Η άποψη μου για τη Γαλλία είναι μια άποψη αιρετική.
Η Γαλλία είναι μια χώρα που «τρώει από τα έτοιμα». Δεν αναφέρομαι σε οικονομίστικές σαχλαμάρες, αλλά στην επιρροή που ασκεί και στα προνόμια που απολαμβάνει σε διεθνές και παγκόσμιο επίπεδο η συγκεκριμένη χώρα.
Χωρίς τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και την -πάντα μερικώς κουτσουρεμένη- Ρωσσία, η Γαλλία και η Βρετανία πιθανότατα θα είχαν χάσει από τη Γερμανία και στους δύο παγκόσμιους πολέμους. Και αυτό το γνωρίζουν και οι Αμερικανοί και οι Ρώσσοι. Ενώ οι Γάλλοι, μάλλον, είτε το απωθούν είτε δεν το παραδέχονται (το τελευταίο φαντάζει επίκαιρο με αφορμή το Brexit και τις εκλογές στη Γαλλία). Βέβαια δεν θα πρέπει να εξισώνονται ή/και να ταυτίζονται οι Γάλλοι με τους Βρετανούς (είτε στρατιωτικά, είτε διπλωματικά, είτε από απόψεως αισθητηρίου των παγκόσμιων μεταβολών). Παρ'όλα αυτά, η ουσία δεν αλλάζει. Χάρη στους Αμερικανούς και τους Ρώσσους, οι Γάλλοι απολαμβάνουν στις μέρες μας προνόμια και επιρροή που ούτε αξίζουν, ούτε κέρδισαν οι ίδιοι.
Η Γαλλία είναι μια μεγαλοπιασμένη βολεμένη μεσαία δύναμη που έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό της (σε ορισμένες περιπτώσεις έχουν μεγάλη ιδέα και άλλοι γι'αυτήν) και που απολαμβάνει καταπληκτικά προνόμια που απορρέουν είτε από τρίτους, είτε από το παρελθόν (ή οφείλονται αποκλειστικά σε τρίτους ή στο παρελθόν).
Σχεδόν όλα τα πλεονεκτήματα και προνόμια που διαθέτει και απολαμβάνει η Γαλλία, δεν προέρχονται από το παρόν. Ενδεικτικά: Από τη μόνιμη θέση στο Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε (θα διευρυνθεί ή μεταρρυθμιστεί. Για ποιόν λόγο στις μέρες μας η Γαλλία κατέχει μόνιμη θέση και όχι τόσες άλλες χώρες; Δεν υπάρχει επιχείρημα στο παρόν), μέχρι τις εξω-ευρωπαϊκές κτήσεις και τα υπερπόντια δικαιώματα εκμετάλλευσης (μεγαλύτερη Α.Ο.Ζ στον πλανήτη), και από την πυρηνική ισχύ (παρόλο που αποτελεί κλειστό club, επίσης έχει de facto διευρυνθεί και διευρύνεται), μέχρι τη γαλλική ως «επίσημη γλώσσα της διπλωματίας» παλαιότερα και ως μια από τις επίσημες γλώσσες του Ο.Η.Ε μεταπολεμικά (Επίσης σε βάθος χρόνου θα διευρυνθούν).
Η Γαλλία, κατ'ουσίαν, ακόμη και σήμερα, κεφαλαιοποιεί ηθικά και πολιτικά έναν αιώνα ή μια εκατονταετία που ξεκινά από τα μέσα του 18ου και φτάνει μέχρι και τα μέσα του 19ου αιώνα. Απο εκεί και ύστερα, η διεθνής θέση και τα προνόμια που απολαμβάνει η Γαλλία, οφείλονται αποκλειστικά είτε στο παρελθόν είτε σε άλλους, όχι ενδογενείς αλλά εξωγενείς, παράγοντες.
[-] Έχω γράψει αρκετές φορές κατά το παρελθόν για τη σταδιακή αποδυνάμωση της Γαλλιας. Η τελευταία φορά που η Γαλλία είχε κάτι να πει, που πήγε κάτι να ψελίσει, ήταν επί Ντε Γκώλ.
[-] Η Γαλλία, επίσης, είναι μια χώρα που ασκεί δυσανάλογα μεγάλη επιρροή (πολιτισμικά, ιδεολογικά, πολιτικά, από απόψεως μαλακής ισχύος) στην Ελλάδα, σε σχέση με την πραγματική σημερινή της παγκόσμια αξία, ισχύ και βαρύτητα.
[-] Ο μύθος που καλλιεργούν ορισμένοι γερμανοκεντρικοί «ευρωπαϊστές» είναι πως εξαιτίας της Βρετανίας, η «Ευρώπη» ιστορικά δεν ενοποιήθηκε. Η προηγούμενη θέση είτε ξεχνά τη διπλωματία και τις πολιτικές της Γαλλίας, τις θρησκευτικές διαμάχες κ.λπ, είτε διαβάζει με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο την ιστορική εξέλιξη της «Ευρώπης» κατά τους τελευταίους -όχι τυχαία φυσικά- πέντε αιώνες, όπου βασιλείς και κατακτητές, πρόεδροι και δικτάτορες, παλεύουν για να ελέγξουν τον πυρήνα (heartland) της «Ευρώπης» και να εγκαθιδρύσουν μια Παγκόσμια Μοναρχία, Αυτοκρατορία κ.λπ. Από τον Κάρολο Ε' (Κουίντο) μέχρι τον Ναπολέων, από τον Μπίσμαρκ μέχρι τον Κρόμγουελ και από τον Χίτλερ μέχρι τον Στάλιν. Μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης βέβαια όλα αυτά. Είναι μια πολύ συγκεκριμένη οπτική, ανάγνωση και ιστοριογραφία μιας πολύ συγκεκριμένης «Ευρώπης». Υπό αυτή τη ματιά, η Ε.Ε (Ευρωπαϊκή Ένωση ή Ενωμένη Ευρώπη) μπορεί να γίνει αντιληπτή ως συνέχεια, μετεξέλιξη ή/και κορύφωση με διαφορετικά πρόσημα π.χ. της Μοναρχίας των Αψβούργων.
[-] Σε όλα τα προηγούμενα, φυσικά, έχει συμβάλλει καθοριστικά η ευρωκεντρική ιδεολογία και ιστοριογραφία.
Η Γαλλία είναι μια χώρα που «τρώει από τα έτοιμα». Δεν αναφέρομαι σε οικονομίστικές σαχλαμάρες, αλλά στην επιρροή που ασκεί και στα προνόμια που απολαμβάνει σε διεθνές και παγκόσμιο επίπεδο η συγκεκριμένη χώρα.
Χωρίς τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και την -πάντα μερικώς κουτσουρεμένη- Ρωσσία, η Γαλλία και η Βρετανία πιθανότατα θα είχαν χάσει από τη Γερμανία και στους δύο παγκόσμιους πολέμους. Και αυτό το γνωρίζουν και οι Αμερικανοί και οι Ρώσσοι. Ενώ οι Γάλλοι, μάλλον, είτε το απωθούν είτε δεν το παραδέχονται (το τελευταίο φαντάζει επίκαιρο με αφορμή το Brexit και τις εκλογές στη Γαλλία). Βέβαια δεν θα πρέπει να εξισώνονται ή/και να ταυτίζονται οι Γάλλοι με τους Βρετανούς (είτε στρατιωτικά, είτε διπλωματικά, είτε από απόψεως αισθητηρίου των παγκόσμιων μεταβολών). Παρ'όλα αυτά, η ουσία δεν αλλάζει. Χάρη στους Αμερικανούς και τους Ρώσσους, οι Γάλλοι απολαμβάνουν στις μέρες μας προνόμια και επιρροή που ούτε αξίζουν, ούτε κέρδισαν οι ίδιοι.
Η Γαλλία είναι μια μεγαλοπιασμένη βολεμένη μεσαία δύναμη που έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό της (σε ορισμένες περιπτώσεις έχουν μεγάλη ιδέα και άλλοι γι'αυτήν) και που απολαμβάνει καταπληκτικά προνόμια που απορρέουν είτε από τρίτους, είτε από το παρελθόν (ή οφείλονται αποκλειστικά σε τρίτους ή στο παρελθόν).
Σχεδόν όλα τα πλεονεκτήματα και προνόμια που διαθέτει και απολαμβάνει η Γαλλία, δεν προέρχονται από το παρόν. Ενδεικτικά: Από τη μόνιμη θέση στο Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε (θα διευρυνθεί ή μεταρρυθμιστεί. Για ποιόν λόγο στις μέρες μας η Γαλλία κατέχει μόνιμη θέση και όχι τόσες άλλες χώρες; Δεν υπάρχει επιχείρημα στο παρόν), μέχρι τις εξω-ευρωπαϊκές κτήσεις και τα υπερπόντια δικαιώματα εκμετάλλευσης (μεγαλύτερη Α.Ο.Ζ στον πλανήτη), και από την πυρηνική ισχύ (παρόλο που αποτελεί κλειστό club, επίσης έχει de facto διευρυνθεί και διευρύνεται), μέχρι τη γαλλική ως «επίσημη γλώσσα της διπλωματίας» παλαιότερα και ως μια από τις επίσημες γλώσσες του Ο.Η.Ε μεταπολεμικά (Επίσης σε βάθος χρόνου θα διευρυνθούν).
Η Γαλλία, κατ'ουσίαν, ακόμη και σήμερα, κεφαλαιοποιεί ηθικά και πολιτικά έναν αιώνα ή μια εκατονταετία που ξεκινά από τα μέσα του 18ου και φτάνει μέχρι και τα μέσα του 19ου αιώνα. Απο εκεί και ύστερα, η διεθνής θέση και τα προνόμια που απολαμβάνει η Γαλλία, οφείλονται αποκλειστικά είτε στο παρελθόν είτε σε άλλους, όχι ενδογενείς αλλά εξωγενείς, παράγοντες.
Σημειώσεις
[-] Αυτά για τη Γαλλία γενικά και όχι για τις γαλλικές εκλογές ειδικά (επί του συγκεκριμένου θα επανέλθω). Όσες και όσοι περιμένετε ριζοσπαστικού τύπου «πράγματα και αλλαγές», είτε με προοδευτικό είτε με συντηρητικό πρόσημο, από τη Γαλλία, κακώς περιμένετε ή θα περιμένετε για πολύ (Όπως είχα επισημάνει και παλαιότερα, με αφορμή τον πρώτο γύρο των γαλλικών εκλογών, με μάλλον προσβλητικό, άκομψο και εκτός πλαισίων καθωσπρεπισμού, ύφος: ''Κλάνει ο πεθαμένος; που λέει και ο λαός''). Δεν πρέπει να περιμένετε τίποτα από αυτούς.[-] Έχω γράψει αρκετές φορές κατά το παρελθόν για τη σταδιακή αποδυνάμωση της Γαλλιας. Η τελευταία φορά που η Γαλλία είχε κάτι να πει, που πήγε κάτι να ψελίσει, ήταν επί Ντε Γκώλ.
[-] Η Γαλλία, επίσης, είναι μια χώρα που ασκεί δυσανάλογα μεγάλη επιρροή (πολιτισμικά, ιδεολογικά, πολιτικά, από απόψεως μαλακής ισχύος) στην Ελλάδα, σε σχέση με την πραγματική σημερινή της παγκόσμια αξία, ισχύ και βαρύτητα.
[-] Ο μύθος που καλλιεργούν ορισμένοι γερμανοκεντρικοί «ευρωπαϊστές» είναι πως εξαιτίας της Βρετανίας, η «Ευρώπη» ιστορικά δεν ενοποιήθηκε. Η προηγούμενη θέση είτε ξεχνά τη διπλωματία και τις πολιτικές της Γαλλίας, τις θρησκευτικές διαμάχες κ.λπ, είτε διαβάζει με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο την ιστορική εξέλιξη της «Ευρώπης» κατά τους τελευταίους -όχι τυχαία φυσικά- πέντε αιώνες, όπου βασιλείς και κατακτητές, πρόεδροι και δικτάτορες, παλεύουν για να ελέγξουν τον πυρήνα (heartland) της «Ευρώπης» και να εγκαθιδρύσουν μια Παγκόσμια Μοναρχία, Αυτοκρατορία κ.λπ. Από τον Κάρολο Ε' (Κουίντο) μέχρι τον Ναπολέων, από τον Μπίσμαρκ μέχρι τον Κρόμγουελ και από τον Χίτλερ μέχρι τον Στάλιν. Μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης βέβαια όλα αυτά. Είναι μια πολύ συγκεκριμένη οπτική, ανάγνωση και ιστοριογραφία μιας πολύ συγκεκριμένης «Ευρώπης». Υπό αυτή τη ματιά, η Ε.Ε (Ευρωπαϊκή Ένωση ή Ενωμένη Ευρώπη) μπορεί να γίνει αντιληπτή ως συνέχεια, μετεξέλιξη ή/και κορύφωση με διαφορετικά πρόσημα π.χ. της Μοναρχίας των Αψβούργων.
[-] Σε όλα τα προηγούμενα, φυσικά, έχει συμβάλλει καθοριστικά η ευρωκεντρική ιδεολογία και ιστοριογραφία.