Εκβιαστικά διλήμματα, διπολισμοί και επιπτώσεις
Να μου το θυμηθείτε, έγραφα στα τέλη του περασμένου μήνα: Το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή», εάν συνεχιστεί αυτή η αδιέξοδη πορεία, θα μετασχηματιστεί στο δίλημμα «Καθεστώς αποικιοποίησης-κηδεμόνευσης ή “Grexit”».
Από το 2010 έως το 2015, περίοδος -του καθεστώτος συντεταγμένης χρεωκοπίας- που αποτελεί και την τελευταία φάση ενός ιστορικού κύκλου, η μορφή πολιτικής ηγεμονίας και νομιμοποίησης στην Ελλάδα, έχει -γίνει προσπάθεια να- οριστεί από τα εξής τρία δίπολα: 1ο) «μνημόνιο ή αντιμνημόνιο», 2ο) «ευρώ ή δραχμή», και, τέλος, το υπό διαμόρφωση 3ο) «καθεστώς αποικιοποίησης-κηδεμόνευσης ή “Grexit”». Ή, για να το θέσω διαφορετικά, ως θέσεις, «μνημόνιο πάση θυσία», «ευρώ πάση θυσία» και, «καθεστώς αποικιοποίησης-κηδεμόνευσης πάση θυσία» (ή «αποτροπή του “Grexit” πάση θυσία»).
Υπάρχει μια εσωτερική λογική συνοχή στην εξέλιξη των τριών αυτών διλημμάτων-διπολισμών (δες επίλογο). Γύρω από αυτά τα βασικά δίπολα, αναπτύχθηκαν και άλλα επιμέρους που λειτούργησαν υποστηρικτικά. Έτσι στις αρχές Ιουλίου έγραφα:
Αυτά είναι -κάποια από- τα δίπολα μέσω των οποίων προσπάθησε να νομιμοποιηθεί πολιτικά και να ασκήσει ηγεμονία το καθεστώς της μεταπτωχευμένης Ελλάδας. Το τελευταίο χρονικά δίπολο, «καθεστώς αποικιοποίησης-κηδεμόνευσης ή “Grexit”», δεν έχει γίνει ακόμα ευρέως αντιληπτό και ευκρινές. Θα γίνει τους επόμενους μήνες.
Το γεγονός πως ουδείς εκ των τελευταίων τριών εκλεγμένων πρωθυπουργών έχει καταφέρει να ολοκληρώσει τη θητεία του, από μόνο του μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως το πολιτικό έδαφος για το 2010 προετοιμάστηκε το 2007 (αποτέλεσμα της συσσώρευσης σκανδάλων και της μη κάθαρσης της περιόδου 1999-2007). Μετά τους Καραμανλή, Παπανδρέου και Σαμαρά, έγραφα, ο Τσίπρας αργά ή γρήγορα θα έχει την ίδια τύχη. Οι επιπτώσεις της θέσης «μνημόνιο πάση θυσία» (και η πιθανότητα διενέργειας δημοψηφίσματος) εξαΰλωσαν τον Παπανδρέου. Οι επιπτώσεις της θέσης «ευρώ πάση θυσία» εξαΰλωσαν τον Σαμαρά. Ο Τσίπρας κλήθηκε, και θα κληθεί να αντιμετωπίσει τεράστια διλήμματα το επόμενο χρονικό διάστημα. Η διαφορά, σε σχέση με τους προηγούμενους, είναι πως έχει την πολυτέλεια να επιλέξει. Για παράδειγμα, κατάφερε εκεί που απέτυχε ο Παπανδρέου. Δηλαδή, στην επανανομιμοποίηση του και στη διεύρυνση της κυριαρχίας του στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό μέσω μιας προσπάθειας παγίδευσης των πολιτών, δηλαδή μέσω του δημοψηφίσματος. Εφόσον επιλέξει τον δρόμο της εσωτερικής διαχείρισης ενός «καθεστώτος αποικιοποίησης-κηδεμόνευσης πάση θυσία» θα εξαϋλωθεί και αυτός με τη σειρά του.
Δεν υπάρχει τρόπος να αποφευχθούν οι επιπτώσεις των θέσεων «μνημόνιο πάση θυσία», «ευρώ πάση θυσία», «καθεστώς αποικιοποίησης-κηδεμόνευσης πάση θυσία» (ή «αποφυγή του “Grexit” πάση θυσία»).
Η προσπάθεια «κεντροποίησης» και «ηγετοποίησης» του Τσίπρα από το κομματοκρατικό και μηντιακό σύστημα (λόγω της πιθανότητας συστράτευσης, έστω και έμμεσα έστω και ντροπαλά... μαζί του/πίσω του), ασφαλώς και δεν είναι τυχαία. Η προσπάθεια δημιουργίας ενός πιθανού «τσιπρισμού», ως νέου «κεντρισμού», μπορεί να μην ολοκληρωθεί για πολλούς λόγους. Ένας μονάχα από αυτούς είναι πως δεν υπάρχει η πρώτη ύλη οικοδόμησης του. Θα είναι ένα «Κέντρο», που θα κρύβει την κενότητα και την ανυπαρξία περιεχομένου του πίσω από ένα πρόσωπο.
Σε αυτό το σημείο, θα έπρεπε να διατυπώσω τη θέση μου με σαφή και αναλυτικό τρόπο για το τι ακριβώς θεωρώ πως είναι «Κέντρο». Δεν είναι όμως δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο σε αυτό το σημείωμα. Εν τάχει. Διαφωνώ με την κυρίαρχη άποψη που ισχυρίζεται πως το «Κέντρο» είναι κάτι άοσμο και άχρωμο. «Κέντρο» είναι η ηγεμονική ιδεολογία και κυρίαρχη συναίνεση, γύρω από την οποία αντλεί τη λογική και τη ταυτότητα του το πολιτικού σύστημα, τα κόμματα τα ιδεολογικά τους περιεχόμενα, και η χώρα τη στρατηγική της. «Κέντρο» ήταν στην Ελλάδα, για περίπου έναν αιώνα, ο Βενιζελισμός. Ο Βενιζελισμός, δηλαδή το «Κέντρο», πέθανε στην Ελλάδα την ίδια στιγμή που πέθανε ο Κεμαλισμόςστη Τουρκία (πολλοί αριστεροδεξιοί στεναχωρήθηκαν στην Ελλάδα με αυτή την εξέλιξη). Η Ελλάδα, ουσιαστικά, δεν έχει «Κέντρο» εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα. Η, μετά την «οικονομική κρίση», κατάρρευση και γύμνια του «Κέντρου» είναι απλά η φανέρωση αυτής της κατάστασης. Δεν υπάρχει ενδογενής δυνατότητα ανασύστασης του «Κέντρου» με βάση τα μέχρι στιγμής δεδομένα, τα υπάρχοντα υλικά και τα πνευματικά, κοινωνικά και υπαρξιακά ερείπια που αφήνει πίσω του το καθεστώς. Δεν υπάρχει το πολιτισμικό, πνευματικό, ή ιδεολογικό αν θέλετε, υπόβαθρο, δεν υπάρχει το στελεχιακό δυναμικό, δεν υπάρχει σχέδιο, εθνική στρατηγική στόχευση. Τα πάντα είχαν υπαχθεί και εξακολουθούν να υπάγονται στον αυτόματο ευρωπαϊκό πιλότο.
Διατυπώνοντας το μέσω παραλληλισμού. Δεν υπάρχει η δυνατότητα ενός ελληνικού Ερτογανισμού που, όπως συνέβη στη Τουρκία, υποκατέστησε -αφομοίωσε σε κάποιο βαθμό, αλλά και συγκρούστηκε με- τον Κεμαλισμό (δεν είναι ο Ερτογανισμός απλά ανακαινισμένος Κεμαλισμός, μας αρέσει δεν μας αρέσει). Γι'αυτό και δεν είναι καθόλου απίθανο, στην πνευματικά γηρασμένη, πτωχευμένη και σχεδόν παραιτημένη Ελλάδα, να επιδιωχθεί η επαναφορά ενός «νέοβενιζελισμού», ως ξαναζεσταμένη -αλλά σαπισμένη πλέον- σούπα, υπό έναν «κεντρισμό-τσιπρισμό» (οι δηλώσεις Πάγκαλου και Φερχόφσταντ προς τα εκεί κατατείνουν). Τα έχω εξετάσει αυτά (και όχι μόνο εγώ), όπως και τη «νέα Μεγάλη Ιδέα» που ήταν η συμμετοχή στην Ευρωζώνη, τα περί «νέας Μικρασιατικής Καταστροφής» που θα ήταν μια αποχώρηση από αυτήν, καθώς επίσης και την απειλή περί «νέου Εθνικού Διχασμού» που ξεστόμισαν τα δύο παλαιά κόμματα-ψοφίμια. Χρειάζεται ένα ακόμα κείμενο που θα θέτει τα πράγματα σε μια πιο ξεκάθαρη βάση, τοποθετώντας το ζήτημα Ελλάδα-Τουρκία, Βενιζελισμός-Κεμαλισμός, Τσιπρισμός(;)-Ερτογανισμός εντός του περιφερειακού, ευρωπαϊκού, ευρωατλαντικού και παγκόσμιου πλαισίου.
Μέσω μιας πιθανής πραγματοποίησης ενός «κεντρισμού-τσιπρισμού» (και γράφω πιθανής γιατί δεν θεωρώ σίγουρη μια τέτοια πιθανότητα) και με τη συνεισφορά εξωπολιτικών και εξωθεσμικών -και εξωεθνικών- παραγόντων, ουσιαστικά θα επιδιωχθεί η επιβολή, στήριξη και νομιμοποίηση μιας καινούργιας ηγεμόνευσης στο εσωτερικό της χώρας που θα σηματοδοτήσει το «καθεστώς αποικιοποίησης-κηδεμόνευσης πάση θυσία» (ή «αποτροπή του “Grexit” πάση θυσία»). Αυτή η καινούργια ηγεμόνευση δεν θα αφορά μονάχα το εσωτερικό. Θα αφορά και -θα ορίζεται από- το εξωτερικό (Ελλάδα - Ευρωζώνη - Ε.Ε).
Η σχέση πλέον έχει αντιστραφεί. Πριν από το δημοψήφισμα, ήταν η επιβολή του «μνημονίου» που απέτρεπε το “Grexit”. Πλέον, είναι η αποτροπή του “Grexit” που επιβάλλει το «μνημόνιο». «Αποτροπή του “Grexit” πάση θυσία». «Καθεστώς αποικιοποίησης-κηδεμόνευσης πάση θυσία».
Εάν συνεχιστεί αυτή η ανεξέλεγκτη πορεία και κατρακύλα των εκβιασμών, των απειλών, του φόβου, των είτε-είτε και των χειραγωγήσεων, νομίζω πως θα συμβούν θεμελιώδεις αλλαγές στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας και του πολιτικού σώματος. Αναφέρομαι στην ελληνική κοινωνία και το πολιτικό σώμα και όχι στο εσωτερικό του πολιτικού συστήματος, γιατί όπως έχω γράψει κατ'επανάληψη, το τελευταίο αυτονομείται από την κοινωνία και στεγανοποιείται. Το γεγονός πως στα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος, το Όχι, η αποχή, το άκυρο και το λευκό (δηλαδή όλα πλήν του Ναι) ξεπέρασαν το 75%, ενώ εντός του κοινοβουλίου υπερψήφισε το 75% των «εκλεγμένων αντιπροσώπων», δηλαδή είχαμε την πλήρη αντιστροφή των όρων, είναι το τελευταίο και πιο εμφατικό παράδειγμα του εύρους απονομιμοποίησης, της ανυπαρξίας συναίνεσης και του τεράστιου κενού αντιπροσώπευσης.
Υπό αυτές τις συνθήκες, από κάποια στιγμή και ύστερα, καθίσταται παραπλανητικό να δίνεται από τους πολίτες -όχι από τα μήντια- υπερβολική βαρύτητα στα πολιτικά κουτσομπολιά. Η ουσία δεν βρίσκεται στο διαλογικό παίγνιο που αναφέρεται στο εσωτερικό των κομμάτων ή στο εσωτερικό και την περιφέρεια του πολιτικού συστήματος όπως θα προσπαθήσουν να μας (ξάνα)πείσουν. Εάν συνεχίσουν να μην βλέπουν πέρα από τη μύτη τους και το συγκυριακό τους συμφέρον, σε λίγο καιρό το δίλημμα «ευρω ή δραχμή» θα το αναπολούν με νοσταλγία για την ελαφρότητα, την -σχεδόν παιδιάστικη- επιφανειακότητα και ρηχότητα του.
Το αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών, ο Joschka Fischer, το ερμήνευσε ως εξέγερση εναντίον του εξωτερικού ελέγχου επί της χώρας, ως ζήτημα Κυριαρχίας. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, ο Dani Rodrik, το ερμήνευσε ως ψήφο υπέρ της Κυριαρχίας. Μπορεί να άργησαν, αλλά τουλάχιστον, οι προηγούμενοι διαπίστωσαν τη ρίζα του προβλήματος - σε αντίθεση με πολλούς στο εσωτερικό της χώρας.
Υ.γ: Για το ζήτημα της κυριαρχίας γράφω εδώ και καιρό. Παραπομπές δεν θα παραθέσω τώρα γιατί, πρώτον, είναι παρά πολλές και, δεύτερον, αφορούν συνολικά τις εξελίξεις στο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Θα επανέλθω.
Από το 2010 έως το 2015, περίοδος -του καθεστώτος συντεταγμένης χρεωκοπίας- που αποτελεί και την τελευταία φάση ενός ιστορικού κύκλου, η μορφή πολιτικής ηγεμονίας και νομιμοποίησης στην Ελλάδα, έχει -γίνει προσπάθεια να- οριστεί από τα εξής τρία δίπολα: 1ο) «μνημόνιο ή αντιμνημόνιο», 2ο) «ευρώ ή δραχμή», και, τέλος, το υπό διαμόρφωση 3ο) «καθεστώς αποικιοποίησης-κηδεμόνευσης ή “Grexit”». Ή, για να το θέσω διαφορετικά, ως θέσεις, «μνημόνιο πάση θυσία», «ευρώ πάση θυσία» και, «καθεστώς αποικιοποίησης-κηδεμόνευσης πάση θυσία» (ή «αποτροπή του “Grexit” πάση θυσία»).
Υπάρχει μια εσωτερική λογική συνοχή στην εξέλιξη των τριών αυτών διλημμάτων-διπολισμών (δες επίλογο). Γύρω από αυτά τα βασικά δίπολα, αναπτύχθηκαν και άλλα επιμέρους που λειτούργησαν υποστηρικτικά. Έτσι στις αρχές Ιουλίου έγραφα:
Τα επιχειρήματα όσων κατέχουν την εξουσία και νέμονται το κράτος, είναι μορφολογικά ίδια με αυτά των προκατόχων τους. Αλλάζουν μόνο ως προς το περιεχόμενο. Η ουσία δεν βρίσκεται στο διαλογικό παίγνιο που αναφέρεται στο εσωτερικό των κομμάτων ή στο εσωτερικό και την περιφέρεια του πολιτικού συστήματος όπως θα προσπαθήσουν να μας (ξάνα)πείσουν με εκβιαστικά διλήμματα, απειλές, φόβο και είτε-είτε (όλα αυτά θα συνεχιστούν), αλλά στο πολιτικό ή κομματοκρατικό σύστημα συνολικά (μαζί με τις παραφυάδες του) και στο χαώδες κενό αντιπροσώπευσης. Τα προηγούμενα γράφονται από μια σκοπιά που τα τελευταία πέντε χρόνια δεν ενστερνίστηκε τους έσωθεν ή έξωθεν επιβαλλόμενους διπολισμούς και τα τεχνητά διλήμματα (π.χ. «κέντρο-άκρα», «μνημόνιο-αντιμνημόνιο», «€uro-δραχμή», «(φιλο)ευρωπαϊσμός-εθνολαϊκισμός» «πάση-καμία θυσία» «μένουμε-φεύγουμε Ευρώπη», «Ναι-Όχι» κ.λπ)και τις -ελάχιστες- φορές που αυτά θίχτηκαν, η κριτική ήταν από πολιτική και όχι από οικονομική σκοπιά.
Αυτά είναι -κάποια από- τα δίπολα μέσω των οποίων προσπάθησε να νομιμοποιηθεί πολιτικά και να ασκήσει ηγεμονία το καθεστώς της μεταπτωχευμένης Ελλάδας. Το τελευταίο χρονικά δίπολο, «καθεστώς αποικιοποίησης-κηδεμόνευσης ή “Grexit”», δεν έχει γίνει ακόμα ευρέως αντιληπτό και ευκρινές. Θα γίνει τους επόμενους μήνες.
Το γεγονός πως ουδείς εκ των τελευταίων τριών εκλεγμένων πρωθυπουργών έχει καταφέρει να ολοκληρώσει τη θητεία του, από μόνο του μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως το πολιτικό έδαφος για το 2010 προετοιμάστηκε το 2007 (αποτέλεσμα της συσσώρευσης σκανδάλων και της μη κάθαρσης της περιόδου 1999-2007). Μετά τους Καραμανλή, Παπανδρέου και Σαμαρά, έγραφα, ο Τσίπρας αργά ή γρήγορα θα έχει την ίδια τύχη. Οι επιπτώσεις της θέσης «μνημόνιο πάση θυσία» (και η πιθανότητα διενέργειας δημοψηφίσματος) εξαΰλωσαν τον Παπανδρέου. Οι επιπτώσεις της θέσης «ευρώ πάση θυσία» εξαΰλωσαν τον Σαμαρά. Ο Τσίπρας κλήθηκε, και θα κληθεί να αντιμετωπίσει τεράστια διλήμματα το επόμενο χρονικό διάστημα. Η διαφορά, σε σχέση με τους προηγούμενους, είναι πως έχει την πολυτέλεια να επιλέξει. Για παράδειγμα, κατάφερε εκεί που απέτυχε ο Παπανδρέου. Δηλαδή, στην επανανομιμοποίηση του και στη διεύρυνση της κυριαρχίας του στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό μέσω μιας προσπάθειας παγίδευσης των πολιτών, δηλαδή μέσω του δημοψηφίσματος. Εφόσον επιλέξει τον δρόμο της εσωτερικής διαχείρισης ενός «καθεστώτος αποικιοποίησης-κηδεμόνευσης πάση θυσία» θα εξαϋλωθεί και αυτός με τη σειρά του.
Δεν υπάρχει τρόπος να αποφευχθούν οι επιπτώσεις των θέσεων «μνημόνιο πάση θυσία», «ευρώ πάση θυσία», «καθεστώς αποικιοποίησης-κηδεμόνευσης πάση θυσία» (ή «αποφυγή του “Grexit” πάση θυσία»).
«Κέντρο», Τσίπρας και βενιζελοκεμαλικά-ελληνοτουρκικά
Η προσπάθεια «κεντροποίησης» και «ηγετοποίησης» του Τσίπρα από το κομματοκρατικό και μηντιακό σύστημα (λόγω της πιθανότητας συστράτευσης, έστω και έμμεσα έστω και ντροπαλά... μαζί του/πίσω του), ασφαλώς και δεν είναι τυχαία. Η προσπάθεια δημιουργίας ενός πιθανού «τσιπρισμού», ως νέου «κεντρισμού», μπορεί να μην ολοκληρωθεί για πολλούς λόγους. Ένας μονάχα από αυτούς είναι πως δεν υπάρχει η πρώτη ύλη οικοδόμησης του. Θα είναι ένα «Κέντρο», που θα κρύβει την κενότητα και την ανυπαρξία περιεχομένου του πίσω από ένα πρόσωπο.
Σε αυτό το σημείο, θα έπρεπε να διατυπώσω τη θέση μου με σαφή και αναλυτικό τρόπο για το τι ακριβώς θεωρώ πως είναι «Κέντρο». Δεν είναι όμως δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο σε αυτό το σημείωμα. Εν τάχει. Διαφωνώ με την κυρίαρχη άποψη που ισχυρίζεται πως το «Κέντρο» είναι κάτι άοσμο και άχρωμο. «Κέντρο» είναι η ηγεμονική ιδεολογία και κυρίαρχη συναίνεση, γύρω από την οποία αντλεί τη λογική και τη ταυτότητα του το πολιτικού σύστημα, τα κόμματα τα ιδεολογικά τους περιεχόμενα, και η χώρα τη στρατηγική της. «Κέντρο» ήταν στην Ελλάδα, για περίπου έναν αιώνα, ο Βενιζελισμός. Ο Βενιζελισμός, δηλαδή το «Κέντρο», πέθανε στην Ελλάδα την ίδια στιγμή που πέθανε ο Κεμαλισμόςστη Τουρκία (πολλοί αριστεροδεξιοί στεναχωρήθηκαν στην Ελλάδα με αυτή την εξέλιξη). Η Ελλάδα, ουσιαστικά, δεν έχει «Κέντρο» εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα. Η, μετά την «οικονομική κρίση», κατάρρευση και γύμνια του «Κέντρου» είναι απλά η φανέρωση αυτής της κατάστασης. Δεν υπάρχει ενδογενής δυνατότητα ανασύστασης του «Κέντρου» με βάση τα μέχρι στιγμής δεδομένα, τα υπάρχοντα υλικά και τα πνευματικά, κοινωνικά και υπαρξιακά ερείπια που αφήνει πίσω του το καθεστώς. Δεν υπάρχει το πολιτισμικό, πνευματικό, ή ιδεολογικό αν θέλετε, υπόβαθρο, δεν υπάρχει το στελεχιακό δυναμικό, δεν υπάρχει σχέδιο, εθνική στρατηγική στόχευση. Τα πάντα είχαν υπαχθεί και εξακολουθούν να υπάγονται στον αυτόματο ευρωπαϊκό πιλότο.
Διατυπώνοντας το μέσω παραλληλισμού. Δεν υπάρχει η δυνατότητα ενός ελληνικού Ερτογανισμού που, όπως συνέβη στη Τουρκία, υποκατέστησε -αφομοίωσε σε κάποιο βαθμό, αλλά και συγκρούστηκε με- τον Κεμαλισμό (δεν είναι ο Ερτογανισμός απλά ανακαινισμένος Κεμαλισμός, μας αρέσει δεν μας αρέσει). Γι'αυτό και δεν είναι καθόλου απίθανο, στην πνευματικά γηρασμένη, πτωχευμένη και σχεδόν παραιτημένη Ελλάδα, να επιδιωχθεί η επαναφορά ενός «νέοβενιζελισμού», ως ξαναζεσταμένη -αλλά σαπισμένη πλέον- σούπα, υπό έναν «κεντρισμό-τσιπρισμό» (οι δηλώσεις Πάγκαλου και Φερχόφσταντ προς τα εκεί κατατείνουν). Τα έχω εξετάσει αυτά (και όχι μόνο εγώ), όπως και τη «νέα Μεγάλη Ιδέα» που ήταν η συμμετοχή στην Ευρωζώνη, τα περί «νέας Μικρασιατικής Καταστροφής» που θα ήταν μια αποχώρηση από αυτήν, καθώς επίσης και την απειλή περί «νέου Εθνικού Διχασμού» που ξεστόμισαν τα δύο παλαιά κόμματα-ψοφίμια. Χρειάζεται ένα ακόμα κείμενο που θα θέτει τα πράγματα σε μια πιο ξεκάθαρη βάση, τοποθετώντας το ζήτημα Ελλάδα-Τουρκία, Βενιζελισμός-Κεμαλισμός, Τσιπρισμός(;)-Ερτογανισμός εντός του περιφερειακού, ευρωπαϊκού, ευρωατλαντικού και παγκόσμιου πλαισίου.
Μέσω μιας πιθανής πραγματοποίησης ενός «κεντρισμού-τσιπρισμού» (και γράφω πιθανής γιατί δεν θεωρώ σίγουρη μια τέτοια πιθανότητα) και με τη συνεισφορά εξωπολιτικών και εξωθεσμικών -και εξωεθνικών- παραγόντων, ουσιαστικά θα επιδιωχθεί η επιβολή, στήριξη και νομιμοποίηση μιας καινούργιας ηγεμόνευσης στο εσωτερικό της χώρας που θα σηματοδοτήσει το «καθεστώς αποικιοποίησης-κηδεμόνευσης πάση θυσία» (ή «αποτροπή του “Grexit” πάση θυσία»). Αυτή η καινούργια ηγεμόνευση δεν θα αφορά μονάχα το εσωτερικό. Θα αφορά και -θα ορίζεται από- το εξωτερικό (Ελλάδα - Ευρωζώνη - Ε.Ε).
Καθεστώς αποικιοποίησης και αντιπροσώπευση
Η σχέση πλέον έχει αντιστραφεί. Πριν από το δημοψήφισμα, ήταν η επιβολή του «μνημονίου» που απέτρεπε το “Grexit”. Πλέον, είναι η αποτροπή του “Grexit” που επιβάλλει το «μνημόνιο». «Αποτροπή του “Grexit” πάση θυσία». «Καθεστώς αποικιοποίησης-κηδεμόνευσης πάση θυσία».
Εάν συνεχιστεί αυτή η ανεξέλεγκτη πορεία και κατρακύλα των εκβιασμών, των απειλών, του φόβου, των είτε-είτε και των χειραγωγήσεων, νομίζω πως θα συμβούν θεμελιώδεις αλλαγές στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας και του πολιτικού σώματος. Αναφέρομαι στην ελληνική κοινωνία και το πολιτικό σώμα και όχι στο εσωτερικό του πολιτικού συστήματος, γιατί όπως έχω γράψει κατ'επανάληψη, το τελευταίο αυτονομείται από την κοινωνία και στεγανοποιείται. Το γεγονός πως στα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος, το Όχι, η αποχή, το άκυρο και το λευκό (δηλαδή όλα πλήν του Ναι) ξεπέρασαν το 75%, ενώ εντός του κοινοβουλίου υπερψήφισε το 75% των «εκλεγμένων αντιπροσώπων», δηλαδή είχαμε την πλήρη αντιστροφή των όρων, είναι το τελευταίο και πιο εμφατικό παράδειγμα του εύρους απονομιμοποίησης, της ανυπαρξίας συναίνεσης και του τεράστιου κενού αντιπροσώπευσης.
Υπό αυτές τις συνθήκες, από κάποια στιγμή και ύστερα, καθίσταται παραπλανητικό να δίνεται από τους πολίτες -όχι από τα μήντια- υπερβολική βαρύτητα στα πολιτικά κουτσομπολιά. Η ουσία δεν βρίσκεται στο διαλογικό παίγνιο που αναφέρεται στο εσωτερικό των κομμάτων ή στο εσωτερικό και την περιφέρεια του πολιτικού συστήματος όπως θα προσπαθήσουν να μας (ξάνα)πείσουν. Εάν συνεχίσουν να μην βλέπουν πέρα από τη μύτη τους και το συγκυριακό τους συμφέρον, σε λίγο καιρό το δίλημμα «ευρω ή δραχμή» θα το αναπολούν με νοσταλγία για την ελαφρότητα, την -σχεδόν παιδιάστικη- επιφανειακότητα και ρηχότητα του.
Επίλογος ή περί Κυριαρχίας
Το αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών, ο Joschka Fischer, το ερμήνευσε ως εξέγερση εναντίον του εξωτερικού ελέγχου επί της χώρας, ως ζήτημα Κυριαρχίας. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, ο Dani Rodrik, το ερμήνευσε ως ψήφο υπέρ της Κυριαρχίας. Μπορεί να άργησαν, αλλά τουλάχιστον, οι προηγούμενοι διαπίστωσαν τη ρίζα του προβλήματος - σε αντίθεση με πολλούς στο εσωτερικό της χώρας.
Υ.γ: Για το ζήτημα της κυριαρχίας γράφω εδώ και καιρό. Παραπομπές δεν θα παραθέσω τώρα γιατί, πρώτον, είναι παρά πολλές και, δεύτερον, αφορούν συνολικά τις εξελίξεις στο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Θα επανέλθω.
.~`~.
Για περαιτέρω ιχνηλάτηση και πληρέστερη προοπτική
Για περαιτέρω ιχνηλάτηση και πληρέστερη προοπτική
Τι ήταν το «Κέντρο»; Γιατί η χώρα είναι μετέωρη και δεν διαθέτει ταυτότητα, προσανατολισμό και στρατηγική.
Μακρά Κύματα Θεσμών και Πολιτικής: Η Ελληνική Περίπτωση.
Που οδεύουμε; Η χώρα εξακολουθεί να είναι μετέωρη και να μην διαθέτει ταυτότητα, προσανατολισμό και στρατηγική.
Déjà vécu: ΝεοΤρικουπικοί και ΝεοΔηλιγιαννικοί, «νέα Μεγάλη Ιδέα» κ.λπ.
Χειραγώγηση, επανανομιμοποιήση και εγκλωβισμός στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό.
Νόμισμα και «μετα-ιδεολογία».
Σκέψεις και προβληματισμοί για το μέλλον.
Ενδεικτικά σημειώματα: 1) Ο μεταπολιτευτικός ερειπιώνας. 2) Μια απλή και σύντομη παρατήρηση. 3) Μπλοκάρισμα και διαχείριση. 4) Προθάλαμος ολοκλήρωσης της περιόδου: δημοσιοποίηση δημοψηφίσματος-περάτωση διαπραγμάτευσης. 5) Τρία σύντομα σχόλια για το εσωτερικό πολιτικό τοπίο.
Δημοψήφισμα: 1. Κομματοκρατικό σύστημα και ελληνική κοινωνία. Το δημοψήφισμα, κανένα περιεχόμενο δεν έχει. 2. Μια πολιτική άποψη για το δημοψήφισμα. 3. Τρεις σύντομες επισημάνσεις για το μήνυμα του Πρωθυπουργού. Ή περί δημοψηφίσματος (ξανά). 4. Διανοητικά ερείπια και δημοψήφισμα. 5. Το δημοψήφισμα ως ήττα. 6. Μετά το δημοψήφισμα - μέρος α´. 7. Στοιχειώδη κοινωνιολογικά δεδομένα -και ορισμένες σκέψεις- για τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος (Όχι ή Ναι μεν αλλά).
Μακρά Κύματα Θεσμών και Πολιτικής: Η Ελληνική Περίπτωση.
Που οδεύουμε; Η χώρα εξακολουθεί να είναι μετέωρη και να μην διαθέτει ταυτότητα, προσανατολισμό και στρατηγική.
Déjà vécu: ΝεοΤρικουπικοί και ΝεοΔηλιγιαννικοί, «νέα Μεγάλη Ιδέα» κ.λπ.
Χειραγώγηση, επανανομιμοποιήση και εγκλωβισμός στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό.
Νόμισμα και «μετα-ιδεολογία».
Σκέψεις και προβληματισμοί για το μέλλον.
Ενδεικτικά σημειώματα: 1) Ο μεταπολιτευτικός ερειπιώνας. 2) Μια απλή και σύντομη παρατήρηση. 3) Μπλοκάρισμα και διαχείριση. 4) Προθάλαμος ολοκλήρωσης της περιόδου: δημοσιοποίηση δημοψηφίσματος-περάτωση διαπραγμάτευσης. 5) Τρία σύντομα σχόλια για το εσωτερικό πολιτικό τοπίο.
Δημοψήφισμα: 1. Κομματοκρατικό σύστημα και ελληνική κοινωνία. Το δημοψήφισμα, κανένα περιεχόμενο δεν έχει. 2. Μια πολιτική άποψη για το δημοψήφισμα. 3. Τρεις σύντομες επισημάνσεις για το μήνυμα του Πρωθυπουργού. Ή περί δημοψηφίσματος (ξανά). 4. Διανοητικά ερείπια και δημοψήφισμα. 5. Το δημοψήφισμα ως ήττα. 6. Μετά το δημοψήφισμα - μέρος α´. 7. Στοιχειώδη κοινωνιολογικά δεδομένα -και ορισμένες σκέψεις- για τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος (Όχι ή Ναι μεν αλλά).