I
Όταν καταλύεις την κυριαρχία και το πολίτευμα, όταν συμμετέχεις στη δημιουργία ενός νέου μετα-δημοκρατικού και μετα-κυρίαρχου sui generis πολιτειακού μορφώματος, ενός νέου πολιτειακού καθεστώτος ημι -προς το παρόν- αποικιοποίησης, όταν έχεις απονομιμοποιηθεί ηθικά και πολιτικά, από κάπου πρέπει να αντλήσεις νομιμοποίηση και με κάποιον τρόπο πρέπει να κατασκευάσεις συναίνεση, είτε στο εσωτερικό του πολιτικού συστήματος, είτε της παράταξης σου («αριστερά-δεξιά»), είτε του κόμματος σου, μεταθέτοντας το πρόβλημα και αποκρύβοντας την ουσία των πραγμάτων.
Οι της Ν.Δ και του Πα.Σο.Κ προσπάθησαν να επανανομιμοποιηθούν και να παρουσιαστούν ως δημοκράτες τοποθετώντας απέναντι τους την Χ.Α, τον «τρομοκρατικό» Συ.Ριζ.Α κ.λπ. Οι του κυβερνητικού Συ.Ριζ.Α προσπαθούν να παρουσιαστούν ως δημοκρατικοί τοποθετώντας απέναντι τους την εκκλησία, τους «ιδεαλιστές-αριστεριστές-απομονωτιστές», την Χ.Α και ότι άλλο χρειαστεί. Η ουσία όμως που περιγράφεται στην προηγούμενη παράγραφο δεν αλλάζει. Όποιον και να τοποθετήσεις απέναντι σου -σαν σκιάχτρο/καρικατούρα επανασυσπείρωσης και επανανομιμοποίησης σου- η ουσία των πραγμάτων παραμένει.
Να μου το θυμηθείτε. Το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή», εάν συνεχιστεί αυτή η αδιέξοδη πορεία, θα μετασχηματιστεί στο δίλημμα «Καθεστώς αποικιοποίησης-κηδεμόνευσης ή ''Grexit''».
Υ.γ: Θυμίζω πως το δίλημμα αυτό το εισήγαγε στο δημόσιο λόγο το ίδιο το πολιτικό και μηντιακό σύστημα, το οποίο αυτονομείται και στεγανοποιείται ολοένα και εντονότερα από το κοινωνικό και πολιτικό σώμα.
Ως ένας άνθρωπος που μικρή σημασία έδινε «στο νόμισμα» έχω μείνει αποσβολωμένος με όσα βλέπω, ακούω και διαβάζω το τελευταίο διάστημα. Ο μόνος λόγος που ασχολήθηκα τους δύο τελευταίους μήνες με τη νομισματο-θεο-λογία (πολιτικά) είναι λόγω της απέχθειας που μου δημιούργησε η γύμνια τους. Έχουν βασίσει τα πάντα «στο νόμισμα».
Στρατηγική, ιδεολογία, ταυτότητα, εθνικό και δημόσιο συμφέρον, μελλοντικές προοπτικές, ασφάλεια, διεθνείς σχέσεις, όραμα, νόημα, κυριαρχία, εκσυγχρονισμός, ελπίδες, θεσμοί, δικαιοσύνη, παραγωγή, ναυτοσύνη, ανθρώπινο δυναμικό, πολιτισμικό κεφάλαιο, νέοι άνθρωποι, δημογραφία, πλουτοπαραγωγικές πηγές, πολίτευμα, επενδύσεις, γλώσσα, ηθική, παιδεία, πολιτική, κοινωνία. Τίποτα από όλα αυτά δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνον «το νόμισμα». Τα πάντα υπάγονται «στο νόμισμα». Τα πάντα είναι «το νόμισμα». Εν αρχή ην «το νόμισμα», και «το νόμισμα» ην προς τον Θεόν, και Θεός ην «το νόμισμα». Κατάντια και πλήρης ανορθολογισμός.
Εννοείται πως υπό αυτές τις συνθήκες ουδείς μπορεί να σε πάρει στα σοβαρά, άμεσα, ως υποκείμενο σε διεθνές επίπεδο, παρά μοναχά έμμεσα -μέσω τρίτων- ως αντικείμενο. Κράτη, επιχειρήσεις, όμιλοι, στρατιωτικοί, πολιτικοί, επενδυτές, επιστήμονες, «φίλοι και εχθροί», «ανταγωνιστές και σύμμαχοι». Ουδείς. Να περιμένετε -περαιτέρω- παραχωρήσεις, αύξηση πιέσεων, εκβιασμών και δυσλειτουργιών σε πληθώρα ζητημάτων το επόμενο διάστημα: Από σκλήρυνση οικονομικών απαιτήσεων μέχρι κυπριακό, μακεδονικό, Αιγαίο (προς χυδαΐζοντες μεταεθνικούς οικονομιστες: «λεφτά» είναι και και αυτά), περαιτέρω δημογραφική συρρίκνωση, μετανάστευση, κατάρρευση αμυντικής-στρατιωτικής ικανότητας (αυτό σημαίνει μετάλλαξη-συρρίκνωση του ρόλου της εξωτερικής-περιφερειακής ασφάλειας και σταθερότητας σε εσωτερική τέτοια), αποσύνθεση παιδείας και εκπαιδευτικών προγραμμάτων, δημοκρατικές εκπτώσεις υπό τη συνοδεία παραχωρήσεων κυριαρχίας, φαινόμενα κοινωνικού κατακερματισμού, στεγανοποίηση του πολιτικού συστήματος - δεν αντιπροσωπεύει αλλά αυτονομείται από την κοινωνία. Απονομιμοποίηση, αποδόμηση, εκποίηση, περιφερειοποίηση, κηδεμόνευση και αποικιοποίηση θα κυριαρχεί σε διάφορα ζητήματα. Ανοχύρωτη χώρα.
Έχουν αποτύχει παταγωδώς πολυεπίπεδα και ολοκληρωτικά. Τους συμφέρει στα πλαίσια του δημόσιου λόγου να κυριαρχεί ο οικονομισμός για να μην φανερώνεται η συνολική εικόνα της συρρίκνωσης, της κατάρρευσης, του εξευτελισμού, των ευθυνών, των ενοχών, της ήττας και της αποτυχίας τους (όλα αυτά τα φορτώνεται η χώρα). Ζούμε σε ένα κράτος που κατέληξε να μην έχει εσωτερικό -παρά μονάχα εξωτερικό- λόγο ύπαρξης. Δεν είναι κράτος αυτό. Είναι κάτι άλλο, διαφορετική κατηγορία.
Το πρώτο που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι το που βρισκόμαστε. Τη συνολική εικόνα. Εννέα (9) κράτη-μέλη της Ε.Ε εκτός ευρωζώνης και εκατόν εξήντα πέντε (165) μη κράτη-μέλη της Ε.Ε, συνολικά 174 κράτη, γελάνε με το ελλαδοκρατίδιο, την «ελίτ» και το πολιτικό του σύστημα.
Όποιος μιλά μονάχα οικονομικά θέλει να εξαπατήσει.
Οι της Ν.Δ και του Πα.Σο.Κ προσπάθησαν να επανανομιμοποιηθούν και να παρουσιαστούν ως δημοκράτες τοποθετώντας απέναντι τους την Χ.Α, τον «τρομοκρατικό» Συ.Ριζ.Α κ.λπ. Οι του κυβερνητικού Συ.Ριζ.Α προσπαθούν να παρουσιαστούν ως δημοκρατικοί τοποθετώντας απέναντι τους την εκκλησία, τους «ιδεαλιστές-αριστεριστές-απομονωτιστές», την Χ.Α και ότι άλλο χρειαστεί. Η ουσία όμως που περιγράφεται στην προηγούμενη παράγραφο δεν αλλάζει. Όποιον και να τοποθετήσεις απέναντι σου -σαν σκιάχτρο/καρικατούρα επανασυσπείρωσης και επανανομιμοποίησης σου- η ουσία των πραγμάτων παραμένει.
Να μου το θυμηθείτε. Το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή», εάν συνεχιστεί αυτή η αδιέξοδη πορεία, θα μετασχηματιστεί στο δίλημμα «Καθεστώς αποικιοποίησης-κηδεμόνευσης ή ''Grexit''».
Υ.γ: Θυμίζω πως το δίλημμα αυτό το εισήγαγε στο δημόσιο λόγο το ίδιο το πολιτικό και μηντιακό σύστημα, το οποίο αυτονομείται και στεγανοποιείται ολοένα και εντονότερα από το κοινωνικό και πολιτικό σώμα.
II
Ένα κράτος -και σε δεύτερο βαθμό ένα πολιτικό σύστημα- που έχει βασίσει τα πάντα «στο νόμισμα», είναι καταδικασμένο να καταστραφεί.Ως ένας άνθρωπος που μικρή σημασία έδινε «στο νόμισμα» έχω μείνει αποσβολωμένος με όσα βλέπω, ακούω και διαβάζω το τελευταίο διάστημα. Ο μόνος λόγος που ασχολήθηκα τους δύο τελευταίους μήνες με τη νομισματο-θεο-λογία (πολιτικά) είναι λόγω της απέχθειας που μου δημιούργησε η γύμνια τους. Έχουν βασίσει τα πάντα «στο νόμισμα».
Στρατηγική, ιδεολογία, ταυτότητα, εθνικό και δημόσιο συμφέρον, μελλοντικές προοπτικές, ασφάλεια, διεθνείς σχέσεις, όραμα, νόημα, κυριαρχία, εκσυγχρονισμός, ελπίδες, θεσμοί, δικαιοσύνη, παραγωγή, ναυτοσύνη, ανθρώπινο δυναμικό, πολιτισμικό κεφάλαιο, νέοι άνθρωποι, δημογραφία, πλουτοπαραγωγικές πηγές, πολίτευμα, επενδύσεις, γλώσσα, ηθική, παιδεία, πολιτική, κοινωνία. Τίποτα από όλα αυτά δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνον «το νόμισμα». Τα πάντα υπάγονται «στο νόμισμα». Τα πάντα είναι «το νόμισμα». Εν αρχή ην «το νόμισμα», και «το νόμισμα» ην προς τον Θεόν, και Θεός ην «το νόμισμα». Κατάντια και πλήρης ανορθολογισμός.
Εννοείται πως υπό αυτές τις συνθήκες ουδείς μπορεί να σε πάρει στα σοβαρά, άμεσα, ως υποκείμενο σε διεθνές επίπεδο, παρά μοναχά έμμεσα -μέσω τρίτων- ως αντικείμενο. Κράτη, επιχειρήσεις, όμιλοι, στρατιωτικοί, πολιτικοί, επενδυτές, επιστήμονες, «φίλοι και εχθροί», «ανταγωνιστές και σύμμαχοι». Ουδείς. Να περιμένετε -περαιτέρω- παραχωρήσεις, αύξηση πιέσεων, εκβιασμών και δυσλειτουργιών σε πληθώρα ζητημάτων το επόμενο διάστημα: Από σκλήρυνση οικονομικών απαιτήσεων μέχρι κυπριακό, μακεδονικό, Αιγαίο (προς χυδαΐζοντες μεταεθνικούς οικονομιστες: «λεφτά» είναι και και αυτά), περαιτέρω δημογραφική συρρίκνωση, μετανάστευση, κατάρρευση αμυντικής-στρατιωτικής ικανότητας (αυτό σημαίνει μετάλλαξη-συρρίκνωση του ρόλου της εξωτερικής-περιφερειακής ασφάλειας και σταθερότητας σε εσωτερική τέτοια), αποσύνθεση παιδείας και εκπαιδευτικών προγραμμάτων, δημοκρατικές εκπτώσεις υπό τη συνοδεία παραχωρήσεων κυριαρχίας, φαινόμενα κοινωνικού κατακερματισμού, στεγανοποίηση του πολιτικού συστήματος - δεν αντιπροσωπεύει αλλά αυτονομείται από την κοινωνία. Απονομιμοποίηση, αποδόμηση, εκποίηση, περιφερειοποίηση, κηδεμόνευση και αποικιοποίηση θα κυριαρχεί σε διάφορα ζητήματα. Ανοχύρωτη χώρα.
Έχουν αποτύχει παταγωδώς πολυεπίπεδα και ολοκληρωτικά. Τους συμφέρει στα πλαίσια του δημόσιου λόγου να κυριαρχεί ο οικονομισμός για να μην φανερώνεται η συνολική εικόνα της συρρίκνωσης, της κατάρρευσης, του εξευτελισμού, των ευθυνών, των ενοχών, της ήττας και της αποτυχίας τους (όλα αυτά τα φορτώνεται η χώρα). Ζούμε σε ένα κράτος που κατέληξε να μην έχει εσωτερικό -παρά μονάχα εξωτερικό- λόγο ύπαρξης. Δεν είναι κράτος αυτό. Είναι κάτι άλλο, διαφορετική κατηγορία.
Το πρώτο που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι το που βρισκόμαστε. Τη συνολική εικόνα. Εννέα (9) κράτη-μέλη της Ε.Ε εκτός ευρωζώνης και εκατόν εξήντα πέντε (165) μη κράτη-μέλη της Ε.Ε, συνολικά 174 κράτη, γελάνε με το ελλαδοκρατίδιο, την «ελίτ» και το πολιτικό του σύστημα.
Όποιος μιλά μονάχα οικονομικά θέλει να εξαπατήσει.