Τρεις Σχολιασμοί (17 Οκτ 2016).

Το σχόλιο I γράφτηκε πριν αρκετές ημέρες. Το σημείωμα-σχόλιο II γράφτηκε προχτές (πριν από τις δηλώσεις που παρουσιάζει σήμερα ο ελλαδικός τύπος) και το σχόλιο III γράφτηκε σήμερα.

• Το τωρινό προεκλογικό κλίμα αποτελεί το αποκορύφωμα της κοινωνικής και πολιτικής πόλωσης, η οποία συνεχώς αυξάνει και ενισχύεται την τελευταία δεκαπενταετία στις Η.Π.Α. Η επόμενη διοίκηση θα βρεθεί υπό καθεστώς συνεχούς αμφισβήτησης. Οι Η.Π.Α θα περάσουν σε περίοδο μη λειτουργικής διοίκησης (π.χ, παραγωγή αποτελεσμάτων, κατασκευή συναίνεσης, διατήρηση συνοχής, δυνατότητες νομιμοποίησης, ικανότητα ιεράρχησης, διαχείριση συμμαχιών).

• Το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών θα επηρεάσει λιγότερο ενεργητικά και άμεσα τον πλανήτη, την παγκόσμια πολιτική, σε σύγκριση με τα εκλογικά αποτελέσματα στα τέλη των 90ς'και στις αρχές των 00ς'. Η υπέρ-προβολή και η εστίαση προκύπτει λόγω αδυναμίας - και όχι δύναμης - των Ηνωμένων Πολιτειών. Η κρισιμότητα λόγω της αγωνίας για την τύχη τού ευρώ-ατλαντικού χώρου (των αδυναμιών και των προβλημάτων του).

• Οι διοικήσεις-κυβερνήσεις Κλίντον και Μπούς άλλαξαν, μετασχημάτισαν ανα(δια)μόρφωσαν ενεργητικά και άμεσα τον πλανήτη. Η επόμενη αμερικανική κυβέρνηση-διοίκηση (Χίλαρι Κλίντον ή Ντόναλντ Τράμπ) είναι ανίκανη για κάτι τέτοιο, ενεργητικά και άμεσα [*]. Οι αμερικανικές εκλογές δεν αξίζουν τόσης προσοχής.

• Οι Ρώσοι αναβαθμίζουν και ανανεώνουν το πυρηνικό τους οπλοστάσιο, ενώ το πυρηνικό οπλοστάσιο των Η.Π.Α είναι πεπαλαιωμένο, λέει ο ένας. Οι Ρώσοι συνωμοτούν προκειμένου να επηρεάσουν τα αποτελέσματα των αμερικανικών εκλογών και «χακάρουν», λέει η άλλη. Οι Ρώσοι μάλλον σκέφτονται: «Ευχαριστούμε που μας αναβαθμίζετε». Την περίοδο πριν από την πρώτη Προεδρία Μπούς του νεώτερου (2000), «κανένας» δεν ασχολείτο με τη Ρωσία. Σήμερα, λίγο πριν από την αρχή της επόμενης Προεδρίας, η Ρωσία έχει μετατραπεί σε - κεντρικό - θέμα των αμερικανικών εκλογών. Τι σας λέει αυτό;

Οι Ηνωμένες Πολιτείες βγάζουν μια «κακή» εικόνα προς τα έξω. Εκτίθενται. Θα ακούσουν πολλά περισσότερα «Όχι» στο μέλλον. Είναι γελοίο να μιλάμε για «Πλανητάρχες».

[*] Ο γίγαντας «μέθυσε», «πελαγοδρομεί» και «παλιμπαιδίζει». Αποπροσανατολίζεται, χάνει σε αποφασιστικότητα και διαύγεια, σε ικανότητα ιεράρχησης, καθαρής στόχευσης, επίτευξης αποτελεσμάτων. Αναγκαστικά, οι υπόλοιποι δίνουν υπερβολική σημασία στον γίγαντα επειδή είναι άγαρμπος και ασόβαρος. Ο φόβος είναι μήπως παραπατήσει και πλακώσει κάποιους ή μήπως αντιδράσει σπασμωδικά (γιατί τον έχουν πιάσει «τα ψυχολογικά του»). Είναι τέτοιας υφής η «σημαντικότητα» των εκλογών. «Σημαντικές» και «καθοριστικές» ήταν, τόσο οι ηγεσίες της περιόδου της κρίσης του τρίτου αιώνα στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, όσο και οι ηγεσίες της Ιουλιο-Κλαυδιανής δυναστείας. Με διαφορετικό τρόπο και για διαφορετικούς λόγους όμως.

Σε ομιλία του στο Ικόνιο (Konya) και αναφερόμενος σε δηλώσεις της Χίλαρι Κλίντον (χωρίς να την κατονομάζει), στις οποίες η τελευταία υποστήριξε πως πρέπει να ενισχυθούν οι Κούρδοι της Συρίας, ο Ερντο(γ)άν είπε τα εξής: «Ντροπή σου! Είναι εταίροι σου στο NATO το PYD/YPG ή είναι η Τουρκία; Εάν είναι η Τουρκία, τότε πρέπει να έρθεις - στο τραπέζι - μαζί μας και να κάνεις βήματα μαζί μας».

Δήλωσε επίσης πως η οργάνωση του Γκιουλέν (FETO, όπως την ονομάζουν) είναι πιο επικίνδυνη από το PKK, τοποθετήθηκε υπέρ της ενότητας του Ιράκ (αναφερόμενος σε Τουρκομάνους, Άραβες και Κούρδους «αδερφούς και αδερφές»), τόνισε πως η Τουρκία δεν είναι ''tribal state''και πως «εάν η Τουρκία είναι ασφαλής, τότε υπάρχει ελπίδα για όλους στην περιοχή. Εάν όχι, τότε κανένας στην περιοχή δεν είναι (ασφαλής)».

Λίγες ημέρες νωρίτερα, στην Κωνσταντινούπολη, φιλοξενήθηκε το 23o Παγκόσμιο Ενεργειακό Συνέδριο. Στην ομιλία του, αφού αναφέρθηκε στις σχέσεις ανισότητας παγκόσμιου Βορρά-Νότου, λέγοντας πως 1.1 δισεκατομμύριο άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε ηλεκτρικό ρεύμα, μη μπορώντας να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες (την ίδια στιγμή που ο Βορράς... κ.λπ), και αφού μίλησε για «Αφρικανικές λύσεις σε Αφρικανικά προβλήματα» (η Τουρκία έχει βάλει δυναμικά «πόδι» στην Αφρική, όπως επίσης η Κίνα, οι Η.Π.Α, το Ισραήλ κ.λπ), ο Ερντο(γ)άν παρουσίασε το ενεργειακό του όραμα για την Τουρκία: Να καταστεί η τελευταία ενεργειακός κόμβος (Κασπία, Μ. Ανατολή, Α. Μεσόγειος) και να δημιουργηθεί ένας τέταρτος διάδρομος παροχής φυσικού αερίου προς την Ευρώπη, μετά από αυτούς της Ρωσίας, της Αλγερίας και της Νορβηγίας, αναγνωρίζοντας βέβαια, πως η Τουρκία στην τριάδα ''supply, transportation, consumption'', δεν είναι παραγωγός χώρα αλλά καταναλωτής και μεταφορέας.

Αυτά έχουν ειπωθεί και συμβεί τον τελευταίο μόνο μήνα στην Τουρκία. Εδώ, ασχολούμαστε με τον... Ρουσσώ (συγνώμη, τον Μοντεσκιέ εννοούσα) και με τις Βρυξέλλες. Είναι ''striking'', όπως λένε και οι Αγγλοσάξονες, η αντίθεση ανάμεσα στις δύο χώρες.

Ο Ερντο(γ)άν, λοιπόν, μιλά για τις σχέσεις Παγκόσμιου Βορρά-Νότου και υποδέχεται ηγέτες του Νότου (ανάμεσα στους οποίους και ο Μαδούρο της Βενεζουέλας: ο ισλαμό-εθνικιστής «τρολάρει» τους μαρξιστές... Χιούμορ). Σοβαρά μιλώντας, φανερώνονται σημάδια ανταγωνισμού μεταξύ Ισλάμ (δηλαδή ορισμένων φορέων του) και Κίνας, για το ποιος από τους δύο θα είναι ο κύριος εκπρόσωπος και φορέας του παγκόσμιου «Νότου» στις αξιώσεις του έναντι του γερασμένου και παρηκμασμένου «Βορρά» (ο οποίος βυθισμένος στον σχετικισμό, την «μετα-ανθρωπότητα», την «επιθυμία», τον τεχνολογικό μεσσιανισμό, τους οικονομικούς δείκτες, τον νιχιλισμό, τον ψευδό-ορθολογισμό και τις «κατασκευές», είναι ανίκανος να αναπαραχθεί - κυρίως το Αφρο-Ευρασιατικό τμήμα του).

Η εισβολή στο Κουβέιτ από το Ιράκ του Σαντάμ Χουσείν (1990) και η μετέπειτα πολεμική σύρραξη, έγινε αντιληπτή από ορισμένους ως η πρώτη σύγκρουση παγκόσμιου Βορρά-Νότου. Για να γίνουν αντιληπτές όμως και οι μεταβολές ανάμεσα στο τότε και το τώρα θα επισημάνω το εξής. Στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου, οι Ηνωμένες Πολιτείες χρησιμοποίησαν περίπου 700.000 στρατιώτες. Στον δεύτερο πόλεμο, λιγότερους από 400.000. Πριν λίγες ημέρες, η Χίλαρι Κλίντον τόνισε πως οι Η.Π.Α δεν πρέπει να αποστείλουν στρατεύματα στο έδαφος της Συρίας (δεν είναι μέρος της «στρατηγικής» τους, είπε). Τι μεσολάβησε ανάμεσα στο 1990-1 και το 2016;

[-] Πίσω από τον λόγο περί «παγκοσμιοποίησης» αποκρύβονται και αδυναμίες ή ανεπάρκειες δυνάμεων, και νομιμοποιήσεις πολιτικών επιλογών. Οι Η.Π.Α δεν είχαν πυρηνικά το 1991; Σαφώς και είχαν. Είχαν όμως και την δυνατότητα να στείλουν 700.000 στρατιώτες στο Ιράκ. Τότε ήταν μέρος της στρατηγικής τους, τώρα δεν είναι μέρος της στρατηγικής τους. Είδατε τι κάνει η «παγκοσμιοποίηση»; Θυμηθείτε που ήταν η Ρωσία το 1991. Προσπαθήστε επίσης να θυμηθείτε αν ακούγατε έστω μια φορά το μήνα τη λέξη «Κίνα» στα δελτία ειδήσεων εκείνη την περίοδο. Το 2003, οι Βρετανοί συμμετείχαν στον δεύτερο πόλεμο του Κόλπου με κάτι λιγότερο από 200.000 άνδρες. Τότε δεν υπήρχε «παγκοσμιοποίηση»; Σαφώς και υπήρχε. Η αδυναμία ορισμένων δυνάμεων να έχουν ''boots on the ground''βαδίζει παράλληλα με το υποτιθέμενο «ξεπέρασμα» ή την «απαρχαίωση» των χερσαίων δυνάμεων λόγω «παγκοσμιοποίησης».

[-] Η Τουρκία, σταδιακά, μετατρέπεται σε μια διεκδικητική χώρα-εκπρόσωπος του παγκόσμιου Νότου, στο Βορρά. Η Ρωσία είναι μια χώρα του παγκόσμιου Βορρά, που για λόγους άμυνας και ασφάλειας απέναντι σε άλλες χώρες του Βορρά (κατά την προσωπική μου εκτίμηση ο Βορράς «αυτοκτονεί» με την πολιτική στάση που έχει απέναντι της), έχει στραφεί προς τις μεγάλες δυνάμεις του Νότου, αλλά παράλληλα προσπαθεί να αποτελεί και σύνδεσμο μεταξύ Βορρά και Νότου. Θυμίζω πως ο Καντάφι μίλαγε συχνά για «ΝΑΤΟ του Νότου» και South-South Cooperation (είχε επίσης μια πολύ ενεργητική αφρικανική πολιτική). Το ζήτημα είναι πως ο Ερντο(γ)αν δεν είναι Καντάφι, ούτε η Τουρκία και το Ιράν είναι Λιβύη και Ιράκ (εδώ η Συρία αποδείχθηκε πολύ «σκληρό καρύδι»).

[-] Το παραμύθι για εσωτερική κατανάλωση που πουλάει το μεγαλύτερο μέρος του «Βορρά» σε σχέση με τον «Νότο», είναι πως τον «απελευθερώνει, χειραφετεί, εκσυγχρονίζει, εκδημοκρατίζει» κ.λπ. Αυτό είναι το αφήγημα που πουλάνε οι ελίτ και οι διαμορφωτές «κοινής γνώμης» του Βορρά, στο εσωτερικό των κοινωνιών τους, αναμεμειγμένο με μια ιδεολογία της ευμάρειας και ενός ευρωπαϊκού παραδείσου επί της Γης.

[-] PYD (Democratic Union Party) YPG (People's Protection Units). Κόμμα και στρατιωτικό σκέλος στις κουρδικές περιοχές της Συρίας. Μην επεκταθούμε στις σχέσεις του με το PKK κ.λπ, όποιος επιθυμεί μπορεί να ψάξει περισσότερα. FETO (Fetullah Terrorist Organization). Η τουρκική κυβέρνηση τοποθετεί στην ίδια κατηγορία FETO, PKK και DAESH ως «τρομοκρατικές οργανώσεις».

[-] Για κατανόηση του πλαισίου Βορράς-Νότος, δες: North-South divide, Global South, South-South cooperation etc.


Οι δηλώσεις του Ερντογάν (που έχουν προκαλέσει αντιδράσεις), όπως παρατίθενται από επίσημη - και όχι ειδησεογραφική - πηγή έχουν ως εξής (το επίμαχο σκέλος στο οποίο αναφέρεται η ελλαδική ειδησεογραφία):

Some ask us, ‘why do you care about Iraq, why do you care about Syria.’ They are asking, ‘why do you care about Georgia, Ukraine, Crimea, Azerbaijan, Karabakh, the Balkans, North Africa.’ These questions might be expanded. However, note that no one is asking the countries that come to our immediate environ from thousands of kilometres away ‘what business do you have here.’ None of the places for which they ask us ‘what business do you have here,’ are foreign to us. I am asking you Rize my dear bothers. Is it possible to separate Rize from Batumi [Γεωργία]? Or is it possible to think Edirne apart from Thessaloniki or Kardzhali [Βουλγαρία]? How come you can regard Gaziantep and Aleppo, Mardin and al-Hasakah [Συρία], or Siirt and Mosul [Ιράκ] as places that have nothing to do with each other? You see something from us in any Middle Eastern and North African country you stop by between Hatay and Morocco. You definitely come across a trace from our ancestors at every step you take along the geography extending from Thrace to Eastern Europe... “Turkey cannot turn its back on Aleppo. Turkey cannot disregard its kinsmen in Western Thrace, Cyprus, Crimea and anywhere else. ”

Οι κάτοικοι της Ελλάδας, του κράτους των Αθηνών ή όπως αλλιώς θέλετε, θα ξυπνήσουν πολύ άσχημα και απότομα από τον ευρωπαϊκό τους ύπνο ή λήθαργο. Ο «ευρωπαϊσμός» αποτελεί αναισθητικό ή υπνωτικό.

.~`~.