Τρεις σύντομοι σχολιασμοί (16 Μαΐ 2016).

Η ταινία Brexit: The Movie - ανάμεσα σε άλλα - συμπυκνώνει και εκλαϊκεύει θέματα με τα οποία έχω ασχοληθεί εκτεταμένα: όργανα, δομή, τρόπος λειτουργίας της Ε.Ε, διαμοιρασμός κυριαρχίας, ανυπαρξία νομιμοποίησης και λογοδοσίας, μη εκλογή όσων αποφασίζουν, people vs establishment, δημοκρατικό έλλειμμα, top-down decision making κ.λπ. Εκείνο όμως που πραγματικά δεν αντέχεται, σε επίπεδο προπαγάνδας, είναι η προσπάθεια κατασκευής μιας εικόνας που παρουσιάζει τον κόσμο εκτός ευρωπαϊκών θεσμών ως απομόνωση. Το αντίθετο ισχύει. Εκτός ευρωπαϊκών θεσμών δεν κυριαρχεί η απομόνωση αλλά το παγκόσμιο άνοιγμα και η παγκόσμια προοπτική. Ο τρόπος με τον οποίον εξαφανίζεται το 91-93% του παγκόσμιου πληθυσμού και το 80-85% του παγκόσμιου Α.Ε.Π (ppp) είναι συγκλονιστικός (έχω ασχοληθεί εκτενώς με το ζήτημα κατά πόσο εκτός «Ευρώπης» βρίσκεται η «απομόνωση» ή ο νέος ιστορικός αιώνας: Μακροδομές, Πλανητικός μετασχηματισμός). Ο ευρωκεντρισμός και η μονομερής και αποκλειστικά ευρωκεντρική πορεία συρρικνώνουν, περιορίζουν στις μέρες μας και δεν προσφέρουν παγκόσμια προοπτική.

Ανάμεσα σε άλλα λένε: Μην ανησυχείτε για την κυριαρχία και όλα αυτά τα μεγάλα πράγματα, θα πάρετε καλύτερα κινητά (μικρά πραγματάκια για μικρά ανθρωπάκια). Πραγματικά πιστεύουν πως οι άνθρωποι θα αντάλλασσαν την εθνική τους ταυτότητα και την αυτοκυβέρνηση τους για φθηνότερο κινητό, για iphone και applications (θυμηθείτε τι φαιδρότητες είχαν ακουστεί και στη χώρα μας από ανθρώπους που θα έπρεπε να έχουν εξαφανιστεί από τον δημόσιο βίο). Αυτές οι συμπεριφορές θυμίζουν τις συμπεριφορές των αποικιοκρατών προς τους αυτόχθονες και ιθαγενείς του 18ου και 19ου αιώνα. Με καθρεφτάκια προσπαθούν να εξαγοράσουν ανθρώπους και να τους πείσουν να πουλήσουν τη χώρα τους. Δεν μπορεί να συνεχίσει κατά αυτόν τον τρόπο η Ε.Ε.

Θεωρώντας ως δεδομένο και υπόθεση εργασίας πως, εν τέλει, καμία χώρα δεν θα αποχωρήσει από κανέναν ευρωπαικό θεσμό και πως η Ε.Ε θα συνεχίσει την τωρινή της πορεία, καταλήγω στο συμπέρασμα πως μέσα στα επόμενα χρόνια (μια ή δύο δεκαετίες) θα έχουμε μαζικές ευρωπαϊκές επαναστάσεις αντίστοιχες (όχι ως προς τα περιεχόμενα) του 1848 ενάντια σε μια Νέα Ιερά Συμμαχία (-). Ενδέχεται να έχουμε, δηλαδή, μια ιστορική αντιστροφή.

Η επίθεση που γίνεται στις κοινωνίες, τους λαούς και τα έθνη (η οποία σχετίζεται και με την επιδίωξη αντιστροφής της φοράς νομιμοποίησης), από οργανικούς διανοούμενους και από ελιτιστές πάσης φύσεως, πολλές φορές νεόπλουτους, είναι συγκλονιστική. Βέβαια η Ε.Ε προσφέρει ευκαιρίες για κοινωνική και οικονομική ανέλιξη. Γενικότερα το υπερεθνικό επίπεδο είναι πολύ πετυχημένο στο να δημιουργεί ή να κερδίζει αφοσίωση.

(-) Για την Νέα Ιερά Συμμαχία (ριζοσπαστικού κοσμικιστικού δικαιωματοκρατικού τύπου αυτή τη φορά) και την επιδίωξη αντιστροφής της κατεύθυνσης ή της φοράς νομιμοποίησης, σε μια προσπάθεια η νομιμοποίηση να πηγάζει και να απορρέει από μετα-εθνικές γραφειοκρατικές ή μη ελίτ και υπερεθνικά όργανα (όχι από τους πολίτες) και δια μέσω συνθηκών να «διαχέεται» προς μετα-κυρίαρχες κυβερνήσεις οι οποίες έχουν περιορισμένη ισχύ και αρμοδιότητες - που ρυθμίζονται από υπερεθνικούς γραφειοκράτες και νομικούς -, καταλήγοντας στους ψηφοφόρους, έχω γράψει κατά το παρελθόν.


Ο εκμηδενισμός των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών τους δύο τελευταίους μήνες φανέρωσε τον ρόλο της Τουρκίας κατά την διάρκεια της «προσφυγικής κρίσης». Φανέρωσε επίσης πως η Ελλάδα είναι ένα κράτος «ανοιχτό» προς την πλευρά των παραλίων, ένα κράτος που δεν μπορεί να φυλάξει τα θαλάσσια σύνορα του (είναι βολικό κάποιος να πιστεύει πως αυτό συνέβη μόνον λόγο της τρέχουσας κυβέρνησης. Αλλά - πέρα από το γεγονός πως τα εθνικά θέματα έχουν μια εξέλιξη και δεν είναι τωρινά - εάν η Τουρκία «απελευθέρωνε» τις ίδιες ροές, τι θα έκανε άραγε μια κυβέρνηση της Ν.Δ. του Κυριάκου; Όλο αυτό το διάστημα τίποτα ουσιαστικό δεν μπόρεσε να προτείνει). Το σημαντικότερο που φανερώθηκε, όμως, είναι πως η Ελλάδα δεν είναι κυρίαρχη χώρα (ας αφήσουμε το «ανεξάρτητη») όχι γενικά, αλλά και ειδικά σε σχέση με την Τουρκία. Οι συνεχείς παρα/υποχωρήσεις, τις οποίες ορισμένοι προσπαθούν να εξαφανίσουν ή να αγνοήσουν, δεν είναι τυχαίες. Επίσης η διάθεση να κρατιούνται εξαιρετικά χαμηλοί τόνοι από το «καλό παιδί», να μην κυριαρχεί «ο εθνικισμός» (ή οποιαδήποτε αντίδραση να βαφτίζεται έτσι), η εξαφάνιση του εθνικού συμφέροντος κάτω από το «κοινό ευρωπαικό συμφέρον» και η γλοιώδης συμμαχολαγνεία δεν προκύπτουν τυχαία, αλλά από την ανεπάρκεια, την έκθεση, την αδυναμία, την εξάρτηση, τον ετεροκαθορισμό κ.λπ (φυσικά αυτά ισχύουν και ως προς την «Ευρώπη», όχι μονάχα ως προς την Τουρκία). Οι τουρκικές κυβερνήσεις κρατάνε τις ελληνικές by the balls... (οι Έλληνες δεν «ζορίζονται» τυχαία με το θέμα της Κύπρου. Υπάρχουν πολλοί σκελετοί στο ντουλάπι τους αλλά και γενικότερα πολλά κρυμμένα μυστικά). Ίσως κάποια στιγμή οι Έλληνες πολίτες να μάθουν και ποιος έβαλε τη χώρα τους στο ΝΑΤΟ... ή ποιος ήταν ο κύριος διαπραγματευτής.

Ο εκμηδενισμός των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών φανέρωσε, επίσης, την μη ντετερμινιστική ή «φυσική», διάσταση, υφή και εξέλιξη του φαινομένου, άποψη που έγινε προσπάθεια να επιβληθεί στην δημόσια σφαίρα και να διαμορφώσει την «κοινή γνώμη» (υποβαθμίζοντας την πολιτική διάσταση).


Πέρυσι, η Αρμενία έστειλε τραγούδι που έμμεσα έθιγε το ζήτημα της γενοκτονίας. Στο τραγούδι συμμετείχαν πέντε Αρμένιοι της διασποράς από όλες τις ηπείρους. Ύστερα από διαμαρτυρίες προερχόμενες από το Αζερμπαϊτζάν, το οποίο απείλησε πως θα δράσει ανάλογα προκειμένου ο διαγωνισμός να μην "sacrificed to the political ambitions of a country", άλλαξε ο τίτλος του τραγουδιού. Το τραγούδι φυσικά «θάφτηκε» και πήγε «άπατο». Δεν ήταν στις προτεραιότητες της «ευρωπαϊκής πολιτικής» βλέπετε. Οπότε μην τρελαίνεστε. Γνωστά είναι αυτά. Μόνο τυφλοί δεν τα βλέπουν.

Για τις αντιδράσεις στην Ελλάδα ας μην πούμε πολλά. Γιατί θα πρέπει να αναφερθούμε σε μια κεμαλική «αριστερά» και να αποκαλύψουμε ποιο «δεξιό» κόμμα είναι το αντίστοιχο του CHP στην Ελλάδα, δηλαδή το Κεμαλικό Κόμμα Ελλάδας.

Πέρυσι, το κοινό ψήφιζε Ιταλία και Ρωσία και το... «δημοκρατικό έλλειμμα» έβγαζε Σουηδία και Βαλτική. Βλέπετε δεν ήταν δυνατόν να πάει ο διαγωνισμός στη Μόσχα (ή στη Ρώμη: αυτοί οι τρελοί είχαν άρωμα ευρωπαϊκού πολιτισμού!). Έπρεπε πρώτα να πάει στο Κίεβο...

Στο βιβλίο "The European Superpower", ο John McCormick είχε παρουσιάσει την Eurovision ως παράδειγμα της αναδυόμενης και υπό διαμόρφωση «κοινής ευρωπαϊκής κουλτούρας».