8 Νοεμβρίου 2016.

Λες; Να έχει απομείνει «κάτι» σε αυτόν εδώ τον τόπο;

Αν (εξ)αφανιστεί και η πολιτική τάξη, τότε μπορεί «κάτι» να ανθοφορήσει... κάποτε. Σε βάθος χρόνου.

Οπωσδήποτε εντυπωσιάζει, ξαφνιάζει το γεγονός πως μετά από περίπου δύο αιώνες συνεχούς, ασταμάτητου και ανελέητου πολιτισμικού πολέμου και κατοχής, αυτόχθονης πνευματικής εκχέρσωσης και ξεριζώματος, ιστορικού ευνουχισμού και διανοητικού ακρωτηριασμού, γεωπολιτικού ελέγχου και πνευματικής δυτικοευρω-ευγονικής, ευρωηθικοποίησης (προτεσταντοποίησης βασικά) και όχι απλά πλύσης, αλλά επιδίωξης μεταμόσχευσης, εγκεφάλου, βγαίνει κάτι τέτοιο (ακούστε το, αξιζει τον κόπο) από μαθητικό συγκρότητα. Είναι κάτι που δεν επιδέχεται εύκολα μη μεταφυσικής ερμηνείας.

Προειδοποίηση: Αυστηρώς ακατάλληλο για ευρωγενίτσαρους, πνευματικούς παπαγάλους, διανοητικούς και πολιτισμικούς χιμπαντζήδες. Οι προηγούμενοι όροι είναι αυστηρά περιγραφικοί.


[-] Συγκλονιστικός ο μικρός στα φωνητικά. Εννοειται πως τα παιδιά δεν προέρχονται από το Δουκάτο των Αθηνών.

[-] Τα προηγούμενα εκφράζονται ακριβώς επειδή έχουμε φάει πολιτισμικά, πνευματικά, μουσικά κ.λπ τη «Δύση» με το κουτάλι, είτε σε επίπεδο μαζικής κουλτούρας, είτε σε κλασικό, είτε σε πειραματικό-πρωτοποριακό επίπεδο (και όχι επειδή μας αρέσουν «τα κλαρίνα»).

[-] Οι πάσης φύσεως ευρώγενίτσαροι διεξάγουν διαρκή πολιτισμικό πόλεμο και δολοφονούν το εθνικό και πολιτισμικό δημιουργικό φαντασιακό των Ελλήνων, μεταλλάσσοντας τους σε σκουπιδοφάγους και πολιτισμικούς χιμπαντζήδες. Οι σκουπιδοφάγοι και οι πολιτισμικοί χιμπαντζήδες δεν «παράγουν», δεν δημιουργούν. Είναι διανοητικά και πνευματικά στείροι, και πολιτισμικά κατεχόμενοι. Αποτελούν αντικείμενα «επιδιόρθωσης» (in cultural colonialism we trust).

[-] Το άσμα (ουσιαστικά ένα Πωγωνήσιο τραγούδι της ξενιτιάς) σαφέστατα και είναι επίκαιρο: μετανάστευση.

Και όχι μονάχα μετανάστευση (μιλώντας πέρα απο το τραγούδι). Πολιτισμική, εθνική και κοινωνικη γενοκτονία (ο Lemkin είχε μιλήσει για φυσική, βιολογική, πολιτισμική, ηθική και κοινωνική τέτοια. Οι άνθρωποι που έχουν μελετήσει το έργο του Lemkin γνωρίζουν πως η εξαφάνιση της οικονομικής και πολιτισμικής ανεξαρτησίας, η ηθική εξαχρείωση, η υλική αλλά κυρίως πνευματική στείρωση, αποτελεί προϋπόθεση ορισμένων πραγμάτων), συρρίκνωση και περιφερειοποίηση που συνοδεύεται από γηράς, συνεχής αποψίλωση και απίσχνανση στο εσωτερικό κ.λπ.



Επειδή είμαι -τάχα- πολύ «παραδοσιακός» και -τάχα- πολύ της «παράδοσης» (πόσο βαριέμαι τέτοιους αφόρητους κοινωνιολογίζοντες-cliché ευρωκεντρισμούς), αφήνω εδώ έναν Penderecki - την επομενη φορά Ξενάκη και Varèse.



Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής εξευτελίστηκαν.

Η προεκλογική περίοδος στις Η.Π.Α επαναβεβαίωσε, εκτινάσσοντας όμως σε νέα πρωτόγνωρα ύψη και κλιμακώνοντας, την έντονη κομματική πόλωση και τον αξιακό διχασμό που κυριαρχεί στις Η.Π.Α, κοινωνικά και πολιτικά, τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Υπήρξε καταστροφική. Αποτελεί εξαιρετικά αρνητική εξέλιξη που θα δυσχεράνει την διαδικασία λήψης κρίσιμων αποφάσεων και τη δημιουργία συναίνεσης μετεκλογικά, μειώνοντας τη δυνατότητα αποτελεσματικής διακυβέρνησης της χώρας. Υπήρξε καταστροφική ως προς τη συνοχή στο εσωτερικό, και την ισχύ, την εικόνα και το κύρος των Ηνωμένων Πολιτειών προς τα έξω, σε παγκόσμια κλίμακα, ενώ μείωσε σε μεγάλο βαθμό τη σταθερότητα και την αξιοπιστία της εξωτερικής πολιτικής της χώρας.

Αμέσως μετά την επανεκλογή του, το 2012, ο Ομπάμα εγκαινίασε πολιτική προσέγγισης Δημοκρατικών-Ρεπουμπλικάνων, σε μια προσπάθεια να αποφορτίσει το κλίμα και να συμμαζέψει τη συνεχώς και πολλαπλώς διολισθαίνουσα χώρα του, καθώς ήταν αδύνατον υπό τέτοιες συνθήκες να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα στο εσωτερικό των Η.Π.Α και να ανταποκριθεί η χώρα στον παγκόσμιο ρόλο της. Και που φτάσαμε τέσσερα χρόνια μετά; Στα σώβρακα του Τράμπ και στις κιλότες της Κλίντον (κουτσομπολιό και οχετολογία). Κατάντια. Το πολιτικό σύστημα της Αμερικής (με τις πολυδιαφημισμένες θεσμικές του δικλείδες, τη δομική διάχυση ισχύος και τα περίφημα "checks and balances") δεν μπορεί να αρθεί στο ύψος των απαιτήσεων του παγκόσμιου ρόλου της Αμερικής.

Τα προηγούμενα ισχύουν επίσης για τις περισσότερες χώρες της ευρωατλαντικής δομής και φανερώνουν πράγματα τόσο για τη συνεργασία και τη δομή την ίδια, όσο και για την κατάσταση των πολιτικών συστημάτων των χωρών που συμμετέχουν σε αυτήν και τις ελίτ τους (που συμπράττουν, συνδιαλέγονται και αποφασίζουν σε υπερεθνικό, ευρωατλαντικό ή «δυτικό» επίπεδο-πλαίσιο). Δεν βλέπουμε στις χώρες πολιτικές τάξεις, κόμματα και πολιτικούς που αντιπροσωπεύουν τους ψηφοφόρους, τους πολίτες, που αποτελούν «καθρέφτη των λαών». Οι πολιτικές τάξεις και οι εξουσιαστικές ελίτ στις χώρες περισσότερο φανερώνουν, «καθρεφτίζουν» το σάπισμα ενός αποσυντιθέμενου συστήματος. Η «Δύση» (δηλαδή η μετα-διπολική μετονομασία του ψυχροπολεμικού «Ελεύθερου Κόσμου»), σάπισε. Σάπισε και αποσυντίθεται (πολυδιασπαζόμενη). That's all.

[1] Αρκετοί Κινέζοι διεθνολόγοι, πολιτικοί σχολιαστές και διεθνοπολιτικοί αναλυτές (ή και ακαδημαϊκοί που εξέφραζαν το βαθύ κατεστημένο της Κίνας) τα τελευταία χρόνια, μόλις τους ετίθετο το ζήτημα σύγκρισης των πολιτικών συστημάτων Κίνας και Η.Π.Α (στα πλαίσια μιας λογικής περί «Τέλους της Ιστορίας» κατά Φουκογιάμα), συνεχώς και κατ’ επανάληψη, τόνιζαν πως ποτέ δεν θα ήταν δυνατόν να εκλεγεί ένας Τζωρτζ Μπους (ο νεώτερος) ως εθνικός ηγέτης στην Κίνα, προφανώς εννοώντας το διανοητικό του επίπεδο, το επίπεδο λόγου, παιδείας και ικανότητας του και τη γενικότερη ποιότητα του. Όμως ο υπερτονισμός και οι παρατηρήσεις τους είχαν να κάνουν κατά κύριο λόγο, όχι σε όλες τις περιπτώσεις [*] αλλά στις περισσότερες, με έναν συγκεκριμένο υποψήφιο που εκλέχθηκε Πρόεδρος και όχι τόσο με το συνολικό επίπεδο και κλίμα, πολιτικό, κοινωνικό, αξιακό και μηντιακό που κυριαρχούσε στις Η.Π.Α (αν και υπήρχαν αναφορές, σε lobbies, λογοδοσία, ποιότητα διακυβέρνησης κ.λπ). Μπορώ να φανταστώ με τι απαξίωση θα βλέπουν οι κινεζικές ελίτ (θεωρώ και άλλες, πιο κοντινές μας) την κατάντια στην οποία έχουν περιέλθει οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής τους τελευταίους μήνες.

[2] Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι μια χώρα με τεράστιες δυνατότητες. Όμως οι σημερινές Η.Π.Α, που φανερώνουν σημάδια παράλυσης και διολισθαίνουν συνεχώς, μικρή σχέση έχουν με τις Η.Π.Α των αρχών της δεκαετίας του 1990 και της «μονοπολικής στιγμής». Αυτής της σύντομης περιόδου («μονοπολικής») παντοδυναμίας τους.

[*] Χαρακτηριστίκη, επί του συγκεκριμένου ζητήματος, είναι η επόμενη δήλωση: «Εάν το αμερικανικό πολιτικό σύστημα συνεχισει τη σημερινή του πορεία, συνεχίσει όπως είναι σήμερα, είμαι πραγματικά ανήσυχος ότι ο επόμενος εκλεγμένος πρόεδρος των ΗΠΑ, θα μπορούσε να είναι ακόμη λιγότερο ικανός από τον Τζωρτζ Μπους».