I
Έχω αναφερθεί κατά καιρούς σε πλήθος δημογραφικώνστοιχείων. Ας αναφέρω ένα ακόμα. Πέρυσι, για πρώτη φορά, περισσότεροι άνθρωποι πέθαναν στην Ευρωπαϊκή Ένωσηαπό ότι γεννήθηκαν (eurostat). Σε πληθυσμό 508,3 ανθρώπων στα 28 κράτη-μέλη της Ε.Ε, γεννήθηκαν περίπου 5,1 εκατομμύρια παιδιά ενώ πέθαναν πάνω από 5,2 εκατομμύρια άνθρωποι. Για πρώτη φορά η Ε.Ε κατέγραψε φυσική μείωση πληθυσμού. Ωστόσο ο πληθυσμός της αυξήθηκε κατά λίγο (από 508,3 υπολογίστηκε στα 510,1 εκατομμύρια, κυρίως λόγω μετανάστευσης).
[-] Η Ελλάδα, πέρυσι, ήταν μια από τις χώρες με την μεγαλύτερη μείωση πληθυσμού στην Ε.Ε. Ο πληθυσμός της έπεσε στα 10,79 εκατομμύρια (από 10,85 εκατομμύρια). Υψηλότεροι ρυθμοί-ποσοστά γεννήσεων σε Ιρλανδία, Γαλλία και Ηνωμένο Βασίλειο. Χαμηλότεροι σε Ιταλία, Πορτογαλία και Ελλάδα.
Τώρα και υπό συνθήκες της χειρότερης οικονομικής κρίσης εν καιρώ ειρήνης (σε πολιτική, κοινωνική και δημογραφική κατάρρευση και κρίση ας μην αναφερθούμε).
Τι να μας πουν το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλλία και η Γερμανία, ακόμα και οι Ηνωμένες Πολιτείες. Η Ελλάς διακηρύσσει σθεναρά με Στεντόρεια Φωνή, και πάση θυσία Ε.Ε και πάση θυσία Ευρω και πάση θυσία ΝΑΤΟ και πάση θυσία Δύση. Και Βασιλικότερη του Βασιλέως και Ευρωπαϊκότερη της Ευρώπης και Δυτικότερη της Δύσεως, η Ελλάς:
Υψηλή Στρατηγική, όχι αστεία...
Η Ελλάδα αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή, καθώς έχασε (στην κυριολεξία σπατάλησε, πέταξε στα σκουπίδια) το πρώτο μισό του 21ου αιώνα, εξαιτίας ανθρώπων-απομεινάρια του Ψυχρού Πολέμου και ιδεοληπτικών οπαδών του Τέλους της Ιστορίας.
Η Ελλάδα, ως εθνοκρατική οντότητα, βρίσκεται σε πορεία συνεχούς συρρίκνωσης (σε πολλαπλούς τομείς), καθώς η ισχύ, το εκτόπισμα και η ακτινοβολία της βαίνει συνεχώς μειούμενη. Κινείται στα όρια της κατάρρευσης και πασχίζει πανικόβλητη (θυσιάζοντας τα πάντα από το εσωτερικό της) και με τρόπο παθητικό (ως προς το εξωτερικό της), για την επιβίωση της. Η πλέον μακροχρόνια και αδιάκοπη ειρηνική περίοδος στην ιστορία του ελληνικού κράτους, από ιδρύσεως του, οδήγησε στην πλέον ευάλωτη, αδύναμη και επικίνδυνη θέση εδώ και τουλάχιστον έναν αιώνα: Ολική αποτυχία. Μισός αιώνας πεταμένος στα σκουπίδια, μέχρι σήμερα, και χαμένο το πρώτο μισό του 21ου αιώνα. Εξαιτίας της παταγώδους και ολοκληρωτικής αποτυχίας της πολιτικής τάξης της χώρας.
[-] Το δόγμα: ''Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στις Βρυξέλλες'', είναι ανορθολογικό (το επικαλούνται τάχα «ορθολογιστές»), μη ρεαλιστικό (το επικαλούνται τάχα «ρεαλιστές») και απολύτως καταστροφικό.
Το 1945, οι Η.Π.Α ήταν η μόνη βιομηχανική δύναμη που οι υποδομές της, η κοινωνική της συνοχή, και οι φυσικοί της πόροι δεν είχαν πληγεί άμεσα από τον παγκόσμιο πόλεμο. Ήταν επίσης, με μεγάλη απόσταση από τις υπόλοιπες, η πιο παραγωγική και αποτελεσματική δύναμη της παγκόσμιας οικονομίας και μάλιστα, με εξαιρετικό δημογραφικό σφρίγος. Το 1945 δεν υπήρχε λόγος ύπαρξης μιας ομάδας G7. Το 1975 υπήρχε. Το 1975 δεν υπήρχε λόγος ύπαρξης μιας ομάδας G20. Το 2000 υπήρχε. Το 1945, και όχι το 1990, σηματοδοτεί την περίοδο του υπαρκτού αμερικανοκεντρισμού. Το 1975 (G7), και όχι το 2015, σηματοδοτεί την περίοδο του υπαρκτού δυτικοκεντρισμού (που δεν είναι και τόσο δυτικοκεντρισμός -όσο Βορράς- καθώς συμπεριλαμβάνει και την Ιαπωνία). Το 2000 (G20) σηματοδοτεί την ολοκλήρωση της περιόδου του αμερικανοκεντρισμού και του δυτικοκεντρισμού (ο ευρωκεντρισμός είχε πεθάνει ήδη από το 1945, αλλά παραμένει ισχυρός μέχρι τις μέρες μας, σε επίπεδο ιδεολογίας).
Η ομάδα G7 (1975) συμβολίζει τις μεταβολές στο εσωτερικό της «Δύσης», ουσιαστικά του Βορρά και της Τριάδας, σηματοδοτεί την προσπάθεια δημιουργίας ενός νέου πεδίου νομιμότητας για την Γερμανία και την Ιαπωνία (και παράκαμψης της πιθανότητας ή αξίωσης των τελευταίων να συμμετέχουν στο Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε) και την προσπάθεια μετακύλισης βαρών από τις Η.Π.Α προς άλλες χώρες. Η ομάδα G7 (παράλληλα με μεταβολές στο διεθνές δίκαιο) λειτούργησε επίσης ως μέσο υποδαύλισης ή αποδυνάμωσης του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. Όλα αυτά, ήδη από την δεκαετία του 1970, αποτελούν προσπάθειες των Η.Π.Α να διατηρήσουν την προνομιακή τους θέση στο διεθνές σύστημα (και τα κατάφεραν). Μεταψυχροπολεμικά έχουμε την μεταστροφή και αποδυνάμωση του ρόλου της ομάδας G7, που μέσα από διάφορες αντιφάσεις (μη συμμετοχή ή αποπομπή χωρών) και παράλληλα με την υποδαύλιση του Ο.Η.Ε (η οποία εκτοξεύθηκε μετα-ψυχροπολεμικά), οδήγησαν σε αρθρογραφίες και απόψεις που χαρακτήριζαν τους G7 πλέον ως ''The Irrelevant Seven''. Γενικότερα, η ομάδα G7 βρίσκει διάφορα ευφυολογήματα (βιομηχανικές χώρες, τεχνολογική παραγωγή κ.λπ) προκειμένου να αποκρύβει το οφθαλμοφανές: ''Θυμάστε, τότε που οι G7 κυβερνούσαν τον κόσμο; Τώρα έχουν συρρικνωθεί σε μια δυτική φατρία, συν την Ιαπωνία. Και γίνονται όλο και πιο αδύναμοι κάθε έτος''.
Η ομάδα G20 (που ουσιαστικά είναι G19, καθώς πέρα από τις τέσσερις μεγαλύτερες χώρες της Ε.Ε, συμμετέχει και η Ε.Ε η ίδια ξεχωριστά), συμβολίζει την προσπάθεια εξάλειψης της διαφοράς μεταξύ της μεταπολεμικής διεθνούς τάξης νομιμότητας και της πραγματικής τάξης ισχύος μεταψυχροπολεμικά. Αποτελεί επίσης παραδοχή της κρίσης εκπροσώπησης και νομιμότητας της ομάδας G7 ως προς τον υπόλοιπο πλανήτη (όλως τυχαίος κρίση εκπροσώπησης και νομιμότητας διέρχονται οι χώρες της ομάδας G7 και στο ίδιο το εσωτερικό τους). Η ομάδα G20 (ουσιαστικά G19), αποτελείται από τις εξής χώρες: Αργεντινή, Αυστραλία, Βραζιλία, Καναδάς, Κίνα, Γαλλία, Γερμανία, Ινδία, Ινδονησία, Ιταλία, Ιαπωνία, Νότια Κορέα, Μεξικό, Ρωσία, Σαουδική Αραβία, Νότια Αφρική, Τουρκία, Ηνωμένο Βασίλειο και Ηνωμένες Πολιτείες (+ η Sui Generis οντότητα Ε.Ε). Ανάμεσα σε άλλα, μέσω αυτής της ομάδας, έμμεσα αναγνωρίζονται ορισμένες χώρες ως pivot states, σημαντικές περιφερειακές δυνάμεις ή/και πυρήνες περιφερειακής ολοκλήρωσης (υπάρχουν και άλλες χώρες που μπορούν να αποκτήσουν αυτά τα χαρακτηριστικά). Ουσιαστικά η ομάδα G19 καθορίζεται από, και παράλληλα φανερώνει, ισχυρές δυνάμεις, 1) δημογραφικές, 2) περιφερειακές, 3) πολιτισμικές, 4) οικονομικές και τέλος 5) από απόψεως φυσικού πλούτου. Φανερώνει επίσης την ετερογένεια και ποικιλομορφία του παγκόσμιου συστήματος (ένα μέρος του μεγαλείου του) και αποτελεί θεσμοποιημένη παραδοχή (στον κόσμο της πραγματικότητας και όχι στον κόσμο της ιδεολογίας) της αναίρεσης ή εγκατάλειψης του Τέλους της Ιστορίας και της Δογματικής Ομοιομορφίας.
Σημειώσεις
[-] Την ίδια περίοδο που στα 28 κράτη της Ε.Ε (των 500 και πλέον εκατομμυρίων) γεννήθηκαν 5,1 εκατομμύρια παιδιά, μόνο στην Τουρκία (των λιγότερο από 80 εκατομμυρίων), το 2015 γεννήθηκαν 1,3 εκατομμύρια παιδιά (turkstat).[-] Η Ελλάδα, πέρυσι, ήταν μια από τις χώρες με την μεγαλύτερη μείωση πληθυσμού στην Ε.Ε. Ο πληθυσμός της έπεσε στα 10,79 εκατομμύρια (από 10,85 εκατομμύρια). Υψηλότεροι ρυθμοί-ποσοστά γεννήσεων σε Ιρλανδία, Γαλλία και Ηνωμένο Βασίλειο. Χαμηλότεροι σε Ιταλία, Πορτογαλία και Ελλάδα.
II
Ελλάς: ο Θεμέλιος Λίθος, ο Αταλάντευτος Βράχος της ΕυρωΑτλαντικής Συμμαχίας και της Δύσεως...Τώρα και υπό συνθήκες της χειρότερης οικονομικής κρίσης εν καιρώ ειρήνης (σε πολιτική, κοινωνική και δημογραφική κατάρρευση και κρίση ας μην αναφερθούμε).
Τι να μας πουν το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλλία και η Γερμανία, ακόμα και οι Ηνωμένες Πολιτείες. Η Ελλάς διακηρύσσει σθεναρά με Στεντόρεια Φωνή, και πάση θυσία Ε.Ε και πάση θυσία Ευρω και πάση θυσία ΝΑΤΟ και πάση θυσία Δύση. Και Βασιλικότερη του Βασιλέως και Ευρωπαϊκότερη της Ευρώπης και Δυτικότερη της Δύσεως, η Ελλάς:
Να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω την Δύση και την Ευρώπη. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω. Τουλάχιστον, η Ελλάδα αν καεί, να καεί για να υπάρξει μια συνοχή και μια πραγματικά ενωμένη Ευρώπη και Δύση.
Υψηλή Στρατηγική, όχι αστεία...
Σημείωση
Πάντως, παρά τις επιδιώξεις ορισμένων στην Ελλάδα, ο ΕυρωΑτλαντικός χώρος («Δύση»), δίνει την εντύπωση ή την εικόνα ενός απέραντου, χαοτικού και άναρχου κωλοχανείου ή φρενοκομείου (σε ότι αφορά τις εξελίξεις στο εσωτερικό του χώρου, τόσο μεταξύ των κρατών όσο και στο εσωτερικό των κρατών).III
Η μοίρα των κοινωνιών και των κρατών της βορείου Αμερικής και της Ευρώπης στον 21ο αιώνα δεν θα κριθεί από τις σχέσεις τους με τις Βρυξέλλες και την Ουάσινγκτον αλλά από τις σχέσεις τους με τον υπόλοιπο πλανήτη (δεν έχετε παρά να προσέξετε προς τα που βλέπουν οι Βρυξέλλες και η Ουάσινγκτον οι ίδιες).Η Ελλάδα αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή, καθώς έχασε (στην κυριολεξία σπατάλησε, πέταξε στα σκουπίδια) το πρώτο μισό του 21ου αιώνα, εξαιτίας ανθρώπων-απομεινάρια του Ψυχρού Πολέμου και ιδεοληπτικών οπαδών του Τέλους της Ιστορίας.
Η Ελλάδα, ως εθνοκρατική οντότητα, βρίσκεται σε πορεία συνεχούς συρρίκνωσης (σε πολλαπλούς τομείς), καθώς η ισχύ, το εκτόπισμα και η ακτινοβολία της βαίνει συνεχώς μειούμενη. Κινείται στα όρια της κατάρρευσης και πασχίζει πανικόβλητη (θυσιάζοντας τα πάντα από το εσωτερικό της) και με τρόπο παθητικό (ως προς το εξωτερικό της), για την επιβίωση της. Η πλέον μακροχρόνια και αδιάκοπη ειρηνική περίοδος στην ιστορία του ελληνικού κράτους, από ιδρύσεως του, οδήγησε στην πλέον ευάλωτη, αδύναμη και επικίνδυνη θέση εδώ και τουλάχιστον έναν αιώνα: Ολική αποτυχία. Μισός αιώνας πεταμένος στα σκουπίδια, μέχρι σήμερα, και χαμένο το πρώτο μισό του 21ου αιώνα. Εξαιτίας της παταγώδους και ολοκληρωτικής αποτυχίας της πολιτικής τάξης της χώρας.
Σημειώσεις
[-] Δεν έχετε παρά να προσέξετε προς τα που βλέπουν οι Βρυξέλλες και η Ουάσινγκτον οι ίδιες, διατηρώντας αυτό το προνόμιο για τον εαυτό τους. Ορισμένοι από τους μεγαλύτερους εμπορικούς εταίρους των Η.Π.Α και της Ε.Ε: Κίνα, Ιαπωνία, Βραζιλία, Ρωσία, Ελβετία, Ινδία, Τουρκία, Μεξικό, Νιγηρία, Νότιος Κορέα, Σαουδική Αραβία, Η.Α.Ε, Νότιος Αφρική, ASEAN, Σιγκαπούρη κ.λπ. Δεν έχετε παρά να μελετήσετε δημογραφικούς και ενεργειακούς παράγοντες, εμπορικές οδούς κ.α.[-] Το δόγμα: ''Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στις Βρυξέλλες'', είναι ανορθολογικό (το επικαλούνται τάχα «ορθολογιστές»), μη ρεαλιστικό (το επικαλούνται τάχα «ρεαλιστές») και απολύτως καταστροφικό.
IV
Ως μονάδα, οι Η.Π.Α το απόγειο της ισχύος τους το άγγιξαν την περίοδο 1945-1970, λόγω όμως της δομής του διεθνούς συστήματος, κάτι τέτοιο δεν γινόταν εύκολα αντιληπτό. Αντίθετα, επικρατεί η άποψη πως το απόγειο της ισχύος τους, οι Ηνωμένες Πολιτείες το άγγιξαν την περίοδο της δεκαετίας του 1990 (όταν και έγιναν φαινομενικά, για μικρό χρονικό διάστημα, μοναδικός πόλος ή κέντρο της πολιτικής, οικονομικής και στρατηγικής συγκρότησης του διεθνούς συστήματος). Οι Η.Π.Α, ως μονάδα, την περίοδο της εικοσιπενταετίας 1990-2015 δεν ήταν τόσο ισχυρές όσο την περίοδο 1945-1970, όμως την πρώτη ψυχροπολεμική περίοδο (1945-1970) η ισχύς τους περιοριζόταν λόγω της δομής του διεθνούς συστήματος, του ανταγωνιστικού πόλου και της κατάστασης των υπολοίπων. Αντίθετα, την περίοδο από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 και μέχρι τα μέσα της πρώτης δεκαετίας του 2000, λόγω των κενών ισχύος και της ανισορροπίας που δημιουργήθηκε από την αποσύνθεση του ενός πόλου και την μεταβολή στην δομή του διεθνούς συστήματος, έγινε διάχυση της ισχύος τους (και επέκταση με κάπως ανεξέλεγκτο τρόπο).Το 1945, οι Η.Π.Α ήταν η μόνη βιομηχανική δύναμη που οι υποδομές της, η κοινωνική της συνοχή, και οι φυσικοί της πόροι δεν είχαν πληγεί άμεσα από τον παγκόσμιο πόλεμο. Ήταν επίσης, με μεγάλη απόσταση από τις υπόλοιπες, η πιο παραγωγική και αποτελεσματική δύναμη της παγκόσμιας οικονομίας και μάλιστα, με εξαιρετικό δημογραφικό σφρίγος. Το 1945 δεν υπήρχε λόγος ύπαρξης μιας ομάδας G7. Το 1975 υπήρχε. Το 1975 δεν υπήρχε λόγος ύπαρξης μιας ομάδας G20. Το 2000 υπήρχε. Το 1945, και όχι το 1990, σηματοδοτεί την περίοδο του υπαρκτού αμερικανοκεντρισμού. Το 1975 (G7), και όχι το 2015, σηματοδοτεί την περίοδο του υπαρκτού δυτικοκεντρισμού (που δεν είναι και τόσο δυτικοκεντρισμός -όσο Βορράς- καθώς συμπεριλαμβάνει και την Ιαπωνία). Το 2000 (G20) σηματοδοτεί την ολοκλήρωση της περιόδου του αμερικανοκεντρισμού και του δυτικοκεντρισμού (ο ευρωκεντρισμός είχε πεθάνει ήδη από το 1945, αλλά παραμένει ισχυρός μέχρι τις μέρες μας, σε επίπεδο ιδεολογίας).
Η ομάδα G7 (1975) συμβολίζει τις μεταβολές στο εσωτερικό της «Δύσης», ουσιαστικά του Βορρά και της Τριάδας, σηματοδοτεί την προσπάθεια δημιουργίας ενός νέου πεδίου νομιμότητας για την Γερμανία και την Ιαπωνία (και παράκαμψης της πιθανότητας ή αξίωσης των τελευταίων να συμμετέχουν στο Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε) και την προσπάθεια μετακύλισης βαρών από τις Η.Π.Α προς άλλες χώρες. Η ομάδα G7 (παράλληλα με μεταβολές στο διεθνές δίκαιο) λειτούργησε επίσης ως μέσο υποδαύλισης ή αποδυνάμωσης του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. Όλα αυτά, ήδη από την δεκαετία του 1970, αποτελούν προσπάθειες των Η.Π.Α να διατηρήσουν την προνομιακή τους θέση στο διεθνές σύστημα (και τα κατάφεραν). Μεταψυχροπολεμικά έχουμε την μεταστροφή και αποδυνάμωση του ρόλου της ομάδας G7, που μέσα από διάφορες αντιφάσεις (μη συμμετοχή ή αποπομπή χωρών) και παράλληλα με την υποδαύλιση του Ο.Η.Ε (η οποία εκτοξεύθηκε μετα-ψυχροπολεμικά), οδήγησαν σε αρθρογραφίες και απόψεις που χαρακτήριζαν τους G7 πλέον ως ''The Irrelevant Seven''. Γενικότερα, η ομάδα G7 βρίσκει διάφορα ευφυολογήματα (βιομηχανικές χώρες, τεχνολογική παραγωγή κ.λπ) προκειμένου να αποκρύβει το οφθαλμοφανές: ''Θυμάστε, τότε που οι G7 κυβερνούσαν τον κόσμο; Τώρα έχουν συρρικνωθεί σε μια δυτική φατρία, συν την Ιαπωνία. Και γίνονται όλο και πιο αδύναμοι κάθε έτος''.
Η ομάδα G20 (που ουσιαστικά είναι G19, καθώς πέρα από τις τέσσερις μεγαλύτερες χώρες της Ε.Ε, συμμετέχει και η Ε.Ε η ίδια ξεχωριστά), συμβολίζει την προσπάθεια εξάλειψης της διαφοράς μεταξύ της μεταπολεμικής διεθνούς τάξης νομιμότητας και της πραγματικής τάξης ισχύος μεταψυχροπολεμικά. Αποτελεί επίσης παραδοχή της κρίσης εκπροσώπησης και νομιμότητας της ομάδας G7 ως προς τον υπόλοιπο πλανήτη (όλως τυχαίος κρίση εκπροσώπησης και νομιμότητας διέρχονται οι χώρες της ομάδας G7 και στο ίδιο το εσωτερικό τους). Η ομάδα G20 (ουσιαστικά G19), αποτελείται από τις εξής χώρες: Αργεντινή, Αυστραλία, Βραζιλία, Καναδάς, Κίνα, Γαλλία, Γερμανία, Ινδία, Ινδονησία, Ιταλία, Ιαπωνία, Νότια Κορέα, Μεξικό, Ρωσία, Σαουδική Αραβία, Νότια Αφρική, Τουρκία, Ηνωμένο Βασίλειο και Ηνωμένες Πολιτείες (+ η Sui Generis οντότητα Ε.Ε). Ανάμεσα σε άλλα, μέσω αυτής της ομάδας, έμμεσα αναγνωρίζονται ορισμένες χώρες ως pivot states, σημαντικές περιφερειακές δυνάμεις ή/και πυρήνες περιφερειακής ολοκλήρωσης (υπάρχουν και άλλες χώρες που μπορούν να αποκτήσουν αυτά τα χαρακτηριστικά). Ουσιαστικά η ομάδα G19 καθορίζεται από, και παράλληλα φανερώνει, ισχυρές δυνάμεις, 1) δημογραφικές, 2) περιφερειακές, 3) πολιτισμικές, 4) οικονομικές και τέλος 5) από απόψεως φυσικού πλούτου. Φανερώνει επίσης την ετερογένεια και ποικιλομορφία του παγκόσμιου συστήματος (ένα μέρος του μεγαλείου του) και αποτελεί θεσμοποιημένη παραδοχή (στον κόσμο της πραγματικότητας και όχι στον κόσμο της ιδεολογίας) της αναίρεσης ή εγκατάλειψης του Τέλους της Ιστορίας και της Δογματικής Ομοιομορφίας.