I
Οι ριζοσπάστες φιλελεύθεροι ευρωσεκιουλαριστές έχουν πείσει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες ότι ο χριστιανισμός αποτελούσε εμπόδιο στον ουμανισμό και τη φιλελεύθερη κοινωνία και πως ο φιλελευθερισμός αποτελεί την ουσία του δυτικού πολιτισμού. Όμως είναι ο φιλελευθερισμός που γίνεται μετα-δυτικός και μετα-ανθρώπινος και όχι ο «δυτικός πολιτισμός». Τα πράγματα αυτά ούτε με το Βατικανό και το Μέιφλαουερ έχουν σχέση, ούτε με το γεωγραφικό και ιστορικό τόξο που ξεκινά από τη Βαρσοβία και μέσω Ρώμης καταλήγει στη Μαδρίτη (εκτός αν όλα τα προηγούμενα είναι ανατολή). Και τι δουλειά έχει ο αριστοτέλης με αυτόν τον μετα-ανθρώπινο υπερ-φιλελευθερισμό;
Δεν επέβαλε ο «δυτικός πολιτισμός» απο-εθνικοποίηση και απο-θρησκειοποίηση στον εαυτό του, άλλα ο φιλελεύθερος σεκιουλαρισμός (secular liberalism) με τα κοινωνικά και ιδεολογικά του παρακλάδια. Ούτε η «Ευρώπη» έφτασε στο 7% του παγκοσμίου πληθυσμού από το 25%, εντός 100 ετών, μέσω του «δυτικού πολιτισμού». Μέσω του φιλελευθερισμού, και πιο συγκεκριμένα μέσω του φιλελεύθερου σεκιουλαρισμού, έφτασε [*]. Γιατί μιλούν για «δυτικό φιλελευθερισμό» ταυτίζοντας τον με τον «δυτικό πολιτισμό»; Η ταύτιση φιλελευθερισμού και δυτικού πολιτισμού αποτελεί μια από τις πιο πετυχημένες ιστοριογραφικές και εννοιολογικές αλλοιώσεις της σημερινής εποχής. Ο φιλελευθερισμός, συγκεκριμένα ο φιλελεύθερος σεκιουλαρισμός, δεν αποτελεί ουσία της ευρωπαϊκής ηπείρου και του λεγόμένου «δυτικού πολιτισμού» (τον οποίον προσπαθεί να ορίσει με δικό του τρόπο και να φέρει στα μέτρα του) αλλά αίτιο κατάρρευσης του.
[-] Είναι αστείο αυτό που συμβαίνει, βλέποντας το μακροϊστορικά. Πριν από περίπου έναν αιώνα ουσιαστικά εκδιώχθηκε ο χριστιανισμός από την ευρωπαϊκή ήπειρο. Και αφού πρώτα εκδίωξαν τον χριστιανισμό, τώρα έρχονται και εισάγουν μουσουλμανισμό (αλλά του λένε, ξέρεις, όλα κι όλα, σε θέλω decafeine musulmán). Φυσικά ο χριστιανισμός δεν έπαθε τίποτα. Όχι μόνο δεν εξαφανίστηκε, αλλα επεκτάθηκε, άνθισε και μεγεθύνθηκε στον υπόλοιπο πλανήτη. Άλλοι έχουν πρόβλημα.
[-] Περί το 1900, το 80% περίπου των Χριστιανών ζούσαν στην Ευρώπη και τη βόρεια Αμερική. Σήμερα ζει περίπου 30% (και το ποσοστό αυτό οφείλεται κυρίως στο τόξο που προανέφερα και στη βόρεια Αμερική). Το 1900, στις δέκα πρώτες χριστιανικές χώρες, οι οκτώ ήταν ευρωπαϊκές και δύο αμερικανικές (Η.Π.Α, Βραζιλία). Έναν αιώνα μετά, στις δέκα πρώτες χριστιανικές χώρες μόλις δύο είναι ευρωπαϊκές (Ρωσσία και Γερμανία), εάν υποθέσουμε πως και αυτές είναι ή παραμένουν χριστιανικές. Ο εξω-ευρωπαϊκός χριστιανισμός πάντως μια χαρά είναι. Ας το ξαναπούμε, άλλοι έχουν πρόβλημα.
[-] Τέλος, η λεγόμενη Αραβική Άνοιξη, πολύ ορθά χαρακτηρίστηκε ως secular liberal fantasy. Η ρίζα εξελιξεων και πραγμάτων είναι ο φιλελεύθερος σεκιουλαρισμός και όχι ο «δυτικός πολιτισμός» (τον οποίον προσπαθεί να εργαλειοποιήσει, να οικειοποιηθεί και να χρησιμοποιήσει σαν προβιά ο πρώτος για να κάνει τα κόλπα του).
Η εκκίνηση αυτής της στρατηγικής μπορεί να τοποθετηθεί στη λεγόμένη «Επανάσταση των Κέδρων» (μια ακόμη επανάσταση) που οδήγησε στην απόσυρση των συριακών στρατευμάτων από τον Λίβανο στις 30 Απριλίου του 2005. Το επόμενο έτος ξεκινά ο πόλεμος του Λιβάνου (2006 Israel-Hezbollah War ή July War).
Οι επιδιώξεις αυτής στρατηγικής -τακτικό μέρος της οποίας ήταν ουσιαστικά ο προαναφερθής πόλεμος- είχαν ως εξής: αποδυνάμωση ή ξεδόντιασμα των δυνάμεων της Χεζμπολά στο Λίβανο [απέτυχε], απομόνωση του καθεστώτος Άσσαντ (αφού θα είχαν αλλάξει οι συσχετισμοί στον Λίβανο) και πτώση του [απέτυχε και δεν απέτυχε. Διαλύθηκε πάντως μια ολόκληρη χώρα], μετά «επίλυση του Παλαιστινιακού» [έπεται], και τέλος, ολοκληρωτική απομόνωση του Ιράν στην περιοχή (προκειμένου μέσω εξωτερικής πίεσης, περικύκλωσης από Ιράκ και Αφγανιστάν και εσωτερικής αποσταθεροποίησης, να υπάρξει αλλαγή καθεστώτος στο Ιράν) [έπεται].
Τα προηγούμενα τα έχω αναλύσει σε παλαιότερο σημείωμα με τίτλο Στοιχεία περί Μέσης Ανατολής από το 2005 και ύστερα (to "put things in perspective"). Όπως έγραφα σε εκείνο το σημείωμα, σχετικά με όσα αναφέρω στην προηγούμενη παράγραφο:
Σήμερα, ο Τράμπ φαίνεται να χρησιμοποιεί το κουρδικό στη Συρία, ως προς το συγκεκριμένο ζητημα, σαν μοχλό άσκησης πίεσης της Τουρκίας προκειμένου η τελευταία να αποδεχτεί τις πολιτικές των Η.Π.Α στη Συρία και να συμμετάσχει σε έναν συνασπισμό εναντίον του Ιράν, ο οποίος έχει ως περιφερειακό του πυρήνα τον άξονα Σαουδικής Αραβίας - Ισράηλ.
Μα η Τουρκία ήταν μέρος της προηγούμενης ομπρέλας των Η.Π.Α εναντίον του άξονα Χεζμπολά, Συρίας, Ιράν. Πως βρέθηκε λοιπόν η Τουρκία στην Αστάνα μαζί με το Ιράν και τη Ρωσσια;
Έγραφα στις παλαιότερα, αναφερόμενος στο 2013:
Κάπως έτσι, και με διάφορα ακόμη που προηγήθηκαν, η Τουρκία βρέθηκε στην Αστάνα με το Ιράν και τη Ρωσσία. Σε αυτή την εξέλιξη συνέβαλε και η διστακτικότητα της προηγούμενης αμερικανικής διοίκησης να εμπλακεί δυναμικά και άμεσα στη Συριά (οι περίφημες κόκκινες γραμμές του Ομπάμα που ξεθώριασαν).
Οι Αμερικανοί θέλουν να ξεκολλήσουν τους Τούρκους από τους Ρώσσους και τους Ιράνους. Ωστόσο τα πράγματα δεν είναι απλά γιατί οι Ιράνοι -και οι Ρώσσοι, αλλά ας μείνουμε στους Ιρανούς- μπορούν να αποσταθεροποιήσουν τη Τουρκία με πολλαπλούς τρόπους (πολιτικούς, οικονομικούς και στρατιωτικούς). Η Συρία και το Ιράν έχουν κατά καιρούς στηρίξει -το Ιράν ακόμη και στρατωτικά- το PKK όπως και η Τουρκία έχει αποσταθεροποιήση τη Συρία και πιέσει το Ιράκ. Το Ιράν και αυτή την περίοδο στηρίζει το PKK (Απορώ με ορισμένους «ατλαντικούς» Έλληνες που είναι και εναντίον του Ιράν και εναντίον της Τουρκίας ταυτόχρονα. Κοροϊδεύουν τον κόσμο).
Δεν είναι εύκολο πράγμα να συνορεύεις με το Ιράν. Το Ιράν δεν ούτε Βουλγαρία, ούτε Ιράκ, ούτε Συρία (ούτε φυσικά π.Γ.Δ.Μ, Αλβανία, Γεωργία ή Αρμενία). Το Ιράν είναι πολύτιμο για την Ελλάδα (και σε αυτό το σημείο δεν συμπίπτουν τα συμφέροντα της Ελλάδας και του Ισραήλ).
Οι Η.Π.Α αποσκοπούν στην αποκοπή-αποσύνδεση του PYD από το PKK (!!!;;;) και θεωρούν πως το συμφέρον τους εξυπηρετείται καλύτερα από την σταδιακή ανάπτυξη στη Συρία μια σχέσης που θα προσομοιάζει στη σχέση Άγκυρας - Περιφερειακής Κυβέρνησης Κουρδιστάν στο Ιράκ (KRG). Δηλαδή στη μεταβολή της λεγόμένης Rojava σε νέο-συριακό KRG. Οι Τούρκοι, και φοβούνται και δεν πείθονται για τις προθέσεις των Αμερικανών. Αλλά οι Αμερικανοί τους απαντούν: τα ίδια μας λέγατε και για το KRG, την Περιφερειακή Διοίκηση του Κουρδιστάν στο Ιράκ, που τελικά εξελίχθηκε στον καλύτερο σύμμαχο σας.
Οι Αμερικανοί είχαν πιέσει προς την κατεύθυνση οι Κούρδοι να εμπλουτίσουν τα τάγματα τους με αραβικά -και τουρκομανικά- στοιχεία προκειμένου να αποκτήσουν νομιμοποίηση στα μάτια των Αράβων, όχι μόνο σε εδάφη εμφανώς αραβικά, στα οποία κυριαρχεί το SDF και στα οποία δεν έχουν καμία δουλειά οι Κούρδοι, αλλά και για τους Άραβες της υπόλοιπης Συρίας (οι Κούρδοι επίσης ούτε είχαν, ούτε έχουν καμία δουλειά και επαφή με θάλασσα). Το ζήτημα είναι πως, πέρα απ'ό,τι το SDF μέχρι πριν ένα χρόνο ήταν πλειοψηφικά κουρδικό, έχουν αναπτυχθεί δύο τάσεις στους διαμορφωτές πολιτικής των Η.Π.Α. Η μια είναι αυτή που ισχυρίζεται πως πρέπει να οδηγηθούν στην εγκαθίδρυση ενός φιλοαμερικανικού ομοσπονδιακού συστήματος στη βόρεια Συρία που θα αποτελέσει ένα σταθερό και ασφαλές περιβάλλον υπό την ομπρέλα του SDF, και η άλλη ισχυρίζεται πως οι Κούρδοι και το SDF δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσουν νομιμοποίηση στα μάτια των Αράβων, και άρα πως πρέπει να ασχοληθούν -ξανά- με το αραβικό στοιχείο, το οποίο άλλωστε είναι και το συντριπτικά πλειοψηφικό στη Συρία (65-75% Άραβες, 9-10% Κούρδοι, 4-5% Τουρκομάνοι, έπονται οι Ασσύριοι κ.λπ). Το ζήτημα είναι πως οι Άραβες, από απόψεως ταυτότητας, δεν ριζοσπαστικοποιούνται προς την ιδεολογική κατεύθυνση που επιζητούν οι Αμερικανοί. Τέλος, πιθανώς οι Αμερικανοί να θεωρούν πως η «πλουραλιστικοποίηση» του SDF θα μπορούσε να οδηγήσει στην αποσύνδεση του PYD από το PKK.
Οι Αμερικανοί εξακολουθούν να θελουν να «κατεβάζουν» τους Τούρκους στα αραβικά εδάφη μέσω των Κούρδων (όπως κατάφεραν στην περίπτωση του Ιρακινού Κουρδιστάν) με δικούς τους όρους, και παράλληλα, να είναι αυτοί (οι Αμερικανοί) που θα εξισορροπούν και θα εποπτεύουν τις σχεσεις και τα συμφέροντα Κούρδων-Τουρκων (Αράβων). Με αυτόν τον τρόπο θα μπορούν ανά πάσα στιγμή να κρατούν δέσμια την Τουρκία και να «ψαλιδίζουν», να ελέγχουν και να χειραγωγούν τις φιλοδοξίες, την ισχύ, τον προσανατολισμό και την ταυτότητα της Τουρκίας (πάντως όσο περισσότερο οι Η.Π.Α θα αναμοχλεύουν τους Κούρδους, τόσο περισσότερο η Τουρκία θα πέφτει στην αγκαλιά του Ιράν. Κάτι που τρελαίνει το Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία - οι δύο αυτές χώρες συνεχώς και σταθερά ευθυγραμμίζονται, όσο και αν κάτι τέτοιο υποβαθμίζεται στα πλαίσια προσπαθειών ιδεολογικοποίησης των πολιτικών εξελίξεων για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης). Λεπτές ισορροπίες αυτές, που έχουν τα όρια τους.
Αν δούμε το ζήτημα μόνον στη συριακή κρατική του διάσταση (και όχι στην υπερ-κρατική κουρδική του), οι Αμερικανοί επιδιώκουν να πράξουν με τους Κούρδους σήμερα, ό,τι έπραξαν παλαιότερα οι Γάλλοι με τους Αλαουίτες (εν πολλοίς διαπράττουν το ίδιο σφάλμα). Ακόμη και αν το κατάφερναν μέσω του πλουραλισμού, της ανοιχτότητας κ.λπ των Κούρδων του SDF στη Συρία, αν όχι σε λίγα χρόνια τότε σε λίγες δεκαετίες θα είχαμε αραβοσουνιτική ριζοσπαστικοποίηση εναντίον των Κούρδων, όπως συμβαίνει σήμερα εναντίον των Αλαουίτων (όσο «ανεκτικοί» κι αν ήταν οι Κούρδοι του SDF). Μετά τον κεμαλισμό και τον μπααθισμό, ο εκκοσμικευτικός μαρξίζον πλουραλίστικός κοινοτισμός (ή ελευθεριακός σοσιαλισμός στα πλαίσια δημοκρατικού φεντεραλισμού ή όπως αλλιώς θέλετε) των Κούρδων, ο οποίος αποτελεί το τελευταίο κοσμικό καταφύγιο της «δυτικής» ισχύος στη Μέση Ανατολή, θα έχει την ίδια μοίρα σε βάθος χρόνου. Θα καταρρεύσει και αυτός. Δεν μπορεί να οικοδομηθεί νομιμοποίηση στον μουσουλμανικό κόσμο με αυτές τις «δυτικού» τύπου κοσμικιστικές-σεκιουλαριστικές κατασκευές του 20ου αιώνα.
Εάν θέλεις κουρδικό κράτος, θέλεις κουρδικό -είτε έτσι, είτε αλλιώς- κράτος (όποιος νομίζει πως το προηγούμενο αποτελεί κοινό τόπο ας σκεφτεί την προσπάθεια ταύτισης των εννοιών τουρκικό και κεμαλικό). Εάν οι Αμερικανοί δίνουν τη μάχη -δεν το γνωρίζω- για κοσμικά κράτη τύπου 20ου αιώνα στη καρδιά της Μέσης Ανατολής, θα την χάσουν. Ας φροντίσουν πρώτα να διατηρήσουν τον σεκιουραλισμό στις Η.Π.Α και στη Γαλλία (όπου διέρχεται κρίση) τις επόμενες δεκαετίες και ύστερα βλέπουν... Και στο τέλος τέλος, κανείς δεν είναι σίγουρος πως οι Κούρδοι ή ακόμη και το Ισραήλ (το οποίο μιλάει για Ιερουσαλήμ και εβραϊκό -επαναλαμβάνω εβραϊκό- κράτος) θα παραμείνουν στον αιώνα τον άπαντα ευθυγραμμισμένοι με τον φιλελεύθερο σεκιουραλισμό. Οι Κουρδοι μπορεί να μην είναι «εξτρεμιστές» (ορολογία του δημοκρατικού κόμματος είναι αυτή), αλλά ούτε άθεοι είναι, ούτε οπαδοί του Βολταίρου. Σουνίτες είναι οι άνθρωποι. Τέλος, Κούρδοι δεν είναι μονάχα όσοι συμπεριλαμβάνονται στο Kurdistan Communities Union (στην Ελλάδα ουσιαστικα ως Κούρδοι αναφέρονται μονάχα αυτοί).
Ολοκληρώνω με το εξής, που είχα γράψει παλαιότερα και θεωρώ σημαντικό:
[-] Η Πολωνία αναγνώρισε την Παναγία προστάτιδα και βασίλισσα του πολωνικού έθνους. Αυτό ήρθε κατόπιν την αναγνώρισης του Χριστού ως βασιλία της Πολωνίας. Στην «Ευρώπη» θα έχουμε Kulturkampfs. Θα πρέπει να γίνει ξεκάθαρο πως δεν υπάρχει μια Ευρώπη.
[-] Βασικά θα υπάρξουν πολλαπλές «secularities» που θα αναμειγνύονται με, ή θα αναδύονται από, «θρησκευτικότητες», ενώ σε αρκετές περιπτώσεις θα χάνονται ή θα θολώνουν τα όρια μεταξύ αυτών των δύο. Secularization -στον ενικό- is the narrative of the West.
[-] Οι Η.Π.Α δεν είναι σε θέση να απομονωσουν και το Ιράν και την Κίνα, να πιέζουν και να έχουν υπό έλεγχο και τη Γερμανία και τη Βραζιλία και τη Ρωσσία, συνεχώς να φέρνουν κοντά την Αίγυπτο με το Ισραήλ και κυρίως τη Σαουδική Αραβία (και να ευθυγραμμίζουν τις μοναρχίες του κόλπου), να κουμαντάρουν και τις Φιλιππίνες και τη Τουρκία ή τις σχέσεις Ρωσσίας - Ιαπωνίας και νότιας Κορεάς - Κίνας κ.α... Οι Η.Π.Α δεν είναι αυτές που ήταν (γι'αυτό και τίποτα από τα προηγούμενα κάποτε δεν ήταν εμφανές, ενώ τώρα είναι) και εάν δεν προσέξουν, θα επιταχυνθεί η πορεία των δύο τελευταίων διοικήσεων. Οι Η.Π.Α δεν μπόρεσαν να διαμορφώσουν και να διατηρήσουν ένα ιεραρχικό σύστημα. Η άνοδος της αναρχίας αποτελεί απόδειξη της αποτυχίας τους (η αναρχία δεν αποτελεί στρατηγική ή σοβαρή στάση, η εξισορρόπηση αποτελεί).
Δεν επέβαλε ο «δυτικός πολιτισμός» απο-εθνικοποίηση και απο-θρησκειοποίηση στον εαυτό του, άλλα ο φιλελεύθερος σεκιουλαρισμός (secular liberalism) με τα κοινωνικά και ιδεολογικά του παρακλάδια. Ούτε η «Ευρώπη» έφτασε στο 7% του παγκοσμίου πληθυσμού από το 25%, εντός 100 ετών, μέσω του «δυτικού πολιτισμού». Μέσω του φιλελευθερισμού, και πιο συγκεκριμένα μέσω του φιλελεύθερου σεκιουλαρισμού, έφτασε [*]. Γιατί μιλούν για «δυτικό φιλελευθερισμό» ταυτίζοντας τον με τον «δυτικό πολιτισμό»; Η ταύτιση φιλελευθερισμού και δυτικού πολιτισμού αποτελεί μια από τις πιο πετυχημένες ιστοριογραφικές και εννοιολογικές αλλοιώσεις της σημερινής εποχής. Ο φιλελευθερισμός, συγκεκριμένα ο φιλελεύθερος σεκιουλαρισμός, δεν αποτελεί ουσία της ευρωπαϊκής ηπείρου και του λεγόμένου «δυτικού πολιτισμού» (τον οποίον προσπαθεί να ορίσει με δικό του τρόπο και να φέρει στα μέτρα του) αλλά αίτιο κατάρρευσης του.
Επισημάνσεις
[*] Ούτε μέσω του δυτικού πολιτισμού, από δεύτερη πληθυσμιακά ήπειρος στον πλανήτη, η ευρωπαϊκή ήπειρος βρέθηκε για πρώτη φορά στη τρίτη θέση (την ξεπέρασε η Αφρική πριν από δύο δεκαετίες) και μέχρι το 2030-2040 αναμένεται να βρεθεί στη τέταρτη (θα την ξεπεράσει η Λατινική Αμερική), για πρώτη φορά στην καταγεγραμμένη ανθρώπινη ιστορία. Τα προηγούμενα αποτελούν προϊόντα του φιλελεύθερου σεκιουλαρισμού, ουσιαστικά μιας πολιτικής θρησκείας, και οχι κάποιου «δυτικού πολιτισμού» (όπως τον έχουνε κόψει και ράψει στα μέτρα τους -από απόψεως ιστορίας των ιδεών και κοινωνικής ιστορίας-, διάφοροι φιλελεύθεροι).[-] Είναι αστείο αυτό που συμβαίνει, βλέποντας το μακροϊστορικά. Πριν από περίπου έναν αιώνα ουσιαστικά εκδιώχθηκε ο χριστιανισμός από την ευρωπαϊκή ήπειρο. Και αφού πρώτα εκδίωξαν τον χριστιανισμό, τώρα έρχονται και εισάγουν μουσουλμανισμό (αλλά του λένε, ξέρεις, όλα κι όλα, σε θέλω decafeine musulmán). Φυσικά ο χριστιανισμός δεν έπαθε τίποτα. Όχι μόνο δεν εξαφανίστηκε, αλλα επεκτάθηκε, άνθισε και μεγεθύνθηκε στον υπόλοιπο πλανήτη. Άλλοι έχουν πρόβλημα.
[-] Περί το 1900, το 80% περίπου των Χριστιανών ζούσαν στην Ευρώπη και τη βόρεια Αμερική. Σήμερα ζει περίπου 30% (και το ποσοστό αυτό οφείλεται κυρίως στο τόξο που προανέφερα και στη βόρεια Αμερική). Το 1900, στις δέκα πρώτες χριστιανικές χώρες, οι οκτώ ήταν ευρωπαϊκές και δύο αμερικανικές (Η.Π.Α, Βραζιλία). Έναν αιώνα μετά, στις δέκα πρώτες χριστιανικές χώρες μόλις δύο είναι ευρωπαϊκές (Ρωσσία και Γερμανία), εάν υποθέσουμε πως και αυτές είναι ή παραμένουν χριστιανικές. Ο εξω-ευρωπαϊκός χριστιανισμός πάντως μια χαρά είναι. Ας το ξαναπούμε, άλλοι έχουν πρόβλημα.
[-] Τέλος, η λεγόμενη Αραβική Άνοιξη, πολύ ορθά χαρακτηρίστηκε ως secular liberal fantasy. Η ρίζα εξελιξεων και πραγμάτων είναι ο φιλελεύθερος σεκιουλαρισμός και όχι ο «δυτικός πολιτισμός» (τον οποίον προσπαθεί να εργαλειοποιήσει, να οικειοποιηθεί και να χρησιμοποιήσει σαν προβιά ο πρώτος για να κάνει τα κόλπα του).
II
Ο Τράμπ φαίνεται να επιδιώκει την επαναφορά και εμβαθύνση μιας στρατηγικής που ξεκίνησε επί Μπούς του νεώτερου (ή του βλάξ).Η εκκίνηση αυτής της στρατηγικής μπορεί να τοποθετηθεί στη λεγόμένη «Επανάσταση των Κέδρων» (μια ακόμη επανάσταση) που οδήγησε στην απόσυρση των συριακών στρατευμάτων από τον Λίβανο στις 30 Απριλίου του 2005. Το επόμενο έτος ξεκινά ο πόλεμος του Λιβάνου (2006 Israel-Hezbollah War ή July War).
Οι επιδιώξεις αυτής στρατηγικής -τακτικό μέρος της οποίας ήταν ουσιαστικά ο προαναφερθής πόλεμος- είχαν ως εξής: αποδυνάμωση ή ξεδόντιασμα των δυνάμεων της Χεζμπολά στο Λίβανο [απέτυχε], απομόνωση του καθεστώτος Άσσαντ (αφού θα είχαν αλλάξει οι συσχετισμοί στον Λίβανο) και πτώση του [απέτυχε και δεν απέτυχε. Διαλύθηκε πάντως μια ολόκληρη χώρα], μετά «επίλυση του Παλαιστινιακού» [έπεται], και τέλος, ολοκληρωτική απομόνωση του Ιράν στην περιοχή (προκειμένου μέσω εξωτερικής πίεσης, περικύκλωσης από Ιράκ και Αφγανιστάν και εσωτερικής αποσταθεροποίησης, να υπάρξει αλλαγή καθεστώτος στο Ιράν) [έπεται].
Τα προηγούμενα τα έχω αναλύσει σε παλαιότερο σημείωμα με τίτλο Στοιχεία περί Μέσης Ανατολής από το 2005 και ύστερα (to "put things in perspective"). Όπως έγραφα σε εκείνο το σημείωμα, σχετικά με όσα αναφέρω στην προηγούμενη παράγραφο:
Όλα αυτά φυσικά οι Ιράνοι -οι οποίοι δεν είναι ούτε Άραβες ούτε Τούρκοι σουνίτες- τα γνώριζαν, και όχι μόνο δεν επέτρεψαν να συμβούν, αλλά τα ανέστρεψαν και τα γύρισαν μπούμερανγκ κιόλας. Έβαλαν φρένο στο Λίβανο, μπήκαν για τα καλά στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, επέκτειναν την επιρροή τους στον Κόλπο και το νότιο Ιράκ, ενώ προσπάθησαν να ασκήσουν επιρροή και στην Ιορδανία.
Σήμερα, ο Τράμπ φαίνεται να χρησιμοποιεί το κουρδικό στη Συρία, ως προς το συγκεκριμένο ζητημα, σαν μοχλό άσκησης πίεσης της Τουρκίας προκειμένου η τελευταία να αποδεχτεί τις πολιτικές των Η.Π.Α στη Συρία και να συμμετάσχει σε έναν συνασπισμό εναντίον του Ιράν, ο οποίος έχει ως περιφερειακό του πυρήνα τον άξονα Σαουδικής Αραβίας - Ισράηλ.
Μα η Τουρκία ήταν μέρος της προηγούμενης ομπρέλας των Η.Π.Α εναντίον του άξονα Χεζμπολά, Συρίας, Ιράν. Πως βρέθηκε λοιπόν η Τουρκία στην Αστάνα μαζί με το Ιράν και τη Ρωσσια;
Έγραφα στις παλαιότερα, αναφερόμενος στο 2013:
Σε αυτό το χρονικό σημειο το περιφερειακό σύστημα-στρατόπεδο Τουρκίας, Σαουδικής Αραβίας, Κατάρ (στο βάθος Ισραηλ, Αίγυπτος) υπό τη μεγάλη ομπρελα των Η.Π.Α (στο βάθος Βρετανία, Γαλλία) με τις όποίες διαφορές, αντιθέσεις και από/επανα-συνδέσεις στο εσωτερικό του (π.χ η Αίγυπτος έρχεται πιο κοντά σε Τουρκία και Κατάρ αλλά η Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ ανησυχούν για την εξέλιξη στην Αίγυπτο, παρ'ό,τι ακόμη και η Αίγυπτος του Μόρσι δεν αποτελεί «υπαρξιακό έχθρο» επιπέδου Ιράν), σε αυτο το χρονικό σημείο λοιπόν η περιφερειακή αυτή σύμπραξη φαίνεται να βρίσκεται σε θέση ισχύος έναντι του άξονα-στρατοπέδου Ιράν, Δαμασκού και Χεζμπολάχ (Hizballah). Μέχρι εκείνη τη στιγμή, όλα βαίνουν καλώς. Μετά αλλάζουν τα πάντα... Η Τουρκία, από κάποια στιγμή και ύστερα, συνειδητοποίησε, ένιωσε πολύ έντονα στο πετσί της, πως δεν τη συνέφερε να είναι το κύριο μέτωπο και ο βασικός τοπικός παράγοντας της αντιπαράθεσης μιας περιφερειακής συμμαχίας, η οποία αντιτίθετο στον άξονα Μόσχας, Τεχεράνης, Δαμασκού (πόσο μάλλον όταν έχει το κουρδικό στον κόρφο της). Η Τουρκία πιέστηκε πολύ και εσωτερικά και εξωτερικά δίχως να έχει ουσιαστικό όφελος, το αντίθετο μάλιστα. Περικυκλωμένη γεωγραφικά, υπέστει -και εσωτερίκευσε- όλα τα αρνητικά, τις απώλειες, τα βάρη και τις επιπτώσεις αυτής της αντιπαράθεσης.
Κάπως έτσι, και με διάφορα ακόμη που προηγήθηκαν, η Τουρκία βρέθηκε στην Αστάνα με το Ιράν και τη Ρωσσία. Σε αυτή την εξέλιξη συνέβαλε και η διστακτικότητα της προηγούμενης αμερικανικής διοίκησης να εμπλακεί δυναμικά και άμεσα στη Συριά (οι περίφημες κόκκινες γραμμές του Ομπάμα που ξεθώριασαν).
Οι Αμερικανοί θέλουν να ξεκολλήσουν τους Τούρκους από τους Ρώσσους και τους Ιράνους. Ωστόσο τα πράγματα δεν είναι απλά γιατί οι Ιράνοι -και οι Ρώσσοι, αλλά ας μείνουμε στους Ιρανούς- μπορούν να αποσταθεροποιήσουν τη Τουρκία με πολλαπλούς τρόπους (πολιτικούς, οικονομικούς και στρατιωτικούς). Η Συρία και το Ιράν έχουν κατά καιρούς στηρίξει -το Ιράν ακόμη και στρατωτικά- το PKK όπως και η Τουρκία έχει αποσταθεροποιήση τη Συρία και πιέσει το Ιράκ. Το Ιράν και αυτή την περίοδο στηρίζει το PKK (Απορώ με ορισμένους «ατλαντικούς» Έλληνες που είναι και εναντίον του Ιράν και εναντίον της Τουρκίας ταυτόχρονα. Κοροϊδεύουν τον κόσμο).
Δεν είναι εύκολο πράγμα να συνορεύεις με το Ιράν. Το Ιράν δεν ούτε Βουλγαρία, ούτε Ιράκ, ούτε Συρία (ούτε φυσικά π.Γ.Δ.Μ, Αλβανία, Γεωργία ή Αρμενία). Το Ιράν είναι πολύτιμο για την Ελλάδα (και σε αυτό το σημείο δεν συμπίπτουν τα συμφέροντα της Ελλάδας και του Ισραήλ).
Οι Η.Π.Α αποσκοπούν στην αποκοπή-αποσύνδεση του PYD από το PKK (!!!;;;) και θεωρούν πως το συμφέρον τους εξυπηρετείται καλύτερα από την σταδιακή ανάπτυξη στη Συρία μια σχέσης που θα προσομοιάζει στη σχέση Άγκυρας - Περιφερειακής Κυβέρνησης Κουρδιστάν στο Ιράκ (KRG). Δηλαδή στη μεταβολή της λεγόμένης Rojava σε νέο-συριακό KRG. Οι Τούρκοι, και φοβούνται και δεν πείθονται για τις προθέσεις των Αμερικανών. Αλλά οι Αμερικανοί τους απαντούν: τα ίδια μας λέγατε και για το KRG, την Περιφερειακή Διοίκηση του Κουρδιστάν στο Ιράκ, που τελικά εξελίχθηκε στον καλύτερο σύμμαχο σας.
Οι Αμερικανοί είχαν πιέσει προς την κατεύθυνση οι Κούρδοι να εμπλουτίσουν τα τάγματα τους με αραβικά -και τουρκομανικά- στοιχεία προκειμένου να αποκτήσουν νομιμοποίηση στα μάτια των Αράβων, όχι μόνο σε εδάφη εμφανώς αραβικά, στα οποία κυριαρχεί το SDF και στα οποία δεν έχουν καμία δουλειά οι Κούρδοι, αλλά και για τους Άραβες της υπόλοιπης Συρίας (οι Κούρδοι επίσης ούτε είχαν, ούτε έχουν καμία δουλειά και επαφή με θάλασσα). Το ζήτημα είναι πως, πέρα απ'ό,τι το SDF μέχρι πριν ένα χρόνο ήταν πλειοψηφικά κουρδικό, έχουν αναπτυχθεί δύο τάσεις στους διαμορφωτές πολιτικής των Η.Π.Α. Η μια είναι αυτή που ισχυρίζεται πως πρέπει να οδηγηθούν στην εγκαθίδρυση ενός φιλοαμερικανικού ομοσπονδιακού συστήματος στη βόρεια Συρία που θα αποτελέσει ένα σταθερό και ασφαλές περιβάλλον υπό την ομπρέλα του SDF, και η άλλη ισχυρίζεται πως οι Κούρδοι και το SDF δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσουν νομιμοποίηση στα μάτια των Αράβων, και άρα πως πρέπει να ασχοληθούν -ξανά- με το αραβικό στοιχείο, το οποίο άλλωστε είναι και το συντριπτικά πλειοψηφικό στη Συρία (65-75% Άραβες, 9-10% Κούρδοι, 4-5% Τουρκομάνοι, έπονται οι Ασσύριοι κ.λπ). Το ζήτημα είναι πως οι Άραβες, από απόψεως ταυτότητας, δεν ριζοσπαστικοποιούνται προς την ιδεολογική κατεύθυνση που επιζητούν οι Αμερικανοί. Τέλος, πιθανώς οι Αμερικανοί να θεωρούν πως η «πλουραλιστικοποίηση» του SDF θα μπορούσε να οδηγήσει στην αποσύνδεση του PYD από το PKK.
Οι Αμερικανοί εξακολουθούν να θελουν να «κατεβάζουν» τους Τούρκους στα αραβικά εδάφη μέσω των Κούρδων (όπως κατάφεραν στην περίπτωση του Ιρακινού Κουρδιστάν) με δικούς τους όρους, και παράλληλα, να είναι αυτοί (οι Αμερικανοί) που θα εξισορροπούν και θα εποπτεύουν τις σχεσεις και τα συμφέροντα Κούρδων-Τουρκων (Αράβων). Με αυτόν τον τρόπο θα μπορούν ανά πάσα στιγμή να κρατούν δέσμια την Τουρκία και να «ψαλιδίζουν», να ελέγχουν και να χειραγωγούν τις φιλοδοξίες, την ισχύ, τον προσανατολισμό και την ταυτότητα της Τουρκίας (πάντως όσο περισσότερο οι Η.Π.Α θα αναμοχλεύουν τους Κούρδους, τόσο περισσότερο η Τουρκία θα πέφτει στην αγκαλιά του Ιράν. Κάτι που τρελαίνει το Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία - οι δύο αυτές χώρες συνεχώς και σταθερά ευθυγραμμίζονται, όσο και αν κάτι τέτοιο υποβαθμίζεται στα πλαίσια προσπαθειών ιδεολογικοποίησης των πολιτικών εξελίξεων για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης). Λεπτές ισορροπίες αυτές, που έχουν τα όρια τους.
Αν δούμε το ζήτημα μόνον στη συριακή κρατική του διάσταση (και όχι στην υπερ-κρατική κουρδική του), οι Αμερικανοί επιδιώκουν να πράξουν με τους Κούρδους σήμερα, ό,τι έπραξαν παλαιότερα οι Γάλλοι με τους Αλαουίτες (εν πολλοίς διαπράττουν το ίδιο σφάλμα). Ακόμη και αν το κατάφερναν μέσω του πλουραλισμού, της ανοιχτότητας κ.λπ των Κούρδων του SDF στη Συρία, αν όχι σε λίγα χρόνια τότε σε λίγες δεκαετίες θα είχαμε αραβοσουνιτική ριζοσπαστικοποίηση εναντίον των Κούρδων, όπως συμβαίνει σήμερα εναντίον των Αλαουίτων (όσο «ανεκτικοί» κι αν ήταν οι Κούρδοι του SDF). Μετά τον κεμαλισμό και τον μπααθισμό, ο εκκοσμικευτικός μαρξίζον πλουραλίστικός κοινοτισμός (ή ελευθεριακός σοσιαλισμός στα πλαίσια δημοκρατικού φεντεραλισμού ή όπως αλλιώς θέλετε) των Κούρδων, ο οποίος αποτελεί το τελευταίο κοσμικό καταφύγιο της «δυτικής» ισχύος στη Μέση Ανατολή, θα έχει την ίδια μοίρα σε βάθος χρόνου. Θα καταρρεύσει και αυτός. Δεν μπορεί να οικοδομηθεί νομιμοποίηση στον μουσουλμανικό κόσμο με αυτές τις «δυτικού» τύπου κοσμικιστικές-σεκιουλαριστικές κατασκευές του 20ου αιώνα.
Εάν θέλεις κουρδικό κράτος, θέλεις κουρδικό -είτε έτσι, είτε αλλιώς- κράτος (όποιος νομίζει πως το προηγούμενο αποτελεί κοινό τόπο ας σκεφτεί την προσπάθεια ταύτισης των εννοιών τουρκικό και κεμαλικό). Εάν οι Αμερικανοί δίνουν τη μάχη -δεν το γνωρίζω- για κοσμικά κράτη τύπου 20ου αιώνα στη καρδιά της Μέσης Ανατολής, θα την χάσουν. Ας φροντίσουν πρώτα να διατηρήσουν τον σεκιουραλισμό στις Η.Π.Α και στη Γαλλία (όπου διέρχεται κρίση) τις επόμενες δεκαετίες και ύστερα βλέπουν... Και στο τέλος τέλος, κανείς δεν είναι σίγουρος πως οι Κούρδοι ή ακόμη και το Ισραήλ (το οποίο μιλάει για Ιερουσαλήμ και εβραϊκό -επαναλαμβάνω εβραϊκό- κράτος) θα παραμείνουν στον αιώνα τον άπαντα ευθυγραμμισμένοι με τον φιλελεύθερο σεκιουραλισμό. Οι Κουρδοι μπορεί να μην είναι «εξτρεμιστές» (ορολογία του δημοκρατικού κόμματος είναι αυτή), αλλά ούτε άθεοι είναι, ούτε οπαδοί του Βολταίρου. Σουνίτες είναι οι άνθρωποι. Τέλος, Κούρδοι δεν είναι μονάχα όσοι συμπεριλαμβάνονται στο Kurdistan Communities Union (στην Ελλάδα ουσιαστικα ως Κούρδοι αναφέρονται μονάχα αυτοί).
Ολοκληρώνω με το εξής, που είχα γράψει παλαιότερα και θεωρώ σημαντικό:
Πιο πιθανό είναι το Ισραήλ να «Ιρανοποιηθεί», να γίνει κατ'αντιστοιχία ή κατ'αναλογία ένα εβραϊκό Ιράν (θρησκευτικό κράτος), παρά το Ιράν να γίνει (παλαιά κεμαλική) Τουρκία ή Ισραήλ (των 90s). Κρατήστε το αυτό.
Σημειώσεις-Επισημάνσεις
[-] Εάν οι Αμερικανοί δίνουν αυτή τη μάχη, στην οποία αναφέρθηκα, θα την χάσουν. Ακόμη και αν κερδίσουν περιφερειακούς πολέμους (δύσκολο το βλέπω. Θα πρέπει να έχουν τους πάντες στο πλευρό τους. Το Ιράν δεν είναι Ιράκ). Και δεν θα τη χάσουν στο εξωτερικό της ευρωατλαντικής δομής, αλλά και στο εσωτερικό της. Γιατί ουδείς έχει πάρει είδηση ότι ''γίνεται φανερό πως επίκειται μια μεγάλη κρίση του -λεγόμενου- «κοσμικού πολιτισμού» εντός της ευρύτερης φιλελεύθερης ευρωπαϊκής γεωγραφίας''.[-] Η Πολωνία αναγνώρισε την Παναγία προστάτιδα και βασίλισσα του πολωνικού έθνους. Αυτό ήρθε κατόπιν την αναγνώρισης του Χριστού ως βασιλία της Πολωνίας. Στην «Ευρώπη» θα έχουμε Kulturkampfs. Θα πρέπει να γίνει ξεκάθαρο πως δεν υπάρχει μια Ευρώπη.
[-] Βασικά θα υπάρξουν πολλαπλές «secularities» που θα αναμειγνύονται με, ή θα αναδύονται από, «θρησκευτικότητες», ενώ σε αρκετές περιπτώσεις θα χάνονται ή θα θολώνουν τα όρια μεταξύ αυτών των δύο. Secularization -στον ενικό- is the narrative of the West.
[-] Οι Η.Π.Α δεν είναι σε θέση να απομονωσουν και το Ιράν και την Κίνα, να πιέζουν και να έχουν υπό έλεγχο και τη Γερμανία και τη Βραζιλία και τη Ρωσσία, συνεχώς να φέρνουν κοντά την Αίγυπτο με το Ισραήλ και κυρίως τη Σαουδική Αραβία (και να ευθυγραμμίζουν τις μοναρχίες του κόλπου), να κουμαντάρουν και τις Φιλιππίνες και τη Τουρκία ή τις σχέσεις Ρωσσίας - Ιαπωνίας και νότιας Κορεάς - Κίνας κ.α... Οι Η.Π.Α δεν είναι αυτές που ήταν (γι'αυτό και τίποτα από τα προηγούμενα κάποτε δεν ήταν εμφανές, ενώ τώρα είναι) και εάν δεν προσέξουν, θα επιταχυνθεί η πορεία των δύο τελευταίων διοικήσεων. Οι Η.Π.Α δεν μπόρεσαν να διαμορφώσουν και να διατηρήσουν ένα ιεραρχικό σύστημα. Η άνοδος της αναρχίας αποτελεί απόδειξη της αποτυχίας τους (η αναρχία δεν αποτελεί στρατηγική ή σοβαρή στάση, η εξισορρόπηση αποτελεί).