I
Κατά τις δεκαετίες 1920 και 1930, η πληθυσμιακή αναλογία Ελλάδας-Τουρκίας ήταν περίπου 1 προς 2,3. Στις μέρες μας η αναλογία πλησιάζει το 1 προς 8.
Το έχω γράψει και παλαιότερα. Η Ελλάδα, όσο και εάν φαίνεται περίεργο επειδή έχουμε συνηθίσει διαφορετική επίσημη αφήγηση, καταστράφηκε μεταπολεμικά. Κάποια στιγμή θα πρέπει να δούμε τα πράγματα σε βάθος δεκαετιών (ή στο πλαίσιο του τελευταίου αιώνα). Πλέον δεν τίθεται ζήτημα «κομμουνιστικού στρατοπέδου» και θα πρέπει να καθίσουμε ψύχραιμα να αναλογιστούμε ποια ήταν η πορεία της χώρας μεταπολεμικά. Παλαιότερα υπήρχε λογοκρισία γύρω από αυτούς τους προβληματισμούς (λόγω ψυχρού πολέμου). Ακόμα και σήμερα, όμως, όταν θέτω το ζήτημα σε κάποια ομήγυρη στην οποία παρευρίσκονται απολειφάδια και απομεινάρια του ψυχρού πολέμου, υπάρχει επιθετικό πνεύμα ή πνεύμα λογοκρισίας και ασκείται πολεμική επιπέδου λαχαναγοράς, προκειμένου να μην ξεκινήσει καν ο διάλογος και να μην τεθεί ο προβληματισμός σε ένα τέτοιο πλαίσιο.
1) Το 1919 η Ελλάδα είχε πάνω από 5,5 εκατομμύρια κατοίκους και η Τουρκία κάτω από 13 εκατομμύρια. Το 1930, η Ελλάδα είχε κάτω από 6,5 εκατομμύρια και η Τουρκία περίπου 14,5 εκατομμύρια (αναλογία περίπου 1 προς 2,2). Σήμερα, 86 χρόνια μετά, η Ελλάδα έχει κάτω από 11 εκατομμύρια κατοίκους και η Τουρκία κάτω από 80 εκατομμύρια (αναλογία που προσεγγίζει το 1 προς 8). Ακόμα και εάν, όπως σκέφτονται αρκετοί, δεν υπολογίσουμε τους Κούρδους, η αναλογία ξεπερνά το 1 προς 6.
2) Η αρχή της καταστροφής ξεκινά με τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Η αρχή της πτώσης και της συνθηκολόγησης ξεκινά με την μικρασιατική καταστροφή. Από τότε η Ελλάδα βρίσκεται σε καθοδική πορεία - με κάποια σημάδια ανάκαμψης, που όμως δεν μεταβάλλουν ουσιαστικά, δηλαδή δεν αντιστρέφουν, αυτή την πορεία (Δες: Η κορύφωση μιας ιστορικής περιόδου).
3) Η λεγόμενη «μεταπολίτευση» επιταχύνει και εμβαθύνει, καθιστώντας μη αναστρέψιμη πλέον, την πορεία προς την παρακμή (εγώ πραγματικά γέλαγα με το κλίμα που καλλιεργήθηκε την σημιτική περίοδο. Το κλίμα της «εκσυγχρονιστικής» ευρωπανήγυρης και των ευρωκλαρίνων).
4) Η Ελλάδα βρίσκεται επί 33 συνεχή έτη (καλά διαβάσατε) κάτω από το όριο ανανέωσης-αντικατάστασης πληθυσμού (2,10 γεννήσεις ανά γυναίκα, replacement fertility). Ακόμα και τις προηγούμενες δεκαετίες (1960-1980), όμως, βρισκόταν οριακά και με δυσκολία πάνω από το 2,10, την ίδια στιγμή που χώρες όπως οι Η.Π.Α την δεκαετία του 1960 «πέταγαν» με ρυθμούς γονιμότητας πάνω από 3,0 αγγίζοντας και το 3,5.
5) Η Ελλάδα το 1960 ήταν στην 50η θέση στον πλανήτη από απόψεως πληθυσμιακών μεγεθών. Σήμερα βρίσκεται στην 83η θέση (υποχώρησε 33 θέσεις μέσα σε 55 χρόνια). Η Τουρκία ήταν στην 20η θέση το 1960 και σήμερα βρίσκεται στην 19η (οι Η.Π.Α ήταν στην 3η θέση, όπου και παραμένουν μέχρι σήμερα).
Ας επαναλάβω την «μαγική» λέξη: Πο-λυ-διά-σπα-ση.
Το έχω γράψει και παλαιότερα. Η Ελλάδα, όσο και εάν φαίνεται περίεργο επειδή έχουμε συνηθίσει διαφορετική επίσημη αφήγηση, καταστράφηκε μεταπολεμικά. Κάποια στιγμή θα πρέπει να δούμε τα πράγματα σε βάθος δεκαετιών (ή στο πλαίσιο του τελευταίου αιώνα). Πλέον δεν τίθεται ζήτημα «κομμουνιστικού στρατοπέδου» και θα πρέπει να καθίσουμε ψύχραιμα να αναλογιστούμε ποια ήταν η πορεία της χώρας μεταπολεμικά. Παλαιότερα υπήρχε λογοκρισία γύρω από αυτούς τους προβληματισμούς (λόγω ψυχρού πολέμου). Ακόμα και σήμερα, όμως, όταν θέτω το ζήτημα σε κάποια ομήγυρη στην οποία παρευρίσκονται απολειφάδια και απομεινάρια του ψυχρού πολέμου, υπάρχει επιθετικό πνεύμα ή πνεύμα λογοκρισίας και ασκείται πολεμική επιπέδου λαχαναγοράς, προκειμένου να μην ξεκινήσει καν ο διάλογος και να μην τεθεί ο προβληματισμός σε ένα τέτοιο πλαίσιο.
1) Το 1919 η Ελλάδα είχε πάνω από 5,5 εκατομμύρια κατοίκους και η Τουρκία κάτω από 13 εκατομμύρια. Το 1930, η Ελλάδα είχε κάτω από 6,5 εκατομμύρια και η Τουρκία περίπου 14,5 εκατομμύρια (αναλογία περίπου 1 προς 2,2). Σήμερα, 86 χρόνια μετά, η Ελλάδα έχει κάτω από 11 εκατομμύρια κατοίκους και η Τουρκία κάτω από 80 εκατομμύρια (αναλογία που προσεγγίζει το 1 προς 8). Ακόμα και εάν, όπως σκέφτονται αρκετοί, δεν υπολογίσουμε τους Κούρδους, η αναλογία ξεπερνά το 1 προς 6.
2) Η αρχή της καταστροφής ξεκινά με τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Η αρχή της πτώσης και της συνθηκολόγησης ξεκινά με την μικρασιατική καταστροφή. Από τότε η Ελλάδα βρίσκεται σε καθοδική πορεία - με κάποια σημάδια ανάκαμψης, που όμως δεν μεταβάλλουν ουσιαστικά, δηλαδή δεν αντιστρέφουν, αυτή την πορεία (Δες: Η κορύφωση μιας ιστορικής περιόδου).
3) Η λεγόμενη «μεταπολίτευση» επιταχύνει και εμβαθύνει, καθιστώντας μη αναστρέψιμη πλέον, την πορεία προς την παρακμή (εγώ πραγματικά γέλαγα με το κλίμα που καλλιεργήθηκε την σημιτική περίοδο. Το κλίμα της «εκσυγχρονιστικής» ευρωπανήγυρης και των ευρωκλαρίνων).
4) Η Ελλάδα βρίσκεται επί 33 συνεχή έτη (καλά διαβάσατε) κάτω από το όριο ανανέωσης-αντικατάστασης πληθυσμού (2,10 γεννήσεις ανά γυναίκα, replacement fertility). Ακόμα και τις προηγούμενες δεκαετίες (1960-1980), όμως, βρισκόταν οριακά και με δυσκολία πάνω από το 2,10, την ίδια στιγμή που χώρες όπως οι Η.Π.Α την δεκαετία του 1960 «πέταγαν» με ρυθμούς γονιμότητας πάνω από 3,0 αγγίζοντας και το 3,5.
5) Η Ελλάδα το 1960 ήταν στην 50η θέση στον πλανήτη από απόψεως πληθυσμιακών μεγεθών. Σήμερα βρίσκεται στην 83η θέση (υποχώρησε 33 θέσεις μέσα σε 55 χρόνια). Η Τουρκία ήταν στην 20η θέση το 1960 και σήμερα βρίσκεται στην 19η (οι Η.Π.Α ήταν στην 3η θέση, όπου και παραμένουν μέχρι σήμερα).
II
Ο Γιούνγκερ απειλεί και κάνει υποδείξεις στους Βρετανούς (δημοψήφισμα: Brexit). Ο Ντράγκι κάνει υποδείξεις στους Γάλλους (επίσης κάνει υποδείξεις και για το δημογραφικό!). Η Deutsche Bank κάνει υποδείξεις στην Ε.Κ.Τράπεζα. Ο Μοσκοβισί κάνει υποδείξεις στους Αμερικανούς (εκλογές: Τραμπ). Και οι Αμερικανοί κάνουν υποδείξεις στους Βρετανούς. Και όλοι οι προηγούμενοι μαζί, κάνουν υποδείξεις στους πολίτες. «Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα», ευρωατλαντικής σαπίλας και αποσύνθεσης.Ας επαναλάβω την «μαγική» λέξη: Πο-λυ-διά-σπα-ση.
Σημείωση
Έχω αναφερθεί επανειλημμένα σε τάσεις αναρχοποίησης, κατακερματισμού και πολυδιάσπασης του ευρωατλαντικού χώρου ή της «Δύσης».