Ο πρώτος στόχος της Ελλάδας είναι η είσοδος της στον 21ο αιώνα.
Αυτό σημαίνει, ανάμεσα σε μια απειρία -πρακτικών και υλικότατων- ζητημάτων, και την ύπαρξη διακριτής ταυτότητας και σταθερού προσανατολισμού, προκειμένου τα παιδιά που μεγαλώνουν στη χώρα αυτή, να μην νιώθουν άνθρωποι απόκληροι ή ξένοι, αποπροσανατολισμένοι ή μιμητές, ο τελευταίος τροχός μιας κάποιας αμάξης, αλλά, αντ'αυτού, να νιώθουν αυτοπεποίθηση για τα υλικοπνευματικά τους εφόδια και την ιδιαι(ε)τερότητα που μπορεί να τους προσφέρει, η γλώσσα τους, ο τόπος τους, οι θεσμοί τους, οι άνθρωποι τους.
Νιώθουμε στη χώρα αυτή πως (επι)κοινωνούμε και (συμ)μετέχουμε σε κάποιου είδους οικουμενική ιδιαιτερότητα;
Με τι ζει η σύγχρονη Ελλάδα; Τι σημαίνει να ζεις στην Ελλάδα τον 21ο αιώνα; Έχει λόγο ύπαρξης η Ελλάδα τον 21ο αιώνα; Εάν δεν έχει λόγο (ύπαρξης), όσο και εάν προσπαθήσει να «εκσυγχρονιστεί», να «μεταρρυθμιστεί» κ.λπ, η Ελλάδα, δεν θα τα καταφέρει.
Η ιδιαιτερότητα και η τοπικότητα, δίχως οικουμενική διάσταση, είναι καταδικασμένη να αφανιστεί στον αιώνα του οποίου τη χαραυγή μόλις αντικρίζουμε.
.~`~.