Δύο σύντομες αναφορές περί κυριαρχίας και δύο ακόμα περί μεταναστευτικού-προσφυγικού.

Τα παραδοσιακώς περιφερειακά και πολλαπλώς εξαρτημένα subordinated κράτη-πελάτες δεν εκσυγχρονίζονται ούτε αναπτύσσονται ποτέ ουσιωδώς εάν δεν ανέλθουν στην κατηγορία των κυρίαρχων κρατών. Πούλησαν τα φύκια και τα καθρεφτάκια των Σημιτηδων στους ιθαγενείς οι τζιτζιφιόγκοι και οι οικονομικοί παραμυθάδες, που ήθελαν να γίνουν Αυστρία και Ολλανδία δίχως κυριαρχία. Απολαύστε τώρα μια χώρα-κουρελού παράρτημα σε αποσύνθεση που γελάει μαζί της όλο το πρώην ανατολικό μπλόκ. Κατά τ'άλλα οι δικοί μας εξακολουθούν να αναρωτιούνται, τις πταίει άραγε; (*).


Δεν έχει υπάρξει ποτέ ιστορικά - ούτε πρόκειται να υπάρξει - περίπτωση χώρας που να κατάφερε οτιδήποτε δίχως να είναι κυρίαρχη. Όλα τα «πολιτισμένα και ανεπτυγμένα» κράτη είναι παλαιά κυρίαρχα κράτη (το ίδιο ισχύει και για τα «μη πολιτισμένα» κράτη πρώτου μεγέθους).

(*) Μην είναι η «κουλτούρα»; Μην είν το dna του λαού; Το οποίο είναι «εγγενώς ελαττωματικό». Αναρωτιούνται. Μὴν εἶν᾿ οἱ κάμποι; Μὴν εἶναι τ᾿ ἄσπαρτα ψηλὰ βουνά; Μὴν εἶναι ὁ ἥλιος της, ποὺ χρυσολάμπει; Λέω εγώ.


Δύσκολα μπορεί να γίνει λόγος για πατριωτισμό όταν η εσωτερική οργανωτική δομή έχει εκποιηθεί, όταν έχει κατακερματιστεί και παραδοθεί τμηματικά η εσωτερική και εξωτερική κυριαρχία σε εξω-εθνικούς δρώντες και η χώρα μεταβάλλεται σε μετα-κυρίαρχο παράρτημα τους. Πόσο μάλλον όταν τα προηγούμενα τα υπερασπίζονται πότε «πατριώτες» και πότε «ευρωπαϊστές» παρουσιάζοντας τα ως «εκσυγχρονισμό». Το σήμερα δεν είναι ξεκομμένο από το χθες. Αποτελεί συνέχεια του. Κατά τα λοιπά, η ανάκτηση κυριαρχίας αποτελεί απολύτως απαραίτητη προϋπόθεση και συνθήκη, sine qua non, για οποιαδήποτε μορφή - συμπεριλαμβανομένης της λεγόμενης «εκσυγχρονιστικής» - ανάσχεσης της αποσυνθετικής κατρακύλας και καταστροφής (δεν γράφω καν ανάκαμψης). Τα υπόλοιπα είναι λόγια του αέρα.


(-) Χθες ανακοινώθηκε πως η ανεργία αναμένεται να επανέλθει στα προ κρίσης επίπεδα σε είκοσι (20) χρόνια! Θα έχουν πάει οι Άραβες με τις κελεμπίες τους στον Άρη (ετοιμάζουν αποστολή τα Η.Α.Ε)και εμείς θα παλεύουμε με την ανεργία, μένοντας - απομονωμένοι στην - ''Ευρώπη''. Αυτή είναι άλλωστε η ουσία του ''πάση θυσία''. Η απομόνωση.

(-) Η ανάκτηση κυριαρχίας δεναπορρέει αποκλειστικά και μόνον από, ούτεσυνδέεται αποκλειστικά και μόνον με, την οικονομική ισχύ (όπως άλλωστε φάνηκε ξεκάθαρα και στο μεταναστευτικό-προσφυγικό, όπου ξαφνικά, εκεί που κάθονταν όλοι σούζα στον - υποτιθέμενο - Ηγεμόνα, ο τελευταίος δεν μπορεί ούτε καν να αποφασίσει τι θέλει, πόσο μάλλον να επιβάλει τη θέληση του και στους υπολοίπους). Σε αυτό θα επανέλθω.

(-) Τέλος, η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει ούτε την ισχύ ούτε τη νομιμοποίηση να πασπαλίζει κατά το δοκούν όλα τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και τα εθνικά θέματα. Θα επανέλθω και σε αυτό.


Ευελπιστώ να έχει γίνει κατανοητό πως το μεταναστευτικό-προσφυγικό δεν είναι παίξε-γέλασε, δεν είναι «οικονομία», και πως αποτελεί τον πλέον καθοριστικό παράγοντα εξελίξεων σε εθνικό και πανευρωπαϊκό επίπεδο. Ή μήπως κάτι τέτοιο δεν γίνεται κατανοητό σε ευρωπαϊκές «περιοχές» και μετα-κυρίαρχους ημι-κρατικούς δρώντες, που ακολουθούν πιστά και απαρέγκλιτα την ευρω-ενωσιακή λογική και ελπίζουν σε ανύπαρκτες και μη εφαρμόσιμες υπερ-εθνικές «ευρωπαϊκές» λύσεις;


Δεν υπάρχει υπερεθνική ευρωπαϊκή λύση για το μεταναστευτικό-προσφυγικό. Ο λόγος είναι απλός: ο υπερ-εθνικός ευρωπαϊσμός δεν διαθέτει εδαφικές βάσεις. Μόνον τα εθνικά κράτη διαθέτουν εδαφικές βάσεις.

Ο μόνες «εδαφικές βάσεις» - ή ορθότερα τοπικοποίησεις - που διαθέτει ο υπερ-εθνικός ευρωπαϊσμός (οποίος πρεσβεύει τη μετα-κυριαρχία, όχι τη δική του αλλά των άλλων) είναι σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις σποραδικά κατανεμημένες, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τις Βρυξέλλες, το Στρασβούργο, τη Φρανκφούρτη κ.λπ. Εάν εφάρμοζε με συνέπεια ο υπερ-εθνικός ευρωπαϊσμός, αυτό που αξιώνει από τα κράτη - τα οποία διαθέτουν εθνικές εδαφικές βάσεις - στον ίδιο του τον εαυτό, τότε περίξ του κτηρίου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Berlaymont) και στην "European district"των Βρυξελλών ή/και πέριξ της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στην Φρανκφούρτη, θα έπρεπε να συμβαίνει αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα.

Η Ελλάδα έχει αναλάβει τον ρόλο αυτό καθώς έχει μετατραπεί σε εν αναμονή εδαφική βάση - και χωματερή - του υπερεθνικού ευρωπαϊσμού και των αδιεξόδων του. Η Ελλάδα έχει βασίσει όλη της την ύπαρξη στην αυτονόητη εφαρμογή υπερ-εθνικών ευρωπαϊκών λύσεων και πολιτικών και σαν χώρα έχει δεχθεί να μετατραπεί σε πεδίο αποδοχής των επιπτώσεων και του κόστους της εφαρμογής ή/και της μη εφαρμογής τους, άνευ όρων.

Αυτό που εξελίσσεται είναι, σε όλο το μεγαλείο, τις επιπτώσεις, την έκταση και την ουσία του, το ''πάση θυσία''.


(-) Και γι'αυτό, ανάμεσα σε άλλα, μετεξελίσσεται σε μετα-κυρίαρχο ευρωπαικό χώρο. Η αυτο-ενοχοποίηση φυσικά παρέχει νομιμοποίηση σε μια τέτοια κατάσταση.

(-) Θα μπορούσαμε άτυπα να πούμε πως το υπερεθνικό επίπεδο δεν είναι «οντολογικά» αυτόνομο και αυτοτελές. Υπάρχει μονάχα ως «υπερέκταση» του (δι)εθνικού επιπέδου και με τη συναίνεση και ανοχή του τελευταίου.



Χθες, σε κοινωνικό δίκτυο, μου υπενθύμισαν πως το πρώτο κείμενο αυτής της ανάρτησης με τίτλο: I) Ετοιμαστείτε να επιτελέσετε το ανθρωπιστικό σας καθήκον, αποτελεί μια αρκετά αξιόλογη αποτύπωση των επιπτώσεων του μεταναστευτικού-προσφυγικού.

I) Ελλάδα και κυριαρχία II) «Κρίση» και επέκταση κυριαρχίας III) Ελλάδα και κόμματα. Τρεις σύντομοι σχολιασμοί.

Τρεις θεμελιώδεις -και ενοχλητικές- πραγματικότητες: Ι) Πρέπει να επιμείνουμε στα ουσιώδη και τα καίρια ΙΙ) Το σπουδαιότερο και πολυπλόκαμο ενδογενές πρόβλημα ΙΙΙ) Είδη -παροδικής και οριστικής- κατοχής, εξάρτησης ή αποικιοποίησης.

Μήπως η σχέση κυριαρχίας και οικονομίας είναι σημαντικότερη από ότι νομίζουμε; Does Sovereignty Matter for Growth? Poverty from the Wealth of Nations: Integration and Polarization in the Global Economy Since 1760.