Όσα ωφελούσαν τους ισχυρούς και ιδιοτελείς τα προπαγάνδιζαν -και τώρα τα «λούζονται»- οι αφελείς (μονάχα που πήραν και άλλους στο λαιμό τους). Ας μην ξαφνιάζονται και ας μην κάνουν τους ανήξερους λοιπόν ορισμένοι οπαδοί της μετα-κυριαρχίας και του «κοσμοπολιτισμού» (sic). Τα αγνόησαν ή επιτηδευμένα τα προσπέρασαν παλαιότερα. Ας τα μελετήσουν και ας προβληματιστούν, τουλάχιστον τώρα. Τα παρακάτω γράφονταν στα τέλη της δεκαετίας του 1970:
Αν μια παγκόσμια κυβέρνηση ή μια νέα μεσαιωνική τάξη [New medievalism]με την οποία αντιπαραθέτουμε το σύστημα κρατών είναι αυτή που θεωρούμε ότι παρέχει όχι μόνο ειρήνη και ασφάλεια αλλά και οικονομική και κοινωνική δικαιοσύνη σε παγκόσμια κλίμακα, τότε βέβαια το σύστημα κρατών είναι δυσλειτουργικό ως διαφορετικό από αυτή... το επιχείρημα που παραθέσαμε παραβλέπει τον θετικό ρόλο που παίζει το σύστημα κρατών ως οχύρωμα εναντίον της δημιουργίας μεγαλύτερης κοινωνικής και οικονομικής αδικίας από ό,τι θα υπήρχε σε διαφορετική περίπτωση. Δεν είναι τυχαίο ότι οι υποστηρικτές της παγκόσμιας κυβέρνησης ή της ενίσχυσης των παγκόσμιων θεσμών προέρχονται από τις πλουσιότερες και τις ισχυρότερες χώρες, ενώ οι χώρες... του Τρίτου Κόσμου επιμένουν περισσότερο στη διατήρηση της κρατικής κυριαρχίας.
Οι πιο φτωχές και πιο αδύναμες χώρες θεωρούν ότι μια κίνηση τώρα προς μια παγκόσμια κυβέρνηση ή κάποια άλλη εναλλακτική οικουμενική τάξη θα ήταν πιθανόν να έχει ως αποτέλεσμα όχι την ανακατανομή των οικονομικών πόρων προς όφελος τους αλλά μάλλον τη σταθεροποίηση της υπάρχουσας κατανομής πόρων, αν όχι μια δυσμενή γι'αυτές ανακατανομή [Δ`~.: Αυτός είναι ο λόγος που στη σχέση «Δύσης-Υπολοίπων» (The West and the Rest), η «Δύση» πρεσβεύει την -άνωθεν και έξωθεν οντοτήτων- υπερεθνικότητα (supranationalism) και οι «υπόλοιποι» τον -μεταξύ οντοτήτων, εθνών ή κρατών- διακυβερνητισμό (intergovernmentalism)]. Θεωρούν τον θεσμό της κρατικής κυριαρχίας ως έναν θεσμό που παρέχει μια προστασία εναντίον της προσπάθειας των πιο ισχυρών κρατών να αποσπάσουν από αυτές τον έλεγχο των οικονομικών πόρων που έχουν σήμερα [Δεν υπάρχει μονάχα η σχέση παγκόσμιου Βορρά και Νότου, αλλά και η ευρωπαϊκή αντίστοιχη]. Μέσω της δημιουργίας κυρίαρχων κρατών ενάντια στη βούληση των αποικιοκρατικών δυνάμεων και μέσω της υπεράσπισης αυτών των κυρίαρχων κρατών εναντίον της εισβολής ή της διείσδυσης σε αυτά των λεγόμενων «νεοαποικιοκρατικών» δυνάμεων τα πιο φτωχά και αδύναμα έθνη μπόρεσαν να επιτύχουν κάποιο βαθμό διεθνούς δικαιοσύνης για τα ίδια και σε ορισμένες περιπτώσεις ανθρώπινης δικαιοσύνης για τους κατοίκους τους.
