I
Κατά τη τελευταία χρονιά του Ομπάμα ως Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, οι Η.Π.Α έριξαν 26.171 βόμβες σε επτά χώρες. Δηλαδή 3.027 περισσότερες βόμβες απ'ό,τι το 2015. Το 2015 οι Η.Π.Α, υπό τη διοίκηση Ομπάμα, βομβάρδισαν έξι χώρες: τη Συρια και το Ιράκ (κυρίως), το Αφγανιστάν (δευτερευόντως), την Υεμένη, τη Σομαλία και το Πακιστάν (σε μικρότερο βαθμό). Το 2016, προστέθηκε -ξανά- και η Λιβυή στις προηγούμενες χώρες.
Από τις προηγούμενες, η Συρία, το Αφγανιστάν και η Σομαλία βρίσκονται στις πρώτες πέντε χώρες-πηγές προσφύγων ή/και εκτοπισμένων στον πλανήτη, ενώ το Ιράκ και το Πακιστάν στις πρώτες δέκα. Από αυτές τις τρεις χώρες (Συρία, Αφγανιστάν, Σομαλία) προέρχεται το 54% των προσφύγων ή/και εκτοπισμένων συνολικά σε παγκόσμια κλίμακα. Η Συρία είναι η μεγαλύτερη πηγή προσφύγων και (εσωτερικά) εκτοπισμένων στον πλανήτη.
[-] Το 2015 περίπου 1.3 εκατομμύρια άνθρωποι ζήτησαν άσυλο στην Ε.Ε. Από αυτούς πάνω από το 50% ήταν από τρεις χώρες: τη Συρία, το Αφγανιστάν και το Ιράκ (οι δύο τελευταίες χώρες είναι οι κυριώτερες σταθερές πηγές προσφυγικών και μεταναστευτικών ρευμάτων και ροών εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία). Ακολούθησαν το Κόσοβο, η Αλβανία, το Πακιστάν και η Ερυθραία. Και το 2016, από Συρία, Αφγανιστάν και Ιράκ ήταν επίσης η πλειοψηφία όσων ζήτησαν άσυλο στην Ε.Ε, παρότι συνολικά αιτήθηκαν άσυλο άνθρωποι από 146 χώρες (παραπλανητικό το νούμερο ως προς τα συνολικά μεγέθη). Τα πρώτα τρία τρίμηνα του 2016 οι αριθμοί είχαν -χονδροειδώς- ως εξής: από Συρία 87.900, Αφγανιστάν 62.100 και Ιράκ 36.400. Ακολούθησαν η Νιγηρία και το Πακιστάν (με περίπου 15.000 αιτήσεις).
[-] Όλα τα στοιχεία από Council on Foreign Relations, UN refugee agency, World Economic Forum και Eurostat.
1. Έγραφα πριν από τέσσερα (4) και πλέον χρόνια (23/11/2012): «Από τον Ναπολέοντα έως τον Χίτλερ το παιχνίδι παραμένει το ίδιο και σχεδόν κουραστικό. Η κυρίαρχη ηπειρωτική δυτικοευρωπαϊκή δύναμη (Γαλλία, Γερμανία) ηττάται από μια συμμαχία της οποίας οι δύο συνεργαζόμενες δυνάμεις αναφωνούν: Ο τρόπος να συντρίψουμε τους ηπειρωτικοευρωπαίους είναι να τους λιώσουμε ανάμεσα στις μυλόπετρες της Ατλαντίας και της Ευρασίας! Πάντα μια ατλαντική δύναμη (Αγγλία, Η.Π.Α) συνεργάζεται με την συγκεκριμένη δύναμη που δεσπόζει στην Ευρασία. Τη Ρωσία. Πιο σωστά την αυτοκρατορική Ρωσία στον 19ο, τη Σοβιετική Ένωση στον 20ο αιώνα. Τον 19ο αιώνα η Αγγλία επικράτησε επί της Γαλλίας με τη βοήθεια της αυτοκρατορικής Ρωσίας. Τον 20ο αιώνα οι Η.Π.Α επικράτησαν επί της Γερμανίας με τη βοήθεια της σοβιετικής Ρωσίας. Ο 19ος αιώνας ήταν [μέσω μιας ευρωκεντρικής ματιάς] ο αιώνας της Αγγλίας. Ο 20ος αιώνας ήταν ο αιώνας των Η.Π.Α. Ο 21ος αιώνας;...»
2. Υπό μια έννοια, οι Ρώσοι αποτελούν τα «διαχρονικά» κορόϊδα των Αγγλοσαξώνων (τουλάχιστον κατά τους τελευταίους δύο αιώνες). Είναι αυτοί που υφίστανται τις μεγαλύτερες απώλειες, που εσωτερικεύουν τα κόστη και τα βάρη των αντιπαραθέσεων, που πληρώνουν το μεγαλύτερο φόρο αίματος, και είναι και αυτοί που βγάζουν, εν τέλει, το φίδι από τη τρύπα και βρισκονται εξαντλημένοι κάθε φορά. Για να έρχονται ύστερα οι κατά τον πόλεμο «σύμμαχοι» τους Αγγλoσάξωνες, να τους υποβαθμίζουν, να τους δαιμονοποιούν και να τους υπονομεύουν (μεταβάλλοντας τους πάντα σε «εχθρούς» μεταπολεμικά), μιλώντας από θέση ισχύος και ανωτερότητας. Μιλώντας από το θρόνο του νικητή.
3. Οι Ρώσοι γνωρίζουν πως, όπως συνέβη με τη Γαλλία τον 19ο και τη Γερμανία τον 20ο αιώνα, θα είναι αυτοί πρώτιστα -και όχι οι Άγγλοσάξωνες- που θα υποστούν τις συνέπειες και θα έχουν τις μεγαλύτερες απώλειες σε περίπτωση αντιπαράθεσης Η.Π.Α - Κίνας στον 21ο αιώνα. Η στάση τους δεν θα πρέπει να θεωρείται αυτονόητη και δεδομένη από αμερικανικής πλευράς.
4. Επειδή θα φορεθεί πολύ μελλοντικά το μοντελάκι «Γερμανία και Κίνα», σας παρακαλώ, όσες και όσους σας χαρακτηρίζει στοιχειώδης διανοητική ειλικρίνεια και σεβασμός προς την ιστορία, προς θεού μην υποκύψετε στο τριπάκι της ταύτισης Γερμανίας - Κίνας. Μην ταυτίζετε τον επαρχιωτισμό με την κεντρικότητα, τη μετριότητα, τον οικονομισμό και την ηθικολογία με την αποστασιοποιημένη ανωτερότητα, την ηπιότητα και τη διπλωματική και στρατηγική ικανότητα, και την πρόκληση χάους με τη δημιουργία τάξης.
5. Το να βρεθούν σε ευθεία αντιπαράθεση και σε ανταγωνισμό οι δύο βασικοί πόλοι του 10-12% του παγκόσμιου πληθυσμού και του 30% του παγκόσμιου Α.Ε.Π (δηλαδή οι Η.Π.Α με τη Γερμανία), στις σημερινές συνθήκες, είναι κάπως μικρόμυάλο και αυτοκτονικό. Βέβαια, ούτε πρόβλημα έχω προσωπικά, ούτε ισχυρίζομαι πως δεν θα πρέπει να συμβεί κάτι τέτοιο λόγω κάποιας υφέρπουσας «δυτικότητας» (όσοι/ες παρακολουθείτε, γνωρίζετε, πως όχι απλά δεν υπάρχει συμφωνία με τέτοιες ιδέες αλλά θεωρούνται και τεχνητά κατασκευάσματα τα οποία βλάπτουν και στα οποία ασκείται κριτική). Ωστόσο, δεν μπορώ να μην επισημάνω πως μια τέτοια εξέλιξη θα οδήγησει σε εξάντληση τόσο τον ατλαντικό όσο και τον ηπειρωτικόευρωπαϊκό χώρο. Είναι και οι δύο αυτοί χώροι-περιοχές που φθίνουν και αποδυναμώνονται, όχι μονάχα ο ένας (υποβαθμιζεται και η σημασία και βαρύτητα του Ατλαντικού σε σύγκριση με τους περασμένους αιώνες. Για τον ευρωπαϊκο χώρο δε χρειάζεται να γράψουμε κάτι ιδιαίτερο. Όταν οι περισσότεροι μίλαγαν με ευρωκεντρικούς φαντασιακούς όρους εδώ γράφαμε για παρακμή που γινόταν μεγάλη προσπάθεια να αποκρυφθεί με ποικίλους τρόπους). Είναι ακριβώς η αποδυνάμωση του σύνολου ευρωατλαντικού χώρου -μαζί με τις πιέσεις που αναπτύσσονται- που βαθαίνει το χάσμα ανάμεσα σε Αγγλοσάξωνες και Ηπειρωτικούς και ενισχύει τάσεις πολυδιάσπασης της λεγόμενης «Δύσης». Αν είναι να ενταθεί αυτος ο ανταγωνισμός, ας ενταθεί.
[-] Πάντως όταν γίνονται μεταβολές στις σχέσεις γιγάντων (Η.Π.Α, Ρωσία, Κίνα), οι νάνοι, των οποίων η σημασία και η βαρύτητα υπερτονίστηκε τις τελευταίες δεκαετίες, εξαυλώνονται (π.χ, Μ.Κ.Ο, εταιρείες και διάφορα άλλα φαιδρά που υποτίθεται πως θα υποκαταστούσαν τα κράτη). Οι μεταβολές στις σχέσεις αυτές θα επιφέρουν επανατοποθετήσεις και έναντι συγκεκριμένων μουσουλμανικών δυνάμεων (και μεταξύ αυτών των δυνάμεων στο εσωτερικό του Ο.Ι.Δ).
[-] Προφανώς και το Brexit θα είναι «σκληρό», δηλαδή κανονικό. Τι άλλο θα μπορούσε να είναι δηλαδή; Τα «μαλακά» ''Brexit''είναι για «Ελλάδες».
[-] Στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, το Ηνωμένο Βασίλειο έχασε λιγότερο από το 1% του συνολικού άμαχου και μάχιμου πληθυσμού του (λιγότερους από 500.000 ανθρώπους, ενώ υποτίθεται πως αποτελούσε τη μια από τις δύο βασικές παρατάξεις του πολέμου) και βρέθηκε στο τραπέζι των νικητών. Η σοβιετική Ρωσια (οχι η Ε.Σ.Σ.Δ συνολικά) έχασε περίπου το 13% του πληθυσμού της (η Γερμανία περίπου το 8% και η Ιαπωνία περίπου το 4% του πληθυσμού της - η Κίνα έχασε περί τα 15-20 εκατομμύρια ανθρώπους). Οι δε Η.Π.Α βγήκαν ενισχυμένες ως προς τη βιομηχανική τους παραγωγή και την οικονομία τους, ενώ ήταν και η μόνη βιομηχανική ανεπτυγμένη χώρα που δεν καταστράφηκαν οι υποδομές της. Τα προηγούμενα ενδεικτικά ως προς τα (2) και (3).
[-] Τον συγκεκριμένο διαδικτυακό χώρο οπωσδήποτε δεν τον χαρακτηρίζει κάποια «φιλογερμανικότητα», ωστόσο θα πρέπει να τονιστεί το εξής: ο όψιμος «αντιγερμανισμός / φιλοαμερικανισμός» μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας, πέρα από τη ρηχότητα και την επιφανειακότητα που τον χαρακτηρίζει, φανερώνει την έλλειψη ιστορικών και πολιτικών κριτηρίων και αισθητηρίων των παγκοσμίων εξελίξεων, τα αδιέξοδα, την ανυπαρξία οράματος και φιλοδοξιών, και φυσικά την ιστορική και πολυεπίπεδη παρακμή της ελληνικής κοινωνίας. Η παγκόσμια τάση, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, είναι ακριβώς να κερδίζονται βαθμοί ελευθερίας και ανεξαρτησίας από τις Η.Π.Α (ενώ σε εμάς, με αφορμή το ζόρισμα από τη Γερμανία, αρκετοί είναι έτοιμοι να πέσουν με τα μούτρα -περισσότερο από ποτέ και πιο βαθιά- στην αμερικανική αγκαλιά). Σκεφτείτε μια προς μια όλες τις άξιες λογου χώρες. Έχουν κερδίσει ή/και διεκδικούν περισσότερους ή λιγότερους βαθμούς ελευθεριας και ανεξαρτησιας σε σχέση με 10-15 χρόνια πριν; (θυμίζω, ενδεικτικά, πως ήταν το Ηνωμένο Βασίλειο αυτό που αγνόησε τις προειδοποιήσεις των Η.Π.Α για μη συμμετοχή στην AIIB - μετά ακολούθησαν όλοι). Οι χώρες μεταβάλλουν το μείγμα των προσανατολισμών και των πολιτικών τους (diversify, που επαναλαμβάνουν συνεχώς και στην οικονομία), δεν γίνονται περισσότερο «αμερικανικές». Το παίγνιο δεν είναι, όπως εσφαλμένα νομίζεται, Η.Π.Α ή Ε.Ε, αλλά σχετίζεται με την τοποθέτηση ως προς τους υπολοίπους (και την κάλυψη κενών ισχύος). Εξ ου και η Γαλλία έφτιαξε στρατιωτική βάση στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα το 2009, το Ηνωμένο Βασίλειο στο Μπαχρέιν πρόσφατα (μετά από πολλές δεκαετίες) και η Τουρκία συμφώνησε για τη δημιουργία στρατιωτικής βάσης στο Κατάρ. Ιράνοι αξιωματικοί, αφού τόνισαν πως δεν υπάρχει καμία σύγκριση με το παρελθόν της Βρετανίας, χαρακτήρισαν την «επιστροφή» της Βρετανίας στον Περσικό Κόλπο ως αστείο και ως «το ανέκδοτο της χρονιάς».
Από τις προηγούμενες, η Συρία, το Αφγανιστάν και η Σομαλία βρίσκονται στις πρώτες πέντε χώρες-πηγές προσφύγων ή/και εκτοπισμένων στον πλανήτη, ενώ το Ιράκ και το Πακιστάν στις πρώτες δέκα. Από αυτές τις τρεις χώρες (Συρία, Αφγανιστάν, Σομαλία) προέρχεται το 54% των προσφύγων ή/και εκτοπισμένων συνολικά σε παγκόσμια κλίμακα. Η Συρία είναι η μεγαλύτερη πηγή προσφύγων και (εσωτερικά) εκτοπισμένων στον πλανήτη.
Σημειώσεις
[-] Οι βομβαρδισμοί πιθανότατα περιλαμβάνουν πολλαπλά χτυπήματα, οπότε το νούμερο μάλλον είναι μεγαλύτερο και η καταγραφή «τυπική».[-] Το 2015 περίπου 1.3 εκατομμύρια άνθρωποι ζήτησαν άσυλο στην Ε.Ε. Από αυτούς πάνω από το 50% ήταν από τρεις χώρες: τη Συρία, το Αφγανιστάν και το Ιράκ (οι δύο τελευταίες χώρες είναι οι κυριώτερες σταθερές πηγές προσφυγικών και μεταναστευτικών ρευμάτων και ροών εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία). Ακολούθησαν το Κόσοβο, η Αλβανία, το Πακιστάν και η Ερυθραία. Και το 2016, από Συρία, Αφγανιστάν και Ιράκ ήταν επίσης η πλειοψηφία όσων ζήτησαν άσυλο στην Ε.Ε, παρότι συνολικά αιτήθηκαν άσυλο άνθρωποι από 146 χώρες (παραπλανητικό το νούμερο ως προς τα συνολικά μεγέθη). Τα πρώτα τρία τρίμηνα του 2016 οι αριθμοί είχαν -χονδροειδώς- ως εξής: από Συρία 87.900, Αφγανιστάν 62.100 και Ιράκ 36.400. Ακολούθησαν η Νιγηρία και το Πακιστάν (με περίπου 15.000 αιτήσεις).
[-] Όλα τα στοιχεία από Council on Foreign Relations, UN refugee agency, World Economic Forum και Eurostat.
II
Οι επόμενες παρατηρήσεις-επισημάνσεις είναι πρώιμες. Πρόκυπτουν όμως ως φυσικό επακόλουθο του κλιματος που διαμορφώνεται την περίοδο που διανύουμε.1. Έγραφα πριν από τέσσερα (4) και πλέον χρόνια (23/11/2012): «Από τον Ναπολέοντα έως τον Χίτλερ το παιχνίδι παραμένει το ίδιο και σχεδόν κουραστικό. Η κυρίαρχη ηπειρωτική δυτικοευρωπαϊκή δύναμη (Γαλλία, Γερμανία) ηττάται από μια συμμαχία της οποίας οι δύο συνεργαζόμενες δυνάμεις αναφωνούν: Ο τρόπος να συντρίψουμε τους ηπειρωτικοευρωπαίους είναι να τους λιώσουμε ανάμεσα στις μυλόπετρες της Ατλαντίας και της Ευρασίας! Πάντα μια ατλαντική δύναμη (Αγγλία, Η.Π.Α) συνεργάζεται με την συγκεκριμένη δύναμη που δεσπόζει στην Ευρασία. Τη Ρωσία. Πιο σωστά την αυτοκρατορική Ρωσία στον 19ο, τη Σοβιετική Ένωση στον 20ο αιώνα. Τον 19ο αιώνα η Αγγλία επικράτησε επί της Γαλλίας με τη βοήθεια της αυτοκρατορικής Ρωσίας. Τον 20ο αιώνα οι Η.Π.Α επικράτησαν επί της Γερμανίας με τη βοήθεια της σοβιετικής Ρωσίας. Ο 19ος αιώνας ήταν [μέσω μιας ευρωκεντρικής ματιάς] ο αιώνας της Αγγλίας. Ο 20ος αιώνας ήταν ο αιώνας των Η.Π.Α. Ο 21ος αιώνας;...»
2. Υπό μια έννοια, οι Ρώσοι αποτελούν τα «διαχρονικά» κορόϊδα των Αγγλοσαξώνων (τουλάχιστον κατά τους τελευταίους δύο αιώνες). Είναι αυτοί που υφίστανται τις μεγαλύτερες απώλειες, που εσωτερικεύουν τα κόστη και τα βάρη των αντιπαραθέσεων, που πληρώνουν το μεγαλύτερο φόρο αίματος, και είναι και αυτοί που βγάζουν, εν τέλει, το φίδι από τη τρύπα και βρισκονται εξαντλημένοι κάθε φορά. Για να έρχονται ύστερα οι κατά τον πόλεμο «σύμμαχοι» τους Αγγλoσάξωνες, να τους υποβαθμίζουν, να τους δαιμονοποιούν και να τους υπονομεύουν (μεταβάλλοντας τους πάντα σε «εχθρούς» μεταπολεμικά), μιλώντας από θέση ισχύος και ανωτερότητας. Μιλώντας από το θρόνο του νικητή.
3. Οι Ρώσοι γνωρίζουν πως, όπως συνέβη με τη Γαλλία τον 19ο και τη Γερμανία τον 20ο αιώνα, θα είναι αυτοί πρώτιστα -και όχι οι Άγγλοσάξωνες- που θα υποστούν τις συνέπειες και θα έχουν τις μεγαλύτερες απώλειες σε περίπτωση αντιπαράθεσης Η.Π.Α - Κίνας στον 21ο αιώνα. Η στάση τους δεν θα πρέπει να θεωρείται αυτονόητη και δεδομένη από αμερικανικής πλευράς.
4. Επειδή θα φορεθεί πολύ μελλοντικά το μοντελάκι «Γερμανία και Κίνα», σας παρακαλώ, όσες και όσους σας χαρακτηρίζει στοιχειώδης διανοητική ειλικρίνεια και σεβασμός προς την ιστορία, προς θεού μην υποκύψετε στο τριπάκι της ταύτισης Γερμανίας - Κίνας. Μην ταυτίζετε τον επαρχιωτισμό με την κεντρικότητα, τη μετριότητα, τον οικονομισμό και την ηθικολογία με την αποστασιοποιημένη ανωτερότητα, την ηπιότητα και τη διπλωματική και στρατηγική ικανότητα, και την πρόκληση χάους με τη δημιουργία τάξης.
5. Το να βρεθούν σε ευθεία αντιπαράθεση και σε ανταγωνισμό οι δύο βασικοί πόλοι του 10-12% του παγκόσμιου πληθυσμού και του 30% του παγκόσμιου Α.Ε.Π (δηλαδή οι Η.Π.Α με τη Γερμανία), στις σημερινές συνθήκες, είναι κάπως μικρόμυάλο και αυτοκτονικό. Βέβαια, ούτε πρόβλημα έχω προσωπικά, ούτε ισχυρίζομαι πως δεν θα πρέπει να συμβεί κάτι τέτοιο λόγω κάποιας υφέρπουσας «δυτικότητας» (όσοι/ες παρακολουθείτε, γνωρίζετε, πως όχι απλά δεν υπάρχει συμφωνία με τέτοιες ιδέες αλλά θεωρούνται και τεχνητά κατασκευάσματα τα οποία βλάπτουν και στα οποία ασκείται κριτική). Ωστόσο, δεν μπορώ να μην επισημάνω πως μια τέτοια εξέλιξη θα οδήγησει σε εξάντληση τόσο τον ατλαντικό όσο και τον ηπειρωτικόευρωπαϊκό χώρο. Είναι και οι δύο αυτοί χώροι-περιοχές που φθίνουν και αποδυναμώνονται, όχι μονάχα ο ένας (υποβαθμιζεται και η σημασία και βαρύτητα του Ατλαντικού σε σύγκριση με τους περασμένους αιώνες. Για τον ευρωπαϊκο χώρο δε χρειάζεται να γράψουμε κάτι ιδιαίτερο. Όταν οι περισσότεροι μίλαγαν με ευρωκεντρικούς φαντασιακούς όρους εδώ γράφαμε για παρακμή που γινόταν μεγάλη προσπάθεια να αποκρυφθεί με ποικίλους τρόπους). Είναι ακριβώς η αποδυνάμωση του σύνολου ευρωατλαντικού χώρου -μαζί με τις πιέσεις που αναπτύσσονται- που βαθαίνει το χάσμα ανάμεσα σε Αγγλοσάξωνες και Ηπειρωτικούς και ενισχύει τάσεις πολυδιάσπασης της λεγόμενης «Δύσης». Αν είναι να ενταθεί αυτος ο ανταγωνισμός, ας ενταθεί.
Σημειώσεις
[-] Βέβαια όλα τα προηγούμενα είναι πρόωρα. Και είναι πρόωρα γιατί θα πρέπει να περιμένουμε να δούμε το επίπεδο της «αποκατάστασης» στις σχέσεις Η.Π.Α και Ρωσίας (και τοποθέτησης των Η.Π.Α έναντι συγκεκριμένων κρατών). Όσο περισσότερο «αποκαθίστανται» οι σχέσεις Η.Π.Α-Ρωσίας, τόσο μεγαλύτερα προβλήματα θα αναπτύσσονται -και η πόλωση θα ενισχύεται- στο εσωτερικό των Η.Π.Α. Η διακρατική «αποκατάσταση» δηλαδή έχει όρια, διαφορετικά θα έχει ενδοκρατικές συνέπειες (εντός των Η.Π.Α).[-] Πάντως όταν γίνονται μεταβολές στις σχέσεις γιγάντων (Η.Π.Α, Ρωσία, Κίνα), οι νάνοι, των οποίων η σημασία και η βαρύτητα υπερτονίστηκε τις τελευταίες δεκαετίες, εξαυλώνονται (π.χ, Μ.Κ.Ο, εταιρείες και διάφορα άλλα φαιδρά που υποτίθεται πως θα υποκαταστούσαν τα κράτη). Οι μεταβολές στις σχέσεις αυτές θα επιφέρουν επανατοποθετήσεις και έναντι συγκεκριμένων μουσουλμανικών δυνάμεων (και μεταξύ αυτών των δυνάμεων στο εσωτερικό του Ο.Ι.Δ).
[-] Προφανώς και το Brexit θα είναι «σκληρό», δηλαδή κανονικό. Τι άλλο θα μπορούσε να είναι δηλαδή; Τα «μαλακά» ''Brexit''είναι για «Ελλάδες».
[-] Στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, το Ηνωμένο Βασίλειο έχασε λιγότερο από το 1% του συνολικού άμαχου και μάχιμου πληθυσμού του (λιγότερους από 500.000 ανθρώπους, ενώ υποτίθεται πως αποτελούσε τη μια από τις δύο βασικές παρατάξεις του πολέμου) και βρέθηκε στο τραπέζι των νικητών. Η σοβιετική Ρωσια (οχι η Ε.Σ.Σ.Δ συνολικά) έχασε περίπου το 13% του πληθυσμού της (η Γερμανία περίπου το 8% και η Ιαπωνία περίπου το 4% του πληθυσμού της - η Κίνα έχασε περί τα 15-20 εκατομμύρια ανθρώπους). Οι δε Η.Π.Α βγήκαν ενισχυμένες ως προς τη βιομηχανική τους παραγωγή και την οικονομία τους, ενώ ήταν και η μόνη βιομηχανική ανεπτυγμένη χώρα που δεν καταστράφηκαν οι υποδομές της. Τα προηγούμενα ενδεικτικά ως προς τα (2) και (3).
[-] Τον συγκεκριμένο διαδικτυακό χώρο οπωσδήποτε δεν τον χαρακτηρίζει κάποια «φιλογερμανικότητα», ωστόσο θα πρέπει να τονιστεί το εξής: ο όψιμος «αντιγερμανισμός / φιλοαμερικανισμός» μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας, πέρα από τη ρηχότητα και την επιφανειακότητα που τον χαρακτηρίζει, φανερώνει την έλλειψη ιστορικών και πολιτικών κριτηρίων και αισθητηρίων των παγκοσμίων εξελίξεων, τα αδιέξοδα, την ανυπαρξία οράματος και φιλοδοξιών, και φυσικά την ιστορική και πολυεπίπεδη παρακμή της ελληνικής κοινωνίας. Η παγκόσμια τάση, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, είναι ακριβώς να κερδίζονται βαθμοί ελευθερίας και ανεξαρτησίας από τις Η.Π.Α (ενώ σε εμάς, με αφορμή το ζόρισμα από τη Γερμανία, αρκετοί είναι έτοιμοι να πέσουν με τα μούτρα -περισσότερο από ποτέ και πιο βαθιά- στην αμερικανική αγκαλιά). Σκεφτείτε μια προς μια όλες τις άξιες λογου χώρες. Έχουν κερδίσει ή/και διεκδικούν περισσότερους ή λιγότερους βαθμούς ελευθεριας και ανεξαρτησιας σε σχέση με 10-15 χρόνια πριν; (θυμίζω, ενδεικτικά, πως ήταν το Ηνωμένο Βασίλειο αυτό που αγνόησε τις προειδοποιήσεις των Η.Π.Α για μη συμμετοχή στην AIIB - μετά ακολούθησαν όλοι). Οι χώρες μεταβάλλουν το μείγμα των προσανατολισμών και των πολιτικών τους (diversify, που επαναλαμβάνουν συνεχώς και στην οικονομία), δεν γίνονται περισσότερο «αμερικανικές». Το παίγνιο δεν είναι, όπως εσφαλμένα νομίζεται, Η.Π.Α ή Ε.Ε, αλλά σχετίζεται με την τοποθέτηση ως προς τους υπολοίπους (και την κάλυψη κενών ισχύος). Εξ ου και η Γαλλία έφτιαξε στρατιωτική βάση στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα το 2009, το Ηνωμένο Βασίλειο στο Μπαχρέιν πρόσφατα (μετά από πολλές δεκαετίες) και η Τουρκία συμφώνησε για τη δημιουργία στρατιωτικής βάσης στο Κατάρ. Ιράνοι αξιωματικοί, αφού τόνισαν πως δεν υπάρχει καμία σύγκριση με το παρελθόν της Βρετανίας, χαρακτήρισαν την «επιστροφή» της Βρετανίας στον Περσικό Κόλπο ως αστείο και ως «το ανέκδοτο της χρονιάς».