Σύντομη αναφορά με αφορμή τον Τζόρνταν Πίτερσον (Jordan Peterson).

Η φήμη και η επιρροή που έχει αποκτήσει τα τελευταία χρόνια ο Τζόρνταν Πίτερσον (Jordan Peterson) φαντάζει σαν σύμπτωμα της παρακμής ―αν όχι της πλήρους αποσύνθεσης― του Ευρωπαϊκού συντηρητισμού, και της σχεδόν απόλυτης ιδεολογικής ηγεμονίας του Αγγλο-Αμερικανικού κόσμου επί της Ευρώπης. 

Το επίπεδο εξαμερικανισμού ή αμερικανοποίησης, όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης (και ας είναι Καναδός, στο ίδιο πνευματικό περιβάλλον βρίσκεται), και η διαμόρφωση του δημόσιου λόγου με την εισαγωγή σχεδόν αυτούσιων θεματικών και την αντιγραφή κακέκτυπων από την αμερικανική πλευρά του Ατλαντικού, φανερώνει την κατάπτωση της Ευρώπης και σε επίπεδο ιδεών και διανόησης.

Ξέρω ότι η θέση αυτή στενοχωρεί, καθώς είναι εξαιρετικά δημοφιλής. Αρκετοί άνθρωποι τον αποθεώνουν μάλλον λόγω της γενικότερης στάσης του, παρά για την ποιότητα όσων λέει και γράφει, και προφανώς λόγω ταύτισης που αισθάνονται μαζί του, επειδή κατά κάποιο τρόπο ίσως λένε μέσα τους: «επιτέλους! πέστα Χρυσόστομε» ή «ξεστομίζει όσα δεν τολμούν να πουν άλλοι», ή τέλος πάντων κάπως έτσι σε γενικές γραμμές, με ολίγη σως από «επιστροφή της λογικής» κ.λπ. 

Ωστόσο, ο Peterson θα πρέπει κάποια στιγμή να διευκρινίσει πως είναι δυνατόν σχεδόν όλα τα ζητήματα στα οποία ασκεί κριτική να πηγάζουν και να προωθούνται από τη λεγόμενη Δύση, ειδικότερα από τις Η.Π.Α και δευτερευόντως από την Ε.Ε (Στην Ευρώπη οι ιδέες αυτές διαχέονται από πάνω προς τα κάτω μέσω των Βρυξελλών και διάφορων ευρω-οδηγιών τις οποίες εφαρμόζουν, θεσμοθετούν ή διεκπεραιώνουν κόμματα των εθνικών πολιτικών συστημάτων). Σε αρκετές περιπτώσεις, μάλιστα, αποκτούν επίσημη θεσμική έκφραση στα κράτη: π.χ η Γερμανία, οι Η.Π.Α, η Γαλλία έχουν ως επίσημο αντικείμενο στα Υπουργεία Εξωτερικών τους 'Feminist Foreign Policy'. Επιπλέον, θα πρέπει να πει την άποψή του για το ποιος είναι ο λόγος που αμερικανικές και «δυτικές» πρεσβείες ανά τον πλανήτη τοποθετούνται επίσημα ως σπόνσορες και χορηγοί συγκεκριμένων εκδηλώσεων, απέναντι στις οποίες στέκεται κριτικά.

Βέβαια, εκτιμώ ότι εδώ υπάρχει και κάτι ευρύτερο, πέρα από τον Καναδό (με τον οποίον προφανώς και μπορεί να συμφωνήσει κανείς σε μεμονωμένες απόψεις που εκφράζει κατά καιρούς).

Ένα πλέγμα ονομάτων από τους Dawkins, Hitchens και Sam Harris, μέχρι τον Peterson, τον Ben Shapiro και τον Douglas Murray, και από τους Andrew Dickson White και John William Draper (για να περάσω στους παλαιότερους), μέχρι τους Thomas Malthus και Herbert Spencer, όλοι αυτοί, είναι διαφορετικές όψεις του ίδιου κόσμου. Ενός Αγγλο-Αμερικανικού κόσμου του 19ου αιώνα, που επικράτησε, κυριάρχησε και ηγεμόνευσε και επί της Ευρώπης κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα, και ο οποίος στις μέρες μας σταδιακά πεθαίνει και αποσυντίθεται μαζί με το κοσμοείδωλό του σε παγκόσμια κλίμακα, αλλά όχι σε ευρωπαϊκή, καθώς έχει σχεδόν αποικιοποιήσει την Ευρώπη, στην οποία φαίνεται πως θέλει να δώσει την τελευταία του μάχη, να κάνει το ''the last stand''του.

Ας δούμε ένα άλλο «φλέγον» ζήτημα. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί αρκετοί από τους προηγούμενους (τους ζωντανούς) δεν αναδεικνύουν την εσωτερική διάσταση, δηλαδή την εξυπηρέτηση της εσωτερικής συνοχής των Η.Π.Α, σχετικά με το ζήτημα π.χ της πολυ-πολιτισμικότητας. Εξυπηρέτησε βέβαια τόσο ανάγκες της εσωτερικής όσο και της εξωτερικής πολιτικής, αλλά ως εργαλείο εσωτερικής πολιτικής ξεκίνησε αρχικά, και ύστερα ανάχθηκε σε μέσο εξυπηρέτησης οικονομικών σκοπιμοτήτων υπερεθνικών δρώντων και διαφόρων ελίτ. 

Είναι πασιφανές, βγάζει μάτι, πως ο πολυπολιτισμός και η 'diversity'σχετίζεται με τη δημογραφική δομή των Η.Π.Α, ενώ η ιδεολογική αντίληψη περί πολυ-πολιτισμικότητας σε συνδυασμό με το δόγμα περί δικαιωμάτων του ατόμου, αποτελεί καθαρά αμερικανογενές προϊόν. 

Η ρίζα αυτών των ιδεών είναι οι Η.Π.Α. Και είναι ιδέες αμερικανογενείς που συνιστούν τον πυρήνα της αντίληψης ενός νέου «μετα-δυτικού» παγκόσμιου πολιτισμού, με πηγή προέλευσης τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Είναι, ή μάλλον ήταν, η πρόταση για έναν αμερικανογενές πολιτισμό πλανητικής κλίμακας, που προωθούταν επειδή εξυπηρετούσε οικονομικές και άλλες σκοπιμότητες, εγχώριων και υπερεθνικών επιχειρηματικών, πολιτισμικών και άλλων ελίτ που σχετίζονται με τις Η.Π.Α και τη «Δύση». 

Με τον παλαιό τους εαυτό, της ευμάρειας και της αμερικανοκίνητης παγκοσμιοποίησης, συγκρούονται οι άνθρωποι. 

Ποτέ δεν θα μπορούσε να μας έρθει ένα τέτοιο δόγμα π.χ, από την Κίνα. Επίσης, ποτέ ο Ινδός ή ο Κινέζος δεν θα μπορούσε να προτείνει τέτοιας μορφής και περιεχομένων «παγκόσμιο πολιτισμό», ούτε θα τον ενδιέφερε να ονομάζεται ή να είναι «μετα-δυτικός». Μόνο λογικές σταδίων και προόδου σκέφτονται και παράγουν τέτοια πράγματα. 

Επιπλέον, θα πρέπει να τονιστεί ότι οι «προοδευτικοί» στη Δυτική Βενγκάλη (Ινδία), στο Χορασάν (Ιράν), στην επαρχία Γιουνάν (Κίνα) ή στην Χερσόνησο Καμτσάτκα της Ρωσσίας, ουδεμία σχέση έχουν με αυτά τα πράγματα, και το πιθανότερο είναι πως ούτε θέλουν να έχουν (όπως δείχνει η στάση της Μόσχας, του Πεκίνου, του Νέου Δελχί, και πολλές πρωτεύουσες μωαμεθανικών κρατών κ.λπ). Το ζήτημα προϋποθέτει μια συγκεκριμένη πολιτισμική ―και μονάχα έπειτα μια ιδεολογική― αντίληψη και έχει συγκεκριμένη καταγωγή. Δεν έπεσε από τον ουρανό. Εξ'ου και αυτές τις ιδέες τις συναντάμε στη «Δύση» και όχι π.χ στους «προοδευτικούς» της Αφρικής ή της Μέσης Ανατολής ή της νότιας και ανατολικής Ασίας. 

Όμως αυτά τα πράγματα δεν τα μαθαίνουμε από τους προηγούμενους κύριους, ούτε από τον κ. Peterson.

Ας ολοκληρώσουμε με ορισμένα ακόμα «φλέγοντα» ζητήματα. 

Τα προηγούμενα σηματοδοτούν μια μεγάλη κρίση του κοσμικού πολιτισμούστο εσωτερικό της Δύσης.

Νομίζω ότι οι άνθρωποι που έχουν μια ιδέα από Burke, Bonald, Donoso Cortés, de Maistre, Spengler, Schmitt κ.α, όσο και αν διαφωνούν με τις θέσεις που εκφράζω, αντιλαμβάνονται ―εκτός από την κατάπτωση των «Αμερικανοπαίδων» που ανέφερα στην αρχή, σε σχέση με τα αμέσως προηγούμενα ονόματα―, ότι (1) ένας περισσότερο ρεαλιστικός τρόπος εφαρμογής του φιλελευθερισμού και του ωφελιμισμού δεν αποτελεί απαραίτητα συντηρητισμό και (2), όλοι αυτοί που είναι δημοφιλείς ή αποκτούν δημοτικότητα (π.χ Peterson, Murray, Shapiro), δεν αποτελούν παρά τη «δεξιά-συντηρητική» πτέρυγα ενός φιλελεύθερου κοσμικού προοδευτικού ρεύματος. Η δημοφιλία τους φανερώνει, πρώτον, την απελπισία και τα αδιέξοδα του να είναι κάποιος συντηρητικός στη «Δύση» και, δεύτερον, την παρακμή, την υποταγή και την παραίτηση του Ευρωπαϊκού συντηρητισμού (ας μην ξαφνιάζονται λοιπόν οι άνθρωποι που η «Ευρώπη» δεν μπορεί να στηλώσει τα πόδια της και να αντιμετωπίσει την «Αμερική». Αυτό το κάνει η Ρωσσία, αλλά όπως μαθαίνουμε τα τελευταία χρόνια «η Ρωσσία δεν είναι Ευρώπη»). 

Στην πραγματικότητα και από απόψεως ουσίας, δεν υπάρχουν συντηρητικοί στο εσωτερικό της λεγόμενης Δύσης, παρά κυρίως στο εξωτερικό της, στον υπόλοιπο πλανήτη.