12 Νοεμβρίου 2016.

Οι γραφικές δηλώσεις Γερμανών (ή/και «Ευρωπαίων») αξιωματούχων σε ύφος «προειδοποίησης» προς τις Ηνωμένες Πολιτείες («να προσέχει η Αμερική»: ΝΑΤΟ, Ρωσία κ.λπ) ενδέχεται να φέρουν στο προσκήνιο την πιθανότητα να μεταβληθεί η Γερμανία του Βερολίνου, υπό συγκεκριμένες διοικήσεις, προνομιακός εθνοκρατικός-εδαφικός φορέας και εκφραστής των υπερεθνικά δομημένων συμφερόντων.

Είχα διαβάσει παλαιότερα τη θέση πως είναι πιθανόν η επόμενη μεγάλη ιδεολογική διαμάχη, ο επόμενος μεγάλος ιδεολογίκος πόλεμος στο εσωτερικό της Δύσης να είναι Liberal Democracy vs Global Governance ή Global Governance vs National Sovereignty. Η τοπόθετηση κατ'ουσίαν εξέφραζε την άποψη πως η δημοκρατική κυριαρχία και η φιλελεύθερη δημοκρατία είναι ασύμβατη με την λεγόμενη παγκόσμια διακυβέρνηση, η οποία ταύτιζόταν εν μέρει με την Ευρωπαϊκή Ένωση, με υπερ-εθνικούς θεσμούς και μη εκλεγμένους γραφειοκράτες, με δικαστήρια, γραφειοκρατικές υπηρεσίες, φορείς και αρχές που βρίσκονται σε υπερεθνικό επίπεδο, που δεν εκλέγονται και δεν λογοδοτούν παρά μονάχα στους εαυτούς τους ή σε άλλα υπερεθνικά σώματα κ.λπ. Επίσης εκφραζόταν ο ισχυρισμός πως ήταν αδύνατον να υπάρξει λογοδοσία, έλεγχος, εκλογή, δηλαδή «Δημοκρατία» (Republicanism αν θέλετε), σε υπερεθνικό επίπεδο.

Θυμίζω πως όχι τυχαίες προσωπικότητες εξέφρασαν την επόμενη θέση για το Brexit: ''Brexit vote is about the supremacy of Parliament''. Βλέπωντας υπό αυτό το πρίσμα τις εξελίξεις στον Αγγλοσαξονικό κόσμο (Brexit, Trump) παρατηρώ πως πιθανότατα ή/και κατ'ουσίαν οι Αγγλοσάξονες συσπειρώνται υπό τη σημαία της δημοκρατικής εθνοκρατικής και φιλελεύθερης κυριαρχίας έναντι του υπερ-εθνικού επιπέδου. Ο προνομιακός εθνοκρατικός-εδαφικός εκφραστής και φορέας των υπερ-εθνικά δομημένων συμφερόντων (και βασικός προωθητής-επιβολέας τους) είναι/ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.

Αυτό συνέβαινε/συμβαίνει γιατί δίχως κάποιο μεγάλο εθνικό κράτος, υπερ-εθνικά δίκτυα, ελίτ και δρώντες δεν μπορούν να λειτουργήσουν καθώς δεν διαθέτουν ούτε νομιμοποίηση (δεν εκλέγονται), ούτε στρατιωτικη ισχύ (οι στρατοί ακόμη είναι εθνοκρατικοί), άλλα ούτε τη νομοθετική ισχύ (Κράτη συνθέτουν το ανώτερο Όργανο, το Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε και όχι Μ.Κ.Ο). Θα μπορούσαμε άτυπα να πούμε πως το υπερεθνικό επίπεδο δεν είναι «οντολογικά» αυτόνομο και αυτοτελές. Υπάρχει μονάχα ως «υπερέκταση» του (δι)εθνικού εθνοκρατικού επιπέδου, με τη συναίνεση και ανοχή του τελευταίου, και μέσω της τοπικοποίησης του σε μεγάλα αστικά κέντρα (Αμερική της Ουάσινγκτον, Γερμανία του Βερολίνου, Ηνωμένο Βασίλειο του Λονδίνου, Ελλάδα των Αθηνών, Βρυξέλλες κ.λπ).


[-] Η λεγόμενη «παγκόσμια διακυβέρνηση» (global governance) επιδιώκει νομιμοποίηση, όχι από τη δημοκρατία, τις εκλογές κ.λπ, αλλά από μια στρατευμένη ερμηνεία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αξιώνει τη μετατόπιση της ισχύος από τις δημοκρατίες (τη λογοδοσία, τις δημοκρατικές διαδικασίες, την κυριαρχία) και το (δι)εθνικό/κρατικό/κυβερνητικό επίπεδο σε μετα-δημοκρατικές υπερ-εθνικές αρχές (γι'αυτο και αμφισβητούνται ή παρακάμπτονται αποτελέσματα εκλογών ή/και δημοψηφισμάτων). Κατ'ουσίαν έχουμε την πλήρη αντιστροφή της κατεύθυνσης ή της φοράς νομιμοποίησης (από bottom-up σε top-down) και τη μετατόπιση από τη δημοκρατία προς τη δικαιωματοκρατία, την αγνόηση ή παράκαμψη της λαϊκής βούλησης («ο λαός δεν ξέρει» ή «δεν ψηφίζει σωστά») και θεμελιωδών πυρήνων του συνταγματικού κράτους και της (δημοκρατικής, λαϊκής ή εθνικής) κυριαρχίας. Τα προηγούμενα τα έχω αναλύσει κατά το παρελθόν [*].

[-] Η Γερμανία είναι πολύ μικρή, λίγη, για να καταστεί προνομιακός εθνοκρατικός-εδαφικός φορέας του υπερεθνικού επιπέδου. Μέσω της Ε.Ε όμως αποκτά διαφορετικό εκτόπισμα και αποτύπωμα.