I) Προτεινόμενες ευρωπαϊκές ποσοστώσεις μετεγκατάστασης και II) Ανθρωπιστικός -λεγόμενος- παρεμβατισμός (humanitarian intervention) και κρατική κυριαρχία (state sovereignty). Δύο σύντομοι σχολιασμοί.

Προτεινόμενες ευρωπαϊκές ποσοστώσεις μετεγκατάστασης για -μόλις- 120.000 ανθρώπους από την Ελλάδα (πρώτη χώρα υποδοχής με 245.000), την Ιταλία (120.000) και την Ουγγαρία (μεγέθη που δεν γνωρίζω - προφανώς αμελητέα σε σχέση με τις χώρες εισόδου).

Πρώτες δέκα χώρες μετεγκατάστασης: 1) Γερμανία (40.000), 2) Γαλλία, 3) Ισπανία, 4) Πολωνία, 5) Ολλανδία, 6) Ρουμανία, 7) Σουηδία, 8) Βέλγιο, 9) Αυστρία, 10) Πορτογαλία. Σταγόνες στον ωκεανό. Ούτε για αυτές τις σταγόνες -για τις οποίες γίνεται πολύς θόρυβος- όμως μπορούν να συμφωνήσουν.

Το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ιρλανδία και η Δανία μπορούν να αποφασίσουν εάν επιθυμούν να συμμετέχουν. Υπάρχουν πηγές που αναφέρουν πως ο αριθμός για τις ευρωπαϊκές ποσοστώσεις μετεγκατάστασης από 120 θα ανεβεί στις 160.000. Μετά από μήνες κωλυσιεργίας η Γαλλία τελικά αποφάσισε να δεχθεί 25.000 πρόσφυγες -αριθμό μικρότερο από τον προτεινόμενο- για τα επόμενα δύο χρόνια μάλιστα. Το Ηνωμένο Βασίλειο (το οποίο χρηματοδοτεί «κέντρα κράτησης» στη Μέση Ανατολή) αποφάσισε να υποδεχτεί 20.000 πρόσφυγες απ'ευθείας από την περιοχή της Μέσης Ανατολής μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια.

Τα μαζικά προσφυγικά κύματα αυτής της περιόδου δεν έπεσαν από τον ουρανό. Όλα τα στατιστικά φανερώνουν πως δεν οφείλονται σε αόριστα και γενικόλογα σχήματα και αίτια αλλά σε πολύ συγκεκριμένες καταστάσεις σε Συρία, Ιράκ, Αφγανιστάν και Λιβύη (στο συντριπτικό τους ποσοστό). Π.χ η Συρία και το Αφγανιστάν, αυτά τα δύο κατεστραμμένα -μη- κράτη, είναι οι δύο χώρες από τις οποίες προέρχονται οι μεγαλύτεροι αριθμοί προσφύγων σε παγκόσμια κλίμακα. Τα μεγέθη που δέχεται η Ιταλία από τη Λιβύη, ένα ακόμα πλέον κατεστραμμένο -μη- κράτος, έχουν υπερ-πολλαπλασιαστεί κ.λπ.


Για να μην λέμε και γράφουμε πολλά. Η μεγάλη αλλαγή που συνέβη από το τέλος του διπολισμού και ύστερα -και κλόνισε το διεθνές/κρατικό παγκόσμιο σύστημα- μπορεί να περιγραφεί από την εξής διπλή/παράλληλη διαδικασία: Άνοδος του λεγομένου ανθρωπιστικού παρεμβατισμού (humanitarian intervention) -αλλά και γενικότερα κάθε παρεμβατισμού- και παράλληλη αμφισβήτηση, απομείωση ή αλλαγή της φύσης της κρατικής κυριαρχίας (state sovereignty). Αυτή η παράλληλη/διπλή διαδικασία -η οποία δεν πέφτει από τον ουρανό ούτε είναι «φυσική»- οδηγεί σε επαναδιαμόρφωση ή μερική «άρση» της σχέσης εσωτερικό, εγχώριο (domestic), παγκόσμιο, εξωτερικό κ.λπ (abroad, external, global).

- Since the end of the Cold War there has been a significant increase in the number of so called „humanitarian interventions‟ in the internal affairs of states, concomitant to the seeming decrease in the importance of state sovereignty.

- Although endowed with humanitarian arguments , the two US-led interventions following 9/11 in Afghanistan and Iraq do not exactly fulfill the criteria of humanitarian intervention as determined by the UN. Moreover, they pose a problem of credibility from the humanitarian perspective: although the Taliban and Saddam regimes had been persecuting their respective peoples for decades, the plight of the Afghans and Iraqis was not considered a humanitarian emergency –first criterion for an intervention- until the US itself was hit by terrorism. Humanitarian intervention was therefore not going to be an issue until the Arab Spring broke out with its well-known consequences in Libya and Syria.

- During the 1990s a flurry of interventions occurred which were predicated on a humanitarian rationale (Welsh 2004:2). Interventions which sought to protect civilians took place in Iraq, Somalia, Haiti and the Balkans (Wheeler 2004:29). These interventions were notable in several ways. For example, they were explicitly supported by humanitarian rationales, which represented a significant break with the Cold War period.

- Humanitarian intervention was supposed to have gone the way of the 1990s. The use of military force across borders to stop mass killing was seen as a luxury of an era in which national security concerns among the major powers were less pressing and problems of human security could come to the fore. Somalia, Haiti, Bosnia, Kosovo, East Timor, Sierra Leone - these interventions, to varying degrees justified in humanitarian terms, were dismissed as products of an unusual interlude between the tensions of the Cold War and the growing threat of terrorism. September 11, 2001 was said to have changed all that, signaling a return to more immediate security challenges. Yet surprisingly, with the campaign against terrorism in full swing, the past year or so has seen four military interventions that are described by their instigators, in whole or in part, as humanitarian.

Κείμενα: From Libya to Syria: The Rise and Fall of Humanitarian Intervention? - The Changing Nature of Sovereignty - Humanitarian Intervention as Liberal Imperialism: A Force for Good? - War in Iraq: Not a Humanitarian Intervention.



1) Το δίκαιο της ανθρωπότητας - μέρος α´. 2) The Endtimes of Human Rights. Ι) Description and Contents ΙΙ) Two Articles by Stephen Hopgood and ΙΙΙ) Video: Session - Stephen Hopgood: The Endtimes of Human Rights (and Humanitarianism?). 3) Σχόλιο επικαιρότητας. 4) Προκειμένου «να δοθούν λύσεις». 5) Global Governance (Παγκόσμια Διακυβέρνηση) και κυριαρχία. Εισαγωγή. 6) Governing the World: The Rise and Fall of an Idea (Internationalism, Imperialism, The era of Anglo-American world power and the establishment of the League of Nations and its successor, the United Nations) University Lecture with Professor Mark A. Mazower. 7) Περί... χειρισμού της Μέσης Ανατολής από τους ουιλσονιανούς ιδεαλιστές και τους νεοσυντηρητικούς.