Τρία σχόλια ατάκτως ερριμμένα.

Νέος ηγέτης του «εργατικού κόμματος» στο Ηνωμένο Βασίλειο είναι ο Jeremy Corbyn. Ο Jeremy Corbyn είναι -soft ή light- «Ευρωσκεπτικιστής». Αυτό σημαίνει πως ολόκληρο το πολιτικό φάσμα -έστω και έμμεσα- μετακινείται προς μη Ευρωενωσιακές κατευθύνσεις και αντιλήψεις. Αλλάζουν, λοιπόν, οι αντικειμενικές συνθήκες σε ότι αφορά το δημοψήφισμα για την παραμονή του Ηνωμένου Βασιλείου στην Ε.Ε. Ακόμα και έτσι, όμως, οι εξωεθνικές και εξωπολιτικές πιέσεις θα είναι αφόρητες προκειμένου το Ηνωμένο Βασίλειο να μην αποχωρήσει από την Ε.Ε (οι πιέσεις αυτές ενισχύονται και από το ζήτημα της Σκωτίας. Στην Ισπανία, επίσης, βρίσκονται σε άνοδο οι υποεθνικές αυτονομιστικές ή αποσχιστικέςτάσεις και πιέσεις - Καταλονία). Ο Jeremy Corbyn μπορεί να θεωρηθεί ως μη παρεμβατιστής (non-interventionist). Αντίθετα οι Blairites -οπαδοί του Tony Blair- ήταν πρωτοπόροι και παραμένουν υπερασπιστές του παρεμβατισμού (βασικά μετά τον Blairism δεν είχε νόημα η ασχολία με την «βρετανική (κέντρο)αριστερά». Μελετούσες τη λεγομένη «global governance» και είχες ξεμπλέξει - όλα σε ένα). Θυμίζω πως:

"ήδη σε ομιλία του το 1999 ο Μπλαιρ είχε υπονοήσει την ιδέα για την Ευθύνη Προστασίας [R2P - παρεμβατικό δόγμα το οποίο επιδιώκει να αναθεωρήσει η Βραζιλία]... «Παρακολουθούμε τις απαρχές ενός νέου δόγματος για τη διεθνή κοινότητα», υποστήριξε... Η Ωλμπραϊτ επέκρινε τον στρατηγό Κόλιν Πάουελ για την απροθυμία του να εμπλακεί και βρήκε έναν πιστό σύμμαχο στον Βρετανό πρωθυπουργό Τόνυ Μπλαίρ, του οποίου ο ενθουσιασμός για να δώσει τη μάχη του καλού εναντίον του κακού ερχόταν σε αντίθεση με τη σύνεση του προκατόχου του, Τζον Μέιτζορ... Και οι δύο [Ώλμπραϊτ και Μπλαιρ] θεωρούσαν ότι, αν ο ΟΗΕ δεν έδινε το πράσινο φως, οι υποστηρικτές της επέμβασης Θα έπρεπε να τον παρακάμψούν. Παρά την ισχυρή αντίθεση των Ρώσων και των Κινέζων —ο Κινέζος πρεσβευτής χαρακτήρισε την επιχείρηση «σοβαρή παραβίαση τον Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ και των καθιερωμένων αρχών του διεθνούς δικαίού»—, το ΝΑΤΟ άρχισε να βομβαρδίζει τούς Σέρβούς χωρίς εξουσιοδότηση του Συμβουλίου Ασφαλείας [Σημ. Δ`~. Στις 7 Μαίου 1999, βομβαρδίστηκε η κινεζική πρεσβεία στο Βελιγράδι]. Με αυτόν τον τρόπο μια ομάδα δυτικών δυνάμεων υιοθέτησε μια αντίληψη για τον κόσμο σύμφωνα με την οποία η υπεράσπιση της «ανθρωπότητας» υπερίσχυε όχι μόνο της ιερότητας της κυριαρχίας των κρατών αλλά υπό ορισμένες συνθήκες ακόμη και της εξουσίας του ίδιου του ΟΗΕ" (Mark Mazower, Κυβερνώντας τον Κόσμο. Η Ιστορία μιας Ιδέας, Εκδ. Αλεξάνδρεια)

Παρατηρούμε, λοιπόν, πως σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα του νησιού πλέον, συμπεριλαμβανομένης της «(κεντρο)αριστεράς», αναπτύσσονται -έστω και δειλά-, πρώτον, μη Ευρωενωσιακές τάσεις και -σε μικρότερο βαθμό- δεύτερον, μη παρεμβατικές τάσεις (εξέλιξη που σαφώς επηρεάζει την ιδεολογία του «Ατλαντισμού», ιδιαίτερα εάν συνυπολογίσουμε πως το Ηνωμένο Βασίλειο, ήταν η πρώτη «ευρωπαϊκή ή δυτική» χώρα που αποφάσισε να αγνοήσει τις «παραινέσεις» της Ουάσινγκτον για μη συμμετοχή στην AIIB - Asian Infrastructure Investment Bank). Έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον οι τάσεις ανόδου μη παρεμβατικών φωνών (non-interventionist) στις αριστεροδεξιές του ευρωατλαντικού χώρου.

Σε ότι αφορά τις επιμέρους αριστεροδεξιές ιδεολογικές ανησυχίες (για να γίνω λίγο προκλητικός), κύρια αποστολή του Jeremy Corbyn προφανώς -υποτίθεται πως- θα είναι να αποκαταστήσει το ηθικό κενό και την ιδεολογική-ταυτοτική σύγχυση που βρίσκεται στην καρδιά της υπαρξιακής κρίσης της «σοσιαλδημοκρατίας» - οι οπαδοί της οποίας βρίσκονται σε κατάσταση μόνιμης άρνησης των πάντων.


Today's core, over time, becomes tomorrow's periphery. Today's periphery becomes tomorrow's core - Charles Kupchan. Όσο πιο σύντομα γίνει κατανοητός και αποδεκτός, σε όλη του την έκταση και το βάθος, αυτός ο μετασχηματισμός (έπρεπε ήδη να είχε γίνει) τόσο το καλύτερο για όλους. Οι υπόλοιποι, απλά θα δώσουν μάχες οπισθοφυλακών και θα βρεθούν εκτός ιστορίας, δίχως να συνειδητοποιήσουν το πως και το γιατί. Η άρνηση, τα δακρύβρεχτα λόγια και οι πάσης φύσεως αλαλαγμοί δεν προσφέρουν τίποτα.


Κράτη των οποίων οι κοινωνίες δεν μπορούν να αναπαραχθούν, ασκούν κριτική σε κράτη των οποίων οι κοινωνίες δεν μπορούν να «εκσυγχρονιστούν» (με βάση τα πρότυπα και τις επιθυμίες των πρώτων). Ας κοιτάξουν τα χάλια τους οι κρατοκοινωνίες της πρώτης κατηγορίας, οι οποίες έχουν απολέσει την πλέον θεμελιώδης και αυτονόητη, βασική και στοιχειώδης αρχή και κατάσταση που χαρακτηρίζει όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες από υπάρξεως «κόσμου», και ας μην ανησυχούν για τη δεύτερη κατηγορία. Οι κοινωνίες της δεύτερης κατηγορίας, αργά ή γρήγορα, θα βρουν το δρόμο τους.