Όπως, κάποτε, η εκβιομηχάνιση του Ηνωμένου Βασιλείου συμβάδισε με -την αποβιομηχάνιση της Ινδίας και- την μετατροπή της Ασίας σε περιφέρεια της δυτικής Ευρώπης, έτσι, και στις μέρες μας, η αποβιομηχάνιση της μεσογειακής Ευρώπης συμβαδίζει με την μετατροπή της σε περιφέρεια της Ευρώπης του Ρήνου (και του Βορρά). Τότε εγκαινιάστηκε η «εποχή των ανισοβαρών συνθηκών» για την Ασία. Στις μέρες μας έχει εγκαινιαστεί η «εποχή των ανισοβαρών συνθηκών» για τη μεσογειακή Ευρώπη. Έχουμε την εσωτερίκευση εντός της γεωγραφίας της Ευρώπης μιας σχέσης ανάμεσα σε -Μητροπολιτικό- κέντρο και περιφέρεια.
Ας δώσουμε μια μακροιστορική διάσταση με πολιτισμικούς όρους, ασχέτως εάν την ενστερνιζόμαστε ή όχι. Επί αιώνες, κατά μήκος του -τότε- αυτοκρατορικού ρωμαϊκού limes, κατέφθαναν οι ορδές των -τότε ονομαζόμενων- «βαρβάρων», των γερμανικών φύλων, των Ούννων κ.λπ. Ο Δούναβης και ο Ρήνος αποτελούσαν, τα «σύνορα» ανάμεσα στον -τότε- ανεπτυγμένο και πολιτισμένο εμπορικά, πολιτικά, νομικά και ηθικά κόσμο ο οποίος υπήρχε στο Νότο των δύο ποταμών, και στον κόσμο της «βαρβαρότητας» του Βορρά (ήταν τα όρια του -τότε- ουμανισμού). Ο Δούναβης και ο Ρήνος ύψωναν ένα αδιαπέραστο φράγμα ανάμεσα στην -τότε- Romania και την -τότε- Barbaria.
Η Μεσόγειος, τόσο ο Βορράς όσο και ο Νότος της, ήταν το Κέντρο και ο Δούναβης και ο Ρήνος τα όρια. Στις μέρες μας, οι σχέσεις έχουν πλήρως αντιστραφεί. Ο Ρήνος (και ο Βορράς) είναι το Κέντρο (Βρυξέλλες, Στρασβούργο και Φραγκφούρτη) και η Μεσόγειος το «όριο», η «γραμμή ασφαλείας» μιας κάποιας «Ευρώπης». Η Μεσόγειος, η μήτρα των μεγάλων πολιτισμών και θρησκειών, μετατράπηκε σε μια στείρα και νεκρή -κυριολεκτικά και συμβολικά- θάλασσα, σε μια απέραντη «αμυντική γραμμή» την οποία κατοικούν, στις βόρειες ακτές της, διάφοροι αντιπαραγωγικοί μελαχρινοί τεμπέληδες και ανορθολογικοί ημιβάρβαροι, οι οποίοι προσφέρουν τις υπηρεσίες τους προς το πολιτισμένο Κέντρο, πληρώνοντας tribute και προστατεύοντας από τις ορδές των κυρίως ειπείν «βαρβάρων» -αν όχι «άγριων»-, τους externus hostis που κατοικούν στις νότιες ακτές της Μεσογείου (τα δε «Βαλκάνια», πλήρως διασπασμένα, από εκεί που ήταν ο σύνδεσμος ανάμεσα σε Μαύρη Θάλασσα, Ανατολική Μεσόγειο και Αδριατική, Κεντρική Ευρώπη και Ανατολία, μετατράπηκαν σε ένα ακατάπαυστο πεδίο σύγκρουσης -battlefield- και επίλυσης διαφορών των ισχυρών και σε ένα εγκαταλελειμμένο οχυρωματικό αμυντικό έργο).
Για την Κίνα, το όριο ανάμεσα στις «ορδές των βαρβάρων» που δεν ριζώνουν ποτέ, και τον πολιτισμό, ήταν το Σινικό Τείχος και το αδιαπέραστο και αδιάβατο έδαφος, οι εξωτερικές της έρημοι και τα Ιμαλάια. Η διαφορά ανάμεσα στην Κίνα και στους προηγούμενους είναι πως η Κίνα έχει την δυνατότητα να πει: «Είμαι εδώ τέσσερις χιλιάδες χρόνια. Και σε πεντακόσια χρόνια, πάλι θα είμαι εδώ». Έχει τις ρίζες και τη μορφή. Η βαρβαρότητα του αρπακτικού όχι.
Η Κίνα δεν διακατέχεται από έναν ιεραποστολικού χαρακτήρα, «conquer the world» universalism, όπως η δυτική Ευρώπη -υπό τον μανδύα- του «φιλελευθερισμού» και του «διαφωτισμού», αλλά από έναν «stay at home» universalism. Η «Ευρώπη» -διαβρωμένη η ίδια από τη βαρβαρότητα και κατακυριευμένη από ένα υποκείμενο του οποίου η επιθυμία για εξουσία δεν βρήκε κανένα εσωτερικό όριο και σύνορο-, θα ξυπνήσει από το ρόδινο όνειρο της Προόδου, συνειδητοποιώντας πως η έλλογη βασιλεία της και το «rational state-building», μπορούσε να συνδυαστεί με τις πανάρχαιες ασσυριακές τακτικές των μαζικών εκτοπισμών και να απελευθερώσει όλες τις δυνάμεις της αμορφίας και της αγριότητας. Η Κίνα αξιώνει να υπάρξει και πάλι στην Οικουμένη η «Αυτοκρατορία του Μέσου» και όχι να βολοδέρνει ανά τον πλανήτη με παθιασμένο ζήλο ΝεοΠουριτανού ή ως υποτιθέμενος μοναδικός κομιστής του νοήματος της Ιστορίας, «χειραφετώντας», «απελευθερώνοντας» και «εκπολιτίζοντας» με τα όπλα, τους «βάρβαρους» και τους «άγριους».
Ας δώσουμε μια μακροιστορική διάσταση με πολιτισμικούς όρους, ασχέτως εάν την ενστερνιζόμαστε ή όχι. Επί αιώνες, κατά μήκος του -τότε- αυτοκρατορικού ρωμαϊκού limes, κατέφθαναν οι ορδές των -τότε ονομαζόμενων- «βαρβάρων», των γερμανικών φύλων, των Ούννων κ.λπ. Ο Δούναβης και ο Ρήνος αποτελούσαν, τα «σύνορα» ανάμεσα στον -τότε- ανεπτυγμένο και πολιτισμένο εμπορικά, πολιτικά, νομικά και ηθικά κόσμο ο οποίος υπήρχε στο Νότο των δύο ποταμών, και στον κόσμο της «βαρβαρότητας» του Βορρά (ήταν τα όρια του -τότε- ουμανισμού). Ο Δούναβης και ο Ρήνος ύψωναν ένα αδιαπέραστο φράγμα ανάμεσα στην -τότε- Romania και την -τότε- Barbaria.
Η Μεσόγειος, τόσο ο Βορράς όσο και ο Νότος της, ήταν το Κέντρο και ο Δούναβης και ο Ρήνος τα όρια. Στις μέρες μας, οι σχέσεις έχουν πλήρως αντιστραφεί. Ο Ρήνος (και ο Βορράς) είναι το Κέντρο (Βρυξέλλες, Στρασβούργο και Φραγκφούρτη) και η Μεσόγειος το «όριο», η «γραμμή ασφαλείας» μιας κάποιας «Ευρώπης». Η Μεσόγειος, η μήτρα των μεγάλων πολιτισμών και θρησκειών, μετατράπηκε σε μια στείρα και νεκρή -κυριολεκτικά και συμβολικά- θάλασσα, σε μια απέραντη «αμυντική γραμμή» την οποία κατοικούν, στις βόρειες ακτές της, διάφοροι αντιπαραγωγικοί μελαχρινοί τεμπέληδες και ανορθολογικοί ημιβάρβαροι, οι οποίοι προσφέρουν τις υπηρεσίες τους προς το πολιτισμένο Κέντρο, πληρώνοντας tribute και προστατεύοντας από τις ορδές των κυρίως ειπείν «βαρβάρων» -αν όχι «άγριων»-, τους externus hostis που κατοικούν στις νότιες ακτές της Μεσογείου (τα δε «Βαλκάνια», πλήρως διασπασμένα, από εκεί που ήταν ο σύνδεσμος ανάμεσα σε Μαύρη Θάλασσα, Ανατολική Μεσόγειο και Αδριατική, Κεντρική Ευρώπη και Ανατολία, μετατράπηκαν σε ένα ακατάπαυστο πεδίο σύγκρουσης -battlefield- και επίλυσης διαφορών των ισχυρών και σε ένα εγκαταλελειμμένο οχυρωματικό αμυντικό έργο).
Για την Κίνα, το όριο ανάμεσα στις «ορδές των βαρβάρων» που δεν ριζώνουν ποτέ, και τον πολιτισμό, ήταν το Σινικό Τείχος και το αδιαπέραστο και αδιάβατο έδαφος, οι εξωτερικές της έρημοι και τα Ιμαλάια. Η διαφορά ανάμεσα στην Κίνα και στους προηγούμενους είναι πως η Κίνα έχει την δυνατότητα να πει: «Είμαι εδώ τέσσερις χιλιάδες χρόνια. Και σε πεντακόσια χρόνια, πάλι θα είμαι εδώ». Έχει τις ρίζες και τη μορφή. Η βαρβαρότητα του αρπακτικού όχι.
Η Κίνα δεν διακατέχεται από έναν ιεραποστολικού χαρακτήρα, «conquer the world» universalism, όπως η δυτική Ευρώπη -υπό τον μανδύα- του «φιλελευθερισμού» και του «διαφωτισμού», αλλά από έναν «stay at home» universalism. Η «Ευρώπη» -διαβρωμένη η ίδια από τη βαρβαρότητα και κατακυριευμένη από ένα υποκείμενο του οποίου η επιθυμία για εξουσία δεν βρήκε κανένα εσωτερικό όριο και σύνορο-, θα ξυπνήσει από το ρόδινο όνειρο της Προόδου, συνειδητοποιώντας πως η έλλογη βασιλεία της και το «rational state-building», μπορούσε να συνδυαστεί με τις πανάρχαιες ασσυριακές τακτικές των μαζικών εκτοπισμών και να απελευθερώσει όλες τις δυνάμεις της αμορφίας και της αγριότητας. Η Κίνα αξιώνει να υπάρξει και πάλι στην Οικουμένη η «Αυτοκρατορία του Μέσου» και όχι να βολοδέρνει ανά τον πλανήτη με παθιασμένο ζήλο ΝεοΠουριτανού ή ως υποτιθέμενος μοναδικός κομιστής του νοήματος της Ιστορίας, «χειραφετώντας», «απελευθερώνοντας» και «εκπολιτίζοντας» με τα όπλα, τους «βάρβαρους» και τους «άγριους».
.~`~.