I
1.Μελετώντας ένα ακόμη έργο που εξετάζει την «άνοδο της Δύσης», τον ευρωκεντρισμό κ.λπ συνάντησα ξανά στοιχεία για τον τρόπο με τον οποίο οι Μογγόλοι και η Οθωμανική αυτοκρατορία επηρέασαν τις κατοπινές ευρωπαϊκές εξελίξεις (έχω αναφερθεί παλαιότερα, ανάμεσα σε άλλα, στην εισαγωγή του χειροβόλου όπλου στην ευρωπαϊκή ήπειρο). Ως γνωστόν π.χ, η άνοδος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας διακοπτεί-φράζει τις εμπορικές οδούς της Μεσογείου που οδηγούν στην Ανατολή, εξωθώντας την «Ευρώπη» (ποιά «Ευρώπη» όμως; Αναφερόμαστε σε ορισμένες χώρες του Ατλαντικού) να βρει εναλλακτικές λύσεις-οδούς γύρω από την Αφρική (Πορτογαλία) και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού (Ισπανία). Επιπλέον, η αντίληψη περί εξωτερικής απειλής είχε σημαντικό αντίκτυπο στις ενδο-ευρωπαϊκές σχέσεις ισχύος (καθορίζοντας έμμεσα και την τοποθέτηση της Αγγλίας ως προς τα ηπειρωτικά ζητήματα).
Τα ουσιώδη όμως δεν είναι τα προηγούμενα (λίγο πολύ γνωστά). Εκείνο που πρέπει να επισημανθεί είναι το εξής: Εντός των επόμενων δεκαετιών θα αποψιλωθούν μεγάλα τμήματα των κοσμοθεωριών του Μάρξ και του Βεμπερ. Με την πτώση της Ε.Σ.Σ.Δ και τη διάψευση του Τέλους της Ιστορίας, έχει επιταχυθεί αυτή η διαδικασία. Οι αντιλήψεις αυτές -συμπεριλαμβανομένου του «φιλελευθερισμού»- είναι βαθύτατα και στον πυρήνα τους ευρωκεντρικές. Τις διαπερνά η ευρωκεντρική ιδεολογια και ιστοριογραφία. Αυτό που διέρχεται κρίση είναι ολόκληρο το διανοητικό οικοδόμημα και ρεύμα που χαρακτηρίζει μια εποχή (με απαρχή και βάση της τον 19ο αιώνα) η οποία καθορίστηκε από τις ιδέες ανθρώπων όπως οι Comte, Weber, Hegel, Marx, Durkheim, Gobineau κ.λπ. Οι άνθρωποι σε αρκετές περιπτώσεις ήθελαν να αντιλαμβάνονται όλα τα προηγούμενα, όχι απλά και μόνον ως εναλλακτικά μεταξύ τους νοητικά και ερμηνευτικά σχήματα αλλά και ως σχήματα με οικουμενικές αξιώσεις.
Το σημαντικότερο όμως είναι το εξής, όπως έχω γράψει παλαιότερα: Η επόμενη μεγάλη μάχη που θα δοθεί -και θα κερδηθεί αλλά δεν πρόκειται να το μάθουμε στο παράρτημα/αποικία- θα είναι η αμφισβήτηση της ανόδου της «Ευρώπης» ως αποκλειστικά ΕΝΔΟΓΕΝΕΣ φαινόμενο. Εάν όμως καταρρεύσει η άνοδος της «Ευρώπης» ή της «Δύσης» ως αποκλειστικά ΕΝΔΟΓΕΝΕΣ φαινόμενο θα αμφισβητηθούν θεμελιώδη δόγματα της «δυτικής πολιτικής» και ένα μεγάλο μέρος της σύγχρονης «κοινωνιολογίας» και διάφορων «θεωρητικών επιστημών». Τι θα συμβεί εάν πάψουν να κυριαρχούν η ιστορική άγνοια για τους άλλους πολιτισμούς και τα συνθήματα τσουβαλοποίησης τους;
2.Οι δυτικο/ευρω-κεντρικές μας αντιλήψεις και απόψεις για τον κόσμο είναι τόσο βαθιά ριζωμένες μέσα μας, έχουν ηγεμονεύσει σε τέτοιο βαθμό και είναι πανταχού παρούσες σε τόσα επίπεδα της ζωής και της σκέψης μας που κατά κάποιο τρόπο θεωρούνται «φυσικές».
Οδηγούμαστε έτσι σε μια ανικανότητα και αδυναμία εξοδου από τον ευρωκεντρικό διανοητικό κλίβανο. Σε αυτή την εξέλιξη συνέβαλε η αγνόηση ή εξαφάνιση της «μεσαιωνικής» ιστορίας, η επιβολή της ευρωκεντρικής και νεωτερικής ιστοριογραφίας και ιδεολογίας και η επέκταση ή το ξεχείλωμα της «ευρωπαϊκής» κυριαρχιας στον παρελθόν. Παραδείγματος χάριν, το 1750 η Ινδία παρηγαγε περίπου το 25% της παγκόσμιας μεταποιητικής παραγωγής ενώ από το 1 μ.Χ μεχρι το 1820 μ.Χ Ινδία και Κίνα αποτελούν τις δύο μεγαλύτερες οικονομίες στον πλανήτη. Η μεγάλη μετάβαση οικονομικά γίνεται μεταξύ 1820-1860 μ.Χ ενώ η μεγάλη μετάβαση στρατιωτικά γίνεται -εν πολλοίς- με τους Πόλεμους του Οπίου. Να τονιστεί επίσης πως κατά την επανάσταση-εξέγερση των Boxer συνασπίστηκαν (προκειμένου να φερουν εις πέρας την πρώτη «ανθρωπιστική επέμβαση») Βρετανική Αυτοκρατορία (έμμεσα και Ινδία), Γαλλική Δημοκρατία, Ρωσική Αυτοκρατορία, Ηνωμένες Πολιτείες, Ιαπωνία, ΑυστροΟυγγρική Αυτοκρατορία, Βασίλειο της Ιταλίας και Γερμανική Αυτοκρατορια εναντίον της Κίνας της Δυναστείας Τσινγκ/Μαντσού (Qing dynasty). Δεν ξέρω αν αντιλαμβάνεστε, αν μπορείτε να συλλάβετε τα μεγέθη (και τους εν δυνάμει πόρους σε περίπτωση που υπήρχε διάρκεια). Αυτά συνέβησαν πριν από 120 περίπου χρόνια και όχι το 1492 μ.Χ.
Πρόσεξτε και το εξής: το 1900 μ.Χ, έτος της εξέγερσης-επανάστασης, ο παγκόσμιος πληθυσμός ήταν περίπου 1.6 δισεκατομμύρια άνθρωποι. Στην Ευρώπη τότε κατοικούσε περίπου το 25% του παγκόσμιου πληθυσμού. Ένας στους τέσσερις ανθρώπους επί του πλανήτη γεννιόταν ή περπατούσε στην Ευρώπη. Σήμερα, η Ε.Ε (την οποία αρκετοί ονομάζουν «Ευρώπη») αποτελεί λιγότερο από το 7% του παγκόσμιου πληθυσμού.
Τους τελευταίους δύο περίπου αιώνες υπήρξε αυτό που αρκετοί ονομάσαν ''aberration''. Ο ιστορικός κύκλος που χαρακτηρίστηκε από αυτή την ''aberration''ολοκληρώνεται σιγά-σιγά:
Η «ανωμαλία» αυτή γέννησε και την ευρωκεντρική ιδεολογία και ιστοριογραφία.
3.Το έτος 2014, ενημερωθήκαμε πως η Κίνα πλέον ήταν η μεγαλύτερη οικονομία στον πλανήτη (PPP), και, για πρώτη φορά μετά από σχεδόν 150 χρόνια, οι Η.Π.Α βρέθηκαν στην δεύτερη θέση. Οι Η.Π.Α ήταν η πρώτη οικονομική δύναμη στον πλανήτη από το 1872 μ.Χ -όταν και ξεπέρασαν για πρώτη φορά το σημερινο Ηνωμένο Βασίλείο/πρώην Βρετανική Αυτοκρατορία- μέχρι το 2014 μ.Χ.
Από το 1820 άρχισε, σταδιακά, να φθίνει η οικονομική πρωτοκαθεδρία και ισχύς της Κίνας. Δύο δεκαετίες μετά, έχουμε τον πρώτο Πόλεμο του Οπίου ενώ περί το 1860 τον δεύτερο - όπου παγιώνονται πλέον οι συσχετισμοί (παντα μέσω πολέμου παγιώνονται) και έτσι ξεκινά ο αιώνας των ανισοβαρών συνθηκών ή ο αιώνας του εξευτελισμού για την Κίνα. Μέχρι το 1870 η αποδυνάμωση και η υποταγή της Κίνας γίνεται εμφανής (παρόλο που δεν υπήρχε μεμονωμένη πολιτική μονάδα που να εκφράζει μεγαλύτερα οικονομικά μεγέθη από την ίδια). Το 1899-1901 έχουμε την εξέγερση των Boxer. Στην Κίνα ξεκινά η πάλη για την αποτίναξη του «ευρωπαϊκου» και καθε εξωεδαφικού ζυγού. Το 1997 τερματίζεται η κυριαρχία της Βρετανίας στο Hong Kong και γίνεται η μεταβίβαση ή παράδοση της Κυριαρχίας του Hong Kong απο τους Βρετανούς στους Κινέζους (κατά τα άλλα η έννοια της κυριαρχίας έχει «πεθάνει», όπως λέει το αφήγημα των πρώην αποικιοκρατών που στις μέρες μας έχουν φορέσει νέες διαφορετικές προβιές). Ένας ιστορικός κύκλος που ξεκίνησε με τους Πολέμους του Οπίου και τις Συνθήκες Νανκίνγκ και Πεκίνου (τότε χάνει την κυριαρχία της επί του Hong Kong η Κίνα), ολοκληρώνεται: 1842 - 1997 μ.Χ.
Οι άνθρωποι λόγω ευρωκεντρικών ιστοριογραφιών, «δυτικιστικών» ιδεολογημάτων και περί «παγκοσμιοποίησης» αφηγημάτων, δεν έχουν αντιληφθεί τι συμβαίνει. Όταν εισέρχονται εντός της ιστορίας και του διεθνούς συστήματος παλαιά ιστορικά κέντρα και λαοί όπως οι Κινέζοι, οι Ινδοί και οι Ιρανοί τι περιμένε να συμβεί; Φουκογιάμα και δυτικο/ευρωκεντικός μονοπολισμός;
[-] 1997 μ.Χ κυριαρχία στο Hong Kong. 2013, η Κίνα γίνεται το πρώτο εμπορικό έθνος στον πλανήτη. 2014 η μεγαλύτερη οικονομία (ppp) στον πλανητη κ.λπ. Παρ'αυτά η αντίληψη πως πρόκειται να έχουμε μονοπολισμό ή παγκόσμιο ηγεμόνα, είναι εσφαλμένη.
[-] Οι απόψεις των οπαδών του δυτικοκεντρικού και ευρωκεντρικού μονοπολισμού θα αποτελούν αντικείμενα χλευασμού και ανεκδοτολογίας στο μέλλον. Για περισσότερα δεν την ετικέτα Δυτικοευρωκεντρισμός.
Λοιπόν, το ΝΑΤΟ και το κάθε ΝΑΤΟ (ή SCO) αποτελεί μέσο και όχι σκοπό. Την Τουρκία την ενδιαφέρει να κερδίσει όσο περισσότερους βαθμούς ελευθερίας μπορεί και να αποκτήσει μια όσο το δυνατόν μεγαλύτερη κεντρικότητα ως χώρα. Θα μείνει στο ΝΑΤΟ μέχρι να εξαντλήσει τα πιθανά οφέλη-κέρδη της. Η απομάκρυνση της Τουρκίας από τη «Δύση» είναι απολύτως φυσιολογική και έχει να κάνει με δομικές διεθνοσυστημικές μεταβολές (όπως φυσιολογική ήταν και η συμμετοχή Γαλλίας και Γερμανίας στην AIIBπαρά την αντίθεση των Η.Π.Α ή το γεγονός ότι στους πρώτους πέντε μεγαλύτερους εμπορικούς εταίρους των Η.Π.Α υπάρχει μόλις μια ευρωπαϊκή χώρα και στους δέκα μεγαλύτερους εμπορικούς εταίρους της Ε.Ε βρίσκονται μόλις τρεις «δυτικές» χώρες). Ο ίδιος ο πυρήνας της λεγόμενης «Δύσης» αποδυτικοποιείται και κατακερματίζεται (λογικό εφόσον υπάρχει δημογραφική, οικονομική και πολιτική συρρίκνωση και αποδυνάμωση). Τα υπόλοιπα είναι παραμύθια για «Ελλάδες» και «Δουκάτα».
Καμία χώρα στον πλανήτη δεν έχει, και δεν μπορεί να έχει, σχέσεις μόνον με τη «Δύση» ή την «Ευρώπη» (όπως συνέβαινε, σε κάποιο βαθμό και μέχρι ενός σημείου, κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου).
Εκείνο που μπορεί να θέτει κάποιες πραγματικές βάσεις στην πιθανότητα συμμετοχής της Τουρκίας στον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης σε βάθος χρόνου είναι πως ο Οργανισμός εμπεριέχει στα θεμέλια του θέσεις που ενδιαφέρουν άμεσα την Τουρκία (και τις περισσότερες χώρες), όπως τη διαφύλαξη της εθνικής ανεξαρτησίας, της εδαφικής ακεραιότητας και της κυριαρχίας και ότι τάσσεται στην καταπολέμηση τριών δεινων: της τρομοκρατίας, των αποσχιστικών τάσεων και του εξτρεμισμού. Τουλάχιστον το ζήτημα απόσχισης εδαφών την ενδιαφέρει (το ζήτημα περί τρομοκρατίας βέβαια, η Τουρκία το οριζεί με τον δικό της... ιδιαίτερο τρόπο: Daesh, PKK και FETO τα θεωρεί όλα συλλήβδην «τρομοκρατικές οργανώσεις»). Όπως και να 'χει. Αυτή είναι η πραγματική βάση που μπορεί να απασχολεί την Τουρκία σε σχέση με τον SCO (πόσο μάλλον εάν πιστεύουν ορισμένοι εντός της χώρας αυτής πως υπήρξαν ΝΑΤΟικά κράτη που έμμεσα ή άμεσα συνέβαλλαν στην απόπειρα πραξικοπήματος). Η Τουρκία όσο μπορεί να παραμείνει στο ΝΑΤΟ, ξεχειλώνοντας το σχοινί, διαπραγματευόμενη και εκβιάζοντας, θα παραμείνει (και με την Ε.Ε θα αποκομίσει ό,τι περισσότερο μπορεί). Την Τουρκία δεν την απασχολεί να αποτελεί μέλος του ΝΑΤΟ ή του SCO, απλά για να αποτελεί. Την απασχολεί, όπως έγραψα νωρίτερα, να αποκτήσει όσο περισσότερους βαθμούς ελευθερίας και ανεξαρτησίας μπορεί και όσο μεγαλύτερη κεντρικότητα είναι δυνατόν.
2.Εκείνο που πρέπει να τονιστεί δεν έχει να κάνει τόσο με την Τουρκία αλλά με τα δικά μας χάλια και τη χρήση τέτοιων δηλώσεων προς διαμόρφωση της «κοινής γνώμης» και τη δημιουργία μιας εσωτερικής ιδεολογίας. Οι δηλώσεις αυτές θυμιζουν έντονα όσα ακούμε στην Ελλάδα («εάν φύγουμε από το ευρώ θα καταστραφούμε» κ.λπ).
Φανταστείτε εάν κάποιος άνθρωπος ενστερίζεται την άποψη πως μια χώρα με περίπου 4 φορές μεγαλύτερο συνολικό Α.Ε.Π, 6 φορές μεγαλύτερη έκταση και 7 φορές μεγαλύτερο πληθυσμό από την Ελλάδα, θα διαλύθει-καταστραφεί εάν αποχωρήσει από το ΝΑΤΟ -φανταστείτε αυτόν τον άνθρωπο- τι θα ισχυριστει για την Ελλάδα, εάν προσπαθήσει να κερδίσει βαθμούς ελευθερίας και ανεξαρτησίας. Πόσο υποτακτικός -by default- θα είναι (εν τω μεταξύ το ΝΑΤΟ έχει προβλήματα και αποσυντίθεται εσωτερικά τα τελευταία χρόνια, αλλά δεν με απασχολεί να θίξω εδώ το συγκεκριμένο ζήτημα).
Όσο υπήρχε ο ψυχροπολεμικός ιδεολογικός εχθρός τα πράγματα ήταν εύκολα. Όμως λόγω της κατάρρευσης-ανυπαρξίας του εχθρού ο τρόμος και οι απειλές κρίνονται απαραίτητες. Όσο η «κόκκινη απειλή» ήταν ζωντανή δεν μπορούσες να μιλάς για ΝΑΤΟ (διότι ήσουν κομμουνιστής). Τελικά σήμερα φτάσαμε άνθρωποι όπως ο Τράμπ και ο Μαρκεζίνης να αμφισβητούν το ΝΑΤΟ (μια ακόμη αντιστροφή που συμβαίνει στις μέρες μας). Άρα σήμερα ποια είναι η επιλογή, αφού μας τέλειωσε ο ιδεολογικός εχθρός; Οι απειλές, η καταστροφή, το χάος. Ίδιο είναι το μοντελάκι, τόσο για την Ε.Ε και την Ευρωζώνη (θυμάστε το Brexit;), όσο και για το ΝΑΤΟ. Για ολόκληρη την ευρωατλαντική δομή, η οποία πιέζεται από φυγόκεντρες τάσεις και τάσεις πολυ-διάσπασης.
3.Το 1842 το Hong Kong έγινε βρετανική αποικία. Το 1997 επέστρεψε στην κυριαρχία της Κίνας. Το 1832 στα καθ'ημάς -και εφόσον έγινε hijacked η «επανάσταση» ή εθνεγερσία- είχαμε τη δημιουργία, κατασκευή και κρατογέννεση ενός αποικιακού outpost της δυτ. Ευρώπης στην περιοχή μας (αναφέρομαι στο κράτος των Αθηνών, στο Δουκάτο των Αθηνών). Τα αποικιακά outpost, παραρτήματα, vassal / client states, τελειώνουν. Αυτό δεν έχουν καταλάβει. Είτε θα αναλάβεις -επιτέλους- μετά από δύο αιώνες τις ευθύνες σου και θα πάρεις τις τύχες στα χέρια σου, θα αποτελέσεις δηλαδή ιστορικό υποκείμενο, είτε θα αποσυντεθείς. Δύο αιώνες μετά την κρατογέννεση εν εξαρτήσει δεν μπορείς να συνεχίζεις τα ίδια πράγματα με διαφορετικά χρώματα (ανηκολογίες, παση-θυσιολογίες). Πρόσφατα μας «προγραμμάτισαν» μέχρι το 2060! Σε φτύνουν και νομίζεις ότι βρέχει. Γελάει ο πλανήτης...
Οι Κινέζοι το 1997 (Hong Kong), το 2013 (μεγαλύτερο εμπορικό έθνος) και το 2014 (μεγαλύτερη οικονομία - ppp) ολοκλήρωσαν μια πορεία που ξεκινά με την απόφαση τους να αποτινάξουν το άχθος του αιώνα του εξευτελισμού (περί το 1920 αποτέλεσε συνειδητή επιλογή-στόχο αυτό. Το κατάφεραν έναν αιώνα μετά). Οι Τούρκοι λένε τα δικά τους (ανεξάρτητα της οποίας έκβασης). Εσύ τι λές; Να παραμείνω για τρίτο συνεχόμενο αιώνα αποικιακό παράρτημα-outpost πάση θυσία; Δύο αιώνες μετά και εξακολουθείς να ετεροκαθορίζεσαι. Δίνεις μάχες οπισθοφυλακών μιας ευρωκεντρικής εποχής που έχει φύγει και μιας δυτικοκεντρικής εποχής που φεύγει. Η Τουρκία, η Κίνα, η Ινδία, το Ιράν βγήκαν εκτός ιστορίας για περίπου έναν αιώνα και στις μέρες μας επανέρχονται. Αυτό δεν έχεις καταλάβει. Βλέπεις την ιστορία ανάποδα (όπως όλοι οι ευρωκεντρικοί).
Οι Τούρκοι τις δύο τελευταίες νίκες τους (γιατί έχουν και άλλες κατά το παρελθόν) επί της ευρωπαικής «Δύσης», δηλαδή τη Αγγλίας και της Γαλλίας, τις κατήγαγαν επί της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και της Γαλλικής Δημοκρατίας το 1912, κατά την εκστρατεία στην Καλλίπολη, και επί της Βρετανικής Αυτοκρατορίας το 1916, κατά την πολιορκία της Al-Kūt (Kut Al Amara). Εσύ δεν τολμάς ούτε κριτική να ασκήσεις στην Αγγλία (ή στη Γαλλία, της οποίας αποτελείς διανοητικό και πνευματικό -όχι όμως οικονομικό ή πολιτικό- παράρτημα). Τα βιβλία σου είναι λες και τα έχουν γράψει Άγγλοι αξιωματικοί (δύο αιώνες μετά την ίδρυση σου, ούτε τα βρακιά σου δεν μπορείς να πλύνεις δίχως τους Άγγλους και τους Γάλλους). Wake Up. Δεν μπορείς να λειτουργείς συνεχώς από την ίδρυση σου ως παράρτημα ή proxy. Πρέπει να αποφασίσεις αν θα υπάρχεις ως αυτοτελές υποκείμενο ή όχι (και όχι σαν παράρτημα ή υποπροϊόν μιας παλαιάς αποικιοκρατικής δύναμης που ουδείς πλέον την «νιώθει» στον πλανήτη - αναφέρομαι στη Γαλλία). Τα προηγούμενα δεν υπονοούν θετικότητα για άλλες δυνάμεις (απλά οι Άγγλοι και οι Γάλλοι έχουν καθορίσει περισσότερο την Ελλάδα, απ'ότι οι Γερμανοί, οι Ρώσοι και οι Αμερικανοί). Η Ελλάδα δεν χρειάζεται Αγγλόφιλους, Γαλλόφιλους, Αμερικανόφιλους, Γερμανόφιλους και Ρωσόφιλους. «Γκώσαμε»! Φτάνει.
Αν είναι γραφικοί στα δικά μας μάτια οι «πάση θυσία» φανταστείτε πόσο γραφικοί και γελοίοι φαίνονται στους Τούρκους, οι οποίοι έχουν κατάγαγει και νίκες επί Άγγλων και Γάλλων (ο «ευρωπαϊστής» στην Τουρκία λέει πως η Ελλάδα κατέχει νησιά που του ανήκουν, όχι πάση θυσία Ευρώπη). Ποτέ ο Τούρκος δεν θα πει «Τουλάχιστον, η Τούρκια αν καεί, να καεί για να υπάρξει μια συνοχή και μια πραγματικά ενωμένη Ευρώπη» [*]. Ποτέ.
[-] Τα επόμενα (III) τα προσυπογράφω. Θα μπορούσα να έχω γράψει ακριβώς τα ίδια, αυτολεξεί. Η κατάσταση όμως που επικρατεί στη χώρα δεν μου επιτρέπει να χρησιμοποιώ τόσο ήπιο και καθώς πρέπει ύφος.
Αν βγω και σας πω πως τα πράγματα είναι λίγο πιο περίπλοκα σε κάθε ένα από τα πιο πάνω θέματα, και ότι, ξέρετε, η καταστροφή, τα κόλυβα, ο επικήδειος, και η νομοτελειακή ήττα της Τουρκίας μπορεί να μην έρθει για λόγους Α, Β και Γ, τότε: θα πάρω θυμωμένες φατσούλες, λιγότερα likes, και θα με κάνουν share σχολιάζοντας πόσο λάθος είμαι. Το σημαντικότερο είναι πως θα γίνω αμέσως, προδότης, εθνικός μειοδότης, άσχετος, πράκτορας των Τούρκων (ΜΙΤ, τουρκ.ΥΠΕΞ, κτλ.), κομμουνιστής(!), πληρωμένος από ΜΚΟ ή από ξένες πρεσβείες, ανθέλληνας και ότι άλλο φανταστείτε.
Το καλύτερο το είπε προχθές ο Ευαγγελάτος και παραφράζω: "Εγώ δεν το νομίζω, όχι διότι είναι η ανάλυσή μου, αλλά διότι δεν θέλω να το πιστέψω".
Κάποια στιγμή πρέπει να το κοιτάξουμε αυτό το (εθνικό) πρόβλημα.
Τα ουσιώδη όμως δεν είναι τα προηγούμενα (λίγο πολύ γνωστά). Εκείνο που πρέπει να επισημανθεί είναι το εξής: Εντός των επόμενων δεκαετιών θα αποψιλωθούν μεγάλα τμήματα των κοσμοθεωριών του Μάρξ και του Βεμπερ. Με την πτώση της Ε.Σ.Σ.Δ και τη διάψευση του Τέλους της Ιστορίας, έχει επιταχυθεί αυτή η διαδικασία. Οι αντιλήψεις αυτές -συμπεριλαμβανομένου του «φιλελευθερισμού»- είναι βαθύτατα και στον πυρήνα τους ευρωκεντρικές. Τις διαπερνά η ευρωκεντρική ιδεολογια και ιστοριογραφία. Αυτό που διέρχεται κρίση είναι ολόκληρο το διανοητικό οικοδόμημα και ρεύμα που χαρακτηρίζει μια εποχή (με απαρχή και βάση της τον 19ο αιώνα) η οποία καθορίστηκε από τις ιδέες ανθρώπων όπως οι Comte, Weber, Hegel, Marx, Durkheim, Gobineau κ.λπ. Οι άνθρωποι σε αρκετές περιπτώσεις ήθελαν να αντιλαμβάνονται όλα τα προηγούμενα, όχι απλά και μόνον ως εναλλακτικά μεταξύ τους νοητικά και ερμηνευτικά σχήματα αλλά και ως σχήματα με οικουμενικές αξιώσεις.
Το σημαντικότερο όμως είναι το εξής, όπως έχω γράψει παλαιότερα: Η επόμενη μεγάλη μάχη που θα δοθεί -και θα κερδηθεί αλλά δεν πρόκειται να το μάθουμε στο παράρτημα/αποικία- θα είναι η αμφισβήτηση της ανόδου της «Ευρώπης» ως αποκλειστικά ΕΝΔΟΓΕΝΕΣ φαινόμενο. Εάν όμως καταρρεύσει η άνοδος της «Ευρώπης» ή της «Δύσης» ως αποκλειστικά ΕΝΔΟΓΕΝΕΣ φαινόμενο θα αμφισβητηθούν θεμελιώδη δόγματα της «δυτικής πολιτικής» και ένα μεγάλο μέρος της σύγχρονης «κοινωνιολογίας» και διάφορων «θεωρητικών επιστημών». Τι θα συμβεί εάν πάψουν να κυριαρχούν η ιστορική άγνοια για τους άλλους πολιτισμούς και τα συνθήματα τσουβαλοποίησης τους;
2.Οι δυτικο/ευρω-κεντρικές μας αντιλήψεις και απόψεις για τον κόσμο είναι τόσο βαθιά ριζωμένες μέσα μας, έχουν ηγεμονεύσει σε τέτοιο βαθμό και είναι πανταχού παρούσες σε τόσα επίπεδα της ζωής και της σκέψης μας που κατά κάποιο τρόπο θεωρούνται «φυσικές».
Οδηγούμαστε έτσι σε μια ανικανότητα και αδυναμία εξοδου από τον ευρωκεντρικό διανοητικό κλίβανο. Σε αυτή την εξέλιξη συνέβαλε η αγνόηση ή εξαφάνιση της «μεσαιωνικής» ιστορίας, η επιβολή της ευρωκεντρικής και νεωτερικής ιστοριογραφίας και ιδεολογίας και η επέκταση ή το ξεχείλωμα της «ευρωπαϊκής» κυριαρχιας στον παρελθόν. Παραδείγματος χάριν, το 1750 η Ινδία παρηγαγε περίπου το 25% της παγκόσμιας μεταποιητικής παραγωγής ενώ από το 1 μ.Χ μεχρι το 1820 μ.Χ Ινδία και Κίνα αποτελούν τις δύο μεγαλύτερες οικονομίες στον πλανήτη. Η μεγάλη μετάβαση οικονομικά γίνεται μεταξύ 1820-1860 μ.Χ ενώ η μεγάλη μετάβαση στρατιωτικά γίνεται -εν πολλοίς- με τους Πόλεμους του Οπίου. Να τονιστεί επίσης πως κατά την επανάσταση-εξέγερση των Boxer συνασπίστηκαν (προκειμένου να φερουν εις πέρας την πρώτη «ανθρωπιστική επέμβαση») Βρετανική Αυτοκρατορία (έμμεσα και Ινδία), Γαλλική Δημοκρατία, Ρωσική Αυτοκρατορία, Ηνωμένες Πολιτείες, Ιαπωνία, ΑυστροΟυγγρική Αυτοκρατορία, Βασίλειο της Ιταλίας και Γερμανική Αυτοκρατορια εναντίον της Κίνας της Δυναστείας Τσινγκ/Μαντσού (Qing dynasty). Δεν ξέρω αν αντιλαμβάνεστε, αν μπορείτε να συλλάβετε τα μεγέθη (και τους εν δυνάμει πόρους σε περίπτωση που υπήρχε διάρκεια). Αυτά συνέβησαν πριν από 120 περίπου χρόνια και όχι το 1492 μ.Χ.
Πρόσεξτε και το εξής: το 1900 μ.Χ, έτος της εξέγερσης-επανάστασης, ο παγκόσμιος πληθυσμός ήταν περίπου 1.6 δισεκατομμύρια άνθρωποι. Στην Ευρώπη τότε κατοικούσε περίπου το 25% του παγκόσμιου πληθυσμού. Ένας στους τέσσερις ανθρώπους επί του πλανήτη γεννιόταν ή περπατούσε στην Ευρώπη. Σήμερα, η Ε.Ε (την οποία αρκετοί ονομάζουν «Ευρώπη») αποτελεί λιγότερο από το 7% του παγκόσμιου πληθυσμού.
Τους τελευταίους δύο περίπου αιώνες υπήρξε αυτό που αρκετοί ονομάσαν ''aberration''. Ο ιστορικός κύκλος που χαρακτηρίστηκε από αυτή την ''aberration''ολοκληρώνεται σιγά-σιγά:
if you look at the past two thousand years of world history from the year one to the year 1820... for 18 hundred out of the last two thousand years, the two world largest economies where always China and India. So it's only in the last 200 years that Europe took off and North America took off, but if you view the past two hundred years in consideration with the past two thousand years, the past two hundred years have been a major historical aberration. So all aberrations comes to a natural end, and you go back to the historical norm, and therefore is perfectly normal to have China as a number one economy in the world, and there's nothing you can do, to stop it from happening - Kishore Mahbubani
Η «ανωμαλία» αυτή γέννησε και την ευρωκεντρική ιδεολογία και ιστοριογραφία.
3.Το έτος 2014, ενημερωθήκαμε πως η Κίνα πλέον ήταν η μεγαλύτερη οικονομία στον πλανήτη (PPP), και, για πρώτη φορά μετά από σχεδόν 150 χρόνια, οι Η.Π.Α βρέθηκαν στην δεύτερη θέση. Οι Η.Π.Α ήταν η πρώτη οικονομική δύναμη στον πλανήτη από το 1872 μ.Χ -όταν και ξεπέρασαν για πρώτη φορά το σημερινο Ηνωμένο Βασίλείο/πρώην Βρετανική Αυτοκρατορία- μέχρι το 2014 μ.Χ.
Από το 1820 άρχισε, σταδιακά, να φθίνει η οικονομική πρωτοκαθεδρία και ισχύς της Κίνας. Δύο δεκαετίες μετά, έχουμε τον πρώτο Πόλεμο του Οπίου ενώ περί το 1860 τον δεύτερο - όπου παγιώνονται πλέον οι συσχετισμοί (παντα μέσω πολέμου παγιώνονται) και έτσι ξεκινά ο αιώνας των ανισοβαρών συνθηκών ή ο αιώνας του εξευτελισμού για την Κίνα. Μέχρι το 1870 η αποδυνάμωση και η υποταγή της Κίνας γίνεται εμφανής (παρόλο που δεν υπήρχε μεμονωμένη πολιτική μονάδα που να εκφράζει μεγαλύτερα οικονομικά μεγέθη από την ίδια). Το 1899-1901 έχουμε την εξέγερση των Boxer. Στην Κίνα ξεκινά η πάλη για την αποτίναξη του «ευρωπαϊκου» και καθε εξωεδαφικού ζυγού. Το 1997 τερματίζεται η κυριαρχία της Βρετανίας στο Hong Kong και γίνεται η μεταβίβαση ή παράδοση της Κυριαρχίας του Hong Kong απο τους Βρετανούς στους Κινέζους (κατά τα άλλα η έννοια της κυριαρχίας έχει «πεθάνει», όπως λέει το αφήγημα των πρώην αποικιοκρατών που στις μέρες μας έχουν φορέσει νέες διαφορετικές προβιές). Ένας ιστορικός κύκλος που ξεκίνησε με τους Πολέμους του Οπίου και τις Συνθήκες Νανκίνγκ και Πεκίνου (τότε χάνει την κυριαρχία της επί του Hong Kong η Κίνα), ολοκληρώνεται: 1842 - 1997 μ.Χ.
Οι άνθρωποι λόγω ευρωκεντρικών ιστοριογραφιών, «δυτικιστικών» ιδεολογημάτων και περί «παγκοσμιοποίησης» αφηγημάτων, δεν έχουν αντιληφθεί τι συμβαίνει. Όταν εισέρχονται εντός της ιστορίας και του διεθνούς συστήματος παλαιά ιστορικά κέντρα και λαοί όπως οι Κινέζοι, οι Ινδοί και οι Ιρανοί τι περιμένε να συμβεί; Φουκογιάμα και δυτικο/ευρωκεντικός μονοπολισμός;
Σημειώσεις
[-] Συνθήκες Νανκίνγκ και Πεκίνου (Convention of Peking, Treaty of Nanking): Απ'ότι φαίνεται δεν έχουμε αναθεώρηση συνθηκών μονάχα στη Μέση Ανατολή... Χαμογελώ.[-] 1997 μ.Χ κυριαρχία στο Hong Kong. 2013, η Κίνα γίνεται το πρώτο εμπορικό έθνος στον πλανήτη. 2014 η μεγαλύτερη οικονομία (ppp) στον πλανητη κ.λπ. Παρ'αυτά η αντίληψη πως πρόκειται να έχουμε μονοπολισμό ή παγκόσμιο ηγεμόνα, είναι εσφαλμένη.
[-] Οι απόψεις των οπαδών του δυτικοκεντρικού και ευρωκεντρικού μονοπολισμού θα αποτελούν αντικείμενα χλευασμού και ανεκδοτολογίας στο μέλλον. Για περισσότερα δεν την ετικέτα Δυτικοευρωκεντρισμός.
II
1.Αναπαράγονται στην Ελλάδα δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων που θυμίζουν -και παραπέμπουν σε- νοοτροπίες «πάση θυσία» και άλλα τέτοια φαιδρά («μενουμευρωπαϊσμός» α λα Τούρκα). Τα γνωστά: προειδοποιήσεις, απειλές, εκτός της «Δύσης» υπάρχει το χάος κ.λπ. Αναφέρομαι σε δηλώσεις πως εάν η Τουρκία αποχωρήσει από το ΝΑΤΟ και προσχωρήσει στον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO), θα... μπλά, μπλά...Λοιπόν, το ΝΑΤΟ και το κάθε ΝΑΤΟ (ή SCO) αποτελεί μέσο και όχι σκοπό. Την Τουρκία την ενδιαφέρει να κερδίσει όσο περισσότερους βαθμούς ελευθερίας μπορεί και να αποκτήσει μια όσο το δυνατόν μεγαλύτερη κεντρικότητα ως χώρα. Θα μείνει στο ΝΑΤΟ μέχρι να εξαντλήσει τα πιθανά οφέλη-κέρδη της. Η απομάκρυνση της Τουρκίας από τη «Δύση» είναι απολύτως φυσιολογική και έχει να κάνει με δομικές διεθνοσυστημικές μεταβολές (όπως φυσιολογική ήταν και η συμμετοχή Γαλλίας και Γερμανίας στην AIIBπαρά την αντίθεση των Η.Π.Α ή το γεγονός ότι στους πρώτους πέντε μεγαλύτερους εμπορικούς εταίρους των Η.Π.Α υπάρχει μόλις μια ευρωπαϊκή χώρα και στους δέκα μεγαλύτερους εμπορικούς εταίρους της Ε.Ε βρίσκονται μόλις τρεις «δυτικές» χώρες). Ο ίδιος ο πυρήνας της λεγόμενης «Δύσης» αποδυτικοποιείται και κατακερματίζεται (λογικό εφόσον υπάρχει δημογραφική, οικονομική και πολιτική συρρίκνωση και αποδυνάμωση). Τα υπόλοιπα είναι παραμύθια για «Ελλάδες» και «Δουκάτα».
Καμία χώρα στον πλανήτη δεν έχει, και δεν μπορεί να έχει, σχέσεις μόνον με τη «Δύση» ή την «Ευρώπη» (όπως συνέβαινε, σε κάποιο βαθμό και μέχρι ενός σημείου, κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου).
Εκείνο που μπορεί να θέτει κάποιες πραγματικές βάσεις στην πιθανότητα συμμετοχής της Τουρκίας στον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης σε βάθος χρόνου είναι πως ο Οργανισμός εμπεριέχει στα θεμέλια του θέσεις που ενδιαφέρουν άμεσα την Τουρκία (και τις περισσότερες χώρες), όπως τη διαφύλαξη της εθνικής ανεξαρτησίας, της εδαφικής ακεραιότητας και της κυριαρχίας και ότι τάσσεται στην καταπολέμηση τριών δεινων: της τρομοκρατίας, των αποσχιστικών τάσεων και του εξτρεμισμού. Τουλάχιστον το ζήτημα απόσχισης εδαφών την ενδιαφέρει (το ζήτημα περί τρομοκρατίας βέβαια, η Τουρκία το οριζεί με τον δικό της... ιδιαίτερο τρόπο: Daesh, PKK και FETO τα θεωρεί όλα συλλήβδην «τρομοκρατικές οργανώσεις»). Όπως και να 'χει. Αυτή είναι η πραγματική βάση που μπορεί να απασχολεί την Τουρκία σε σχέση με τον SCO (πόσο μάλλον εάν πιστεύουν ορισμένοι εντός της χώρας αυτής πως υπήρξαν ΝΑΤΟικά κράτη που έμμεσα ή άμεσα συνέβαλλαν στην απόπειρα πραξικοπήματος). Η Τουρκία όσο μπορεί να παραμείνει στο ΝΑΤΟ, ξεχειλώνοντας το σχοινί, διαπραγματευόμενη και εκβιάζοντας, θα παραμείνει (και με την Ε.Ε θα αποκομίσει ό,τι περισσότερο μπορεί). Την Τουρκία δεν την απασχολεί να αποτελεί μέλος του ΝΑΤΟ ή του SCO, απλά για να αποτελεί. Την απασχολεί, όπως έγραψα νωρίτερα, να αποκτήσει όσο περισσότερους βαθμούς ελευθερίας και ανεξαρτησίας μπορεί και όσο μεγαλύτερη κεντρικότητα είναι δυνατόν.
2.Εκείνο που πρέπει να τονιστεί δεν έχει να κάνει τόσο με την Τουρκία αλλά με τα δικά μας χάλια και τη χρήση τέτοιων δηλώσεων προς διαμόρφωση της «κοινής γνώμης» και τη δημιουργία μιας εσωτερικής ιδεολογίας. Οι δηλώσεις αυτές θυμιζουν έντονα όσα ακούμε στην Ελλάδα («εάν φύγουμε από το ευρώ θα καταστραφούμε» κ.λπ).
Φανταστείτε εάν κάποιος άνθρωπος ενστερίζεται την άποψη πως μια χώρα με περίπου 4 φορές μεγαλύτερο συνολικό Α.Ε.Π, 6 φορές μεγαλύτερη έκταση και 7 φορές μεγαλύτερο πληθυσμό από την Ελλάδα, θα διαλύθει-καταστραφεί εάν αποχωρήσει από το ΝΑΤΟ -φανταστείτε αυτόν τον άνθρωπο- τι θα ισχυριστει για την Ελλάδα, εάν προσπαθήσει να κερδίσει βαθμούς ελευθερίας και ανεξαρτησίας. Πόσο υποτακτικός -by default- θα είναι (εν τω μεταξύ το ΝΑΤΟ έχει προβλήματα και αποσυντίθεται εσωτερικά τα τελευταία χρόνια, αλλά δεν με απασχολεί να θίξω εδώ το συγκεκριμένο ζήτημα).
Όσο υπήρχε ο ψυχροπολεμικός ιδεολογικός εχθρός τα πράγματα ήταν εύκολα. Όμως λόγω της κατάρρευσης-ανυπαρξίας του εχθρού ο τρόμος και οι απειλές κρίνονται απαραίτητες. Όσο η «κόκκινη απειλή» ήταν ζωντανή δεν μπορούσες να μιλάς για ΝΑΤΟ (διότι ήσουν κομμουνιστής). Τελικά σήμερα φτάσαμε άνθρωποι όπως ο Τράμπ και ο Μαρκεζίνης να αμφισβητούν το ΝΑΤΟ (μια ακόμη αντιστροφή που συμβαίνει στις μέρες μας). Άρα σήμερα ποια είναι η επιλογή, αφού μας τέλειωσε ο ιδεολογικός εχθρός; Οι απειλές, η καταστροφή, το χάος. Ίδιο είναι το μοντελάκι, τόσο για την Ε.Ε και την Ευρωζώνη (θυμάστε το Brexit;), όσο και για το ΝΑΤΟ. Για ολόκληρη την ευρωατλαντική δομή, η οποία πιέζεται από φυγόκεντρες τάσεις και τάσεις πολυ-διάσπασης.
3.Το 1842 το Hong Kong έγινε βρετανική αποικία. Το 1997 επέστρεψε στην κυριαρχία της Κίνας. Το 1832 στα καθ'ημάς -και εφόσον έγινε hijacked η «επανάσταση» ή εθνεγερσία- είχαμε τη δημιουργία, κατασκευή και κρατογέννεση ενός αποικιακού outpost της δυτ. Ευρώπης στην περιοχή μας (αναφέρομαι στο κράτος των Αθηνών, στο Δουκάτο των Αθηνών). Τα αποικιακά outpost, παραρτήματα, vassal / client states, τελειώνουν. Αυτό δεν έχουν καταλάβει. Είτε θα αναλάβεις -επιτέλους- μετά από δύο αιώνες τις ευθύνες σου και θα πάρεις τις τύχες στα χέρια σου, θα αποτελέσεις δηλαδή ιστορικό υποκείμενο, είτε θα αποσυντεθείς. Δύο αιώνες μετά την κρατογέννεση εν εξαρτήσει δεν μπορείς να συνεχίζεις τα ίδια πράγματα με διαφορετικά χρώματα (ανηκολογίες, παση-θυσιολογίες). Πρόσφατα μας «προγραμμάτισαν» μέχρι το 2060! Σε φτύνουν και νομίζεις ότι βρέχει. Γελάει ο πλανήτης...
Οι Κινέζοι το 1997 (Hong Kong), το 2013 (μεγαλύτερο εμπορικό έθνος) και το 2014 (μεγαλύτερη οικονομία - ppp) ολοκλήρωσαν μια πορεία που ξεκινά με την απόφαση τους να αποτινάξουν το άχθος του αιώνα του εξευτελισμού (περί το 1920 αποτέλεσε συνειδητή επιλογή-στόχο αυτό. Το κατάφεραν έναν αιώνα μετά). Οι Τούρκοι λένε τα δικά τους (ανεξάρτητα της οποίας έκβασης). Εσύ τι λές; Να παραμείνω για τρίτο συνεχόμενο αιώνα αποικιακό παράρτημα-outpost πάση θυσία; Δύο αιώνες μετά και εξακολουθείς να ετεροκαθορίζεσαι. Δίνεις μάχες οπισθοφυλακών μιας ευρωκεντρικής εποχής που έχει φύγει και μιας δυτικοκεντρικής εποχής που φεύγει. Η Τουρκία, η Κίνα, η Ινδία, το Ιράν βγήκαν εκτός ιστορίας για περίπου έναν αιώνα και στις μέρες μας επανέρχονται. Αυτό δεν έχεις καταλάβει. Βλέπεις την ιστορία ανάποδα (όπως όλοι οι ευρωκεντρικοί).
Οι Τούρκοι τις δύο τελευταίες νίκες τους (γιατί έχουν και άλλες κατά το παρελθόν) επί της ευρωπαικής «Δύσης», δηλαδή τη Αγγλίας και της Γαλλίας, τις κατήγαγαν επί της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και της Γαλλικής Δημοκρατίας το 1912, κατά την εκστρατεία στην Καλλίπολη, και επί της Βρετανικής Αυτοκρατορίας το 1916, κατά την πολιορκία της Al-Kūt (Kut Al Amara). Εσύ δεν τολμάς ούτε κριτική να ασκήσεις στην Αγγλία (ή στη Γαλλία, της οποίας αποτελείς διανοητικό και πνευματικό -όχι όμως οικονομικό ή πολιτικό- παράρτημα). Τα βιβλία σου είναι λες και τα έχουν γράψει Άγγλοι αξιωματικοί (δύο αιώνες μετά την ίδρυση σου, ούτε τα βρακιά σου δεν μπορείς να πλύνεις δίχως τους Άγγλους και τους Γάλλους). Wake Up. Δεν μπορείς να λειτουργείς συνεχώς από την ίδρυση σου ως παράρτημα ή proxy. Πρέπει να αποφασίσεις αν θα υπάρχεις ως αυτοτελές υποκείμενο ή όχι (και όχι σαν παράρτημα ή υποπροϊόν μιας παλαιάς αποικιοκρατικής δύναμης που ουδείς πλέον την «νιώθει» στον πλανήτη - αναφέρομαι στη Γαλλία). Τα προηγούμενα δεν υπονοούν θετικότητα για άλλες δυνάμεις (απλά οι Άγγλοι και οι Γάλλοι έχουν καθορίσει περισσότερο την Ελλάδα, απ'ότι οι Γερμανοί, οι Ρώσοι και οι Αμερικανοί). Η Ελλάδα δεν χρειάζεται Αγγλόφιλους, Γαλλόφιλους, Αμερικανόφιλους, Γερμανόφιλους και Ρωσόφιλους. «Γκώσαμε»! Φτάνει.
Αν είναι γραφικοί στα δικά μας μάτια οι «πάση θυσία» φανταστείτε πόσο γραφικοί και γελοίοι φαίνονται στους Τούρκους, οι οποίοι έχουν κατάγαγει και νίκες επί Άγγλων και Γάλλων (ο «ευρωπαϊστής» στην Τουρκία λέει πως η Ελλάδα κατέχει νησιά που του ανήκουν, όχι πάση θυσία Ευρώπη). Ποτέ ο Τούρκος δεν θα πει «Τουλάχιστον, η Τούρκια αν καεί, να καεί για να υπάρξει μια συνοχή και μια πραγματικά ενωμένη Ευρώπη» [*]. Ποτέ.
Σημείωση
[*] Ούτε ο Έλληνας θα το πει. Το ελλαδίτικο -αριστεροδεξιό ψυχροπολεμικό συνήθως- ανθρωπολογικό υβρίδιο του Δουκάτου των Αθηνώνπου σου λέει πως έχεις λόγο ύπαρξης ΩΣ μέλος του ΝΑΤΟ, της Ε.Ε και της Ευρωζώνης (και μόνο τότε), που διατυμπανίζει ότι «Ανήκει εις την Δύσιν» και πως «η Ευρώπη είναι η ταυτότητα του», που λέει «Πάση θυσία στο ευρώ», αυτός ο ανθρωπολογικός τύπος θα πει «Τουλάχιστον, η Ελλάδα αν καεί, να καεί για να υπάρξει μια συνοχή και μια πραγματικά ενωμένη Ευρώπη», και ως φυσικό επακόλουθο θα καταλήξει να μην τον σέβεται και να μην τον υπολογίζει κανείς, και να προσεύχεσαι σε ευρωμανουάλια. Ο Τούρκος δεν θα πεί ούτε θα ανεχτεί ποτέ τα προηγούμενα. Εσύ τα ανέχεσαι. Αναπαρήγαγε λοιπόν δηλώσεις που σκοπό έχουν τη διαμόρφωση μιας εσωτερικής ιδεολογίας που θα λέει: «Δες! Η Τουρκία αν φύγει θα διαλύθει. Άρα σκάσε και μη μιλάς! Και πάλι καλά να λες. Ένας αιώνας ακόμη αποικιακό παράρτημα και πολύ σου είναι».[-] Τα επόμενα (III) τα προσυπογράφω. Θα μπορούσα να έχω γράψει ακριβώς τα ίδια, αυτολεξεί. Η κατάσταση όμως που επικρατεί στη χώρα δεν μου επιτρέπει να χρησιμοποιώ τόσο ήπιο και καθώς πρέπει ύφος.
III
To είπα και θα το ξαναπώ. Αν βγω και σας γράψω:- Η Τουρκία θα διαλυθεί οσονούπω.
- Η δημιουργία Μεγάλου Κουρδιστάν "δρομολογήθηκε"και είναι προ των πυλών.
- Η Τουρκία θα επιχειρήσει θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο εντός του 2017 αλλά θα φάει τα μούτρα της, διότι ξέρετε...
- Αμερικάνοι και Ρώσοι συνωμοτούν εναντίον της Τουρκίας και δεν θα ξέρει από που της ήρθε.
- Οι Τούρκοι έχουν δεμένα τα κόλυβα στο ζωνάρι τους.
- Ασε που Τουρκία και Ισραήλ ανταλλάζουν πρέσβεις, τους την έχουν στημένη οι Εβραίοι. Εννοείται και οι Ρώσοι, τι Turkish Stream και βλακείες - μόνοι τους ανοίγουν τον τάφο τους.
Αν βγω και σας πω πως τα πράγματα είναι λίγο πιο περίπλοκα σε κάθε ένα από τα πιο πάνω θέματα, και ότι, ξέρετε, η καταστροφή, τα κόλυβα, ο επικήδειος, και η νομοτελειακή ήττα της Τουρκίας μπορεί να μην έρθει για λόγους Α, Β και Γ, τότε: θα πάρω θυμωμένες φατσούλες, λιγότερα likes, και θα με κάνουν share σχολιάζοντας πόσο λάθος είμαι. Το σημαντικότερο είναι πως θα γίνω αμέσως, προδότης, εθνικός μειοδότης, άσχετος, πράκτορας των Τούρκων (ΜΙΤ, τουρκ.ΥΠΕΞ, κτλ.), κομμουνιστής(!), πληρωμένος από ΜΚΟ ή από ξένες πρεσβείες, ανθέλληνας και ότι άλλο φανταστείτε.
Το καλύτερο το είπε προχθές ο Ευαγγελάτος και παραφράζω: "Εγώ δεν το νομίζω, όχι διότι είναι η ανάλυσή μου, αλλά διότι δεν θέλω να το πιστέψω".
Κάποια στιγμή πρέπει να το κοιτάξουμε αυτό το (εθνικό) πρόβλημα.
Zenonas Tziarras (Ζήνωνας Τζιάρρας)