Είπαν... για τις εξελίξεις στη Συρία και τις παγκόσμιες εξελίξεις - ή για τον πλανητικό μετασχηματισμό.

...στην πραγματικότητα, εάν πάμε σε πόλεμο, δεν θα είναι ένας νόμιμος πόλεμος. Γί αυτό ο Πρόεδρος Obama χρησιμοποίησε ad nauseam επιχειρήματα (*)μιλώντας στους σχολιασμούς του και δεν μίλησε για το διεθνές δίκαιο, επειδή ξέρει ότι δεν μπορεί να το κάνει αυτό νόμιμα... Η ιδέα ότι έχουμε κάποια μαγική φόρμουλα που μπορεί να διορθώσει αυτά τα προβλήματα δεν είναι το ζήτημα. Και αυτό ιστορικά είναι σαφές. Έτσι, το συμπέρασμα μου είναι, πως πρέπει να παραμείνουμε εκτός στρατιωτικά, και να κάνουμε ότι μπορούμε ώστε να κλείσουμε το ζήτημα διπλωματικά... Εάν ανησυχούσαμε τόσο για το γεγονός ότι άνθρωποι σκοτώνονται, έπρεπε να έχουμε επέμβει εδώ και πολύ καιρό στη Συρία. Και, φυσικά, δεν το κάναμε επειδή δεν θέλουμε να βρεθούμε στη μέση μιας κατάστασης που δεν έχουμε κανέναν τρόπο να την διορθώσουμε... Και η ιδέα ότι τα χημικά όπλα αλλάξαν ξαφνικά τη φύση του παιχνιδιού και επομένως πρέπει να αναμιχθούμε, νομίζω, είναι ένα αληθοφανές (και όχι αληθινό) επιχείρημα.

---------------------------------------------------------------

(*)Η λατινική έκφραση ad nauseam χρησιμοποιείται για να περιγράψει κάτι που συνεχίζεται μέχρις ναυτίας. Για παράδειγμα, μπορεί να πει κανείς: «Το ζήτημα έχει συζητηθεί ad nauseam», δηλαδή έχει συζητηθεί εκτενώς και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που όλοι έχουν απηυδήσει. Αποτελεί είδος αποδείξεως κατ' ισχυρισμό.

Το επιχείρημα ad nauseam ή κατ' επανάληψη επιχείρημα, είναι η νόθα απόδειξη ενός ισχυρισμού μέσω (συνεχούς) επανάληψης του, συνήθως από πολλά διαφορετικά άτομα. Αυτή η λογική πλάνη χρησιμοποιείται στην ρητορική των πολιτικών και αποτελεί επίσης μηχανισμό εξάπλωσης αστικών μύθων. Στην ακραία μορφή του πρόκειται για την πλύση εγκεφάλου. Αν και αποτελεί λογική πλάνη είναι συχνά πολύ πειστικό ως μορφή επιχειρήματος.

---------------------------------------------------------------

Αυτό που δεν πήγε καλά ήταν η επίθεση στο Ιράκ, η οποία βασίστηκε σε εσφαλμένες υποθέσεις, και έχει δημιουργήσει μια κατάσταση που είναι πολύ ασταθής και συνεχίζει να επιδεινώνεται. Η παρέμβαση στη Λιβύη από τους Βρετανούς και του Γάλλους, με εμάς από πίσω, επίσης δεν πήγε καλά, και οι Γάλλοι και οι Βρετανοί δεν υπήρξαν ιδιαίτερα αποτελεσματικοί. Τώρα οδηγούμαστε προς μια παρόμοια αλλά πιο επικίνδυνη κατάσταση στη Συρία. Διότι η Συρία είναι συνδεδεμένη με το Ιράνκαι αυτό εγκυμονεί κινδύνους για την παγκόσμια οικονομία, που θα επηρεάσει τα συμφέροντα της Ιαπωνίας και της Κίνας. Πρέπει να δημιουργήσουμε έναν διεθνή συνασπισμό ο οποίος θα επιβάλλει κάποιου είδους λύση. Πρέπει να διαπραγματευτούμε σοβαρά με τους Ρώσους και τους Κινέζους, να περιλαμβάνει τους Ιάπωνεςεπίσης καθώς έχουν επιρροή, όπως και οι Ινδοί οι οποίοι είναι ενεργειακά εξαρτημένοι. Μια τέτοιου είδος απάντηση είναι που μπορεί να έχει κάποια επίδραση.

Αντ' αυτού, συμμετέχουμε ουσιαστικά σε μια μαζική προπαγάνδα, απεικονίζοντας αυτό τον πόλεμο ως δημοκρατικό. Ποιός μάχεται για τη δημοκρατία; Το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία μάχονται για τη δημοκρατία; Αυτός είναι ένας οργισμένος σεκταριστικός πόλεμος, με μεγάλη βαρβαρότητα και από τις δύο πλευρές. Και επαναλαμβάνω, οι 93 χιλιάδες που σκοτώθηκαν στον εμφύλιο πόλεμο, δεν σκοτώθηκαν απλά από το Συριακό καθεστώς. Υπάρχουν δύο πλευρές σε αυτή την προσπάθεια, και καμία δεν είναι ιδιαίτερα ελκυστική. Ο κίνδυνος είναι η κλιμάκωση να ξεφύγει από τον έλεγχό μας, σε αντίθεση με τον έλεγχο που είχαμε στη Βοσνία...

Βρισκόμαστε σε μια ασαφή κατάσταση σύγχυσης επειδή ούτε καν γνωρίζουμε εάν αυτά τα γεγονότα, στα οποία σκοτώθηκαν 100 ή 150 άνθρωποι, προηγήθηκαν ή ακολούθησαν της αποκαλούμενης «κόκκινης γραμμής» του Obama. Και γιατί ο Πρόεδρος μίλησε για αυτή την συγκεκριμένη κόκκινη γραμμή; Πάνω σε ποια βάση; Υπό ποια στρατηγική έννοια σκέφτηκε; Αυτό επίσης περιπλέκει το όλο σκηνικό. Είναι μια τραγωδία και ένα χάος που στη πορεία μπορεί να διευρυνθεί και να περιλάβει την Τουρκία επίσης σε αυτήν την σύγκρουση, και η Τουρκία έχει εσωτερικές δυσκολίες.

Μια αυτοκρατορία δεν μπορεί να αντέξει να επιδείξει αδυναμία, και οποιαδήποτε προσπάθεια να διεξαχθεί μια συμφωνία υπό δίκαιους (ή ισότιμους) όρους βλέπετε στο εσωτερικό της συχνά ως αδυναμία.

Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, έπαψαν να υπάρχουν εξωτερικές απειλές που θα επέτρεπαν στην Ουάσινγκτον να (επι)κυριαρχήσει στη Δύση. Πρέπει να υπάρχει μια απειλή ώστε οι Ηνωμένες Πολιτείες να προστατεύουν τους συμμάχους τους από αυτήν. Αυτή η κατάσταση αποφέρει πολιτικά και οικονομικά οφέλη. Εάν όλοι βασίζονται σε μια χώρα για προστασία, τότε αυτή η χώρα έχει δικαίωμα σε ορισμένα προνόμια. Έτσι λοιπόν, είναι πολύ σημαντικό να κατέχεται αυτό το status ενός παγκόσμιου υπερασπιστή για να είναι σε θέση να επιλύει ζητήματα ακόμη και πέρα από τη σφαίρα της εξωτερικής πολιτικής και των θεμάτων ασφαλείας...

Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ένα δημοκρατικό κράτος, δεν υπάρχει αμφιβολία γι' αυτό, και εξ' αρχής αναπτύχθηκε ως δημοκρατικό κράτος. Όταν οι πρώτοι έποικοι έφτασαν στην ήπειρο, η ίδια η ζωή τους ανάγκασε να σφυρηλατήσουν μια σχέση και να διατηρήσουν το διάλογο μεταξύ τους προκειμένου να επιβιώσουν. Γί' αυτό η Αμερική συλλήφθηκε αρχικά θεμελιωδώς ως δημοκρατία. Έχοντας αυτό στο μυαλό μας όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ανάπτυξη της Αμερικής άρχισε με μια μεγάλης κλίμακας φυλετική κάθαρση, πρωτοφανή στη ιστορία της ανθρωπότητας... Όταν οι Ευρωπαίοι κατέφθασαν στην Αμερική, επίσης αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που έκαναν. Και πρέπει να είμαστε ειλικρινείς πάνω σε αυτό. Δεν υπάρχουν τόσες πολλές περιπτώσεις σαν και αυτήν στην ανθρώπινη ιστορία. Σκεφτείτε την καταστροφή της Καρχηδόνας από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ο μύθος λέει πως οι Ρωμαίοι όργωσαν και έσπειραν τη πόλη με αλάτι ώστε τίποτα να μην φυτρώσει ποτέ ξανά εκεί. Οι Ευρωπαίοι δεν χρησιμοποίησαν αλάτι, γιατί χρησιμοποίησαν τη γη για γεωργία αλλά εξαφάνισαν τους ιθαγενείς πληθυσμούς. Κατόπιν υπήρξε η δουλεία, και αυτή είναι βαθιά ριζωμένη στην Αμερική. Στα απομνημονεύματα του, ο πρώην Αμερικανικός Υπουργός Εξωτερικών Colin Powell αποκάλυψε πόσο σκληρά ήταν για αυτόν ως μαύρος να μεγαλώσει με τον τρόπο του, πόσο σκληρά ήταν να ζεις με ανθρώπους που σε κοιτάζουν επίμονα. Αυτό σημαίνει πως αυτή η νοοτροπία έχει ριζώσει στις καρδιές και στα μυαλά των ανθρώπων, και είναι πολύ πιθανόν να παραμένει ακόμα εκεί.

Τώρα, σκεφτείτε τη Σοβιετική Ένωση. Γνωρίζουμε πλέον αρκετά για τον Stalin. Τον γνωρίζουμε ως δικτάτορα και ως τύραννο. Ακόμα και έτσι όμως, δε νομίζω πως την άνοιξη του 1945 θα χρησιμοποιούσε πυρηνική βόμβα εναντίον της Γερμανίας, εάν είχε. Ίσως να το είχε κάνει το 1941 ή το 1942 όταν ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου. Αλλά πραγματικά αμφιβάλω αν θα το έκανε το 1945, όταν ο εχθρός είχε σχεδόν παραιτηθεί και δεν είχε καμία απολύτως πιθανότητα ανατροπής της έκβασης. Δε νομίζω πως θα το έκανε. Σκεφτείτε τώρα τις Ηνωμένες Πολιτείες. Έριξαν τη βόμβα στην Ιαπωνία, μια χώρα που ήταν μη πυρηνικό κράτος και βρισκόταν πολύ κοντά στην ήττα.

Υπάρχουν λοιπόν αρκετές διαφορές ανάμεσα μας. Αλλά είναι αρκετά φυσικό που άνθρωποι με τέτοιες διαφορές είναι αποφασισμένοι να βρουν τρόπους να καταλάβουν ο ένας τον άλλον καλύτερα. Δεν νομίζω ότι υπάρχει εναλλακτική λύση. Επιπλέον, δεν είναι κατά τύχη ότι η Ρωσία και οι ΗΠΑ σφυρηλάτησαν μια συμμαχία στις κρισιμότερες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας– αυτό συνέβη τον Α' Π.Π και τον Β' Π.Π. Ακόμα κι αν υπήρχε άγριος ανταγωνισμός, οι χώρες μας ενώθηκαν κάτω από μια κοινή απειλή, που σημαίνει ότι υπάρχει κάτι που μας ενώνει. Πρέπει να υπάρχουν μερικά θεμελιώδη συμφέροντα που μας φέρνουν κοντά. Αυτό είναι κάτι στο οποίο πρέπει να στραφούμε πρώτα. Πρέπει να γνωρίζουμε τις διαφορές μας αλλά να εστιάζουμε σε μια θετική agenda η οποία μπορεί να βελτιώσει τη συνεργασία μας...

Οποιοδήποτε κράτος ακολουθεί τα εθνικά του συμφέροντά, και οι ΗΠΑ δεν αποτελούν εξαίρεση. Αυτό που είναι μοναδικό σε αυτή τη περίπτωση είναι πως η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης άφησε την Αμερική ως τον μοναδικό παγκόσμιο ηγέτη. Αλλά υπήρξε μια σύλληψη που συνδέθηκε με αυτό, δεδομένου ότι άρχισε να βλέπει τον εαυτό της ως αυτοκρατορία. Αλλά μια αυτοκρατορία δεν έχει να κάνει μόνο με την εξωτερική πολιτική, αλλά επίσης με τις εσωτερικές πολιτικές. Μια αυτοκρατορία δεν μπορεί να αντέξει να επιδείξει αδυναμία, και οποιαδήποτε προσπάθεια να διεξαχθεί μια συμφωνία υπό δίκαιους (ή ισότιμους) όρους βλέπετε στο εσωτερικό της συχνά ως αδυναμία. Αλλά η ηγεσία δεν μπορεί να αντέξει να επιδείξει αδυναμία λόγω ζητημάτων εσωτερικής πολιτικής.

Νομίζω ότι η τρέχουσα διοίκηση συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να λύσει τα μεγάλα παγκόσμια θέματα από μόνη της. Αλλά πρώτον, εξακολουθούν ακόμα να θέλουν να το κάνουν, και δεύτερον, μπορούν μόνον να λάβουν μέτρα που είναι κατάλληλα για μια αυτοκρατορία. Οι εκτιμήσεις της εσωτερικής πολιτικής διαδραματίζουν έναν τεράστιο ρόλο. Διαφορετικά θα κατηγορηθείς για αδυναμία.

Προκειμένου να ενεργήσεις είτε πρέπει να κερδίσεις τη συντριπτική υποστήριξη ή πρέπει να υπάρξει μια αλλαγή στη νοοτροπία, δηλαδή οι άνθρωποι να καταλάβουν ότι είναι πολύ πιο ευεργετικό να αναζητήσουν συμβιβασμούς από το να επιβάλουν τη θέλησή τους σε όλους. Αλλά παίρνει βεβαίως χρόνο να αλλάξουν αυτοί οι τρόποι σκέψης σε οποιαδήποτε χώρα, στην συγκεκριμένη περίπτωση στις ΗΠΑ. Πρώτα απ' όλα, αυτή η αλλαγή πρέπει να πραγματοποιηθεί στα μυαλά της κυβερνώσας ελίτ υπό την ευρεία έννοια. Δεν νομίζω πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Έχουμε πλησιάσει σε αυτό το σημείο. Ελπίζω πάρα πολύ σύντομα ότι θα φθάσουμε σε αυτό το σημείο.

Vladimir Putin

Η όλη ιδέα περί παγκόσμιας δύναμης, μιας δύναμης που θα εξουσιάζει τον κόσμο εν τέλει, συνδέεται με τη Δύση. Άρχισε με τις μεγάλες εξερευνήσεις, και έπειτα το ναυτικό ανταγωνισμό, Ισπανία, Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία, κατόπιν μετατράπηκε σε μάχη για τον έλεγχο της Ευρώπης, ή ακόμα και της Ευρασίας, με την αυτοκρατορική Γερμανία, έπειτα τη Ναζιστική Γερμανία, και τελικά τον σταλινισμό.

Κάτι τέτοιο δεν είναι σήμερα πλέον εφικτό, επειδή η Δύσηέχει παρακμάσει όσον αφορά την επιρροή της. Ταυτόχρονα, η Ασία έχει αναδυθεί. Η Ασία αποτελείται τώρα από κράτη τα οποία αυξάνουν τη δυναμική τους, και είναι επίσης ανταγωνιστικά, έτσι θα μπορούσαμε να έχουμε μια περίοδο αστάθειας στην Άπω Ανατολή. Και επιπλέον, όλα αυτά, περιπλέκονται από μια νέα πραγματικότητα την οποία αποκαλώ παγκόσμια πολιτική αφύπνιση (global political awakening). Δηλαδή, για πρώτη φορά σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, ο πληθυσμός ολόκληρου του πλανήτη είναι πολιτικά αφυπνισμένος, ανήσυχος, ανακάτεμένος, αγανακτισμένος, σε πολλά μέρη, και αυξανόμενα παρακινούμενος από ένα αντι-δυτικό αφήγημα...

Δεν μπορούμε να είμαστε οι παγκόσμιοι αστυφύλακες, επειδή θα οδηγηθούμε σε πτώχευση, και έπειτα σε κοινωνικές δυσαρέσκειες εσωτερικά και απώλεια νομιμοποίησης διεθνώς. Η παγκόσμια δύναμη διαχέεται και δεν συγκεντρώνεται στη Δύσηπλέον ή στα χέρια των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Αμερική έχει εσωτερικά και διεθνή προβλήματα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, δεν υπάρχει κανένα μεγάλο όραμα οργάνωσης για έναν κόσμο που, για πρώτη φορά, έχει ανάγκη να εξετάσει παγκόσμια προβλήματα... Νομίζω ότι είναι ζωτικής σημασίας για τα συμφέροντα της Δύσης η ένταξη της Τουρκίας και τη Ρωσίας και κάτι τέτοιο θα αύξανε πολύ τη ζωτικότητα της Δύσης. Και σε τελευταία ανάλυση, οι Τούρκοι κατά τη διάρκεια των τελευταίων 100 ετών έχουν δείξει μια αποφασιστικότητα να είναι μοντέρνοι, κοσμικοί και δημοκρατικοί. Έτσι είναι πραγματικά μέρος του αξιακού μας συστήματος. Στη Ρωσία σήμερα, βλέπουμε για πρώτη φορά την εμφάνιση αυτού που μπορούμε να ονομάσουμε ως πολιτική κοινωνία (civic society-κοινωνία πολιτών), όχι απλά μη απομονωμένους αποστάτες που είναι ηρωικοί, τους οποίους τιμάμε, αλλά μια κοινότητα, μια κοινωνία, η οποία αποτελείται, από τα νεώτερα, πιό κοσμοπολίτικα στοιχεία της νέας μεσαίας τάξης. Και αυτά νιώθουν πως είναι μέρος της Δύσης. Και είμαι πεπεισμένος ότι εάν είμαστε ευφυείς και ήπιοι όμως επίσης και επίμονοι, τότε όχι πολύ αργότερα από τη στιγμή που ο Πούτιν αποχωρήσει, η Ρωσία θα κινηθεί πολύ γρήγορα προς τη Δύση. Και, επομένως, ένας συνασπισμός της Αμερικής, της Ευρώπηςδιευρυμένης είναι κάτι που θα έχει βαρύτητα στον κόσμο.

Είμαστε μια δημοκρατία. Μπορούμε να έχουμε μόνο τόση καλή εξωτερική πολιτική όση είναι η κατανόηση του αμερικανικού κοινού για τις παγκόσμιες υποθέσεις. Και η τραγωδία είναι ότι η κατανόηση του κοινού των παγκόσμιων θεμάτων στην Αμερική είναι σήμερα αβυσσαλέα. Είναι ανίδεο. Είναι πιθανώς το λιγότερο ενημερωμένο κοινό για το τι συμβαίνει στον κόσμο μεταξύ όλων των αναπτυγμένων χωρών.

.~`~.
Για περαιτέρω ιχνηλάτηση και πληρέστερη προοπτική