23 Απριλίου 2017.

Σήμερα, ολόκληρος ο κόσμος του «ευρωπαϊσμού», με κρατημένη την ανάσα, έχει στραμμένο το βλέμμα του στη Γαλλία. Αγωνία, υπαρξιακοί φόβοι, άγχος, «υπογλώσσια», ιδρώτας. Χαμός.



Όταν οι μεγάλες δυνάμεις παρακμάζουν γίνονται αδιάφορες, δεν έχουν ενδιαφέρον. Ακριβώς όπως η Αθήνα και η Σπάρτη μετά από την άνοδο της Ρώμης, η Γερμανία και η Γαλλία είναι αδιάφορες τώρα. Μερικοί άνθρωποι υποστηρίζουν πόσο θαυμάσιο είναι είναι που η Ευρώπη έχει γίνει ειρηνική, αλλά αυτοί οι άνθρωποι γνωρίζουν τίποτα από ιστορία; Μια αναπόφευκτη συνέπεια των μεγάλων δυνάμεων που οδεύουν προς την παρακμή είναι ότι γίνονται ειρηνικότερες. Δεν πρέπει να αναμένουμε τίποτα περισσότερο απ'αυτούς.

Η αναρχία αποτελεί βασικό αίτιο και συνθήκη της διεθνούς πολιτικής, και έτσι είναι παρούσα και στην Ευρώπη. Αλλά δεν έχει τις ίδιες επιπτώσεις... Εν πάση περιπτώσει, ποιος νοιάζεται για την αναρχία στην Ευρώπη; Τι υπάρχει εκεί να μετριαστεί, να αμβλυνθεί; Ό,τι υπήρχε έχει ήδη μετριαστεί. Οι χώρες πολεμούν, παρακμάζουν και γίνονται ειρηνικότερες.

Όπως και να'χει. Η Ευρώπη... θα αποκτήσει ενδιαφέρον μόνο όταν αποτελέσει μια πραγματικά ενοποιημένη κυρίαρχη χώρα, αλλά αυτό δεν πρόκειται να συμβεί σύντομα. Η Ευρώπη είναι βαρετή και ευημερούσα. Είναι σε ευτυχή θέση, ας την απολαύσει λοιπόν.

Για τον γυάλινο πύργο'μικρά «ευρωπαϊκά». Από το 2013. Εκείνη την περίοδο (πόσο μακρινή φαντάζει σήμερα), όταν παρουσιάζονταν αυτές ή άλλες, παρεμφερείς, τοποθετήσεις, ελάχιστοι τις έπαιρναν ζεστά ή στα σοβαρά.

[-] Σήμερα, επίσης, κλείνουμε επτά χρόνια χρόνια «εξορθολογισμού, βίαιου εκσυγχρονισμού, εξευρωπαϊσμού» και θεσμοθετημένης αποικιοποίησης (μαζί πάνε αυτά). Πως σας φαίνεται το 2030; Κοντά; Απομένουν μόλις δεκατρία χρόνια (Ο τιτάνας -Σημίτης- εκτίμησε, αν όλα πάνε κάλα, το 2030 ως έτος εξόδου από την «κρίση». Και φυσικά στην απονεκρωμένη κοινωνία μας δεν κουνήθηκε φύλλο)