Έξι σχόλια ατάκτως ερριμμένα.

Τραγέλαφος. Μετά και το χθεσινοβράδυνο κουκλοθέατρο των πολιτικών ζόμπι-μαριονετών θεωρώ πως τα ποσοστά των εκλογών θα είναι παραπλανητικά (ως πολιτική αποτύπωση), λόγω της μεγάλης -από ότι φαίνεται- αποχής. Χώρα υπό διάλυση, «πολιτικό προσωπικό» σε χειμερία νάρκη. Η «πολιτική» ως ψεύδος και απάτη, η υποκρισία και η διπλοπροσωπία ως επάγγελμα (ακούσαμε και το αμίμητο: δεν ενδιαφέρουν τους πολίτες τα χρέη των κομμάτων!). Όπως έχω τονίσει κατ'επανάληψη, αυτά είναι αποτελέσματα της σταδιακής αποσύνθεσης ενός νεκροζώντανου κομματικού συστήματος που ανακυκλώνεται, φυτοζωεί και εκφυλίζεται γεμάτο -κομματικά- τσιρότα και μπαλώματα.

Αποξένωση όλο και μεγαλύτερου μέρους του κοινωνικού σώματος από την πολιτική: Κανένας, λευκό, άκυρο, όχι, αποχή (γενικότερα αρνητική-παθητική ψήφος).

Ηθελημένα δεν τοποθετούμαι ιδιαίτερα κατά την παρούσα «προεκλογική περίοδο». Δεν υπάρχει λόγος να συμμετέχω οικειοθελώς στην παραπλάνηση, τον εμπαιγμό και την εξαπάτηση μου. Εγώ είμαι πολίτης, δεν είμαι παιχνιδάκι τους. Διαθέτω μια πολιτική συνείδηση και έναν πολιτικό αυτοσεβασμό που συνεχώς και κατ'εξακολούθηση προσβάλλονται και υπονομεύονται. Οι εκλογές αυτές δεν έχουν να κάνουν με τους πολίτες.

Ας το επαναλάβω. Απονομιμοποίηση, ανυπαρξία συναίνεσης, κενό αντιπροσώπευσης. Αυτή η τριάδα είναι ο εφιάλτης τους.


Ελάχιστες και ελάχιστοι έχουν παρατηρήσει πως έχουμε -σχεδόν- παράλληλο πολιτικό χρόνο και εκλογικές αναμετρήσεις σε Ελλάδα και Τουρκία. Οι αναλογίες ως προς τις εσωτερικές λειτουργίες-εξελίξεις-διεργασίες του κοινοβουλευτικού και ευρύτερα πολιτικού τοπίου στην Ελλάδα και την Τουρκία, οι οποίες εκκινούν τουλάχιστον από την εποχή των Νεότουρκών, λοιπόν, συνεχίζονται (μέχρι ενός σημείου). Το ΕλλαδοΤουρκικό γεωπολιτικό και γεωπολιτισμικό υποκείμενο που ξεκίνησε με το ΒενιζελοΚεμαλικό -και αργότερα ενσωματώθηκε στο ΝΑΤΟικό- consensus ή τα «δίδυμα-κράτη» εάν ιδωθούν λειτουργικά από υπερεθνική ματιά (με εσωτερικές αντιθέσεις, ανισοβαρή σχέση μεταξύ τους κ.λπ) με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, τεχνητά ή όχι, εξακολουθούν να δρουν σε ένα παράλληλο πολιτικό σύμπαν.


Εγώ δεν είμαι της -προπαγανδιστικής και πολλές φορές χυδαίας- νοοτροπίας που κάνει συνεχής επίκληση στο συναίσθημα ως μέσο εφαρμογής της ισχύος της πειθούς προκειμένου να ασκηθεί έλεγχος και διαμόρφωση της «κοινής γνώμης». Δεν είναι του γούστου μου τέτοιες συμπεριφορές. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, η αντίθεση είναι συγκινητική. Ο άνθρωπος με την οικογένεια του -και όχι μόνος του- τα κατάφερε.



Η αδυναμία διαλόγου και εξεύρεσης κοινού τόπου και λύσεων στα περισσότερα ζητήματα προκύπτει από την απολυτότητα ανάμεσα στους οπαδούς του άσπρου και του μαύρου και στο «μπετονάρισμα» τους. Έτσι ή θα τα βλέπεις όλα απόλυτα και ολοκληρωτικά άσπρα ή μαύρα. Δεν υπάρχει καμία κατάσταση ή θέση ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο (και το σχήμα κέντρο-άκρα, άσπρο-μαύρο είναι). Πριν κάποιες μέρες ανέβασα σε κοινωνικό δίκτυο την προηγούμενη συγκινητική διπλή εικόνα (III) που το πρώτο της μισό δείχνει τον πατέρα να κρατά στα χέρια του τα δύο παιδιά του κλαίγοντας και στο δεύτερο μισό τον ίδιο πατέρα με την οικογένεια του ολόκληρη μετά την οδύσσεια που πέρασαν. Αυτό δε σημαίνει, όμως, πως εάν μου κάνει κάτι εντύπωση θα το αγνοήσω επιτηδευμένα: Εντός του 2015, από τις θαλάσσιες αφίξεις προσφύγων ή/και μεταναστών (περίπου 380 χιλιάδες συνολικά) το 13% αποτελείτο από παιδιά, το 12% από γυναίκες και το 75% από άνδρες. Δηλαδή έχουμε το 1/4 να αποτελείται από γυναίκες και παιδιά (25%) και τα 3/4 από άνδρες (75%). Εδώ υπάρχει ένα ζήτημα. Το λογικό σχήμα θα ήταν το αντίστροφο (στην περίπτωση των προσφύγων και με βάση το ζήτημα γεννητικότητας). Δηλαδή 75% παιδιά και γυναίκες. Αυτό το δεδομένο εγώ δεν μπορώ να το αποκρύψω επιτηδευμένα.

Η ερμηνεία που δίνεται από το Spiegel (για να δοθεί ερμηνεία σε κάτι πρέπει νωρίτερα να έχει διαπιστωθεί αυτό κάτι - στην Ελλάδα έχουμε πρόβλημα με τις διαπιστώσεις) σε γενικές γραμμές είναι πως οι οικογένειες τους βρίσκονται σε γειτονικές περιοχές της εμπόλεμης χώρας και λόγω έλλειψης χρημάτων είναι αδύνατον όλη η οικογένεια να ξεκινήσει αυτό το ταξίδι. Για αυτό οι άνδρες φεύγουν με το σκεπτικό να μπορέσουν αργότερα να φέρουν τις οικογένειες τους. Το 53% των προαναφερθέντων συνολικών μεγεθών προέρχονται από τη Συρία και το 14% από το Αφγανιστάν (το 67% του συνόλου, δηλαδή, προέρχονται από αυτά τα δύο κατεστραμμένα -μη- κράτη). Όλα τα στοιχεία από UNHCR - The UN Refugee Agency. Στη Γερμανία διαπίστωσαν πως πέρα από την ηγεσία μέσω κανόνων, υπάρχει και η ηγεσία μέσω παραδείγματος. Στο οικονομικό πεδίο εφαρμόζουν την πρώτη. Στο προσφυγικό ανακάλυψαν τη δεύτερη. Και τώρα η Καγκελάριος Merkel βγάζει «selfies» (αυτός είναι ψυχρός -όχι θερμός- λαϊκισμός). Ας είναι καλά η «μαλακή ισχύ» και ο έλεγχος και η διαμόρφωση της «κοινής γνώμης».


Ποια είναι η ιδιαίτερη σημασία της κρίσης του 2008 ως προς τα αποτελέσματα της; Εν συντομία. Ένας άνευ προηγουμένου συνδυασμός, βαθιάς οικονομικής κρίσης μεταξύ των ανεπτυγμένων χωρών και σχετικής οικονομικής σταθερότητας στις αναδυόμενες δυνάμεις, προκάλεσε μια κρίση νομιμοποίησης της διεθνούς χρηματοπιστωτικής τάξης - αλλά και γενικότερα μια κρίση νομιμοποίησης ολόκληρης της διεθνούς τάξης (θεσμών και οργανισμών). Αυτή η κρίση νομιμοποίησης οδήγησε σε μια άνευ προηγουμένου συνεργασία και πύκνωση των σχέσεων μεταξύ των αναδυόμενων δυνάμεων (το λεγόμενο γκρουπ των χωρών B.R.I.C.S -με το οποίο, όχι τυχαία, δεν έχω ασχοληθεί ως γκρούπ αλλά μονάχα ξεχωριστά με κάποιες από τις χώρες που το αποτελούν- είναι ουσιαστικά προϊόν, γέννημα και τέκνο αυτής της κρίσης νομιμοποίησης - γενικότερα, και το γκρούπ των G20 είναι ενδεικτικό ως προς τις παγκόσμιες αλλαγές). Αμφισβητήθηκαν ευθέως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Παγκόσμια Τράπεζα, άρχισαν δυναμικά διεργασίες και συζητήσεις για τη μεταρρύθμιση (και σε αυτό το πλαίσιο το σύνθημα που κυριαρχεί είναι η μεταρρύθμιση) του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών - με τη Βραζιλία και την Ινδία να διεκδικούν θέση στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Γενικότερα αμφισβητήθηκε σχεδόν σε όλη της την έκταση και το βάθος η «δυτική -δηλαδή αμερικανοκεντρική- διεθνής τάξη».

Κρίση νομιμοποίησης, λοιπόν, δεν διέρχεται μονάχα η Ε.Ε, αλλά και ολόκληρη η μεταπολεμική -αμερικανοκεντρική- και μεταδιπολική διεθνής τάξη.


Η υποβάθμιση του εδάφους και του περιβάλλοντος σου και η υποκατάσταση της αγάπης για τον τόπο και τους ανθρώπους του από έναν αόριστο «αμερικανισμό», ψευδο«κοσμοπολιτισμό» (της πλάκας), στενομυαλό «εθνικισμό» ή/και ακαλλιέργητο «ευρωπαϊσμό» (κενό περιεχομένου), γεννά το παγκοσμιοποιητικό κιτς. Γιατί «παγκοσμιοποιητικό κιτς»; Γιατί μονάχα οι κοινωνίες και οι πολιτικές μορφές, τα κράτη και οι πόλεις που θα ανακτήσουν την ιστορική τους κληρονομιά και την πολιτιστική τους ταυτότητα θα μπορέσουν να σταθούν στην εποχής της «παγκοσμιοποίησης» (είναι ο πολιτισμός της κάθε χώρας που διατηρεί το φυσικό της περιβάλλον και την πνευματική της ατμόσφαιρα). Οι υπόλοιπες θα μεταβληθούν σε κουρελούδες και σκουπιδότοπους της.

Σκουπιδότοποι που θα χαρακτηρίζονται από την αποσάθρωση των πολιτειακών λειτουργιών και μηχανισμών, την ανεργία και την κοινωνική αποσύνθεση, την ανάδυση μαφιόζικων συμμοριών, τις δολοφονίες, τα μπραβιλίκια, τις προστασίες και το οργανωμένο έγκλημα. Κουρελούδες που θα χαρακτηρίζονται από τη γκετοποίηση περιοχών και θα μεταβάλλονται σε σκουπιδότοπους που θα κυριαρχεί το λαθρεμπόριο σωμάτων και ψυχών. Κατακερματισμένη κοινωνία, τμηματική κυριαρχία, περιοχές όπου κυριαρχεί ο νόμος και παραδίπλα περιοχές όπου κυριαρχεί ο φόβος, και χωματερές που θα συμμετέχουν σε ένα παγκόσμιο καταμερισμό «κέντρων κράτησης» και θα μεταβάλλονται από ιεραρχικά πεδία σε κατά τόπους πεδία και λωρίδες-ζώνες αναρχίας, από χώρες σε χώρους, από φυσικά τοπία και τοπία πόλεων σε πολτοποιημένες «εδαφικές περιοχές».

Αυτή θα είναι, στην ακραία της αρνητική μορφή, η νεομεσαιωνική «αναπτυξιακή» παγκοσμιοποιητική κουρελού που θα μετατρέπει ανθρωπογεωγραφίες σε υποπροϊόντα του παραγωγισμού και θα κατασκευάζει οικονομικά, πνευματικά, δημογραφικά και εθνογραφικά γκέτο μέσω μπαλωμάτων από επικαλυπτόμενες εξουσίες, παράλληλα επίπεδα κυριαρχίας και πολλαπλής αφοσίωσης. Η κυρίως ειπείν παγκοσμιοποίηση -όχι το σύνθημα- μπορεί να είναι βάλσαμο -εάν την χειριστείς ορθά- και κατάρα -εάν σε παρασύρει το ρεύμα. Ο κίνδυνος είναι ολόκληρες κοινωνίες και πολιτικές μορφές, κράτη και πόλεις να μεταβληθούν σε κουρελούδες, σουρωτήρια, σκουπιδότοπους και χωματερές (τα πρώτα δείγματα τα βλέπουμε ήδη).

Δεν έχουμε πολιτικές και πνευματικές ηγεσίες. Η χώρα στερείται πολιτικού προσωπικού και κεφαλαίου μη αποικιακής ποιότητας. Ο αυτόματος πιλότος συνεχίζεται. Είμαστε απροστάτευτοι.