I) Ο ισχυρότερος αποτρεπτικός παράγοντας για την αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ε.Ε, II) Ευρώπη Φρούριο και Ξύλινα Τείχη, III) Εθνικά ή ευρωπαϊκά σύνορα; Αναλόγως το αποτέλεσμα: ευρωδιεθνή υποκρισία και μετακύλιση ευθυνών-βαρών, IV) Η διάψευση ενός συνθήματος.

Ο ισχυρότερος αποτρεπτικός παράγοντας για την αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν είναι φυσικά κάποιου είδους «απομόνωση» - και όλες αυτές οι απίστευτες σαχλαμάρες, αηδίες και φαιδρότητες που γράφονται και ξεστομίζονται ως προειδοποιήσεις και απειλές, οι οποίες δεν αποτελούν τίποτα άλλο παρά μορφές προπαγάνδας και ψυχολογικού πολέμου - αλλά μια πιθανή αυτονόμηση της Σκωτίας και παράλληλη (επαν)ένταξη της στην Ε.Ε και κυρίως στην €υρωζώνη, διότι κάτι τέτοιο θα σήμαινε το ιστορικά αδιανόητο: Μετά από αιώνες ανεξαρτησίας και μη κατάκτησης, κυριαρχίας και μη κατοχής, ο ηπειρωτικό-ευρωπαϊσμός και οι απόγονοι των Φράγκων - και ειδικότερα το «Germanicum» της Αγίας ΝεοΡωμαιοΓερμανικής αυτοκρατορίας - θα πατούσαν πόδι στο νησί. Και όχι απλά θα πατούσαν πόδι στο νησί, αλλά θα αποκτούσαν νόμιμο και μόνιμο προγεφύρωμα.

Και κάτι τέτοιο μάλιστα θα είχε γίνει κατορθωτό αντί δια στρατιωτικών μέσω οικονομικών και πολιτικών μέσων, υπό τη συμβολή του σημαντικά υπερεθνικού χαρακτήρα των συμφερόντων που επηρεάζουν σήμερα τη διαμόρφωση και άσκηση πολιτικής στο εσωτερικό της ΕυρωΑτλαντικής δομής ή της «Δύσεως». Ο δε υπερεθνικός χαρακτήρας αυτών των συμφερόντων συνέβαλλε - σε όχι αμελητέο βαθμό - και στην αποδυνάμωση των Ηνωμένων Πολιτειών δια της ώθησης των τελευταίων σε ανορθολογικές επιλογές, όπως η εις βάρος του εθνικού τους συμφέροντος (raison d'État) απόλυτη υιοθέτηση και συστηματική προώθηση της επιβολής των παγκοσμίων επιδιώξεων που εξυπηρετούν αυτούς τους παράγοντες οι οποίοι, μη διαθέτοντας εδαφικές βάσεις που να τους ικανοποιούν, παρασίτησαν επί της αμερικανικής - και όχι μόνον - κοινωνίας, την λεηλάτησαν και την απομύζησαν, οδηγώντας το εθνικό και δημοκρατικά κυρίαρχο κράτος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής (μια χώρα με εξαιρετικές δυνατότητες) όχι μονάχα σε παραγωγική ερημοποίηση αλλά και σε ανυπολόγιστη φθορά του παγκόσμιου κύρους και της αξιοπιστίας του, συμβάλλοντας κατά αυτόν τον τρόπο στην υλική και ηθική παρακμή και κρίση του.

Περισσότερα: Cultural Diplomacy, Global Governance, and Democratic Sovereignty. A Lecture by John D. Fonte (ICD - Institute for Cultural Diplomacy). Author of "Sovereignty or Submission: Will Americans Rule Themselves or be Ruled by Others?".


Η ορεινή και ηπειρωτική αντίληψη της μεγάλης ευρωπαϊκής πεδιάδας περί άμυνας, είναι αυτή της Ευρώπης Φρούριο, μέσω της οποίας υποτίθεται πως θα αντιμετωπιστούν οι εξωτερικές απειλές. Η θαλασσινή αντίληψη είναι η άμυνα και η επιβίωση μέσα από τη διασπορά, την κινητικότητα και την ευελιξία, τα Ξύλινα Τείχη.

Πιεζόμενοι ιστορικά από συνεχείς εισβολές και εξωτερικές δυνάμεις προερχόμενες από τη μεγάλη ευρωπαϊκή πεδιάδα, την ασιατική στέπα, την αφρικανική και αραβo-συριακή έρημο, αναγκαστήκαμε να αναπτύξουμε αμυντικούς μηχανισμούς. Από τους Πέρσες, τους Άραβες -τους ΛατινοΡωμανς- και τους Ρως, μέχρι τους Φράγκους, τους Σλάβους -τους Βούλγάρους- και τους Τούρκους, για να φτάσουμε στους Άγγλους, τους Γάλλους και τους Γερμανούς, εξωχώριες δυνάμεις πάντα έρχονταν κατά κύματα (και πάντα θα έρχονται γιατί αυτή είναι η μοίρα των μεσογειακών περιοχών και ιδιαίτερα της ανατολικής Μεσογείου, καθώς είναι η μόνη που περιβάλλεται και από τους τέσσερις αυτούς μεγάλους εδαφικούς χώρους που προανέφερα). Πως αντιμετωπίσαμε αυτή την κατάσταση; Αναπτύξαμε τη λογική του σύννεφου, της δικτυωτής δομής, της διασποράς. Το δικτυωτό χώρο ή το σύννεφο δεν μπορείς ούτε να το πιάσεις, ούτε να το σπάσεις, ούτε να το κατέχεις, σε αντίθεση με το κλαδί και τον εδαφικό χώρο.

Η ελληνική διασπορά που υπήρχε από αρχαιοτάτων χρόνων περιφερειακά της ανατολικής Μεσογείου, στον Εύξεινο Πόντο, στον Καύκασο, στη Μικρά Ασία, στα Βαλκάνια, το Λεβάντε και τη βόρεια Αφρική, καταστράφηκε τον προηγούμενο αιώνα. Και τι έγινε; Ξαναδημιουργήθηκε σε παγκόσμια κλίμακα.


Όταν στα θαλάσσια σύνορα πνίγονται άνθρωποι, τότε τα σύνορα είναι εθνικά (και οι πνιγμοί οφείλονται στην εθνική κυριαρχία). Όταν στα θαλάσσια σύνορα σώζονται άνθρωποι από πνιγμό, τότε τα σύνορα είναι ευρωπαϊκά (και το σώσιμο -η φροντίδα κ.λπ- οφείλεται στις «ευρωπαϊκές αξίες» και στα ανθρώπινα δικαιώματα).


Αυτό που ζούμε είναι η διάψευση, με απολύτως εμφατικό και εκκωφαντικό τρόπο, του συνθήματος πως τα σύνορα έχουν ξεπεραστεί ή/και δεν έχουν σημασία.

Ορισμένοι θα σκεφτούν αμέσως πως τα σύνορα θα τα γκρεμίσει -ή τα έχει γκρεμίσει- η ίδια η πραγματικότητα. Δεν σταθμίζουν κάτι πολύ απλό. Αυτό συνέβαινε πάντα. Τα σύνορα πάντα τα γκρέμιζε η πραγματικότητα, απλά είχαμε νεκρούς.

Και έπειτα, ξανά είχαμε σύνορα διαφορετικής μορφής. Το αξιοπερίεργο μάλιστα είναι πως το πλέον παροδικό, το λιγότερο σταθερό στοιχείο ιστορικά, είναι τα πολιτικά σύνορα. Κάθε λίγες δεκαετίες αλλάζουν.

Σύνορα, σημαίνει πως κάποιος είναι κυρίαρχος σε μια οριοθετημένη επικράτεια υπό μια διακριτή ταυτότητα.