Το πρόβλημα της «δεξιάς».

Το πρόβλημα της «δεξιάς» είναι πως ασχολείται με το παρελθόν και με τον εαυτό της, και όχι με το έθνος. Ασχολείται με την αυτοδικαίωση και επανανομιμοποίηση της -αρνητικά όμως, μέσω της αποδόμησης και των αποτυχιών των άλλων- και με τα τραύματα της (το έθνος όμως δεν είναι απαραίτητο πως έχει ανάγκη τη ψυχοθεραπεία της δεξιάς).

Το πρόβλημα της «δεξιάς» είναι ο ετεροκαθορισμός της, πως είναι ετερόφωτη, και πως προσπαθεί να νοηματοδοτήσει την ύπαρξη της από το εξωτερικό. Το πρόβλημα της δεξιάς είναι πως δεν διαθέτει ταυτότητα και πως δεν μπόρεσε να διαμορφώσει μια αυτόχθονη οργανική πολιτική θεωρία. Το πρόβλημα της δεξιάς είναι η παραρτηματοποίηση της και πως κινείται μεταξυ ιδεολογικής, διανοητικής και πνευματικής ασημαντότητας και ανθελληνισμού (στη συγκεκριμένη πρόταση αναφέρομαι στη Ν.Δ). Το πρόβλημα της δεξιάς είναι πως απέναντι στην αριστερά δεν έχει να αντιπαράθεσει τίποτα αυτόχθονο ή/και αυτοφυές αλλά κάτι δυτικοευρωπαϊκό ή ιδεολογικοποιημένα νεο-φράγκικο / καρολίγγειο (και μάλιστα σε μια περίοδο όπου η αριστερά εμφανώς κατακρεμνίζεται). Το πρόβλημα της δεξιάς είναι πως δεν αντιλαμβάνεται ότι τα μορφωτικά κινήματα, σε βάθος χρόνου και υπό κατάλληλες συνθήκες, μετασχηματίζονται σε πολιτικά (και ότι culture trumps politics). Το πρόβλημα της δεξιάς είναι η στειρότητα και η ανυπαρξία ιδεών (πνευματικών εφοδίων και καυσίμων) και η πνευματική της ένδεια. Το πρόβλημα της δεξιάς είναι πως συμπεριφέρεται ως τοπικός βραχίωνας εξω-ελλαδικών κέντρων (δηλαδή κάνει όσα κατηγορούσε την «αριστερά», αλλά για «καλά-εκπολιτιστικά» κέντρα). Το πρόβλημα της δεξιάς είναι πως κουβαλάει την εικόνα της παναγίας ενώ στην πραγματικότητα προσεύχεται στο ευρώ. Το πρόβλημα της δεξιάς είναι πως στεναχωριέται και έχει καημό μεγάλο που δεν είμαστε ηθικά προτεστάντες. Το πρόβλημα της δεξιάς είναι πως δεν αντιλαμβάνεται ότι είναι διαφορετικό πράγμα μια οικονομική, τεχνολογική και θεσμική δομή και διαφορετικό πράγμα ο στοχασμός, ο τρόπος διαχείρισης και η κριτική πρόσληψη τους. Το πρόβλημα της δεξιάς είναι πως ο εθνοκεντρισμός της δεν είναί τίποτα άλλο παρά μεταμφιεσμένος ευρωκεντρισμός. Το πρόβλημα της δεξιάς είναι πως ταυτίζει τον ρεαλισμό με την προσφορά σε ξένη εξάρτηση, την υπακοή και την υποταγή (ή το λιγότερο τα ιδεολογικοποιεί) και πως δεν μιλάει για κυριαρχία. Το πρόβλημα της δεξιάς είναι πως είναι παρωχημένη, αραχνιασμένη, κουραστική, και πως μεταβάλλει νέους ανθρώπους σε πνευματικούς γέροντες. Το πρόβλημα της δεξιάς είναι πως παρέδωσε εθνικό χώρο. Το πρόβλημα της δεξιάς είναι πως αποτελεί παράγοντα πολιτικής και πολιτιστικής καθυστέρησης, υποβάθμισης και υπανάπτυξης της χώρας.

Το πρόβλημα της «δεξιάς» είναι πως, διαβάζοντας όλα τα προηγούμενα, θα αναρωτηθεί αυτόματα, στιγμιαία και αμέσως, βάσει παραταξιακών ρεφλέξ: δηλαδή η «αριστερά» είναι καλή;


[-] Τα προβλήματα της δεξιάς δεν είναι τυχαία ούτε ανερμήνευτα, και δεν σχετίζονται απλά και μόνον με το Πα.Σο.Κ (αυτό αποτελεί μια ιδεολογική φυγή και ένα καταφύγιο, μεταξύ άλλων). Αποτελεί ένα ακόμη πρόβλημα της δεξιάς πως μας τα έχει ζαλίσει με το Πα.Σο.Κ και την Πα.Σο.Κολογία (ειναι κάπως σαν να μας τα ζαλίζουν με την Ε.Σ.Σ.Δ, όταν στις μέρες μας δεν υπάρχει Ε.Σ.Σ.Δ, αλλά Ε.Ε).

[-] Ένα ακόμη πρόβλημα της «δεξιάς» είναι πως ούτε την προκλασική και ελληνιστική περίοδο αγαπά, ούτε τη βυζαντινή (η σχέση της με τη τελευταία είναι ανάλογη της σχέσεως Παναγία-€υρώ), και πως είναι πλήρως κατεχόμενη από μια ευρωκεντρική ιστοριογραφία: το στοιχειώδες, δηλαδή ότι οι «Φράγκοι» αφού άλωσαν μεταξύ 6ου και 9ού αιώνα μ.Χ τους ρωμαϊκούς χώρους της δυτικής Μεσογείου, συνεχίζουν την πορεία τους το 1204 μ.Χ με τους χώρους της ανατολικής -για νά ακολουθήσουν τελικά οι Τούρκοι, έπειτα από τον διαμελισμό και τον πολιτικό κατακερματισμό που επιβλήθηκε- δεν μπορεί να το αντιληφθεί. Ποτέ δεν θα αναφέρει πως στη σημερινή Γαλλία, Ισπανία και Ιταλία υπήρξαν φραγκοκρατούμενοι λαοί ή πως η άνοδος του δυτικοευρωπαϊκού χώρου προϋποθέτει τον κατακερματισμό του ανατολικομεσογειακού, παρά θα μιλήσει για ανθενωτικούς και ενωτικούς ή θα ανατιμήσει τη Φραγκοκρατια και θα μιλήσει για καλή κατοχή και αποικιοποίηση («εκσυγχρονιστικού» τύπου, σαν τη σημερινή για παράδειγμα). Επίσης συγχέει ή ταυτίζει το αυτόχθονο με την «ανατολή» και τα «βαλκάνια». Δεν υπερασπίζεται τον αρχαίο και μεσαιωνικό Ελληνισμό, παρά γίνεται φορέας του φραγκικού και γερμανοτεύτονικού, πολιτιστικού και πολιτικού ιμπεριαλισμού και επιδιώκει την ταύτιση μαζί του και την αφομοίωση σε αυτόν. Ποιά θέλετε να είναι η πολιτική εξέλιξη και ανάπτυξη της ελλαδικής δεξιάς όταν αυτές είναι οι πολιτιστικές της βάσεις και τα θεμέλια της; Γιατί γκρινιάζουν για τους σοσιαλδημοκράτες με ηπειρωτικοευρωπαϊκές αναφορές, όπως ο Σημίτης (και ο Βενιζέλος); Πολιτικά παιδιά των πολιτιστικών αντιλήψεων του Κανελλόπουλου από σοσιαλδημοκρατική σκοπιά είναι αυτοί (αλλά όταν υπάρχει μονάχα οικονομία και διαχείριση, πως να προσεγγίσει κανείς έτσι τα πράγματα).

[-] Τώρα μπορείτε να μιλήσετε για το πρόβλημα της δεξιάς σε σχέση με την οικονομία. Το αφήνω σε εσάς

Τους όρους «αριστερά και δεξιά» τους χρησιμοποιώ καταχρηστικά για εσάς. Πρώτον, επειδή τους αγαπάτε, και δεύτερον, για να καταλαβαινόμαστε.