Επτά Σχολιασμοί.

Όταν μελετάς την παγκόσμια κλίμακα, η «Δύση» αποδυναμώνεται και παύει να αποτελεί αποκλειστικό κέντρο, ενώ η «Ευρώπη» καταρρέει. Όταν μελετάς την ευρωπαϊκή κλίμακα, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία χάνουν επιρροή και η Γερμανία, η Τουρκία και η Ρωσία αυξάνουν το εκτόπισμα τους. Όταν κοιτάς το εσωτερικό της «Δύσης», δηλαδή του ευρωατλαντικού χώρου (ή/και το μπλέ στο χάρτη) οι Αγγλοσάξωνες ή ο Αγγλοαμερικανικός κόσμος ενισχύεται σε σχέση με τον ηπειρωτικο ευρωπαϊκό κορμό (αυτός είναι ένας από τους λόγους που οι Άγγλοι θα συνεχίσουν να κινούνται προς την Αγγλόσφαιρα). Έχει σημασία το πλαίσιο. Π.χ.



Περί το 1900 οι περιοχές που είναι χρωματισμένες με μπλέ, δηλαδή η ευρωπαϊκή ήπειρος (συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας), η βόρεια Αμερική και η Ωκεανία αποτελούσαν περίπου το 30% του παγκόσμιου πληθυσμού. Το 1950 το ποσοστό ήταν περίπου 29% (Φαινομενικά τα μεγέθη παραμένουν σταθερά, ωστόσο έχουν μεταβληθεί οι συσχετισμοί εσωτερικά. Μειώθηκε ο ευρωπαϊκός πληθυσμός και αυξήθηκε αυτός της βορείου Αμερικής και της Ωκεανίας. Δες επόμενη παρατήρηση). Περί το 2000 το ποσοστό όλων όσων βρίσκονται στο μπλέ ήταν λίγο κάτω από 19%. Ενω μέχρι το 2050 αναμένεται να πέσει στο 12,5% του παγκόσμιου πληθυσμού.

Ως προς τον υπόλοιπο πλανήτη, λοιπόν, η ευρωπαϊκή ήπειρος (συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας), η βόρεια Αμερική (Η.Π.Α, Καναδάς) και η Ωκεανία (Αυστραλία), χάνουν συνεχώς έδαφος (Το 1900 30%, το 2000 19%. Φέτος 15%. Ενώ το 2050 εκτιμάται πως θα αποτελούν λιγότερο από το 12,5% του παγκόσμιου πληθυσμού). Ας δούμε όμως τι έχει συμβεί στο εσωτερικό αυτού του χώρου.

Περί το 1900 βόρειος Αμερική και Ωκεανία αποτελούσαν το 18% των κατοίκων του χρωματισμένου με μπλέ χρώμα χώρου. Το 1950 το ποσοστό τους είχε αυξηθεί στο 25%. Το 2000 Η.Π.Α, Καναδάς και Αυστραλία άγγιξαν το 31% του συνολικού πληθυσμού των χωρών με μπλέ. Ενώ το 2050 αναμένεται να αποτελούν περίπου το 40% του συνολικού πληθυσμού της ευρωπαϊκής ηπείρου, της βόρειας Αμερικής και της Ωκεανίας.

Ενώ συνολικά οι χώρες με μπλέ ως προς την παγκόσμια κλίμακα και διάσταση φθίνουν δημογραφικά, στο εσωτερικό αυτού του χώρου (μπλέ) τα κράτη που κυριαρχούν Αγγλοσάξωνες αποκτούν μεγαλύτερο δημογραφικό εκτόπισμα.

Μελλοντικά οι Η.Π.Α, ο Καναδάς, η Αυστραλία και η Βρετανία δεν θα έχουν εντυπωσιακή δημογραφική αύξηση. Είναι η εντυπωσιακή μείωση και το γήρας στις χώρες της ηπειρωτικής Ευρώπης που αυξάνει το δημογραφικό εκτόπισμα του Αγγλοαμερικανικού κόσμου στο εσωτερικό του μπλέ. Στις μέρες μας βλέπουμε την αρχή του χάσματος στο εσωτερικό αυτού του χώρου, δηλαδή του χάσματος ανάμεσα σε Αγγλώσαξωνές ή Αγγλοαμερικανούς και Ηπειρωτικούς Ευρωπαίους (υπάρχει φυσικά και το «κακό» μπλέ που είναι η Ρωσία και η οποία θα αποτελέσει για μια ακόμη φορά Μήλον της Έριδος).

Εν έτει 2017

• Η.Π.Α, Καναδάς, Βρετανία, Αυστραλία: 450 εκατομμύρια άνθρωποι
• Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία: 250 εκατομμύρια άνθρωποι (μαζί με τη Ρωσία οι προηγούμενες αγγίζουν τα 400 εκατομμύρια).
• Ευρωπαϊκή Ένωση (με Ηνωμένο Βασίλειο): 510 εκατομμύρια (Δίχως 445 εκατομμύρια)
• Ευρωζώνη: 340 εκατομμύρια
• Ευρωπαϊκή Ήπειρος (από Λισαβώνα μέχρι Βλαδιβοστόκ): 740 εκατομμύρια.
• Μπλέ (ηπειρωτικοί Ευρωπαίοι, Αγγλοσάξωνες και Ρώσοι): 1,1 δισεκατομμύρια άνθρωποι. Ουσιαστικά οι χώρες που αποτελούσαν το διπολικό σύστημα της ψυχροπολεμικής περιόδου (οι υπόλοιποι βαφτίστηκαν Τρίτος Κόσμος) και ολόκληρο το τμήμα που αργότερα μετονομάστηκε παγκόσμιος Βορράς (με τους G8 ως πυρήνα του, πλήν Ιαπωνίας συν Αυστραλίας), ή οι ανεπτυγμένες βιομηχανικά, τεχνολογικά ή/και οικονομικά χώρες. Εάν κάποιος θεωρεί πως και η Ρωσία είναι «Δύση», τότε δεν μιλάμε απλά για διπολικό σύστημα, Βορρά, ανεπτυγμένες χώρες, Αγγλοσάξωνες και Ηπειρωτικούς, αλλά και για μια ξεχειλωμένη ερμηνεία περί «Δυσέως» η οποία παραπέμπει στον ευρωπαϊκό χριστιανισμό (αν θεωρήσει βέβαια κάποιος τον προτεσταντισμό ως χριστιανισμό...).

Ολοκληρώνοντας: Μπλέ το 1900: 30% του παγκόσμιου πληθυσμού (16% επί του μπλέ οι Η.Π.Α, ο Καναδάς και η Αυστραλία). Tο 1950 29% του παγκόσμιου πληθυσμού (25% επί του μπλέ ο Αγγλοαμερικανικός κόσμος). To 2000 17% (31% ομοίως). Το 2050 12,5% (40% ομοίως).

I sympathize with the British dilemma... Britain's position is horrible... they 're very close and very dependent in terms of trade from a dying continent... continental Europe is an ageing continent... Do you realize that perhaps ten years from now you 'll have more inhabitants in the anglo-american world, the US, Canada, the UK, Australia, New Zealand than in continental Europe... not including the Ukraine and Russia.

Από: I) Emmanuel Todd on Europe - Can the European Union Hold? και II) αναφορές στο έργο του [30 Νοε 2014].

Η Ευρώπη σταθερά, εδώ και αιώνες, ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη πληθυσμιακά ήπειρος στον πλανήτη (20-30% του παγκόσμιου πληθυσμού). Για πρώτη φορά βρέθηκε στην τρίτη θέση (την ξεπέρασε η Αφρική) κατά τις δεκαετίες 1990-2000. Ενώ περί το 2030-2040 αναμένεται να βρεθεί στη τέταρτη θέση, με τη Λατινική Αμερική πληθυσμιακά να βρίσκεται στην τρίτη. Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο αυτής της εξέλιξης.



Μια οπτική που δεν τονίζεται.

Τα 28 κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις μέρες μας έχουν πληθυσμό 510 εκατομμύρια (Δίχως το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ε.Ε έχει πληθυσμό 445 εκατομμύρια).

Τα 22 κράτη του Αραβικού Συνδέσμου στις μέρες μας έχουν πληθυσμό πάνω από 360 εκατομμύρια. Με τις ανώτερες εκτιμήσεις υπολογίζονται σε 400-420 εκατομμύρια (αν και στο σύνολο τους, οι Άραβες υπερβαίνουν τα 450 εκατομμύρια, διεσπαρμένοι ανα τον πλανήτη. Π.χ υπάρχουν πάνω από 20 εκατομμύρια Άραβες στη Λατινική Αμερική. Βραζιλία, Αργεντινή, Κολομβία, Μεξικό κ.α).



Έστω λοιπόν πως έχουμε 510 εκατομμύρια Ευρωπαίους της Ε.Ε και 420 εκατομμύρια Άραβες του Αραβικού Συνδέσμου. Η αναλογία Ευρωπαίων και Αράβων στις μέρες μας είναι 1 προς 1.2, δηλαδή 1 Άραβας (του Α.Σ) για κάθε 1.2 Ευρωπαίο (της Ε.Ε).

Εκείνο που δεν τονίζεται είναι το εξής:

Ο συνολικός πληθυσμός των 22 κρατών του σημερινού Αραβικού Συνδέσμου το 1950 ήταν μόλις 75 εκατομμύρια (με τις ανώτερες εκτιμήσεις ίσως να άγγιζαν οριακά και τα 80 εκατομμύρια). Δηλαδή συνολικά και τα 22 κράτη του σημερινού Αραβικού Συνδέσμου το 1950 είχαν μικρότερο πληθυσμό απ'ό,τι η Γερμανία μόνη της το 1939.

Ο συνολικός πληθυσμός των 28 κρατών της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης το 1950 ήταν περίπου 380 εκατομμύρια.

Η αναλογία μεταξύ ευρωπαϊκών (της Ε.Ε) και αραβικών (του Α.Σ) πληθυσμών το 1950 ήταν 1 προς 5, δηλαδή, 1 Άραβας για κάθε 5 Ευρωπαίους.

Οι Άραβες δεν έχουν ακόμη προσεγγίσει πληθυσμιακά τα μεγέθη της Ε.Ε (1 προς 1), και ήδη ορισμένοι έχουν αρχίσει να τους νιώθουν ή να ανησυχούν. Εάν και εφόσον η ανάλογια μεταξύ Αράβων και Ευρωπαίων αντιστρεφόταν, και είχαμε 1 Ευρωπαίο για κάθε 5 Άραβες τότε θα μπορούσαμε να δούμε με διαυγή ματιά την αδιαμφισβήτη υπεροπλία των Ευρωπαίων έναντι των Αράβων το 1950.

Θυμίζω πως η αναλογία 1 Άραβας για κάθε 5 Ευρωπαίους υπήρξε μια ιστορική πραγματικότητα για την οποία φυσικά ουδείς διαμαρτύρεται. Οι Ευρωπαίοι όμως είναι τυχεροί. Το αντίστροφο ούτε υπήρξε ιστορικά ούτε πρόκειται να υπάρξει. Γιατί οι Άραβες ποτέ δεν πρόκειται να φτάσουν σε ένα τέτοιο δημογραφικό ισοζύγιο, σε μια τέτοια αναλογία, όπως αυτή που έφτασαν οι Ευρωπαίοι έναντι των Αράβων (Και τα 700 εκατομμύρια να προσεγγίσουν οι χώρες του Αραβικού Συνδέσμου, η αναλογία δεν πρόκειται να ξεπεράσει ούτε κάν το 1 προς 2).

Οι Ευρωπαίοι (της Ε.Ε), ιστορικά, από απόψεως δημογραφίας έχουν «πνίξει» του Άραβες. Οι Άραβες (του Α.Σ) δεν θα «πνίξουν», ούτε έχουν τη δυνατότητα να «πνίξουν», τους Ευρωπαίους (της Ε.Ε).

Οι Ευρωπαίοι (της Ε.Ε και ειδικότερα του Ρήνου ή του Κέντρου), ιστορικά, δεν βλέπουν σχεδόν ποτέ την δική τους, ιστορική δημογραφική υπεροχή, την οποία εξαφανίζουν κάτω από τη τεχνολογία, την οικονομία, την παιδεία ή/και οτιδήποτε άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς (έχουμε και ορισμένα κοινωνιολογικο-οικονομικά θεωρήματα που πρέπει να εξάγουμε και να θεσμοποιήσουμε άλλωστε).

Ολοκληρώνοντας, εαν οι Άραβες του Α.Σ (22 κράτη) στις μέρες είχαν πληθυσμό 2.5 δισεκατομμύρια, δηλαδή την αναλογία 1 προς 5 που είχαν οι Ευρωπαίοι το 1950 ως προς τους Άραβες, θα είχαν τέτοια δυνητική και λανθάνουσα ισχύ, που θα προσπαθούσαν και θα επιδίωκαν και αυτοί, όπως οι Ευρωπαίοι πριν 65 χρόνια, να επιβάλλουν το δικό τους «μοντέλο» ως πετυχημένο και άξιο. Όσο και αν ξαφνιάζει, το αντίστοιχο του δημογραφικού ισοζυγίου της δεκαετίας του 50', θα ήταν η Ευρωπαϊκή Ένωση να έχει 510 εκατομμύρια στις μέρες μας (όπως έχει) και ο Αραβικός Σύνδεσμος 2.5 δισεκατομμύρια ανθρώπους. Όσο και αν παραξενεύει ή ξαφνιάζει, τέτοια ήταν η δημογραφική υπεροχή των Ευρωπαίων των 28 κρατών της σημερινής Ε.Ε το 1950.



[i] Βασικά, για να είμαι πιο ακριβής, θα έπρεπε να υπερτονίσω το «οι Ευρωπαίοι του Ρήνου ή του Κέντρου», αλλά τα πληθυσμιακά μεγέθη που παραθέτω είναι για την Ε.Ε συνολικά. Οι Ευρωπαίοι της Περιφέρειας ή της ανατολικής και νότιας Ευρώπης δεν είναι ιδιαίτερα αλαζόνες ιστορικά και ούτε αξίζουν, πέρα από οικονομικές εντολές να δέχονται και κριτική. Ούτε είναι υπεύθυνοι για την εξ. πολιτική άλλων κρατών. Και αυτοί θύματα του ευρωκεντρισμού είναι, της ιστοριογραφίας και της ιδεολογίας του.

[ii] Για όσες και οσους ενδιαφέρονται, απαραίτητο συμπλήρωμα αποτελεί το εξής σημείωμα: Δυτικοευρωπαϊκό και μεσανατολικό τρίγωνο. Δημογραφική βαρύτητα (1950-2050). Εδώ, σε αντίθεση με την περίπτωση Αράβων του Α.Σ και Ευρωπαίων της Ε.Ε υπάρχει -έστω μακρινή- πιθανότητα αντιστροφής, καθώς η Αίγυπτος η Τουρκία και το Ιράν (το 1950 ο πληθυσμός και των τριών ήταν μόλις 60 εκατομμύρια, δηλαδή μικρότερος από τον πληθυσμό της Γερμανίας μόνης της), ενδέχεται σε μελλοντικό χρόνο να αντιστρέψουν το δημογραφικό ισοζύγιο με τις Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία. Η αναλογία το 1950 ήταν 1 προς 2.7, δηλαδή ένας κάτοικος της Τουρκίας, του Ιράν και της Αιγυπτου, για κάθε 2.7 κατοίκους της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας. Και εδώ έχουμε μια ιστορική πραγματικότητα -κάτι που έχει συμβεί- για την οποία, επίσης, ουδείς διαμαρτύρεται. Το 2050 αναμένεται η αναλογία να έχει γίνει 1 κάτοικος της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας για κάθε 1.7 κατοίκους της Τουρκίας, του Ιράν και της Αιγυπτου. Και πάλι όμως, με δυσκολία θα αγγίξει τα επίπεδα του 1950. Οι κάτοικοι της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας βλέπουν τα πράγματα υπό συγκεκριμένο πρίσμα. Δεν βλέπουν ποτέ την δική τους, ιστορική δημογραφική υπεροχή, την οποία εξαφανίζουν κάτω από τη τεχνολογία, την οικονομία, την παιδεία ή οτιδήποτε άλλο. Το 1950 Γερμανία, Γαλλία και Ιταλία είχαν περίπου 158 εκατομμύρια κατοίκους, ενώ Αίγυπτος, Ιράν και Τουρκία, είχαν μόλις 59 εκατομμύρια κατοίκους. Αλλά αυτο δεν το γνωρίζει κανείς. Όταν η Γαλλία, υπό τον Ναπολέοντα, εισέβαλε στην Οθωμανική Αίγυπτο (1798–1801), η Αίγυπτος είχε λιγότερο από 4 εκατομμύρια πληθυσμό, ενώ η Γαλλία κάτι λιγότερο από 30 εκατομμύρια. Αλλά ούτε αυτό το γνωρίζει κανείς.

[iii] Επαναλαμβάνομαι (το ίδιο ισχύει και για παρακάτω), πρέπει όμως να υπενθυμίσουμε ορισμένα στοιχεία: Το 1937 ο πληθυσμός της Γερμανίας ήταν περίπου 70 εκατομμύρια. Στα σύνορα του 1939 ο πληθυσμός της ήταν 79.8 εκατομμύρια (Εάν συνυπολογιστεί και το Προτεκτοράτο Βοημίας και Μοραβίας ο πληθυσμός της Γερμανίας το 1939 ανέρχεται σε 87 εκατομμύρια). Την ίδια περίοδο (1937-1939) ο πληθυσμός της Γαλλίας ήταν 41 εκατομμύρια. Αυτονόητο είναι πως μια Γαλλία των 41 εκατομμυρίων δεν είχε καμία τύχη απέναντι σε μια τέτοια Γερμανία, ιδιαίτερα από τη στιγμή που δεν υπήρχε κάποιο τεράστιο τεχνολογικό χάσμα ανάμεσα στις δύο χώρες. Δεν μπορούσε η Γαλλία, όχι απλά να συγκρατήσει, αλλά ούτε καν στοιχειωδώς να αντισταθεί (όσους εξω-ευρωπαϊκούς πόρους και εάν διέθετε), απέναντι σε μια πλήρως κινητοποιημένη Γερμανία των 70 ή 80 εκατομμυρίων.



Είμαι σίγουρος πως εάν παρουσιάζαμε σε κάποιον το 2012 (μόλις πέντε χρόνια νωρίτερα), την παρακάτω φράση-είδηση, και ισχυριζόμασταν πως είναι από το 2017, «κανείς» δεν θα πίστευε πως μια τέτοια είδηση θα μπορούσε να είναι αληθινή, μόλις πέντε χρόνια αργότερα:

The news comes amid increasing tensions between the UK and Spain over the sovereignty of the British Overseas Territory.

Τόσο βυθισμένοι σε φαντασιοκοπίες, κοσμικούς μεσσιανισμούς, δυτικο/ευρω-μυθολογίες και περί τέλους της ιστορίας κενολογίες (απόλυτη διάψευση) ήταν οι άνθρωποι.

Κατά τα λοιπά. Το Γιβραλτάρ θα πρέπει να βρεθεί υπό ισπανική κυριαρχία, η Θέουτα (Ceuta) να επιστρέψει από την Ισπανία στο Μαρόκο, οι βρετανικές βάσεις να φύγουν από την Κύπρο, η Καρολίγγεια Ευρώπη να πάψει να μιλά στο όνομα και κατ'αποκλειστικότητα -ασκώντας πολιτιστικό ιμπεριαλισμό επί- ολόκληρης της «Ευρώπης», η Ευρωπαϊκή Ένωση να πάψει να το παίζει Αγία Ελεούσα και Παρθένος Μαρία ενώ χρησιμοποιεί ασύμμετρες σχέσεις και επιβάλλει νέο-αυτοκρατορικές πολιτικές, και οι οπαδοί της, οι λεγομενοι «ευρωπαϊστές» (γερμανοκεντρικοί ή άλλοι), να πάψουν να το παίζουν αντι-αποικιοκράτες την ίδια στιγμή που περιφερειοποιούν και μεταβάλλουν σε μετανεωτερικές χωματερές ή/και ιδιότυπες αποικίες, ολόκληρα κράτη και έθνη. Αυτά.

Είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα. Γεμισαμε ασπιλες, αμόλυντες και Αγνές νεο-ευρωΠαρθένες.



Εκείνο που ανέκαθεν με ανησυχούσε και με προβλημάτιζε, δεν ήταν κατά πόσο ο Trump ήταν «δεξιός ή αριστερός», «εθνικιστής ή γκλομπαλιστής» κ.λπ, αλλά το κατά πόσο θα συνέχιζε την καταστροφική πορεία που διαγράφηκε για τις Ηνωμένες Πολιτείες, με την πολιτική που ξεκίνησε επί Clinton, συνεχίστηκε με τον Bush, και ολοκληρώθηκε επί Obama, δηλαδή κατά πόσο θα επιτάχυνε ή θα καθυστερούσε την αποδυνάμωση ή/και παρακμή, την καθοδική πορεία της επιρροής και της ισχύος, των Ηνωμένων Πολιτειών, και την άνοδο της αναρχίας στο διεθνές σύστημα.

Η περίοδος του «μονομερούς τσαμπουκά», υπήρξε καταστροφική για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η απόπειρα «εκφοβισμού», ούτε κατάφερε να συγκρατήσει τις φυγόκεντρες δυνάμεις στο εσωτερικό της «Δύσης», ούτε να διατηρήσει ως απόλυτο κέντρο ισχύος τον Ατλαντικό, ούτε να συντηρήσει την «Μονοπολική Στιγμή», ούτε να αποτρέψει την ανάδυση νέων κέντρων στον πλανήτη, ούτε να αποδυναμώσει τους αντίπάλους (η επιρροή της Ρωσίας και της Κίνας, ιδιαίτερα όμως του Ιράν, ουδεμία σχέση έχει με τη δεκαετία του 1990), ούτε, φυσικά, να συγκαλύψει τη βαθμιαία αποδυνάμωση των Η.Π.Α. Αντιθέτως, η αργόσυρτη παρακμή της ισχύος τους, η βαθμιαία αποδυνάμωση τους, επιταχύνθηκε (πλέον ουδείς «υπακούει» όπως παλαιότερα. Ούτε καν οι Γερμανοί - αν και η απομάκρυνση από την «Ευρώπη» είναι αποφασισμένη, και έχει αρχίσει, εδώ και αρκετό καιρό. Επί Bush διαβάσαμε για την «Διάσπαση της Δύσης», ενώ επί Obama, οι σχέσεις Η.Π.Α και «Ευρώπης» έφτασαν στο ναδίρ τους, στο χειρότερο σημείο τους εδώ και 70-80 χρόνια, από τη δεκαετία του 1930).

Μπορούσε άραγε να διορθωθεί η ζημιά; Μπορούσε να γίνει διαφορετικά; Ως αποτροπή ή αντιστροφή, όχι, δεν μπορούσε. Ως καθυστέρηση, διαχείριση και χρονοτριβή, ναι, μπορούσε (και μπορεί).

Φυσικά, η βαθμιαία αποδυνάμωση των Ηνωμένων Πολιτείων οδήγησε στην ψευδαίσθηση πως η Ευρωπαϊκή Ένωση θα «αντικαταστήσει» τις Η.Π.Α, ως η επόμενη παγκόσμια υπερδύναμη (από το 2003 μέχρι το 2008 αυτό έπαιζε πολύ ως μόδα. Ήταν η ευρωφιλική και ευρωκεντρική ανάγνωση και ερμηνεια του Τέλους της Ιστορίας). Οι φρούδες ελπίδες και η τελεολογία περί ενός ευρωκεντρικού Τέλους της Ιστορίας, εμφανίστηκε σε διάφορες ακραίες μορφές, τυλίγοντας και μασκαρεύοντας την ευρωπαϊκή παρακμή με σοφιστείες. Ξανά τότε, όταν όλοι ζούσαν την ευρωπαϊκή μέθη τους, έγραφα και μιλούσα για παρακμή της «Ευρώπης», και οι περισσότεροι χαμογελούσαν με «έξυπνο» ύφος, όπως ακριβώς χαμογελούσαν και ειρωνεύονταν πριν από αυτούς, όσοι θεωρούσαν παντοδύναμες και άτρωτες τις Η.Π.Α και νομοτελειακή την επικράτηση του μονοπολικού κόσμου. Οι μεν, προκλητικοί και αλαζόνες, θεωρούσαν αδιαμφισβήτητη την ύπαρξη του αμερικανοκεντρικού μονοπολικού κόσμου και θέμα χρόνου την πλήρη επέκταση και επιβολή του σε ολόκληρο τον πλανήτη. Οι δε, θεωρούσαν ως αυτονόητο πως η αποδυνάμωση των Ηνωμένων Πολιτειών θα μεταφραστεί αυτόματα σε ισχυροποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αντικατάσταση των Η.Π.Α από την Ε.Ε, και πως θα βρισκόμασταν στην αρχή, όχι ενός Νέου Αμερικανικού Αιώνα, αλλά ενός Νέου Ευρωπαϊκού Αιώνα. Μετά είχαμε μια μεταβολή: από την μονοπολικη αμερικανοκεντρική και ευρωκεντρική σκέψη περάσαμε στην δυτικοκεντρική. Έτσι ήρθε στο προσκήνιο η ιδέα της «Διπολικής Δύσης». Ισχυρίστηκα πως και η «Διπολική Δύση» έχει τελειώσει (πριν από Μπρέξιτ και Τράμπ) και πως οι οπαδοί της αρνούνται να δεχθούν κάτι τέτοιο και δίνουν μάχες οπισθοφυλακής, όπως ακριβώς έκαναν και οι προηγούμενοι πριν από αυτούς. Πάλι τα ίδια.

Ήταν -και εν πολλοίς παραμένει- μια πολύ σκοτεινή περίοδος δογματισμού και λογοκρισίας για την κριτική σκέψη.

Ο σημερινός κόσμος, είναι ένας κόσμος εντελώς διαφορετικός από τα μέσα των δεκαετιών 1990 και 2000, και πλέον, σχεδόν κανείς δεν μιλά για μονοπολικό κόσμο (ο τελευταίος φαντάζει τόσο μα τόσο μακρινός), ούτε αμερικανικής, ούτε ευρωπαϊκής, ούτε καν «δυτικής» κοπής. Ορισμένοι όμως συνεχίζουν να επιμένουν...

Δεν πειράζει. Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια ή, κάπως διαφορετικά, όπως έλεγε ο Διδάσκαλος: “Μόνο σαν φτάσουν τα μεγάλα κρύα, ξέρουμε πως ο κέδρος και το κυπαρίσσι είναι τα τελευταία δένδρα που φυλλορροούν” (Κομφούκιος).

Έγραψα πιο πρίν πως εάν το 2012 παρουσιάζαμε μια είδηση για ένταση στις σχέσεις Βρετανίας - Ισπανίας και ισχυριζόμασταν πως αποτελεί είδηση από το 2017, «ουδείς» θα πίστευε ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί μόλις 5 χρόνια αργότερα. Ομοίως, πριν από περίπου ένα χρόνο, έγραφα:

...το 2017-18, οι άνθρωποι θα δυσκολεύονται να θυμηθούν πως ήταν τα πράγματα πριν το 2008-2009. Οι άνθρωποι συνηθίζουν... Νομίζω πως σταδιακά, και ξεκινώντας από το υπόλοιπο του 2016, εισερχόμαστε σε μια νέα φάση (πιθανότατα κρίσης) της περιόδου 2012-2026... Ο κόσμος μας, το 2026, θα είναι ένας κόσμος εντελώς διαφορετικός.

Για να το θέσω διαφορετικά. Την επόμενη 5-10ετία, οι άνθρωποι θα θεωρούν αγνώριστο τον κόσμο τους σε σχέση με τον κόσμο των μέσων της δεκαετίας του 1990. Πιθανώς μέχρι τα μέσα του 2020 -και σίγουρα μέχρι το 2030-, οι ΗΠΑ θα έχουν κατανοήσει και αποδεχθεί πλήρως (όχι απαραίτητα δημοσίως, αλλά στο εσωτερικό των κέντρων εξουσίας τους), το γεγονός ότι δεν αποτελούν πια τη μόνη υπερδύναμη στον πλανήτη, αλλά ότι αποτελούν ένα από τα λίγα κέντρα ισχύος στον πλανήτη. Το αν οι Ηνωμένες Πολιτείες θα παραμείνουν το ισχυρότερο από αυτά τα κέντρα, εξαρτάται από το πόσο σοφές και μετρημένες θα είναι οι επόμενες κινήσεις τους, από την διπλωματία τους, και από το επίπεδο ωριμότητας και αυτοσυγκράτησης που θα επιδείξουν.

[-] Αποδυνάμωση των Ηνωμένων Πολιτειών δεν σημαίνει φυσικά ενδυνάμωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το αντίθετο, η Ε.Ε βρίσκεται σε πορεία αποσύνθεσης και η ευρωπαϊκή ήπειρος, η γηραιότερη δημογραφικά ήπειρος στον πλανήτη, βρίσκεται σε πορεία παρακμής. Εννοείται πως η Ευρωπαϊκή Ένωση, υπό καμία έννοια, δεν θα «αντικαταστήσει» τις Ηνωμένες Πολιτείες. Κανείς δεν θα το κάνει. Ο μονοπολισμός αποτέλεσε μια εκκοσμικευμένη μορφή «δυτικού» μεσσιανισμού, μια ονειροφαντασία.

[-] Αναφέρθηκα στον Clinton γιατί εκεί έχει τις ρίζες της η ολοκληρωτικά αποτυχημένη πολιτική του λεγόμενου ''Dual containment'', της προσπάθειας ουσιαστικά των Η.Π.Α να εφαρμόσουν ένα μείγμα πολιτικών περιορισμού και ανάσχεσης (containment), απομόνωσης (isolation) και αποσταθεροποίησης (destabilisation) του Ιράν [προκειμένου να επιτευχθεί το πάγιο δόγμα τους περί αλλαγής, δηλαδή ανατροπής, καθεστώτος (regime change) στο Ιράν, μέσω ασφυκτικής πίεσης και περικύκλωσης του βορειοανατολικά από το Αφγανιστάν και νοτιοδυτικά από το Ιράκ. τελικά, οι Αμερικανοί κατέληξαν να συνεργάζονται με τους Ιρανούς (και τους Ρώσους), προκειμένου να απεγκλωβιστούν και να αποχωρήσουν από την περιοχή (από το Αφγανιστάν, αλλά και το Ιράκ), ενώ οι Σαουδάραβες κατηγόρησαν τους Αμερικανούς πως το νότιο Ιράκ το παρέδωσαν οι ίδιοι στο Ιράν με τις -μη- πολιτικές τους]. Το δόγμα περί regime change συνδέεται με την «εξαγωγή», το ''spreading freedom and democracy'', δόγμα το οποίο έχει περιγράψει άριστα η Υπουργός Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, Condoleezza Rice, ήδη από το 2005. Οι πολιτικές αυτές και τα δεινά που έχουν τη ρίζα τους σε αυτο το δόγμα (i. interventionism - ii. regime change), δεν αφορούν αποκλειστικά τους «δεξιούς» ρεπουμπλικανούς ή τους «αριστερούς» δημοκρατικούς. Τις χρησιμοποίησαν και τα δύο κόμματα. Η ρίζα τους είναι ο ουιλσονιανός ιδεαλισμός που μέσω της έμφασης του στη στρατιωτική ισχύ, έρχεται να αποτελέσει τη βάση του νεοσυντηρητικού credo. Το να αποκαλεί κάποιος την πολιτική της κυβέρνησης Bush συντηρητική ή νεοσυντηρητική, αντίκειται στους ίδιους τους όρους (η εννοιολογική σύγχυση στις μέρες μας ουδόλως τυχαία είναι). Πρόκειται για μια ακραία αναθεωρητική πολιτική, η οποία έχει (ή τουλάχιστον είχε μέχρι την «Αραβική Άνοιξη») ως ιδεαλιστικό της στόχο την «εξαγωγής της δημοκρατίας» στη Μέση Ανατολή (στη συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά εν τέλει στον πλανήτη ολόκληρο), και το πραγματοποιεί αυτό μονομερώς, είτε με τη χρήση στρατιωτικής ισχύος, είτε με επαναστατικές μεθόδους. Η πολιτική αυτή συνεχίστηκε επί Obama φυσικά (γενικότερα, τα περί «αριστεράς και δεξιάς» για τα οποία τσακώνονται οι «αριστεροί και δεξιοί», στο πεδίο της διεθνούς πολιτικής, έχουν καταντήσει γραφικά, αν όχι γελοία). Τελικά, αντί για «εξαγωγή της δημοκρατίας» είχαμε την ανάδυση ή/και «εισαγωγή της ισλαμοκρατίας» (Και φυσικά, τώρα, πολεμάμε το δεύτερο το οποίο δυναμοποίηθηκε από το πρώτο).

[-] Οι Η.Π.Α αποτυγχάνουν τις τελευταίες δεκαετίες. Από που να αρχίσει κανείς και που να τελειώσει; Από τις διαχειρίσεις σε Ιράκ και Αφγανιστάν; (ποιά είναι η επιρροή του Ιράν σήμερα σε αυτές τις δύο χώρες;). Από το χάος της Λιβύης; Από την κατάσταση στην Ουκρανία και τη δύσμοιρη τη Γεωργία; (Δύο χώρες που «βασίστηκαν». Οι αποτυχίες των Η.Π.Α παίρνουν και άλλους στο λαιμό τους. Και πολύ φοβάμαι πως θα υπάρξει συνέχεια). Από τους χαμένους του β'παγκοσμίου πολέμου, και παραδοσιακούς μεταπολεμικούς «συμμάχους», την Ιαπωνία και τη Γερμανία, που το παίζουν «δύσκολες»; (και τις οποίες στοχοποίησε εμπορικά ο Trump). Ή μήπως από τη Μαλαισία και τις Φιλιππίνες (τις οποίες κινδυνεύουν να «χάσουν» για πρώτη φορά οι Η.Π.Α από το 1898-1901!), και το περίφημο ''Pivot to Asia''που αξίωνε να «απομονώσει» την Κίνα; (Στη συγκεκριμενη περίπτωση μάλιστα αυτοαπομόνωθηκαν οι Η.Π.Α, μένοντας αγκαζέ-engagé με την... Β. Κορέα. Αυτό δεν είναι ''Pivot''προς την Ασία, αλλά προς το Άγνωστο). Να συνεχίσω με την Τουρκία; Ή μήπως με το Ιράν (και την επιρροή που ασκεί σε Ιράκ και Αφγανιστάν), το οποίο Ιράν, στις θεωρίες εργαστηρίου και στους υπολογισμούς γραφείου «διαλύεται» (όπως και η Ρωσία φυσικά). Ξέχασα και την αποσύνθεση της «Παγκόσμιας Φιλελεύθερης Τάξης». Από που να αρχίσει κανείς και που να τελειώσει; Ίσως το μεγαλύτερο αμερικάνικο φιάσκο ομως, η μεγαλύτερη αποτυχία των Η.Π.Α, να ειναι ακριβώς η Ρωσία (θα έπρεπε να έχει εξαφανιστεί από τον χάρτη, αν παίρναμε στα σοβαρά, όσα γράφονταν και σχεδιάζονταν «εργαστηριακά» για αυτή τη χώρα, τη δεκαετία του 1990).

Όσες και όσοι πιστεύουν ακόμη στην παντοδυναμία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, και άρα στην δυνατότητα τους να μετατρέπουν τις ιδέες και τους σχεδιασμούς τους σε πραγματικότητα -με αυτονόητο και πετυχημένο τρόπο-, το πιθανότερο είναι πως μελλοντικά θα διαψευσθούν ή/και θα απογοητευθούν.



1 - Τι ακριβώς είναι αυτό που νομίζεις ότι κάνεις; Όχι, στ'αλήθεια θέλω να ξέρω.
2 - Κρατάω την Αμερική ασφαλή.
1 - Μάλιστα. Και πιστεύεις ότι αυτό κάνεις και τώρα;
2 - Τι πράγμα;
1 - Να μου δίνεις λάθος πληροφορίες…να διαρρέεις ψευδείς αναφορές στον Τύπο…να με εξαναγκάζεις σε επιλογές αντίθετες στην επίτευξη των στόχων που με βοήθησαν να εκλεγώ. Σοβαρά πού βλέπεις να πηγαίνει το πράγμα; Ελπίζεις να με μεταπείσεις; Να τα παρατήσω, να υπακούσω; Ελπίζεις πως θα παραιτηθώ;... Εξήντα εκατομμύρια άνθρωποι με ψήφισαν. Ποιος στο διάολο σε ψήφισε εσένα;
2 - Κανένας.
1 - Ακριβώς.
2 - Αλλά έχω κι εγώ «εκλογική περιφέρεια».
1 - Τι σημαίνει αυτό;
2 - Σημαίνει… Μην ανοίγετε πόλεμο με τις υπηρεσίες ασφαλείας σας.
1- Με απειλείς τώρα;
2- Σας λέω…ότι είναι ένας πόλεμος που δεν θα κερδίσετε.

Homeland - Season 6. Ο διάλογος είναι ανάμεσα σε President-elect [1] και CIA Black Operations Director [2], και φυσικά έχει να κάνει (με τι άλλο;), με ό,τι έχουν να κάνουν και όσα συμβαίνουν στη Συρία. Δηλαδή, με το Ιράν.

Ο κ. CIA Black Operations Director, έχει αρνητική στάση προς το Iranian Deal (για τα πυρηνικό πρόγραμμα) και επιδιώκει να μεταβάλλει ή να χειραγωγήσει τις πολιτικές που έχει διακηρύξει η President-elect, η οποία ακόμη δεν έχει αναλάβει τα καθήκοντα της.



Ένα από τα ισχυρότερα χαρτιά νομιμοποίησης, και παράλληλα ο μεγαλύτερος «ευρωπαϊκός» μύθος που έχει καλλιεργηθεί και συνεχώς επαναλαμβάνεται, είναι η άποψη πως χάρη στην Ε.Ε (στους ευρωπαϊκούς θεσμούς γενικότερα, αν και η Ε.Ο.Κ δεν είναι ίδια δομή με την Ε.Ε) δεν υπήρξε πόλεμος αλλά ειρήνη για κάποιες δεκαετίες στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Πόλεμος δεν υπήρξε λόγω της σταθερότητας -στο εσωτερικό- του διπολικού συστήματος και της επικυριαρχίας των δύο δυνάμεων επί των ευρωπαϊκών κρατών (ή της Ευρώπης), λόγω του «παγώματος των συγκρούσεων» και της εξωτερίκευσης των κρίσεων στην περιφέρεια του διπολικού συστήματος ή στον λεγόμενο τρίτο κόσμο (μια ακόμη ανιστόρητη προπαγανδιστική ιδεολογική κατασκευή. Μια ορολογία τσουβάλι).

Αμέσως μόλις μεταβλήθηκε η δομή του διεθνούς συστήματος, και οι «παγωμένες συγκρούσεις», «ξεπάγωσαν» και πόλεμοι ή οι ασύμμετρες συγκρούσεις ξεκίνησαν. Ο πόλεμος και η βία εντός της ευρωπαϊκής ηπείρου (Γιουγκοσλαβία) μάλιστα οδήγησαν στην προσπάθεια απώθησης της πραγματικότητας μέσω λεκτικών κατασκευών όπως «Δυτικά Βαλκάνια». Η έννοια αυτή κατασκευάστηκε προκειμένου να απωθηθεί (και να μην γίνει απόδεκτό) το γεγονός πως ο πόλεμος επέστρεψε στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Δηλαδή, για λόγους ψυχολογικούς και μη αποδοχής της πραγματικότητας, προκειμένου ο πόλεμος και η βία να συμβαίνει εκτός «Ευρώπης» («δεν είναι δυνατόν αυτά να συμβαίνουν στην Ευρώπη»... πάλι) είχαμε την μετατόπιση των ορίων και της σημασίας της έννοιας «Ευρώπη» (και μια νέα λεκτική-νοηματική κατασκευή).

Αλγερία, Βιετνάμ, Ινδονησία, Αιθιοπία και Κέρας της Αφρικής, Κορέα, Αραβο-Ισραηλινές και Ινδο-Πακιστανικές συγκρούσεις, Κούβα, Ιράν, Μαλαισία, Αφγανιστάν, Αίγυπτος, Ταϊβάν, Ανγκόλα, Ζαΐρ-Κονγκό, Λιβύη, Καμπότζη, Άγιος Δομίνικος, Λίβανος, Μπανγκλαντές, Μοζαμβίκη κ.λπ. Δεκάδες περιστατικά στην περιφέρεια της διπολικής δομής, αυτού που αργότερα μετονομάστηκε «Βορράς».

Όπως τα «Βαλκάνια» αποτέλεσαν το ιστορικό γεωγραφικό πεδίο σύγκρουσης και ανταγωνισμού ΑυστροΟυγγρικής (η Γερμανικής), Ρωσικής (ή Σλαβικής) και Οθωμανικής (ή Τουρκικής) Αυτοκρατορίας (ή Ισχύος), το πεδίο μάχης τους, το Battlefield τους (και τη χωματερή τους), έτσι και ο λεγόμενος «Τρίτος Κόσμος» αποτέλεσε τα «Παγκόσμια Βαλκάνια», το πεδίο ανταγωνισμού και τη χωματερή των δύο πόλων του ψυχρού πολέμου. Με το πέρας του ψυχροπολεμικού ανταγωνισμού η -παλαιά- χωματερή μετονομάστηκε «Νότος».



Στα πλαίσια ερωτήματος περί της Ε.Ε, ο John Major, πρώην Πρωθυπουργος του Ηνωμένου Βασιλείου, είπε -μεταξύ άλλων- τα εξής:

“Στο τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, όλη η Ευρώπη ήταν χρεοκοπημένη. Και (οι Ευρωπαίοι) κοίταξαν τον κόσμο γύρω τους, και ειδαν την ισχύ των Ηνωμένων Πολιτειών, και προείδαν, προέβλεψαν -οι πιο σοφοί ανάμεσα τους- την αυξανόμενη ισχύ της Ασίας, και ιδιαίτερα της Κίνας, και συνειδητοποίησαν πως αν δεν μείνουν ενωμένοι (οι Ευρωπαίοι), θα μετατρέπονταν σε πολιτικούς πυγμαίους-νάνους σε έναν κόσμο γιγάντων. Και αυτή ήταν η ώθηση (η κινητήριος δύναμη) πίσω από τους πρώτους σπόρους αυτού που σήμερα ονομάζουμε Ευρωπαϊκή Ένωση”.

Έγραφα:

Ι. Οι «ελίτ» της κατεστραμμένης Ελλάδας είναι μονομερώς και άνευ όρων προσανατολισμένες στο παρελθόν (δηλαδή στην δυτική Ευρώπη). Όσο και εάν πιστεύουν ή προσπαθούν να πείσουν για το αντίθετο, αυτό είναι το παρελθόν. Την Ελλάδα την έφαγε η υπερβολική πίστη και επανάπαυση στην «πολύ ή περισσότερη Ευρώπη» και όχι το αντίθετο. Αυτό δεν συνέβη τυχαία. Οι διανοητικές, πολιτικές, οικονομικές ή άλλες «ελίτ» που ηγεμόνευσαν στην Ελλάδα, αντιλήφθηκαν την Ε.Ε ως την κορύφωση μιας ιστορικής πορείας και ως αυτοπραγμάτωση ή/και ολοκλήρωση τους. Επιτέλους, μετά από δύο αιώνες προσπαθειών «εξευρωπαϊσμού» κατάφεραν να οδηγηθούν στους άγιους εκείνους τόπους που ανέκαθεν ήθελαν να είχαν γεννηθεί... Δεν αντιλήφθηκαν... μικρές λεπτομέρειες όμως... πως η δυτική Ευρώπη δεν βρίσκεται σε ανοδική, αλλά σε καθοδική πορεία... Πως η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί προϊόν και απόδειξη της αδυναμίας και όχι της δύναμης της δυτικής Ευρώπης.

ΙΙ. Ποτέ δεν δόθηκε μια διαυγής απάντηση στο ερώτημα πως ακριβώς συνδέεται η δομή της Ε.Ε με τη λεγόμενη «παγκοσμιοποίηση», η οποία «παγκοσμιοποίηση» αποτελεί την -ή λειτουργεί ως- raison d'être της Ε.Ε. Η Ε.Ε δεν αποτελεί προϊόν της «παγκοσμιοποίησης» (η «παγκοσμιοποίηση» και η διαχείριση της αποτελεί μέσο νομιμοποίησης της) αλλά της επιδίωξης να αποκτήσουν βαρύτητα και εκτόπισμα μεσαίες δυνάμεις που έχασαν τους αποικιακούς και παλαιούς αυτοκρατορικούς τους χώρους (διατηρώντας ηγεμονικές αξιώσεις και επιδιώκοντας να ανταγωνιστούν σε παγκόσμιο επίπεδο). Η Ε.Ε, με τον καιρό, μετασχηματίστηκε σε μέσο και βατήρα της Γερμανίας. Η ουσία όμως βρισκέται στην απώλεια των παλαιών αποικιακών και αυτοκρατορικών χώρων των ευρωπαϊκών δυνάμεων, στην υποχώρηση τους, και στην αδυναμία των μεσαίας τάξης -πλέον- δυνάμεων, να έχουν εκτόπισμα και βαρύτητα στις νέες παγκόσμιες συνθήκες, στις οποίες θα υπάρχουν και Μέγα εθνικά κράτη ηπειρωτικών διαστάσεων (Κίνα, Βραζιλία, Η.Π.Α, Ινδία, Ρωσία, Ινδονησία κ.λπ). Σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα, τα εθνικά κράτη που προέκυψαν από την διάλυση των αυτοκρατοριών είναι, ή θα αποδειχθούν στο μέλλον, σημαντικότερα από τα παλαιά αυτοκρατορικά κέντρα: Πορτογαλία-Βραζιλία, Ολλανδία-Ινδονησία, Ισπανία-Μεξικό κ.λπ. Οι ελίτ του Ρήνου, επειδή δεν διαθέτουν τέτοια μεγέθη (αποτελούν κράτη μεσαίου μεγέθους), επιλέγουν τον δρόμο μιας ιδιότυπης μεταμοντέρνας Αυτοκρατορίας, προκειμένου να ανταγωνιστούν σε παγκόσμιο επίπεδο.

ΙΙΙ. Η εποχή που ζούμε, σε ό,τι αφορά το επίπεδο του παγκόσμιου ανταγωνισμού, είναι η εποχή των Μέγα «Εθνικών Κρατών» (ή ενιαίων πολιτικών μονάδων), όπως η Κίνα, η Βραζιλία, οι Η.Π.Α, η Ινδία, η Ινδονησία κ.λπ. Οι ελίτ του Ρήνου και της περιφέρειας του, επειδή δεν διαθέτουν τέτοια μεγέθη (αποτελούν κράτη μεσαίου μεγέθους), επιλέγουν τον δρόμο της Αυτοκρατορίας (προκειμένου να ανταγωνιστούν σε παγκόσμιο επίπεδο). Η Ευρωπαϊκή Ένωση σαφώς και ξεκάθαρα αποτελεί επαναφορά της Αυτοκρατορίας και της Εκκλησίας σε νέα κοσμική μορφή. Ορισμένα μειονεκτήματα αυτής της επιλογής τα ανέφερα σε προηγούμενο σημείωμα (οι Η.Π.Α αποτελούν ενιαία πολιτική, οικονομική και γλωσσική δομή, ενώ η Ε.Ε όχι. Είναι οφθαλμοφανή τα πλεονεκτήματα που διαθέτει η Κίνα υπό αυτό το πρίσμα. Μια αυτοκρατορία, π.χ. η Ε.Ε, προκειμένου να καταβάλει ένα εθνικό κράτος του μεγέθους των Ηνωμένων Πολιτειών, θα έπρεπε να διαθέτει τα μεγέθη της Κίνας. Η Κίνα όμως δεν αποτελεί αυτοκρατορία με την έννοια που εξετάζω εδώ, αλλά «εθνικό κράτος» - οι κινέζοι προσπαθούν να εισάγουν την έννοια του «πολιτισμικού κράτους»: civilization state). Οι Ηνωμένες Πολιτείες αποτελούν ενιαία πολιτική δομή και μπορούν να σταθούν σε αυτόν τον κόσμο των Μέγα «Εθνικών Κρατών», αλλά βρίσκονται μπροστά σε ένα σημαντικό δίλημμα...

Ολοκληρώνω.

Το «ευρωπαϊκό πρότζεκτ» ποτέ δεν ήταν προϊόν, έμπνευση ή/και αποτέλεσμα δύναμης, αλλά αδυναμίας. Ποτέ δεν ήταν προϊόν ή/και αποτέλεσμα των «τεχνολογικών αλλαγών και εξελίξεων» ή της «παγκοσμιοποίησης» (Γιατί μας έλεγαν για την «παγκοσμιοποίηση», τότε; Το έρωτημα είναι ρητορικό. Η απάντηση υπάρχει στο ιστολόγιο αλλά και ως υπαινιγμός στα προηγούμενα). Εδώ και χρόνια, πριν ακόμη από το ξέσπασμα της κρίσης, λέω και γράφω πως το «ευρωπαϊκό πρότζεκτ» δεν έχει να κάνει με τις εξιδανικεύσεις και τις ευρωκεντρικές μυθοπλασίες που κυριαρχούν σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Τόσα χρόνια δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος (που λέει ο λόγος, αν και δεν πρέπει να ήταν και περισσότεροι από τα δάκτυλα του ενός χεριού, οι υπόλοιποι πίστευαν ευρωμυθοπλασίες) που να αντιλαμβάνεται ή να παραδέχεται πως έχουμε να κάνουμε με μια κατάσταση ανάγκης, που προκύπτει από αδυναμία και όχι από δύναμη.

[-] Πρόσφατα, όπως επεσήμανα και σε παλαιότερο κείμενο, είχαμε την δημόσια παραδοχή -περί αδυναμίας- και από τον κ. Juncker. Μάλιστα, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, χρησιμοποίησε τα στοιχεία και την επιχειρηματολογία που χρησιμοποιώ εγώ κατά καιρούς, προκειμένου όμως να προειδοποιήσει ή/και να απειλήσει εθνικά κράτη και να νομιμοποιήσει την ύπαρξη της Ε.Ε. Λες και το έγραψα ή το είπα εγώ:

είμαστε ένα σημαντικό μέρος της παγκόσμιας οικονομίας... Σε δέκα χρόνια, το ποσοστό αυτό θα είναι 15%. Σε 20 χρόνια κανένα μέλος της ΕΕ μόνο του δεν θα είναι μέλος της G7... Από δημογραφική πλευρά, δεν είμαστε πλήρως υπό εξαφάνιση, αλλά χάνουμε βάρος δημογραφικά. Στις αρχές του 20ού αιώνα, οι Ευρωπαίοι αποτελούσαν το 20% της ανθρωπότητας, τώρα το 5-6-7% και στα τέλη του 21ου αιώνα, το 4% των 10 δισεκατομμυρίων κατοίκων.

Ο κ. Γιούνγκερ, με την επιχειρηματολογία του, επιβεβαιώνει πως τα ευρωπαϊκά κράτη (και γενικότερα η «Ευρώπη») βρίσκονται σε πορεία παρακμής και αποδυνάμωσης, πως χάνουν σε παγκόσμια ισχύ και βαρυτητα (οικονομική, δημογραφική, στρατηγική κ.λπ) και για τον λόγο αυτό χρειάζονται την Ε.Ε (προκειμένου να μην εκλείψει η πολιτική τους βαρύτητα σε παγκόσμιο επίπεδο). Κατά αυτόν τον τρόπο παραδέχεται πως η Ε.Ε αποτελεί μέσο αντιμετώπισης αυτής της αποδυνάμωσης (όπως έχω τονίσει) και όχι παράγωγο ή φυσικό επακόλουθο της «Παγκοσμιοποίησης» (ντετερμινιστικά).

Ο πανικός και η ειλικρίνεια, σε ορισμένες περιπτώσεις, πάνε χέρι-χέρι, συμβαδίζουν.

[-] Ο John Major, ο οποίος ήταν αντίθετος με την αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ένωση (και είναι πολύ επιφυλακτικός με τα περί λαμπρού μέλλοντος για το Ηνωμένο Βασίλειο), ερωτήθηκε εάν και κατά πόσον υπάρχει πιθανότητα η Ε.Ε να διαλυθεί. Η εκτίμηση του ήταν αρνητική (πιστεύω πως θα κάνουν ό,τι μπορούν προκειμένου να παραμείνουν ενωμένοι). Η θεμελίωση, η αιτιολόγηση της απάντησης του ήταν αυτή που διαβάσατε στην αρχή. Η ανάγκη. Η αδυναμία.

Όλα γίνονται για να μην είναι αδιάφορες στις νέες παγκόσμιες συνθήκες (τις οποίες ορισμένοι ακόμη απωθούν ή αρνούνται), χώρες όπως η Γαλλία -αλλά και η Γερμανία- και για να μπορέσουν να ανταγωνιστούν σε πρώτο επίπεδο.

Είναι η μη απόδοχή της θέσης τους στις νέες παγκόσμιες συνθήκες, στη νέα παγκόσμια πραγματικότητα, κατά την οποία δεν μπορούν να ανταγωνιστούν σε πρώτο επίπεδο, δεν μπορούν να διατηρούν ηγεμονικές αξιώσεις επιδιώκοντας να ανταγωνιστούν σε παγκόσμιο επίπεδο (δεν μπορούν να δεχτούν πως ο ιστορικός κύκλος κυριαρχίας τους, των δύο-τριών τελευταίων αιώνων, της ευρωκεντρικής εποχής, ολοκληρώθηκε), είναι η Ύβρις τους που οδηγεί, που θα οδηγήσει, στο Χάος.