I
Παρότι «παραγωγική» και «αποδοτική» και παρότι κερδισμένη από την «παγκοσμιοποίηση» και την κρίση του 2008, το οικονομικό μερίδιο της Γερμανίας σε πλανητική κλίμακα, από την ενοποίηση της έως σήμερα, μειώνεται σταθερά. Έχει σχεδόν υποδιπλασιάστει. Το 1991 το μερίδιο της Γερμανίας επί του παγκόσμιου Α.Ε.Π ήταν 6.19% [Gross domestic product based on purchasing-power-parity (PPP) share of world total (Percent)]. Πέρυσι, το μερίδιο της κυμάνθηκε στο 3.38%. Η πτώση μέσα σε περίπου δύο δεκαετίες είναι της τάξης του 45%. Αυτή η πτωτική πορεία θα συνεχιστεί.
Παρατηρώντας πολλαπλά πεδία κανείς, συνεχώς διαπιστώνει πως της Γερμανίας της λείπουν βασικά στοιχεία προκειμένου να αρθεί σε ανώτερο επίπεδο: από γλώσσα με δημογραφικό εκτόπισμα και βάθος μέχρι μια θέση στο Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε, από πυρηνικά όπλα και κυρίως πυρηνική τεχνολογία και τεχνογνωσία μέχρι στοιχείωδη ενεργειακή επάρκεια, από εδάφη και προνομιακή γεωγραφική θέση μέχρι πληθυσμιακά μεγέθη και δημογραφικό σφρίγος κ.λπ. Οι αδυναμίες της Γερμανίας καλύπτονται πίσω από την «Ευρώπη».
Επειδή συχνά, για λόγους εμπορικούς και ευρυτερα οικονομικούς, η Γερμανία τοποθετείται δίπλα στην Κίνα, θα πρέπει να επισημάνω πως το 1991 το μερίδιο της Κίνας επί του παγκόσμιου Α.Ε.Π ήταν μόλις 4.41%. Πέρυσι, το μερίδιο της κυμάνθηκε στο 17.25%. Αυτή η ανοδική πορεία θα συνεχιστεί. Μέσα στην επόμενη πενταετία, το 2020, η Κίνα αναμένεται να εκφράζει πάνω από το 19% της συνολικής παγκόσμιας οικονομίας ενώ η Γερμανία περίπου το 3% (οι Η.Π.Α περίπου το 15%).
Επίσης, το 1995 ο πληθυσμός της Γερμανίας ήταν 81,6 εκατομμύρια με το σύνολο του παγκόσμιου πληθυσμού να είναι 5,7 δισεκατομμύρια άνθρωποι, ενώ πέρυσι, το 2015 ο πληθυσμός της ήταν 82,2 εκατομμύρια με τον παγκόσμιο πληθυσμό να έχει ανέλθει στα 7,3 δισεκατομμύρια (Από τα 82,2 εκατομμύρια ανθρώπους τα 17,7 εκατομμύρια ''with migrant background''ενώ από από τους τελευταίους τα 8,7 εκατομμύρια θεωρούνται ''foreign'' - Statistisches Bundesamt). Η Γερμανία είναι η δεύτερη (2η) πιο γηρασμένη κοινωνία στον πλανήτη με μέση ηλικία τα 46 έτη.
Η Γερμανία δεν είναι μια χώρα σε άνοδο. Ζει -ή έζησε- και αυτή τη Μονοπολιτική Στιγμή της (κατά την Unipolar Moment των Η.Π.Α). Τη Γερμανική Στιγμή. Θα ακολουθήσει και αυτή με τη σειρά της την πορεία αποδυνάμωσης που ακολούθησαν οι Η.Π.Α μετά τη διάψευση του «Τέλους της Ιστορίας».
Πέρυσι, σε ένα σύντομο σημείωμα που τιτλοφόρησα «Καταγραφή για τα μελλοντικά χρονικά», έγραφα:
[-] Η μέση ηλικία στις Η.Π.Α είναι τα 38 ενώ στην Κίνα τα 37 έτη (στην Ελλάδα τα 44 έτη).
[-] Για στοιχεία: Statistisches Bundesamt και Economic Outlook Database, October 2016.
[-] Εν τω μεταξύ, πέρυσι, για πρώτη φορά, περισσότεροι άνθρωποι πέθαναν στην Ευρωπαϊκή Ένωση από ό,τι γεννήθηκαν (eurostat). Σε πληθυσμό 508,3 ανθρώπων στα 28 κράτη-μέλη της Ε.Ε, γεννήθηκαν περίπου 5,1 εκατομμύρια παιδιά ενώ πέθαναν πάνω από 5,2 εκατομμύρια άνθρωποι (Η Ελλάδα, πέρυσι, ήταν μια από τις χώρες με την μεγαλύτερη μείωση πληθυσμού στην Ε.Ε). Για πρώτη φορά η Ε.Ε κατέγραψε φυσική μείωση πληθυσμού. Ωστόσο ο πληθυσμός της αυξήθηκε κατά λίγο (από 508,3 υπολογίστηκε στα 510,1 εκατομμύρια, λόγω μετανάστευσης).
[-] «Το τέλος της ιστορίας», θα καταγραφεί στα μελλοντικά χρονικά ως μια από τις γελοιοδέστερες, αφελέστερες και κυρίως καταστροφικότερες ιδέες στην ανθρώπινη ιστορία.
Οι βασιλείς έπρεπε να υπερνικήσουν την εκκλησία, την αυτοκρατορία και την αριστοκρατία, προκειμένου να δημιουργηθεί το σύγχρονο κράτος. Η ειρήνη της Βεστφαλίας, το 1648, η οποία τερμάτισε τον πόλεμο, σηματοδότησε τον θρίαμβο του μονάρχη τόσο επί της Αυτοκρατορίας όσο και επί της εκκλησίας. Από αυτή τη διαδικασία γεννήθηκε το απολυταρχικό κράτος, στο οποίο έρχονται αργότερα να προσδώσουν δημοκρατικό, εθνικό και λαϊκο περιεχόμενο οι επαναστάσεις. Η ιστορία του απολυταρχικού κράτους δεν συνδέεται τόσο με τον δεσποτισμό αυτόν καθ'αυτόν, όσο με τον τρόπο με τον οποίο, μεταξύ 1648 και 1789, το πρόσωπο του ηγεμόνα και το «κράτος» του διαχωρίστηκαν το ένα από το άλλο, ώσπου το πρώτο να χάσει σχεδόν κάθε σημασία σε σχέση με το δεύτερο. Η ιστορία αυτή αποτελεί σχεδόν εξ ολοκλήρου δυτικοευρωπαϊκή εξέλιξη και δεν εξήχθη σε άλλες ηπείρους παρά μόνο έπειτα από πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα.
Η ένταση που υπάρχει ανάμεσα σε «Ευρώπη» (Ε.Ε ή/και Ευρωζώνη) και εθνικά κράτη θυμίζει την αντιπαράθεση ανάμεσα σε αυτοκρατορία VersuS βασιλείς και μπορεί να ιδωθεί ως επαναφορά της παλαιάς αυτής διαμάχης: Η Νέα κοσμική Εκκλησία, η Νέα Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (του Γερμανικού Έθνους) και η Αριστοκρατία VersuS των βασιλέων, των λαών και των εθνών (ή/και των Republics αργότερα). Η Ευρωπαϊκή Ένωση σαφώς και αποτελεί επαναφορά της Αυτοκρατορίας και της Εκκλησίας σε νέα κοσμική μορφή και η επαναφορά αυτή σχετίζεται περισσότερο με αυτή την ιστορική δυτικοευρωπαϊκή εξέλιξη παρά με την «παγκοσμιοποίηση». Απλά η «παγκοσμιοποίηση» αποτελεί raison d'être και -νομιμοποιητικό- θεμέλιο λίθο της Ε.Ε έχοντας μεταβληθεί σε μύθο, υποκειμενική επιδίωξη, αφήγημα και μέσο νομιμοποίησης πολιτικών [π.χ, ο Ορντολιμπεραλισμός ως μια (νέο-προτεσταντική) οικονομική Θεολογία της Τάξης (και του Ορθού Δρόμου)].
Τέλος, τα περί παγκόσμιας κοινωνίας (που τάχα αναπτύσσεται πρώτη φορά) τα διαβάζουμε από την εποχή της σύλληψης της ιδέας περί Civitas Maxima. Η υπόθεση ότι η διεθνής κοινωνία είναι μια civitas maxima, ένα υπερ-κράτος (και εδώ το «είναι» σημαίνει «είναι ουσιωδώς», «θα έπρεπε να είναι» ή «είναι προορισμένο να είναι») αναπτύχθηκε κυρίως από τον Καλβίνο αλλά είναι παλαιότερη από αυτόν.
Κατόπιν έγινε μετακύλιση βαρών από την Ε.Ε των 500 εκατομμύρίων σε 5-10 νησιά του ανατολικου Αιγαίου των δεκάδων χιλιάδων. Προκειμένου η «Ευρώπη» μας να μην «ρηγματωθεί» (και να μην τραυματιστεί ή καταποντιστεί περαιτέρω η δημοφιλία της κ. Μέρκελ), το βάρος που αποδείχθηκε ανίκανη να αναλάβει μια υπερ-εθνική οντότητα 500 εκατομμυρίων ανθρώπων έκτασης 4.325.000 km² μετακυλίστηκε σε μια υπο-εθνική περιοχή-περιφέρεια της Ελλάδας (υπό τη συνοδεία απειλών μάλιστα, και οι δικοί μας συναίνεσαν σε αυτό). Ουδείς μίλησε. Ομερτά. Μόνον ψυχολογικός πόλεμος, απειλές, λαϊκισμός, δαιμονοποίηση, ψέμα, εκβιασμοί.
Παρατηρώντας πολλαπλά πεδία κανείς, συνεχώς διαπιστώνει πως της Γερμανίας της λείπουν βασικά στοιχεία προκειμένου να αρθεί σε ανώτερο επίπεδο: από γλώσσα με δημογραφικό εκτόπισμα και βάθος μέχρι μια θέση στο Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε, από πυρηνικά όπλα και κυρίως πυρηνική τεχνολογία και τεχνογνωσία μέχρι στοιχείωδη ενεργειακή επάρκεια, από εδάφη και προνομιακή γεωγραφική θέση μέχρι πληθυσμιακά μεγέθη και δημογραφικό σφρίγος κ.λπ. Οι αδυναμίες της Γερμανίας καλύπτονται πίσω από την «Ευρώπη».
Επειδή συχνά, για λόγους εμπορικούς και ευρυτερα οικονομικούς, η Γερμανία τοποθετείται δίπλα στην Κίνα, θα πρέπει να επισημάνω πως το 1991 το μερίδιο της Κίνας επί του παγκόσμιου Α.Ε.Π ήταν μόλις 4.41%. Πέρυσι, το μερίδιο της κυμάνθηκε στο 17.25%. Αυτή η ανοδική πορεία θα συνεχιστεί. Μέσα στην επόμενη πενταετία, το 2020, η Κίνα αναμένεται να εκφράζει πάνω από το 19% της συνολικής παγκόσμιας οικονομίας ενώ η Γερμανία περίπου το 3% (οι Η.Π.Α περίπου το 15%).
Επίσης, το 1995 ο πληθυσμός της Γερμανίας ήταν 81,6 εκατομμύρια με το σύνολο του παγκόσμιου πληθυσμού να είναι 5,7 δισεκατομμύρια άνθρωποι, ενώ πέρυσι, το 2015 ο πληθυσμός της ήταν 82,2 εκατομμύρια με τον παγκόσμιο πληθυσμό να έχει ανέλθει στα 7,3 δισεκατομμύρια (Από τα 82,2 εκατομμύρια ανθρώπους τα 17,7 εκατομμύρια ''with migrant background''ενώ από από τους τελευταίους τα 8,7 εκατομμύρια θεωρούνται ''foreign'' - Statistisches Bundesamt). Η Γερμανία είναι η δεύτερη (2η) πιο γηρασμένη κοινωνία στον πλανήτη με μέση ηλικία τα 46 έτη.
Η Γερμανία δεν είναι μια χώρα σε άνοδο. Ζει -ή έζησε- και αυτή τη Μονοπολιτική Στιγμή της (κατά την Unipolar Moment των Η.Π.Α). Τη Γερμανική Στιγμή. Θα ακολουθήσει και αυτή με τη σειρά της την πορεία αποδυνάμωσης που ακολούθησαν οι Η.Π.Α μετά τη διάψευση του «Τέλους της Ιστορίας».
Πέρυσι, σε ένα σύντομο σημείωμα που τιτλοφόρησα «Καταγραφή για τα μελλοντικά χρονικά», έγραφα:
Τα περί ενός κράτους και ενός λαού υπό συνθήκες μετα-κυριαρχίας και μετα-εθνικότητας είναι η ευρωπαϊκή εκδοχή «του τέλους της ιστορίας». Οι Αμερικανοί έζησαν την διάψευση των ονειροφαντασιών τους περί «του τέλους της ιστορίας». Τα επόμενα χρόνια, «οι Ευρωπαίοι», θα ζήσουν και αυτοί με τη σειρά τους, την διάψευση της δικής τους εκδοχής περί «του τέλους της ιστορίας».
Σημειώσεις
[-] Δες και προηγούμενο σημείωμαγια Αμερικανική και Γερμανική Στιγμή. Το επαναφέρω-παραθέτω πιο κάτω ως επισήμανση (Όσες όσοι το έχετε διαβάσει πρόσφατα, αγνοήστε το και περάστε στο II).[-] Η μέση ηλικία στις Η.Π.Α είναι τα 38 ενώ στην Κίνα τα 37 έτη (στην Ελλάδα τα 44 έτη).
[-] Για στοιχεία: Statistisches Bundesamt και Economic Outlook Database, October 2016.
[-] Εν τω μεταξύ, πέρυσι, για πρώτη φορά, περισσότεροι άνθρωποι πέθαναν στην Ευρωπαϊκή Ένωση από ό,τι γεννήθηκαν (eurostat). Σε πληθυσμό 508,3 ανθρώπων στα 28 κράτη-μέλη της Ε.Ε, γεννήθηκαν περίπου 5,1 εκατομμύρια παιδιά ενώ πέθαναν πάνω από 5,2 εκατομμύρια άνθρωποι (Η Ελλάδα, πέρυσι, ήταν μια από τις χώρες με την μεγαλύτερη μείωση πληθυσμού στην Ε.Ε). Για πρώτη φορά η Ε.Ε κατέγραψε φυσική μείωση πληθυσμού. Ωστόσο ο πληθυσμός της αυξήθηκε κατά λίγο (από 508,3 υπολογίστηκε στα 510,1 εκατομμύρια, λόγω μετανάστευσης).
[-] «Το τέλος της ιστορίας», θα καταγραφεί στα μελλοντικά χρονικά ως μια από τις γελοιοδέστερες, αφελέστερες και κυρίως καταστροφικότερες ιδέες στην ανθρώπινη ιστορία.
Επισήμανση
Στη Γερμανία θα πρέπει να σταθμίσουν πως η Μονοπολική Στιγμή (Unipolar Moment) των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής διήρκεσε μόλις μια δεκαετία. Η Γερμανία ζει, και αυτή με τη σειρά της, τη μονοπολική της στιγμή (όχι όμως σε πλανητική κλίμακα, όπως οι Η.Π.Α, αλλά σε πανευρωπαϊκή). Ζει τη «Γερμανική Στιγμή» της (Der deutsche Moment), την ''Augenblick''της. Όπως η Αμερική έγινε κάποτε -έστω και ως μύθος- το απολύτως απαραίτητο έθνος (Indispensable Nation) έτσι και η Γερμανία κατέστη η απολύτως απαραίτητη ευρωπαϊκή δύναμη. Οι Η.Π.Α αξίωναν να ηγηθούν της «Δύσης». Η Γερμανία αξίωνε (ή αξίωναν άλλοι γι'αυτήν) να ηγηθεί της «Ευρώπης». Οι Η.Π.Α δεν κατάφεραν νε μετασχηματίσουν την «Αμερικανική Στιγμή» σε μια νέα «Δυτική Στιγμή». Ούτε η Γερμανία δείχνει πως έχει την ικανότητα -ή/και τη δύναμη και τη βούληση- να μετασχηματίσει τη δική της «Γερμανική Στιγμή» σε μια νέα «Ευρωπαϊκή Στιγμή». Στην πραγματικότητα, η κρίση, η ανικανότητα και η ανεπάρκεια της γερμανικής «ηγεσίας» (σε συνδυασμό με πολλαπλούς παράγοντες, ανάμεσα στους οποίους και αντισυσπειρώσεις που μελλοντικά ενδέχεται να ενισχυθούν) φανερώνει πως πιθανότατα, η Γερμανική Στιγμή, μπορεί ήδη να αποτελεί παρελθόν. Αν και η Γερμανία αποτελεί έναν από τους μεγάλους κερδισμένους της «παγκοσμιοποίησης» και τη μόνη ευρωατλαντική ή «δυτική» χώρα που ενδυναμώθηκε από την «παγκοσμιοποίηση» και την οικονομική κρίση του 2008, η αντίληψη-σκέψη της Γερμανίας ως ''Weltmeister''που μέσω της ''Weltwirtschaft''αξιώνει μια ''Weltpolitik''φανερώνει περισσότερο νοσταλγία ενώ στα πλαίσια της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» φέρνει έντονα στο μυαλό τη διάψευση περί «Τέλους της Ιστορίας» του Φουκογιάμα (το οποίο θυμίζω πως μέχρι και το 2005 είχε και ευρωπαϊκή -όχι μονάχα αμερικανική- μονοπολική ερμηνεία ή εκδοχή: αν δεν είναι οι Η.Π.Α θα είναι η Ε.Ε).II
Έγραφα πριν από 1,5 περίπου χρόνο: «Οι Βρυξέλλες αποτελούν μια κοσμική μορφή Βατικανού (υπερβολικά πιο παρεμβατική βέβαια) και η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί μια κοσμική επαναφορά της Αγιάς ΡωμαιοΓερμανικής Αυτοκρατορίας (ορισμένοι θα ισχυρίζονταν η Ευρωζώνη και όχι η Ε.Ε). Βρυξέλλες και Ε.Ε -ή Ευρωζώνη- αποτελούν ένα κοσμικό ισοδύναμο του είδους της οικουμενικής πολιτικής οργάνωσης που υπήρχε στη δυτική χριστιανοσύνη κατά τον μεσαίωνα. Είναι μια μετανεωτερική νεομεσαιωνική κοσμικιστική οικουμενίστική πολιτική τάξη-σύστημα που έχει ως βασικά χαρακτηριστικά της την επικαλυπτόμενη εξουσία, την πολλαπλή αφοσίωση και την μη εδαφική ταυτότητα... Ο επιφανειακός κοσμικιστικός αντι-κληρικαλισμός δεν μπορεί να «δει» ούτε την αντιστοιχία Βρυξελλών-Βατικανού, ούτε τη σχέση Βρυξελλών-Γερμανίας ως αντιστοιχία της σχέσης Βατικανό-Αυτοκράτορας (της Αγίας ΡωμαιοΓερμανικής Αυτοκρατορίας)».Οι βασιλείς έπρεπε να υπερνικήσουν την εκκλησία, την αυτοκρατορία και την αριστοκρατία, προκειμένου να δημιουργηθεί το σύγχρονο κράτος. Η ειρήνη της Βεστφαλίας, το 1648, η οποία τερμάτισε τον πόλεμο, σηματοδότησε τον θρίαμβο του μονάρχη τόσο επί της Αυτοκρατορίας όσο και επί της εκκλησίας. Από αυτή τη διαδικασία γεννήθηκε το απολυταρχικό κράτος, στο οποίο έρχονται αργότερα να προσδώσουν δημοκρατικό, εθνικό και λαϊκο περιεχόμενο οι επαναστάσεις. Η ιστορία του απολυταρχικού κράτους δεν συνδέεται τόσο με τον δεσποτισμό αυτόν καθ'αυτόν, όσο με τον τρόπο με τον οποίο, μεταξύ 1648 και 1789, το πρόσωπο του ηγεμόνα και το «κράτος» του διαχωρίστηκαν το ένα από το άλλο, ώσπου το πρώτο να χάσει σχεδόν κάθε σημασία σε σχέση με το δεύτερο. Η ιστορία αυτή αποτελεί σχεδόν εξ ολοκλήρου δυτικοευρωπαϊκή εξέλιξη και δεν εξήχθη σε άλλες ηπείρους παρά μόνο έπειτα από πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα.
Η ένταση που υπάρχει ανάμεσα σε «Ευρώπη» (Ε.Ε ή/και Ευρωζώνη) και εθνικά κράτη θυμίζει την αντιπαράθεση ανάμεσα σε αυτοκρατορία VersuS βασιλείς και μπορεί να ιδωθεί ως επαναφορά της παλαιάς αυτής διαμάχης: Η Νέα κοσμική Εκκλησία, η Νέα Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (του Γερμανικού Έθνους) και η Αριστοκρατία VersuS των βασιλέων, των λαών και των εθνών (ή/και των Republics αργότερα). Η Ευρωπαϊκή Ένωση σαφώς και αποτελεί επαναφορά της Αυτοκρατορίας και της Εκκλησίας σε νέα κοσμική μορφή και η επαναφορά αυτή σχετίζεται περισσότερο με αυτή την ιστορική δυτικοευρωπαϊκή εξέλιξη παρά με την «παγκοσμιοποίηση». Απλά η «παγκοσμιοποίηση» αποτελεί raison d'être και -νομιμοποιητικό- θεμέλιο λίθο της Ε.Ε έχοντας μεταβληθεί σε μύθο, υποκειμενική επιδίωξη, αφήγημα και μέσο νομιμοποίησης πολιτικών [π.χ, ο Ορντολιμπεραλισμός ως μια (νέο-προτεσταντική) οικονομική Θεολογία της Τάξης (και του Ορθού Δρόμου)].
Τέλος, τα περί παγκόσμιας κοινωνίας (που τάχα αναπτύσσεται πρώτη φορά) τα διαβάζουμε από την εποχή της σύλληψης της ιδέας περί Civitas Maxima. Η υπόθεση ότι η διεθνής κοινωνία είναι μια civitas maxima, ένα υπερ-κράτος (και εδώ το «είναι» σημαίνει «είναι ουσιωδώς», «θα έπρεπε να είναι» ή «είναι προορισμένο να είναι») αναπτύχθηκε κυρίως από τον Καλβίνο αλλά είναι παλαιότερη από αυτόν.
III
Χιουμοριστικοί [κάπως], αυθαίρετοι [;] μη πολιτικοί [;] σχολιασμοί και παραλληλισμοί, ἀτάκτως ἐρριμμένοι (με αφορμή και την Ιταλία, αλλά όχι μόνον αυτή. Ανάλυση συγκεκριμένα περί της Ιταλίας δεν υπάρχει σε αυτό το σημείωμα):- Αναγέννηση vs Διαφωτισμένη Απολυταρχία ή Φωταδισμένη Δεσποτεία (Renaissance vs Enlightened Absolutism / Despotism).
- Ζήτω η Μεσόγειος. Κάτω η Μεγάλη -και Βόρεια- Ευρωπαϊκή Πεδιάδα (Great / North European Plain).
- Όχι Locke vs Hobbes, αλλά Guicciardini και Machiavelli vs Locke ή Voltaire.
- Ενάντια στον Ορντολιμπεραλισμό ως μια (νέο-προτεσταντική) οικονομική Θεολογία της Τάξης (και του Ορθού Δρόμου)
- Ενάντια στον Ευρώλαϊκισμό και στην κάλυψη-γεφύρωση της αντίφασης ανάμεσα στην αρχή της γενικής ισότητας, την υπαρκτή ανισότητα και τη κυριαρχία μιας ελίτ (ατόμων, κοινωνικών στρωμάτων/τάξεων ή κρατών - ακόμα και περιφερειών) μέσω συνθημάτων που εκφράζουν οι ευρώλαϊκιστές.
- Ενάντια στον ψευδο-ορθολογισμό και τον ψυχρό λαϊκισμό, τη δαιμονοποίηση και τον φανατισμό, το ψέμα και την ανύπαρκτη ανάλυση των φαινομένων, και τη σύγχυση συμπτώματων και αιτιών. Ενάντια στην επίκριση ή/και καταπολέμηση των συμπτωμάτων και την συνεχή επανάληψη ευχολόγιων προκειμένου τα τελευταία να εξαφανιστούν. Οι ευρωλαϊκιστές -γιατί περί λαϊκιστών πρόκειται- αποκρύβουν τα αίτια εξελίξεων και μεταβάλλουν το σύμπτωμα ή το αποτέλεσμα σε αίτιο [*].
Σημείωση
[*] Παραδείγματος χάριν, η επαναφορά της πολιτικής των εθνικών συνόρων, δηλαδή της ανόδου της αναρχίας και της αταξίας στο εσωτερικό της Ε.Ε (συμπεριλαμβανομένης της εκλαμπρότατης Γαλλίας) υπήρξε αποτέλεσμα ή σύμπτωμα της ανεπάρκειας και της αποτυχίας της λεγόμενης «ευρωπαϊκής» πολίτικης, της αύξησης της μετανάστευσης και της μεταβολής στη σχέση εξωτερικών-εσωτερικών συνόρων της Ε.Ε: η απότομη και αθρόα εισροή μεταναστών-προσφύγων (χαλάρωση εξωτερικών συνόρων) οδήγησε αμέσως στην ενίσχυση των εσωτερικών διακρατικών συνόρων και των εθνικών πολιτικών -δηλαδή στην άνοδο της αναρχίας και της αταξίας- στο εσωτερικό της Ε.Ε, οδηγώντας σε αποσταθεροποίηση της.Κατόπιν έγινε μετακύλιση βαρών από την Ε.Ε των 500 εκατομμύρίων σε 5-10 νησιά του ανατολικου Αιγαίου των δεκάδων χιλιάδων. Προκειμένου η «Ευρώπη» μας να μην «ρηγματωθεί» (και να μην τραυματιστεί ή καταποντιστεί περαιτέρω η δημοφιλία της κ. Μέρκελ), το βάρος που αποδείχθηκε ανίκανη να αναλάβει μια υπερ-εθνική οντότητα 500 εκατομμυρίων ανθρώπων έκτασης 4.325.000 km² μετακυλίστηκε σε μια υπο-εθνική περιοχή-περιφέρεια της Ελλάδας (υπό τη συνοδεία απειλών μάλιστα, και οι δικοί μας συναίνεσαν σε αυτό). Ουδείς μίλησε. Ομερτά. Μόνον ψυχολογικός πόλεμος, απειλές, λαϊκισμός, δαιμονοποίηση, ψέμα, εκβιασμοί.