α´
Ο οικονομικός πόλεμος δεν είναι μόνο ένα στοιχείο της γεωπολιτικής και δεν λειτουργεί σε φάση ειρήνης. Ο πόλεμος έχει ένα χαμαιλεοντικό χαρακτήρα, όπως λέει ο Clausewitz. Κατά συνέπεια, οι διαχωρισμοί είναι τεχνητοί. Ένα κλασσικό λάθος είναι να τον εντάξουμε στο κοινωνικό πλαίσιο της ειρήνης και να τον αντιμετωπίσουμε με τις μεθόδους της διαχείρισης κρίσεων. Η αναποτελεσματικότητα αυτής της προσέγγισης φαίνεται όταν αυτός ο οικονομικός πόλεμος παίρνει διαστάσεις που δεν επιτρέπουν να μοντελοποιηθεί ως μια μάχη με τον ανάλογο τοπικό της χαρακτήρα. Μέσω της πολεμολογίας, ο οικονομικός πόλεμος παρουσιάζεται ως ένα φυσιολογικό γεγονός με όλα τα χαρακτηριστικά του πολέμου. Σε αυτό το νέο πλαίσιο, οι κώδικες αλλάζουν και όλες οι αναλύσεις γίνονται με έναν διαφορετικό τρόπο. Δεν είναι πλέον μια κατάσταση που προέρχεται από ένα φυσικό γεγονός, αλλά από μια στρατηγική κίνηση που έχει ένα στόχο και ένα κόστος, αν επιτευχθεί, και βέβαια επιπτώσεις σε άλλους τομείς. Αν εξετάσουμε την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, μόνο και μόνο σε πλαίσιο ειρήνης, έχουμε την εντύπωση ότι πρόκειται αποκλειστικά για ένα αποτέλεσμα που έχει ενδογενή αίτια. Ενώ η πραγματικότητα η πολεμολογική, ενσωματώνει φυσιολογικά το πρόβλημα του εξοπλισμού και του αμερικανικού πολέμου και όχι μόνο ανταγωνισμού. Άρα δεν είναι μόνο οι εσωτερικές τριβές που εξηγούν το γεγονός. Επιπλέον, το πολεμολογικό πλαίσιο επιτρέπει σε μια ορθολογική ανάλυση να προβλέψει την κατάσταση λόγω της όλης δομής. Και αυτή η δυνατότητα κάνει τη διαφορά. Δεν είναι πια ανάγκη να αναλύουμε το πρόβλημα ούτε ως ένα τυχαίο γεγονός, ούτε ως ένα σπάνιο. Πράγμα που σημαίνει πρακτικά ότι μπορεί να μελετηθεί στρατηγικά και όχι περιστασιακά, όπως γίνεται συνήθως. Έτσι αποφεύγουμε τη στρατηγική που προέρχεται αποκλειστικά από ένα τακτικό πλαίσιο που δεν έχει ορίζοντα παρά μόνο τη μέρα, δίχως στρατηγικό βάθος. Όσον αφορά στο καθαρά επιστημονικό πλαίσιο, η πρόσβαση σε στρατηγική οδηγεί σε ορθολογικές κινήσεις, οι οποίες μπορούν να κωδικοποιηθούν με τη θεωρία παιγνίων. Είναι ήδη γνωστό, ότι με συνεισφορά του ο John Nash πήρε το Βραβείο Νόμπελ Οικονομίας το 1994. Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Έτσι, αυτό το εργαλείο είναι χρήσιμο και μάλιστα μπορεί να γενικευτεί για να εφαρμοστεί σε μεγαλύτερες διαστάσεις μέσω της θεωρίας αγορών. Τα εργαλεία, τα μαθηματικά και τα οικονομικά υπάρχουν και μπορούν να δουλέψουν ορθά σε βάθος χρόνου. Αν επιπλέον προσθέσουμε τη θεωρία του Ramsey και τη μορφοκλασματική ανάλυση, τότε το τεχνογνωσιακό οπλοστάσιο αποκτά τρομερές δυνατότητες ανάλυσης και σύνθεσης. Με αυτόν τον τρόπο συνειδητοποιούμε ότι ο οικονομικός πόλεμος, είναι απλώς μια ειδική περίπτωση πολέμου και όχι ένα αναλλοίωτο της ειρήνης. Οι κλασσικές προσεγγίσεις είναι βέβαια πιο διπλωματικές και παρουσιάζονται ευκολότερα από τους επικοινωνιολόγους, δίχως αυτό να σημαίνει ότι προτείνονται και πραγματικές λύσεις. Είναι λογικό, αφού το πλαίσιο του προβλήματος είναι λανθασμένο εξ αρχής, αλλά αφού ικανοποιεί τη μάζα γιατί να το αλλάξουμε. Ενώ η πολεμολογία αδιαφορεί για το παρουσιαστικό, διότι ασχολείται με το πρόβλημα και τη λύση.
β´
Ενώ κατά τον Clausewitz τα στοιχεία της στρατηγικής εμπεριέχουν τα ηθικά, τα φυσικά, τα μαθηματικά, τα γεωγραφικά και τα στατιστικά, αυτός ο επιμερισμός δεν εξετάζεται συλλογικά και ολικά από τα στρατηγικά κέντρα που καταφεύγουν στη εξειδίκευση. Προτιμούν την εμβάθυνση ξεχωριστών αντικειμένων, παρά την ολιστική προσέγγιση, με αποτέλεσμα να μεγεθύνουν τις εσωτερικές τριβές του όλου συστήματος. Η θεωρία του Clausewitz δεν εξετάζει αυτούς τους τομείς ως ανεξάρτητα στοιχεία αλλά ως στοιχεία μιας ομάδας και μάλιστα μιας μηχανής, αν ερμηνεύσουμε το πνεύμα του μέσω της κυβερνητικής. Έτσι, έννοιες, όπως η πολεμική αρετή ή το στρατιωτικό πνεύμα, καταρρέουν από μόνες τους δίχως την ολιστική προσέγγιση και το ίδιο ισχύει για το θάρρος και τον αιφνιδιασμό στον τομέα της τακτικής. Τα προβλήματα της γραμμικής προσέγγισης εμφανίζονται με το διαχωρισμό της στρατηγικής και της τακτικής. Η στρατηγική είναι η σκέψη σε πλαίσιο πολέμου και η τακτική, η δράση στο ίδιο πλαίσιο. Με άλλα λόγια, η τακτική υλοποιεί τη στρατηγική και κατά συνέπεια υπάρχει μια φαινομενική ταύτιση, δίχως αυτή να είναι οντολογική. Αυτό σημαίνει ότι είναι πολεμολογικές έννοιες, οι οποίες εκφυλίζονται, όταν υποστούν μια προβολή σε πλαίσιο ειρήνης. Έτσι, η ενσωμάτωση της γεωστρατηγικής στην γεωπολιτική δεν είναι απαραίτητα μια απλούστευση, όπως θεωρούν μερικοί αναλυτές. Αναλογικά, δεν ακολουθεί το σχήμα της ένταξης μιας μάχης στον πόλεμο. Το πολεμικό πεδίο έχει τις δικές του ιδιομορφίες και ανωμαλίες που δεν αντέχει το πολιτικό πλαίσιο. Διότι ο πόλεμος δεν είναι μόνο ένας επιστημονικός κλάδος αλλά μια τέχνη που χρησιμοποιεί την επιστήμη. Ο πόλεμος δεν μπορεί να ενσωματωθεί σ’ ένα κοινωνιολογικό πλαίσιο, διότι αυτό δεν έχει τις δυνατότητες και το βάθος για να καλύψει την ευρύτητα του πολέμου και τις χαμαιλεοντικές του ικανότητες. Η μοντελοποίηση του πολέμου ως είδος εμπορίου δεν στέκει ως επιχείρημα, διότι και το εμπόριο ακολουθεί όλο και περισσότερο μαθηματικά μοντέλα, όπως το αποδεικνύουν οι οικονομικές θεωρίες. Όσο για την αναλογία με την πολιτική, έχει τεχνικό πρόβλημα εφαρμογής, όταν βρισκόμαστε εκτός του δυνητικού πλαισίου ενός αποτρεπτικού δόγματος. Η πραγματικότητα του πολέμου δεν είναι της ίδιας τάξης με αυτή της πολιτικής, διότι βασίζεται σε ασύμμετρες σχέσεις που δημιουργούν οριστικές αλλαγές φάσης. Μόνο και μόνο ο στρατιωτικός οπλισμός δεν επιτρέπει στην κοινωνιολογική προσέγγιση να σταθεί. Αυτή η στάση βέβαια από τους θεωρητικούς που δεν έχουν αναπτύξει επιστημονικές ικανότητες και προσπαθούν να προβάλλουν μοντέλα που δήθεν δίνουν έμφαση στην ανθρώπινη φύση, ενώ στην ουσία, αντιμετωπίζουν προβλήματα πεδίου και πλαισίου, διότι δεν μπορούν να καλύψουν τον επιμερισμό της θεωρίας του Clausewitz. Οι συνδυασμοί και οι ελιγμοί της στρατηγικής χρησιμοποιούν νοητικά σχήματα της πολεμολογίας που ακόμα και η θεωρία παιγνίων αγγίζει μόνο σποραδικά, εξαιτίας της πολυπλοκότητας και της ποικιλομορφίας. Κατά συνέπεια, δίχως το φυσιολογικό χώρο της πολεμολογίας, η στρατηγική δεν μπορεί να μελετηθεί. Αλλιώς, καταλήγουμε ν’ ακούμε κριτικούς καλών τεχνών να νομίζουν ότι είναι και ζωγράφοι, διότι ξεχνούν ότι είναι απαραίτητο να κατέχεις την τεχνική, για να μελετάς την τέχνη.
Νίκος Λυγερός
.~`~.