Σχολιασμοί (24 Μαΐ 2017) - II.

Έτσι απλά, μέσα σε τρία χρονάκια, η Κίνα έγινε η μεγαλύτερη παραγωγός ηλιακής ενέργειας στον πλάνητη.

Όλες οι κριτικές που γίνονται προς την Κίνα και την Ινδία, από το εξωτερικό, είναι άνευ νοήματος. Αυτές οι δύο χώρες, μαζί, αποτελούν περισσότερο από το 1/3 της ανθρωπότητας. Οι ευθύνες που έχουν απέναντι στο εσωτερικό τους, το οποίο υπερβαίνει το 36% του συνολικού ανθρώπινου πληθυσμού, αποτελούν αυτομάτως και ευθύνες απέναντι σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Ήδη επωμίζονται τεράστια βαρή και ευθύνες από μόνες τους. Δε χρειάζονται επιπλέον κακομαθημενα και γκρινιάρικα γερόντια από υλικής και νιάνιαρα από ηθικής απόψεως να τους κάνουν υποδείξεις.


Όταν αναρωτιέται κάποιος γιατί «το Ισλάμ» δημιουργεί προβλήματα στις εκκοσμικευμένες ευρωφιλελεύθερες κοινωνίες είναι σαν να αναρωτιέται γιατί οι σοσιαλιστές δημιουργούσαν προβλήματα στον καπιταλισμό. Αφου αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως υπέρβαση και ολοκλήρωση των προηγούμενων μονοθεϊστικών «θρησκειών» και εφόσον ο Ιουδαϊσμός και ο Χριστιανισμός «υπέκυψαν» στον κοσμικισμό-σεκιουλαρισμό, αναλαμβάνει τα ηνία. Δύο μαχητικοί οικουμενισμοί υπάρχουν στον πλανήτη: Ο «νέο»φιλελεύθερος (ο οποίος έχει αφομοιώσει τον χριστιανισμό αλλά αν συνεχίσει τη σημερινή του πορεία ατεκνίας και απαιδίας μπορεί μελλοντικά ο χριστιανισμός να ξεπηδήσει από μέσα του) και ο «νεο»ισλαμικός.

Υπό αυτή την έννοια, οι μόνοι που μπορούν να «κατσικώσουν» και να βάλουν κάτω και τους δύο προηγούμενους (οικουμενισμούς - που είναι αδελφάκια όπως αδελφάκια ήταν οι φιλελεύθεροι με τους μαρξιστές), αυτούς τους δύο αρειμάνιους «νεο-βάρβαρισμούς», είναι οι Ινδοί και οι Κινέζοι.

[-] Οι αοριστίες περί «Δύσεως» ρίχνουν στάχτη στα μάτια. Αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν «Δύση» ουδεμία σχέση έχει φυσικά με τον Αλκιβιάδη ή τον Αγαμέμνονα. Εάν αγνοήσουμε τα κράτη (σφάλμα ολκής) και μιλήσουμε μονάχα ιδεολογικά (γκάφα ολκής), το δίπολο για το οποίο μιλάνε όλοι αυτοί είναι φιλελεύθερος υπερεθνικός ή γκλομπαλιστικός σεκιουλαρισμός εναντίον ριζοσπαστικού υπερεθνικού ισλαμισμού (ή πιο απλά liberal secularism vs radical islamism). Ο ριζοσπαστικός κοσμικισμός (radical secularism) είναι και αυτός «φονταμενταλισμός» (αλλά είναι «καλός» τέτοιος). Όμως αυτό το ζήτημα ξεφεύγει και πάει βαθύτερα, σε άλλα πράγματα που έχω γράψει.

[-] Οι φιλελεύθεροι σεκιουλαριστές, μέσω του λόγου και των συνθημάτων περί «Δύσεως» και «δυτικού πολιτισμού», προσπαθούν να εργαλειοποιήσουν και να οικειοποιηθούν -τα κορόϊδα, αυτούς που σιχαίνονται και πηδάνε- τους χριστιανούς, προκειμένου να επικρατήσουν στους νέους kulturkampf (τα ίδια κάνανε παλαιότερα κυνηγώντας τους ρωμαιοκαθολικούς και έπειτα τους εβραίους). Μελλοντικά θα προσπαθήσω να αναδείξω γιατί ο secularism είναι σχεδόν αδύνατον να υπάρξει δίχως kulturkampf.

[-] Τα πιο ακραία μίση και πάθη είναι τα αδερφικά και οι μεγαλύτερες έχθρες και οι χειρότεροι πόλεμοι οι αδελφοκτόνοι εμφύλιοι. Τα γράφουν αλληγορικά και τα ιουδαϊκά παραμύθια και μυθολογήματα: Qayin και Heḇel ή Κάιν και Άβελ. Τα ίδια με τους «επικρατούντες ή θριαμβεύοντες υπό τον Θεό» ή τους υποστηριζόμενους από Αυτόν (Yisrā'el) από τη μια μεριά, και το «κόμμα του Θεού» (Ḥizbu 'llāh) από την άλλη. Θα τους έχει φύγει το μυαλό των δύσμοιρων των Ινδών και των Κινέζων. Που μπλέξαμε με δαύτους, θα σκέφτονται.

[-] Ο Σοσιαλισμός επιδιώκει την υπέρβαση του Καπιταλισμού και θεωρεται κατώτερη βαθμίδα του Κομμουνισμού - από τους κομμουνιστές (Και ο Χριστιανισμός αποτελεί υπέρβαση του Ιουδαϊσμού και θεωρείται κατώτερη βαθμίδα του Ισλάμ - από τους μουσουλμάνους). Χ@σε ψηλά κι αγνάντευε! Θα σκέφτηκαν οι Κινέζοι (και οι Ινδοί). Είδαν και αποείδαν λοιπόν -οι Κινέζοι- και σου λένε θα τα κάνουμε όλα μαζί...


Γιατί οι αυτοκρατορίες πάνε και έρχονται και η Κίνα παραμένει; Αυτοκρατορίες ήρθαν και παρήλθαν (π.χ ρωμαϊκή, βρετανική), όμως η Κίνα συνεχίζει επί χιλιετίες (μέσω μια ιστορικής κίνησης που φαντάζει σαν συνεχής κυματοειδή απόσυρση και επαναφορά). Γιατι;

Η Κίνα δεν διακατέχεται από έναν conquer the world universalism ιεραποστολικού χαρακτήρα, αλλά από έναν stay at home universalism. Ως ιστορικός σχηματισμός, επιθυμεί μάλλον να κατέχει στην Οικουμένη τη θέση μιας «Αυτοκρατορίας του Μέσου», και όχι να βολοδέρνει στον πλανήτη (ως υποτιθέμενος μοναδικός κομιστής του νοήματος της Ιστορίας, «χειραφετώντας και απελευθερώνοντας» -με όπλα συνήθως ή χωρίς-, δηλαδή «εκβαρβαρίζοντας»). Η Κίνα υπό αυτή την ιστορική, και όχι πολεμική, έννοια του όρου, δεν είναι «βάρβαρη». Οι «βάρβαροι» βολοδέρνουν και ανακατεύουν τον πλανήτη. Η Κίνα είναι εδραία, σταθερή, κεντρική.

Οι αυτοκρατορίες -λες και είναι ιστορικοί οργανισμοί-, έχουν κύκλους ζωής. Γεννιούνται, επεκτείνονται, ωρίμάζουν, γερνάνε, φθίνουν, και στο τέλος, πεθαίνουν. Η Κίνα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί περισσότερο ως ένας σχηματισμός ή αστερισμός δυναστειών παρά ως ένας αυτοκρατορικός ιστορικός οργανισμός. Η μετάβαση μετάξυ δυναστείων είναι συνήθως καταστροφική, αλλά είναι περιορισμένη στο χώρο και στο χρόνο. Η ιδία η Κίνα είναι περιορισμένη χώρο (κεντρικότητα, αξονικότητα, μέσο) και στο χρόνο (δυναστείες).

Την κομμουνιστική περίοδο, την αντίλαμβάνομαι ως μια ακόμη άτυπη και ιδιόμορφη «Δυναστεία» στην ιστορία της Κίνας.


Είναι μεγάλο, σπουδαίο πράγμα να έχεις την ικανότητα σκεφτείς ή να πεις:

Ξέρεις, εγώ πριν από δύο χιλιετίες ήμουν εδώ. Και σε διακόσια χρόνια, θα είμαι εδώ"

Όταν είσαι Αμερικανός, και υπάρχεις από το 1776, είναι δύσκολο να πεις το δεύτερο σκέλος (αφήστε κατά μέρος το πρώτο), είναι δύσκολο να πεις με βεβαιότητα, σιγουριά και αυτοπεποίθηση ''σε διακόσια χρόνια, θα είμαι εδώ", γιατί δεν έχεις τις ρίζες.

Ορισμένα πράγματα, ούτε εφευρίσκονται, ούτε αγοράζονται, ούτε παράγονται, ούτε ανταλλάσσονται. Αποτελούν φυσικά προϊόντα και αποτελέσματα μονάχα του κόπου, του πόνου και του χρόνου.