Σχολιασμοί (21 Ιουνίου 2017).

Έχουν άραγε συνειδητοποιήσει οι άνθρωποι, μπορούν να συλλάβουν με το μυαλό τους, τι έχει συμβεί τη τελευταία δεκαετία από την Τύνιδα και το Κάιρο μέχρι τη Βαγδάτη, από την Κωνσταντινούπολη μέχρι το Παρίσι, και από τη Βαρσοβία μέχρι το Λονδίνο και την Ουάσινγκτον; Μπορουν άραγε να θυμηθούν τα γεγονότα και την αρθρογραφία της επικαιρότητας προ δέκα-δεκαπέντε ετών; Πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα μέσα σε αυτά τα χρόνια; Οι άνθρωποι συνηθίζουν.


Το ποσοστό συμμετοχής στις γαλλικές εκλογές κυμάνθηκε στο 42%. Το ποσοστό συμμετοχής στις τουρκικές εκλογές το 2015 ήταν 85%. Το κόμμα La République En Marche! έλαβε 8 εκατομμύρια ψήφους (16,5% επί των εγγεγραμμένων) ενώ το Justice and Development Party 23 εκατομμύρια ψήφους (41,5% επί των εγγεγραμμένων). Το κομματικό σύστημα στη Γαλλία υπό τον (Πρόεδρο) Macron έχει μικρότερο βαθμό εσωτερικής νομιμοποίησης από το κομματικό σύστημα στην Τουρκία υπό τον (Πρόεδρο) Erdoğan.

Ο συνολικός αριθμός των Γάλλων που ψήφισαν στις εκλογές ήταν μικρότερος από τον αριθμό των Τούρκων που ψήφισαν AKP. Στη Γαλλία προσήλθαν στις κάλπες συνολικά 23 εκατομμύρια ψηφοφόροι στον πρώτο γύρο και 20 εκατομμύρια στο δεύτερο, σε 47 εκατομμύρια εγγεγραμμένους. Στη Τουρκία το 2015 ψήφισαν 48 εκατομμύρια σε 57 εκατομμύρια εγγεγραμμένους.


Εγώ για τα «καλυβιώτικα» έχω να επισημάνω το εξής - και αυτό όχι επειδή με ενδιαφέρει, αλλά επειδή ουδείς θα τονίσει ή θα επισημάνει αυτή τη διάσταση:

Το 1967 οι Αιγύπτιοι «κλείνουν» την διώρυγα του Σουέζ. Ανεβαίνει η «πρώτη» δικτατορία στην Ελλάδα. Το 1974 οι Αιγύπτιοι «ανοίγουν» τη διώρυγα του Σουέζ. Πέφτει η «δεύτερη» δικτατορία στην Ελλάδα.

Να σας δώσω ολο το πλαίσιο μήπως ξεστραβωθούμε και προκύψει κάτι γόνιμο από όλα αυτά τα ανούσια:

Το 1941 οι Άγγλοι εισβάλουν στη Συρία και το Λίβανο [και οι ΑγγλοΡώσσοι στο Ιράν], την ίδια χρονιά εισβάλουν οι Γερμανοί στην Ελλάδα - και την Γιουγκοσλαβία (θυμίζω πως η επανένωση της Γερμανίας συμπίπτει χρονικά με την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας). Το 1946 τερματίζεται η αγγλογαλλική κατοχή στη Συρία, το 1944 τερματίζεται η γερμανική κατοχή στην Ελλάδα (στην Κρήτη, ένα χρόνο μετά, το 1945). Το 1953 έχουμε πραξικόπημα στο Ιράν και βίαιη ανανατροπή του δημοκρατικά εκλεγμένου Ιρανού πρωθυπουργού Μοχάμεντ Μοσαντέκ. Το 1954 ο Νάσερ διώχνει τους Άγγλους από τη διώρυγα του Σουέζ. Ένα χρόνο μετά, το 1955, ξεκινά ο αντιαποικιακός αγώνας στην Κύπρο ενώ το 1956 ο Νάσερ εθνικοποιεί τη διώρυγα του Σουέζ. Δυο χρόνια μετά, το 1958, η Αίγυπτος και η Συρία ενώνονται σε ένα κράτος με την επωνυμία Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία (θυμίζω τη φράση του David Ben-Gurion: Οι Άραβες δεν μπορούν να κάνουν πόλεμο χωρίς την Αίγυπτο ή ειρήνη χωρίς την Συρία), το 1960, ιδρύεται η Κυπριακή Δημοκρατία. Το 1967 οι Αιγύπτιοι «κλείνουν» την διώρυγα του Σουέζ. Ανεβαίνει η «πρώτη» δικτατορία στην Ελλάδα. Το 1974 οι Αιγύπτιοι «ανοίγουν» τη διώρυγα του Σουέζ. Πέφτει η «δεύτερη» δικτατορία στην Ελλάδα.

Τα προηγούμενα τα έγραφα πριν από τέσσερα χρόνια.

Και τα τέσσερα αυτά χρόνια -και γενικότερα κατά την περίοδο της κρίσης- κυριαρχούν οι οικονομισμοί και οι περί «μεταρρυθμίσεων» δικαιολογήσεις των αδικαιολόγητων, οι προσπάθειες τύφλωσης και εσωτερίκευσης των πάντων. Όλες αυτές οι οικονομίστικες ψευδαισθήσεις και προσπάθειες απόκρυψης της ουσίας των εξελίξεων άντεξαν πάντως και έκαναν μια χαρά τη δουλειά τους.

Συνεχίζω, σχετικά με τα προηγούμενα. Έγραφα:

Το 1967 ξεσπά ο Γ'Αραβοϊσραηλινός πόλεμος ή πόλεμος των έξι ημερών με τη συμμετοχή τόσο της Αιγύπτου, όσο και της Συρίας. Η «πρώτη» δικτατορία στην εξουσία στην Ελλάδα. Τον Οκτώβριο του 1973 ξεσπά ο Δ'Αραβοϊσραηλινός πόλεμος ή πόλεμος του Γιομ Κιπούρ, τον ίδιο μήνα έχουμε τη διορισμένη από το δικτατορικό καθεστώς στην Ελλάδα, Κυβέρνηση. Ένα μήνα μετά νέο πραξικόπημα («δεύτερη» δικτατορία στην Ελλάδα) και οργάνωση του Πραξικοπήματος εναντίον του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας και Αρχιεπισκόπου Κύπρου Μακαρίου Γ΄. Ο πόλεμος του Γιομ Κιπούρ τελείωσε με στρατιωτική νίκη του Ισραήλ, που ακολουθήθηκε από μακροσκελείς διαπραγματεύσεις, καταλήγοντας στο Συνέδριο της Γενεύης. Ειρήνη υπογράφηκε τον Μάιο του 1974. Δύο μήνες μετά, στις 25 Ιουλίου 1974, αρχίζουν στην Γενεύη οι ειρηνευτικές συνομιλίες για την Κύπρο. Η Τουρκία κατέχει το βόρειο μέρος της νήσου.

Ούτε ασφαλώς είναι τυχαίο πως «ξαναδενόμαστε» με αυτή την περιοχή. Να σας ρωτήσω. Την περίοδο που η Ελλάδα και η Βρετανία πολεμούσαν τους Γερμανούς, έχει δει κανένας ή καμία από εσάς έναν χάρτη με το ποιές περιοχές ήταν ουδέτερες ή υπέρ της Γερμανίας και ποιές με τη Βρετανία; (με τους Βρετανούς ήταν μόνο το σημερινό τρίγωνο Ελλάδας, Ισραήλ/Παλαιστίνης και Αιγύπτου. Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν. Ορισμένοι επιδιώκουν αυτό να το παρουσιάσουν ως κάτι «νέο»).

Τώρα μπορείτε να σκεφτείτε το πρόσφατο πραξικόπημα στην Αίγυπτο και την απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία.

Αλήθεια, το πραξικόπημα στην Αίγυπτο (με σαουδαραβικά κεφάλαια και με στήριξη ουχαμπιστών και σαλαφιστών προς την «κοσμική» Αίγυπτο του Sisi) και η βίαιη ανανατροπή του πρώτου δημοκρατικά εκλεγμένου Προέδρου στην ιστορία της Αιγύπτου Μοχάμεντ Μόρσι έγινε «για την προστασία των συμφερόντων της άρχουσας τάξης» ή για να μεταβληθούν (ορθότερα να μην μεταβληθούν) οι συσχετισμοί στο τρίγωνο Αίγυπτος, Τουρκίας, Ιράν; (Το ίδιο ερώτημα θα μπορούσε να ισχύει και για την απόπειρα στην Τουρκία, αλλά ας μείνουμε στην Αίγυπτο, διότι η Τουρκία αποτελεί πιο σύνθετη περίπτωση. Πάντως η αποτυχία του πραξικοπήματος στην Τουρκία κάτι φανερώνει για το εσωτερικό και τη φύση πλέον αυτής της χώρας).

Η πολύ αριστεροδεξιοσύνη και η προσπάθεια εσωτερίκευσης των πάντων υπάρχει για να μην βλέπετε το προηγούμενο κάδρο ή μια συνολικότερη εικόνα (το ίδιο συμβαίνει και με τον τρόπο που εξετάζεται η περίοδος του εθνικού διχασμού, όπου εσωτερικεύονται τα πάντα και καταλήγουμε να είμαστε σχεδόν έναν αιώνα μετά καθηλωμένοι από παραταξιακή τύφλωση, τραύματα και μπλοκαρισμένοι σε επίπεδο ταυτότητας). Κατά τα λοιπά, τις συνεχείς επιστροφές στη δικτατορία και τον εμφύλιο, έχει υπαρξιακή ανάγκη η σημερινή ετερόφωτη, διαχειριστική, εξαρτημένη και υποτακτική «αριστερά και δεξιά» (αυτό το πολιτικό παρασιτικό καρκίνωμα που λειτουργει ως τοπικός διαχειριστικός βραχίωνας/παράρτημα και κατέφαγε -και συνεχίζει να κατατρώει- την Ελλάδα) προκειμένου να νομιμοποιηθεί, να επιβιώσει και να ξεπεράσει την κρίση περιεχομένων της και να κατασκευάζει διαφορές στο σήμερα εκεί που δεν υπάρχουν. Τα προηγούμενα φυσικά συμπληρώνονται από τις οικονομιστικές στατιστικολογίες προκειμένου τα κόμματα να φαίνεται πως έχουν ρόλο και λόγο σε όσα συμβαίνουν και με κάποιο τρόπο να αντλούν νομιμοποίηση, λόγο ύπαρξης και ψηφαλάκια. Άλλωστε πως θα επιβίωναν όλοι αυτοί δίχως ακραία ιδεολογικοποίηση. Η αριστερολογία και η δεξιολογία επιτελούν συγκεκριμένες λειτουργίες και έχουν συγκεκριμένους ρόλους να διατελέσουν.

Μπορείτε να ασχοληθείτε τώρα με αρθ(χ)ρίδια.


Η φύση και ο χαρακτήρας ενός σκακιστικού κομματιού, σε μια παρτίδα σκάκι, δεν καθορίζει την πορεία, την εξέλιξη και την έκβαση της. Οι σκακιστές την καθορίζουν.

Η αξιά και ο χαρακτήρας του σκακιστικού κομματιού (πύργος, ίππος, στρατιώτης κ.λπ) καθορίζει τα όρια κινήσεως και τον τρόπο χρήσης του από τον σκακιστή. Στο σκάκι αιχμαλωτίζουμε και θυσιάζουμε ή προαγάγουμε κομμάτια, παραπλανούμε, αποκτούμε εδαφική υπεροχή (που μας παρέχει μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων) κ.λπ. Η θυσία, σε αρκετές περιπτώσεις, σχετίζεται με τη ταχύτητα και το ρυθμό ανάπτυξης στην αρχή και με την παραπλάνηση και παγίδευση έπειτα.

[-] Αφήνωντας τα πολιτικόστρατηγικά στην άκρη (γιατί πολιτικό ήταν το σχόλιο): η αξία των κομματιών μεταβάλλεται κατά τη διάρκεια και μέσα στη ροή του παιχνιδιού. Δεν παραμένει σταθερή (χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η σχεδόν αντιστρόφως ανάλογη αξία στρατιώτη και ίππου σε αρχή και τέλος και ο στρατηγικός και τακτικός χαρακτήρας τους). Όποιος έχει παίξει σκάκι γνωρίζει πως δεν υπάρχει απόλυτος εξισωτισμός ακόμη και στην αρχή του παιχνιδιού όπου οι δύο σκακιστές έχουν τα ίδια κομμάτια. Για παράδειγμα, με τα Μαύρα δεν απαντάς συμμετρικά καθώς (πέρα από το ό,τι η συμμετρική άμυνα ωφελεί τα Λευκά) σκοπός είναι η διάσπαση ή ο έμμεσος έλεγχος του κέντρου επί του οποίου επιβάλλουν κυριαρχία συνήθως τα Λευκά (τα περί διάσπασης του κέντρου μέσω ασυμμετρίας θυμίζουν κάτι από Άλέξανδρο). Για όσες και όσους γνωρίζουν δεν ήμουν τόσο της «Σικελικής Άμυνας» (που είναι η πλέον δημοφιλής) όσο μεταξύ «Ινδικού Ανοίγματος» και «Σλαβικής Άμυνας», «ΝιμζοIνδικής Άμυνας» ή/και «Ινδικής Άμυνας του Βασιλιά ή της Βασίλισσας» - συνυπολογίζοντας στα προηγούμενα τα περί μη εξισωτισμού λόγω του αρχικού μειονεκτήματος Μαύρων και πλεονεκτήματος ή πρωτοβουλίας της πρώτης κίνησης (τα Λευκα νικούν κατά 52-56%) και τα περί ασυμμετρίας (You will win with either color if you are the better player, but it takes longer with Black - Isaac Kashdan)... Άντε μετά να γίνεις (δυτικό)ευρωκεντριστής...

[-] Μια διαφοροποίηση που εισήγαγαν οι λεγόμενοι υπερμοντέρνοι σκακιστές, είναι πως ο έλεγχος του κέντρου μπορεί να γίνει έμμεσα και από απόσταση και όχι μέσω άμεσης κατοχής του από κομμάτια. Αυτή η προσέγγιση έχει εφαρμογή και σε συνθήκες εσωτερικής και διεθνούς πολιτικής.