I
Ο Φασουλής και ο Περικλέτος θα «ανταγωνιστούν» για το ποιος θα είναι ο -κύριος- διαχειριστής του εκφυλισμένου, εκπτωχευμένου και γεμάτου μπαλώματα πολιτικού τοπίου κουρελού-ζόμπι που βρίσκεται σε κατάσταση αποσύνθεσης.
Η διαδικασία, διάσπαση -του ιδίου-, ανακύκλωση -του ιδίου-, ξέπλυμα, αθώωση -του ιδίου- και επανανομιμοποίηση (μετά από την πλήρη ηθική και πολιτική απονομιμοποίηση) -του ιδίου-, συνεχίζεται. Το πολιτικό κεφάλαιο όμως εξαντλήθηκε -εκφυλιζόμενο και ανακυκλούμενο- και δεν διαθέτει εφεδρείες. Η απονομιμοποίηση είναι τεράστια σε έκταση και βάθος και το χαώδες κενό αντιπροσώπευσης θα διευρυνθεί περαιτέρω. Ως πότε θα αντέχουν τα τσιρότα και τα μπαλώματα;
Είναι της μόδας να μιλάμε εις τας Ευρώπας για τη λεγόμενη «διαμοιρασμένη ή κοινή κυριαρχία». Το πρόβλημα όμως είναι το εξής. Όχι μονάχα δεν έχουμε «διαμοιρασμένη ή κοινή» κυριαρχία -σε επίπεδο υπερεθνικό- αλλά έχουμε «διαμοιρασμένη ή κοινή» ευθύνη - σε επίπεδο εθνικό. Έχουμε αποστέρηση κυριαρχίας παράλληλα με διαμοιρασμό της ευθύνης στο εθνικό επίπεδο - δίχως «διαμοιρασμένη ή κοινή» κυριαρχία στο υπερεθνικό επίπεδο. Πιο άνιση και ετεροβαρής σχέση δεν είναι δυνατόν να υπάρξει.
Η «συμμετοχική ή διαμοιρασμένη» ευθύνη με την παράλληλη απομείωση κυριαρχίας συμβάλει στη συνολική υποτίμηση -ή στον εκφυλισμό- της δημοκρατικής λειτουργίας των εθνικών πολιτικών συστημάτων. Η οικονομική -και όχι μόνο- πολιτική των κρατών εξαρτάται και καθορίζεται από εξωγενείς ή εξωεθνικούς παράγοντες που βρίσκονται έξωθεν και άνωθεν της εμβέλειας του δημοκρατικού ελέγχου, της λαϊκής βούλησης, της διαμόρφωσης και άσκησης πολιτικής.
Μιλάμε για ένα καθεστώς ετερονομίας στην πραγματικότητα, καθώς οι κανόνες που καλείται -και είναι αναγκασμένη- να εφαρμόσει κάθε δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση και οι οποίοι της επιβάλλονται είναι πάντα εξωτερικοί ή εξωγενείς από το πεδίο εφαρμογής τους (που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι το «εθνικό». Σημασία δεν έχει ο χαρακτηρισμός όσο η σχέση μεταξύ των επιπέδων κυριαρχίας, ευθύνης, απόφασης, λογοδοσίας και εφαρμογής).
Η ετερονομία αυτή ενισχύει την πολιτική αποξένωση όχι μονάχα στο εθνικό επίπεδο (προς τα κυβερνώντα κόμματα που προσπαθούν να εφαρμόσουν τις άνωθεν και έξωθεν αποφασιζόμενες πολιτικές) αλλά και στο ευρωπαικό επίπεδο στο σύνολο του.
Αυτή η κατάσταση ή διαδικασία είναι μήτρα και γεννήτωρ -ή τροφοδότης- των δυνάμεων που -υποτίθεται πως- επιδιώκει να καταπολεμήσει.
Περισσότερα: 1) Αλλαγή ισορροπίας δυνάμεων ανάμεσα σε υπερεθνικό και εθνικό επίπεδο εντός της Ε.Ε. 2) Επίπεδα. - Τρία επίπεδα και «αριστερά» και «δεξιά»3) Καταγραφή για τα μελλοντικά χρονικά. 4) Προκειμένου «να δοθούν λύσεις». 5) Ο «κεντρισμός» ως οικονομικο-πολιτικός μονόλογος και η πολιτιστική αυτοχθονία ως πολιτική πολυφωνία. Εισαγωγή στις έννοιες του πολιτικού και πολιτιστικού «προστατευτισμού». 6) Σύντομη παρατήρηση Περί κεϋνσιανο-μαρξιστο-φιλελεύθερου υπερεθνισμού (supranationalism) 7) Όσα ωφελούσαν τους ισχυρούς και ιδιοτελείς τα προπαγάνδιζαν οι αφελείς. 8) Με αφορμή μια επισήμανση του Joschka Fischer. Κυριαρχία, ηγεμονία, εθνικό κράτος και «Ευρώπη». 9) Υπερεθνικότητα (supranationalism), διακυβερνητισμός (intergovernmentalism), κυριαρχία (sovereignty) και αυτοδιάθεση (self-determination). Εισαγωγή.
Από τη μια τα «κακά» εθνικά κράτη και από την άλλη οι υπερεθνικοί «άγγελοι». Βολικό παραμυθοαφήγημα, δε λέω, αλλά δεν έχει δράκο (ή μήπως έχει;).
Η πρωτοβουλία της Γερμανίας, για παράδειγμα, ήταν πρωτοβουλία ενός εθνικού κράτους (όσο και εάν προσπάθησαν να την οικειοποιηθούν οπαδοί της υπερεθνικότητας «προκειμένου να δοθούν λύσεις»).
Μελέτησα το κείμενο του Jürgen Habermas με τίτλο Why the Development of the European Union into a Transnational Democracy is Necessary and How it is Possible.
Ο άνθρωπος αυτός είναι πολύ μικρό μέγεθος προκειμένου να αξιώνει να «υπερβεί» τη Γαλλική και την Αμερικανική Επανάσταση (μέσα στο κεφάλι του μπορεί να τις έχει υπερβεί) και να μας οδηγήσει σε μια Υπερθνική Ομοσπονδία. Το σημαντικό όμως δεν είναι αυτό. Το σημαντικό είναι πως υπό τις παρούσες συνθήκες (τώρα!) εάν τεθούν σε εφαρμογή τα πράγματα που προτείνει θα οδηγηθούμε στον όλεθρο. Δεν αντιλαμβάνεται πως οι πειραματισμοί του με «δυαδικές ή διπλές κυριαρχίες» ανάμεσα σε «Ευρωπαίους πολίτες» και «ευρωπαϊκούς λαούς» (κράτη) όπου οι πρώτοι ως σύνολο (500 εκατομμύρια άνθρωποι!) θα εκλέγουν το Κοινοβούλιο και οι δεύτεροι το Συμβούλιο της Ε.Ε, θα έχουν επιπτώσεις; Ξέρετε, υπάρχουν και προσεγγίσεις που ισχυρίζονται πως λόγος κατάρρευσης πολιτικών μορφών -όπως η Ε.Σ.Σ.Δ για παράδειγμα- μπορεί να είναι η μη αποδοχή -από τους λαούς- της αποξένωσης μεταξύ πολιτικής και κοινωνίας. Ας το έχουν αυτό υπόψη τους οι υπερεθνικοί οπαδοί της ομοσπονδιακότητας - αλλά και τα δικά μας φρούτα τώρα με τις εκλογές.
Επειδή η υποκρισία περισσεύει και επειδή μεταξύ στεναχώριας -για όσα συμβαίνουν- και απέχθειας -για όσα διαβάζω- είναι δύσκολο να υπάρξει διαύγεια, απλά παραθέτω τα επόμενα. Ένα έχω να πω. Πολλοί «Ευρωπαίοι πολίτες» έχουν κοντή μνήμη (δεν ξέρω γιατί έχει γίνει το μυαλό τους πολτός). Ας κάνουν την αυτοκριτική τους. Ποια ήταν η στάση τους στην αρχή της σύγκρουσης στη Συρία; Είχαν κυκλοφορήσει ακόμα και βιντεάκια στο you tube που επιδίωκαν να συνδέσουν τα γεγονότα στη Συρία με τις αραβικές -λεγόμενες- ανοίξεις. Χρησιμοποιήθηκε η εικόνα ενός πατέρα να κρατά το νεκρό παιδί του στα χέρια του -η οποία εικόνα ήταν από σεισμό στο Ιράν- που αποδόθηκε σε βομβαρδισμούς του καθεστώτος Άσαντ. Τους «150» νεκρούς τους θυμάστε που οδήγησαν στην «κόκκινη γραμμή»;
Δεν έχουμε όλοι κοντή μνήμη. Όπου δεν υπάρχει όνομα οι σχολιασμοί είναι δικοί μου.
Ο α λα καρτ και κατόπιν εορτής χουμανιταριασμός είναι η μάσκα του υποκριτή ανεύθυνου που έχει κοντή μνήμη και νομιμοποιεί ελαφρά τη καρδία καταστροφές ολόκληρων κοινωνιών για να έρθει μετά να το παίζει ηθικό-δημοδιδάσκαλος.
Για να μην συμβαίνουν τα ανείπωτα, ας φροντίσουν να κοιταχτούν ορισμένοι στον καθρέφτη κάνοντας την αυτοκριτική τους προκειμένου να υπευθυνοποιηθούν και ας γίνουν ιδιαίτερα κριτικοί και προσεχτικοί με τη νομιμοποίηση της εξωτερικής πολιτικής των χωρών τους (τα μαζικά κύματα ανθρώπων της συγκεκριμένης περιόδου ουδεμία σχέση έχουν με την κλασική μετανάστευση, είναι αποτέλεσμα της καταστροφής κρατών και της μετατροπής τους από χώρες σε χώρους - δεν μιλάμε απλά για πόλεμο ή επανάσταση αλλά για άλλης τάξεως φαινόμενα). Ολόκληρες κοινωνίες δεν είναι παιχνιδάκια προς κατανάλωση. Και από αρχαιοτάτων χρόνων η σκύλευση -ή η εργαλειοποίηση- των νεκρών αποτελεί απορριπτέα πράξη και θεωρείται προσβλητική σε όλους τους πολιτισμούς (ο «πολιτισμός» του χουμανιταριασμού είναι ο μόνος που διαφοροποιείται).
Δεν έχουμε όλοι κοντή μνήμη.
Η μνήμη εξανθρωπίζει.
Περισσότερα: 1) Εξωτερικές ροές και εσωτερική απίσχνανση. 2) Πλανήτης Ελλάδα σε νέες περιπέτειες... I) Παγκόσμιες διακρίσεις II) Ανησυχητική επισήμανση-υπενθύμιση περί ηθικής και ασφάλειας και III) Η ωραία μας γειτονιά ή πως είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα. 3) Global Governance (Παγκόσμια Διακυβέρνηση) και κυριαρχία. Εισαγωγή. 4) Εξαΰλωση, καταστροφή και κατακερματισμός εθνοκρατικών σχηματισμών και επανασύσταση παλαιοαυτοκρατορικών δομών με «νέα» μορφή. 5) Πεδία αποσταθεροποίησης και Ελλάδα.
Η διαδικασία, διάσπαση -του ιδίου-, ανακύκλωση -του ιδίου-, ξέπλυμα, αθώωση -του ιδίου- και επανανομιμοποίηση (μετά από την πλήρη ηθική και πολιτική απονομιμοποίηση) -του ιδίου-, συνεχίζεται. Το πολιτικό κεφάλαιο όμως εξαντλήθηκε -εκφυλιζόμενο και ανακυκλούμενο- και δεν διαθέτει εφεδρείες. Η απονομιμοποίηση είναι τεράστια σε έκταση και βάθος και το χαώδες κενό αντιπροσώπευσης θα διευρυνθεί περαιτέρω. Ως πότε θα αντέχουν τα τσιρότα και τα μπαλώματα;
II
Αποεθνικοποίηση κυριαρχίας και εθνικοποίηση ευθύνης
Είναι της μόδας να μιλάμε εις τας Ευρώπας για τη λεγόμενη «διαμοιρασμένη ή κοινή κυριαρχία». Το πρόβλημα όμως είναι το εξής. Όχι μονάχα δεν έχουμε «διαμοιρασμένη ή κοινή» κυριαρχία -σε επίπεδο υπερεθνικό- αλλά έχουμε «διαμοιρασμένη ή κοινή» ευθύνη - σε επίπεδο εθνικό. Έχουμε αποστέρηση κυριαρχίας παράλληλα με διαμοιρασμό της ευθύνης στο εθνικό επίπεδο - δίχως «διαμοιρασμένη ή κοινή» κυριαρχία στο υπερεθνικό επίπεδο. Πιο άνιση και ετεροβαρής σχέση δεν είναι δυνατόν να υπάρξει.
Η «συμμετοχική ή διαμοιρασμένη» ευθύνη με την παράλληλη απομείωση κυριαρχίας συμβάλει στη συνολική υποτίμηση -ή στον εκφυλισμό- της δημοκρατικής λειτουργίας των εθνικών πολιτικών συστημάτων. Η οικονομική -και όχι μόνο- πολιτική των κρατών εξαρτάται και καθορίζεται από εξωγενείς ή εξωεθνικούς παράγοντες που βρίσκονται έξωθεν και άνωθεν της εμβέλειας του δημοκρατικού ελέγχου, της λαϊκής βούλησης, της διαμόρφωσης και άσκησης πολιτικής.
Μιλάμε για ένα καθεστώς ετερονομίας στην πραγματικότητα, καθώς οι κανόνες που καλείται -και είναι αναγκασμένη- να εφαρμόσει κάθε δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση και οι οποίοι της επιβάλλονται είναι πάντα εξωτερικοί ή εξωγενείς από το πεδίο εφαρμογής τους (που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι το «εθνικό». Σημασία δεν έχει ο χαρακτηρισμός όσο η σχέση μεταξύ των επιπέδων κυριαρχίας, ευθύνης, απόφασης, λογοδοσίας και εφαρμογής).
Η ετερονομία αυτή ενισχύει την πολιτική αποξένωση όχι μονάχα στο εθνικό επίπεδο (προς τα κυβερνώντα κόμματα που προσπαθούν να εφαρμόσουν τις άνωθεν και έξωθεν αποφασιζόμενες πολιτικές) αλλά και στο ευρωπαικό επίπεδο στο σύνολο του.
Αυτή η κατάσταση ή διαδικασία είναι μήτρα και γεννήτωρ -ή τροφοδότης- των δυνάμεων που -υποτίθεται πως- επιδιώκει να καταπολεμήσει.
Περισσότερα: 1) Αλλαγή ισορροπίας δυνάμεων ανάμεσα σε υπερεθνικό και εθνικό επίπεδο εντός της Ε.Ε. 2) Επίπεδα. - Τρία επίπεδα και «αριστερά» και «δεξιά»3) Καταγραφή για τα μελλοντικά χρονικά. 4) Προκειμένου «να δοθούν λύσεις». 5) Ο «κεντρισμός» ως οικονομικο-πολιτικός μονόλογος και η πολιτιστική αυτοχθονία ως πολιτική πολυφωνία. Εισαγωγή στις έννοιες του πολιτικού και πολιτιστικού «προστατευτισμού». 6) Σύντομη παρατήρηση Περί κεϋνσιανο-μαρξιστο-φιλελεύθερου υπερεθνισμού (supranationalism) 7) Όσα ωφελούσαν τους ισχυρούς και ιδιοτελείς τα προπαγάνδιζαν οι αφελείς. 8) Με αφορμή μια επισήμανση του Joschka Fischer. Κυριαρχία, ηγεμονία, εθνικό κράτος και «Ευρώπη». 9) Υπερεθνικότητα (supranationalism), διακυβερνητισμός (intergovernmentalism), κυριαρχία (sovereignty) και αυτοδιάθεση (self-determination). Εισαγωγή.
III
Κάποια στιγμή θα πρέπει να τεθούν ορισμένα ζητήματα σε βάση πολιτική και όχι μονάχα στο πεδίο της διαμόρφωσης της «κοινής γνώμης». Η μεταναστευτική πολιτική της Ε.Ε σε συνδυασμό με -τις συνολικότερες πελαγοδρομήσεις της και- τις μαζικές μετακινήσεις ανθρώπων ενισχύουν την κρίση νομιμοποίησης της Ε.Ε (αρκετοί ανησυχούν περισσότερο και άμεσα γι΄αυτή την κρίση και μονάχα έμμεσα για το «μεταναστευτικό» ανθρωπιστικά). Θα πρέπει όμως να αναληφθούν ορισμένες ευθύνες. Οι άνθρωποι αυτοί προσπαθούν πάνω από μια δεκαετία να δημιουργήσουν μια κοινή ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική. Δεν τα έχουν καταφέρει. Και έτσι, τα εθνικά κράτη επωμίζονται τα βάρη -και μεταβάλλονται σε κουβαλητές- των επιπτώσεων της αποτυχίας και των πειραματισμών των υπερεθνικών οπαδών της ομοσπονδιακότητας. Δεν είναι δυνατόν, οι ευθύνες, οι κριτικές, τα βάρη, οι πολεμικές, οι πολιτικές φθορές να μετατίθενται στο επίπεδο των εθνικών πολιτικών συστημάτων και το υπερεθνικό επίπεδο να βρίσκεται στο απυρόβλητο.Από τη μια τα «κακά» εθνικά κράτη και από την άλλη οι υπερεθνικοί «άγγελοι». Βολικό παραμυθοαφήγημα, δε λέω, αλλά δεν έχει δράκο (ή μήπως έχει;).
Η πρωτοβουλία της Γερμανίας, για παράδειγμα, ήταν πρωτοβουλία ενός εθνικού κράτους (όσο και εάν προσπάθησαν να την οικειοποιηθούν οπαδοί της υπερεθνικότητας «προκειμένου να δοθούν λύσεις»).
Μελέτησα το κείμενο του Jürgen Habermas με τίτλο Why the Development of the European Union into a Transnational Democracy is Necessary and How it is Possible.
Ο άνθρωπος αυτός είναι πολύ μικρό μέγεθος προκειμένου να αξιώνει να «υπερβεί» τη Γαλλική και την Αμερικανική Επανάσταση (μέσα στο κεφάλι του μπορεί να τις έχει υπερβεί) και να μας οδηγήσει σε μια Υπερθνική Ομοσπονδία. Το σημαντικό όμως δεν είναι αυτό. Το σημαντικό είναι πως υπό τις παρούσες συνθήκες (τώρα!) εάν τεθούν σε εφαρμογή τα πράγματα που προτείνει θα οδηγηθούμε στον όλεθρο. Δεν αντιλαμβάνεται πως οι πειραματισμοί του με «δυαδικές ή διπλές κυριαρχίες» ανάμεσα σε «Ευρωπαίους πολίτες» και «ευρωπαϊκούς λαούς» (κράτη) όπου οι πρώτοι ως σύνολο (500 εκατομμύρια άνθρωποι!) θα εκλέγουν το Κοινοβούλιο και οι δεύτεροι το Συμβούλιο της Ε.Ε, θα έχουν επιπτώσεις; Ξέρετε, υπάρχουν και προσεγγίσεις που ισχυρίζονται πως λόγος κατάρρευσης πολιτικών μορφών -όπως η Ε.Σ.Σ.Δ για παράδειγμα- μπορεί να είναι η μη αποδοχή -από τους λαούς- της αποξένωσης μεταξύ πολιτικής και κοινωνίας. Ας το έχουν αυτό υπόψη τους οι υπερεθνικοί οπαδοί της ομοσπονδιακότητας - αλλά και τα δικά μας φρούτα τώρα με τις εκλογές.
IV
Δεν έχουμε όλοι κοντή μνήμη. Το θέμα είναι να αντλείς διδάγματα που σε βοηθούν να έχεις μια υπεύθυνη στάση.Επειδή η υποκρισία περισσεύει και επειδή μεταξύ στεναχώριας -για όσα συμβαίνουν- και απέχθειας -για όσα διαβάζω- είναι δύσκολο να υπάρξει διαύγεια, απλά παραθέτω τα επόμενα. Ένα έχω να πω. Πολλοί «Ευρωπαίοι πολίτες» έχουν κοντή μνήμη (δεν ξέρω γιατί έχει γίνει το μυαλό τους πολτός). Ας κάνουν την αυτοκριτική τους. Ποια ήταν η στάση τους στην αρχή της σύγκρουσης στη Συρία; Είχαν κυκλοφορήσει ακόμα και βιντεάκια στο you tube που επιδίωκαν να συνδέσουν τα γεγονότα στη Συρία με τις αραβικές -λεγόμενες- ανοίξεις. Χρησιμοποιήθηκε η εικόνα ενός πατέρα να κρατά το νεκρό παιδί του στα χέρια του -η οποία εικόνα ήταν από σεισμό στο Ιράν- που αποδόθηκε σε βομβαρδισμούς του καθεστώτος Άσαντ. Τους «150» νεκρούς τους θυμάστε που οδήγησαν στην «κόκκινη γραμμή»;
Δεν έχουμε όλοι κοντή μνήμη. Όπου δεν υπάρχει όνομα οι σχολιασμοί είναι δικοί μου.
30/8/2013
Παρατήρησε τώρα με τη Συρία, κανείς δεν ασχολείται μαζί της, την έχουν αφήσει εκεί στη γωνιά της.
10/9/2013
Η διοίκηση Obama ήθελε να πείσει τη διεθνή κοινότητα και να αντλήσει νομιμοποίηση για την απόφαση της να ''τιμωρήσει''το καθεστώς της Συρίας για τη χρήση χημικών - κατά τον ισχυρισμό της. Τελικά, αφού δεν κατάφερε ούτε να πείσει τη διεθνή κοινότητα, ούτε να αντλήσει νομιμοποίηση, όχι μονάχα διεθνώς, αλλά ούτε καν στο εσωτερικό της'«έπεισε» το συριακό καθεστώς. Κάτι είναι κι αυτό...
11/9/2013
''Εάν ανησυχούσαμε τόσο για το γεγονός ότι άνθρωποι σκοτώνονται, έπρεπε να έχουμε επεμβει εδώ και πολύ καιρό στη Συρία. Και, φυσικά, δεν το κάναμε επειδή δεν θέλουμε να βρεθούμε στη μέση μιας κατάστασης που δεν έχουμε κανέναν τρόπο να την διορθώσουμε... Και η ιδέα ότι τα χημικά όπλα αλλάξαν ξαφνικά τη φύση του παιχνιδιού και επομένως πρέπει να αναμιχθούμε, νομίζω, είναι ένα αληθοφανές (και όχι αληθινό) επιχείρημα''. - Τζ. Μερσχάιµερ
''Αυτό που δεν πήγε καλά ήταν η επίθεση στο Ιράκ, η οποία βασίστηκε σε εσφαλμένες υποθέσεις, και που έχει δημιουργήσει μια κατάσταση που είναι πολύ ασταθής και συνεχίζει να επιδεινώνεται. Η παρέμβαση στη Λιβύη από τους Βρετανούς και τους Γάλλους, με εμάς από πίσω, επίσης δεν πήγε καλά, και οι Γάλλοι και οι Βρετανοί δεν υπήρξαν ιδιαίτερα αποτελεσματικοί. Τώρα οδηγούμαστε προς μια παρόμοια αλλά πιο επικίνδυνη κατάσταση στη Συρία. Διότι η Συρία είναι συνδεδεμένη με το Ιράν και αυτό εγκυμονεί κινδύνους για την παγκόσμια οικονομία... συμμετέχουμε ουσιαστικά σε μια μαζική προπαγάνδα, απεικονίζοντας αυτό τον πόλεμο ως δημοκρατικό. Ποιος μάχεται για τη δημοκρατία; Το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία μάχονται για τη δημοκρατία; Αυτός είναι ένας οργισμένος σεκταριστικός πόλεμος, με μεγάλη βαρβαρότητα και από τις δύο πλευρές. Και επαναλαμβάνω, οι 93 χιλιάδες που σκοτώθηκαν στον εμφύλιο πόλεμο, δεν σκοτώθηκαν απλά από το Συριακό καθεστώς. Υπάρχουν δύο πλευρές σε αυτή την προσπάθεια, και καμιά δεν είναι ιδιαίτερα ελκυστική. Ο κίνδυνος είναι η κλιμάκωση να ξεφύγει από τον έλεγχό μας, σε αντίθεση με τον έλεγχο που είχαμε στη Βοσνία... Βρισκόμαστε σε μια ασαφή κατάσταση σύγχυσης επειδή ούτε καν γνωρίζουμε εάν αυτά τα γεγονότα, στα οποία σκοτώθηκαν 100 ή 150 άνθρωποι, προηγήθηκαν ή ακολούθησαν της αποκαλούμενης «κόκκινης γραμμής» του Obama. Και γιατί ο Πρόεδρος μίλησε για αυτή την συγκεκριμένη κόκκινη γραμμή; Πάνω σε ποια βάση; Υπό ποια στρατηγική έννοια σκέφτηκε;'' - Ζ. Μπρεζίνσκι
4/10/2013
όλο αυτό που γίνεται στη Συρία είναι μια πλήρης και παρανοϊκή καταστροφή της που δεν έχει κανένα νόημα για τους Σύριους τους ίδιους και πρέπει να σταματήσει - κανένας δεν προτιμά τους τζιχαντιστές ή τους χρηματοδοτούμενους «ισλαμιστές μαχητές της ελευθερίας» από τον Άσαντ, ούτε καν όσοι Σουνίτες Σύριοι Άραβες αποζητούν εκδίκηση από τον Άσαντ... Το να βλέπεις μονάχα τη μια πλευρά σε όλα αυτά και όχι και άλλες δεν σε καθιστά «καλό» και υποστηρικτή των δυνάμεων της «προόδου» αλλά οικειοθελώς τυφλό, ώστε να κοιμάσαι άνετα τα βράδια με τη συνείδηση σου ήσυχη πως ανήκεις στους «καλούς».
18/1/2014
Ο Barack Obama, σε μια εμφανώς αμυντική του δήλωση, είπε «δεν έθεσα εγώ κόκκινες γραμμές, αλλά ''ο κόσμος''» και αναφέρθηκε στις διεθνείς συνθήκες, μονάχα που ξέχασε να συμπληρώσει πως αυτός, και όχι ''ο κόσμος'', ήταν που πριν λίγους μήνες είπε πως «για τις Η.Π.Α, η χρήση χημικών είναι κόκκινη γραμμή»'συνέχισε κάνοντας ένα ακόμη λάθος αναφερόμενος στη διεθνή κοινότητα, δηλαδή στους συμμάχους του, μονάχα που, τουλάχιστον αυτή την περίοδο, ούτε οι σύμμαχοι του είναι πρόθυμοι να τον ακολουθήσουν, ούτε η διεθνής κοινότητα είναι τσιφλίκι των Η.Π.Α.
12/6/2014
Αυτές οι νοοτροπίες και αυτές οι «απελεύθερώσεις» των «φυσικών ατόμων» ριζοσπαστικοποιούν, δίνουν λόγο ύπαρξης στους ακραίους ισλαμιστές. Όπου εμπλέκονται δημιουργούν «μαύρες τρύπες». Λιβύη, Συρία, Ιράκ (στις δύο τελευταίες χώρες είναι γνωστό πως οι τρελαμένοι θέλουν να εγκαθιδρύσουν ψευτοχαλιφάτο - αυτή την προσπάθεια παρακολουθούμε τους τελευταίους μήνες). Κανένας, από όσους χειροκροτούσαν για την επέμβαση στη Λιβύη, δεν γνωρίζει τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στη Λιβυή. Τι σημασία έχει;...
14/6/2014
Μέχρι και πριν τα αναπάντεχα γεγονότα στη Συρία (δηλαδή την μη αυτονόητη ή εύκολη αλλαγή καθεστώτος την οποία ανέμεναν και για την οποία διαψεύσθηκαν) ο στόχος ήταν το Ιράν. Λόγω των γεγονότων στη Συρία και της επικινδυνότητας... αλλά κυρίως λόγω του κουρδικού, απ'ότι φαίνεται αποφάσισαν να ασκήσουν μια πιο «ορθολογική» πολιτική με το εν λόγω κράτος, το Ιράν... καθώς σε λίγο καιρό με όλα όσα συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή, το Ιράν θα φαντάζει μετριοπαθές! και όαση σταθερότητας.
20/6/2014
Τίθεται ένα πολιτικό ζήτημα. Η κατάρρευση της διάκρισης ιδιωτικής και δημόσιας σφαίρας έχει αντιστοιχία με την εισροή του άναρχου πεδίου σε ένα ιεραρχικό πεδίο και τη μεταβολή του τελευταίου σε πεδίο αναρχίας - το ίδιο μπορούμε να παρατηρήσουμε στη Συρία και το Ιράκ αυτή την περίοδο με την μεταβολή τους από χώρες σε χώρους, από κράτη σε εδαφικές περιοχές. Ένα ακόμα φαινόμενο κατάρρευσης της ιδιωτικής και της δημόσιας σφαίρας είναι η κατάλυση των ορίων ανάμεσα σε απώλειες άμαχων και μάχιμων και η νομιμοποίηση τους μέσω φρασεολογιών περί «παράπλευρων απωλειών».
6/7/2014
Το «Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και την Λεβαντίνη» (που νωρίτερα αποκαλείτο «Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και την Συρία») αποτελεί την μετάσταση στο συριακό έδαφος μιας ισλαμιστικής εξτρεμιστικής οργάνωσης που δημιουργήθηκε το 2004 στο Ιράκ. - Ι. Μάζης (Θυμίζω πως ένα χρόνο πριν, το 2003, έγινε ο -δεύτερος- πόλεμος στο Ιράκ υπό την ονομασία ''Operation Iraqi Freedom'')
Η παλιά Μέση Ανατολή που δημιουργήθηκε από τα απομεινάρια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μετά τον Α'Παγκόσμιο Πόλεμο καταρρέει, γεγονός που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις ενέργειες των ΗΠΑ στην περιοχή αυτή. - Γ. Φίσερ
26/7/2014
Δυστυχώς, μόλις άρχισαν τα γεγονότα στη Συρία, λίγους μήνες μετά από τα γεγονότα στη Λιβύη, είχα γράψει πως θα δημιουργηθούν δύο μαύρες τρύπες (ήταν οι μόνες δύο -παραλιακές- χώρες της Μεσογείου που δεν είχαν έμμεση, άμεση ή οποιαδήποτε συνεργασία/επαφή με το ΝΑΤΟ).
2/8/2014
Ο «Πόλεμος ή η σύγκρουση των πολιτισμών» έχει ξεκινήσει και το άλλο όνομα του είναι «μαύρες τρύπες» ή «βαλκανοποίηση» ή «αναρχία και κατάλυση κοινωνικών δομών». Πρώτη μαύρη τρύπα η Λιβύη, επόμενη η Συρία, τώρα το Ιράκ. Στο Βορρά η Ουκρανία. Πρώτη και «καλύτερη» βέβαια ήταν η Πρώην Γιουγκοσλαβία.
10/10/2014
...η αναισθησία είναι γενικό φαινόμενο στις κοινωνίες μας και στην περίπτωση των συγκεκριμένων πολέμων -οι οποίοι είναι όλοι «εσωτερικοί»- προϋπήρχε της αισθητικοποίησης. Όσα κανιβαλικά συνέβαιναν στη Συρία δεν συγκινούσαν, αργότερα άρχισαν να συγκινούν... στη Συρία είχαμε σχεδόν 200 χιλιάδες νεκρούς και περίπου 3 εκατομμύρια πρόσφυγες πριν αρχίσει η «κοινή γνώμη» να συγκινείται ή μάλλον πριν την κάνουν να συγκινηθεί.
Ο α λα καρτ και κατόπιν εορτής χουμανιταριασμός είναι η μάσκα του υποκριτή ανεύθυνου που έχει κοντή μνήμη και νομιμοποιεί ελαφρά τη καρδία καταστροφές ολόκληρων κοινωνιών για να έρθει μετά να το παίζει ηθικό-δημοδιδάσκαλος.
Για να μην συμβαίνουν τα ανείπωτα, ας φροντίσουν να κοιταχτούν ορισμένοι στον καθρέφτη κάνοντας την αυτοκριτική τους προκειμένου να υπευθυνοποιηθούν και ας γίνουν ιδιαίτερα κριτικοί και προσεχτικοί με τη νομιμοποίηση της εξωτερικής πολιτικής των χωρών τους (τα μαζικά κύματα ανθρώπων της συγκεκριμένης περιόδου ουδεμία σχέση έχουν με την κλασική μετανάστευση, είναι αποτέλεσμα της καταστροφής κρατών και της μετατροπής τους από χώρες σε χώρους - δεν μιλάμε απλά για πόλεμο ή επανάσταση αλλά για άλλης τάξεως φαινόμενα). Ολόκληρες κοινωνίες δεν είναι παιχνιδάκια προς κατανάλωση. Και από αρχαιοτάτων χρόνων η σκύλευση -ή η εργαλειοποίηση- των νεκρών αποτελεί απορριπτέα πράξη και θεωρείται προσβλητική σε όλους τους πολιτισμούς (ο «πολιτισμός» του χουμανιταριασμού είναι ο μόνος που διαφοροποιείται).
Δεν έχουμε όλοι κοντή μνήμη.
Η μνήμη εξανθρωπίζει.
Περισσότερα: 1) Εξωτερικές ροές και εσωτερική απίσχνανση. 2) Πλανήτης Ελλάδα σε νέες περιπέτειες... I) Παγκόσμιες διακρίσεις II) Ανησυχητική επισήμανση-υπενθύμιση περί ηθικής και ασφάλειας και III) Η ωραία μας γειτονιά ή πως είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα. 3) Global Governance (Παγκόσμια Διακυβέρνηση) και κυριαρχία. Εισαγωγή. 4) Εξαΰλωση, καταστροφή και κατακερματισμός εθνοκρατικών σχηματισμών και επανασύσταση παλαιοαυτοκρατορικών δομών με «νέα» μορφή. 5) Πεδία αποσταθεροποίησης και Ελλάδα.