Σχολιασμοί I (10 Μαΐ 2017).

Η Ε.Ε, η «Ευρωπαϊκή Ένωση» ή η «Ενωμένη Ευρώπη», είτε θα είναι γερμανοκεντρική, είτε δεν θα υπάρχει.

Get Over It or Get Used to It. «Ευρωπαϊστές» του ''Μία άλλη Ευρώπη είναι εφικτή''.

Βέβαια, το προηγούμενο έγινε κατορθωτό μόνον επειδή, και ισχύει μονάχα στο βαθμό που, η ήπειρος εισήλθε σε πορεία ιστορικής παρακμής, οδηγώντας ακριβώς στην ανάγκη, εν τέλει, αποδοχής, πρώτον, του μετασχηματισμού της γερμανικής οικονομικής ισχύος σε πολιτική τέτοια, βαφτίζοντας τον μετασχηματισμό αυτόν «ευρωπαϊκή ηγεσία» και, δεύτερον, της λεγόμένης «γερμανικής Ευρώπης» ως απαραίτητης προϋποθέσης (ως κορμού, άξονα και στηρίγματος) της ύπαρξης της «Ενωμένης Ευρώπης».

Υπό αυτή την έννοια, η Ε.Ε, ως «Ενωμένη Ευρώπη» ή/και «Ευρωπαϊκή Ένωση», είτε θα είναι γερμανοκεντρική, είτε δεν θα υπάρχει. Και υπό αυτή την έννοια, επίσης, δεν υπάρχουν, και είναι αδύνατον να υπάρχουν, μη γερμανοκεντρικοί ή μη γερμανόφιλοι «Ευρωπαϊστές».


Η ιδεολογία του «ευρωπαϊσμού» (έτσι όπως τουλάχιστον εξελίσσεται) αποτελεί μια ακόμη περίπτωση ενός παλαιότατου ζητήματος. Εντάσσεται στο ζήτημα της σύμπτωσης, απόκρυψης ή σύμφυρσης εθνικής και διεθνούς ιδεολογίας και προπαγάνδας, εθνικού και οικουμενικού συμφέροντος (Αυτό ήταν ένα από τα πρώτα ζητήματα που με απασχόλησαν στο ιστολόγιο). Δηλαδή μέσω μιας υπερεθνικής ή διεθνούς ιδεολογίας και προπαγάνδας να παρουσιάζεται το εθνικό συμφέρον μιας χώρας ως «οικουμενικό».

Μέσω της ιδεολογίας του «ευρωπαϊσμού», π.χ, το εθνικό συμφέρον της Γερμανίας, μπορεί να παρουσιάζεται ως «ευρωπαϊκό» συμφέρον (Κατά αυτόν τον τρόπο μπορεί να καλύπτεται ή/και να νομιμοποιείται. Έτσι ερμηνεύεται και το χάσμα μεταξύ ρητορικής και πραγματικότητας -όταν δεν γίνεται προσπάθεια να περάσει απαρατήρητο- και διάφορες ακόμη «αντιφάσεις»). Το προηγούμενο, δηλαδή μια υπερεθνική ή διεθνής ιδεολογία να αποτελεί μανδύα μιας εθνικής πολιτικής, δεν αποτελεί ούτε κάτι περίεργο, ούτε κάτι καινοφανές. Ιστορικά, η διεθνής ιδεολογία και προπαγάνδα έχει αποτελέσει μανδύα νομιμοποίησης, κάλυψης ή δυναμοποίησης της εθνικής πολιτικής σε πάμπολλες - αν όχι στις περισσότερες - περιπτώσεις (διχως αυτο να σημαίνει ότι πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να πιστεύουν ειλικρινά σε τέτοιες ιδέες):

Οι περισσότερες πολιτικές ιδέες που επηρέασαν έντονα την ανθρωπότητα στηρίχθηκαν σε φαινομενικά οικουμενικές αρχές και για τον λόγο αυτόν είχαν, τουλάχιστον στη θεωρία, έναν διεθνή χαρακτήρα. Οι ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης, το ελεύθερο εμπόριο, ο κομουνισμός στην αρχική του μορφή το 1848 ή στην μετενσάρκωση του το 1917, ο σιωνισμός, η ιδέα της Κοινωνίας των Εθνών είναι εκ πρώτης όψεως (όπως ήταν και πρόθεση τους) παραδείγματα διεθνούς κοινής γνώμης διαχωρισμένης από την ισχύ και καλλιεργημένης από τη διεθνή προπαγάνδα... Πόσο πολιτικά αποτελεσματικές ήταν όλες αυτές οι ιδέες μέχρι που πήραν ένα εθνικό χρώμα και υποστηρίχθηκαν από την εθνική εξουσία;

Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Ο Albert Sorel έχει γράψει ένα γνωστό κομμάτι για την πορεία που ακολούθησε ο ενθουσιασμός των γάλλων επαναστατών: ''Συγχέουν... τη διάδοση των νέων δογμάτων με την επέκταση της γαλλικής ισχύος, την απελευθέρωση της ανθρωπότητας με το μεγαλείο της δημοκρατίας, την επικράτηση του ορθολογισμού με εκείνον της Γαλλίας, την απελευθέρωση των λαών με την κατάκτηση των κρατών, την ευρωπαϊκή επανάσταση με την κυριαρχία της Γαλλικής Επανάστασης στην Ευρώπη''.

Η στρατιωτική ισχύς του Ναπολέοντα ήταν, όπως είναι πασίγνωστο, ο πιο ισχυρός παράγοντας για την διάδοση των ιδεών του 1789 σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η πολιτική επιρροή της ιδέας του ελεύθερου εμπορίου χρονολογείται από την υιοθέτηση του από τη Μεγάλη Βρετανία ως βάση της πολιτικής της. Οι επαναστάτες του 1848 δεν κατόρθωσαν πουθενά να αποκτήσουν πολιτική ισχύ και οι ιδέες του 1848 παρέμειναν άκαρπες. Ούτε η Πρώτη ούτε η Δεύτερη Διεθνής πέτυχαν πραγματική εξουσία. Όπως απέδειξε το 1914, υπήρχαν εθνικά εργατικά κόμματα, αλλά κανένα διεθνές εργατικό κίνημα. Η Τρίτη ή Κομουνιστική Διεθνής είχε ελάχιστη επιρροή μέχρι που έλαβε την υποστήριξη της ισχύος του ρωσικού κράτους και ο Stalin παραποίησε και διέδωσε τις ιδέες του 1917 κατά τον ίδιο τρόπο που παραποίησε και διέδωσε ο Ναπολέοντας τις ιδέες του 1789...

Η απατηλότητα της πίστης στην αποτελεσματικότητα μιας διεθνούς κοινής γνώμης διαχωρισμένης από την εθνική ισχύ μπορεί να επεξηγηθεί ακόμη περισσότερο [δεν χρειάζεται να αναφέρουμε τις Η.Π.Α]... Τα συνθήματα αυτά δεν είχαν κανένα νόημα και καμία σημασία παρά μόνο για τις εθνικές πολιτικές των χωρών που τα χρησιμοποιούσαν.

Τα κράτη εξακολουθούν να είναι τα κυριότερα οχήματα της ιδεολογίας. Στη διεθνή αδελφότητα των απολυταρχιών μετά το 1815, στον κοσμοπολίτικο φιλελευθερισμό των μέσων του 19ου αιώνα, στον διεθνή σοσιαλισμό πρίν τον Α'Παγκόσμιο πόλεμο, στον διεθνή κομμουνισμό κατά τις δεκαετίες που ακολούθησαν την επανάσταση των μπολσεβίκων, σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, διεθνή κινήματα ελέγχθηκαν από μεμονωμένα κράτη, οπαδοί του δόγματος τέθηκαν στην υπηρεσία του εθνικού συμφέροντος, διεθνή προγράμματα χρησιμοποιήθηκαν από εθνικές κυβερνήσεις και η ιδεολογία μετατράπηκε σε ενισχυτικό εργαλείο της εθνικής πολιτικής.

Εμείς οι Αμερικανοί είμαστε εκκεντρικοί εκλεκτοί άνθρωποι -το Ισραήλ της εποχής μας. Εμείς μεταφέρουμε την κιβωτό των ελευθεριών στην ανθρωπότητα. Ο Θεός προκαθόρισε και η ανθρωπότητα περιμένει σπουδαία πράγματα από τη φυλή μας... Μ'εμάς, σχεδόν για πρώτη φορά στην ιστορία της γης, ο εθνικός εγωισμός είναι φιλανθρωπία χωρίς όρια'όταν κάνουμε κάτι καλό για την Αμερική, ευεργετούμε όλη την ανθρωπότητα.

Θα μπορούσε αυτή η σπουδαία αποστολή «ΕΙΡΗΝΗ ΣΤΗ ΓΗ» να έχει επιτευχθεί, και αυτό μέσω αυτού του έθνους. Μπορεί η ΠΡΟΟΔΟΣ να γίνει το σύνθημα του 19ου αιώνα και της αμερικάνικης δημοκρατίας

...ο πολυεθνικός και ιδιαίτερος χαρακτήρας της αμερικανικής κοινωνίας κατέστησε ευκολότερο για τις Η.Π.Α να παγκοσμιοποίησουν την ηγεμονία τους χωρίς να -αφεθεί να- φανεί πως είναι αυστηρά εθνική. Για παράδειγμα, μια προσπάθεια της Κίνας να επιδιώξει παγκόσμια πρωτοκαθεδρία θα αντιμετωπιζόταν αναπόφευκτα από άλλους ως μια προσπάθεια να επιβάλει εθνική ηγεμονία. Για να το θέσουμε απλά, ο οποιοσδήποτε μπορεί να είναι Αμερικανός, αλλά μόνον ο Κινέζος μπορεί να είναι Κινέζος -και αυτό βάζει ένα επιπλέον και σημαντικό εμπόδιο στον τρόπο οποιασδήποτε ουσιαστικά εθνικής προσπάθειας παγκόσμιας ηγεμονίας.



Ποιά θα είναι η πορεία και η εξέλιξη της Ε.Ε ως «Ενωμένης Ευρώπης» ή/και «Ευρωπαϊκής Ένωσης» - που όπως προείπα είτε θα είναι γερμανοκεντρική είτε δεν θα υπάρχει -, θα εξαρτηθεί από αυτούς τους τρείς ή, ορθότερα, από τις χώρες που ηγούνται αυτοί οι τρεις, τις μεταξύ τους σχέσεις και τις σχέσεις τους με τη Γερμανία.



Βέβαια... Συνέχεια στο επόμενο.