «Κέντρο» είναι η ηγεμονική ιδεολογία και κυρίαρχη συναίνεση, γύρω από την οποία αντλεί τη λογική και τη ταυτότητα του το πολιτικού σύστημα, τα κόμματα τα ιδεολογικά τους περιεχόμενα, και η χώρα τη στρατηγική της. «Κέντρο» ήταν στην Ελλάδα, για περίπου έναν αιώνα, ο Βενιζελισμός.
Ωστόσο, εάν δεν θέλουμε να είμαστε στενόμυαλα εθνοκρατικοί θα πρέπει να τονίσουμε πως αυτό είναι μονάχα ένα μέρος της αλήθειας. Εάν δούμε τα πράγματα στα πλαίσια των υπερεθνικών δομών και θεσμών στους οποίους συμμετέχει η Ελλάδα θα πρέπει να ειπωθεί το εξής: «Κέντρο» δεν ήταν απλά ο Βενιζελισμός, αλλά το ΕλλαδοΤουρκικό γεωπολιτικό και γεωπολιτισμικό ΝΑΤΟικό υποκείμενο υπό το ΒενιζελοΚεμαλικό consensus (συναίνεση).
Ο Samuel Huntington, ονομάζει "κεμαλισμό"ή "κεμαλική στρατηγική", όχι αυτό που αντιλαμβανόμαστε στην Ελλάδα με την στενή ελλαδοκεντρική και εθνοκεντρική οπτική, αλλά το δόγμα της απόλυτης σύνδεσης εκσυγχρονισμού και εκδυτικισμού, με τον εκδυτικισμό, δηλαδή την πνευματική αποικιοκρατία και τον πολιτιστικό ιμπεριαλισμό, να θεωρείται ως "πνευματική"προϋπόθεση του "υλικού"«εκσυγχρονισμού» και της «ανάπτυξης» (βέβαια τα ιδεολογήματα που σχετίζονται με τη σύνδεση εκσυγχρονισμού και εκδυτικισμού έχουν καταρριφθεί εδώ και τουλάχιστον μισό αιώνα, αλλά συντηρούνται στην Ελλάδα). Πρωτοδίδαχος αυτού του δόγματος, σε πλανητική κλίμακα, ήταν ο Κεμάλ Ατατούρκ. "Κεμαλική στρατηγική"κατά Huntington, μπορεί να θεωρηθεί να εγκαταλείψουν οι Ρώσοι το κυριλλικό αλφάβητο και οι Κινέζοι τα ιδεογράμματα και να «ενστερνιστούν» το λατινικό αλφάβητο και το γρηγοριανό ημερολόγιο προκειμένου να «εκσυγχρονιστούν» (το βιβλίο του Huntington μπορεί να μην είναι «κακό» μονάχα για τους γνωστούς λόγους που κυριαρχούν στη δημόσια σφαίρα, αλλά και για άλλους, πιο «τοπικούς»).
Παραθέτω ορισμένα αποσπάσματα από το κείμενο του Γιώργου Πρεβελάκη, με τίτλο, Το Τέλος του Βενιζελισμού:
Προσεγγίζουμε την εκατονταετηρίδα από την Μικρασιατική Καταστροφή η οποία εγκαινίασε μια μακρά περίοδο σταθερότητας των συνόρων. Η βαλκανοποίηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με αφετηρία την ελληνική επανάσταση ένα αιώνα πριν, σταμάτησε στην Ανατολία. Οι πρόσφατες εξελίξεις, όμως, εγείρουν φόβους ότι η βαλκανοποίηση αναβιώνει: Γιουγκοσλαβία, Λιβύη, Συρία. Μπορεί να θίξει την Τουρκία; και την Ελλάδα;
Η ελληνική «οικονομική» κρίση, η επιστροφή της ευρωπαϊκής γεωπολιτικής, η διαμάχη ανάμεσα στην Γερμανική Ευρώπη, την επανερχόμενη Ρωσία και τις απερχόμενες Ηνωμένες Πολιτείες για σφαίρες επιρροής στον περίγυρό μας, οι αραβικές «Ανοίξεις» μας υπενθυμίζουν ότι ο παραδοσιακός γεωπολιτικός μας χώρος είναι η ενότητα την οποία οι Άγγλοι αποκαλούσαν Near East. Προ εκατονταετίας διαμορφώθηκαν σχήματα και στρατηγικές οι οποίες επέτρεψαν στις χώρες της περιοχής να καθορίσουν σύνορα και να οργανώσουν την επιβίωσή τους. Οι στρατηγικές αυτές, προσαρμοσμένες σε ένα κόσμο τον οποίο ανακατέταξε η Παγκοσμιοποίηση, δεν εξασφαλίζουν πλέον σταθερότητα. Στην Τουρκία, επί παραδείγματι, ο Κεμαλισμός, χάρη στον οποίο διασώθηκε η Ανατολία από την βαλκανοποίηση, είναι πλέον τελείως ξεπερασμένος· εδώ και μια δεκαετία, η Τουρκία πειραματίζεται με την εναλλακτική του πολιτικού Ισλάμ, με αμφίβολα αποτελέσματα...
Γύρω από τις βενιζελικές επιλογές κινήθηκε η ελληνική πολιτική, με τις δεξιές και τις αριστερές της αποχρώσεις: εθνική ανεξαρτησία, εγκατάλειψη του αλυτρωτισμού, κρατισμός, πολιτισμική ομογενοποίηση, αναπτυξιακή οικονομική πολιτική με αξιοποίηση των εγχωρίων φυσικών πόρων, αξιοκρατία, ελιτισμός, Κράτος Δικαίου.
Ο Βενιζελισμός συνάντησε αντιστάσεις από τους νοσταλγούς της Μεγάλης Ιδέας και ο Κεμαλισμός από τους νοσταλγούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ανάλογη στάση θα κρατήσουν οι αγκιστρωμένοι στο βενιζελικό και κεμαλικό παρελθόν τωρινοί οπαδοί τους, όμως παρά τις μάχες οπισθοφυλακών που θα δώσουν, ο Βενιζελισμός και ο Κεμαλισμός δεν πρόκειται να επανακάμψουν. Ήταν -εθνοκρατικές- ιδεολογίες οι οποίες διαμορφώθηκαν την περίοδο της ανόδου των εθνικών κρατών, της επέκτασης των αστικοδημοκρατικών ρεπουμπλικανικών πολιτευμάτων και των φιλελεύθερων εθνικιστικών κινημάτων κατά την προσπάθεια μετάβασης προς τη μαζική κοινωνία. Αντικατέστησαν, κονιορτοποιώντας και θρυμματίζοντας, τις αυτοκρατορικές δομές υπό τις δεσποτικού τύπου διακυβερνήσεις των πολυθρησκευτικών και «πολυπολιτισμικών» συνόλων (όπως γίνεται αντιληπτό, σε αυτό το σημείο θίγω ένα ζήτημα επίκαιρο και τεράστιο, το οποίο όμως δεν μπορεί να αναλυθεί σε αυτό το σημείωμα: εθνοκράτος - αυτοκρατορία - «πολυπολιτισμικότητα» - αυταρχία - δημοκρατία - έθνος - θρησκεία - κοσμικότητα - σεκταρισμός κ.λπ).
Αν το νέο γεωγραφικό στίγμα επανατοποθετεί την Ελλάδα στην Εγγύς Ανατολή, το ιστορικό της στίγμα βρίσκεται στο τέλος ενός κύκλου, με διάρκεια σχεδόν ένα αιώνα. Το τέλος του Βενιζελισμού δημιουργεί ένα τεράστιο κενό το οποίο ωθεί την Ελλάδα μακρύτερα από την Ευρώπη, πλησιέστερα προς την Εγγύς Ανατολή. Αποστολή της πολιτικής και πνευματικής ηγεσίας είναι να επινοήσει την εναλλακτική εκδοχή του εθνικού προσανατολισμού, με προσαρμογή στο μεταβαλλόμενο γεωοικονομικό και γεωπολιτικό περιβάλλον και, ταυτοχρόνως, με έδρα την εθνική «ψυχή».
Μπορεί να είχε αρχίσει να ροκανίζεται, ήδη από τη δεκαετία του 80', ο Βενιζελισμός στην Ελλάδα, τη χαριστική βολή όμως στο ΕλλαδοΤουρκικό γεωπολιτικό και γεωπολιτισμικό ΝΑΤΟικό υποκείμενο υπό το ΒενιζελοΚεμαλικό consensus, την έδωσε ο σπουδαιότερος ηγέτης της Τουρκίας, μετά (ή μήπως μαζί με;) τον Atatürk. Ο Recep Tayyip Erdoğan.
Επειδή στη χώρα αυτή που λέγεται Ελλάδα προσπαθούν να μας τρελάνουν, πρέπει να τονίσω πως, όχι μονάχα δεν είναι καινοφανή όσα προτάσσει ο Ερτογανισμός, αλλά την απαρχή τους μπορούμε να την ιχνηλατήσουμε ακόμα και πριν από τη δεκαετία του 80'. Αναφέρομαι συγκεκριμένα στην αντιπαράθεση Atatürk και Enver Pasha, όπου αναδύεται το αντίστοιχο με εμάς ΕθνικοΔιχαστικό δίλημμα Δύση ή Γερμανία; Ο Atatürk εκκινεί από αγγλό«φιλη» ενώ ο Enver Pasha από γερμανό«φιλη» θέση-τοποθέτηση. Το ΕλλαδοΤουρκικό γεωπολιτικό και γεωπολιτισμικό ΝΑΤΟικό υποκείμενο υπό το ΒενιζελοΚεμαλικό consensus (συναίνεση), δίνει από μόνο του την απάντηση για το ποιος εξωτερικός δρών επικράτησε σε αυτή την αντιπαράθεση και διαμόρφωσε τις δομές για τις επόμενες δεκαετίες.
Ο Erdoğan, λοιπόν, τσάκισε αυτό το consensus μετά και από τις απανωτές αρνήσεις μέσω διαφόρων σοφιστειών της «Ευρώπης» προς την Τουρκία, αντίστοιχη ήταν και η συμπεριφορά της «Ευρώπης» προς τη Ρωσία (σε αυτό το σημείο επίσης χρειαζόμαστε ένα νέο σημείωμα για τη Ρωσία και τη Τουρκία ως Πύλες που κρατούν ανοιχτή την οδό για μια ευρασιατική στρατηγική της Γερμανίας). Η λύσσα που υπάρχει στην Ελλάδα με τον Erdoğan είναι βαθύτερη και πιο ουσιώδης από τα περί «αντιδημοκρατικότητας» συνθήματα κ.λπ Διότι το τσάκισμα αυτό οδήγησε και σε καταστροφή ταυτοτήτων. Πάνω σε αυτή τη γεωπολιτική και γεωπολιτισμική δομή και συναίνεση δομήθηκαν ταυτότητες. Παράδειγμα από τα κεντρο«δεξιά»: Φιλελεύθερος ΕυρωΑτλαντισμός, υπέρ της ελληνοτουρκικής φιλίας στα πλαίσια του ΝΑΤΟ και φιλοισραηλινισμός στα πλαίσια της «Δύσης». Από τα κέντρο«αριστερά» σκεφτείτε τις αντιστοιχίες και θα καταλήξετε στους... λατρευτικούς «αντιεθνικιστικούς» φιλοΚεμαλικοΛενινιστικούς οίστρους, στους «συνωστισμούς» και τα ντοκυμαντέρ που εξειδανικεύουν την Οθωμανία. Αλλά τι να την κάνεις την Οθωμανια, ως μετα-νεωτερική «νεο-μεσαιωνική» επαναφορά σε προ-Βεστφαλιανές συνθήκες -κατάλυσης της- Κυριαρχίας προκειμένου να «υπερβείς» τα εθνικά κράτη, μέσω μιας -αγγλοσαξωνικής εμπνεύσεως- λιμπεραλιστικής θεωρίας μειονοτικών δικαιωμάτων (Multicultural Citizenship) που έχει επικρατήσει να ονομάζεται εκλαϊκευμένα «πολυπολιτισμικότητα», όταν ο Erdoğan δείχνει να μην θεωρεί αυτονόητη την ένταξη της στη «Δύση»; (δηλαδή στις υπερεθνικές δομές στις οποίες ηγεμονεύουν και είναι κυρίαρχες οι Ηνωμένες Πολιτείες).

Ουσιαστικά, η Ελλάδα, δεν διαθέτει ούτε ηγεμονική ιδεολογία, ούτε συναίνεση, ούτε στρατηγική. Ουσιαστικά η χώρα είναι γυμνή. Και την εξέθεσε, όσο και εάν δεν μας αρέσει, η στάση της Τουρκίας η οποία δεν είχε λόγω ειδικού βάρους, την «πολυτέλεια» της υπερβολικά εξαρτημένης, μισοαποικιακής, εξευτελισμένης και παρηκμασμένης συμπεριφοράς, που προσπαθεί να καθηλώσει μια ολόκληρη χώρα στον 20ο αιώνα και στο προηγούμενο διεθνές σύστημα, προκειμένου ένα πολιτικό-οικονομικό-mediaκό κατεστημένο να διασώσει τα προνόμια του.

.~`~.

Μπαίνοντας, βγαίνοντας και ανεβοκατεβαίνοντας στη «Δύση».

$
0
0

Εντός της επόμενης 3-5ετίας, η Κίνα θα γίνει ο πρώτος εμπορικός εταίρος της Γερμανίας, έχοντας -ήδη- ξεπεράσει τις Ηνωμένες Πολιτείες (προφανώς η Γερμανία «βγαίνει» από τη, και δεν «ανήκει» στη, «Δύση»). Οι Ηνωμένες Πολιτείες προσπάθησαν να εγκαθιδρύσουν ένα G2 με την Κίνα, δηλαδή να την ενσωματώσουν στη δική τους διεθνή -ονομάζεται και «φιλελεύθερη»- τάξη με προνομιακούς όρους, κάτι το οποίο η Κίνα ασφαλώς και δεν δέχθηκε. Η Κίνα είναι ο δεύτερος εμπορικός εταίρος των Ηνωμένων Πολιτειών, με τον Καναδά να βρίσκεται στην (1η) πρώτη θέση και το Μεξικό στην (3η) τρίτη (προφανώς και οι Η.Π.Α «βγαίνουν» από τη, και δεν «ανήκουν» στη, «Δύση»). Η Ιαπωνία είναι ο 5ος μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος των Η.Π.Α, με τη Γερμανία να βρίσκεται στην 6η θέση και τη Γαλλία να πελαγοδρομεί κάπου ανάμεσα στην 8η και τη 12η (υπάρχουν έντονες διακυμάνσεις και ανακατατάξεις ανάμεσα σε Νότια Κορέα, Βραζιλία, Σαουδική Αραβία και Γαλλία - αν είναι δυνατόν! θα πρέπει να γίνουν οι δέουσες παρατηρήσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες διότι δεν συμπεριφέρονται ως αρκούντως «Δυτική» χώρα). Στο σύνολο του, το μη κράτος που ονομάζεται Ε.Ε είναι ο 4ος εμπορικός εταίρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Πρωθυπουργός της Γαλλίας επισκέφθηκε πριν λίγες ήμερες την Κίνα σε μια προσπάθεια εμβάθυνσης των σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών και αξιώνοντας προνομιακούς όρους για τις μεταξύ τους οικονομικές συναλλαγές (μάλιστα διαβεβαίωσε τον Κινέζο ομόλογο του πως δεν υπάρχει ανησυχία για έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη - όχι πως έχει σημασία, απλά το αναφέρω). Τι να πούμε για αυτή την πονεμένη ιστορία που ονομάζεται Γαλλία; Όσο παραμένει καθηλωμένη κατά βάση στο ενδοευρωπαϊκό εμπόριο δεν πρόκειται να καταφέρει τίποτα, πόσο μάλλον όταν ενδοευρωπαϊκά η ΟλλανδοΑγγλία κυριαρχεί στις οικονομικές συναλλαγές με τη Γερμανία (Προτεσταντίλα Prevails).
Όλοι οι προηγούμενοι, με βάση τη λογική και τη νοοτροπία που διαπερνά τα αριστερά και δεξιά κομματικο-ιδεολογικά απολειφάδια και απομεινάρια του προηγούμενου ψυχροπολεμικού διεθνούς συστήματος (από τη δομή και τη διατακτικότητα του οποίου αντλούσαν τα ιδεολογικά τους περιεχόμενα) «βγαίνουν» από τη, και δεν «ανήκουν» στη, «Δύση». Ασφαλώς και δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, παρά αντίστροφα, είναι αυτά τα υπολείμματα (προϊόντα μιας άλλης εποχής) που «βγαίνουν» εκτός «Ιστορίας» και δεν το έχουν ακόμα καταλάβει. Όπως γίνεται κατανοητό, έχουν παραμείνει στη σιδηροδρομική (προοδευτικο-μονογραμμική) αντίληψη περί «Ιστορίας», η οποία συνοδεύεται από την αντίληψη της «Δύσεως» ως αμαξοστοιχίας, επί της οποίας ανεβοκατεβαίνουν κοινωνίες, έθνη και πολιτισμοί. Η Hellenic Republic κατέχει τον τιμητικό ρόλο του καρπαζοεισπράκτορα ο οποίος δίδεται ενσωματωμένος ως δώρο και «ανήκει» στην αμαξοστοιχία.
Σοβαρά τώρα. Εντός μίας ή το πολύ δύο δεκαετιών, οι εμπορικές συναλλαγές των περισσοτέρων «δυτικών» χωρών, θα προέρχονται κατά περίπου 50% από τη «Δύση» και κατά 50% από τον υπόλοιπο πλανήτη. Έτσι, σταδιακά, δεν θα υπάρξει απλά μια εξισορρόπηση της οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής ισχύος σε επίπεδο διεθνές, αλλά και μια ιδεολογική τέτοια (εξισορρόπηση) ενδοκρατικά, εντός των πολιτικών συστημάτων. Ήδη τα «αριστερά» και «δεξιά» κομματικο-ιδεολογικά απολειφάδια και απομεινάρια του προηγούμενου διεθνούς συστήματος, μας εγκαταλείπουν σιγά, σιγά καθώς δίνουν μάχες οπισθοφυλακών. Στο καλό, μιας και αυτά τα απολειφάδια, τα οποία αποτελούσαν τη βάση του πολιτικού μας συστήματος, ήταν ο κυριότερος λόγος που η χώρα, όχι απλά δεν μπήκε στον 21ο αιώνα, αλλά παρέμεινε καθηλωμένη στην περίοδο της δεκαετίας του 40'και του 70'.
Τους ευχόμεθα καλό ταξίδι. Bon voyage.

.~`~.

Ρηξικέλευθες και -τάχα- πρωτοφανείς πολεμικές και ανησυχίες περί «Ευρώπης».

$
0
0

Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει και εξακολουθεί να γίνεται πολύ λόγος για την Ευρώπηκαι τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, για την αντι-Ευρώπη και τις δυνάμεις που αντιμάχονται τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, και ούτω καθεξής. Εκκλήσεις, άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά, συζητήσεις και πολεμικές: εν ολίγοις, η λέξη «Ευρώπη» έχει φορεθεί ασυνήθιστα πολύ, για καλούς και για κακούς λόγους. Αν όμως σταθούμε και αναλύσουμε λίγο πιο προσεκτικά τι εννοούν όταν λένε «Ευρώπη» όσοι μιλούν γι'αυτήν, θα αντιληφθούμε αμέσως την τεράστια σύγχυση που επικρατεί στο μυαλό τους.
Federico Chabod, 1943-44, Storia dell'idea d'Europa

Τα ίδια πράγματα επιστρέφουν δίχως καν διαφορετικά χρώματα.

.~`~.

Ανθρωποποίηση.

Εξέλιξη μιας ιστορικής περιόδου;

$
0
0

Με τη Γαλλική Επανάσταση εγκαινιάστηκε μια ιστορική περίοδος όπου ήρθε στο προσκήνιο το ζήτημα των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Αρχικά το αίτημα για ισότητα ήταν ένα αίτημα στο επίπεδο -ή μεταξύ- των ατόμων. Τον 19ο αιώνα μετατράπηκε σε ένα αίτημα για ισότητα στο επίπεδο -ή μεταξύ- των κοινωνικών ομάδων/τάξεων. Στις αρχές του 20ου αιώνα, και πριν ακόμα από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, το αίτημα για ισότητα είχε ήδη αρχίσει να διευρύνεται και από ζήτημα στο επίπεδο -ή μεταξύ- των κοινωνικών ομάδων/τάξεων μετατράπηκε σε ζήτημα ισότητας στο επίπεδο -ή μεταξύ- των εθνών. Στις αρχές του 21ου αιώνα διαγράφεται η προοπτική της μεταφοράς του αιτήματος της ισότητας (και του ανταγωνισμού) στο επίπεδο -ή μεταξύ- ολόκληρων περιοχών, περιφερειών ή (υπο)ηπείρων.
Όλα τα προηγούμενα επίπεδα, στις μέρες μας, υπάρχουν και λειτουργούν μέσω ενσωμάτωσης και αφομοίωσης, με διαφορετική ένταση ως «εσωτερικά» (π.χ. το αίτημα για ισότητα στο επίπεδο -ή μεταξύ- των εθνών εντός της Ε.Ε, το αίτημα για ισότητα στο επίπεδο -ή μεταξύ- των κοινωνικών ομάδων/τάξεων εντός των εθνικών κρατών κ.ο.κ).

.~`~.

Περί «λαϊκισμού». Σύντομη αναφορά.

$
0
0

Λαϊκισμός δεν είναι μονάχα ό,τι έχουμε συνηθίσει να ακούμε και να διαβάζουμε εξαιτίας της μετατροπής της λέξης σε καραμέλα. Λαϊκισμός είναι και η κάλυψη-γεφύρωση της αντίφασης ανάμεσα στην αρχή της γενικής ισότητας, την υπαρκτή ανισότητα και τη κυριαρχία μιας ελίτ (ατόμων, κοινωνικών στρωμάτων/τάξεων ή κρατών - ακόμα και περιφερειών) μέσω συνθημάτων. Λαϊκισμός είναι και να εφευρίσκεις ευφυολογήματα προκειμένου να γεφυρώσεις, νομιμοποιώντας, την ταυτόχρονη και παράλληλη ύπαρξη 25% ανεργίας σε ένα κράτος και 5% ανεργίας σε ένα άλλο, την ταυτόχρονη και παράλληλη πτώση του Α.Ε.Π σε ένα κράτος και την άνοδο του Α.Ε.Π σε ένα άλλο, ενώ τα κράτη αυτά λειτουργούν -υποτίθεται- σε κοινό περιβάλλον κανόνων και θεσμών.
Να αποδίδεις όλα τα άθλια και δυσάρεστα στο εσωτερικό μιας μονάδας και όλα τα καταπληκτικά και ευχάριστα στο πλαίσιο και τη δομή μέσα στην οποία λειτουργεί η μονάδα.
Δεν κατέχουν κάποια αποκλειστικότητα στον «λαϊκισμό» οι εθνικιστές, μια χαρά τα πάνε μαζί του και οι ευρωπαϊστές. Η αντιπαράθεση ανάμεσα στον λεγόμενο «εθν(ικ)ολαϊκισμό» και τον «ευρωλαϊκισμό»από ένα σημείο και μετά καθίσταται αυτοτροφοδοτούμενη στο εσωτερικό της χώρας. Πως είναι δυνατόν να εξισώνεται η 5η οικονομία στον πλανήτη με την 55η και ο νάνος (καθώς και ο «εθνικισμός» και ο «λαϊκισμός» του) να «απειλεί» τον γίγαντα, το γνωρίζουμε από παρακαταθήκες που μας παραδόθηκαν (Δημοσθένης, Θουκυδίδης κ.α) καθώς είναι μια παλαιά ιστορία. Εκλογίκευση προς όφελος του ισχυρού.
Οι ετεροβαρείς συγκαλύψεις (και συμβάσεις) υπέρ του ισχυρού είναι αντιδραστικές και ας φέρουν φαινομενικά προοδευτικό μανδύα.
Όλο αυτό που ζούμε τα τελευταία χρόνια δεν είναι «εταιρικό πλαίσιο», αλλά πολεμικό πλαίσιο (ασύμμετρος πόλεμος, ψυχολογικός πόλεμος, προπαγάνδα). Κουραστήκαμε. Δεν με ενδιαφέρει να αθωώσω τους δικούς μας. Την άποψη μου για τα υπαρκτά κόμματα και το πολιτικό σύστημα την έχω εκφράσει. Τα ρατσιστικά ντελίρια πάντως (όπως και η γεωπολιτική του εξευτελισμού), δεν ξεκίνησαν από εδώ. Ξεκίνησαν από το εξωτερικό σε μια περίοδο όπου το τρίτο κόμμα των τελευταίων εκλογών ήταν ανύπαρκτο ως κοινωνική και εκλογική δύναμη.
Η γεωπολιτική του εξευτελισμού, ο εξευτελισμός γέννησε την ανάγκη για αξιοπρέπεια (ως θετική έκφραση) και τροφοδότησε τη χυδαιότητα (ως αρνητική έκφραση).

.~`~.

Πλανήτης Ελλάδα καλεί... προς επανα-γείωση.

$
0
0

Η πολιτική ως κουτσομπολιό, εκλεπτυσμένες ανησυχίες, χαβαλές και κοινωνικός σχολιασμός στην πιο κρίσιμη περίοδο της χώρας τα τελευταία 70 χρόνια. Και ύστερα από την «αριστερά» και τη «δεξιά» σου λένε πως φταίει αυτό, εκείνο και το άλλο. Πλανήτης Ελλάδα καλεί τις «παρατάξεις», τα «κόμματα» και τους οπαδούς της «αριστεράς» και της «δεξιάς» να επανα-γειωθούν στο κοινωνικό περιβάλλον το οποίο τους... περιβάλλει. Αυτούς και τα φρούρια τους.


Αναδημοσίευση διαγράμματος από: Ζάχαρη

.~`~.

Viewing all 1482 articles
Browse latest View live