7 | 10 | 3 μ.Κ ~ Year ΙΙΙ AQ | 2022
Τα πρώτα δύο μέρη (I, II) πρωτοδημοσιεύτηκαν στο Κοσμοδρόμιο διαφοροποιημένα. Τα επόμενα τρία μέρη (III, IV, V) τα πρωτοδημοσιεύω σήμερα στην Κοσμοϊδιογλωσσία.
Μουσική Συνοδεία
~ I ~
Από το 1945 έως το 2021 έγιναν μόλις έξι προσπάθειες να κατακτηθεί ένα κράτος με την άσκηση μαζικής στρατιωτικής βίας μέσω εισβολής, που αποσκοπούσαν είτε σε κατοχή είτε σε προσάρτηση εδαφών: Βόρεια και Νότια Κορέα το 1950 (συνθήκη ανακωχής το 1953), Βόρειο και Νότιο Βιετνάμ το 1975 και εισβολή της Ινδονησίας στο Ανατολικό Τιμόρ την ίδια χρονιά (επιτυχημένες), η εισβολή του Ιράκ στο Κουβέιτ δεκαπέντε χρόνια αργότερα το 1990, που κατέληξε σε αποτυχία και ήττα, και τέλος οι εισβολές των Ηνωμένων Πολιτειών στο Αφγανιστάν το 2001 και στο Ιράκ το 2003 που οδήγησαν σε πολυετή κατοχή (στην περίπτωση του Ανατολικού Τιμόρ η Ινδονησιακή κατοχή διήρκεσε μέχρι το 1999). Όλες οι υπόλοιπες προσπάθειες μεταπολεμικά, περισσότερες από εξήντα τον αριθμό, έγιναν μέσω της δημιουργίας τετελεσμένων γεγονότων (fait accompli), που αποτελούν και τον πιο συνηθισμένο τρόπο μέσω του οποίου τα κράτη επιδιώκουν εδαφικά κέρδη (η πραγματικότητα πάντοτε είναι περισσότερο σύνθετη, ωστόσο αυτή η απλοποίηση αρκεί για το παρόν κείμενο). Η επιχείρηση της Ρωσσίας στην Κριμαία το 2014 αποτελεί μια τέτοια πετυχημένη περίπτωση δημιουργίας τετελεσμένου γεγονότος. Με παρόμοιο τρόπο προσπάθησε να κινηθεί η Μόσχα στις αρχές του 2022 στην ανατολική Ουκρανία, αν και τελικά η προσπάθειά της κατέληξε να αποτελεί την έβδομη περίπτωση, μετά από τις προαναφερθείσες των ετών 1950, 1975,1990, 2001 και 2003.
Η συγκέντρωση στρατευμάτων στα σύνορα της Ουκρανίας, πριν από την έναρξη του πολέμου, αποτέλεσε αρχικά μέρος μιας προσπάθειας εξαναγκασμού (coercion) μέσω απειλής ή εκφοβισμού που απέτυχε (υποθετικά θα μπορούσε να είχε ανατραπεί ή παραιτηθεί ο Ζελένσκι). Ακολούθησε η δημιουργία ενός τετελεσμένου γεγονότος (fait accompli) επί του εδάφους της Ουκρανίας και η προσπάθεια επιβολής ενός διλήμματος: επίλυση του Ουκρανικού ζητήματος ή πόλεμος ευρείας κλίμακας στην Ευρώπη (V), προκειμένου οι πλευρές να καθίσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Η συνολική στάση Η.Π.Α, Ε.Ε και ΝΑΤΟ, η αντίδραση της Ουκρανίας, δηλαδή η απόφασή της να πολεμήσει (σε αντίθεση με το 2014), και η άρνηση αποδοχής του τετελεσμένου (σε αντίθεση με ό,τι συνέβη στην περίπτωση της Κριμαίας), παράλληλα με την κλιμάκωση και τα αντίποινα, οδήγησαν τελικά στην αποτυχία του fait accompli και σε όσα βλέπουμε να βρίσκονται σε εξέλιξη τους τελευταίους μήνες. Οι Ρώσσοι δεν περίμεναν ότι τα πράγματα στο έδαφος θα λάβουν χαρακτήρα γενικευμένης σύγκρουσης. Και 150-200.000 στρατιωτικό προσωπικό δεν αρκούν προκειμένου να επιβληθεί έλεγχος στο έδαφος μιας χώρας με την έκταση της Ουκρανίας, όχι στο σύνολο αλλά ούτε καν στο ανατολικό τμήμα της δεύτερης μεγαλύτερης σε έκταση χώρας της Ευρώπης, μετά τη Ρωσσία, πόσο μάλλον να επιτευχθεί καθοριστική νίκη με το είδος του πολέμου που είχε επιλεχθεί, ή να καταληφθεί η πρωτεύουσα (ουδέποτε υπήρξαν πειστικές οι απόψεις περί κατάληψης του Κιέβου με τόσο μικρό αριθμό στρατευμάτων). Έπρεπε λοιπόν να κηρυχθεί μερική επιστράτευση στη Ρωσσία προκειμένου να υποστηριχθεί μια στρατιωτικά επιβληθείσα νέα νομική πραγματικότητα και πολιτική τάξη επί του εδάφους.
Οι Αμερικανοί στον πόλεμο του Κόλπου, τη λεγόμενη Καταιγίδα της Ερήμου, διέθεσαν περίπου 600.000 προσωπικό, που μαζί με τους συμμάχους τους προσέγγισαν το ένα εκατομμύριο συνολικά, διεξάγοντας ολοκληρωτικό συμβατικό πόλεμο. Επιπλέον, ο πληθυσμός του Ιράκ στις αρχές της δεκαετίας του 1990 δεν ξεπερνούσε τα 18 εκατομμύρια, δηλαδή ήταν τουλάχιστον υποδιπλάσιος από τον πληθυσμό της Ουκρανίας στις αρχές της δεκαετίας του 2020. Επιπροσθέτως, το Ιράκ ήταν πλήρως απομονωμένο περιφερειακά, σε αντίθεση με την Ουκρανία που είναι κοινωνικοποιημένη και στηρίζεται από τα κράτη που συνορεύουν μαζί της, τις περιφερειακές δυνάμεις, την Ε.Ε, το ΝΑΤΟ και τις Η.Π.Α (το επίπεδο και η μορφή στήριξης δεν είναι τα μόνα που έχουν σημασία, το κύριο είναι πως δεν έχει κράτη εχθρικά προσκείμενα προς την ίδια και δεν τελεί υπό περιφερειακή απομόνωση).
Ο ακραία επιθετικός αν όχι παραληρηματικός λόγος που χρησιμοποίησαν οι Αμερικανοί, στις περιπτώσεις των εισβολών σε Αφγανιστάν και Ιράκ στις αρχές του 21ου αιώνα, εξυπηρέτησε τη νομιμοποίηση της παραβίασης του κανόνα που λέει ότι δεν είναι αποδεκτή μια ευρεία εκτεταμένη χρήση στρατιωτικής βίας, μέσω εισβολής, ως τρόπος διεκδίκησης, ελέγχου, κατοχής ή προσάρτησης εδαφών: η παρομοίωση από τις Ηνωμένες Πολιτείες του μπααθικού Ιράκ με τη ναζιστική Γερμανία, το βάπτισμα του Σαντάμ ως Χίτλερ των Αράβων και η κατηγορία για κατοχή πυρηνικών ειδικά και όπλων μαζικής καταστροφής γενικότερα, όλα εξυπηρέτησαν τη νομιμοποίηση μιας παράνομης εισβολής (αργότερα ο λόγος περί δημοκρατίας εξυπηρέτησε τη νομιμοποίηση της κατοχής). Και με παρόμοιο τρόπο που οι Ταλιμπάν για τους Αμερικανούς έπρεπε να είναι «Ισλαμοφασίστες» (Islamofascists) και στο Ιράκ έπρεπε να γίνει «απομπααθοποίηση» (De-Ba’athification), στην Ουκρανία πρέπει να γίνει «αποναζιστικοποίηση» (De-nazification) και οι Ρώσοι πρέπει να πολεμούν «Ουκρανοναζιστές» (Ukronazi). Για τους Ρώσους ένας τέτοιος λόγος εκτός από το να παραπέμπει σε ένα ηρωικό παρελθόν και να προσφέρει ιδεολογική νομιμοποίηση, επιπλέον στοιχειώνει το παρόν λόγω της ιστορικής εμπειρίας.
Νεοναζιστική για τους μεν, δημοκρατική για τους δε, η Ουκρανία αντικειμενικά έχει πληρώσει τεράστιο τίμημα, χάνοντας περίπου το 15-20% των εδαφών και το 1/5 του πληθυσμού της (συνυπολογίζοντας την Κριμαία), εάν σταθμίσουμε τόσο πρόσφυγες που έχουν φύγει από τη χώρα τον τελευταίο χρόνο, όσο και μετανάστες που αποχώρησαν κατά την τελευταία δεκαετία. Και αυτές οι απώλειες, δίχως να σταθμίζουμε την κατάρρευση της βιομηχανικής παραγωγής και την καταστροφή της οικονομικής δραστηριότητας.
Μιλάμε για μια χώρα που κατασκεύαζε το μεγαλύτερο αεροπλάνο στον κόσμο (Antonov) και εξαρτήματα διαστημοπλοίων, που είχε πυρηνικά όπλα και εργοστάσια, αγροτική και βιομηχανική παραγωγή, πληθυσμό και εδάφη. Και που έφτασε σήμερα; Και γιατί;
Δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί κανείς: άραγε οι κοινωνίες και τα κράτη της Πολωνίας, της Ουγγαρίας, της Τσεχίας, θα θεωρούσαν πως αξίζει να χάσουν το ένα πέμπτο των εδαφών και του πληθυσμού τους, προκειμένου π.χ να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ;
Ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν έχει ως επίδικο την ανεξαρτησία του Κιέβου αλλά τις σχέσεις Ουάσινγκτον-Μόσχας. Κάτι που μπορεί να γίνει κατανοητό πέραν πάσης αμφιβολίας εάν μελετήσει κανείς την ιστορική ομιλία ορόσημο του προέδρου της Ρωσσικής Ομοσπονδίας της 30ης Σεπτεμβρίου ―εκτενή αποσπάσματα από την οποία παρουσιάζω στο πέμπτο μέρος (V)―, που είναι η σημαντικότερη όχι απλώς από την έναρξη του πολέμου αλλά σε ολόκληρη την πολιτική διαδρομή του Πούτιν, στην οποία το ζήτημα της Ουκρανίας αποτελεί απλώς το φόντο. Όσο και αν κρύβεται η Ουάσινγκτον πίσω από το Κίεβο σε διακρατικό επίπεδο, το ουσιαστικό ζήτημα από το οποίο εκπηγάζουν οι εντάσεις και οι συγκρούσεις είναι η σχέση της Ρωσσίας με τις Η.Π.Α και την ηγεμονική τους μονοπολική τάξησε διηπειρωτικό και συστημικό επίπεδο.
Είναι περισσότερο ακριβής μια προσέγγιση που εκφράζει τη θέση ότι η κολοσσιαίων διαστάσεων κρίση στις αμερικανορωσσικές σχέσεις εξελίσσεται με πεδίο σύγκρουσης την Ουκρανία, και όχι μόνο. Ο ανταγωνισμός Ουάσινγκτον-Μόσχας ξεκίνησε από την εξωτερική περιφέρεια του ΝΑΤΟ (Συρία) που οριοθετείται προς Νότο από τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, συνεχίζεται στην ημιπεριφέρεια (Ουκρανία) που αποτελείται από τα κράτη της Ανατολικής και Νοτιοανατολικής Ευρώπης, πέρασε στα ουδέτερα κράτη όπως η Αυστρία, η Ιρλανδία, η Ελβετία (υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να γίνει αντιληπτή η ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ), φτάνοντας πλέον στον πυρήνα του ευρωπαϊκού σκέλους του πλανητικού Βορρά και του Βορειοατλαντικού Συμφώνου, τη Γερμανία (στο πλαίσιο αυτό πρέπει να ενταχθεί το σαμποτάζ στους αγωγούς Nord Stream, το οποίο εξετάζω στο τέλος του αμέσως επόμενου κειμένου ~II~ που ακολουθεί).
Οι ομόκεντροι κύκλοι στο εξωτερικό και το εσωτερικό του ΝΑΤΟ, η Συρία και η Ουκρανία, ο Εύξεινος και η Βαλτική, η Ανατολική και η Κεντρική Ευρώπη, αποτελούν πεδία μάχης στο πλαίσιο του ανταγωνισμού, της σύγκρουσης και της κρίσης στις σχέσεις Ηνωμένων Πολιτειών και Ρωσσικής Ομοσπονδίας. Το ίδιο ισχύει για τη Βόρεια Αφρική και τον Καύκασο, εφόσον συνυπολογίσει κανείς στην εξίσωση κράτη όπως η Γαλλία και η Τουρκία, ενώ μια ένταση στα Βαλκάνια ή τη Μεσόγειο θα πρέπει να γίνει αντιληπτή με παρεμφερή τρόπο.
Τέλος, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η πίστη στη διατήρηση της υπάρχουσας ή στην επιστροφή μιας προηγούμενης κατάστασης πραγμάτων δεν είναι ρεαλιστική. Ο μεταψυχροπολεμικός κόσμος δεν υπάρχει πια.
~ II ~
Μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα είχαμε την κήρυξη μερικής επιστράτευσης στη Ρωσσική Ομοσπονδία, την καταστροφή μέσω δολιοφθοράς των υποθαλάσσιων αγωγών μεταφοράς φυσικού αερίου που συνδέουν τη Γερμανία με τη Ρωσσία στη Βαλτική, τη μεταβολή στη νομική πραγματικότητα και την πολιτική τάξη στο έδαφος των τεσσάρων περιοχών της Ουκρανίας, μέσω των δημοψηφισμάτων, και την διακήρυξη της προσάρτησής τους από τη Μόσχα, το επείγον αίτημα του Κιέβου για ένταξη του Ουκρανικού κράτους στο ΝΑΤΟ και την απόρριψή του.
Η επιτάχυνση και η πύκνωση του πολιτικού και ιστορικού χρόνου επηρεάζουν τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων, ο έλεγχος επί των οποίων θα κινδυνεύσει να χαθεί, και να οδηγηθούμε σε ντόμινο εξελίξεων και ανεξέλεγκτες καταστάσεις, αν έχουμε επαναλαμβανόμενες παρόμοιες εξάρσεις που θα οδηγούν σε παρεμφερείς ρυθμούς και πιθανές μελλοντικές αλληλουχίες γεγονότων (III). Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι έχουμε εισέλθει σε μια εντελώς νέα ιστορική περίοδο. Οι επιταχυνόμενες πολιτικές και ιστορικές μεταβολές συνδέονται με την πολλαπλότητα των κρίσεων, τη φθορά και την αποσύνθεση της ευρωπαϊκής και της παγκόσμιας φιλελεύθερης τάξης.
Το κερασάκι στην τούρτα ενός ιστορικού δεκαημέρου, το νόημα και τη σημασία του οποίου οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν ακόμη αντιληφθεί (θα επανέλθω στον μέλλον), ενός δεκαημέρου που θα μνημονεύεται στα βιβλία των ιστορικών του μέλλοντος, ήταν η ομιλία του προέδρου της Ρωσσικής Ομοσπονδίας της 30ης Σεπτεμβρίου, που έγινε στο πλαίσιο της υπογραφής των συνθηκών για την προσάρτηση/ένταξη των Ντονέτσκ, Λουχάνσκ, Ζαπορόζιε και Χερσώνα ως συνιστωσών οντοτήτων της «ιστορικής Ρωσσίας». Είναι η σημαντικότερη ομιλία στην πολιτική διαδρομή του Βλαντίμιρ Πούτιν. Ο λόγος τυπικά και επίσημα απευθυνόταν στους πολίτες του Ρωσσικού κράτους, αλλά από τη σκοπιά της κλίμακας και του εύρους του περιεχομένου και των θεμάτων που θίγει απευθύνεται σε ολόκληρη τη διεθνή κοινότητα, σηματοδοτώντας μια νέα εποχή για την ιστορία της Ρωσσίας, αλλά και ολόκληρου του πλανήτη.
Πριν από την έναρξη του πολέμου, ο συνολικός πληθυσμός των τεσσάρων περιοχών που ήταν υπό τον έλεγχο ή την κυριαρχία της Ουκρανίας ξεπερνούσε τα 8.5 εκατομμύρια ανθρώπους. Αν συνυπολογίσουμε την Κριμαία, τότε η πληθυσμιακή αύξηση στο σύνολο της νέας Ρωσσικής επικράτειας, μετά από τα δημοψηφίσματα, μπορεί να εκτιμηθεί σε περισσότερα από 10 εκατομμύρια ονομαστικά, και πιθανότατα γύρω στα 7-8 εκατομμύρια ουσιαστικά. Ως αποτέλεσμα της προσάρτησης εδαφών ο πληθυσμός της Ρωσσικής Ομοσπονδίας θα ξεπεράσει τα 150 εκατομμύρια.
Εδαφικά, οι περιοχές που προσαρτά η Ρωσσία, μαζί με την Κριμαία, έχουν συνολική έκταση περίπου 135.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα (km2). Για να έχει αντίληψη της τάξης μεγέθους ο αναγνώστης μιλάμε για μια έκταση μεγαλύτερη από κράτη όπως η Σερβία, η Ουγγαρία, η Πορτογαλία, η Κορέα (Νότια ή Βόρεια), η Ελλάδα, και ελαφρώς μικρότερη από την Τυνησία ή το Μπαγκλαντές.
Στρατηγικά, το κύριο όφελος είναι ο έλεγχος του μεγαλύτερου μέρους της βόρειας ακτής της Μαύρης Θάλασσας που ήταν υπό τον έλεγχο του Ουκρανικού κράτους (συμπεριλαμβανομένης της Αζοφικής στο συνολό της), δηλαδή η μερική αναίρεση του ενός εκ των δύο σημαντικότερων παραγόντων που απέρρεαν από την επέκταση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς, μέσω των Σχεδίων Δράσης για Ένταξη στο ΝΑΤΟ (MAP) του 2008 για Ουκρανία και Γεωργία, δηλαδή της διακηρυγμένης πιθανότητας να μετατραπεί ο Εύξεινος σε ΝΑΤΟϊκή λίμνη (ΙΙΙ).
Τους πρώτους μήνες της σύγκρουσης στην Ουκρανία, την άνοιξη του 2022, η Μόσχα επιδίωξε λύση μέσω διπλωματίας και διαπραγματεύσεων. Σήμερα, τα προαναφερθέντα εδαφικά, πληθυσμιακά και στρατηγικά οφέλη, και ο συνδυασμός της εσωτερικής κινητοποίησης, των δημοψηφισμάτων και της κλιμάκωσης της σύγκρουσης, υποδηλώνουν το κλείσιμο στο παράθυρο μιας διπλωματικής λύσης μέσω διαπραγματεύσεων με την Ουκρανία, και την περαιτέρω απομάκρυνση μιας τέτοιας πιθανότητας με την Ευρώπη.
Σε ό,τι αφορά τη μερική επιστράτευση, ο αριθμός των 300.000 ατόμων που υποτίθεται ότι θα επιστρατευτούν δεν προκύπτει από εκτιμήσεις ότι αυτές είναι οι ανάγκες στο μέτωπο, αλλά επειδή αυτός είναι ο αριθμός που υπολογίζεται ότι μπορεί να υποστηρίξει σε αυτή τη φάση, άμεσα, το Ρωσσικό κράτος από την άποψη των υποδομών, της εκπαίδευσης, του εξοπλισμού, του ρουχισμού κ.λπ. Η μερική επιστράτευση μπορεί να μην μετατραπεί σε γενική αλλά θα διευρυνθεί, θα υπάρξουν κύματα επιστράτευσης, δεν θα σταματήσει στα τριακόσιες χιλιάδες άτομα, δίχως να υπολογίζουμε εθελοντικά σώματα. Επίσης, σε βάθος χρόνου δεν θα κυριαρχούν κυρίως τάγματα στο έδαφος, αλλά θα υπάρξει μετάβαση ολοένα και περισσότερο σε ταξιαρχίες, μεραρχίες και σώματα στρατού. Η μεταβολή στη δομή, τη σύνθεση και τη λειτουργία των εμπόλεμων που θα βρίσκονται στο μέτωπο και τα πεδία των μαχών θα συνοδευτεί από μεταβολή στο είδος του πολέμου. Οι Ρώσσοι είναι πιθανόν να μην μεταβούν από το επίπεδο της «ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης» σε αυτό του ολοκληρωτικού συμβατικού πολέμου, τουλάχιστον για κάποιο χρονικό διάστημα, αλλά ίσως σε κάποια μορφή αναβαθμισμένης «αντιτρομοκρατικής επιχείρησης».
Υπολογίζεται ότι χρειάζονται δύο με τρεις μήνες για να έχουν ουσιαστικό αντίκρισμα όλες αυτές οι μεταβολές και να αποκτήσουν υπόσταση στο έδαφος. Σε αυτό το μεσοδιάστημα οι Ουκρανοί με το ΝΑΤΟϊκό σύστημα πίσω τους (σε όποιο βαθμό συσπείρωσης), και με τη βοήθεια των Αμερικανικών και των Βρετανικών υπηρεσιών πληροφοριών, εθελοντών ή και μισθοφόρων, λογικά θα τα δώσουν όλα για όλα πιέζοντας ασφυκτικά τους Ρώσσους, καθώς με τη μεταβολή στο είδος του πολέμου και την εσωτερική κινητοποίηση στη Ρωσσία, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο η ροή του χρόνου να μην αρχίσει να κυλάει εις βάρος τους.
Ας ολοκληρώσουμε περνώντας από τον Εύξεινο στη Βαλτική, με ένα σχόλιο για τους αγωγούς Nord Stream. Η δολιοφθορά αποτελεί προσπάθεια εξαναγκασμού (coercion) της Γερμανίας και προσομοιάζει με ενεργειακό αποκλεισμό (blockade), λειτουργώντας υπονομευτικά ως προς την κυριαρχία και την ασφάλεια του κράτους. Αποτελεί πράξη που μπορεί να ιδωθεί υπό τριπλό πρίσμα: είτε ως αποτροπή μέσω άρνησης (deterrence by denial), είτε ως τρομοκρατική (κυρίαρχη ερμηνεία), είτε ως de facto κήρυξη πολέμου, ουσιαστικά αλλά όχι ονομαστικά (αφού δεν υπάρχει ανάληψη ευθύνης, καθώς ο υπαίτιος της καταστροφής κρύβεται). Επιπλέον, μπορεί να θεωρηθεί ως η μεγαλύτερη στρατιωτική επίθεση ή εχθρική πράξη σε μη στρατιωτική υποδομή ενός κράτους σε περίοδο ειρήνης, πέραν των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου ―υπό μια έννοια μάλιστα είναι σημαντικότερη παρόλο που δεν έχει νεκρούς άμεσα―, διότι θα έχει καταστρεπτικές επιπτώσεις στη γερμανική και κατ'επέκταση την ευρωπαϊκή οικονομία (αν και υποτίθεται ότι η Ρωσσία, μέσω της Gazprom, έχει προθυμοποιηθεί να προμηθεύσει φυσικό αέριο μέσω ανέπαφου τμήματος του ενός εκ των δύο αγωγών Nord Stream. Ωστόσο τηρείται σιγή ιχθύος γύρω από το ζήτημα). Τέλος, το σαμποτάζ έλαβε χώρα μια εβδομάδα πριν από την 32η επέτειο της Γερμανικής επανένωσης (3 Οκτωβρίου 1990).
Αν κάνουμε χρήση του ενός από τους τέσσερις τρόπους αναγνώρισης της ομοιότητας κατά τον Αριστοτέλη [πως να αντιλαμβάνεστε μια απάτη], δηλαδή την περίπτωση όπου τα πράγματα είναι ίδια κατ'αναλογία, μπορούμε να παρατηρήσουμε πως ό,τι είναι οι κυρώσεις και το εμπάργκο για το εμπόριο είναι ο αποκλεισμός για την τροφοδοσία, ενώ ό,τι είναι η πολιορκία για ένα φρούριο και μια πόλη είναι ο αποκλεισμός για ένα κράτος.
Από την Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2022, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας αποτελεί κράτος υπό πολιορκία.
Δημήτρης Β. Πεπόνης
~ III ~
Σε συζητήσεις που είχα τα τελευταία χρόνια, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, επανερχόταν το θέμα της ρεαλιστικής ή μη πιθανότητας ενός παγκοσμίου πολέμου. Η ανταπόκρισή μου συνήθως ήταν πάνω-κάτω η εξής: «εάν αρχίσετε να παρατηρείτε μεταβολή στους τρόπους και στα συστήματα στρατολόγησης των κρατών, ή κινήσεις που σηματοδοτούν επιστράτευση, να ανησυχείτε. Μέχρι τότε δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να ασχολείστε με μια τέτοια πιθανότητα ως ρεαλιστική». Με τον τρόπο που είναι οργανωμένοι οι στρατοί σήμερα δεν μπορεί να διεξαχθεί πόλεμος ευρείας κλίμακας μεταξύ μεγάλων και μεσαίων δυνάμεων, και να υπάρξει έλεγχος και κατοχή εδαφών. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, παραδείγματος χάριν, στις αρχές της περασμένης δεκαετίας είχαν σχεδόν ξεμείνει από στρατιωτικό προσωπικό (As of December 2011, roughly 73 percent of active component soldiers had deployed to Iraq and/or Afghanistan). Για τους ευρωπαίους δεν χρειάζεται να πούμε κάτι, πέραν των όσων έχει πει ο Τζο από το Κεντάκι.
Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι διανοητικά κατεχόμενοι από τεχνολογικές ονειροφαντασίες και μυθολογήματα που προώθησαν οι Αμερικανοί τις τελευταίες δεκαετίες, που συνδυάζουν την υπερτίμηση αν όχι την αποθέωση της τεχνολογίας, την υποτίμηση και την υποβάθμιση του εδάφους και του ανθρώπου. Όπως είχα επισημάνει παλαιότερα:
Η θετική προκατάληψη και η μεροληψία υπέρ της τεχνολογίας, προϋποθέτει σιωπηρά την υποβάθμιση και την υποτίμηση του ανθρώπινου παράγοντα. Αν υπάρχει ένα δίδαγμα από τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας γενικά και το Αφγανιστάν ειδικότερα, είναι ότι η πίστηστην τεχνολογία, σε συνδυασμό με την υποτίμηση του ανθρώπου, συνέβαλε στην αποτυχία και την ήττα. Επιπλέον, είχαμε μια εμπειρική διάψευση του τεχνολογικού ντετερμινισμού από την ανθρώπινη βούληση στο πεδίο του πολέμου.
Κυριαρχεί απόλυτα μια τέτοια μεροληψία υπέρ της τεχνολογίας, που προϋποθέτει σιωπηρά την υποβάθμιση του ανθρώπινου παράγοντα, καθώς πιστεύεται πως τα όπλα, δηλαδή η τεχνολογία, είναι ο καθοριστικός παράγοντας, και όχι ο άνθρωπος. Δεν αναφέρομαι στη δύναμη πυρός, η οποία προφανώς και διαδραματίζει ρόλο, αλλά και αυτή από μόνη της δεν αρκεί, γιατί έχει σημασία και το είδος του πολέμου που διεξάγεται. Επιπλέον, δεν είναι όλοι οι πόλεμοι ολοκληρωτικοί φυσικοί κινητικοί πόλεμοι, που αγγίζουν το όριο ή κινούνται πέρα από το όριο της χρήσης όπλων μαζικής καταστροφής υψηλής τεχνολογίας. Επίσης, ένα ευφυολόγημα που ακούγεται συνεχώς είναι το εξής: «χωρίς όπλα δεν μπορείς να πολεμήσεις». Ενώ χωρίς ανθρώπους μπορούν να πολεμήσουν τα όπλα μόνα τους... (Το “skynet”, για να μιλήσω χιουμοριστικά, δεν βοήθησε ιδιαίτερα τους Αμερικανούς στις περιπέτειες τους σε Ιράκ και Αφγανιστάν τις τελευταίες δεκαετίες. Ούτε τα άρματα φορτώνονται μόνα τους στις σιδηροδρομικές ράγες. Ούτε η «τεχνητή νοημοσύνη» μπορεί να κηρύξει επιστράτευση). Τέλος, εάν, ο μη γένοιτο, κάποιοι πάρουν αποφάσεις που δυνητικά θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε αφανισμό το 5-10% του ανθρώπινου πληθυσμού, μόνο τότε η τεχνολογία θα μπορούσε να διαδραματίσει ένα ρόλο που θα προσομοίαζε σε αυτό που φαντασιώνονται οι περισσότεροι ― μέχρι τότε όμως χρειάζονται άνθρωποι:
Ο Ουκρανικός στρατός μετατράπηκε σε ΝΑΤΟϊκό (και αυτό το γράφω περιγραφικά, όχι πολεμικά), ουσιαστικά αλλά όχι τυπικά, επειδή χρειάζονται άνθρωποι: επειδή «οι πόλεμοι κερδίζονται με έλεγχο στο έδαφος και ιδιοποίηση γης, επί των οποίων οικοδομείται μια τάξη που έχει ως θεμέλιο ένα νόμο», όπως είπε ορθά-κοφτά Τζο από το Κεντάκι, «και με σφαίρες σε αληθινά πεδία μαχών, όπου οι άνθρωποι πληρώνουν φόρο αίματος, όχι με tweets σε συμβολικές μάχες», όπως είχε συμπληρώσει ο Μιγκέλ (αυτός είναι ο μόνος τρόπος να τελειώσει ένας πόλεμος, όταν δεν υπάρχει συνθηκολόγηση νομικά, δηλαδή παραίτηση ουσιαστικά, και επιβολή της βούλησης του ενός επί του άλλου, που αποτελεί και τη βαθύτερη φύση του πολέμου). Εξ ου και η μερική επιστράτευση στη Ρωσσία, παρά τις καινοτομίες σε συγκεκριμένες στρατιωτικές τεχνολογίες οι οποίες, όμως, και αυτές έχουν ως σκοπό την απόκτηση πλεονεκτήματος έναντι μιας προσλαμβανόμενης συμβατικής στρατιωτικής υπεροχής των ανταγωνιστών.
Για τους Ρωσσους το ζήτημα δεν είναι απλώς το αξιόμαχο του Ουκρανικού στρατού, ούτε είναι ζήτημα ποιότητας, αλλά ποσότητας. Προσπάθησαν μέσω της υπεροχής του πυροβολικού να αντισταθμίσουν την αριθμητική υπεροχή των Ουκρανών. Όμως ένας επαγγελματικός στρατός μικρού μεγέθους, υψηλής κινητικότητας με μεγάλη δύναμη πυρός, που είναι ιδανικός για την διεξαγωγή επιχειρήσεων και την επίλυση κρίσεων και συγκρούσεων τοπικής κλίμακας, δεν μπορεί να σταθεί εύκολα για μεγάλη χρονική διάρκεια απέναντι σε έναν μαζικότερο στρατό γενικής επιστράτευσης που έχει μια καλή εκπαίδευση, και αν όχι συνεχή τουλάχιστον καλή τροφοδοσία όπλων από το εξωτερικό, πόσο μάλλον όταν τα πράγματα στο έδαφος αποκτούν χαρακτήρα γενικευμένης σύγκρουσης και συνεχούς πίεσης.
Στους Ουκρανούς λείπουν τα όπλα και στους Ρώσσους οι άνθρωποι. Τον Σεπτέμβριο, οι Ουκρανοί πρέπει να έριξαν στο πεδίο της μάχης πέντε με έξι ταξιαρχίες (μπορεί και περισσότερες). Kαι άψογα “logistics” να έχεις, δίχως ανθρώπους δεν... Αποτέλεσμα: μερική υποχώρηση των Ρώσσων, μερική απώλεια εδαφών και μερική επιστράτευση στη Ρωσσική Ομοσπονδία. Κράτη του ΝΑΤΟ συμβάλλουν με παροχή όπλων, διπλωματικής υποστήριξης και οικονομικών πυρομαχικών (με τα τελευταία να οδηγούν σε ευρωπαϊκό... αυτοβομβαρδισμό και αυτοχειρία), οι Ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις με έμψυχο δυναμικό, και οι Αμερικανοί με εκπαίδευση, πληροφορίες, κατευθύνσεις, χρήμα και όπλα. Οι Ουκρανοί στρατολογούν εφέδρους, τους οποίους εκπαιδεύουν τόσο οι ίδιοι στο εσωτερικό, όσο και ΝΑΤΟϊκοί στο εξωτερικό, π.χ στην Πολωνία. Βέβαια, γιατί τα κάνουν όλα αυτά οι Ουκρανοί είναι ένα ερώτημα που δεν είναι τόσο απλό να απαντηθεί, όπως θα δούμε παρακάτω.
Ωστόσο, όλα αυτά είναι ζητήματα εν πολλοίς τεχνικά και τακτικά, που προάγουν την τύφλωση εάν δεν ενταχθούν σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, όπως αυτό που υπονόησα νωρίτερα (~ II ~) για το νόημα και τη σημασία ενός ιστορικού δεκαημέρου (21-30 Σεπτεμβρίου), στο οποίο θα αναφέρονται οι ιστορικοί και τα βιβλία του μέλλοντος.
Από την άλλη μεριά, τα προηγούμενα σημαίνουν ότι τα πράγματα θα αρχίσουν να ζορίζουν σταδιακά για πολλά ευρωπαϊκά ΝΑΤΟϊκά κράτη, καθώς μέσω της εσωτερικής κινητοποίησης στη Ρωσσία, και τις μεταβολές που επιφέρει η μερική επιστράτευση στη δομή, τη σύνθεση και τη λειτουργία του στρατού, της οικονομίας και της κοινωνίας, καθώς και στην πολιτική και νομική κατάσταση της χώρας, η Μόσχα θα κερδίσει χρόνο και θα βρίσκεται μπροστά από όλες τις κοινωνίες της Ε.Ε και του ΝΑΤΟ.
Απέναντι σε τι κατάσταση θα βρεθούν συγκεκριμένα ευρωπαϊκά κράτη π.χ εάν αρχίσει να καταρρέει ο Ουκρανικός στρατός;
Οι κοινωνίες της Ε.Ε οφείλουν την πολυτέλεια της διατήρησης των υπαρχουσών κοινωνικών συνθηκών και μιας σχετικής κανονικότητας στο εσωτερικό τους, στον Ουκρανικό στρατό, ο οποίος μετατράπηκε σε αξιόμαχη πολεμική μηχανή (εξέλιξη που προϋπέθετε το πραξικόπημα), προκειμένου η Ευρωπαϊκή και Αμερικανική γεροντοκρατία να πίνει ανέμελα τον καφέ της στο Παρίσι, να κάνει σκι στα Σαλέ των Άλπεων, και να απολαμβάνει Steaks στο Τέξας, το Κεντάκι και την Αλαμπάμα, και κάποιοι άλλοι νεαρότεροι να είναι μαχητές του πληκτρολογίου στο twitter ως NAFO από το σπίτι τους στο Λονδίνο και το Όσλο, ή να οχετολογούν μέσω facebook από το Λος Άντζελες ή το Βερολίνο, ασχολούμενοι με τα μαλλιά των γυναικών στο Ιράν.
Οι Ουκρανοί πολεμάνε προκειμένου όλοι οι προηγούμενοι να διατηρήσουν τον τρόπο ζωής τους (our way of life), όπως αρέσκονται να λένε οι Αμερικανοί, και για να διατηρηθεί μια ηγεμονική μονοπολική τάξη, με την οποία έχουν ταυτίσει πλέον την ύπαρξή τους. Όμως τόσο ο τρόπος ζωής όσο και η τάξη θα αλλάξουν, γιατί το πεδίο μάχης δεν είναι μόνο η Ουκρανία. Υπό αυτό το πρίσμα θα πρέπει να ιδωθεί η στάση π.χ Ινδών και Αράβων, και ευρύτερα πολλών κρατών του λεγόμενου παγκόσμιου Νότου, στο πλαίσιο της αναδιάταξης του πλανήτη. Γιατί έχουν στηλώσει τα πόδια και λένε: «μα στάσου, έχουμε τα εδάφη, την ενέργεια, τον πληθυσμό, την εργασία, τον φυσικό πλούτο, την τροφή, έχουμε τα πάντα» («Ναι, αλλά δεν έχετε την οικονομία και την εξουσία του χρήματος, θα πεταχτεί αμέσως και θα τους πει κάποιος»). Στο ίδιο πλαίσιο, επίσης, θα πρέπει να ενταχθεί η ομιλία του Πούτιν, τα σημαντικότερα τμήματα της οποίας ακολουθούν στο πέμπτο μέρος (V), συνυπολογίζοντας παράλληλα ένα εκτενές απόσπασμα από βιβλίο που παραθέτω στο αμέσως επόμενο τέταρτο μέρος (IV).
~
Ο τρόπος που κινήθηκαν οι Ρώσσοι, όχι στρατιωτικά αλλά γενικότερα, μπορεί να συμπυκνωθεί σε μια πρόταση ως εξής: επικαλέστηκαν την αδικία και την άσκηση βίας που διαπράχθηκε σε υποκρατικό επίπεδο, έναντι του Ντονμπάς, διαπράττοντας οι ίδιοι αδικία και και ασκώντας βία σε διακρατικό επίπεδο, έναντι της Ουκρανίας, με απώτερη στόχευση, πρώτον, να υπεραμυνθούν της δικής τους κυριαρχίας και ανεξαρτησίας vis-à-vis των Αμερικανών και, δεύτερον, να καταπολεμήσουν την αδικία και τη βία που ασκείται σε υπερκρατικό και συστημικό επίπεδο, έναντι πολλαπλών κρατών και περιοχών στον πλανήτη, μέσω της ηγεμονικής αμερικανοκεντρικής τάξης στο πλαίσιο του μονοπολικού κόσμου.
Έτσι ερμηνεύεται η αποστασιοποίηση πολλών κρατών (που αδικούνται από τις Η.Π.Α σε υπερκρατικό και συστημικό επίπεδο), απέναντι στην αδικία που διαπράττεται στην Ουκρανία (από τη Ρωσσία σε διακρατικό επίπεδο). Επειδή η Ουκρανία έχει ταυτίσει τον εαυτό της με τις Η.Π.Α, όπως κάνουν τα εξαρτημένα υποτελή κράτη-πελάτες με τους Πάτρωνές και τους Κυρίους τους, τα κράτη που αποστασιοποιούνται ουσιαστικά λένε: «από θέση αρχής είμαι μαζί σου σε ό,τι αφορά την αδικία που διαπράττεται εις βάρος σου, αλλά δεν μπορώ να βρεθώ ολοκληρωτικά στο πλευρό σου, γιατί με αυτόν τον τρόπο θα υποστηρίξω τον Πάτρωνα σου, ο οποίος διαπράττει αδικία εις βάρος μου» (συμπεριφερόμενος σαν πλανητικός νταβατζής). Επιπλέον, είναι πολύ πιθανόν ορισμένα από αυτά να σκέφτονται πως «είναι εξόφθαλμη η υποκρισία που χαρακτηρίζει τον ξεσηκωμό και την αγανάκτηση Αμερικανών και Ευρωπαίων, καθώς όσα συμβαίνουν τώρα στις παρυφές της Ευρώπης και του πλανητικού Βορρά, όταν συνέβαιναν εκτός ή στην περιφέρεια της Ευρώπης και τον πλανητικό Νότο, όχι μόνο δεν τα επέκριναν αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις τα υποστήριζαν κιόλας. Έχει, άραγε, μεγαλύτερη αξία η ζωή ενός Ουκρανού από τη ζωή ενός Ιρακινού;», θα αναρωτηθεί ένας Άραβας. «Νομίζουν πως δεν βλέπουμε τα δύο μέτρα και δύο σταθμά; Ή ότι γι'αυτούς έχει αξία μόνο ό,τι συμβαίνει στη δική τους γειτονιά, και όχι στη δική μου», θα συνεχίσει ο Ινδός, ασκώντας κριτική, μιλώντας για το Αφγανιστάν παράλληλα με την Ουκρανία.
Παρεμπιπτόντως, ο Ινδός υπάρχει στο μυαλό και τη σκέψη του μέσου «Δυτικού» αποκλειστικά και μόνο ως εργαλείο έναντι της Κίνας. Τόσο ασφυκτικά συρρικνώνουν και εκμηδενίζουν την ύπαρξη και την υπόσταση της Ινδίας όλοι αυτοί, που αποτελούν φορείς ενός «διανοουμενίστικου ρατσισμού», από τον οποίον έπεται επίσης και κάθε άλλος (~ II ~). Ας ενημερώσουμε αυτούς τους ανθρώπους ότι χθεσινή πρωτοβουλία υπό την ηγεσία της Δύσης, δηλαδή των Η.Π.Α, για την έναρξη συζήτησης στο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Ο.Η.Ε, σχετικά με την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για τους Mουσουλμάνους Ουιγούρους στο Σιντζιάνγκ της Κίνας, απορρίφθηκε με 19 ψήφους κατά, και 17 υπέρ (και αυτός ο συσχετισμός αφού έχει αποπεμφθεί η Ρωσσία από το Συμβούλιο). Τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα ψήφισαν αρνητικά. Η Ινδονησία, το μεγαλύτερο Μουσουλμανικό έθνος και η τρίτη πολυπληθέστερη δημοκρατία στον πλανήτη, πίσω από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ινδία, ψήφισε επίσης αρνητικά. Ξέρετε ποια ήταν η θέση της Ινδίας; Αποχή. Και μάλιστα σε θέμα που αφορούσε την Κίνα. Ινδία και Ινδονησία, δηλαδή οι δύο πολυπληθέστερες δημοκρατίες στο πλαίσιο ενός αναδυόμενου κόσμου, που αποτελούν την πρώτη και την τρίτη μεγαλύτερη δημοκρατία αντίστοιχα σε παγκόσμια κλίμακα, ψήφισαν διαφορετικά από τη δεύτερη πολυπληθέστερη, τις Η.Π.Α (ίσως πλέον να γίνονται περισσότερο κατανοητά όσα έγραφα για τη μεταφορά του πολιτικού κέντρου βάρους εκτός του Βορείου Ατλαντικού, στο πλαίσιο της αναδιάταξης του πλανήτη, και την μετακίνηση με ταχύτατους ρυθμούς από τον δυτικοκεντρικό μονοπολισμό σε αποδυτικοποίηση και πολυκεντρισμό στο πεδίο της πλανητικής πολιτικής, πόσο μάλλον εάν επιπλέον σταθμίσει κανείς την τελευταία απόφαση του ΟΠΕΚ για μείωση της παραγωγής).
Ο Ινδός δεν περιορίζει την ύπαρξή του στις επιθυμίες και τα κίνητρα, τις σκοπιμότητες και τις στοχεύσεις του μονοπολικού Κέντρου, ούτε ενδιαφέρεται να γίνει «Ουκρανός» της Ασίας.
~
Αυτό που δεν θέλουν να αντιληφθούν αρκετοί κάτοικοι ενός υποτελούς εξαρτημένου κράτους-πελάτη (client state), που ταυτίζει τα συμφέροντά και την ύπαρξή του με τον πάτρωνά του, είναι το μέλλον που τους επιφυλάσσει η ιδεολογία του συνόρου ή του ακρίτα (Μια μικρή γεύση πήρε ο Ελληνικός λαός την περίοδο της προσφυγικής-μεταναστευτικής κρίσης, όταν του έκλειναν τα σύνορα στο εξωτερικό, και στο εσωτερικό προωθείτο ως μελλοντικό εθνικό όραμα η μονιμοποίηση της μετατροπής της Ελλάδας σε περιφερειακό κράτος-μαξιλάρι και ενδιάμεση χαοτική εδαφική περιοχή-ζώνη σύνορο, υπό τη συνοδεία μιας ιδεολογίας ψυχολογικής και διανοητικής προετοιμασίας του κορόϊδου που θα αναλάβει τον ρόλο του αναλώσιμου, και θα μετατραπεί σε κυματοθραύστη και υπερασπιστή του συνόρου της «Ευρώπης και της Δύσης», προκειμένου ορισμένοι να πίνουν αμέριμνοι τον καφέ τους στις Βρυξέλες και την Ουάσινγκτον, κάνοντας υποδείξεις κιόλας: Δύσμοιρε Ουκρανέ, «ακρίτα της Ευρώπης και προασπιστή της Δύσης»). Είναι η ιδεολογία που κατασκευάζει μια ταυτότητα ηρωικού φύλακα του συνόρου, που μάχεται προκειμένου ο Κύριος να απολαμβάνει αμέριμνος τις χαρές και τις ανέσεις της ζωής, και την ηγεμονία στο Κέντρο.
Το ευγενές αυτό σφάγιο, που ψωμολυσσά και πεθαίνει σε μια χαοτική μεταβατική συνοριακή περιοχή-χωματερή, λέει και ευχαριστώ: Σε ευχαριστώ, Κύριε, που με τιμάς δίνοντάς μου την ευκαιρία να πεθάνω για εσένα, Ω! «Ευρώπη», Ω! «Δύση», λέει ο δούλος. Και ο Κύριος του απαντά: η θυσία σου για εμένα,δούλε, είναι η ανεξαρτησία σου (από τον Εχθρό μου, που μεταφράζεται σε απόλυτη εξάρτησή σου από Εμένα).
Δυστυχώς, για αυτά πολεμάνε οι Ουκρανοί, πλέον, όχι για την ανεξαρτησία της πατρίδας τους, εφόσον ανά πάσα στιγμή, αν τολμήσουν να αποφασίσουν κυρίαρχα (που δεν μπορούν) ότι θα αντιδράσουν διαφορετικά (που επίσης δεν μπορούν), ο Κύριος μπορεί αυτοστιγμής να τους βάλει στη θέση τους, θυμίζοντάς τους ότι δεν αξίζουν και πολλά περισσότερα, αφού «την όποια αναγνώρισή σας, ως μαχητές της δημοκρατίας, ως μέλη της Ευρώπης και της Δύσης, σε εμένα την οφείλετε. Και στο τέλος-τέλος, αν το θελήσω, μπορώ να σας γυρίσω την πλάτη και να σας εγκαταλείψω, να σας χαρακτηρίσω ναζί, και να σας πετάξω στα σκουπίδια της ιστορίας, καθώς δεν θα έχω τίποτε άλλο να κερδίσω από εσάς, μιας και θα σας έχω ξεζουμίσει».
Τραγωδία. Αλλά αυτή είναι η μοίρα των υποτελών κρατών-πελατών, των τοπικών αντιπροσώπων και των παραρτημάτων, και αυτό είναι το «πεπρωμένο» που επιφυλάσσει ο Κύριος στον δούλο...
Mια ειρωνική και συνάμα τραγική εικόνα θα ήταν να λογομαχούν δύο άνθρωποι του Κέντρου, που έχουν 10πλάσιο κατά κεφαλή εισόδημα από τον Ουκρανό, περί Veganism και Carnism, και ο Ουκρανός πεινασμένος να μάχεται προκειμένου να συνεχίσουν να έχουν την πολυτέλεια να λογομαχούν απρόσκοπτοι, δίχως να επηρεάζεται στο παραμικρό η ζωή τους. Θα κάνουν, βέβαια, δημοσιεύσεις στο twitter και το facebook, υποστηρίζοντας τον αγώνα του, ο οποίος αγώνας ασφαλώς δεν θα γίνεται για να διατηρήσουν αυτοί οι δύο τον τρόπο ζωής τους, το “way of life” τους (α, πα, πα!), αλλά για την Δημοκρατίακαι τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, για την Ευρώπη και τον Δυτικό πολιτισμό, και τα λοιπά γνωστά. Δύσμοιρε Ουκρανέ...
Η ιδεολογία του φύλακα του συνόρου, του ακρίτα, είναι η ιδεολογία του Κύριου του Κέντρου φτιαγμένη για τον δούλο της περιφέρειας, και είναι δαιμονικά ευφυής.
Καθόλου τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι η Ουκρανία έχει σχεδόν εξαφανιστεί από τον λόγο του Πούτιν της 30ης Σεπτεμβρίου (V). Διότι η ομιλία ασχολείται με τον Κύριο και το Αφεντικό, με το ιστορικό και πολιτικό Υποκείμενο και Κέντρο, με την ουσία τους και την υπόστασή τους, και με τα πραγματικά επίδικα, έχοντας μόνο ως φόντο τους τοπικούς αντιπροσώπους, τους υπηρέτες και τους δούλους, δηλαδή τα ιστορικά και πολιτικά αντικείμενα.
~ IV ~
We will not apologize for our way of life, nor will we waver in its defense, είχε πει ο Ομπάμα για τους Αμερικανούς οι οποίοι, όπως είχε γράψει ένας αείμνηστος: “ως γνωστόν, είναι ο μόνος λαός στην μέχρι τώρα ιστορία του κόσμου, ο οποίος όρισε ως «εθνικό συμφέρον» του να τρώει όσο το δυνατόν καλύτερα, αδιαφορώντας για τους τρόπους που θα το επιτύχει”.
Ο αείμνηστος, πριν από περίπου μια 25ετία, είχε προβλέψει με ακρίβεια όσα συμβαίνουν, όχι μόνο στην Ουκρανία αλλά και ευρύτερα στον πλανήτη, σε ένα έργο εξαιρετικά προνοητικό και με μεγάλη προβλεπτική δύναμη (τα υπόλοιπα έργα του δεν με συγκινούν). Έγραφε, λοιπόν, αυτός ο τύπος προς τα τέλη της δεκαετίας του 1990:
Οι νέες «βάσεις» της αμερικανικής πολιτικής, όπως αυτή αρχιτεκτονείται στα κείμενα ύπατων επιτελών της, είναι η βαλκανιοποίηση της υφηλίου και η καλλιέργεια της ελεγχόμενης αναρχίας ως άλλοθι ασκήσεως της. Οι Αμερικανοί, ως γνωστόν, είναι ο μόνος λαός στην μέχρι τώρα ιστορία του κόσμου, ο οποίος όρισε ως «εθνικό συμφέρον» του να τρώει όσο το δυνατόν καλύτερα, αδιαφορώντας για τους τρόπους που θα το επιτύχει.Εξηγήσαμε στα προηγούμενα ότι εδημιούργησαν τη μεταπολεμική ιδεολογική διαίρεση του κόσμου, προκειμένου να συγκεντρώσουν στα χέρια τους το μεγαλύτερο ποσοστό του παγκόσμιου κεφαλαίου [Δ`~. 2022: μια ρευστοποίηση και βαλκανιοποίηση της Ευρώπης, και ένας πολυπόθητος «νέος ψυχρός πόλεμος» στο πλαίσιο ενός επιδιωκόμενου «νέου διπολισμού» μπορεί να οδηγήσει σε παρόμοια κατεύθυνση]. 50% του παγκόσμιου ΑΕΠ το 1945, μας λέει ο κ. Brzezinski στο βιβλίο του, και 30% μετά. Αφύσικα πράγματα, μια και οι ίδιοι οι Αμερικανοί αναγνωρίζουν ότι η χώρα τους δεν είναι το πλουσιότερο σε φυσικές ύλες κράτος. Ο παγκόσμιος πόλεμος δεν μπορούσε προφανώς να αποτελέσει επιδιωκτέον σκοπό για τους Αμερικανούς. Τον μετέβαλαν σε ιδεολογία «κινδύνου», προκειμένου να δουλεύουν ακώλυτες οι πολεμικές βιομηχανίες, και εν συνεχεία τον υποκατέστησαν με ένα πρωτοφανές πλήθος τοπικών συρράξεων και εσωτερικών κοινωνικών τριβών στις επί μέρους χώρες, με αποτέλεσμα τις τεράστιες οικολογικές αλλοιώσεις που στις μέρες μας παρατηρούμε. Οι οικολογικές καταστροφές των καιρών μας είναι αποκλειστικό αποτέλεσμα της αμερικανικής πολιτικής. Αφ'ενός μεν γιατί ποτέ τέτοιες δεν υπήρξαν στο παρελθόν, αφ'ετέρου δε γιατί κατά το δεύτερο μισό του τρέχοντος αιώνος, που η καταστροφή αυτή επήλθε, είναι ο αιώνας αποκλειστικής κυριαρχίας της αμερικανικής πολιτικής.Σήμερα, που η αρχιτεκτονική των νέων εικόνων «εχθρών» δεν έχει ακόμη επιτύχει (περί του Ισλάμ βεβαίως πρόκειται κατ'αρχήν), αναγνωρίζονται τα νέα οικονομικά δεδομένα που θα τους αναπτύξουν. Κατά τρόπον απλόν πλέον αναγνωρίζεται η φυσική αλήθεια που πλειστάκις αναφέραμε στο βιβλίο τούτο, ότι οι πιο πλούσιες περιοχές του κόσμου είναι οι περιοχές αναδείξεως των μεγάλων πολιτισμών, της Μαύρης Θάλασσας και της ασιατικής περιοχής συγκλίσεως Ορθοδοξίας και Ισλάμ. Προς αυτές λοιπόν τις περιοχές οδηγεί το «εθνικό συμφέρον» τους Αμερικανούς. Και όπου υπάρχει πλούτος, εκεί συνειρμικώς πως και υποσυνειδήτως ανακύπτει αυτομάτως η λέξη «Βαλκάνια». Περί «Ευρασιατικών Βαλκανίων» ομιλεί ο κ. Brzezinski στο βιβλίο του, χαρακτηρίζοντας την περιοχή της Κεντρικής Ασίας. Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι πως θα πάψουν τα Βαλκάνια να είναι πολιτικώς Βαλκάνια και να ενσωματωθούν οργανικώς στην παγκόσμια παραγωγή, αλλά πως θα βαλκανοποιηθούν περαιτέρω άλλες «χρήσιμες» περιοχές... Πρόκειται για τα «Ευρασιατικά Βαλκανία», τα οποία παίζουν μείζονα ρόλο για τον επικείμενο πολυκεντρισμό του κόσμου.Οι Αμερικανοί εννοούν ότι η μυθολογία της μιας και μόνης «υπερδύναμης» στον κόσμο είναι γεγονός αφύσικο και ιστορικά απαράδεκτο και οι ίδιοι συμπληρώνουν «της μιας και τελευταίας». Πρόβλημα είναι πως θα κατευθύνουν οι ίδιοι τούτον τον επικείμενον πολυκεντρισμό, που βάση έχει τον μείζονα χώρο της Κεντρικής Ασίας.Εδώ στέκονται εμπόδια δύο όγκοι. Αυτός της Ρωσίας και εκείνος της Κίνας. Απαιτούνται συνεπώς στρατηγικές «δίοδοι». Μια εξ δυσμών, είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση.Οι Αμερικανοί είναι υποχρεωμένοι να θέλουν μιαν κάποιαν «Ευρώπη», μιαν Ευρώπη του Κεφαλαίου δηλαδή, αλλά οπωσδήποτε μιαν πλήρως αποδυναμωμένη πολιτικά Ευρώπη, η οποία θα τους επιτρέπει τους απαραίτητους «χειρισμούς», προκειμένου να εισχωρήσουν δια της Κεντρικής Ευρώπης στους επιθυμητούς χώρους της Κεντρικής Ασίας («ανατολικής Ευρασίας»!). Μέσον προς την πολιτική αποδυνάμωση της Ευρώπης είναι η επέκταση του ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ, ως «αμυντικός μηχανισμός» της ψυχροπολεμικής «ατλαντικής συμμαχίας» επιτρέπει αυθαίρετες εντάξεις, με μέτρο όχι κάποια πολιτικά και ιστορικά κριτήρια, αλλά κριτήρια «ασφάλειας» (και η ασφάλεια καθώς ξέρουμε είναι παλλόμενο νόημα, επιτρέπον την κάθε ερμηνεία της στιγμής). Η ένταξη της Δανίας στην Ε.Ε. είχε συν τοις άλλοις και το νόημα να μην μπορέσουν οι σκανδιναβικές χώρες να αποτελέσουν ενιαίαν οικονομική και πολιτικήν οντότητα μεταξύ «ατλαντικής Ευρώπης» και Ρωσίας [Δ`~. 2022: εξέλιξη που οριστικοποιείται με την είσοδο της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ]. Έτσι και τώρα με την αποκοπή ορισμένων χωρών από το ιστορικό τους περιβάλλον και την «ένταξη» δια του ΝΑΤΟ στην πολιτικήν υπόσταση της Ε.Ε., είναι φανερό ότι αυτή δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσει την πολιτικήν εκείνην οντότητα που θα μπορούσε να αντιτεθεί στους σχεδιασμούς της αμερικανικής πολιτικής. Βασική προϋπόθεση προς τούτο είναι να μην αποτελεσθεί κάποια έννοια κεντρικής Ευρώπης, η οποία δια της οργανικής ενσωματώσεως των Βαλκανίων θα μπορούσε να αποτελέσει ενιαίαν ιστορική και συνεπώς πολιτικήν οντότητα.Οι κατ'επιλογήν χώρες δια του ΝΑΤΟ προς τον σκοπόν αυτόν εξυπηρετούν τις αναγκαιότητες των βραχυπρόθεσμων σχεδιασμών. Κατ'αρχήν είναι οι βαλτικές χώρες, λόγω του «χριστιανικού παρελθόντος» (!!!). Τούτη η στον ύπατον βαθμό κακοποιημένη έννοια του Χριστιανισμού στους σχεδιασμούς της δυτικής πολιτικής, προσφέρεται πάντοτε ανέξοδα για το κάθε τι... Έπειτα έρχονται μερικές χώρες που ως ιστορικά δημιουργήματα εφκιάσθηκαν να λειτουργήσουν και όχι να «ανήκουν», όπως η Πολωνία και ιδιαίτερα η Ουκρανία. Κατά πόσον τώρα για την τελευταία αυτή θα υπάρξει ισχυρό το «βαλκανικό καρότο» της «αναπτύξεως» - η οποία βέβαια ανάπτυξη δεν θα επιτευχθεί λόγω τεραστίων κοινωνικών τριβών που θα αναπτυχθούν ιστορικά εξ αιτίας της εσωτερικής συνθέσεως της -, είναι κάτι που μέλλει να το ιδούμε. Έπειτα έρχονται οι... μαϊντανοί ορισμένων εκ των τεχνητών κρατών των Βαλκανίων, όπως της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας...Με τις μικρές αυτές «συνταγές» μέσω ΝΑΤΟ για λόγους «ασφαλείας», είναι βέβαιον ότι καμμιά έννοια κεντρικής Ευρώπης σε οργανική σύνδεση με τα βαλκάνια και την σκανδιναβική χερσόνησο δεν μπορεί να αποτελεσθεί, η πολιτική ύπαρξη της Ε.Ε. εκμηδενίζεται και οι σχέσεις Ρωσίας και υπολοίπου Ευρώπης, μη υπάρχοντος ενδιάμεσου εδάφους να αναπτυχθούν, καταντούν μονίμως προβληματικές.- - -Από όσο μπορεί κανείς να αντιληφθεί κάτι σαφές περί των καταστάσεων της σημερινής Ευρώπης, προβλέπεται μια κάποια ανάπτυξη σε μια ζώνη 300 περίπου χιλιομέτρων προς την ανατολική Ευρώπη, δηλ. περίπου στα όρια της παλαιάς Αυστροουγγρικής Μοναρχίας που συμπίπτουν κατά προσέγγιση με εκείνα της καθολικής Ευρώπης, αλλά κατά «λιμπεραλιστικούς» τρόπους ως προς τα λοιπά, ανάλογους εκείνων του «Korea-Boom», ασκούμενους απλώς την φορά αυτή στους χώρους των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου. Ότι οι «συλλήψεις» αυτές, οι οποίες στρέφονται σαφώς εις βάρος της Ουκρανίας και της Ρωσίας και στερούνται πάσης ιστορικής προοπτικής (καθ'ότι συλλήψεις εργαστηρίου) οδηγούν κατ'ευθείαν στον τρίτον παγκόσμιο πόλεμο, αφού προηγουμένως επιφέρουν και την πλήρη οικονομική κατάρρευση της δυτικής Ευρώπης (αρκεί απλώς να δει κανείς στον χάρτη την γραμμή «Bagdad-Bahn», που είναι της αυτής σημασίας με το Σουέζ για την Ευρώπη), είναι πλέον προφανές. Οι «ειδικοί» οφείλουν να τις διαγνώσουν... [Δ`~. 2022: είχαν σχεδόν μια 25ετία μπροστά τους επιστήμονες και ακαδημαϊκοί, δεξαμενές σκέψης, ινστιτούτα και κέντρα μελετών, προκειμένου να τις διαγνώσουν, όχι μόνο αυτές αλλά και πολλές άλλες που διέγνωσε ο αείμνηστος στο συγκεκριμένο έργο του. Όμως δεν τα κατάφεραν, φανερώνοντας την απόλυτη ανυπαρξία τους, ή την απόλυτη εξάρτησή τους, ιδιαίτερα αν σκεφτεί κανείς τον όγκο των απίστευτων ηλιθιοτήτων που έχουμε διαβάσει τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Αλλά όπως έγραφε και ο συγγραφέας σε άλλο σημείο του ίδιου έργου: «Η διανόηση και οι ιδέες απετέλεσαν τον κατ'εξοχήν εχθρό της αμερικανικής πολιτικής.». Εξ ου και ζούμε σε μια απόλυτη διανοητική δικτατορία, πλανητικού εύρους μέσω του διαδικτύου, στο πεδίο του πνεύματος και των ιδεών. Ας συνεχίσουμε όμως με το απόσπασμα:]- - -Κατά τον τρόπο αυτόν επιτυγχάνεται ένα μείζον «αίτημα»: η διατήρηση του πολιτικού εκνανισμού της Γερμανίας (ο οποίος πρέπει να συμβαδίζει με τον αντίστοιχο της Ιαπωνίας) και η μεταβολή του χώρου της κεντρικής Ευρώπης στον κλασσικό χώρο «ισοζυγίων» των ευρωπαϊκών εθνικισμών, καταλλήλως ανανεωμένων. Γι'αυτό και καθόλου παράδοξο δεν είναι, ότι ενώ κατά την διάρκεια του ψυχρού πολέμου (και αμέσως μετά!) με το είδος των ειδικών σχέσεων της γαλλικής πολιτικής με το ΝΑΤΟ εγράφονταν βιβλία, ότι η Γαλλία έπρεπε να απαλλαγεί από τις ντεγκωλικές παραστάσεις και να καταγίνει με την προαγωγή του πολιτισμού δια των καλλυντικών (!!), σήμερα ξαφνικά προωθείται η ιδέα μιας Γαλλίας ισότιμου εταίρου στους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ. Πόσο «απαραίτητη» θεωρείται η πολιτική βαλκανιοποίηση της νυν υπαρχούσης Ε.Ε και κυρίως η πολιτική εκνάνωση της Γερμανίας (εκ παραλλήλου με την αντίστοιχον της Ιαπωνίας) αποδεικνύει και ένα πρόσφατο άρθρο... - Το όλον κείμενο είναι γραμμένο ως αποκλειστική επίκριση των προσπαθειών της Γερμανίας να βελτιώσει στοιχειωδώς πολιτικά την θέση της εν όψει των νέων απαιτήσεων του σύνολου ευρωπαϊκού χώρου. Αλλά αυτό θα φέρει κάτι ανάλογο και για την Ιαπωνία. Αυτά ακριβώς κατά τα νοήματα της τρεχούσης πολιτικής δεν πρέπει ποτέ να γίνουν. Η Ιαπωνία, ο χωρισμός της Κορέας, η Ταιβάν κ.λπ, οφείλουν να εξασφαλίζουν το «αγκυροβόλιον της Ανατολής», προκειμένου να αντιμετωπισθεί ο κινεζικός όγκος για την κατοχή της ανατολικής «Ευρασίας».Κατά τα ορίσματα των νέων εννοιών της πολιτικής θεωρίας, η Κίνα οφείλει να αποτελεί ένα κράτος με τρία πολιτικά συστήματα (!), η δε Ρωσία με τον υπέρμετρο όγκο της, που καταλαμβάνει δέκα γεωφυσικές ατράκτους, οφείλει να «συνομοσπονδοποιηθεί» σε τρία κομμάτια, προκειμένου να διευκολυνθεί η παγκόσμια αμερικανική διαιτησία.Από την μια λοιπόν μεριά μια πολιτικώς αποδυναμωμένη Ευρώπη δια των Βαλκανίων και κατά συνέπεια της κεντρικής Ευρώπης, και από την άλλη η σκακιέρα της Άπω Ανατολής - οι δύο προϋποθέσεις των μελλοντικών ιστορικών χειρισμών της Αμερικής.Κανένας βέβαια δεν απαιτεί, μια μεγάλη δύναμη, όποια κι αν αυτή ιστορικά είναι, να μην επιδιώκει να εξασφαλίσει τον ρόλο της. Αυτό φυσικό και άρα θεμιτό είναι, και μόνο ο τρόπος μας απασχολεί εδώ. Το μόνο κακό στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι η Αμερική εταύτισε ιδεολογικά τον εαυτό της με τον κόσμο. Οι θεωρητικές αρχές του συστήματος της αξιούν γενικήν ισχύ, και εδώ βέβαια υποκρύπτεται ο κίνδυνος του «πολέμου των πολιτισμών», δηλαδή της πλανητικής αναρχίας. Σε ταραχώδεις εποχές του παρελθόντος υπήρξαν πολεμικά κείμενα που χαρακτήρισαν την παγκόσμια επικράτηση της Αμερικής ως «παγκόσμιο κίνδυνο». Και τούτο ελέχθη σε μια στιγμή που η παγκόσμια πολεμική κυριαρχία της Αμερικής ήταν πραγματικότης. Μένει να ιδούμε αν οι παραπάνω προβλέψεις θα επαληθευθούν ή όχι. Και θα το ιδούμε τώρα, όπου οι ιδεολογικές δικαιολογίες λιγόστεψαν...Οι Αμερικανοί μπορεί να μπορούν πολλά, την φύση όμως αυτών των πραγμάτων δεν θα μπορέσουν να την αλλάξουν, επειδή έτσι ορίσθηκε να λειτουργεί ο κόσμος. Μας λένε ότι θέλουν να κυριαρχήσουν του κόσμου, να γίνουν ο επιδιαιτητής του, δεν μας λένε όμως πως. Την μόνη ιδέα που προσέφεραν στην ανθρωπότητα είναι η λαστιχένια και αεριώδης ιδέα του αποικιοκρατικού παρελθόντος περί «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», που την θέλουν «γενική αρχή» να διαπερνά συστήματα, κράτη, πολιτισμούς και καθεστώτα. Κάτι πολιτικώς χρήσιμο δηλαδή... Είναι βέβαια γεγονός ότι με την τεράστια ανάπτυξη της παραγωγής που έφεραν οι μετά τον πόλεμο εξοπλισμοί υπήρξε καταναλωτική πρόοδος. Αν παλαιότερα για ν'αγοράσει κανείς ένα ζευγάρι παπούτσια έπρεπε να δουλεύει δύο ή τρεις μήνες, σήμερα μ'ένα μεροκάματο μπορεί ν'αγοράσει δύο ζευγάρια παπούτσια. Όχι βέβαια στον κόσμο όλον, αλλά τουλάχιστον στις κοινωνίες της παραγωγής. Μπορεί όμως αυτή η δυνατότης να εκταθεί ως «ανθρώπινό δικαίωμα» επί συμπάσης της ανθρωπότητος; Μπορεί ο κάθε άνθρωπος στον κόσμο να απαιτήσει ως «ανθρωπίνο δικαίωμα» να διαθέτει ένα αυτοκίνητο; Και πως μπορεί ο κάθε πολιτισμός υπό τις «γενικές αρχές» των αμερικανικών διακηρύξεων, αυτές της «αναπτύξεως», της «προόδου», της «ελευθερίας» και της «δημοκρατίας», να αποφύγει να παράσχει στους ανθρώπους του αυτές τις δυνατότητες; Ήδη όμως στις λογικές τούτες συνέπειες των «γενικών αρχών» (που λόγω της αφηρημένης τους γενικότητος μπορούν να παραβιάζονται κατά το δοκούν και να «δικαιολογούν» εκ των υστέρων κάθε είδος πολιτικής ενέργειας) βρίσκονται τα σπέρματα του «πολέμου των πολιτισμών». Τα «ιδεώδη» αυτά είναι ο επιτιθέμενος...Μένει λοιπόν να ιδούμε ποιό είναι το όραμα που έχουν να προσφέρουν οι Αμερικανοί στον κόσμο. Επί μισόν αιώνα δεν το είδαμε. Ποτέ δεν ήσαν πιο πρόσφοροι οι καιροί για την ύπαρξη ενός οράματος, αν αυτό όντως υπήρχε...Οι Αμερικανοί μένει να μας πούν γιατί διεκδικούν να είναι υπερδύναμη στον κόσμο, αν κανένας έχει να διαλέξει μεταξύ πυρηνικού ολοκαυτώματος και πολιτιστικής ανυπαρξίας.
Αυτά έγραφε, μεταξύ πολλών άλλων, πριν από 24 χρόνια, ο αείμνηστος Γεράσιμος Κακλαμάνης στο βιβλίο του με τίτλο: Το «Ανατολικόν Ζήτημα» σήμερα (1998).
~ V ~
Μια αλήθεια όχι μόνο μπορεί να είναι ανεξάρτητη από τον φορέα της, αλλά μπορεί ακόμα και να στραφεί εναντίον του. Επίσης, η σημασία ενός λόγου που εκφέρει ένας ομιλητής μπορεί να υπερβαίνει τα προσωπικά του συμφέροντα. Τούτο δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να εξετάζει κανείς τα κίνητρα και τις προθέσεις αυτού που εκφράζει μια αλήθεια ή έναν λόγο, αλλά στις μέρες μας εξετάζεται αποκλειστικά και μόνο ο φορέας, εξαφανίζοντας σχεδόν από τον ορίζοντα το ζήτημα αν είναι αληθές ή σημαντικό αυτό που λέει: διότι εσένα, σημειώνει ο Πλάτων, «ίσως σε ενδιαφέρει ποιος είναι αυτός που λέει την αλήθεια και από ποιον τόπο είναι. Γιατί δεν εξετάζεις μονάχα τούτο, αν το πράγμα είναι έτσι ή αλλιώς.». Στις μέρες μας έχουμε φτάσει στο σημείο να ενδιαφέρει σχεδόν αποκλειστικά ποιος είναι αυτός που λέει κάτι και από ποιον τόπο είναι, όχι αν λέει την αλήθεια.
Για να τελειώνω με όλα αυτά, ξεκινώ με δεδομένο ότι τα κίνητρα και οι προθέσεις χαρακτηρίζονται από υστεροβουλία και ιδιοτέλεια, και ότι πολλά σημεία της παρακάτω ομιλίας μπορούν να στραφούν εις βάρος της ίδιας της Ρωσσίας. Με ενδιαφέρει τι μπορεί να σημαίνουν τα λόγια που ακολουθούν για ένα Γάλλο και έναν Ινδό, έναν Κινέζο και έναν Άραβα, έναν Γερμανό και έναν Ιάπωνα, έναν Ιταλό και έναν Ιρανό, έναν Κορεάτη και έναν Βραζιλιάνο, έναν Βιετναμέζο έναν Νιγηριανό και έναν Μεξικανό κ.λπ, λόγια που αποτελούν εκτενή αποσπάσματα από την ιστορική ομιλία του προέδρου της Ρωσσίκης Ομοσπονδίας (ή μήπως θα έπρεπε να γράψω της νέας Ρωσσίας;) της 30ης Σεπτεμβρίου 2022.
~ . ~
Το 1991 στο δάσος Belovezhskaya, εκπρόσωποι της κομματικής ελίτ εκείνης της εποχής πήραν την απόφαση να τερματίσουν τη Σοβιετική Ένωση, χωρίς να ρωτήσουν τους απλούς πολίτες τι ήθελαν, και οι άνθρωποι ξαφνικά βρέθηκαν αποκομμένοι από την πατρίδα τους. Αυτό διέλυσε και διαμέλισε την εθνική μας κοινότητα και πυροδότησε μια εθνική καταστροφή. Ακριβώς όπως η κυβέρνηση οριοθέτησε αθόρυβα τα σύνορα των Σοβιετικών δημοκρατιών, ενεργώντας παρασκηνιακά μετά την επανάσταση του 1917, έτσι και οι τελευταίοι ηγέτες της Σοβιετικής Ένωσης, σε αντίθεση με την άμεση έκφραση της βούλησης της πλειοψηφίας του λαού στο δημοψήφισμα του 1991, κατέστρεψαν τη μεγάλη μας χώρα, θέτοντας τους λαούς στις πρώην δημοκρατίες προ τετελεσμένου γεγονότος.
Μπορώ να παραδεχτώ ότι δεν ήξεραν καν τι έκαναν και ποιες θα ήταν τελικά οι συνέπειες των πράξεων τους. Αλλά δεν έχει σημασία τώρα. Δεν υπάρχει Σοβιετική Ένωση πια, δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στο παρελθόν. Στην πραγματικότητα, η Ρωσσία δεν χρειάζεται κάτι τέτοιο σήμερα, δεν είναι αυτή η φιλοδοξία μας. Όμως δεν υπάρχει τίποτα ισχυρότερο από την αποφασιστικότητα εκατομμυρίων ανθρώπων, που λόγω του πολιτισμού, της θρησκείας, των παραδόσεων και της γλώσσας τους, θεωρούν τους εαυτούς τους μέρος της Ρωσσίας, των οποίων οι πρόγονοι ζούσαν σε μια ενιαία χώρα για αιώνες. Δεν υπάρχει τίποτα ισχυρότερο από την αποφασιστικότητά τους να επιστρέψουν στην πραγματική τους ιστορική πατρίδα...
Όταν η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε, η Δύση αποφάσισε ότι ο κόσμος και όλοι μας θα έπρεπε να συμβιβαστούμε μόνιμα με τις επιταγές της. Τότε, το 1991, η Δύση πίστευε ότι η Ρωσσία δεν θα συνερχόταν ποτέ μετά από τέτοιου είδους συγκλονισμό και ότι στη συνέχεια θα διαλυόταν μόνη της. Αυτό σχεδόν συνέβη. Θυμόμαστε τη φρικτή δεκαετία του 1990, της πείνας, του κρύου και της απελπισίας. Η Ρωσσία όμως έμεινε όρθια, αναγεννήθηκε, έγινε πιο δυνατή και κατέλαβε ξανά τη θέση που της αξίζει στον κόσμο.
Εν τω μεταξύ, η Δύση συνέχισε και συνεχίζει να αναζητά άλλη μια ευκαιρία για να μας χτυπήσει, να αποδυναμώσει και να τσακίσει τη Ρωσσία, κάτι που πάντα ονειρευόταν, να διαιρέσει το κράτος μας και να στρέψει τους λαούς μας τον ένα εναντίον του άλλου, και να τους καταδικάσει στη φτώχεια και τον αφανισμό. Δεν μπορούν να ησυχάσουν γνωρίζοντας ότι υπάρχει μια τόσο μεγάλη χώρα στον κόσμο με τεράστια έκταση, με τον φυσικό της πλούτο, με πόρους και έναν λαό ο οποίος δεν μπορεί και δεν πρόκειται να ζήσει υπό τις υποδείξεις ξένων.
Η Δύση είναι έτοιμη να υπερβεί κάθε όριο για να διατηρήσει το νεο-αποικιακό σύστημα που της επιτρέπει να παρασιτεί, ουσιαστικά να λεηλατεί τον κόσμο, χάρη στην εξουσία του δολαρίου και της τεχνολογικής επιβολής, να εισπράττει πραγματικό φόρο υποτέλειας από την ανθρωπότητα, να αποσπά την κύρια πηγή της ευημερίας, που δεν έχει κερδίσει η ίδια, την πρόσοδο που καταβάλλεται στον ηγεμόνα. Η διατήρηση αυτής της προσόδου είναι το κύριο, το πραγματικό και απολύτως ιδιοτελές κίνητρό τους. Αυτός είναι ο λόγος που η ολοκληρωτική απώλεια της κυριαρχίας των κρατών είναι προς το συμφέρον τους. Έτσι εξηγείται η επιθετικότητά τους προς τα ανεξάρτητα κράτη, τις παραδοσιακές αξίες και τους αυθεντικούς πολιτισμούς, οι προσπάθειές τους να υπονομεύσουν τις διεθνείς ενοποιητικές διαδικασίες, τα νέα παγκόσμια νομίσματα και τα κέντρα τεχνολογικής ανάπτυξης, που δεν μπορούν να ελέγξουν. Είναι κρίσιμης σημασίας για αυτούς να εξαναγκάσουν όλες τις χώρες να παραδώσουν την κυριαρχία τους στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Σε ορισμένες χώρες οι άρχουσες ελίτ συμφωνούν οικειοθελώς να το κάνουν αυτό, συμφωνούν οικειοθελώς να γίνουν υποτελείς. Άλλοι εξαγοράζονται ή εκφοβίζονται. Και αν αυτό δεν λειτουργήσει, καταστρέφουν ολόκληρα κράτη, αφήνοντας πίσω τους ανθρωπιστικές καταστροφές, συμφορές, ερείπια, εκατομμύρια κατεστραμμένες και κατακρεουργημένες ανθρώπινες ζωές, θύλακες τρομοκρατών, ζώνες κοινωνικής καταστροφής, προτεκτοράτα, αποικίες και ημιαποικίες. Δεν δινουν σημασια. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το δικό τους όφελος.
Θέλω να υπογραμμίσω και πάλι ότι η αδηφαγία τους και η αποφασιστικότητά τους να διατηρήσουν την απεριόριστη κυριαρχία τους είναι οι πραγματικές αιτίες αυτού του υβριδικού πολέμου που διεξάγει η συλλογική Δύση εναντίον της Ρωσσίας. Δεν θέλουν να είμαστε ελεύθεροι, θέλουν να είμαστε μια αποικία. Δεν επιθυμούν ισότιμη συνεργασία, θέλουν να λεηλατήσουν. Δεν θέλουν να μας δουν μια ελεύθερη κοινωνία, αλλά μια μάζα άψυχων σκλάβων.
Η Δύση υπολογίζει στην ατιμωρησία, στο ότι μπορεί να τη γλιτώσει ό,τι κι αν κάνει...
Και το μόνο που ακούμε είναι ότι η Δύση επιμένει σε μια τάξη βασισμένη σε κανόνες. Από πού προέκυψαν αυτοί (οι κανόνες) τέλος πάντων; Ποιος τους είδε αυτούς τους κανόνες; Ποιος τους συμφώνησε ή τους ενέκρινε; Ακούστε, πρόκειται απλώς για πολλές ανοησίες, απόλυτη εξαπάτηση, διπλά μέτρα και σταθμά ή ακόμα και τριπλά! Πρέπει να νομίζουν ότι είμαστε ηλίθιοι.
Η Ρωσσία είναι μια μεγάλη υπερχιλιετής δύναμη, ένας ολόκληρος πολιτισμός, και δεν πρόκειται να ζήσει με τέτοιους αυτοσχέδιους, ψευδείς κανόνες.
Ήταν η λεγόμενη Δύση που καταπάτησε την αρχή του απαραβίαστου των συνόρων, και τώρα αποφασίζει, κατά τη διακριτική της ευχέρεια, ποιος έχει δικαίωμα στην αυτοδιάθεση και ποιος όχι, ποιος δεν την αξίζει. Δεν είναι σαφές σε τι βασίζονται οι αποφάσεις τους ή ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να αποφασίσουν εξαρχής. Απλώς το έδωσαν στον εαυτό τους.
Οι δυτικές ελίτ όχι μόνο αρνούνται την εθνική κυριαρχία και το διεθνές δίκαιο. Η ηγεμονία τους έχει έντονα χαρακτηριστικά ολοκληρωτισμού, δεσποτισμού και απαρτχάιντ. Διαχωρίζουν θρασύτατα τον κόσμο στους υποτελείς τους – τις λεγόμενες πολιτισμένες χώρες – και σε όλους τους υπόλοιπους, οι οποίοι, σύμφωνα με τα σχέδια των σημερινών δυτικών ρατσιστών, πρέπει να προστεθούν στον κατάλογο των βαρβάρων και των αγρίων. Ψεύτικες ταμπέλες όπως «χώρα-ταραξίας» ή «αυταρχικό καθεστώς» είναι ήδη έτοιμες και χρησιμοποιούνται για να στιγματίσουν ολόκληρους λαούς και κράτη, κάτι που δεν είναι καθόλου καινούργιο. Δεν υπάρχει τίποτα καινούριο σε αυτό: κατά βάθος, οι δυτικές ελίτ έχουν παραμείνει ίδιες, αποικιοκρατικές. Κάνουν διακρίσεις και χωρίζουν τους λαούς σε πρώτης κατηγορίας και τους υπόλοιπους.
Ποτέ δεν συμφωνήσαμε και ποτέ δεν θα συμφωνήσουμε με έναν τέτοιο πολιτικό εθνικισμό και ρατσισμό. Τι άλλο είναι, αν όχι ρατσισμός, η εξάπλωση της Ρωσσοφοβίας σε όλο τον κόσμο; Τι είναι, αν όχι ρατσισμός, η δογματική πεποίθηση της Δύσης ότι ο πολιτισμός και η νεοφιλελεύθερη κουλτούρα της είναι ένα αδιαμφισβήτητο μοντέλο που πρέπει να ακολουθήσει ολόκληρος ο κόσμος; «Είτε είσαι μαζί μας είτε εναντίον μας». Ακόμη και να το ακούς μοιάζει περίεργο.
Οι δυτικές ελίτ μεταθέτουν ακόμη και τη μετάνοια για τα δικά τους ιστορικά εγκλήματα σε όλους τους άλλους, απαιτώντας από τους πολίτες των χωρών τους και από άλλους λαούς να ομολογήσουν πράγματα με τα οποία δεν έχουν καμία σχέση, για παράδειγμα, την περίοδο των αποικιακών κατακτήσεων.
Αξίζει να υπενθυμίσουμε στη Δύση ότι ξεκίνησε την αποικιοκρατική της πολιτική ήδη από τον Μεσαίωνα, ακολουθούμενη από το παγκόσμιο δουλεμπόριο, τη γενοκτονία των ινδιάνικων φυλών στην Αμερική, τη λεηλασία της Ινδίας και της Αφρικής, τους πολέμους της Αγγλίας και της Γαλλίας κατά της Κίνας, με αποτέλεσμα να αναγκαστεί να ανοίξει τα λιμάνια της στο εμπόριο του οπίου. Αυτό που έκαναν ήταν να εθίζουν ολόκληρους λαούς στα ναρκωτικά και σκόπιμα να εξοντώνουν ολόκληρες εθνοτικές ομάδες για να τους αρπάξουν τη γη και τους πόρους, κυνηγώντας ανθρώπους σαν ζώα. Αυτά έρχονται σε αντίθεση με την ίδια την ανθρώπινη φύση, την αλήθεια, την ελευθερία και τη δικαιοσύνη...
Να τονίσω ότι ένας από τους λόγους της μακραίωνης Ρωσσοφοβίας, της απροκάλυπτης εχθρότητας αυτών των δυτικών ελίτ προς τη Ρωσσία είναι ακριβώς το γεγονός ότι δεν τους επιτρέψαμε να μας ληστέψουν κατά την περίοδο των αποικιακών κατακτήσεων και αναγκάσαμε τους Ευρωπαίους να συναλλάσσονται μαζί μας με αμοιβαία επωφελείς όρους. Αυτό καταφέραμε να το πετύχουμε δημιουργώντας ένα ισχυρό συγκεντρωτικό κράτος στη Ρωσσία, το οποίο αναπτύχθηκε και ισχυροποιήθηκε βασιζόμενο στις μεγάλες ηθικές αξίες του Ορθόδοξου Χριστιανισμού, του Ισλάμ, του Ιουδαϊσμού και του Βουδισμού, καθώς και του Ρωσσικού πολιτισμού και του Ρωσσικού λόγου, που ήταν ανοιχτοί σε όλους.
Υπήρξαν πολυάριθμα σχέδια εισβολής στη Ρωσσία. Τέτοιες απόπειρες έγιναν κατά τη διάρκεια της Περιόδου των Ταραχών τον 17ο αιώνα και κατά την περίοδο των δοκιμασιών μετά από την επανάσταση του 1917. Όλες απέτυχαν. Η Δύση κατάφερε να αρπάξει τον πλούτο της Ρωσσίας μόνο στα τέλη του 20ού αιώνα, όταν το κράτος είχε καταστραφεί. Μας αποκαλούσαν φίλους και εταίρους, αλλά μας αντιμετώπιζαν σαν αποικία, αντλούσαν από τη χώρα τρισεκατομμύρια δολάρια μέσω διαφόρων σχημάτων. Θυμόμαστε τα πάντα. Δεν έχουμε ξεχάσει τίποτα.
Οι δυτικές χώρες ισχυρίζονται εδώ και αιώνες ότι φέρνουν την ελευθερία και τη δημοκρατία στα υπόλοιπα έθνη. Τίποτα δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την αλήθεια. Αντί να φέρνουν τη δημοκρατία, καταπιέζουν και εκμεταλλεύονται, και αντί να προσφέρουν ελευθερία, υποδουλώνουν και καταπιέζουν. Ο μονοπολικός κόσμος είναι εγγενώς αντιδημοκρατικός και ανελεύθερος, είναι ψευδής και εντελώς υποκριτικός.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που έχει χρησιμοποιήσει δύο φορές πυρηνικά όπλα, καταστρέφοντας τις πόλεις της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι στην Ιαπωνία. Και δημιούργησαν προηγούμενο.
Θυμηθείτε ότι κατά τη διάρκεια του Β'Παγκοσμίου Πολέμου οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Βρετανία μετέτρεψαν σε ερείπια τη Δρέσδη, το Αμβούργο, την Κολωνία και πολλές άλλες γερμανικές πόλεις, χωρίς την παραμικρή στρατιωτική αναγκαιότητα. Έγινε επιδεικτικά και, ας το επαναλάβω, χωρίς καμία στρατιωτική αναγκαιότητα. Είχαν μόνο έναν στόχο, όπως και με τους πυρηνικούς βομβαρδισμούς των Ιαπωνικών πόλεων: να εκφοβίσουν τη χώρα μας και τον υπόλοιπο κόσμο.
Στην πραγματικότητα συνεχίζουν να έχουν υπό κατοχή τη Γερμανία, την Ιαπωνία, τη Δημοκρατία της Κορέας και άλλες χώρες, τις οποίες κυνικά αποκαλούν ισότιμους συμμάχους. Δείτε τώρα, τι είδους συμμαχία είναι αυτή; Όλος ο κόσμος γνωρίζει ότι οι ανώτατοι αξιωματούχοι σε αυτές τις χώρες κατασκοπεύονται και ότι στα γραφεία και τα σπίτια τους τοποθετούνται μηχανισμοί παρακολούθησης. Είναι ντροπή, ντροπή για αυτούς που το κάνουν αυτό και για εκείνους, που σαν σκλάβοι, καταπίνουν σιωπηλά και καρτερικά αυτή την αλαζονική συμπεριφορά.
Αποκαλούν τις εντολές και τις απειλές που κάνουν στους υποτελείς τους Ευρω-Ατλαντική αλληλεγγύη, και τη δημιουργία βιολογικών όπλων και τη χρήση ανθρώπινων πειραματόζωων, μεταξύ άλλων και στην Ουκρανία, ευγενή ιατρική έρευνα.
Είναι οι καταστροφικές τους πολιτικές, οι πόλεμοι και οι λεηλασίες, που έχουν προκαλέσει το τωρινό τεράστιο κύμα μεταναστών. Εκατομμύρια άνθρωποι υπομένουν κακουχίες και ταπεινώσεις ή πεθαίνουν κατά χιλιάδες προσπαθώντας να φτάσουν στην Ευρώπη...
Στην πραγματικότητα, η αμερικανική ελίτ χρησιμοποιεί την τραγωδία αυτών των ανθρώπων για να αποδυναμώσει τους αντιπάλους της, για να καταστρέψει τα εθνικά κράτη. Αυτό ισχύει για την Ευρώπη και για τις ταυτότητες της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Ισπανίας και άλλων χωρών με ιστορία αιώνων.
Η Ουάσιγκτον απαιτεί όλο και περισσότερες κυρώσεις κατά της Ρωσσίας και η πλειοψηφία των Ευρωπαίων πολιτικών συμμορφώνεται πειθήνια. Αντιλαμβάνονται σαφώς ότι πιέζοντας την Ε.Ε. να εγκαταλείψει εντελώς τις ρωσσικές ενεργειακές πηγές και άλλους πόρους, οι Η.Π.Α ωθούν ουσιαστικά την Ευρώπη προς την αποβιομηχάνιση, σε μια προσπάθεια να βάλουν χέρι σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή αγορά. Αυτές οι ευρωπαϊκές ελίτ καταλαβαίνουν τα πάντα – τα καταλαβαίνουν, αλλά προτιμούν να εξυπηρετούν ξένα συμφέροντα. Αυτό δεν είναι πλέον δουλοπρέπεια, αλλά ευθεία προδοσία των ίδιων των λαών τους. Ο Θεός να τους έχει καλά, εξαρτάται από τους ίδιους.
Αλλά οι Αγγλοσάξονες πιστεύουν ότι οι κυρώσεις δεν είναι πλέον αρκετές και τώρα έχουν στραφεί στις δολιοφθορές. Φαίνεται απίστευτο, αλλά είναι γεγονός – προκαλώντας εκρήξεις στους διεθνείς αγωγούς φυσικού αερίου Nord Stream που διασχίζουν τον πυθμένα της Βαλτικής Θάλασσας, στην πραγματικότητα έχουν ξεκινήσει την καταστροφή ολόκληρης της ενεργειακής υποδομής της Ευρώπης. Είναι σαφές σε όλους ποιος έχει να κερδίσει. Αυτοί που ωφελούνται ευθύνονται φυσικά.
Οι απαιτήσεις/επιταγές των Η.Π.Α βασίζονται στην ωμή βία, στο δίκαιο της πυγμής. Κάποτε έχουν όμορφο περιτύλιγμα, άλλοτε δεν έχουν καθόλου περιτύλιγμα, αλλά η ουσία είναι η ίδια – το δίκαιο της πυγμής. Γι'αυτό και η ανάπτυξη και συντήρηση εκατοντάδων στρατιωτικών βάσεων σε όλες τις γωνιές του κόσμου, η διεύρυνση του ΝΑΤΟ και οι προσπάθειες να συναρμολογηθούν νέες στρατιωτικές συμμαχίες, όπως η AUKUS και οι παρόμοιες. Πολλά γίνονται για τη δημιουργία μιας στρατιωτικοπολιτικής αλυσίδας Ουάσιγκτον-Σεούλ-Τόκιο. Όλα τα κράτη που κατέχουν ή φιλοδοξούν να αποκτήσουν γνήσια στρατηγική κυριαρχία και είναι ικανά να αμφισβητήσουν τη δυτική ηγεμονία, ανακηρύσσονται αυτόματα εχθροί.
Αυτές είναι οι αρχές που διέπουν τα στρατιωτικά δόγματα των Η.Π.Α και του ΝΑΤΟ, που απαιτούν ολοκληρωτική κυριαρχία. Οι δυτικές ελίτ παρουσιάζουν τα νεοαποικιοκρατικά τους σχέδια με την ίδια υποκρισία, επικαλούμενες ειρηνικές προθέσεις, μιλώντας για κάποιου είδους αποτροπή [ή ανάσχεση]. Αυτή η αποφθεγματική λέξη μεταναστεύει από τη μια στρατηγική στην άλλη, αλλά στην πραγματικότητα σημαίνει μόνο ένα πράγμα – την υπονόμευση όλων των κυρίαρχων κέντρων εξουσίας.
Έχουμε ήδη ακούσει για την ανάσχεση/αποτροπή της Ρωσσίας, της Κίνας και του Ιράν. Πιστεύω ότι επόμενες στη σειρά είναι άλλες χώρες της Ασίας, της Λατινικής Αμερικής, της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, καθώς και σημερινοί εταίροι και σύμμαχοι των Η.Π.Α. Εξάλλου, γνωρίζουμε ότι όταν είναι δυσαρεστημένοι, επιβάλλουν κυρώσεις και εναντίον των συμμάχων τους – εις βάρος αυτής ή της άλλης τράπεζας ή εταιρείας. Αυτή είναι η πρακτική τους και θα την επεκτείνουν. Έχουν τους πάντες στο στόχαστρό τους, συμπεριλαμβανομένων των εγγύτερων γειτόνων μας – των χωρών της Κοινοπολιτείας Ανεξάρτητων Κρατών.
Ταυτόχρονα, η Δύση ξεκάθαρα επιδίδεται σε ευσεβείς πόθους εδώ και πολύ καιρό. Ξεκινώντας το blitzkrieg των κυρώσεων κατά της Ρωσσίας, για παράδειγμα, πίστευαν ότι θα μπορούσαν ξανά να παρατάξουν ολόκληρο τον κόσμο υπό τις διαταγές τους. Όπως αποδείχθηκε, ωστόσο, μια τέτοια λαμπρή προοπτική δεν ενθουσιάζει τους πάντες – εκτός από τους τελειωμένους πολιτικούς μαζοχιστές και τους θαυμαστές άλλων αντισυμβατικών μορφών διεθνών σχέσεων. Τα περισσότερα κράτη αρνούνται να υπακούσουν και αντ’ αυτού επιλέγουν τον λογικό δρόμο της συνεργασίας με τη Ρωσσία.
Η Δύση σαφώς δεν περίμενε τέτοια ανυπακοή. Απλώς συνήθισαν να ενεργούν σύμφωνα με το υπόδειγμα να αρπάζουν ό,τι θέλουν, με εκβιασμούς, δωροδοκίες, εκφοβισμούς, και έπεισαν τον εαυτό τους ότι αυτές οι μέθοδοι θα λειτουργούν για πάντα, σαν να έχουν δηλαδή «παγώσει» και απολιθωθεί στο παρελθόν.
Αυτού του είδους η αυτοπεποίθηση είναι άμεσο προϊόν όχι μόνο της περιβόητης έννοιας του εξαιρετισμού – αν και δεν παύει ποτέ αυτή να εκπλήσσει –, αλλά και της πραγματικής «δίψας για πληροφορίες» στη Δύση. Η αλήθεια έχει πνιγεί σε έναν ωκεανό μύθων, ψευδαισθήσεων και ψευδών ειδήσεων, χρησιμοποιώντας εξαιρετικά επιθετική προπαγάνδα, λέγοντας ψέματα όπως ο Γκέμπελς. Όσο πιο απίστευτο είναι το ψέμα, τόσο πιο γρήγορα οι άνθρωποι θα το πιστέψουν – έτσι λειτουργούν, σύμφωνα με αυτή την αρχή.
Όμως οι άνθρωποι δεν μπορούν να τραφούν με τυπωμένα δολάρια και ευρώ. Δεν μπορείς να τους ταΐσεις με αυτά τα κομμάτια χαρτιού, και η εικονική, διογκωμένη κεφαλαιοποίηση των δυτικών εταιρειών κοινωνικής δικτύωσης δεν μπορεί να θερμάνει τα σπίτια τους. Όλα όσα λέω είναι σημαντικά. Και αυτό που μόλις είπα δεν είναι λιγότερο σημαντικό: δεν μπορείς να ταΐσεις κανέναν με χαρτί – χρειάζεσαι τρόφιμα, και δεν μπορείτε να θερμάνετε το σπίτι κανενός με αυτές τις διογκωμένες κεφαλαιοποιήσεις – χρειάζεστε ενέργεια.
Γι'αυτό οι πολιτικοί στην Ευρώπη πρέπει να πείσουν τους συμπολίτες τους να τρώνε λιγότερο, να κάνουν ντους λιγότερο συχνά και να ντύνονται πιο ζεστά στο σπίτι. Και εκείνοι που αρχίζουν να κάνουν δικαιολογημένες ερωτήσεις όπως «Γιατί αυτό είναι έτσι, για του λόγου το αληθές;» ανακηρύσσονται αμέσως εχθροί, εξτρεμιστές και ριζοσπάστες. Επιστρέφουν στη Ρωσσία και λένε: αυτή είναι η πηγή όλων των προβλημάτων σας. Κι άλλα ψέματα.
Θέλω να σημειώσω ιδιαίτερα το γεγονός ότι υπάρχει κάθε λόγος να πιστεύουμε πως οι δυτικές ελίτ δεν σκοπεύουν να αναζητήσουν εποικοδομητικούς τρόπους διεξόδου από την παγκόσμια επισιτιστική και ενεργειακή κρίση, για την οποία ευθύνονται οι ίδιες και μόνο αυτές, εξαιτίας της μακροχρόνιας πολιτικής τους, που χρονολογείται πολύ πριν από την ειδική στρατιωτική μας επιχείρηση στην Ουκρανία, στο Ντονμπάς. Δεν έχουν καμία πρόθεση να λύσουν τα προβλήματα της αδικίας και της ανισότητας. Υπάρχει ο φόβος ότι είναι έτοιμοι να χρησιμοποιήσουν άλλες, συνηθισμένες για τους ίδιους, συνταγές.
Και εδώ είναι σημαντικό να υπενθυμίσουμε ότι η Δύση διασώθηκε από τις προκλήσεις της, στις αρχές του 20ου αιώνα, με τον Α'Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα κέρδη από τον Β'Παγκόσμιο Πόλεμο βοήθησαν τις Ηνωμένες Πολιτείες να ξεπεράσουν τελικά τη Μεγάλη Ύφεση και να γίνουν η μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, και να επιβάλουν στον πλανήτη την εξουσία του δολαρίου ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος. Και στη κρίση της δεκαετίας του 1980 – τα πράγματα οξύνθηκαν και πάλι τη δεκαετία του 1980 – η Δύση βγήκε από αυτήν αλώβητη σε μεγάλο βαθμό με τον σφετερισμό της κληρονομιάς και των πόρων της κατεστραμμένης και σε αποσύνθεση Σοβιετικής Ένωσης. Αυτό είναι γεγονός.
Τώρα, για να απελευθερωθεί από τον πιο πρόσφατο πλέγμα των προκλήσεων, [η Δύση] πρέπει να διαλύσει τη Ρωσσία καθώς και άλλα κράτη που επιλέγουν έναν κυρίαρχο δρόμο ανάπτυξης, με κάθε κόστος, για να μπορέσουν να λεηλατήσουν περαιτέρω τον πλούτο άλλων εθνών και να τον χρησιμοποιήσουν για να μπαλώσουν τις δικές τους τρύπες. Εάν δεν συμβεί αυτό, δεν μπορώ να αποκλείσω ότι θα προσπαθήσουν να προκαλέσουν την κατάρρευση ολόκληρου του συστήματος, και να κατηγορήσουν τα πάντα σε αυτό, ή, Θεός φυλάξοι, να αποφασίσουν να χρησιμοποιήσουν την παλιά συνταγή της οικονομικής ανάπτυξης μέσω πολέμου.
Η Ρωσσία έχει επίγνωση της ευθύνης της έναντι της διεθνούς κοινότητας και θα καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να διασφαλίσει ότι θα επικρατήσει ψυχραιμία.
Το τρέχων νεοαποικιακό μοντέλο είναι εν τέλει καταδικασμένο, αυτό είναι προφανές. Επαναλαμβάνω όμως ότι οι πραγματικοί αφέντες του θα προσκολληθούν σε αυτό μέχρι τέλους. Απλώς δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν στον κόσμο παρά μόνο να διατηρήσουν το ίδιο σύστημα λεηλασίας και εκβιασμού.
Δεν δίνουν δεκάρα για το φυσικό δικαίωμα δισεκατομμυρίων ανθρώπων, της πλειοψηφίας της ανθρωπότητας, στην ελευθερία και τη δικαιοσύνη, το δικαίωμα να καθορίζουν οι ίδιοι το μέλλον τους. Έχουν ήδη προχωρήσει στη ριζική άρνηση των ηθικών, θρησκευτικών και οικογενειακών αξιών.
Ας απαντήσουμε σε μερικές πολύ απλές ερωτήσεις για τον εαυτό μας. Τώρα θα ήθελα να επιστρέψω σε αυτό που είπα και θέλω να απευθυνθώ επίσης σε όλους τους πολίτες της χώρας – όχι μόνο στους συναδέλφους που βρίσκονται στην αίθουσα – αλλά σε όλους τους πολίτες της Ρωσσίας: θέλουμε να έχουμε εδώ, στη χώρα μας, στη Ρωσσία, «γονέα νούμερο ένα, γονέα νούμερο δύο και γονέα νούμερο τρία» (το έχουν χάσει τελείως!) αντί για μάνα και πατέρα; Θέλουμε τα σχολεία μας να επιβάλλουν στα παιδιά μας, από τα πρώτα τους χρόνια στο σχολείο, διαστροφές που οδηγούν σε υποβάθμιση και αφανισμό; Θέλουμε να βάλουμε στο κεφάλι τους τις ιδέες ότι ορισμένα άλλα φύλα υπάρχουν μαζί με γυναίκες και άνδρες και να τους προσφέρουμε χειρουργική επέμβαση αλλαγής φύλου; Αυτό θέλουμε για τη χώρα μας και τα παιδιά μας; Όλα αυτά είναι απαράδεκτα για εμάς. Έχουμε ένα διαφορετικό δικό μας μέλλον.
Επιτρέψτε μου να επαναλάβω ότι η δικτατορία των δυτικών ελίτ στοχεύει όλες τις κοινωνίες, συμπεριλαμβανομένων των ίδιων των πολιτών των δυτικών χωρών. Αυτή είναι μια πρόκληση για όλους. Αυτή η πλήρης αποκήρυξη του τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος, η ανατροπή της πίστης και των παραδοσιακών αξιών και η καταστολή της ελευθερίας αποκτά χαρακτηριστικά μιας «αντίστροφης θρησκείας, από την ανάποδη» – καθαρού Σατανισμού. Αποκαλύπτοντας τους ψεύτικους μεσσίες, ο Ιησούς Χριστός είπε στην Επί του Όρους Ομιλία: «Από τους καρπούς τους θα τους γνωρίσετε». Αυτά τα δηλητηριώδη φρούτα είναι ήδη εμφανή στους ανθρώπους, και όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και σε όλες τις χώρες, συμπεριλαμβανομένων πολλών ανθρώπων στην ίδια τη Δύση.
Ο κόσμος έχει εισέλθει σε μια περίοδο ενός θεμελιώδους, επαναστατικού μετασχηματισμού. Νέα κέντρα εξουσίας εμφανίζονται. Εκπροσωπούν την πλειοψηφία – την πλειοψηφία! – της διεθνούς κοινότητας. Είναι έτοιμα όχι μόνο να δηλώσουν τα συμφέροντά τους αλλά και να τα προστατέψουν. Βλέπουν στην πολυπολικότητα μια ευκαιρία να ενισχύσουν την κυριαρχία τους, που σημαίνει να αποκτήσουν πραγματική ελευθερία, ιστορικές προοπτικές και το δικαίωμα στις δικές τους ανεξάρτητες, δημιουργικές και ξεχωριστές μορφές ανάπτυξης, σε μια αρμονική διαδικασία.
Ένα ουσιαστικά χειραφετητικό, αντιαποικιακό κίνημα ενάντια στη μονοπολική ηγεμονία διαμορφώνεται στις πιο διαφορετικές χώρες και κοινωνίες. Η δύναμή του με τον καιρό μόνο θα αυξάνεται. Αυτή η δύναμη είναι που θα καθορίσει τη μελλοντική μας γεωπολιτική πραγματικότητα.
Σήμερα αγωνιζόμαστε για μια δίκαιη και ελεύθερη πορεία, πρώτα απ’ όλα για εμάς τους ίδιους, για τη Ρωσσία, για να αφήσουμε στο παρελθόν τις υπαγορεύσεις και τον δεσποτισμό. Είμαι πεπεισμένος πως οι χώρες και οι λαοί κατανοούν ότι μια πολιτική που βασίζεται στον εξαιρετισμό οποιουδήποτε, στην καταπίεση άλλων πολιτισμών και λαών είναι εγγενώς εγκληματική, και ότι πρέπει να γυρίσουμε αυτό το επαίσχυντο κεφάλαιο. Η κατάρρευση της Δυτικής ηγεμονίας που βρίσκεται σε εξέλιξη είναι μη αναστρέψιμη. Και επαναλαμβάνω: τα πράγματα δεν θα είναι ποτέ ξανά τα ίδια.
Το πεδίο μάχης στο οποίο μας κάλεσε το πεπρωμένο και η ιστορία είναι ένα πεδίο μάχης για τον λαό μας, για τη μεγάλη ιστορική Ρωσσία. Για τη μεγάλη ιστορική Ρωσσία, για τις μελλοντικές γενιές, για τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά μας. Πρέπει να τα προστατεύσουμε από την υποδούλωση και τα τερατώδη πειράματα που επιδιώκουν να ακρωτηριάσουν το μυαλό και την ψυχή τους.
Σήμερα αγωνιζόμαστε για να μην περάσει ποτέ από το μυαλό κανενός ότι η Ρωσσία, ο λαός μας, η γλώσσα μας, ο πολιτισμός μας, μπορούν να διαγραφούν από την ιστορία...
Στο πλευρό μας – είναι η αλήθεια, στο πλευρό μας – η Ρωσσία!
30 Σεπτεμβρίου 2022 μ.Χ
.~`~.
Αν θεωρείτε πως ο χρόνος που αφιερώνεται και οι ιδέες που εκφράζονται έχουν αξία, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το κουμπί Donate, προκειμένου να συμβάλλετε στην απρόσκοπτη συνέχιση του εγχειρήματος της Κοσμοϊδιογλωσσίας. Ευχαριστώ.
7 | 10 | 3 μ.Κ ~ Year ΙΙΙ AQ | 2022