Θραύσματα περί Ιστορίας και Ταυτότητας - μέρος β´.

Την εποχή που η Κωνσταντινούπολη είχε περί τους 300.000 κατοίκους (υπάρχουν εκτιμήσεις που κινούνται μεταξύ 200.000 και 500.000) το Λονδίνο έχει 15.000-25.000 και το Παρίσι 20.000-30.000. Η δεύτερη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή πόλη, μετά την Κωνσταντινούπολη, δεν αριθμούσε περισσότερους από 50.000 κατοίκους. Την περίοδο που η Κωνσταντινούπολη ήταν με διαφορά η μεγαλύτερη Πόλη στην Ευρώπη, με δεύτερη την Κόρδοβα (καμία άλλη ευρωπαϊκή πόλη δεν αριθμούσε περισσότερους από 40-60.000 κατοίκους), η Βαγδάτη -την οποία γνωρίζαν οι Κινέζοι-, είχε πληθυσμό που προσέγγιζε το 1.000.000. Η Βαγδάτη ήταν μια πόλη, που όμοια της δεν υπήρχε. Μονάχα τα μεγάλα αστικά κέντρα της Κίνας -υποτίθεται πως- μπορούσαν να σταθούν δίπλα της (Chang'an, Kaifeng, Hangzhou, Beijing).

Πότε χάνει τα πρωτεία της μεγαλύτερης ευρωπαϊκής πόλης η Κωνσταντινούπολη; Μαντέψτε. Μετά από την Άλωση του 1204 από τους εν Χριστό και εν Ευρώπη αδελφούς. Προσέξτε πως η Κωνσταντινούπολη είναι η μεγαλύτερη ευρωπαϊκή και χριστιανική πόλη, με την Κόρδοβα να ακολουθεί. Προσέξτε επίσης πως το Ισλάμ ήταν πανίσχυρο στούς χώρους της βορειοδυτικής Αφρικής και της νοτιοδυτικής Ευρώπης - μάλιστα λίγες δεκαετίες πριν από τις «σταυροφορίες», ο ηγεμόνας της Κόρδοβας παίρνει τον τίτλο του Χαλίφη. Πως είναι δυνατόν από στρατηγικής απόψεως να αποδυναμώνει κανείς στρατιωτικά τους χώρους της δυτικής Ευρώπης και να στέλνει ιερόμαχους πολεμιστές χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά; Είναι αδιανοητο. Πως είναι δυνατόν οι «σταυροφορίες» να στοχεύουν το Ισλάμ και να έχουμε την Άλωση του μόνου ευρωπαϊκού και χριστιανικού κέντρου, της Κωνσταντινούπολης, που στεκόταν αναμεσα στην Κόρδοβα και την Βαγδάτη; Από στρατηγικής απόψεως, η συνεργασία με τον Χριστιανισμό της Ανατολής και την Κωνσταντινούπολη, θα ήταν αυτή που θα απωθούσε το Ισλάμ, αν όντως το Ισλάμ ήταν ο στόχος. Πως είναι δυνατόν ο «εχθρός» να βρίσκεται στην Κόρδοβα και τελικά ο «εχθρός» να μετατοπίζεται χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά;

Μάταια θα ψάξει κανείς για απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα. Η ευρωκεντρική ιδεολογία και ιστοριογραφία (σε συνδυασμό με την «παγκόσμια οικονομία» και τον «καταμερισμό εργασίας») έχει εξυπηρετήσει πολύ καλά τους σκοπούς της (με εξόχως... «επιστημονικούς» τρόπους). Σκόπιμα παραμερίζονται από την κοινή γνώμη και συνείδηση τα ιστορικά και γεωφυσικά δεδομένα. Μέσω «επιστημονικών ορολογιών» και «οικονομικών δεικτών» όμως είναι μάλλον αδύνατον να αλλάξουν τα γεωφυσικά δεδομένα του πλανήτη.

Συνεχίζω. Πότε χάνει τα πρωτεία της μεγαλύτερης ευρωπαϊκής πόλης η Κωνσταντινούπολη; Μετά από την Άλωση του 1204. Και ποιά πόλη παίρνει τα πρωτεία; Μαντέψτε ξανά. Το Παρίσι. Για περίπου δύο αιώνες.

Τον 15ο αιώνα η Κωνσταντινούπολη επιστρέφει στη φυσική της θέση ως η Πρωτεύουσα Πόλη της Ευρώπης, ως Οθωμανική όμως πλέον. Τον 16ο αιώνα ο πληθυσμός της Κωνσταντινούπολης αγγίζει τους 700.000 κατοίκους. Υπολείπεται μόνον του Πεκίνου. Περί το 1700 μ.Χ ο πληθυσμός της «παρηκμασμένης» Κωνσταντινούπολης (μετέπειτα «Ινσταμπούλ») εκτιμάται πως ξεπερνά τις 700.000. Το Λονδίνο και το Παρίσι πλησιάζουν το μισό εκατομμύριο (450.000-550.000). Η πλάστιγγα αρχίζει να γέρνει -από τα Στενά του Βοσπόρου- προς τα Στενά της Μάγχης. Τον 18ο αιώνα το Λονδινό ξεπερνά τους πάντες.

Για περίπου 8-10 αιώνες η Κωνσταντινούπολη είναι η μεγαλύτερη Πόλη της Ευρώπης. Δεν υπάρχει κανένα ιστορικό προηγούμενο, καμιά άλλη πόλη στην ιστορία της Ευρώπης με ανάλογη διάρκεια (επίσης δεν υπάρχει όχι απλά μεσαιωνική -αλλά γενικότερα- ευρωπαϊκή ιστορία δίχως την Κωνσταντινούπολη).

Μεγαλύτερες Πόλεις της Ευρώπης από ιδρύσεως της: Κωνσταντινούπολη (5-6 αιώνες), Κόρδοβα, Κωνσταντινούπολη (ξανά), Παρίσι (2 αιώνες), Γρανάδα, Κωνσταντινούπολη (2 αιώνες), Λονδίνο (2 αιώνες), Μόσχα (δεκαετίες), Κωνσταντινούπολη (ξανά).

Εδώ και περίπου μια δεκαετία η Κωνσταντινούπολη έχει επιστρέψει στη φυσική της ιστορική θέση, αποτελώντας τη μεγαλύτερη πόλη της Ευρώπης (Έπονται Μόσχα και Λονδίνο). Η «ινσταμπουλοποίηση» και η «κεμαλοποίηση», δηλαδή ο ιστορι(ογραφι)κός αφανισμός της Πόλης (και της Αυτοκρατορίας), δεν αντέχει, καταρρέει.

[1] Όπως έγραφα παλαιότερα: Προκειμένου η Πόλη και η ιστορία της να εξαφανιστεί, δεν έπρεπε το όνομα να μείνει στο στόμα των Τούρκων - αλλά και των Ελλήνων. Κάτι τέτοιο συμβάδιζε με τις επιδιώξεις της εποχής. Δηλαδή με τη μεταβολή του Κεράτιου Κόλπου της Κωνσταντινούπολης των Ρωμαίων Αυτοκρατόρων, των Οθωμανών Σουλτάνων και των Βενετών Πατρίκίων (η ταφική πλάκα του Ερρίκου Δάνδολου ακόμη βρίσκεται στην Αγιά Σοφίά) σε ευρωπαικό αποχωρητήριο εξυπηρέτησης συγκεκριμένων πολιτικών. Με την Πόλη ως Κωνσταντινούπολη-Κωνστανιιέ, κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον να συμβεί. Ως «Ἰστανμποὺλ» όμως, κάτι τέτοιο ήταν δυνατόν (τα υπόλοιπα αποτελούν «εκκοσμικευτικές» παραμυθίες). Χαρακτηριστικό είναι πως το «Ἰστανμποὺλ» καθιερώνεται με τον «ευρωπαϊκό προσανατολισμό» της Τουρκίας... Με την ιστορική αλλοίωση και παραχάραξη του ονόματος και την μετονομασία της Κωνσταντινούπολης-Κωνστανιιέ (Kostantiniyye) σε «Ἰστανμποὺλ», ξεκινά και το project της ολικής ιστορικής «τουρκοποίησης» της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και του παράλληλου «εξευρωπαϊσμού» της «Τουρκίας», δηλαδή της προσπάθειας πλήρους ενσωμάτωσης ή/και αφομοίωσης της Κωνσταντινούπολης στον... Ρήνο, στην Ευρώπη του Ρήνου... Επιτέλους, η προσπάθεια πλήρους απαξίωσης, κατόπιν ενσωμάτωσης και τελικά αφομοίωσης έχει σχεδόν ολοκληρωθεί. Η Αυτοκρατορία των Ρωμαίων ως «Βυζάντιο» και η Νέα Ρώμη-Κωνσταντινούπολη ως «Ἰστανμποὺλ», εξαφανίζονται από το ιστορικό προσκήνιο και μεταβάλλονται σε συνιστώσες μιας Ευρώπης του Ρήνου και μιας Δύσεως του Ατλαντικού (μέχρι να αφομοιωθούν και να εξαφανιστούν πλήρως). Ο «εξευρωπαϊσμός» και «εκδυτικισμός» έχουν σχεδόν ολοκληρωθεί.

[2] Ο Αλέξανδρος δεν πήγε στη Δύση γιατί δεν υπήρχε τίποτα άξιο λόγου (σε σχέση με την Ανατολή). Παρόμοια, 1500 χρόνια αργότερα, οι Μογγόλοι σταμάτησαν την ευρωπαϊκή τους εισβολή, όχι επειδή ηττήθηκαν από Ούγγρους, Πολωνούς και Κροάτες (όλοι τους θύματα της ευρωκεντρικής ιστοριογραφίας και ιδεολογίας και οι ίδιοι). Αλλά επειδή στην Ευρώπη δεν υπήρχε τίποτα άξιο λόγου εκείνη την εποχή. Την ίδια περίοδο που καμία πόλη στην Ευρώπη δεν ξεπερνά τους 70.000 κατοίκους, εκτός από το Παλέρμο (ένα ακόμη θύμα του Ευρωκεντρισμού), τη Σεβίλλη, την Κωνσταντινούπολη και το Παρίσι (Τρεις, υπό την ευρεία έννοια, μεσογειακές πόλεις και μια από την ηπειρωτική Ευρώπη με πληθυσμό από 120 ως 160.000), η Βαγδάτη αγγίζει το ένα εκατομμύριο κατοίκους, με μόνες ισάξιες της, τις πόλεις Kaifeng και Hangzhou της Κίνας, ενώ οι Πόλεις Gurganj και Merv, στο σημερινό Τουρκμενιστάν, έχουν διπλάσιο ή τριπλάσιο πληθυσμό από οποιαδήποτε ευρωπαϊκη πόλη (υπάρχουν πολλά ακόμη άξια λόγου αστικά κέντρα: Poḷonnaruwa στη Σρί Λάνκα, Angkor στην Καμπότζη, Fez στο Μαρόκκο κ.λπ). Οι Μογγόλοι λοιπόν, εγκαταλείπουν το απώτατο άκρο, την παρωνυχίδα της Ευρασίας που ονομάζουμε Ευρώπη, και στρεφονται προς το νότο καταλύοντας το Χαλιφάτο των Αββασίδών. Άλωση της Βαγδάτης υπό τον Hülegü (μέχρι την Κίνα έφτασαν τα νέα). Όμως και η ίδια η αναφορά μονάχα σε Ούγγρους, Πολωνούς και Κροάτες είναι ''biased'', καθώς ουδείς αναφέρει, γνωρίζει ή θυμάται πως οι Μογγόλοι είχαν εισβάλει επίσης σε Σερβία και Βουλγαρία. Τέλος, οι Μογγόλοι της Χρυσής Ορδής είχαν μικρής διάρκειας συμμαχία με τους «Βυζαντινούς», μετά την επανάκτηση της Πόλης από τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα και ιδρυτή της δυναστείας των Παλαιολόγων Μιχαήλ, και την επικράτηση του στην μάχη της Πελαγονίας ή της Καστοριάς, επί των δυνάμεων του Γουλιέλμου Βιλλεαρδουίνου, του Μιχαήλ Κομνηνού Δούκα και του Μαμφρέδου της Σικελίας. Η Μεσόγειος θα παραμείνει υπό την αποκλειστική σχεδόν κυριαρχία των μωαμεθανών από τον 10ο μέχρι τον 18ο αιώνα. Όταν οι Οθωμανοί παίρνουν την Πολη καί εδραιώνουν την αυτοκρατορία τους, οι ανερχόμενες -μέσω του κληρονομηθέντος πλούτου τών προηγουμένων ισλαμικών κρατών- δυνάμεις, Πορτογαλία και Ισπανία, στρέφονται πρός τον Ινδικό Ωκεανο και την Αμερική.

[3] Η Βαγδάτη ήταν πιθανότατα η πρώτη πόλη στην ανθρώπινη ιστορία που ξεπέρασε τους 1.000.000 κατοίκους (υπάρχουν και οι περιπτώσεις των κινεζικών πόλεων Chang'an και Kaifeng, ενώ οι αναφορές για τη Ρώμη, 1000 περίπου χρόνια νωρίτερα από αυτές τις πόλεις κρίνονται ως υπερβολικές). Η Βαγδάτη ήταν η Νέα Υόρκη της εποχής της (όχι από απόψεως πνεύματος. Η Νέα Υόρκη ήταν η πρώτη πόλη που ξεπέρασε τα 10 εκατομμύρια - ενώ το Τόκιο τα 20). Η Νάπολη, δηλαδή η Νεάπολις, είναι επίσης μια πόλη που υποβαθμίστηκε από τον ευρωκεντρισμό (τη συναντάμε σε αρκετές περιπτώσεις να ανταγωνίζεται το Λονδίνο και το Παρίσι). Υπήρξε και μια βραχεία περίοδος που η Θεσσαλονίκη ήταν από τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές πόλεις (με το Παλέρμο, το Παρίσι και φυσικά την Κωνσταντινούπολη). Κατά καιρούς, έχουν πέσει θύματα της ευρωκεντρικής ιδεολογίας και ιστοριογραφίας πρόσωπα, πόλεις, αυτοκρατορίες, λαοί, έθνη και θρησκείες πάσης φύσεως. Το κέντρο ή ο πυρήνας του ευρωκεντρισμού δεν είναι η «Ευρώπη». Όπως έχω τονίσει παλαιότερα, όταν μιλάμε για «ευρωκεντρισμό» δεν αναφερόμαστε σε ολόκληρη την ιστορία και γεωγραφία της Ευρώπης (θα επανέλθω σε αυτό). Μάλιστα οι περισσότερες περιοχές της Ευρώπης είναι οι ίδιες θύματα του ευρωκεντρισμού. Ο Πολωνός που μιλά για Πολωνολιθουανική Κοινοπολιτεία, ο Έλληνας που μιλά για «Βυζάντιο», ο Σικελός που μιλά για Βασίλειο της Σικελίας και ο Τούρκος που μιλά για Οθωμανική αυτοκρατορία, όλοι οι προηγούμενοι, είναι «εθνοκεντρικοί» και πνιγμένοι στην «μερικότητα» τους. Είναι Οικουμενικοί και «νεωτερικοί» μονάχα στο βαθμό που είναι... ευρωκεντρικοί (όλως τυχαίως).

[4] Η χειρότερη περίοδος στους 17 αιώνες ιστορίας της Πόλης, ήταν μετά από την Άλωση του 1204 και μέχρι τα πρώτα χρόνια της Άλωσης του 1453, και από το 1923 μέχρι περίπου το 1980.

[5] Κωνσταντινούπολη και Λονδίνο. Δύο μη ηπειρωτικό-ευρωπαϊκές Πόλεις είναι τα μεγαλύτερα αστικά κέντρα της «Ευρώπης» για περίπου 10-12 αιώνες (Το Λονδίνο χάνει τα πρωτεία από τη Μόσχα).



Όπως έχει επισημανθεί και παλαιότερα, κατά καιρούς έχουν πέσει θύματα της ευρωκεντρικής ιδεολογίας και ιστοριογραφίας πρόσωπα, πόλεις, αυτοκρατορίες, λαοί, έθνη και θρησκείες πάσης φύσεως. Θύμα του ευρωκεντρισμού, όσο και αν φαίνεται περίεργο, είναι και ο Χριστιανισμός.

Ο Χριστιανισμός δεν είναι «ευρωπαϊκός» ή, για να το θέσουμε διαφορετικά, η Ευρώπη δεν έχει καμία αποκλειστικότητα επί του Χριστιανισμού. Πέρα από το γεγονος πως το δημογραφικό κέντρο βάρους, έδω και αρκετές δεκαετίες, έχει μεταφερθεί στο Νότο (Αμερική, Αφρική και σε κάποιο βαθμό Ασία - καθόλου τυχαίο που ο Πάπας προέρχεται από τη λατινική Αμερική), ιστορικά, στις δυτικές εσχατίες της Κίνας υπήρξε αρχιεπίσκοπος και χριστιανική παρουσία πριν από το Canterbury της Αγγλίας, και 1000 περίπου χρόνια πρωτού υπάρξει χριστιανική παρουσία στις Η.Π.Α. Δεν χρειάζεται φυσικά να αναφέρουμε πως οι Αιθίοπες και οι Αρμένιοι ήταν χριστιανοί 10 περίπου αιώνες πριν οι Ολλανδοί γνωρίσουν τον Καλβίνο και, 15 και πλέον αιώνες, πρωτού ο απαισιότατος κοσμικοθρησκευτικό-φονταμενταλιστής μεθοδιστής πανίβλακας George W. Bush (ο Πάπας και ο Χαμενεΐ φαντάζουν σαν μίξη Πλάτων και Oppenheimer, μπροστά του) κυβερνήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Το δημογραφικό κέντρο βάρους του χριστιανισμού, από το 1900 και ύστερα, σταδιακά μετακινείται προς εξωευρωπαϊκούς χώρους. Πλέον βρίσκεται στον Παγκόσμιο Νότο. Συγκεκριμένα μεταξύ Λατινικής Αμερικής και -Κεντρικής και Νότιας- Αφρικής (South-South του Νότιου Ατλαντικού). Πριν από έναν αιώνα, το 80% περίπου των Χριστιανών ζούσαν στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική (Θυμίζω πως ανάμεσα στα τέλη του 19ου αιώνα και τις αρχές του 20ου, η Ευρώπη αποτελούσε περίπου το 25% του παγκόσμιου πληθυσμού). Το 2005, έναν περίπου αιώνα μετά, το ποσοστό αυτό είχε πέσει κάτω από το 40% (πλέον μάλλον βρίσκεται κάτω από το 30%. Η διατήρηση του ποσοστού σε αυτά τα επίπεδα ωφείλεται κυρίως στην ανατολική Ευρώπη). Αντίθετα, τα ποσοστά των Χριστιανών εκτοξεύθηκαν στον Παγκόσμιο Νότο. Στις μέρες μας, οι ΛατινοΑμερικάνοι, οι Αφρικανοί και οι ΆπωΑσιάτες είναι περισσότερο χαρακτηριστικοί εκπρόσωποι του Χριστιανισμού από τους Ευρωπαίους (κυρίως δυτικούς και βόρειους) και τους ΒορειοΑμερικανούς.

Το 1900, από τις πρώτες δέκα χριστιανικές χώρες, οι εννέα ήταν «δυτικές» ή ευρωπαϊκές (εξαίρεση αποτελούσε η Βραζιλία). Το 2005, είχαν απομείνει μόλις τρεις «δυτικές» χώρες. Οι Η.Π.Α, η Ρωσία και η Γερμανία (εφόσον όμως οι «δυτικοί» δεν θεωρούν τη Ρωσία «δυτική» χώρα, θα πρέπει μιλήσουμε για δύο χώρες, και μάλιστα για δύο προτεσταντικές, κατά βάση, χώρες. Η μια λουθηρανίζουσα και η άλλη καλβινίζουσα). Στις μέρες μας, οι πρώτες δέκα χώρες με το μεγαλύτερο χριστιανικό πληθυσμό είναι οι εξής: Ηνωμένες Πολιτείες, Βραζιλία, Μεξικό, Ρωσία, Φιλιππίνες, Νιγηρία, Κίνα, Κονγκό-Ζαΐρ, Γερμανία, Αιθιοπία. Στις δέκα αυτές χώρες κατοικεί ο μισός χριστιανικός πληθυσμός του πλανήτη. Μέχρι το 2030, στις πρώτες δέκα χριστιανικές χώρες, θα υπάρχει μια μόλις «δυτική» ή «βόρεια»: Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής (τι είδους «χριστιανισμός» θα είναι αυτός είναι άλλο ζήτημα) [Για περισσότερα δες Πολιτιστικές μακροδομές: Γενικές παρατηρήσεις για την μετακίνηση του κέντρου βάρους της χριστιανικής ανθρωπογεωγραφίας προς τον Παγκόσμιο Νότο. 15 Αυγ 2015].

Τα ιδεολογικά απομεινάρια και απολειφάδια του ψυχρού πολέμου θεωρούν πως ο Χριστιανισμός «τριτοκοσμικοποιείται». Εγώ θεωρώ πως ο Χριστιανισμός, ως αισθητήρας και ως αποτύπωση των παγκόσμίων εξελίξεων, βρίσκεται πιο κοντά στην πραγματικότητα της παγκοσμιοποίησης απ'ό,τι τα δυτικοευρωκεντρικά προοδευτικά σχήματα -αγγλοσαξονικής λιμπεραλιστικής- «παγκοσμιοποίησης» τύπου Fukuyama (Τέλος της Ιστορίας) τα οποία -αποδέχονται σε μεγάλο βαθμό με παραλλαγμένα περιεχόμενα και οι μαρξιστές και- τοποθετούν στο κέντρο τις Η.Π.Α ή τον ΕυρωΑτλαντικό χώρο («Δύση») ιεραρχώντας ή περιφερειοποιώντας τον υπόλοιπο πλανήτη σε σχέση με αυτό το κέντρο (οδηγούμενα μέσω διπολικών ή τριπολικών σχημάτων σε προοδευτικά ιστορικά εξελικτικά στάδια: Είναι μια αντίληψη αυτονόητη, εφ'όσον εκκινεί κανείς από την επιδίωξη να δείξει ότι υπάρχει «ένας και μόνο» πολιτισμός. Ο «δυτικός» έτσι πολιτισμός αντεπαρατέθη προς όλους τους άλλους, με σκοπό όχι την ερευνητική σύγκριση αλλά απλώς την αγνόηση τους...). Ο Χριστιανισμός, όντας Οικουμενικός, όχι μόνο δεν μπορεί να είναι αποκλειστικά «δυτικός ή/και ευρωπαϊκός», αλλά είναι και -εν δυνάμει- ανταγωνιστικός προς τον «ένα και μόνο» πολιτισμό, τον «δυτικό».

Εάν ο Χριστιανισμός όμως δεν είναι -ούτε ιστορικά αλλά ούτε στις ημέρες μας- «ευρωπαϊκός» ή «δυτικός», τότε οι φονταμενταλιστές ισλαμιστές χτυπάνε τον χριστιανισμό ή κάτι άλλο; (μήπως και οι λεγόμενοι «σταυροφόροι» χτύπαγαν το Ισλάμ -τη Βαγδάτη και την Κόρδοβα- όταν άλωναν την Κωνσταντινούπολη;). Μάλλον κάτι άλλο χτυπάνε. Επίσης προκαλεί εντύπωση που δεν έχουμε επιθέσεις στην αντι-μουσουλμανική χριστιανική εθνο-κρατική Ουγγαρία του Orbán ή στην υπερ/νεο-συντηρητική Πολωνία, αλλά στις μετα-εθνοκρατικές ή υπερεθνικές Βρυξέλλες -ως τοπική ευρωπαϊκή έκφραση της Global Governance-, και σε «πολυπολιτισμικά» παλαιο-αποικιακά κέντρα όπως το Λονδίνο και το Παρίσι (το κείμενο γράφτηκε πριν από την επίθεση στην Αγία Πετρούπολη).

Το ποιά ακριβώς είναι η σχέση του Χριστιανισμού με το Ισλάμ, ας το αφήσουν -οι σοσιαλφιλελεύθεροι έθνοευρωπαϊστές- να το γνωρίζουν οι Πατριάρχες, οι Πάπες, οι χριστιανοί (οι κανονικοί, όχι οι γιαλαντζί) και τα τυπικότερα δείγματα χριστιανών της εποχής μας, όπως αυτοί της Αμερικής, της Αφρικής και της Ασίας (και όχι φυσικά της... Ολλανδίας ή του Βελγίου). Το να θυμάται ο σημερινός λίμπεραλ -όχι του 19ου αλλά του 21ου αιώνα- της Ε.Ε, τον Χριστό, προκαλεί υποψίες... Έχει άραγε στις μέρες μας ο «δυτικός» ή ο «ευρωπαίος» το αποκλειστικό δικαίωμα να επικαλείται τον Χριστιανισμό ή/και να μιλάει -κατ'αποκλειστικότητα- στο όνομα του; Εάν η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν είναι θετική, τότε τι ακριβώς συμβαίνει;

Όπως η «Δύση» δεν αποτελεί στις μέρες μας τίποτα περισσότερο από την πολιτισμική προβιά του λιμπεραλισμού, έτσι και τα περί χριστιανοσύνης αποτελούν τη θρησκευτική προβιά του.

Ένα μείγμα ευρωκεντρισμού, εκκοσμίκευσης -και «αραιωμένου» χριστιανισμού-, λιμπεραλισμού (σοσιαλιμπεραλισμού μετά από την πτώση της Ε.Σ.Σ.Δ), αναμεμειγμένο με διάφορα ακόμη στοιχεία, αποτελεί την ιδεολογία των πολιτιστικών φορέων μιας εκκοσμικευμένης αμερικανικής και ευρωπαϊκής ελίτ.

[-] Κατά τα λοιπά τον ιδεολογικό όρο «έλευθερος κόσμος» τον υποκατέστησε ο πολιτισμικός όρος «δυτικός κόσμος». Μετά το πέρας του διπολικού συστήματος ο φιλελευθερισμός άρχισε να εμποτίζει ή να «μολύνει», να χειραγωγεί και άλλα επίπεδα ή πεδία (πολιτισμικά, θρησκευτικά), εφόσον επικυριάρχησε στο ιδεολογικό (έγινε default setting ή ενσωματώθηκε όπως ένα λειτουργικό στους υπολογιστές).

[-] Ξαφνιάζουν ιδιαίτερα δε, ή προκαλούν απορία (ίσως και γέλιο), τα περί χριστιανοσύνης όταν αναφέρονται σε πληθυσμιακά σύνολα που είναι αμφίβολο αν εκχριστιανίστηκαν ποτέ: δεν έχετε παρά να εξετάσετε το ιδεολογικό μείγμα του μανιφέστου του Μπρέιβικ (παγανισμός, «χριστιανισμός», τεκτονισμός, πανευρωπαϊσμός -δίχως σλαβοορθόδοξους όμως-, κουλτουραλιστικός αθεϊστικος χριστιανισμός, ναϊτισμός κ.λπ), το οποίο έχει ως τίτλο και ως πρόταγμα μια «Ευρωπαϊκή Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας». Υπό μια έννοια ο Γκέερτ Βίλντερς είναι περισσότερο ειλικρινής όταν μιλάει για Φιλελευθερισμό και Ισλάμ.

[-] Η Ινδία -η οποία είχε χριστιανική παρουσία πολύ πρωτού οι Ρώσοι δούν «το φώς το αληθινό»- έχει περισσότερους χριστιανούς από τις πιο πολλές χώρες της Ευρώπης (οι μουσουλμάνοι είναι απείρως περισσότεροι στην Ινδία απ'ό,τι οι χριστιανοί, και πάλι όμως, η Ινδία έχει περισσότερους χριστιανούς από τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες). Η Νιγηρία έχει περισσότερους χριστιανούς -και μουσουλμάνους- από οποιαδήποτε χώρα της Ευρώπης. Η Κίνα βρίσκεται στην 7η θέση με αρκετά εκατομμύρια χριστιανούς στα εδάφη της. Προσπαθεί να «εθνικοποιήσει» τον χριστιανισμό της, γιατί ως γνωστόν, την περίοδο της αποικιοκρατίας, οι χριστιανικοί πληθυσμοί -και όχι μόνον αυτοί- εργαλειοποίηθηκαν από τις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις (η Νότιος Κορέα, σε σχέση με το συνολικό πληθυσμό της, έχει μεγάλο ποσοστό χριστιανών - «δυτικών» εννοείται, δηλαδή προτεσταντών και ρωμαιοκαθολικών). Ο φόβος είναι πως οι Ηνωμένες Πολιτείες θα χρησιμοποιήσουν τμήματα των προτεσταντικών πληθυσμιακών συνόλων προς «εκδημοκρατισμό» της Κίνας.

[-] Ο Χριστιανισμός είναι πιο ζωντανός από ποτέ και γεμάτος σφρίγος (πλήν συγκεκριμένων τμημάτων της Ευρώπης). Ο πλανήτης είναι εξίσου θρησκευόμενος όσο ήταν πάντοτε. Από, Εισαγωγή στην εποχή της μετα-εκκοσμίκευσης [14 Ιαν 2016]: ''My point is that the assumption that we live in a secularized world is false. The world today, with some exceptions to which I will come presently, is as furiously religious as it ever was, and in some places more so than ever. This means that a whole body of literature by historians and social scientists loosely labeled "secularization theory" is essentially mistaken. In my early work I contributed to this literature. I was in good company—most sociologists of religion had similar views, and we had good reasons for holding them. Some of the writings we produced still stand up. Although the term "secularization theory" refers to works from the 1950s and 1960s, the key idea of the theory can indeed be traced to the Enlightenment. That idea is simple: Modernization necessarily leads to a decline of religion, both in society and in the minds of individuals. And it is precisely this key idea that has turned out to be wrong'' - The Desecularization of the World - Peter L. Berger. Το βιβλίο «Απο-Εκκοσμίκευση του Κόσμου» (The Desecularization of the World: Resurgent Religion and World Politics) γράφτηκε δύο χρόνια πριν από την 11η Σεπτεμβρίου. Ο Berger δεν ξαφνιάστηκε από τις επιθέσεις. Επισημαίνει ότι «παραπλανηθήκαμε να πιστεύουμε πως ο εκσυγχρονισμός οδηγούσε στην εκκοσμίκευση, κυρίως επειδή οι πολιτιστικοί φορείς μιας εκκοσμικευμένης ελίτ αποτέλεσαν μια ευδιάκριτη μειονότητα ακαδημαϊκών που οδήγησαν μυωπικά όλους τους υπόλοιπους να πιστεύουν σε αυτή την υπόθεση». Ο Berger διερευνά πώς η εκκοσμίκευση αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί την ιδεολογία μιας αμερικανικής και ευρωπαϊκής ελίτ...




Λοιπόν... Για να μην το κουράζουμε με την Ευρωπαϊκή Ένωση (καθώς τα περί «Ευρώπης» και Ε.Ε, τα έχω αναλύσει σε δεκάδες σημειώματα υπό διάφορα πλαίσια).

Οπως τα κράτη γίνονται αντιληπτά ως γεωγραφικές πολιτικές οντότητες, δηλαδή ως πολιτικές οντότητες στο χώρο, έτσι μπορούμε να μιλήσουμε και για πολιτιστικές οντότητες στο χρόνο. Τα πεδία που εξετάζω με ενδιαφέρουν ως γεωφυσικά -και όχι ως οικονομικά- δεδομένα και ως συστήματα ιστορικών σχέσεων μακράς διαρκείας (δες αμέσως παρακάτω: 843 μ.Χ και 1957 μ.Χ). Δεν με ενδιαφέρει κάποιου είδους «ιδεαλιστική» αντίληψη, αλλά μια οπτική μακράς δομής και διάρκειας, μια αντίληψη ιστορικού βάθους. Λοιπόν...

Η(οι) Συνθήκη(ες) της Ρώμης (1957 μ.Χ) δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια νέα Συνθήκη του Βερντέν (Treaty of Verdun) του 843 μ.Χ. Η Ευρώπη των έξι είναι η νεο-Καρολίγγεια Ευρώπη, μια επαναφορά της Καρολίγγειας Ευρώπης [Εικόνες 1-2 και 3-4].






Αυτή η «Ευρώπη», η νεο-Καρολίγγεια Ευρώπη των έξι, του πυρήνα δηλαδή της Ε.Ε και της Ευρωζώνης, μιλά -και αξιώνει να μιλά- στο όνομα και κατ'αποκλειστικότητα της Ευρώπης ως ενιαίου όλου.

Η νεο-Καρολίγγεια πολιτιστική βάση των ελίτ, της Ε.Ο.Κ στον 20ο και της Ε.Ε στον 21ο αιώνα, φαίνεται και από τη θεσμοθέτηση/θέσπιση Βραβείου Καρλομάγνος, Αίθουσας Καρλομάγνος, του Ευρωπαϊκού Βραβείου Καρλομάγνου για τη Νεολαία ( σε νέες και νέους ηλικίας 16-30 ετών) κ.λπ. Το Βραβείο Καρλομάγνος, το οποίο απονέμεται κάθε χρόνο στην πόλη Aachen (στην οποία στέφθηκαν δεκάδες Αυτοκράτορες της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Βασιλείς των Γερμανών), το έχουν λάβει προσωπικότητες όπως: Jean Monnet, Konrad Adenauer, Robert Schuman, Καραμανλής, Jacques Delors, Tony Blair, Angela Merkel και πρόσφατα ο Wolfgang Schäuble.

Το ερώτημα είναι πως θα κινηθεί η Ευρώπη του ανατολικογερμανικού και δυτικοσλάβικού κόσμου, δηλαδή αυτό που θα μπορέσαμε να ονομάσουμε Πρωσσική Ευρώπη. Ο πρώην Πρωθυπουργός της Πολωνίας Jarosław Kaczyńskί, δήλωσε πρόσφατα, πως «μια Καρολίγγεια Ευρώπη θα οδηγήσει σε συγκρούσεις στην ευρωπαϊκή ήπειρο».

Η Ιβηρική Χερσόνησος δεν αποτελεί οργανικό μέρος αυτής της Ευρώπης (υπάρχουν αρκετές «Ευρώπες», ήδη αναφέραμε τρεις: Καρολίγγεια, Πρωσσική, Ιβηρική). Η πρώτη διεύρυνση της Ε.Ο.Κ, δηλαδή της Οικονομικής Κοινότητας της νέο-Καρολίγγειας Ευρώπης (αυτός είναι ο γεωγραφικός πυρήνας και η ιστορική ουσία της), περιλάμβανε το Ηνωμένο Βασίλειο, την Ιρλανδία και τη Δανία, έπειτα την Ελλάδα και τέλος την Ιβηρική [εικόνα 5].


Οι χώρες της Καρολίγγειας Ευρώπης, που αποτέλεσαν τα ιδρυτικά μέλη της Ε.Ο.Κ, έχουν κοινή πολιτισμική υποδομή. Ο ρεαλισμός ως αντίληψη, έχει ο ίδιος διάρκεια, δεν διαθέτει όμως περιεχόμενα που να αντέχουν στο χρόνο. Υπό αυτή την έννοια, οι Ίβηρες, δεν πρόκειται να παραμείνουν, σε βάθος χρόνου, στην πρώτη ταχύτητα ή στον πυρήνα της Ε.Ε, δηλαδή στη νεο-Καρολίγγεια Ευρώπη. Ο ρεαλισμός ή οι εντάσεις μεταξύ Βρετανίας και Ισπανίας δεν αρκούν. Τα ίδια ισχύουν φυσικά και για άλλους, οι οποίοι επιδιώκουν μανιωδώς να ξεφύγουν και να αποσυνδεθούν από τη γεωγραφία τους (σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα, στρέφονται ευθέως εις βάρος της γεωγραφίας τους, λειτουργώντας ως βαρίδι του ιστορικού τους χώρου).

Ουσιαστικά έχει τεθεί σε κίνηση μια διαδικασία πολυδιάσπασης (έννοια στην οποία έχω κατ'επανάληψη αναφερθεί), που οδηγεί στην δημιουργία αυτού που έχω περιγράψει αρκετές φορές κατά το παρελθόν ως ασύμμετρη Ευρώπη.

Τα πράγματα αυτά τα έχω εξετάσει:

Το Ηνωμένο Βασίλειο δεν είναι και δεν μπορεί να είναι οργανικό μέρος αυτής της ηπειρωτικής δομής (Ε.Ε και Ευρωζώνη), η οποία αποτελεί κληρονόμο, κοσμικό ισοδύναμο ή επαναφορά υπό νέα μορφή της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους (της οποίας η Αγγλία ουδέποτε υπήρξε κληρονόμος ή τμήμα της). Η συνάντηση των έξι ιδρυτικών κρατών-μελών της Ε.Ε (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο) φανερώνει ποια είναι τα οργανικά μέρη αυτής της Αυτοκρατορίας. Οι υπόλοιποι αποτελούν περιφερειακά ή συμπληρωματικά στοιχεία (που προέκυψαν στα πλαίσια, και λόγω των αναγκών, της ενδο-ευρωατλαντικής πολιτικής της μεταψυχροπολεμικής κυρίως περιόδου). Η μεγαλύτερη κεντρικότητα της Γερμανίας στην μετα-βρετανική Ε.Ε σε συνδυασμό με την συνάντηση των έξι ιδρυτικών κρατών-μελών της Ε.Ε επιβεβαιώνει τα προηγούμενα...

Εάν τα έξι ιδρυτικά μέλη από εδώ και στο εξής αποφασίσουν να προχωρήσουν μόνα τους τότε ουδείς θα μπορεί να αρνηθεί πως μιλάμε για μια ΝεοΚαρολίγγεια-ΝεοΡωμαιοΓερμανική Αυτοκρατορία υπό την ονομασία «Ευρωπαϊκή Ένωση». Σε μια τέτοια εξέλιξη, η Γαλλία θα δεχθεί αφόρητες πιέσεις στο εσωτερικό της (και η Ιταλία θα κινδυνεύσει να δει να αναδύεται στο νότο της Νέο Βασίλειο της Νάπολης ή των Δύο Σικελιών. Η Αυστρία, τα επόμενα χρόνια, θα βρεθεί μπροστά σε μεγάλα διλήμματα, ίσως και τριλήμματα).

Από τον μετασχηματισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης που θα επέλθει μετά την αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου θα προκύψει αυτό που εδώ και καιρό ονομάζω «ασύμμετρη Ευρώπη». [29 Ιουν 2016]

Τις πρώτες δεκαετίες της, η Αυτοκρατορία χωρίστηκε σε Δυτική, Κεντρική και Ανατολική Φραγκία. «Βασίλειο Ρωμαίων και Φράγκων, Χριστιανικό Βασίλειο-Αυτοκρατορία, Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία». Αυτές ήταν ορισμένες από τις ονομάσίες της Αυτοκρατορίας που στις μέρες μας ονομάζουμε «Καρολίγγεια» (θα μπορούσαμε να μιλήσουμε και για Δυτική -όχι όμως μεσογειακή, αλλά- ΗπειρωτικοΕυρωπαϊκή Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία των Φράγκων). Αυτή η πολιτική δομή, υπό καμία έννοια δεν ήταν φιλική -έχθρική και ανταγωνιστική ήταν- προς την πολιτική δομή του Ρωμαϊκού Κράτους της Ανατολής («Βυζάντιο»), αλλά αυτό δεν αποτελεί αντικείμενο του σημερινού σημειώματος (Είναι οι απόγονοι αυτής της ΡωμαϊοΦραγκικής Αυτοκρατορίας, της Καρολίγγειας Ευρώπης, που θα εφεύρουν την ιστοριογραφική κατασκευή «Βυζάντιο»). Τα προηγούμενα δεν είναι ζήτημα «συμπάθειας ή αντιπάθειας» προς -ή εμμονής με- το «Βυζάντιο» (όλοι, από τα 18 μέχρι τα 25, ακούμε «Βυζάντιο» και μας βγάζει μια «ξινίλα», γιατί είμαστε πολιτιστικά κατεχόμενοι και διανοητικά, ιστορικά και από απόψεως ταυτότητας ετεροκαθοριζόμενοι και ετεροκατευθυνόμενοι). Είναι ζήτημα ιστορικών σχέσεων μακράς διάρκειας που παράγουν πολιτικά αποτελέσματα σε συγκεκριμένους ιστορικούς χώρους.

Θυμίζω πως τα πράγματα που εξετάζουμε εδώ μας ενδιαφέρουν ως γεωφυσικά -και όχι ως οικονομικά- δεδομένα και ως συστήματα ιστορικών σχέσεων μακράς διαρκείας (που υπερβαίνουν ρεαλιστικές πολιτικές ή σχέσεις 5-10ετίας. Άλλωστε με παρεμφερές τρόπο θέλει να αυτοπροβάλλεται και η ίδια η Ε.Ε).

Ο πρώην Πρωθυπουργός της Τουρκίας, Davutoğlu, είχε κάνει μια δήλωση που είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον, αλλά δεν έγινε γνωστή στην Ελλάδα:

Nobody can tell me “we Europeans” and “you...” [Αυτο δεν ακούμε και από τους δικούς μας πολιτικούς: «οι Ευρωπαίοι και εμείς»] But we are part of European history. And we are part of contemporary Europe... We have to have an inclusive European identity. But if you have [και εδώ είναι το κρίσιμο] a Holy Roman-German-Christian type of understanding, then Europe has ended, sorry.

Ο Davutoğlu, μιλα σαν απόγονος του Ρωμαϊκού Κράτους της Ανατολής («Βυζάντιο»). Είναι ντροπή που αυτά τα πράγματα τα έχουν αναλάβει οι Τούρκοι (τους τα έχουμε οικειοθελώς παραχωρήσει). Η Ελλάδα, ως κράτος, ουσιαστικά δεν διαθέτει ιστορική ταυτότητα. Συμπεριφέρεται σαν φράγκικο πρακτορείο της νεο-Καρολίγγειας Ευρώπης στους μετα-βυζαντινούς χώρους (στους χωρους της παλαιάς Χριστιανικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας) και σαν παράρτημα των νεο-καρολίγγειων ελίτ της Ε.Ε (Η Ελλάδα επιδιώκει την υπαγωγή του ανατολικομεσογειακού χώρου στήν δυτικοευρωπαϊκή επιρροή, και κατά αυτόν τον τρόπο, την ολοκλήρωση του «αυτοκρατορικού» έργου της «Ευρώπης». Η απορρόφηση, δια μέσου της οικονομίας, επιδιώκεται και στην περίπτωση της ανατολικής Ευρώπης). Αυτη η στάση είναι ανησυχητική για το μέλλον της Ελλάδας και δεν της εξασφαλίζει την ιστορική της επιβίωση, όπως αυτονόητα (προ)ϋποθέτουν αρκετοί.

Στην εικόνα 6 φαίνονται οι Αυτοκρατορίες των Φράγκων («Καρολίγγεια») και των Ρωμαίων («Βυζάντιο»). Αυτές οι δύο αυτοκρατορίες ουσιαστικά φανερώνουν το πρόβλημα των σχέσεων δυτικής Ευρώπης (ή «Ευρώπης» σκέτο, όπως λένε ορισμένοι) και Μεσογείου, το οποίο παραμένει το κατ'εξοχήν ιστορικό και πολιτικό ευρωπαϊκό πρόβλημα μέχρι σήμερα (π.χ, αποτυχία Ευρωμεσογειακής Πολιτικής, «Αραβική Άνοιξη», σχέσεις Μαύρης Θάλασσας με Ανατολική Μεσόγείο και Αδριατική, Πόλεμος Γαλλίας - Αλγερίας, σχέσεις Γερμανίας και Γαλλίας ή Ε.Ε με Τουρκία, Κυπριακό, σχέσεις Ε.Ε-Ισραήλ και Παλαιστινιακό, εξασφάλιση ενεργειακής τροφοδοσίας από Αλγερία, Μεσόγειο και Μέση Ανατολή, σχέσεις Αράβων-Ε.Ε κ.λπ). Η σχέση της «δυτικής» ή νεο-φραγκικής ή νέο-καρολίγγειας Ευρώπης ή της «Ευρώπης του πυρήνα» με την ανατολική Μεσόγειο οφείλει ν'αλλάξει.




Από τον 11ο αιώνα μέχρι σήμερα (ίσως μέχρι τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, μιας και τους έβαλαν κάτω οι Αμερικανοί), αυτή η σχέση υπήρξε μια μόνο: κάθε κρίση του δυτικοευρωπαϊκού χώρου μεταφέρεται στο ανατολικό τμήμα της Μεσογείου.

Οι σχέσεις «Ευρώπης» - Μεσογείου παραμένουν εκκρεμείς. Η αμηχανία της ευρωπαϊκής διανόησης, από τη δεκαετία του 1990 και ύστερα, καλυπτόμενη κάτω από ωραία λόγια, συναισθηματικές μετα-ηθικές απόψεις και κραυγές (emotivism), και επιφανειακές πολεμικές, είναι πασιφανής. Αποδειχθηκε παντελώς ανίκανη και ανεπαρκής (και η ανεπάρκεια φυσικά είχε -και έχει πάντα- πολιτικό αντίκτυπο και αποτελέσματα). Η ιστορική αμηχανία και η πολιτική απ-ουσία της δυτ. Ευρώπης υπήρξε εκκωφαντική. Η μη διαπίστωση αυτών των πραγμάτων φανερώνει το επίπεδο ποιότητας υποστάθμης της διανόησης των ημερών μας.

Βασικά, η «Ευρώπη» έχει πρόβλημα με τους πάντες και τα πάντα. Με την Μεσόγειο (με τον ευρωπαϊκό νότο και τον αφρικανικό βορρά), με τα «Βαλκάνια», με τους Τούρκους και τους Αραβες, με την ανατολική Ευρώπη (η οποία δεν υπακούει αρκετά, είναι δύστροπη και αρνείται να «απορροφηθεί») και με τους Ρώσους φυσικά. Πρόσφατα μάλιστα, η «Ευρώπη», εκτός από όλους τους προηγούμενους, απέκτησε πρόβλημα και με τους Αμερικανούς (ενώ ξαναθυμήθηκε πόσο «μη ευρωπαίοι» είναι -και ποσο «κακό» της έχουν κάνει-, οι Άγγλοι). Μπορούμε να βλέπουμε ή/και να εξετάζουμε ανάποδα τα πράγματα, απ'ό,τι μας έχουν μάθει στο κρατίδιο-Δουκάτο των Αθηνών. Η λεγόμενη «Ευρώπη», δεν βρισκεται σε καμία ιστορική σχέση με τις ευρύτερες ευρωπαϊκές περιοχές που αποτελούν προϋπόθεση για την ύπαρξη της. Γι'αυτό -κατά την ίδια- περιβάλλεται από «εχθρούς» και «ανίκανους» («ανεπίδεκτους μαθήσεως»).

Μπορεί όμως να είναι η «Ευρώπη» που έχει το πρόβλημα, και όχι όλοι οι υπόλοιποι.

1. Η σχέση της «Ευρώπης» με όλους τους άλλους πολιτισμούς υπήρξε σχέση αντιθέσεως και μόνο, ενώ ο λιμπεραλισμός, στις φιλοσοφικές του προϋποθέσεις, βρέθηκε μονομάχος εναντίον ολοκλήρου της ανθρωπότητας. Ωστόσο, δεν υπάρχει μια Ευρώπη, παρά μονάχα ως γεωγραφική έννοια. Υπάρχουν πολλές «Ευρώπες». Έχω γράψει παλαιότερα ειδικό σημείωμαόπου ταξινομώ ορισμένες από αυτές, με βάση διάφορα μεικτά κριτήρια: Η Ευρώπη του πυρήνα ή του κέντρου, «πολυ-πολιτισμική», κοσμική, μετα-χριστιανική και εν δυνάμει μετα-εθνική Ευρώπη του Ρήνου (παραπέμπει στη νεο-Καρολίγγεια). Η Μετα-σοσιαλιστική χριστιανική κεντρική και ανατολική Ευρώπη (παραπέμπει στην Πρωσσική). Η Σκανδιναβική Ευρώπη. Η ρωσογενής ΣλαβοΟρθόδοξη Ευρώπη. Η Ευρώπη της Ιβηρικής. Η Ευρώπη της Ιταλικής Χερσονήσου, η οποία αποτελεί sui generis ανάδελφη κατάσταση. Η Ευρώπη νότια του Δούναβη η οποία είναι ασύμμετρα τριχοτομημένη θρησκευτικά και πολυσύνθετη, κ.λπ. Η δημιουργία μιας «ενιαίας Ευρώπης», φυσικά, δεν εξαρτάται από νομίσματα και θεσμούς, αλλά από την επίλυση των ιστορικών σχέσεων ανάμεσα σε όλες αυτές τις «Ευρώπες» (οι οποίες έχουν άκρως διαφορετικές πολιτιστικές προϋποθέσεις) καθώς επίσης από την οργανική σύνδεση των γεωιστορικών και γεωφυσικών αυτών περιοχών (και την ανάπτυξη της εσωτερικής και μεταξύ τους λειτουργικότητας). Και φυσικά από τις σχέσεις που θα έχει αυτή η «Ευρώπη» με τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Δεν οδεύουμε προς τα εκεί. Τελικά, η «Ευρώπη», δηλαδή η νεο-Καρολίγγεια Ευρώπη του πυρήνα ή της πρώτης ταχύτητας της Ε.Ε, είναι εχθρός με όλους τους προηγούμενους.

2. Τη σχέση Ε.Ε-Γερμανίας δεν την αντιλαμβάνομαι ακριβώς με όρους γερμανικού ηγεμονισμού (δεν είναι τυχαίο πως πλήθος πολιτικών και πολιτικολογούντων - από μεγάλο μέρος του πολιτικού φάσματος -, υπερεθνικών ευρωπαϊστών ή γραφειοκρατών των Βρυξελλών έχουν ανεκτική στάση απέναντι στην Γερμανία. Θεωρούν πως χρειάζονται την Γερμανία προκειμένου να προχωρήσει και να μην παραλύσει ολοκληρωτικά η Ε.Ε. Το προηγούμενο από μόνο του αποτελεί ομολογία πως η Ε.Ε δεν μπορεί να λειτουργήσει ούτε τόσο συνεκτικά όσο ένα εθνικό κράτος, ούτε δίχως εθνικά κράτη). Την σχέση Ε.Ε-Γερμανίας, όπως έχω επισημάνει αρκετές φορές και κατά το παρελθόν, την αντιλαμβάνομαι ως εξής [4 Σεπ 2015]: ''Οι Βρυξέλλες αποτελούν μια κοσμική μορφή Βατικανού και η Ευρωπαϊκή Ένωση μια κοσμική επαναφορά της Αγιάς ΡωμαιοΓερμανικής Αυτοκρατορίας (ορισμένοι θα ισχυρίζονταν η Ευρωζώνη και όχι η Ε.Ε). Βρυξέλλες και Ε.Ε - ή Ευρωζώνη - αποτελούν ένα κοσμικό ισοδύναμο του είδους της οικουμενικής πολιτικής οργάνωσης που υπήρχε στη δυτική χριστιανοσύνη κατά τον μεσαίωνα. Είναι μια μετανεωτερική νεομεσαιωνική κοσμικιστική οικουμενίστική πολιτική τάξη-σύστημα που έχει ως βασικά χαρακτηριστικά της την επικαλυπτόμενη εξουσία, την πολλαπλή αφοσίωση και την μη εδαφική υπερ-εθνική ταυτότητα''. Η αντιστοιχία είναι μεταξύ Βρυξελλών και Βατικανού. Η σχέση Βρυξελλών-Γερμανίας αποτελεί αντιστοιχία της σχέσης Βατικανό-Αυτοκράτορας (της Αγίας ΡωμαιοΓερμανικής Αυτοκρατορίας). Η παλαιά μάχη των Βασιλέων-Μοναρχών εναντίον της Εκκλησίας και του Αυτοκράτορα μπορεί να ιδωθεί με σημερινούς όρους ως αντίδραση εθνικών κρατών προς τις Βρυξέλλες (υπερεθνικό επίπεδο) και την Γερμανία (εθνοκρατικό-εδαφικό επίπεδο διευρυμένης επιρροής και ισχύος). Όσοι ανησυχούν για «γερμανοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης» ποτέ δεν αντιλήφθηκαν την Ε.Ε με τον τρόπο που την προσεγγίζω εδώ. Την αντιλήφθηκαν ως συνέχεια της σύμπραξης δυτικής Ευρώπης και Αμερικής (βασιζόμενοι στην αντίληψη πως συμφέρει τις Η.Π.Α μια νομισματική ένωση που είναι πολιτικά ανίσχυρη). Αυτό που απασχολεί πολλούς «ευρωπαϊστές» οπαδούς της Ε.Ε, δηλαδή μιας ξεχειλωμένης Αγίας ΡωμαιοΓερμανικής Αυτοκρατορίας, είναι να ηγείται μια Γερμανία του Ρήνου, δηλαδή μια Γερμανία της Δύσης και όχι μια Γερμανία που κοιτάζει ανατολικά, προς μια Ευρώπη που προσομοιάζει στην παλαιά Mitteleuropa-Μεσευρώπη (υπάρχουν και οι οπαδοί της Πανευρώπης). Όμως, όπως επισήμανα παλαιότερα, μετά το 2004 ''το κέντρο βάρους μεταφέρθηκε από τις Κάτω Χώρες και τον Ρήνο στην μετα-σοσιαλιστική ΚεντροΑνατολική Ευρώπη και την Βαλτική και τοποθετήθηκαν τα θεμέλια για αυτό που σήμερα ορισμένοι ονομάζουν «Γερμανική Ευρώπη». Θεωρώ τον όρο παραπλανητικό''... Η μετακίνηση αυτή ενίσχυσε την κεντρικότητα της Γερμανίας, η οποία και να ήθελε δεν μπορεί να αγνοήσει τον φυσικό της ρόλο ως δεσμού μεταξύ ανατολικής και δυτικής Ευρώπης... Από Μετά, και πέρα, από το δημοψήφισμα στο Ηνωμένο Βασίλειο - Μέρος Iκαι Τρία μετα-κοσμικά (με αφορμή τον Πάπα) και τρία κοσμικά σχόλια περί «Ευρώπης», καθώς και ένα σχόλιο περί Κίνας.

3. Το ιστορικό υπόβαθρο της Ε.Ε ως νεοπαραδοσιακή αντίδραση [6 Μαΐ 2014]. Όταν αξιολογηθεί από τη σκοπιά της ιστορίας μακράς διάρκειας των πολιτισμών, η ΕΕ αποκτά έναν χαρακτήρα νεοπαραδοσιακής αντίδρασης του δυτικού πολιτισμού... Η Ευρώπη (ΕΕ), η οποία θεωρεί ότι διευρύνεται εντός των ορίων της ηπείρού της, στην πραγματικότητα... αντικατοπτρίζει μία εσωστρέφεια και μία στάση που φανερώνει την αντίδραση της Αγίας Ρωμαιογερμανικής αυτοκρατορίας. Οταν μελετηθεί η ευρωπαϊκή ιστορία, μπορεί να γίνει αντιληπτό ότι λειτουργεί μία μυστική διαλεκτική σχετικά με την κληρονομιά της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και ότι το δίλημμα διπλωματίας-πολέμού στην Ευρώπη πραγματοποιείται στα πλαίσια της εν λόγω διαλεκτικής. Τα σύνορα που προέκυψαν από τη συμφωνία του Βερντέν του 843, η οποία διαμοιράζει την Αγία Ρωμαιογερμανική αυτοκρατορία του Καρλομάγνου μεταξύ των τριών κληρονόμων, ταυτίζονται σχεδόν απόλυτα με τις φυσικές περιοχές και τα πεδία προβλημάτων της σημερινής Γαλλίας και Γερμανίας. Μετά από αυτό τον διαμοιρασμό, η Αγία Ρωμαιογερμανική αυτοκρατορία ενώθηκε εκ νέου για πρώτη φορά κατόπιν της διπλωματίας που διεξήγαγε ο οίκος των Αψβούργων και η οποία βασιζόταν στούς γάμούς μεταξύ [των ευρωπαϊκών] δυναστειών. Το ξεκαθάρισμα λογαριασμών [ως αντιπαράθεση] που προέκύψε από την εμφάνιση του συνασπισμού των Προτεσταντών, ο οποίος σχηματίστηκε ενάντια στην εν λόγω ένωση, είχε ως αποτέλεσμα τον Τριακονταετή πόλεμο που τερματίστηκε με την [εμφάνιση] του συστήματος της συνθήκης της Βεστφαλίας του 1648. Έτσι, η Αγία Ρωμαιογερμανική αυτοκρατορια διαλύθηκε εκ νέου. Αργότερα ο Ναπολέων ολοκλήρωσε εκ νέου την ίδια κληρονομιά και ως αποτέλεσμα του συνασπισμού που σχηματίστηκε εναντίον του, δημιουργήθηκε το σύστημα που προέκυψε από τη συνδιάσκεψη της Βιέννης, η οποία αντικατοπτρίζει την ενδοευρωπαϊκή διάσπαση, και [το σύστημα] ισορροπίας δυνάμεων. Οι μεν στρατηγικές τον Bismarck και του Γουλιέλμου Β', που επιδίωξαν να ανασυγκροτήσουν την ίδια κληρονομιά γύρω από τη Γερμανία, οδήγησαν στον Α'Παγκόσμιο πόλεμο, η δε [συναφής] προσπάθεια του Χίτλερ, προκάλεσε τον Β'Παγκόσμιο πόλεμο.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι τίποτε άλλο από την προσπάθεια ανασυγκρότησης της εν λόγω κληρονομιάς αντί δια στρατιωτικών μέσων με οικονομικά και πολιτικά μέσα.