Δύο Σχολιασμοί (25 Νοεμβρίου 2016).

«Το γεγονός πως η ετήσια Κοινοβουλευτική Συνέλευση του ΝΑΤΟ πραγματοποιείται στην Κωνσταντινούπολη, όταν όλος ο κόσμος επικεντρώνεται στις εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα γύρω από την Τουρκία, στη Συρία και το Ιράκ, στην Ουκρανία και τη Λιβύη, είναι ένα μήνυμα από μόνο του», δήλωσε ο συνήθης ύποπτος. Την ίδια ώρα φιλοξενούσε τον Nêçîrvan Barzanî, τον Κούρδο Πρωθυπουργό της περιφερειακής κυβέρνησης του Ιρακινού Κουρδιστάν - με την οποία διατηρεί πολύ καλές σχέσεις η Τουρκία (Αυτή είναι η δεύτερη επίσκεψη του Nêçîrvan Barzanî στην Τουρκία μέσα στο 2016).

Τους τελευταίους δώδεκα μήνες στην Τουρκία έχουν φιλοξενηθεί, 1) η Σύνοδος ή το Φόρουμ G20, των 20 μεγαλύτερων οικονομιών του πλανήτη, 2) η Σύνοδος Κορυφής του Οργανισμού Ισλαμικής Διάσκεψης-Συνεργασίας και 3) η Κοινοβουλευτική Συνέλευση του ΝΑΤΟ.

1. G20: Ουσιαστικά 19 κράτη συμμετέχουν στο Φόρουμ (+ η Ε.Ε). Η Τουρκία είναι η 17η μεγαλύτερη οικονομία στον πλανήτη (και η 19η μεγαλύτερη πληθυσμιακά χώρα). Διακηρυγμένος στόχος της είναι να γίνει μια από τις 10 μεγαλύτερες οικονομίες στον πλανήτη.
2. Οργανισμός της Ισλαμικής Διάσκεψης (Ο.Ι.Δ): Μπορεί να θεωρηθεί ως ο Μουσουλμανικός Ο.Η.Ε. Αν δεν τον γνωρίζετε, κακώς δεν τον γνωρίζετε και θα -πρέπει να- τον μάθετε. Είναι ο δεύτερος, μετά τον Ο.Η.Ε, πολυπληθέστερος σε κράτη-μέλη, διεθνής οργανισμός. Αποτελείται από 57 κράτη που αντιπροσωπεύουν πάνω από 1,5 δισεκατομμύριο ανθρώπους.
3. Κοινοβουλευτική Συνέλευση του ΝΑΤΟ (NATO Parliamentary Assembly, μέχρι το 1999 Βορειο Ατλαντική Συνέλευση): Διακυβερνητικός οργανισμός των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ (28 κρατών) που συνεδριάζει κάθε χρόνο.

Εάν τοποθετήσετε σε στρώματα-επίπεδα (layers) τους τρεις χάρτες με τις χώρες που συμμετέχουν σε αυτούς τους οργανισμούς θα αποκτήσετε μια εικόνα για τον προσανατολισμό της Τουρκίας και τους τρόπους μέσω των οποίων προσπαθεί να αποκτήσει μια κεντρικότητα.

Με αφορμή τον Οργανισμό Ισλαμικής Διάσκεψης (Ο.Ι.Δ) μπορούμε να επισημάνουμε το εξής: Ο μουσουλμανικός, όπως και ο ινδικός, όπως και ο λατινοαμερικανικός, όπως και ο αφρικανικός κόσμος, δεν έχουν καμία εκπροσώπηση στα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε, γεγονός που πρόκειται να αλλάξει τις επόμενες δεκαετίες. Μπροστάρηδες σε αυτή τη διαδικασία «μεταρρύθμισης» του Συμβουλίου Ασφαλείας, είναι η Βραζιλία και η Ινδία. Παρεμπιπτόντως, μετά από την συνάντηση του με τον Πρόεδρο του Ισραήλ Reuven Rivlin, ο Πρωθυπουργός της Ινδίας Narendra Modi δήλωσε, ανάμεσα σε άλλα, πως η Ινδία είναι ευγνώμων στο Ισραήλ για τη σαφή και ξεκάθαρη υποστήριξή του προς την υποψηφιότητά της Ινδίας να αποτελέσει μόνιμο μέλος ενός μεταρρυθμισμένου Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (αυτά να τα βλέπουν ορισμένοι δικοί μας).


Επ'ευκαιρία. Να σας ενημερώσω πως αυτές τις μέρες είχαμε στην Ιερουσαλήμ την Τρίτη Διακυβερνητική Πολωνο-Ισραηλινή Διαβούλευση. Συμμετείχαν κυβερνητικά κλιμάκια από τις δύο χώρες (και η Πρωθυπουργός της Πολωνίας, Beata Szydło). Αναφορά έγινε και στην χιλιετή σχέση του Πολωνικού και του Εβραϊκού λαού. Το Ισραήλ και οι Η.Π.Α «σπρώχνουν» σε απίστευτο βαθμό στρατιωτικά, τεχνολογικά και οικονομικά την Πολωνία. Η Πολωνία επίσης έχει καλές σχέσεις με την Τουρκία. Οι σχέσεις Τουρκίας-Πολωνίας έχουν παρελθόν 600 ετών, από το 1414, όταν για πρώτη φορά εγκαθιδρύθηκαν διπλωματικές επαφές μεταξύ των δύο. Το 2009 κατά την επίσκεψη του Ερντογάν στην Πολωνία, υπογράφηκε η «Διακήρυξη Πολωνο-Τουρκικής Στρατηγικής Συνεργασίας». Να την προσέξετε τη σχέση αυτή. Όσοι και όσες γνωρίζουν «μεσαιωνική» ιστορία γνωρίζουν τη βαρύτητα της. Γίνονται συστηματικές προσπάθειες να υπάρξει υπέρβαση του αρνητικού θρησκευτικού κλίματος (σαφώς και το αντι-μουσουλμανικό κλίμα στην Πολωνία έχει ευρεία κοινωνική βάση) μέσω της (δι)εθνικής Τουρκο-Πολωνικής ιστορικής σχέσης.

Ο μέχρι προ λίγων μηνών -και πλέον πρώην- Υπουργός Εξωτερικών της Πολωνίας, Radosław Sikorski, επισημαίνοντας την 600ετή σχέση Πολωνίας-Τουρκίας είχε δηλώσει:

Εδραιώσαμε σχέσεις, πρίν ακόμη κατακτήσετε την Κωνσταντινούπολη. Κάτι που σημαίνει ότι ήταν μια πολύ σημαντική σχέση. Μάλιστα, αντιλαμβάνομαι ότι η σχέση σας με την Ολλανδία είναι δύο αιώνες μικρότερη. Και -η σχέση μας- είναι σχεδόν τρεις φορές μεγαλύτερη από την ύπαρξη των Η.Π.Α. Προυπάρχει ακόμη και της ανακάλυψης του θαλάσσιου δρόμου προς την Ινδία από τους Πορτογάλους.

Αφού επισήμανε πως μια τόσο μακρά σχέση είναι ένα εξαιρετικό γεγονός, τόσο για την ευρωπαϊκή όσο και για την παγκόσμια ιστορία της διπλωματίας, συνέχιζε τονίζοντας πως: «Ο καθένας στην Πολωνία θυμάται ότι η Τουρκία αρνήθηκε να αναγνωρίσει τους διαμελισμούς της Πολωνίας κατά το τέλος του 18ου αιώνα. Από την άλλη πλευρά, η Πολωνία ήταν από τις πρώτες χώρες που αναγνώρισαν... την Τουρκική Δημοκρατία, όταν ιδρύθηκε» (Σε περίπτωση που δεν είναι γνωστό, να σας ενημερώσω πως η Τουρκία κάποτε -ως Οθωμανική αυτοκρατορία-, ήταν εγγυήτρια δύναμη της Πολωνίας και η μόνη χώρα παγκοσμίως που δεν αναγνώρισε τους διαμελισμούς της Πολωνίας).

Ο Sikorski ολοκληρώνοντας, τόνισε πως λόγω των διαμελισμών και της κατοχής, του δευτέρου παγκόσμίου πολέμου κ.λπ, καταστράφηκε το μεγαλύτερο μέρος των ιστορικών και διπλωματικών αρχείων του πολωνικού κράτους και πως θα ήθελε να υπάρξει μια εξέταση των «τουρκικών» αρχείων: «καταλαβαίνω πως τα δικά σας αρχεία είναι ανέπαφα. Μπορεί να είναι στα αραβικά, αλλά είναι ακόμη εκεί», σημείωσε χαρακτηριστικά. Στην Κωνσταντινούπολη διατηρείται ένα από τα παλαιότερα και πληρέστερα ιστορικά και διπλωματικά αρχεία σε παγκόσμια κλίμακα.


[-] Άλλωστε αυτός ήταν ένας από τους στόχους των γλωσσικών «μεταρρυθμίσεων» του λεγόμενου Ατατούρκ. «Εν μια νυκτί» να αποκόψει ολόκληρους πληθυσμούς απο τη μνήμη και την κληρονομιά τους και από την -ιστορική και διπλωματική- γνώση του παρελθόντος (αυτό φυσικά συνέβαλε στη δημιουργία μιας εξ ολοκλήρου νέας ελίτ). Είχαν ένα από τα σημαντικότερα διπλωματικά αρχεία στον πλανήτη και -σαν κορόιδα- δεν μπορούσαν να το μελετήσουν.

[-] Έχετε καμιά αμφιβολία πως και οι δικοί μας εάν είχαν στη διάθεση τους ένα αρχείο τέτοιας σημασίας και βαρύτητας θα το είχαν «εξαφανίσει» ή θα μας είχαν αποκόψει από αυτό; Πως θα ήσουν υποτακτικός και γλοιώδης («πάση-θυσίο-λόγος» ή «ανηκολόγος») διαφορετικά;

[-] Το 2004 το 78% του τουρκικού πληθυσμού ήταν υπέρ της Ε.Ε. Το 2012 το ποσοστό είχε πέσει στο 50%. Σήμερα είναι πολύ μικρότερο (το 2004 ο πληθυσμός της Τουρκίας ήταν περίπου 66 εκατομμύρια, σήμερα είναι περίπου 80 εκατομμύρια). Παραδοσιακά υπέρ της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε είναι η Ισπανία, η Ιταλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Πολωνία και η Λιθουανία. Κατά η Γαλλία, η Γερμανία και η Αυστρία.

[-] Ο εκπρόσωπος του Υπουργείου Εξωτερικών της Κίνας, Geng Shuang, στην τακτική συνέντευξη Τύπου που πραγματοποιήθηκε στις 21 Νοεμβρίου 2016, ερωτώμενος σχετικά με την αναφορά του Recep Tayyip Erdogan ότι η Τουρκία μπορεί να εξετάσει την πιθανότητα ένταξης της στον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης, δήλωσε τα εξής: «Η Τουρκία είναι μια σημαντική Ευρασιατική χώρα και διαλογικός εταίρος που εδώ και καιρό βρίσκεται σε επικοινωνία και συνεργασία με τα μέλη του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης (Shanghai Cooperation Organization, SCO) για περιφερειακές υποθέσεις. Κάτι που η κινεζική πλευρά εκτιμά ιδιαίτερα. Η κινεζική πλευρά παρατήρησε τη σχετική αναφορά. Δίνοντας σημασία στην φιλοδοξία της Τουρκίας να εμβαθύνει περαιτέρω τη συνεργασία της με τον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης, η κινεζική πλευρά είναι πρόθυμη να έρθει σε διαβούλευση με τα υπόλοιπα μέλη του Οργανισμού (SCO) σχετικά με το συγκεκριμένο ζήτημα, προκειμένου να αναζητηθεί συναίνεση μέσω ενδελεχούς μελέτης και σύμφωνα με τα νομικά έγγραφα και τους κανονισμούς του Οργανισμού (SCO)». Ένας ακόμη ισχυρότατος μοχλός πίεσης (μετά από το μεταναστευτικό-προσφυγικό και το κυπριακό).


Για να κατανοήσετε ποια είναι η ποιότητα αυτών των ανθρώπων. Εάν η Ελλάδα είχε αποχωρήσει από τη ζώνη του €uroνομίσματος, όσα συμβαίνουν με την Τουρκία (από τα προσφυγικά-μεταναστευτικά ρεύματα μέχρι τις διεκδικήσεις και αναθεωρήσεις) θα τα συνέδεαν με το εθνικο νόμισμα και θα τα απέδιδαν στην αποχώρηση από την €uroζώνη. Τόσο γελοίοι και ένοχοι είναι. Τόσο ανθρωπάκια.

Η Ελλάδα δεν διέρχεται απλά μια κρίση οικονομική (λόγω π.χ διογκωμένου δημόσιου-κρατικού τομέα ή μη «μεταρρυθμίσεων») όπως λένε. Αυτά αποτελούν αστειότητες που δεν ερμηνεύουν το συνολικο αδιέξοδο και το μέγεθος της καταστροφής της χώρας και τα ξεστομίζουν ανθρωπάκια που προσπαθούν να αποκρύψουν τις ευθύνες τους. Η Ελλάδα έχει εγκλωβιστεί σε lose/lose παίγνια ή/και no-win situation(s) διότι κατέρρευσε η στρατηγική που επιλέχθηκε προς τα μέσα-τέλη της δεκαετίας του 1990 (μέρη της οποίας ήταν το €uro, ο «σκληρός πυρήνας της Ευρώπης», ο «εξευρωπαϊσμός» της Τουρκίας και των ελληνοτουρκικών «διαφορών», η επίλυση τους μέσω Ε.Ε, η «Ευρώπη» ως αυτόματος πιλότος κ.λπ). Η κατάρρευση και το αδιέξοδο είναι στρατηγικού -συνολικού- και όχι οικονομικού χαρακτήρα (από εκεί πηγάζουν οι εκβιασμοί και τα ακραία διλήμματα, τα «πάση θυσία» κ.λπ). Όπως εχω γράψει παλαιότερα, ουσιαστικά η Ελλάδα δεν διαθέτει στρατηγική (ούτε ηγεμονική ιδεολογία, ούτε συναίνεση). Ουσιαστικά η Ελλάδα είναι μετέωρη. Η χώρα είναι γυμνή.

Απλά δεν μπορούν να το παραδεχθούν. Γιατί αν το παραδεχθούν θα πρέπει να αναλάβουν και τις ευθύνες. Το μόνο που κάνουν αυτοί οι άνθρωποι είναι να προσπαθούν να αποκρύψουν τις ευθύνες τους και να μετακυλίσουν τα βάρη (και τις ευθύνες, και τις ενοχές ει δυνατόν). Για την κατάσταση στην οποία έχει βρεθεί η χώρα, ανασφάλειας, αδιεξόδου και αποσύνθεσης υπάρχουν ευθύνες. Οι ευθύνες αυτές πρέπει να αποδοθούν προκειμένου η Ελλάδα να προχωρήσει. Η παρωδία-τραγωδία που ζούμε από το 2008 και μετά έχει να κάνει με την μη απόδοση ευθυνών, την διάσωση, αθώωση, ανακύκλωση και την επανανομιμοποίηση του κομματικού συστήματος το οποίο αποσυντίθεται, συμπαρασύροντας τη χώρα μαζί του. Η Ελλάδα θα δει φως στο τούνελ (αισιόδοξη προοπτική), όταν οι ένοχοι δεν θα τολμούν να το παίζουν κριτές και τιμητές. Όσο οι ένοχοι θα το παίζουν κριτές και τιμητές, και η διαφθορά θα αυτοπροβάλλεται ως κάθαρση, μεταρρύθμιση και εκσυγχρονισμός, η Ελλάδα θα σέρνεται και θα αποσυντίθεται και τα αδιέξοδα θα γιγαντώνονται.

Για τα αδιέξοδα και τις lose/lose καταστάσεις (και τους εκβιασμούς που προκύπτούν από αυτές), για την ένταση, τη διάρκεια και την σφοδρότητα της κρίσης, δεν φταίνε οι νεκροί αλλά οι ζωντανοί.

Εν κατακλείδι (Όπως έγραφα πριν από περίπου 1,5 χρόνο, στις 20-6-2015):

Η Ελλάδα πληρώνει στρατηγικά εσφαλμένες επιλογές της. Και τα στρατηγικά σφάλματα δεν διορθώνονται με «μεταρρυθμίσεις», «εκσυγχρονισμούς» και «ανόδους της παραγωγικότητας» (υπό συνθήκες εσωτερικής κατάρρευσης), ούτε με ευχολόγια. Τα στρατηγικά σφάλματα οδηγούν σε μη επιλύσιμα αδιέξοδα τα οποία με τη σειρά τους οδηγούν σε καταστροφές.

Εν τω μεταξύ, σήμερα είχαμε νέο -ένα ακόμη- «πάση θυσία» από ελληνικής πλευράς: Να τηρηθεί «πάση θυσία» η συμφωνία Ε.Ε-Τουρκίας. Αμ, με «παση-θυσιολογίες» δεν γίνεται διεθνής πολιτική Ελλάδα μου, απλά φανερώνονται τα αδιέξοδα και η αδυναμία.