Τρεις Σχολιασμοί (6 Νοεμβρίου 2016)

Διαβάστε, και κυρίως στοχαστείτε, παρακαλώ προσεκτικά, την επόμενη θέση-φράση: Η Ελλάδα έχει λόγο ύπαρξης ως νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ.

Προσοχή! Η Ελλάδα δεν έχει δικό της λόγο ύπαρξης. Έχει λόγο υπάρξης ωςνοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Εάν εκλείψει η νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, εκλείπει και ο λόγος ύπαρξης της Ελλάδας.

Η Ελλαδα εχει λογο υπαρξης ωςνοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, λοιπόν. Παρόμοια. Η Ελλαδα εχει λογο υπαρξης ωςμέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Ελλαδα εχει λογο υπαρξης ωςμέλος της Ευρωζώνης. Προσοχή, σε όλες τις προηγούμενες θέσεις, η Ελλάδα δεν έχει δικό της (ενδογενή) λόγο ύπαρξης (ούτε υπήρχε, με αυτή τη λογική, πριν από το 1999-2002, πριν από το 1993 ή το 1979-1981, και πριν από το 1952). Τα προηγούμενα θεσμικά πλαίσια, οργανισμοί, συμμαχίες δεν αποτελούν μέσον προς εξυπηρέτηση σκοπών και συμφερόντων, απότελούν σκοπό-τέλος και λόγο ύπαρξης της Ελλάδας. Οντολογία της. Η Ελλάδα έχει λόγο υπάρξης ωςνοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, ωςμέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ωςμέλος της Ευρωζώνης (πολύ καλά κάνουν και σε πηδάνε ή/και δεν σε υπολογίζουν οι Γερμανοί, και σε πουλάνε ή/και σε έχουν προς διαπραγμάτευση οι Αμερικανοί. Ορθότατα, άριστα πράττουν).

Εάν λοιπόν εκλείψει η νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, η Ευρωπαϊκή Ένωση ή/και η Ευρωζώνη, εκλείπει και ο λόγος ύπαρξης της Ελλάδας.

Και μετά μιλάνε για «εκσυγχρονισμούς» και για «κανονικό» κράτος. Ποιο «κανονικό» (ευρωπαϊκό, δυτικό ή άλλο) κράτος γνωρίζετε που να σκεφτεται έτσι; Τα «κανονικά» κράτη δεν σκέφτονται κατά αυτόν τον τρόπο. Ούτε έχουν λόγο ύπαρξης ωςμέλη του ΝΑΤΟ, της Ε.Ε και της Ευρωζώνης, ούτε λένε πως «Ανήκουν εις την Δύσιν» (ανήκουν!) και πως «η Ευρώπη είναι η ταυτότητα τους», ούτε «Πάση θυσία στο ευρώ» λένε. Και κυρίως, δεν λένε «Τουλάχιστον, η χώρα μου (η Ελλάδα) αν καεί, να καεί για να υπάρξει μια συνοχή και μια πραγματικά ενωμένη Ευρώπη».

Από εκεί ξεκινήστε όσες και όσοι επιθυμείτε «κανονικό» κράτος. Από εκεί αρχίστε και για να αντιληφθείτε τις ρίζες της σαπίλας και της κατάντιας της πολιτικής ταξης του Δουκάτου-Κράτους των Αθηνών.

[-] Ξέρω ότι τα προηγούμενα ενοχλούν. Τα επόμενα θα ενοχλήσουν ακόμη περισσοτερο: Στην αρχή μας έλεγαν πως μπήκαμε στο ΝΑΤΟ για να αντιμετωπίσουμε την (Γ)κομμουνιστική απειλή. Με την κατάρρευση του διπολικού συστήματος, άλλαξε το τροπάριο. Άρχισαν να μας λένε πως ευτύχως που ήμασταν στο ΝΑΤΟ, γιατί η Τουρκία θα μας είχε πάρει τα νησιά! (Κύπρος;). Τελικά ήμασταν στο ΝΑΤΟ για τον (Γ)κομμουνισμό ή για την Τουρκία; Ιστορικά, ο (Γ)κομμουνιστικός κίνδυνος βόλεψε, γιατί όποιος έθετε τέτοιας υφής ζητήματα, ήτο «Γκομμουνιστής». Τώρα όμως που ο κίνδυνος εξαλείφθηκε, τι; Τώρα μετασχηματίστηκε η κόκκινη απειλή σε πράσινη. Η (Γ)κομμουνιστική απειλή έγινε ισλαμιστική απειλή (όλα γίνονται προκειμένου να συνεχιστεί το καθεστώς «προστασίας»). Βασικά, σε κάποια στιγμή στο μέλλον, θα πρέπει να αποκάλυφθεί και το μεγάλο μυστικό: Ποιος (ή/και τι ήταν αυτό που) οδήγησε την Ελλάδα στο ΝΑΤΟ;

[-] Κράτος σημαίνει, πριν απ'οτιδήποτε άλλο, κυριαρχία (και ο αυτοκράτωρ μπορεί να ερμηνευθεί ως ο αυτοκυρίαρχος). Για να έχεις κράτος πρέπει, πριν απ'οτιδήποτε άλλο, να αξιωνείς να είσαι κυρίαρχος και να (εξ)ασκείς κυριαρχία (κυριαρχικά δικαιώματα κ.λπ). Υπό καθεστώς «προστασίας» και κρατογένεσης εν εξαρτήση, δεν οικοδομείς «κανονικό» κράτος.

Αποσκοπώντας ειλικρινά σε μια διεθνή ειρήνη βασισμένη στο δίκαιο και στην τάξη, ο [τάδε] λαός αποκηρύσσει δια παντός τον πόλεμο ως κυριαρχικό δικαίωμα του έθνους, καθώς και τη βία ή την απειλή χρήσης της ως μέσου διευθέτησης διεθνών διαφορών.

Για την πραγματοποίηση του σκοπού της ανωτέρω παραγράφου, ουδέποτε εφεξής θα διατηρηθεί στρατός ξηράς, θαλάσσης ή αέρος καθώς και οποιαδήποτε άλλη πολεμική δύναμη. Δεν θα αναγνωρίζεται δε δικαίωμα κατάστασης εμπόλεμου στην πολιτεία.[1]

Ωραία λόγια. Μονο που πρώτον, αυτά τα πράγματα δεν θεσπίζονται αυτοβούλως ούτε έχουν πρακτική εφαρμογή, και δεύτερον, αποτελούν προϊόντα κατοχής και εξωεθνικής επιβολής. Σωστά διαβάσατε. Παραθέτω [2]:

Το πολιτικό σύστημα της Ιαπωνίας είναι σε σημαντικό βαθμό Αμερικανικό δημιούργημα αφού, πέραν άλλων, τόσο το ισχύον Ιαπωνικό σύνταγμα συντάχθηκε από τους Αμερικανικούς, το 1946, όσο και το κυρίαρχο από το 1955 μέχρι σήμερα πολιτικό κόμμα της χώρας, το Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα [LDP/Jimintō], δημιουργήθηκε με μεθοδευση της Αμερικανικής CIA [η Ιαπωνία είχε κεκαλυμμένο μονοκομματικό καθεστώς, γεγονός που δεν είναι ευρέως γνωστό, προκειμένου να λειτουργούν τα περί «εκδυτικισμού» και «εκσυγχρονισμού» ιδεολογήματα και η Ιαπωνία να θεωρείται «δυτική» και «δημοκράτική» κ.λπ]... Το Ιαπωνικό σύνταγμα συντάχθηκε από την Αμερικανική Αρχή κατοχής της χώρας το 1946...

Παρεμφερείς εξελίξεις είχαμε και στη Γερμανία, η οποία θυμίζω πως μέχρι τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο δεν θεωρείτο «Δύση». Μονάχα μεταπολεμικά, και κυρίως κατά την μετα-διπολική περίοδο θεωρήθηκε η Γερμανία «Δύση» (και μετά απορείτε που επιθυμώ να μου διευκρινίζουν οι άνθρωποι τι εννοούν με τον όρο «Δύση»).

Συνεχίζω: «Από το 1955 μέχρι σήμερα, κυρίαρχο πολιτικό κόμμα στην Ιαπωνία είναι το Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα, κεντροδεξιό κόμμα που ιδρύθηκε το 1955 από συγχώνευση κομμάτων του παλαιού πολιτικού συστήματος, ύστερα από μεθόδευση της Αμερικανικής CIA, η οποία ολοκλήρωσε έτσι τη δομή του πολιτικού συστήματος της χώρας, που καθιερώθηκε να αποκαλείται 'σύστημα του 1955'και διήρκεσε μέχρι το 1993, όταν η μεταβολή στο παγκόσμιο περιβάλλον και η κοινωνική, οικονομική και πολιτική εξέλιξη διαφοροποίησαν ουσιωδώς την παγιωμένη κατάσταση. Το σύστημα αυτό βασιζόταν σε δύο κόμματα» [Τον Φασουλή και τον Περικλέτο. Αυτοί οι δύο κοροιδεύαν τον κόσμο με το να «τσακώνονται»]. Από το 1955 μέχρι το 1993, το Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα παρέμεινε συνεχώς στην εξουσία επί 38 έτη.

Ανάλογες μεταβολές, όπως στην Ιαπωνία, συνέβησαν κατά τις δεκαετίες 1990-2000 και στη Γερμανία, την Τουρκία και αλλού. Οι απαραίτητες αλλαγές-μεταβολές έπρεπε να είναι και αυτές «ελέγξιμες» και «ευθυγραμμισμένες». Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της περιόδου «καλού Erdoğan» και «κακού Erdoğan» και Τουρκίας «υποδείγματος» (η Χίλαρυ τα έλεγε αυτά) και Τουρκίας «ατασθαλούσας». Και ο Shinzō Abe έχει χαρακτηριστεί κατά καιρούς αρνητικά (καρότο-μαστίγιο). Ενώ οι ίδιοι οι Αμερικανοί επιθυμούν, μέχρι ενός σημείου, την αναθεώρηση του Ιαπωνικού Συντάγματος, προκειμένου να μεταφερθούν βάρη σε άλλες πλάτες πέρα από τις δικές τους, δεν έχουν εντελώς διαυγείς και ξεκάθαρες θέσεις και τοποθετήσεις (κάτι το οποίο φάνηκε και στα «ντιμπέιτ» μεταξύ Κλίντον και Τράμπ, σε διάφορα ζητήματα: Ιαπωνία-πυρηνικά όπλα, Γερμανία-οικονομική συνεισφορά, ΝΑΤΟ κ.λπ).

[1] Άρθρο 9 του Ιαπωνικού Συντάγματος.

[2] Ευστράτιος Β. Αλμπάνης, Παγκοσμιοποίηση και πολυδιάσπαση, Καλλιγράφος, 2014 [Από τα λίγα άξια λόγου βιβλία στην ελληνική τα τελευταία χρόνια]

[-] Για το ζήτημα «εκσυγχρονισμός-εκδυτικισμός» σε ό,τι αφορά την Ιαπωνία έχω γράψει αρκετές φορές κατά το παρελθόν. Η Ιαπωνία ήταν αυτή που κονιορτοποίησε πρώτη τον «κεμαλισμό» ως στρατηγική μαζί με διάφορα δυτικοευρωκεντρικά μυθολογήματα. Ο «κεμαλισμός» δεν είναι απλά μια εθνική ιδεολογία της Τουρκίας και δεν θα πρέπει να τον βλέπουμε μόνο υπό μια εθνοκεντρική ελληνική ματιά. «Κεμαλισμός», είναι να αλλάξουν το κυριλλικό αλφάβητο (ενστερνιζόμενοι το λατινικό) οι Ρώσοι προκειμένου να «αναπτυχθούν» ή το σύστημα γραφής και το ημερολόγιο τους οι Ινδοί και οι Κινέζοι προκειμένου να «εκσυγχρονιστούν». «Κεμαλισμός» είναι το ευρωκεντρικό αποικιοκρατικού τύπου δόγμα ταύτισης «εκδυτικισμού» και «εκσυγχρονισμού» μέσω του αφανισμού της ιθαγενούς κουλτούρας και της ανυπαρξίας αυτόχθονης πνευματικής παραγωγής («Κανένας Ρώσος Ατατούρκ δεν φαίνεται στον ορίζοντα», είχε γράψει πλημμυρισμένος από οδύνη και εν μέσω οδυρμών ο Brzezinski). Το γεγονός πως αυτή η αποικιοκρατικού τύπου ιδεολογία (η οποία αποτέλεσε προϊόν προς εξαγωγή στον μουσουλμανικό κόσμο, αλλά και ευρύτερα) ηττήθηκε -ή βρίσκεται σε φάση υποχώρησης ή αποσύνθεσης- μέσα στο ίδιο της το σπίτι, στην Τουρκία, αποτελεί μια από τις σημαντικότερες πολιτικές εξελίξεις στις αρχές του 21ου αιώνα. Στην Ελλάδα, η λύσσα που υπάρχει για τις εξελίξεις στην απέναντι ακτή του Αιγαίου, δεν σχετίζεται μόνο με την απειλή σε ό,τι αφορά το εθνικό συμφέρον της χώρας. Σχετίζεται και με την απειλή που νιώθει το σύνολο σχεδόν της πολιτικής τάξης (η οντολογία και οι ιδεολογικές βάσεις της οποίας μπορούν να περιγραφούν ως «ελλαδικός κεμαλισμός»), η οποία δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο παρά ένα υποπροϊόν και μια τοπικοποίηση, όλων των προηγούμενων.

[-] Υπόψην, αυτά γίνονταν στην Ιαπωνία (φανταστείτε τι συνέβαινε σε... άλλες χώρες) όπου η πολιτική τάξη και οι ελίτ της, χαρακτηρίζονταν από έντονα αισθήματα πατριωτισμού και που ποτέ δεν χώνεψαν την αμερικανική επιβολή (αυτό το απέδειξαν με διάφορους τρόπους κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου). Η αμερικανική διοίκηση κατοχής προσπάθησε αρχικά να στρέψει τους Ιάπωνες οικονομικά προς τη θεωρία του συγκριτικού πλεονεκτήματος και να τους επικεντρώσει σε προϊόντα εντάσεως εργασίας. Η οικονομική και πολιτική ελίτ της Ιαπωνίας είχε ωστόσο πολύ διαφορετικές ιδέες και δεν ήθελε να έχει καμία σχέση με αυτό που θεωρούσε ότι ήταν μια προσπάθεια των Αμερικανών να υποβιβάσουν την Ιαπωνία στο χαμηλότερο άκρο του οικονομικού και τεχνολογικού φάσματος [Robert Gilpin, Global Political Economy: Understanding the International Economic Order]. Αντίθετα, οι Ιάπωνες αποφάσισαν να κάνουν την Ιαπωνία οικονομικά και τεχνολογικά ίση με, ίσως ακόμη και ανώτερη από, τη «Δύση». Κάπως έτσι υπήρξαν οικονομικά μεγέθη που πέταξαν τα «μάτια έξω» ορισμένων περιξ του Ατλαντικού (είπαμε παιδια να βοηθήσουμε, αλλά μέχρι ενός σημείου). Και κάπως έτσι άρχισαν να καταλύονται πολλά ιδεολογήματα και δόγματα. Και τελικά φτάσαμε στην αποκορύφωση της περιόδου ανησυχίας ή φόβου, όταν ο γερουσιαστής Howard Baker είχε κάνει την περίφημη δήλωση (δεκαετία 80): «Πρώτον, είμαστε ακόμη σε πόλεμο με την Ιαπωνία. Και δεύτερον, τον χάνουμε». Και μετά ήρθε το... τέλος. Η Ιαπωνία, τον περασμένο αιώνα, ήταν σε πολλά επίπεδα η πρώτη «μη δυτική χώρα». Η Ιαπωνία ήταν επίσης η πρώτη χώρα που ζήτησε να συμπεριληφθεί στον καταστατικό χάρτη της Κοινωνίας των Εθνών μια παράγραφος για την ισότητα των φυλών. Το 1919, οι φιλελεύθερες δυνάμεις απερριψαν την πρόταση της Ιαπωνίας.

[-] Λόγω ακριβώς της ιδιαίτερης θέσης τους (ηττημένες του Β'ΠΠ αλλά «σύμμαχοι»), των συνταγμάτων τους και της απο-στρατιωτικοποίησης τους, η Γερμανία και η Ιαπωνία έδωσαν μεγάλη σημασία υπερτονίζοντας την «Γεωοικονομία».

[-] Μονοκομματικό καθεστώς/κράτος είχε/ήταν και η Τουρκία κατά την εγκαθίδρυση/εμφυτευση του κεμαλικού κράτους. Πιο συγκεκριμένα από το 1924 μέχρι το 1950. Το κεμαλικό κράτος ή η «Τουρκική Δημοκρατία» ιδρύθηκε το 1920 - η Ε.Σ.Σ.Δ το 1922, η φασιστική Ιταλία το ίδιο (1922), η εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία το 1933. Η Τουρκία μετά το 1950 και η Ιαπωνία μετά από το 1946-1955 δεν έχουν «δημοκρατία». Έχουν καθεστώτα όπως αυτά που περιγράφονται στο κείμενο (κεκαλυμμένα μονοκομματικά ή Φασουλή και Περικλέτο) που συνδυάζουν «εκδυτικισμό» ή/και «εξευρωπαϊσμό», «ανάπτυξη» και «εκσυγχρονισμό» (ένα ακόμη ιστορικό ανέκδοτο υπήρξε το «Δημοκρατία στην Κορέα» - εκεί όπου σε τακτά χρονικά διαστήματα παίζουν «ξύλο» στο Κοινοβούλιο προκειμένου να παραμένουν σε... φόρμα).


Ο Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσικής Ομοσπονδίας, Σεργκέι Λαβρόφ, μετά από τις συνομιλίες που είχε με τον Έλληνα ομόλογο του, και κατόπιν ερώτησης που τέθηκε από δημοσιογράφο, σχετικά με τη γενικότερη στάση της εξωτερικής πολιτικής της χώρας του (σε συνάφεια και με τις Ηνωμένες Πολιτείες), δήλωσε, μεταξύ άλλων, τα εξής:

ο Πρόεδρος της Ρωσίας κ. Βλαντιμίρ Πούτιν προσπαθεί να αποκαταστήσει την ανεξαρτησία της εξωτερικής πολιτικής της Ρωσίας αυστηρά στο πλαίσιο του διεθνούς Δικαίου… Δεν ευθυγραμμιζόμαστε πίσω από έναν ηγεμόνα, ο οποίος είναι απόλυτα πεπεισμένος για την ιδιαιτερότητα-μοναδικότητα του (exceptionalism)… οι ΗΠΑ είναι μεγάλη δύναμη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι υπόλοιποι πρέπει να παίζουν σύμφωνα με τους όρους της Ουάσιγκτον. Εαν θυμάστε, πριν από δυο - τρείς μήνες ο Πρόεδρος Ομπάμα είπε ακριβώς αυτό: οι ΗΠΑ είναι αυτές που πρέπει να καθορίζουν τους όρους του παιχνιδιού στον κόσμο. Είναι υπεροψία, αλλά ίσως και να ήταν ειλικρινής. Εάν έτσι σκέφτονται οι Αμερικανοί εταίροι μας, πρέπει ίσως να περάσουν από κάποια στάδια επώδυνης συνειδητοποίησης ότι σ’αυτόν τον κόσμο κανένας πια δεν θα μπορεί να κάνει κάτι μόνος του, και ότι σε τελική ανάλυση θα πρέπει να καταλήγουμε σε συμφωνίες. Όσο πιο σύντομα γίνει αυτό, τόσο καλύτερα.

Ο Άντερς Φογκ Ράσμουσεν, πρώην Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ, σε συνέντευξη που έδωσε στο Sky News, δήλωσε πως «χρειαζόμαστε την Αμερική ως αστυνόμο του πλανήτη (ή παγκόσμιο χωροφύλακα). Χρειαζόμαστε αποφασιστική αμερικανική παγκόσμια ηγεσία». Η Μαρία Ζαχάροβα, Εκπρόσωπος (και Διευθύντρια Τύπου και Πληροφοριών) του Υπουργείου Εξωτερικών της Ρωσικής Ομοσπονδίας, ερωτώμενη από δημοσιογράφο για τη συγκεκριμένη δήλωση, ανάμεσα σε άλλα, σημείωσε:

Εάν οι Η.Π.Α γίνουν παγκόσμιος χωροφύλακας (ή αστυνόμος του πλανήτη), τότε ο πλανήτης δεν θα είναι σε θέση να αποφύγει τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο.

[-] Η δήλωση, όπως αναπάραγεται από διάφορα ειδησεογραφικά πρακτορεία, αλλά και υπό τη μορφή σύνοψης σε επίσημους λογαριασμούς του Υπουργείου Εξωτερικών της Ρωσικής Ομοσπονδίας, δεν είναι απόλυτα ακριβής. Μια πιο ακριβής απόδοση της δήλωσης έχει περίπου ως εξής: «εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν το δικαίωμα να αποφασίζουν αυτά τα (μεγάλα παγκόσμια) ζητήματα από μόνες τους [εάν επέλεγαν την στάση του παγκόσμιου χωροφύλακα], τότε αυτή η κατάσταση θα οδηγούσε σε πόλεμο».

[-] Ο Λαβρόφ παρέδωσε στην ελληνική πλευρά δύο σημαντικά αντίγραφα αρχειακών εγγράφων. Το αντίγραφο της Διακήρυξης της Αικατερίνης Β’ προς τις διακεκριμένες θρησκευτικές και κοσμικές προσωπικότητες της Ελλάδας, «με την οποία είχε διατυπωθεί έκκληση να ξεκινήσουν αγώνα εναντίον των καταπιεστών της ελευθερίας και της πίστης του ελληνικού λαού, το 1788». Αυτο το μανιφέστο, το οποίο εμφανίστηκε στα χρόνια του Ρώσο-Τουρκικού πολέμου, διαδόθηκε ενεργά ανάμεσα στους Έλληνες και είχε μεγάλη απήχηση. Και το δεύτερο έγγραφο, του Δεκεμβρίου του 1826, είναι η επιστολή των Ελλήνων πολέμαρχων προς τον Ρώσο Αυτοκράτορα Νικόλαο Ι με την παράκληση να υποστηρίξει τον αγώνα του ελληνικού λαού και να βοηθήσει να αποκτήσει η Ελλάδα την ανεξαρτησία της.

[-] Επίσης, τον Ιούλιο πραγματοποιήθηκαν δυο έντονα συμβολικές εκδηλώσεις, κατά τον Σεργκέι Λαβρόφ. Στη Σεβαστούπολη εγκαινιάστηκε το άγαλμα εις μνήμην της ελληνικής λεγεώνας του Αυτοκράτορα Νικολάου Ι, τα μέλη της οποίας συμμετείχαν στην άμυνα της Σεβαστούπολης κατά τον Κριμαϊκό πόλεμο το 1853-1856. Επίσης τον Ιούλιο, αλλά αυτή τη φορά στην Ελλάδα, στο νησί των Κυθήρων, έγιναν εκδηλώσεις στη μνήμη του Ρώσου ναυάρχου Νικολάι Φιλοσόφοφ (Admiral Illarion Filosofov), ο οποίος μετανάστευσε από τη Ρωσία στην Ελλάδα μετά από την Οκτωβριανή επανάσταση και έπαιξε μεγάλο ρόλο στην προστασία του νησιού κατά την γερμανική κατοχή στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.