Τα σημειώματα II και III μπορούν να διαβαστούν ως ένα ενιαίο κείμενο που αποτελείται από δυο μέρη.
I
Theresa May... want to introduce huge changes to the way the internet works... much of the internet is currently controlled by private businesses like Google and Facebook... (Independent).
Έγραφα, μεταξύ άλλων, στην ανάρτηση με τίτλο Περί μυθοπλασιών και ιδεολογικών μάτριξ με άξονα μαγικές λέξεις όπως ''globalisation''και ''borderless world''και τρία σχόλια για το μεταναστευτικό-προσφυγικό:
Επειδή ο αριθμός των εθνών και των εθνοτικών ομάδων είναι μεγαλύτερος από τον αριθμό των κρατών (οι κρατικές εθνικές κοινωνίες, δηλαδή οι εθνικές κοινωνίες που διαθέτουν δικό τους κράτος, έχουν εκτιμηθεί σε μόλις 3% με 10%) και επειδή για αρκετούς οι σύγκρούσεις είναι κατ'ουσίαν έθνος vs κράτος (ή ακρατικό έθνος vs κρατικό έθνος), αυτό που έχει προταθεί ως λύση είναι η ομοσπονδία στο εσωτερικό των κρατών -όπου διαβιούν πολλά έθνη- και οι συνομοσπονδίες μεταξύ των κρατών (αυτή είναι μια γραμμή που προωθούν αρκετά και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής).
Στον πλανήτη υπάρχουν περίπου 25 ομοσπονδιές επί των οποίων ζει περίπου το 40% του παγκόσμιου πληθυσμού. Ωστόσο, μονάχα τέσσερις από αυτές μπορούν να θεωρηθούν ως λειτουργικές ή πως πράγματι ανταποκρίνονται στο ζήτημα του έθνους: η Ελβετία, η Ινδία, η Μαλαισία και το Βέλγιο (για το οποίο όμως, σταδιακά, έχουν αρχίσει να τίθενται ερωτήματα. Το Βελγιο μπορεί επίσης να θεωρηθεί ως μεταμοντέρνο έθνος και πειραματικό εργαστήριο). Το ότι η ομοσπονδία δεν αποτελεί απαραίτητα λύση και δε σημαίνει πάντα αγάπες και λουλούδια είναι προφανές. Τελευταία φανέρωση του προηγούμενου αποτελεί το Ιράκ. Η μεταβολή του Ιράκ από ενιαίο σε ομοσπονδιακό κράτος συνέβαλε στη σημερινή χαοτική κατάσταση (επιπλέον Φεντεραλισμός, Ομοσπονδία: Kρίση ή/και παρακμή).
Το μεγαλύτερο ακρατικό έθνος στην Ευρώπη, όπως προείπα, είναι οι Οξιτάνοί (Occitans). Οι Οξιτάνοί, οι οποίοι κατοικούν στο γαλλικό και μεσογειακό νότο, έγιναν «Γάλλοι» (Français), μέσω μιας διαδικασίας φραγκοποίησης, μέσω ενός Παν-Εθνικισμού/Φραγκισμού (που είναι άγνωστος και ακαταχώρητος, σε σχέση π.χ με τον Παγγερμανισμό ή τον Παναραβισμο), και της σύνδεσης του με τον πολιτικό-φιλελεύθερο εθνικισμό (δίκαιο εδάφους) και τον ριζοσπαστικό κοσμικισμό-σεκιουλαρισμό, κατά τους τελευταίους δύο αιώνες. Με παρόμοιο τρόπο επιδιώχθηκε οι Καταλανοί, μέσω του ισπανικού εθνικισμού, ο οποίος είναι καστιγιάνικος, να γίνουν «Ισπανοί». Η διαφορά Γαλλίας και Ισπανίας είναι πως το ισπανικό κράτος δεν υπήρξε ποτέ, ούτε αρκετά ισχυρό, ούτε ριζοσπαστικά κοσμικιστικό (secularist), ώστε να καταπιέσει και να εξαφανίσει π.χ τα καταλανικά και τις μη καστιγιάνικες γλώσσες (Η Τουρκία ακολουθεί κατά γράμμα τη Γαλλία σε πολύ περισσότερα πράγματα απ'ό,τι πιστεύουν αρκετοί «Ευρώπαίοι». Στην Τουρκία δεν είχαν μονάχα Γερμανούς αλλά και Γάλλους δάσκαλους, απλά το τελευταιο δεν το λέμε).
Τα γαλλικό κράτος επικράτησε μέσω της μισαλλοδοξίας (intolerance) του, εκεί που το ισπανικό απέτυχε (φυσικά η αδυναμία του ισπανικού κράτους είχε συνέχεια: εμφύλιος). Το γαλλικό κράτος σε όλα τα ζητήματα που σχετίζονται με πολιτισμό, από τη γλώσσα μέχρι τη θρησκεία, είναι το ακριβώς αντίθετο της πολυδιαφημιζόμενης «ανοχής» ή «ανεκτικότητας» (τα προηγούμενα αποτελούν ιδεολογικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά και γεννήματα των αγγλοσαξωνικών προτεσταντικών -κυρίως καλβινιστικών- κοινωνιών και όχι των γαλλικού-φραγκικού κοσμικισμού-σεκιουλαρισμού). Αυτό που έκαναν πολιτειακά οι Άγγλοι με τους Σκώτους (ή Σκωτσέζους), τους Ουαλούς και του Ιρλανδούς (βόρειους) δεν θα μπορούσαν ποτέ να το κάνουν οι Φράγκοι-Γάλλοι με τους Βρετόνους, τους Arpitan και τους Οξιτάνούς. Οι «Γάλλοι» απλά τους εξαΰλωσαν, τους «αφομοίωσαν» ολοκληρωτικά και τους εξαφάνισαν από προσώπου ιστοριο/βιβλιο-γραφικής, νομικής και πολιτικής γης.
Ας επισημάνουμε ορισμένα σχετικά άγνωστα πράγματα. Το 1789 η γαλλική, δηλαδή η φράγκικη, δεν ήταν η γλώσσα του Φράγκικού Βασιλείου (French Kingdom), παρά μόνο των ελίτ του. Ήταν αδιάφορο για τους μονάρχες της Φραγκίας ποιά γλώσσα μιλούσαν οι υπηκόοι τους, οι ντόπιοι, με τις τοπικές-περιφερειακές γλώσσες και διαλέκτους (patois) τους. Το 1794 ο Abbé Grégoire παρουσιάσε έκθεση για το πως να εξαφανιστούν οι patois και να παγκοσμιοποιηθεί (universalise) η γαλλική, δηλαδή η φραγκική, γλώσσα [Report on the necessity and means to annihilate the patois and to universalise the use of the French language. Rapport sur la Nécessité et les Moyens d'anéantir les Patois et d'universaliser l'Usage de la Langue française]. Εκείνη την περίοδο, από τα τριάντα (30) περίπου εκατομμύρια κατοίκους της Γαλλίας-Φραγκίας (France), μόλις τα τρία (3) εκατομμύρια μιλούσαν τη γαλλική-φραγκική. Ο Grégoire καταμέτρησε πάνω από 25-30 patois, συμπεριλαμβανομένων και των οκτώ γλωσσών στις οποίες αναφέρθηκα νωρίτερα. Ο Bertrand Barère θεωρούσε πως ο μόνος τρόπος να προοδεύσει η Γαλλία ήταν μέσω της καταστροφής των patois, κάτι που δε συνέβη, δεν έγινε κατορθωτό, κατά τη διάρκεια της επαναστατικής περιόδου, αλλά περίπου έναν αιώνα αργότερα, από τη Troisième République. Στις αρχές του 20ου αιώνα απαγορεύτηκαν, με διάφορους τρόπους, η βρετονική, η βασκική και η φλαμανδική (την ίδια περίπου περίοδο βρίσκεται σε εξέλιξη η τρομακτικά βιαίως επιβληθείσα εθνοκρατική ταυτότητα του μονοκομματικού κεμαλικού καθεστώτος).
Ουσιαστικά, η γαλλική -δηλαδή η φραγκική- γλώσσα αποτέλεσε και εξακολουθεί να αποτελεί τη ταυτότητα της σημερινής Γαλλίας-Φραγκίας-France. Εξ'ου και ο βαθύτατος, εντονότατος και πολύ ισχυρός γαλλικός γλωσσικός εθνικισμός (ο οποίος μάλιστα προέβαλλε και -εξακολουθεί να προβάλλει- οικουμενικές αξιώσεις ισχύος, μέσω διεθνοποίησης-παγκοσμιοποίησης: Organisation internationale de la Francophonie. Διεθνής Οργανισμός Φραγκοφωνίας κ.λπ).
Κάποια στιγμή, οι άνθρωποι ίσως συνειδητοποιήσουν πως σχεδόν στα πάντα, η γαλλική-φραγκική εξαίρεση παρουσιάζεται ως κανόνας. Κάποια στιγμή, με αφορμή τα μελλοντικά προβλήματα που θα κληθεί να αντιμετωπίσει η «Γαλλία» (και τα οποία ήδη έχουν αρχίσει να διαφαίνονται στον ορίζοντα σε διάφορους τομείς και με διάφορες αφορμές, όπως π.χ η θρησκεία), οι άνθρωποι ίσως κατανοήσουν από ποιές ανάγκες προέκυψε και ποιές ανάγκες εξυπηρετούσε η περίφημη «γαλλική» laïcité (όπως φυσικά και η «τουρκική» laiklik).
[-] Μέσα στους αιώνες, άπειροι «Γάλλοι», δηλαδή Φράγκοι, έχουν μεταναστεύσει στην Καταλονία. Άντε τώρα ο Καστιγιάνος να αφομοιώσει τον Οξιτάνό, ο οποίος δεν είχε μια δική του Βαρκελώνη και μετανάστευσε στην Καταλονία από τη Γαλλία ή τον Καταλανό της Φραγκίας. Να σου οι... republicanos... Μα τι στο καλό; Όλοι οι Καταλανοί -και οι Βάσκοι- ήταν «αριστεροί»; (Στις μέρες μας όλοι οι Σκωτσέζοι είναι «κεντροαριστεροί» και «ευρωπαϊστές», και όχι... Σκωτσέζοι. Γελάει ο κόσμος). Προσωπικά, ποτέ δεν με έπεισε η ολοκληρωτική -ας το επαναλάβω, η ολοκληρωτική- «κοινωνικοποίηση» των επαναστάσεων και των εμφυλίων. Πάντα υπάρχει κάτι που υποβόσκει ή έχει εξαφανιστεί λόγω της επίσημης ηγεμονεύουσας ερμηνείας και ιστοριογραφίας ή μέσω της απόλυτης προσπάθειας «κοινωνικοποίησης» και «αριστεροδεξιοποίησης» τους. Οι φορείς της Γαλλικής Επανάστασης άλλαξαν το ημερολόγιο, τη διάρκεια και την ονομασία των ημερών (δεκαήμερο με διάρκεια κάθε ημέρας τις 10 ώρες), οι ονομασίες παρέπεμπαν ειτε σε φράγκικη, είτε σε αρχαία ρωμαϊκή-λατινική και ελληνική γλώσσα, ενώ υπήρχε αρίθμηση των ετών με το ρωμαϊκό σύστημα αρίθμησης (I, II, III etc). Με παρόμοιο τρόπο ορίστηκε το ημερολόγιο στη φασιστική Ιταλία. Έτσι το 1934, ήταν το ΧΙΙ E.F, δηλαδή το δωδέκατο έτος της φασιστικής εποχής (Era Fascista). Τα ημερολόγια ασφαλώς και δεν σχετίζονται μονάχα με την επιστήμη. Απλά, πολλές φορές, πίσω από την «επιστήμη» κρύβεται η πολιτική.
Έγραφα, μεταξύ άλλων, στην ανάρτηση με τίτλο Περί μυθοπλασιών και ιδεολογικών μάτριξ με άξονα μαγικές λέξεις όπως ''globalisation''και ''borderless world''και τρία σχόλια για το μεταναστευτικό-προσφυγικό:
Τα σύνορα όχι απλά δεν «πέφτουν» στον εδαφικό χώρο αλλά έχουν μεταφερθεί και σε μη εδαφικούς εικονικούς χώρους (όπως στον κυβερνοχώρο-διαδίκτυο όπου τίθεται πλέον ζήτημα internet-network sovereignty).
Σημείωση
Εδώ το άρθρο: Theresa May to create new internet that would be controlled and regulated by governmentII
Στις μέρες μας, γίνεται μεγάλη συζήτηση για τα λεγόμενα ακρατικά έθνη (stateless nations) και για την αναθέρμανση περιφερειακών εθνικισμών εις βάρος των παλαιών λεγομένων εθνών. Αρκετοί μιλάνε για μάχη εθνών εναντίον κρατών ή ακρατικών εθνικών κοινωνιών εναντίον εθνοκρατικών κοινωνιών. Το μεγαλύτερο ακρατικό έθνος (stateless nation), το μεγαλύτερο εθνος που δεν διαθέτει δικό του κράτος, στον πλανήτη, δεν είναι οι Κούρδοι, οι οποίοι βρίσκονται στην πρώτη πεντάδα μαζί με έθνη που υπάρχουν στην ινδική υποήπειρο και την Αφρική όπως οι Sindhi και οι Yoruba (οι Igbo και οι Sikhs), αλλά οι οι Tamil (από ορισμένους θεωρούνται και οι μαύροι Αμερικανοι ή Αφροαμερικανοί ως stateless nation). Το μεγαλύτερο ακρατικό έθνος ή «εθνοτική ομάδα» στην Ευρώπη είναι οι Οξιτάνοί (Occitans), οι οποίοι υπερβαίνουν τα 15 εκατομμύρια (και τους οποίους έχουν «κατσικώσει» οι Γάλλοι-Φράγκοι και τους λένε διάφορα περίεργα περί διαφωτισμού, republique κ.λπ). Ακολουθούν οι Ανδαλουσιανοί, οι Καταλανοί (οι Québécois στον Καναδά), οι Βαλλόνοι, οι Σκωτσέζοι, οι Σικελοί, οι Βρετόνοι, οι Βάσκοι κ.α.Επειδή ο αριθμός των εθνών και των εθνοτικών ομάδων είναι μεγαλύτερος από τον αριθμό των κρατών (οι κρατικές εθνικές κοινωνίες, δηλαδή οι εθνικές κοινωνίες που διαθέτουν δικό τους κράτος, έχουν εκτιμηθεί σε μόλις 3% με 10%) και επειδή για αρκετούς οι σύγκρούσεις είναι κατ'ουσίαν έθνος vs κράτος (ή ακρατικό έθνος vs κρατικό έθνος), αυτό που έχει προταθεί ως λύση είναι η ομοσπονδία στο εσωτερικό των κρατών -όπου διαβιούν πολλά έθνη- και οι συνομοσπονδίες μεταξύ των κρατών (αυτή είναι μια γραμμή που προωθούν αρκετά και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής).
Στον πλανήτη υπάρχουν περίπου 25 ομοσπονδιές επί των οποίων ζει περίπου το 40% του παγκόσμιου πληθυσμού. Ωστόσο, μονάχα τέσσερις από αυτές μπορούν να θεωρηθούν ως λειτουργικές ή πως πράγματι ανταποκρίνονται στο ζήτημα του έθνους: η Ελβετία, η Ινδία, η Μαλαισία και το Βέλγιο (για το οποίο όμως, σταδιακά, έχουν αρχίσει να τίθενται ερωτήματα. Το Βελγιο μπορεί επίσης να θεωρηθεί ως μεταμοντέρνο έθνος και πειραματικό εργαστήριο). Το ότι η ομοσπονδία δεν αποτελεί απαραίτητα λύση και δε σημαίνει πάντα αγάπες και λουλούδια είναι προφανές. Τελευταία φανέρωση του προηγούμενου αποτελεί το Ιράκ. Η μεταβολή του Ιράκ από ενιαίο σε ομοσπονδιακό κράτος συνέβαλε στη σημερινή χαοτική κατάσταση (επιπλέον Φεντεραλισμός, Ομοσπονδία: Kρίση ή/και παρακμή).
III
Στη Γαλλία μιλούνται οκτώ μη γαλλικές γλώσσες και ο συνολικός πληθυσμός των ανθρώπων όπου καποτε αυτές οι γλώσσες ήταν κοινές εκτιμάται σε περίπου 20 εκατομμύρια, δηλαδή περίπου στο 1/3 του πληθυσμού της Γαλλίας-Φραγκίας (France). Οι τωρινοί ομιλούντες δεν ξεπερνούν τα πέντε εκατομμύρια.Το μεγαλύτερο ακρατικό έθνος στην Ευρώπη, όπως προείπα, είναι οι Οξιτάνοί (Occitans). Οι Οξιτάνοί, οι οποίοι κατοικούν στο γαλλικό και μεσογειακό νότο, έγιναν «Γάλλοι» (Français), μέσω μιας διαδικασίας φραγκοποίησης, μέσω ενός Παν-Εθνικισμού/Φραγκισμού (που είναι άγνωστος και ακαταχώρητος, σε σχέση π.χ με τον Παγγερμανισμό ή τον Παναραβισμο), και της σύνδεσης του με τον πολιτικό-φιλελεύθερο εθνικισμό (δίκαιο εδάφους) και τον ριζοσπαστικό κοσμικισμό-σεκιουλαρισμό, κατά τους τελευταίους δύο αιώνες. Με παρόμοιο τρόπο επιδιώχθηκε οι Καταλανοί, μέσω του ισπανικού εθνικισμού, ο οποίος είναι καστιγιάνικος, να γίνουν «Ισπανοί». Η διαφορά Γαλλίας και Ισπανίας είναι πως το ισπανικό κράτος δεν υπήρξε ποτέ, ούτε αρκετά ισχυρό, ούτε ριζοσπαστικά κοσμικιστικό (secularist), ώστε να καταπιέσει και να εξαφανίσει π.χ τα καταλανικά και τις μη καστιγιάνικες γλώσσες (Η Τουρκία ακολουθεί κατά γράμμα τη Γαλλία σε πολύ περισσότερα πράγματα απ'ό,τι πιστεύουν αρκετοί «Ευρώπαίοι». Στην Τουρκία δεν είχαν μονάχα Γερμανούς αλλά και Γάλλους δάσκαλους, απλά το τελευταιο δεν το λέμε).
Τα γαλλικό κράτος επικράτησε μέσω της μισαλλοδοξίας (intolerance) του, εκεί που το ισπανικό απέτυχε (φυσικά η αδυναμία του ισπανικού κράτους είχε συνέχεια: εμφύλιος). Το γαλλικό κράτος σε όλα τα ζητήματα που σχετίζονται με πολιτισμό, από τη γλώσσα μέχρι τη θρησκεία, είναι το ακριβώς αντίθετο της πολυδιαφημιζόμενης «ανοχής» ή «ανεκτικότητας» (τα προηγούμενα αποτελούν ιδεολογικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά και γεννήματα των αγγλοσαξωνικών προτεσταντικών -κυρίως καλβινιστικών- κοινωνιών και όχι των γαλλικού-φραγκικού κοσμικισμού-σεκιουλαρισμού). Αυτό που έκαναν πολιτειακά οι Άγγλοι με τους Σκώτους (ή Σκωτσέζους), τους Ουαλούς και του Ιρλανδούς (βόρειους) δεν θα μπορούσαν ποτέ να το κάνουν οι Φράγκοι-Γάλλοι με τους Βρετόνους, τους Arpitan και τους Οξιτάνούς. Οι «Γάλλοι» απλά τους εξαΰλωσαν, τους «αφομοίωσαν» ολοκληρωτικά και τους εξαφάνισαν από προσώπου ιστοριο/βιβλιο-γραφικής, νομικής και πολιτικής γης.
Ας επισημάνουμε ορισμένα σχετικά άγνωστα πράγματα. Το 1789 η γαλλική, δηλαδή η φράγκικη, δεν ήταν η γλώσσα του Φράγκικού Βασιλείου (French Kingdom), παρά μόνο των ελίτ του. Ήταν αδιάφορο για τους μονάρχες της Φραγκίας ποιά γλώσσα μιλούσαν οι υπηκόοι τους, οι ντόπιοι, με τις τοπικές-περιφερειακές γλώσσες και διαλέκτους (patois) τους. Το 1794 ο Abbé Grégoire παρουσιάσε έκθεση για το πως να εξαφανιστούν οι patois και να παγκοσμιοποιηθεί (universalise) η γαλλική, δηλαδή η φραγκική, γλώσσα [Report on the necessity and means to annihilate the patois and to universalise the use of the French language. Rapport sur la Nécessité et les Moyens d'anéantir les Patois et d'universaliser l'Usage de la Langue française]. Εκείνη την περίοδο, από τα τριάντα (30) περίπου εκατομμύρια κατοίκους της Γαλλίας-Φραγκίας (France), μόλις τα τρία (3) εκατομμύρια μιλούσαν τη γαλλική-φραγκική. Ο Grégoire καταμέτρησε πάνω από 25-30 patois, συμπεριλαμβανομένων και των οκτώ γλωσσών στις οποίες αναφέρθηκα νωρίτερα. Ο Bertrand Barère θεωρούσε πως ο μόνος τρόπος να προοδεύσει η Γαλλία ήταν μέσω της καταστροφής των patois, κάτι που δε συνέβη, δεν έγινε κατορθωτό, κατά τη διάρκεια της επαναστατικής περιόδου, αλλά περίπου έναν αιώνα αργότερα, από τη Troisième République. Στις αρχές του 20ου αιώνα απαγορεύτηκαν, με διάφορους τρόπους, η βρετονική, η βασκική και η φλαμανδική (την ίδια περίπου περίοδο βρίσκεται σε εξέλιξη η τρομακτικά βιαίως επιβληθείσα εθνοκρατική ταυτότητα του μονοκομματικού κεμαλικού καθεστώτος).
Ουσιαστικά, η γαλλική -δηλαδή η φραγκική- γλώσσα αποτέλεσε και εξακολουθεί να αποτελεί τη ταυτότητα της σημερινής Γαλλίας-Φραγκίας-France. Εξ'ου και ο βαθύτατος, εντονότατος και πολύ ισχυρός γαλλικός γλωσσικός εθνικισμός (ο οποίος μάλιστα προέβαλλε και -εξακολουθεί να προβάλλει- οικουμενικές αξιώσεις ισχύος, μέσω διεθνοποίησης-παγκοσμιοποίησης: Organisation internationale de la Francophonie. Διεθνής Οργανισμός Φραγκοφωνίας κ.λπ).
Κάποια στιγμή, οι άνθρωποι ίσως συνειδητοποιήσουν πως σχεδόν στα πάντα, η γαλλική-φραγκική εξαίρεση παρουσιάζεται ως κανόνας. Κάποια στιγμή, με αφορμή τα μελλοντικά προβλήματα που θα κληθεί να αντιμετωπίσει η «Γαλλία» (και τα οποία ήδη έχουν αρχίσει να διαφαίνονται στον ορίζοντα σε διάφορους τομείς και με διάφορες αφορμές, όπως π.χ η θρησκεία), οι άνθρωποι ίσως κατανοήσουν από ποιές ανάγκες προέκυψε και ποιές ανάγκες εξυπηρετούσε η περίφημη «γαλλική» laïcité (όπως φυσικά και η «τουρκική» laiklik).
Σημειώσεις
[-] Οι οκτώ γλώσσες στις οποίες αναφέρομαι είναι οι εξής: Οξιτανική (με έξι διαλέκτους), Αλσατική Αλεμαννική, Κορσικανική, Francique mosellan, Βρετονική, Καταλανική, Βασκική, Φλαμανδική. Η αναφορά σε περίπου πέντε εκατομμύρια ομιλούντες που έχουν απομείνει μπορεί να μην είναι ακριβής καθώς το γαλλικό κράτος δεν καταχωρεί, όχι μονάχα στοιχεία καταγωγής (εθνοτικά, φυλετικά, εθνοθρησκευτικά), αλλά και γλωσσικά - σε αντίθεση με το αμερικανικό, που είναι το πλέον ποικιλόμορφο και ακομπλεξάριστο (στα U.S Census βρίσκεις τα πάντα).[-] Μέσα στους αιώνες, άπειροι «Γάλλοι», δηλαδή Φράγκοι, έχουν μεταναστεύσει στην Καταλονία. Άντε τώρα ο Καστιγιάνος να αφομοιώσει τον Οξιτάνό, ο οποίος δεν είχε μια δική του Βαρκελώνη και μετανάστευσε στην Καταλονία από τη Γαλλία ή τον Καταλανό της Φραγκίας. Να σου οι... republicanos... Μα τι στο καλό; Όλοι οι Καταλανοί -και οι Βάσκοι- ήταν «αριστεροί»; (Στις μέρες μας όλοι οι Σκωτσέζοι είναι «κεντροαριστεροί» και «ευρωπαϊστές», και όχι... Σκωτσέζοι. Γελάει ο κόσμος). Προσωπικά, ποτέ δεν με έπεισε η ολοκληρωτική -ας το επαναλάβω, η ολοκληρωτική- «κοινωνικοποίηση» των επαναστάσεων και των εμφυλίων. Πάντα υπάρχει κάτι που υποβόσκει ή έχει εξαφανιστεί λόγω της επίσημης ηγεμονεύουσας ερμηνείας και ιστοριογραφίας ή μέσω της απόλυτης προσπάθειας «κοινωνικοποίησης» και «αριστεροδεξιοποίησης» τους. Οι φορείς της Γαλλικής Επανάστασης άλλαξαν το ημερολόγιο, τη διάρκεια και την ονομασία των ημερών (δεκαήμερο με διάρκεια κάθε ημέρας τις 10 ώρες), οι ονομασίες παρέπεμπαν ειτε σε φράγκικη, είτε σε αρχαία ρωμαϊκή-λατινική και ελληνική γλώσσα, ενώ υπήρχε αρίθμηση των ετών με το ρωμαϊκό σύστημα αρίθμησης (I, II, III etc). Με παρόμοιο τρόπο ορίστηκε το ημερολόγιο στη φασιστική Ιταλία. Έτσι το 1934, ήταν το ΧΙΙ E.F, δηλαδή το δωδέκατο έτος της φασιστικής εποχής (Era Fascista). Τα ημερολόγια ασφαλώς και δεν σχετίζονται μονάχα με την επιστήμη. Απλά, πολλές φορές, πίσω από την «επιστήμη» κρύβεται η πολιτική.
IV
Το 40% περίπου των νοικοκυριών στη Σουηδία, αποτελούνται από ένα και μόνο άτομο. Υπό αυτή την έννοια, ένα από τα μεγαλύτερα κοινωνικά προβλήματα, είναι η μοναξιά (και η υλική και ηθική στειρότητα και απίσχνανση). Δημιουργούνται ή παράγονται κοινωνίες μοναχικών ατόμων, υλικά και ηθικά αποστραγγίσμένων και αποστειρομένων, που στο τέλος της ζωής τους, στα γεράματα τους, βιώνουν τραυματικά τα αποτελέσματα της μοναξιάς και της υλικής και ηθικής τους γήρανσης και συρρίκνωσης (το προηγούμενο, ασφαλώς, μπορεί να ισχύει για ολόκληρες κοινωνίες. Για το υλικό και ηθικό ζάρωμα κοινωνιών).