Ζούμε σε καιρούς επιστροφής της πολιτικής του μεγάλου χώρου. Οι λογιστές της «πολιτικής» του μικρού χώρου, οι μέτριοι, οι φανατικοί κομματικοί και παραταξιακοί λαϊκιστές, η Ελλάδα των οικονομιστών-τεχνοκρατών και των πάσης φύσεως εκσυγχρονιστών-λογιστών (που έδιωξε, κατέστρεψε και απέλπισε τις νέες και τους νέους της χώρας), όλοι οι προηγούμενοι, θα πρέπει να παραμερίσουν προκειμένου, με κάποιο τρόπο, να έρθουν στο προσκήνιο statesmen. Οι χώρες χρειάζονται ηγεσίες. Η πολιτική, η μεγάλη πολιτική, γίνεται με ιδέες.
Η πολιτική του μεγάλου χώρου και οι λύσεις στα μεγάλα αδιέξοδα, δεν μπορούν να προέλθουν ούτε από λογιστές και αριθμομέτρες (διαχείριση), ούτε από αστικές μετριότητες που δίδουν διαπιστευτήρια στο εξωτερικό, ούτε από ανήθικους και αντιδραστικούς αμυντικούς χαρακτήρες ή νοσταλγούς και κήρυκες εμφυλίων, ούτε από «ανήλικους» τσαλακωμένους μπουνταλάδες.
Οι µετριότητες, υποµετριότητες και ανθυποµετριότητες - όπως έγραφε και ένας αξιόλογος - που συναπαρτίζουν τον ελληνικό πολιτικό και παραπολιτικό κόσµο και δεν έχουν το ανάστηµα να θέσουν και να λύσουν ιστορικά προβλήµατα μεγάλης έκτασης και βάθους, αυτοί που σταθερά μετέβαλλαν την Ελλάδα σε χώρα µε περιορισµένα κυριαρχικά δικαιώµατα (για να την οδηγήσουν να μεταβληθεί σε μετα-κυρίαρχο εδαφικό χώρο-περιοχή), αυτοί που ως συμπλεγματικοί και αποτυχημένοι Βαλκάνιοι εκσυγχρονιστές - που παριστάνουν τους φορείς του ευρωπαϊσμού και - που ως ιδεολογία τους δεν τους έχει απομείνει τίποτα άλλο - ως έσχατο μέσο απόκρυψης και κάλυψης της παταγώδης αποτυχίας τους - παρά μονάχα να βρίζουν «τον λαό», αυτοί που βρίσκονται σε αναζήτηση ιστορικής ευθανασίας, υπό τον ορό να σκηνοθετηθούν έτσι τα πράγµατα, ώστε κανείς τους να µην έχει την άµεση ευθύνη, και επίσης υπό τον ορό να τεχνουργηθούν απροσµάχητες ανακουφιστικές εκλογικεύσεις και νομιμοποίησεις, όλοι αυτοί, δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν - όπως αποδεικνύεται χρόνια τώρα - και ενδέχεται να καταρρεύσουν µπροστά σε μεγάλες αποφάσεις, υπό το βάρος των ευθυνών και της κρισιμότητας των στιγμών.
Παρακολουθήστε ενδιαφέρουσες απόψεις, προσεγγίσεις και ερμηνείες για τις παγκόσμιες, κυρίως, εξελίξεις, αλλά και ορισμένες αυτονόητες θέσεις για ζητήματα εξωτερικής - και εσωτερικής - πολιτικής της Ελλάδας. Προφανώς και είναι αδιάφορο σε τι βαθμό συμφωνεί κάποιος με τη συνολική τοποθέτηση, ιδεολογική, πολιτική ή άλλη, του συνεντευξιαζόμενου. Δεν βρίσκεται εκεί η ουσία. Αναμένω και από τη μεριά της «αριστεράς», να παρουσιαστεί μια ηγετική μορφή, προσδοκία που μέχρι στιγμής, η πραγματοποίηση της δεν διαφαίνεται πουθενά στον ορίζοντα.
Κάτι «αριστερές» σέκτες που χαρακτηρίζουν τον συνεντευξιαζόμενο ως «ακροδεξιό» (βέβαια, αφού θέτει προβληματισμό περί ΝΑΤΟ, έχοντας αντιστραφεί πλέον οι σχέσεις), πέρα από το ότι δεν αναφέρονται στοιχειωδώς στις θέσεις του, δεν είναι καθόλου απίθανο να συναλλάσσονται και να εξυπηρετούν συμφέροντα μιας κάποιας «δεξιάς» κάστας, ως προς την εσωτερική τους διάσταση. Ως προς την εξωτερική τους διάσταση, δεν είναι καθόλου απίθανο να αποτελούν αμερικανοκίνητα παραρτήματα (σαν και αυτά που προκειμένου να αποτρέψουν τη Γαλλία από το να παραμείνει γεωστρατηγικός παίκτης, παλαιότερα, «έφαγαν» τον Ντε Γκωλ και σήμερα διακηρύσσουν τον υπερ-εθνικό ευρωπαϊσμό) και τοπικές εκφράσεις ενός λίμπεραλ (liberal) και νεο-συντηρητικού (neocon) κατεστημένου της Ουάσινγκτον, που έχουν ως απαραίτητα συμπληρώματα τους, γερμανοκίνητους παπαγάλους μιας κάποιας «δεξιάς» (που συστηματικά και κατ'επανάληψη, αποκρύβουν τις συνέπειες των αποσταθεροποίησεων και των πολέμων).
Η πολιτική του μεγάλου χώρου και οι λύσεις στα μεγάλα αδιέξοδα, δεν μπορούν να προέλθουν ούτε από λογιστές και αριθμομέτρες (διαχείριση), ούτε από αστικές μετριότητες που δίδουν διαπιστευτήρια στο εξωτερικό, ούτε από ανήθικους και αντιδραστικούς αμυντικούς χαρακτήρες ή νοσταλγούς και κήρυκες εμφυλίων, ούτε από «ανήλικους» τσαλακωμένους μπουνταλάδες.
Οι µετριότητες, υποµετριότητες και ανθυποµετριότητες - όπως έγραφε και ένας αξιόλογος - που συναπαρτίζουν τον ελληνικό πολιτικό και παραπολιτικό κόσµο και δεν έχουν το ανάστηµα να θέσουν και να λύσουν ιστορικά προβλήµατα μεγάλης έκτασης και βάθους, αυτοί που σταθερά μετέβαλλαν την Ελλάδα σε χώρα µε περιορισµένα κυριαρχικά δικαιώµατα (για να την οδηγήσουν να μεταβληθεί σε μετα-κυρίαρχο εδαφικό χώρο-περιοχή), αυτοί που ως συμπλεγματικοί και αποτυχημένοι Βαλκάνιοι εκσυγχρονιστές - που παριστάνουν τους φορείς του ευρωπαϊσμού και - που ως ιδεολογία τους δεν τους έχει απομείνει τίποτα άλλο - ως έσχατο μέσο απόκρυψης και κάλυψης της παταγώδης αποτυχίας τους - παρά μονάχα να βρίζουν «τον λαό», αυτοί που βρίσκονται σε αναζήτηση ιστορικής ευθανασίας, υπό τον ορό να σκηνοθετηθούν έτσι τα πράγµατα, ώστε κανείς τους να µην έχει την άµεση ευθύνη, και επίσης υπό τον ορό να τεχνουργηθούν απροσµάχητες ανακουφιστικές εκλογικεύσεις και νομιμοποίησεις, όλοι αυτοί, δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν - όπως αποδεικνύεται χρόνια τώρα - και ενδέχεται να καταρρεύσουν µπροστά σε μεγάλες αποφάσεις, υπό το βάρος των ευθυνών και της κρισιμότητας των στιγμών.
Παρακολουθήστε ενδιαφέρουσες απόψεις, προσεγγίσεις και ερμηνείες για τις παγκόσμιες, κυρίως, εξελίξεις, αλλά και ορισμένες αυτονόητες θέσεις για ζητήματα εξωτερικής - και εσωτερικής - πολιτικής της Ελλάδας. Προφανώς και είναι αδιάφορο σε τι βαθμό συμφωνεί κάποιος με τη συνολική τοποθέτηση, ιδεολογική, πολιτική ή άλλη, του συνεντευξιαζόμενου. Δεν βρίσκεται εκεί η ουσία. Αναμένω και από τη μεριά της «αριστεράς», να παρουσιαστεί μια ηγετική μορφή, προσδοκία που μέχρι στιγμής, η πραγματοποίηση της δεν διαφαίνεται πουθενά στον ορίζοντα.
Σημείωση
Κάτι «αριστερές» σέκτες που χαρακτηρίζουν τον συνεντευξιαζόμενο ως «ακροδεξιό» (βέβαια, αφού θέτει προβληματισμό περί ΝΑΤΟ, έχοντας αντιστραφεί πλέον οι σχέσεις), πέρα από το ότι δεν αναφέρονται στοιχειωδώς στις θέσεις του, δεν είναι καθόλου απίθανο να συναλλάσσονται και να εξυπηρετούν συμφέροντα μιας κάποιας «δεξιάς» κάστας, ως προς την εσωτερική τους διάσταση. Ως προς την εξωτερική τους διάσταση, δεν είναι καθόλου απίθανο να αποτελούν αμερικανοκίνητα παραρτήματα (σαν και αυτά που προκειμένου να αποτρέψουν τη Γαλλία από το να παραμείνει γεωστρατηγικός παίκτης, παλαιότερα, «έφαγαν» τον Ντε Γκωλ και σήμερα διακηρύσσουν τον υπερ-εθνικό ευρωπαϊσμό) και τοπικές εκφράσεις ενός λίμπεραλ (liberal) και νεο-συντηρητικού (neocon) κατεστημένου της Ουάσινγκτον, που έχουν ως απαραίτητα συμπληρώματα τους, γερμανοκίνητους παπαγάλους μιας κάποιας «δεξιάς» (που συστηματικά και κατ'επανάληψη, αποκρύβουν τις συνέπειες των αποσταθεροποίησεων και των πολέμων).