Η ευρωατλαντική δομή έχει εισέλθει σε μια περίοδο όπου οι πάλαι ποτέ εύρωστες και ισχυρές λεγόμενες «δυτικές φιλελεύθερες δημοκρατίες», έχουν γίνει εύθραστες. Σε αυτή την περίοδο έχουμε εισέλθει αρκετό καιρό, απλά κυριαρχεί μια άρνηση-απώθηση αυτής της κατάστασης-εξέλιξης.
Η εξέλιξη αυτή, δηλαδή η σταδιακή αποσυνάμωση και ευθραστότητα, δε συνέβη επειδή υπήρξε κάποιος ισχυρός αντίπαλος ή εχθρός που κυριάρχησε ή επικράτησε (σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα, οι αντιδράσεις προέρχονται από τους ίδιους τους φιλελεύθερους - που από διεθνιστές ή κοσμοπολίτες μετασχηματίζονται σε εθνοκρατιστές 1), αλλά συνέβη ακριβώς λόγω της αποθέωσης της λεγόμενης Παγκόσμιας Φιλελεύθερης Τάξης, οι φορείς της οποίας, μετά από τη κατάρρευση του διπολικού συστήματος, υπεράσπιζαν, προωθούσαν και εμβάθυναν ένα συγκεκριμένο μοντέλο Παγκοσμιοποίησης (το οποίο ασφαλώς και δεν ήταν άσχετο με τις αντιλήψεις περί επέκτασης σε παγκόσμια κλίμακα των φιλελεύθερων πολιτικών τάξεων ή δημοκρατιών που θα οδηγούσαν σε ένα Τέλος της Ιστορίας).
Σύμφωνα με τη λογική της «φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης», εισερχόμασταν σε μια μετα-εθνική εποχή όπου η μετανάστευση, ως καθοριστικό στοιχείο της παγκόσμιας εποχής στην οποία ζούμε, θα επαναπροσδιόριζε το διεθνές σύστημα. Αυτή η «λογική» ουσιαστικά αγνοούσε ή εξάλειφε τον παράγοντα κράτος από την εξίσωση (όπως συνέβαινε παλαιότερα και με άλλες παρόμοιες «λογικές»). Αυτό που δεν έγινε -ή εξακολουθεί να μην γίνεται- κατανοητό από διάφορους Liberal Globalists είναι πως οι απαραίτητες ή αναγκαίες συνθήκες για τη μετανάστευση μπορεί να είναι κοινωνικές και οικονομικές, αλλά οι επαρκείς ή ικανές συνθήκες είναι πολιτικές και νόμιμες (στα μαθηματικά, τη λογική και τη φιλοσοφία αυτό εκφράζεται μέσω της φράσης ''αν και μόνο αν'').
Η μετανάστευση, η τρομοκρατία, η αποδυνάμωση της κρατικής κυριαρχίας (στο εσωτερικό της ευρωατλαντικής δομής) όλα αποτελούν φαινόμενα που συνδέονται με τα προηγούμενα, και θέτουν επί τάπητος ζητήματα κυριαρχίας, ταυτότητας, ασφάλειας και ιθαγένειας-υπηκοότητας. Η ικανότητα ή η ανικανότητα ενός κράτους να ελέγχει τα σύνορά του και, ως εκ τούτου, να αναγνωρίζει τον πληθυσμό του, αποτελεί sine qua non, απαραίτητη προϋπόθεση, της κυριαρχίας.
Εδαφικά μιλώντας, αυτό που αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα και φαίνεται να έχει φτάσει στα όρια του, είναι το ευρωπαϊκό ή/και δυτικό «φιλελεύθερο κράτος της ανάπτυξης». Η ενσωμάτωση του Ισλάμ στην ευρωπαϊκή παραγωγή (ή ορθότερα στον πυρήνα της Ε.Ε), όχι μονάχα ως «ενέργεια και εργασία» αλλά και ως «παιδιά και γεννήσεις», προκειμένου να μπορεί να στηριχθεί και να συνεχίσει να αναπτύσσεται το «φιλελεύθερο αναπτυξιακό κράτος» αποτέλεσε βασική συνθήκη και προϋπόθεση λειτουργίας του. Εξ'ου και το κράτος αυτό ενσωμάτωσε και τον λεγόμενο «πολυπολιτισμό» ως ιδεολογικο του δόγμα - και εξ'ου φυσικά πως προκύπτουν ή αναφύονται διάφορα λεγόμενα ''illiberal states''στην Ε.Ε όπως η Ουγγαρία και η Πολωνία. Στην πορεία βέβαια, άρχισαν να διαπιστώνονται προβλήματα και σε μη ''illiberal states''καθώς οι άνθρωποι δεν είναι απλά «συντελεστές» αλλά κουβαλούν μαζί τους ιδέες, νοοτροπίες, ηθικές στάσεις και διάφορα άλλα περίεργα και περιττά για την «παραγωγή», πράγματα.
Τα φιλελεύθερα κράτη είναι διατεθειμένα να αναλάβουν ένα -κοινωνικό, πολιτικό ή/και άλλο- κόστος προκειμένου να αποκομίσουν τα -οικονομικά, δημογραφικά ή/και άλλα- οφέλη που προκύπτουν από τη μετανάστευση. Εξ'ου και ασχολούνται συνεχώς με το ζήτημα των δικαιώματων και του νομικού καθεστώτος των μεταναστών (χαρακτηριστικό παράδειγμα ανεπτυγμένου κράτους πρώτης τάξης και παγκοσμίου επιπέδου που δεν είναι διατεθειμένο να αναλάβει αυτά τα κόστη -όχι ασφαλώς για λόγους οικονομικούς-, είναι η Ιαπωνία, η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη).
Αξιόλογοι ακαδημαϊκοί και πολιτικοί επιστήμονες (π.χ, ο Myron Weiner και ο James Hollifield), που έχουν ασχοληθέι με ζητήματα όπως η -εσωτερική και εξωτερική- μετανάστευση, οι διεθνείς συγκρούσεις και η πολιτική δημογραφία, είχαν επισημάνει πως η άνοδος των λεγόμενων ξενοφοβικών και εθνικιστικών πολιτικών στη δυτική Ευρώπη, έδειξε -αποτελεί απόδειξη- ότι ακόμη και οι πιο προηγμένες και ανεκτικές δημοκρατίες κινδυνεύουν να αποσταθεροποιηθούν πολιτικά από την εισροή μεταναστών, και πως η σταθερότητα και η ασφάλεια δεν επηρεάζονται μονάχα σε περιοχές όπου τα κράτη είναι εύθραστα, επισημαίνοντας πως υπάρχουν όρια στον αριθμό των αλλοδαπών που μπορεί να απορροφήσει μια κοινωνία (για το ζήτημα της ριζοσπαστικοποίησης δεύτερης γενιάς μεταναστών σε συνάφεια με την κρίση εθνικής ταυτότητας χωρών, έχω αναφερθεί παλαιότερα και θα επανέλθω).
Το πρόβλημα μάλιστα, μπορεί να εμφανίζεται με εντονότερο τρόπο σε στιγμές στα κράτη της Ε.Ε, καθώς η τελευταία αποτελεί το πιο προωθημένο project υπέβασης της βεστφαλιανής κυριαρχίας. Το κράτος αποτελεί το κύριο πρόβλημα για τις δυνάμεις που ωθούν προς το λεγόμενο άνοιγμα (εμπόριο, επενδύσεις, μετανάστευση και φυσικά διεθνοπολιτικός παρεμβατισμός και επεμβάσεις). Οι προηγούμενες δυνάμεις, του λεγόμενου ανοίγματος, ονομάζονται συνήθως «δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης». Τα εθνικά, αλλά και όλα τα κυρίαρχα κράτη έχουν να αντιμετωπίσουν την Παγκοσμιοποίηση ή/και την Ε.Ε (όσα συμμετέχουν) από τα πάνω και τα έξω, και τον πολυπολιτισμό ή/και τον περιφερειακό εθνικισμό (αναλόγως κοινωνικής σύνθεσης) από τα κάτω και τα μέσα.
Τα προηγούμενα αποτελούν έσχατες συνέπειες και αποτελέσματα της λεγόμενης Παγκόσμιας Φιλελεύθερης Τάξης και του φιλελεύθερου αναπτυξιακού κράτους (έτσι ονομάζεται διεθνώς, εάν θέλετε να το ονομάσετε σοσιαλφιλελεύθερο δεν έχω πρόβλημα). Η διεθνής μετανάστευση αποτελεί θεμελιώδες χαρακτηριστικό της μεταπολεμικής φιλελεύθερης τάξης (και η τρομοκρατία της μεταδιπολικής φιλελεύθερης τάξης, η οποία κατ'ουσίαν είναι αταξία). Καθώς τα κράτη και οι κοινωνίες γίνονται πιο φιλελεύθερες και πιο ανοιχτές, η μετανάστευση επιταχύνεται και αυξάνεται. Όμως αυτό οδηγεί σε ένα φαύλο κύκλο. Περισσότερη «φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση» σημαίνει περισσότερη μετανάστευση (την οποία έχει ανάγκη το «φιλελεύθερο αναπτυξιακό κράτος») και περισσότερη μετανάστευση, σημαίνει περισσότερα προβλήματα διαφόρων ειδών στις ευρωπαϊκές ή/και δυτικές μητροπόλεις (π.χ, κατακερματισμός εθνικής και κοινωνικής συνοχής, τρομοκρατία, άνοδος αντι-μεταναστευτικών ρευμάτων-κομμάτων, νεο-τριμπαλισμοί, κρίση κοινωνικού συμβολαίου, εθνικισμοί κ.λπ), δηλαδή αναρχία και αποσταθεροποίηση (όλα τα προηγούμενα αποτελούν υπο-περιπτώσεις και εκφάνσεις τους). Ουσιαστικά, μιλάμε για ανόδο της αναρχίας και αποσταθεροποίηση στο εσωτερικό των εθνικών πολιτικών συστημάτων και του διεθνούς συστήματος.
Ολοκληρώνοντας. Η ουσία βρίσκεται σε όσα είχα γράψει στην ανάρτηση με τίτλο Μετά, και πέρα, από το δημοψήφισμα στο Ηνωμένο Βασίλειο [29 Ιουν 2016]:
Η «Δυτική ή Παγκόσμια Φιλελεύθερη Τάξη» και η Ευρωπαϊκή Ένωση έρχονται αντιμέτωπες με τις έσχατες συνέπειες των προϋποθέσεων τους.
[-]. Φυσικά, είχαμε και την ευρωφιλική ή ευρωκεντρική ανάγνωση και ερμηνεια περί Τέλους της Ιστορίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μέσω του διαμοιρασμού της κυριαρχίας, του τέλους των συγκρούσεων κ.λπ. Ασφαλώς και το -αυθεντικό και όχι ευρωκεντρικό- Τέλος της Ιστορίας έγινε προσπάθεια να επιβληθεί δια των όπλων. Δες παρακάτω.
[-] Για την Ιαπωνία, η οποία αποτελεί ιδιαίτερη περίπτωση σε πάμπολους τομείς, έγραψα μια ολόκληρη τεράστια παράγραφο, αλλά επειδή θα αποδυνάμωνε το κυρίως θέμα, δεν την παραθέτω εδώ. Η Ιαπωνία δεν ήταν ούτε τόσο φιλελεύθερη, ούτε τόσο δυτική, ούτε τόσο δημοκρατικη όσο λέγεται (κάτι ανάλογο ισχύει και για το Ισραήλ). Δίπλα στα λεγόμενα Illiberal states (ο όρος βέβαια είναι τραγικός) όπως η Ουγγαρία και η Πολωνία θα μπορούσαν να προστεθούν και το Ισράηλ ή/και η Ιαπωνία. Θα επανέλθω σε αυτό το ζήτημα.
[-] Η «παγκοσμιοποίηση» αποτελεί την -ή λειτουργεί ως- raison d'être της Ε.Ε. Η Ε.Ε δεν αποτελεί προϊόν της παγκοσμιοποίησης, αλλά η παγκοσμιοποίηση και η διαχείριση της αποτελεί μέσο νομιμοποίησης της. Μέχρι στιγμής δεν τα έχει καταφέρει ιδιαίτερα καλά. Αλλά ξέχασα... Ποιός φταίει που δεν τα έχει καταφέρει; Μα φυσικά τα κράτη. Δηλαδή αυτός που φταίει και κατά τις «δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης».
[-] Το ζήτημα της παγκόσμιας -όχι τοπικής- τρομοκρατίας ήταν σχεδόν ανύπαρκτο πριν από το 2000 (πρίν από την 11η Σεπτεμβρίου 2001 και τη δεύτερη εισβολή των Η.Π.Α στο Ιράκ το 2003). Η προσπάθεια μετατροπής του Ιράκ από ενιαίο σε ομοσπονδιακό κράτος, παράλληλα με την προσπάθεια μεταφύτευσης «φιλελεύθερης δημοκρατίας», ασφαλώς και συνέβαλε στη σημερινή κατάσταση που κυριαρχεί στο Ιράκ και τη Συρία και στη δημιουργία του ISIS (το οποίο ιδρύεται στο Ιράκ κατά τη διάρκεια του πολέμου που ξεκινά με την επιχείρηση Iraqi Freedom). Για να αντιληφθείτε το μέγεθος της ανυπαρξίας της παγκόσμιας τρομοκρατίας πριν από το 2000 θα πρέπει να δείτε γράφημα με την εκτοξευση των θανάτων κατά την τελευταία 15ετία. Για τον Μπλαιρ, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα έπρεπε να ηγηθούν των δημοκρατιών στον κόσμο προκειμένου να διαδώσούν τις φιλελεύθερες ιδέες, επειδή αν ηττούνταν το κακό, οι πάντες θα ήταν ασφαλέστεροι.
[-] ''Δεν βοήθησε τις ελίτ σε πολλές φιλελεύθερες χώρες να προκαλέσουν ή να συμβάλλουν σε ορισμένα κρίσιμα σφάλματα, όπως η δημιουργία του ευρώ, η εισβολή στο Ιράκ, η λανθασμένη προσπάθεια οικοδόμησης του έθνους στο Αφγανιστάν και η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008'', είχε παρατηρήσει ο Stephen Walt αμερικανός διεθνολόγος. ''Μπορεί να σκεφτόμαστε ότι οι φιλελεύθερες αξίες μας είναι καθολικά έγκυρες, αλλά μερικές φορές άλλες αξίες θα τις ποδοπατούν. Οι φιλελεύθεροι μπορούν να λένε ό,τι θέλουν για τη σημασία της ανοχής και των αρετών της πολυπολιτισμικότητας, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι η ανάμειξη των πολιτισμών μέσα σε μια ενιαία πολιτεία δεν ήταν ποτέ ομαλή ή απλή''. Ο προβληματισμός του ολοκληρωνεται ως εξής: ''Ποιες άλλες παγκόσμιες προτεραιότητες είναι έτοιμοι οι φιλελεύθεροι να θυσιάσουν προκειμένου να διατηρήσουν ό,τι έχει απομείνει από την ευρωπαϊκή τάξη;''
[-] Στα προηγούμενα, δεν αγγίζω καν το ζήτημα εάν, κατά πόσο και με ποιό τρόπο συνδέεται το φιλελεύθερο αναπτυξιακό κράτος με τις δημογραφικά γηρασμένες και δίχως δυνατότητα αναπαραγωγής κοινωνίες.
[-] Τους όρους «αριστερά και δεξιά» δεν τους χρησιμοποιήσα, ούτε μια φορά για να εξηγήσω τα προηγούμενα (τα οποία δεν είναι και απλοϊκά). Όπως είχε αποκριθεί και ο Laplace (σε απάντηση που του αποδίδεται μετά από ερώτηση που υποτίθεται πως του απεύθυνε ο Ναπολέων, για το ποια είναι η θέση του Θεού στο πολύτομο έργο του Ουράνια Μηχανική): ''δε χρειάστηκα αυτήν την υπόθεση''. Έτσι και εγώ δεν χρειάστηκα το Θεό σας.
Η εξέλιξη αυτή, δηλαδή η σταδιακή αποσυνάμωση και ευθραστότητα, δε συνέβη επειδή υπήρξε κάποιος ισχυρός αντίπαλος ή εχθρός που κυριάρχησε ή επικράτησε (σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα, οι αντιδράσεις προέρχονται από τους ίδιους τους φιλελεύθερους - που από διεθνιστές ή κοσμοπολίτες μετασχηματίζονται σε εθνοκρατιστές 1), αλλά συνέβη ακριβώς λόγω της αποθέωσης της λεγόμενης Παγκόσμιας Φιλελεύθερης Τάξης, οι φορείς της οποίας, μετά από τη κατάρρευση του διπολικού συστήματος, υπεράσπιζαν, προωθούσαν και εμβάθυναν ένα συγκεκριμένο μοντέλο Παγκοσμιοποίησης (το οποίο ασφαλώς και δεν ήταν άσχετο με τις αντιλήψεις περί επέκτασης σε παγκόσμια κλίμακα των φιλελεύθερων πολιτικών τάξεων ή δημοκρατιών που θα οδηγούσαν σε ένα Τέλος της Ιστορίας).
Σύμφωνα με τη λογική της «φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης», εισερχόμασταν σε μια μετα-εθνική εποχή όπου η μετανάστευση, ως καθοριστικό στοιχείο της παγκόσμιας εποχής στην οποία ζούμε, θα επαναπροσδιόριζε το διεθνές σύστημα. Αυτή η «λογική» ουσιαστικά αγνοούσε ή εξάλειφε τον παράγοντα κράτος από την εξίσωση (όπως συνέβαινε παλαιότερα και με άλλες παρόμοιες «λογικές»). Αυτό που δεν έγινε -ή εξακολουθεί να μην γίνεται- κατανοητό από διάφορους Liberal Globalists είναι πως οι απαραίτητες ή αναγκαίες συνθήκες για τη μετανάστευση μπορεί να είναι κοινωνικές και οικονομικές, αλλά οι επαρκείς ή ικανές συνθήκες είναι πολιτικές και νόμιμες (στα μαθηματικά, τη λογική και τη φιλοσοφία αυτό εκφράζεται μέσω της φράσης ''αν και μόνο αν'').
Η μετανάστευση, η τρομοκρατία, η αποδυνάμωση της κρατικής κυριαρχίας (στο εσωτερικό της ευρωατλαντικής δομής) όλα αποτελούν φαινόμενα που συνδέονται με τα προηγούμενα, και θέτουν επί τάπητος ζητήματα κυριαρχίας, ταυτότητας, ασφάλειας και ιθαγένειας-υπηκοότητας. Η ικανότητα ή η ανικανότητα ενός κράτους να ελέγχει τα σύνορά του και, ως εκ τούτου, να αναγνωρίζει τον πληθυσμό του, αποτελεί sine qua non, απαραίτητη προϋπόθεση, της κυριαρχίας.
Εδαφικά μιλώντας, αυτό που αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα και φαίνεται να έχει φτάσει στα όρια του, είναι το ευρωπαϊκό ή/και δυτικό «φιλελεύθερο κράτος της ανάπτυξης». Η ενσωμάτωση του Ισλάμ στην ευρωπαϊκή παραγωγή (ή ορθότερα στον πυρήνα της Ε.Ε), όχι μονάχα ως «ενέργεια και εργασία» αλλά και ως «παιδιά και γεννήσεις», προκειμένου να μπορεί να στηριχθεί και να συνεχίσει να αναπτύσσεται το «φιλελεύθερο αναπτυξιακό κράτος» αποτέλεσε βασική συνθήκη και προϋπόθεση λειτουργίας του. Εξ'ου και το κράτος αυτό ενσωμάτωσε και τον λεγόμενο «πολυπολιτισμό» ως ιδεολογικο του δόγμα - και εξ'ου φυσικά πως προκύπτουν ή αναφύονται διάφορα λεγόμενα ''illiberal states''στην Ε.Ε όπως η Ουγγαρία και η Πολωνία. Στην πορεία βέβαια, άρχισαν να διαπιστώνονται προβλήματα και σε μη ''illiberal states''καθώς οι άνθρωποι δεν είναι απλά «συντελεστές» αλλά κουβαλούν μαζί τους ιδέες, νοοτροπίες, ηθικές στάσεις και διάφορα άλλα περίεργα και περιττά για την «παραγωγή», πράγματα.
Τα φιλελεύθερα κράτη είναι διατεθειμένα να αναλάβουν ένα -κοινωνικό, πολιτικό ή/και άλλο- κόστος προκειμένου να αποκομίσουν τα -οικονομικά, δημογραφικά ή/και άλλα- οφέλη που προκύπτουν από τη μετανάστευση. Εξ'ου και ασχολούνται συνεχώς με το ζήτημα των δικαιώματων και του νομικού καθεστώτος των μεταναστών (χαρακτηριστικό παράδειγμα ανεπτυγμένου κράτους πρώτης τάξης και παγκοσμίου επιπέδου που δεν είναι διατεθειμένο να αναλάβει αυτά τα κόστη -όχι ασφαλώς για λόγους οικονομικούς-, είναι η Ιαπωνία, η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη).
Αξιόλογοι ακαδημαϊκοί και πολιτικοί επιστήμονες (π.χ, ο Myron Weiner και ο James Hollifield), που έχουν ασχοληθέι με ζητήματα όπως η -εσωτερική και εξωτερική- μετανάστευση, οι διεθνείς συγκρούσεις και η πολιτική δημογραφία, είχαν επισημάνει πως η άνοδος των λεγόμενων ξενοφοβικών και εθνικιστικών πολιτικών στη δυτική Ευρώπη, έδειξε -αποτελεί απόδειξη- ότι ακόμη και οι πιο προηγμένες και ανεκτικές δημοκρατίες κινδυνεύουν να αποσταθεροποιηθούν πολιτικά από την εισροή μεταναστών, και πως η σταθερότητα και η ασφάλεια δεν επηρεάζονται μονάχα σε περιοχές όπου τα κράτη είναι εύθραστα, επισημαίνοντας πως υπάρχουν όρια στον αριθμό των αλλοδαπών που μπορεί να απορροφήσει μια κοινωνία (για το ζήτημα της ριζοσπαστικοποίησης δεύτερης γενιάς μεταναστών σε συνάφεια με την κρίση εθνικής ταυτότητας χωρών, έχω αναφερθεί παλαιότερα και θα επανέλθω).
Το πρόβλημα μάλιστα, μπορεί να εμφανίζεται με εντονότερο τρόπο σε στιγμές στα κράτη της Ε.Ε, καθώς η τελευταία αποτελεί το πιο προωθημένο project υπέβασης της βεστφαλιανής κυριαρχίας. Το κράτος αποτελεί το κύριο πρόβλημα για τις δυνάμεις που ωθούν προς το λεγόμενο άνοιγμα (εμπόριο, επενδύσεις, μετανάστευση και φυσικά διεθνοπολιτικός παρεμβατισμός και επεμβάσεις). Οι προηγούμενες δυνάμεις, του λεγόμενου ανοίγματος, ονομάζονται συνήθως «δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης». Τα εθνικά, αλλά και όλα τα κυρίαρχα κράτη έχουν να αντιμετωπίσουν την Παγκοσμιοποίηση ή/και την Ε.Ε (όσα συμμετέχουν) από τα πάνω και τα έξω, και τον πολυπολιτισμό ή/και τον περιφερειακό εθνικισμό (αναλόγως κοινωνικής σύνθεσης) από τα κάτω και τα μέσα.
Τα προηγούμενα αποτελούν έσχατες συνέπειες και αποτελέσματα της λεγόμενης Παγκόσμιας Φιλελεύθερης Τάξης και του φιλελεύθερου αναπτυξιακού κράτους (έτσι ονομάζεται διεθνώς, εάν θέλετε να το ονομάσετε σοσιαλφιλελεύθερο δεν έχω πρόβλημα). Η διεθνής μετανάστευση αποτελεί θεμελιώδες χαρακτηριστικό της μεταπολεμικής φιλελεύθερης τάξης (και η τρομοκρατία της μεταδιπολικής φιλελεύθερης τάξης, η οποία κατ'ουσίαν είναι αταξία). Καθώς τα κράτη και οι κοινωνίες γίνονται πιο φιλελεύθερες και πιο ανοιχτές, η μετανάστευση επιταχύνεται και αυξάνεται. Όμως αυτό οδηγεί σε ένα φαύλο κύκλο. Περισσότερη «φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση» σημαίνει περισσότερη μετανάστευση (την οποία έχει ανάγκη το «φιλελεύθερο αναπτυξιακό κράτος») και περισσότερη μετανάστευση, σημαίνει περισσότερα προβλήματα διαφόρων ειδών στις ευρωπαϊκές ή/και δυτικές μητροπόλεις (π.χ, κατακερματισμός εθνικής και κοινωνικής συνοχής, τρομοκρατία, άνοδος αντι-μεταναστευτικών ρευμάτων-κομμάτων, νεο-τριμπαλισμοί, κρίση κοινωνικού συμβολαίου, εθνικισμοί κ.λπ), δηλαδή αναρχία και αποσταθεροποίηση (όλα τα προηγούμενα αποτελούν υπο-περιπτώσεις και εκφάνσεις τους). Ουσιαστικά, μιλάμε για ανόδο της αναρχίας και αποσταθεροποίηση στο εσωτερικό των εθνικών πολιτικών συστημάτων και του διεθνούς συστήματος.
Ολοκληρώνοντας. Η ουσία βρίσκεται σε όσα είχα γράψει στην ανάρτηση με τίτλο Μετά, και πέρα, από το δημοψήφισμα στο Ηνωμένο Βασίλειο [29 Ιουν 2016]:
Εβδομήντα χρόνια μεταπολεμικής «φιλελεύθερης τάξης» στα πλαίσια του ευρωατλαντικού χώρου και εξήντα χρόνια πορείας προς την ευρωπαϊκή ενοποίηση και ολοκλήρωση και προς την "ever closer union", κατέληξαν σε ανεξέλεγκτη μετανάστευση, οικονομική στασιμότητα ή στραγγαλισμό, διαίρεση των κοινωνιών, απώλεια εθνικής ταυτότητας και σταδιακή διάβρωση των δημοκρατικών θεσμών. Τα προηγούμενα... Δεν αποτελούν παρεκτροπές από κάποιο ιδεατό ανύπαρκτο μέλλον, αλλά έσχατες συνέπειες ενός υπαρκτού παρελθόντος και παρόντος. Αποτελούν συνεπή κατάληξη μιας υπαρκτής πορείας εντεύθεν και όχι παρεκτροπές από κάποιο ανύπαρκτο εκείθεν
Η «Δυτική ή Παγκόσμια Φιλελεύθερη Τάξη» και η Ευρωπαϊκή Ένωση έρχονται αντιμέτωπες με τις έσχατες συνέπειες των προϋποθέσεων τους.
Σημειώσεις - Επισημάνσεις
[1] Η Βρετανία αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση και αυτή είναι η γενικότερη τάση που αναπτύσσεται στον αγγλοσαξωνικό κόσμο (κάπως έτσι φτάσαμε να διαβάζουμε πως πυλώνας της δυτικής φιλελεύθερης τάξης θεωρείται από κάποιους πλέον η... Γερμανία).[-]. Φυσικά, είχαμε και την ευρωφιλική ή ευρωκεντρική ανάγνωση και ερμηνεια περί Τέλους της Ιστορίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μέσω του διαμοιρασμού της κυριαρχίας, του τέλους των συγκρούσεων κ.λπ. Ασφαλώς και το -αυθεντικό και όχι ευρωκεντρικό- Τέλος της Ιστορίας έγινε προσπάθεια να επιβληθεί δια των όπλων. Δες παρακάτω.
[-] Για την Ιαπωνία, η οποία αποτελεί ιδιαίτερη περίπτωση σε πάμπολους τομείς, έγραψα μια ολόκληρη τεράστια παράγραφο, αλλά επειδή θα αποδυνάμωνε το κυρίως θέμα, δεν την παραθέτω εδώ. Η Ιαπωνία δεν ήταν ούτε τόσο φιλελεύθερη, ούτε τόσο δυτική, ούτε τόσο δημοκρατικη όσο λέγεται (κάτι ανάλογο ισχύει και για το Ισραήλ). Δίπλα στα λεγόμενα Illiberal states (ο όρος βέβαια είναι τραγικός) όπως η Ουγγαρία και η Πολωνία θα μπορούσαν να προστεθούν και το Ισράηλ ή/και η Ιαπωνία. Θα επανέλθω σε αυτό το ζήτημα.
[-] Η «παγκοσμιοποίηση» αποτελεί την -ή λειτουργεί ως- raison d'être της Ε.Ε. Η Ε.Ε δεν αποτελεί προϊόν της παγκοσμιοποίησης, αλλά η παγκοσμιοποίηση και η διαχείριση της αποτελεί μέσο νομιμοποίησης της. Μέχρι στιγμής δεν τα έχει καταφέρει ιδιαίτερα καλά. Αλλά ξέχασα... Ποιός φταίει που δεν τα έχει καταφέρει; Μα φυσικά τα κράτη. Δηλαδή αυτός που φταίει και κατά τις «δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης».
[-] Το ζήτημα της παγκόσμιας -όχι τοπικής- τρομοκρατίας ήταν σχεδόν ανύπαρκτο πριν από το 2000 (πρίν από την 11η Σεπτεμβρίου 2001 και τη δεύτερη εισβολή των Η.Π.Α στο Ιράκ το 2003). Η προσπάθεια μετατροπής του Ιράκ από ενιαίο σε ομοσπονδιακό κράτος, παράλληλα με την προσπάθεια μεταφύτευσης «φιλελεύθερης δημοκρατίας», ασφαλώς και συνέβαλε στη σημερινή κατάσταση που κυριαρχεί στο Ιράκ και τη Συρία και στη δημιουργία του ISIS (το οποίο ιδρύεται στο Ιράκ κατά τη διάρκεια του πολέμου που ξεκινά με την επιχείρηση Iraqi Freedom). Για να αντιληφθείτε το μέγεθος της ανυπαρξίας της παγκόσμιας τρομοκρατίας πριν από το 2000 θα πρέπει να δείτε γράφημα με την εκτοξευση των θανάτων κατά την τελευταία 15ετία. Για τον Μπλαιρ, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα έπρεπε να ηγηθούν των δημοκρατιών στον κόσμο προκειμένου να διαδώσούν τις φιλελεύθερες ιδέες, επειδή αν ηττούνταν το κακό, οι πάντες θα ήταν ασφαλέστεροι.
[-] ''Δεν βοήθησε τις ελίτ σε πολλές φιλελεύθερες χώρες να προκαλέσουν ή να συμβάλλουν σε ορισμένα κρίσιμα σφάλματα, όπως η δημιουργία του ευρώ, η εισβολή στο Ιράκ, η λανθασμένη προσπάθεια οικοδόμησης του έθνους στο Αφγανιστάν και η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008'', είχε παρατηρήσει ο Stephen Walt αμερικανός διεθνολόγος. ''Μπορεί να σκεφτόμαστε ότι οι φιλελεύθερες αξίες μας είναι καθολικά έγκυρες, αλλά μερικές φορές άλλες αξίες θα τις ποδοπατούν. Οι φιλελεύθεροι μπορούν να λένε ό,τι θέλουν για τη σημασία της ανοχής και των αρετών της πολυπολιτισμικότητας, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι η ανάμειξη των πολιτισμών μέσα σε μια ενιαία πολιτεία δεν ήταν ποτέ ομαλή ή απλή''. Ο προβληματισμός του ολοκληρωνεται ως εξής: ''Ποιες άλλες παγκόσμιες προτεραιότητες είναι έτοιμοι οι φιλελεύθεροι να θυσιάσουν προκειμένου να διατηρήσουν ό,τι έχει απομείνει από την ευρωπαϊκή τάξη;''
[-] Στα προηγούμενα, δεν αγγίζω καν το ζήτημα εάν, κατά πόσο και με ποιό τρόπο συνδέεται το φιλελεύθερο αναπτυξιακό κράτος με τις δημογραφικά γηρασμένες και δίχως δυνατότητα αναπαραγωγής κοινωνίες.
[-] Τους όρους «αριστερά και δεξιά» δεν τους χρησιμοποιήσα, ούτε μια φορά για να εξηγήσω τα προηγούμενα (τα οποία δεν είναι και απλοϊκά). Όπως είχε αποκριθεί και ο Laplace (σε απάντηση που του αποδίδεται μετά από ερώτηση που υποτίθεται πως του απεύθυνε ο Ναπολέων, για το ποια είναι η θέση του Θεού στο πολύτομο έργο του Ουράνια Μηχανική): ''δε χρειάστηκα αυτήν την υπόθεση''. Έτσι και εγώ δεν χρειάστηκα το Θεό σας.