Δύο σχολιασμοί για το εσωτερικό πολιτικό σκηνικό (26 Απρ 2016).

Η Ελλάδα στερείται πολιτικού κεφαλαίου. Η ποιότητα του πολιτικού προσωπικού είναι χαμηλότατου επιπέδου και αποτελεί όνειδος (ακόμα μεγαλύτερο όνειδος αποτελούν οι αυτοπροβαλλόμενοι ως «εκσυγχρονιστές-μεταρρυθμιστές»). Η Ελλάδα χρειάζεται, πριν από οτιδήποτε άλλο, παραγωγή πολιτικού κεφαλαίου (για να μιλήσουμε με δικούς τους όρους). Έχει ανάγκη από ηθική και πολιτική επανα-κεφαλαιοποίση διαμέσου μιας ευρείας αυτόχθονης δημιουργικής διαδικασίας. Μονάχα έτσι θα υπάρξει και οικονομική άνθηση. Η υποβάθμιση ή η στρέβλωση της πολιτικής λειτουργίας σηματοδοτεί πολιτιστική υποβάθμιση, και ακριβώς επειδή πάνω σε τέτοιας μορφής στρεβλώσεις και αλλοιώσεις εδραιώθηκαν όλοι οι ψευτο-, κανένας από αυτούς δεν μιλά για συμβολικό και πολιτισμικό κεφάλαιο, δηλαδή για κληρονομιά και τόπο (και ταυτότητα τόπου). Για αυτό και οι αυτοαποκαλούμενοι «εκσυγχρονιστές-μεταρρυθμιστές» (οι οποίοι αποτελούν περίπτωση πολιτισμικών γενιτσάρων) πάρα τη συνοδεία και την βοήθεια της οργανικής ελλαδικής διανόησης, ούτε μπορούν να κινητοποιήσουν κοινωνικές δυνάμεις αλλά ούτε και να «εκσυγχρονίσουν-μεταρρυθμίσουν». Η σημερινή Ελλάδα των ερειπίων αποτελεί την κληρονομιά τους.

Αυτό που προβλήθηκε ως «εκσυγχρονισμός» στη χώρα μας, αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες απάτες στην νεώτερη πολιτική ιστορία της Ελλάδας. Συνήθως όλοι αυτοί αναπαρήγαγαν στοιχειώδη δόγματα από τα εξής τρία: modernization theory, development theories, secularisation theory, δίχως να έχουν αντιληφθεί πως η εμπειρία και η ιστορική πραγματικότητα έχει αναθεωρήσει αυτά τα δόγματα. Μελλοντικά θα αναφερθώ σε συγκεκριμένα αποσπάσματα από βιβλίο πρώην μέγα Πρωθυπουργού μας. Και μια πληροφορία. Πρώην πολυθεσίτης υπουργός και οικονομικός σύμβουλος του προαναφερθέντος πρωθυπουργού, δήλωσε τα εξής: ''Το 1999 ήταν η χρονιά που εξοφλήσαμε την τελευταία δόση του χρέους μας μετά την εγκαθίδρυση του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου το 1898. Η χρονική διάρκεια μέχρι να δημιουργήσουμε επονείδιστα και επαχθή χρέη, που μας ξανάφεραν σε συνθήκες πτώχευσης, κράτησε μόλις 11 χρόνια. Γι’ αυτά τα 11 χρόνια θα μείνουμε σε διεθνή εποπτεία απροσδιόριστο διάστημα''.


Όσες κοινωνίες, εκτός του τριγώνου της φιλελεύθερης ευρωπαϊκής γεωγραφίας, πέτυχαν, τα κατάφεραν επειδή αποσύνδεσαν μεταξύ τους τα εξής δύο: modernization - westernization.

Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι έχουμε μια «αριστερά» και μια «δεξιά» αποικιοκρατικού τύπου. Το δόγμα τους είναι αυτό της «εκπολιτιστικής αποστολής» (mission civilisatrice), δηλαδή, ο εκδυτικισμός των αυτόχθονων (westernization of indigenous peoples). Το πρόβλημα - πέρα από ότι καταλήγουν να είναι ρατσιστές με τους «ιθαγενείς» - είναι πως εμμένουν σε ένα αποτυχημένο και διαψευσμένο από την ιστορική εμπειρία δόγμα, δηλαδή τη σύνδεση modernization και westernization (το δεύτερο ως προϋπόθεση για το πρώτο, ο «εκδυτικισμός» ως προϋπόθεση του «εκσυγχρονισμού», δηλαδή κεμαλισμός, δόγμα το οποίο εισήγαγε η τριτοκοσμική κεμαλική Τουρκία ως πρότυπο «εκσυγχρονισμού» και «ανάπτυξης» για τον λεγόμενο «τρίτο κόσμο»).

Στην Ελλάδα, επειδή έχουμε την εντύπωση πως δεν υπήρξαμε ποτέ αποικία (αλλά «ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος»), αυτοβαυκαλίζόμαστε με το να σκεφτόμαστε με τον ακριβώς ανάποδο τρόπο και να οδεύουμε προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από ότι όλες οι μετα-αποικιακές κοινωνίες. Όταν όλες οι πρώην αποικίες ή πρώην αποικιοκρατούμενες χώρες κινούνται προς το Άλφα εμείς κινούμαστε προς το Ωμέγα. Ενώ όλες οι κοινωνίες έχουν οδηγηθεί σε καθεστώς απο-αποικιοποίησης η Ελλάδα εμβαθύνει ένα ιδιότυπο καθεστώς νεο-αποικιοποίησης το οποίο προσλαμβάνει ως εκμοντερνισμό, εξευρωπαϊσμό, εκσυγχρονισμό κ.λπ. Υπό αυτή την έννοια η Ελλάδα αποτελεί την τελευταία χωρά στον πλανήτη που θεωρεί πως η υποβάθμιση της στο επίπεδο μιας ιδιότυπης μορφής νεο-αποικίας αποτελεί προϋπόθεση για τον εκσυγχρονισμό της!

Μόνο αυτό έχει σημασία: Rule of Law. Τα υπόλοιπα είναι αποικιοκρατικές σάλτσες και ιδεολογικές σαπουνόφουσκες.