Σχολιασμοί.

Όσα βλέπουμε στη Γαλλία αποτελούν, ανάμεσα σε άλλα, προσπάθειες προσαρμογής και διαχείρισης - και όχι αντιστροφής - της εξής πραγματικότητας ή/και μελλοντικής εξέλιξης: Η Γαλλία, εντός των επόμενων δύο ή τριών δεκαετιών, θα βρεθεί εκτός πρώτης δεκάδας - δεν θα αποτελεί μέρος των δέκα - μεγαλύτερων και ισχυρότερων οικονομιών του πλανήτη.

Ό,τι και αν συμβεί στον επόμενο γύρο των εκλογών, όποιο και να είναι το αποτέλεσμα, η εξέλιξη αυτή δεν πρόκειται να αντιστραφεί (να επιβραδυνθεί ναι). Ό,τι και αν συμβεί στον επόμενο γύρο, όποιο και να είναι το αποτέλεσμα, ο πλανήτης θα συνεχίζει να περιστρέφεται κανονικά και την επόμενη ημέρα των γαλλικών εκλογών. Δεν θα έχουν αλλάξει τα πάντα. Το κυριώτερο που θα έχει αλλάξει - και που θα φανεί όχι μόναχα στα αποτελέσματα, αλλά και στις μετέπειτα εσωτερικές συνθήκες της χώρας αυτής - θα είναι η ίδια η Γαλλία και η προσπάθεια προσαρμογής της, το επίπεδο δυσκολίας της, στη νέα πραγματικότητα της... συνεχιζόμενης και απρόσκοπτης περιστροφής του πλανήτη.

[-] Το ζόρι το τραβάει η Γαλλία (ή η Ε.Ε). Η Γαλλία (ή η Ε.Ε) δυσκολεύεται. Όχι ο πλανήτης.

[-] Φυσικά δεν θα μειωθεί μονάχα το οικονομικό εκτόπισμα της Γαλλίας. Αλλά για τα υπόλοιπα θα αναφερθούμε το επόμενο διάστημα.


Τελικά, η συνωμοσιολογία, απέκτησε υπόσταση. Και μαλιστα πολιτική προεδρική υπόσταση, μπροστά στα μούτρα του Γάλλου πολίτη, σε διάστημα μόλις ενός-δύο μηνών (τσάκ μπάμ). Οι εποχές που ζούμε, είναι εποχές ανείπωτης παρακμής. Απλά είναι τόσο βαθιά παρακμιακές πολλές σημερινές κοινωνίες, είναι τόσο βαθιά η κατάπτωση, που τίποτα πλέον δεν συγκλονίζει και δεν προκαλεί εντύπωση. Ακόμη και λέξεις όπως «παρακμιακή» και «κατάπτωση», έγιναν και αυτές, συνήθεια.

Έχω την εντύπωση πως μελλοντικά θα διαπιστώσουμε ότι τελικά, είχαμε ή έχουμε να κάνουμε με βαθύτατα ψυχικά τραυματισμένες κοινωνίες, που βρίσκονταν ή βρίσκονται σε κατάσταση βαθιάς εσωτερικης σήψης.

[-] Η τελευταία λέξη, σήψη, έχει σημασία. Όταν ο οργανισμός αδυνατεί να αντιμετωπίσει κάποια α-σθένεια ή/και λοίμωξη (ιό, παράσιτο κ.λπ), δημιουργεί φλεγμονές και παράγει τερατογεννέσεις καταστρέφωντας, εν τέλει, τα ίδια του τα ζωτικά όργανα.

[-] Η «πολιτική» τους, όλων αυτών στην «Ευρώπη», είναι «πολιτική» των καρκινομάτων, των τερατογεννέσεων και των σηψαιμιών. Σε μια άλλη ιστορική παράδοση, την οποία ούτε γνωρίζουν ούτε πρόκειται να μάθουν ποτέ (συμπεριλαμβανομένων των δικών μας), η Πολιτική ήταν «Θεραπεία».


Το τελευταίο χρονικό διάστημα έχει καρφωθεί και επεξεργάζομαι στο μυαλό μου την εξής ιδέα:

Γιατί ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος να ξεκίνησε το 1939, με την εισβολή της Γερμανίας στην Πολωνία, και όχι το 1937 με την εισβολή της Ιαπωνίας στην Κίνα;

Τοποθετώντας ως εναρκτήριο σημείο του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, όχι την εισβολή της Γερμανίας στην Πολωνία, αλλά την εισβολή της Ιαπωνίας στην Κίνα, όχι το 1939 αλλά το 1937, και ξαναδιαβάζοντας τα ίδια γεγονότα (με λιγότερο ευρωκεντρικό τρόπο, όχι απαραίτητα ιδεολογικά) εν είδει νοητικό-ιστορικού πειράματος, μπορει άραγε να προκύψει κάτι γόνιμο και ενδιαφέρον που θα μας βοηθήσει, όχι μονάχα ως προς την ανάγνωση και ερμηνεία του παρελθόντος, αλλά και κυρίως στην καλύτερη κατανόηση της εποχής μας, προκειμένου να εκτιμήσουμε πιθανές εξελίξεις και προπτικές του μέλλοντος μας; Μπορεί άραγε το ξαναδιάβασμα του θεάτρου της Άπω-Ανατολικής Ασίας, μιας περιοχής που έχει αποκτήσει στις μέρες μας ιδιαίτερη σημασία και που μελλοντικά θα αποκτήσει ακομη μεγαλύτερη βαρύτητα (πάντα είχε απλά ιστοριογραφικά υποβαθμίστηκε η σημασία της), να μας βοήθησει να δούμε τις εξελίξεις στην περιοχή αυτή με διαφορετικό μάτι, σήμερα, και να μην τις θεωρήσουμε εξωτικές ή απόμακρες;

Η προσπάθεια αυτή, μάλλον έχει την αξία και τη σημασια της καθώς, όπως όλες και όλοι γνωριζουν πλέον, αναμένονται εντάσεις στην Κορεατική Χερσόνησο.

Αυτή η νοητικό-πειραματική ιστορική προσέγγιση μπορεί να μας βοήθησει να ξαναδούμε με διαφορετικό μάτι, πέρα από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο καθαυτόν, το ρόλο της Ιαπωνίας στον πρωτο παγκόσμιο πόλεμο (αλλά και νωρίτερα), τη σύγκρουση στην Κορεατική Χερσόνησο στην αρχή του ψυχρού πολέμου, και τις σχέσεις του τριγώνου Κίνα, Η.Π.Α, Ρωσία (οι οποίες οπωσδήποτε, πλέον, πρέπει να ενταχθούν σε ένα υπεραιωνόβιο ιστορικό πλαίσιο).

Tις σύντομες αυτές σκέψεις τις καταγράφω και για να «κατοχυρώσω» την ιδέα - τουλάχιστον στα ελληνικά - ότι ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος μπορεί να μην ξεκίνησε με την εισβολή της Γερμανίας στην Πολωνία, αλλά με την εισβολή της Ιαπωνίας στην Κίνα. Μπορεί να μην ξεκίνησε το 1939 αλλά το 1937.


Μιλάνε αρκετοί στις μέρες μας για «επιστροφή του φασισμού στην Ευρώπη». Δίχως όμως να υπάρχει καμία «κομμουνιστική απειλή» στον οριζοντα. Είναι κάτι τέτοιο δυνατόν; Μεταπολεμικά, χύθηκαν τόνοι μελάνι και ξοδεύτηκαν πακτωλοί εκατομμυρίων, προκειμένου να (απο)δειχθεί στην «κοίνη γνώμη» πως ο φασισμός αποτέλεσε αντίδραση στο 1917 (ρωσική-μπολσεβίκικη επανάσταση).

Είτε, λοιπόν, αυτό που βλέπουμε στις μέρες μας δεν είναι φασισμός, είτε η κοίτη του φασισμού είναι διαφορετική από αυτή που αναφέρουν εκατοντάδες βιβλία που γράφτηκαν μετά την επικράτηση των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Πως είναι δυνατόν ο φασισμός να αναβιώνει στις μέρες μας σε ευρωπαϊκές κοινωνίες ακριβώς, μετά, την κατάργηση του σοβιετικού κομμουνισμού;

Λέτε, επτά δεκαετίες από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και 90 περίπου χρόνια μετά από τον λεγόμενο μεσοπόλεμο, ορισμένοι να μην διαθέτουν ακόμη ερμηνεία της ανόδου του φασιστικού φαινομένου; (ίσως το προηγούμενο να σχετίζεται και με αυτό που αρκετοί στις μέρες μας ονομάζουν «συρρίκνωση» ή «ιστορική εξαφάνιση» της «αριστεράς»). Να τονισουμε πως ο λεγόμενος φασισμός αποτέλεσε καταγωγικά ευρωπαϊκό προϊον και γέννημα, και γενικό φαινόμενο στον χώρο της Ευρώπης.