Η ένταση στην γραφή προκύπτει από το μέγεθος του σοκ που έπαθα με διάφορα που διαβάζω.
Είναι αδιανόητο να υποστηρίζεται πως υπάρχει υπερπληθυσμός στον πλανήτη από την στιγμή που, πρώτον, δεν υπάρχουν μωρά, δεύτερον, πάνω από 70 κοινωνίες συνολικά βρίσκονται κάτω από τα όρια ανανέωσης-αντικατάστασης πληθυσμού (2,10 γεννήσεις ανά γυναίκα, replacement fertility) βιώνοντας συνθήκες δημογραφικής ύφεσης για δεκαετίες, τρίτον, ο μέσος όρος ηλικίας αυξάνεται σε πλανητική κλίμακα (ο πλανήτης γερνάει) και, τέταρτον, οι ρυθμοί γονιμότητας τα τελευταία 50-60 χρόνια μειώνονται (από 5,0 σε περίπου 2,5 παιδιά ανά γυναίκα).
Το πρόβλημα είναι οι κοινωνίες που δεν γεννάνε, όχι οι κοινωνίες που γεννάνε.
Ορισμένες κοινωνίες -κυρίως ευρωπαϊκές- που μέσω ενός μείγματος κοσμικισμού, παραγωγισμού, φιλελευθερισμού και οικονομισμού πυροβόλησαν τα πόδια τους, γέρασαν και έμειναν χωρίς παιδιά (κατασκευάζοντας μάλιστα μια ιδεολογία -μεταϋλιστικής παραμυθίας- που για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία εξιδανίκευσε αυτήν την κατάσταση), θα πρέπει να γνωρίζουν πως οι προσπάθειες να επιβάλουν μαλθουσιανισμό στους υπόλοιπους, θα οδηγήσει πρώτα και κύρια στην δική τους καταστροφή (πράγματι, αυτό συνέβη μέσω της αναβολής του γάμου ή/και της γέννησης του πρώτου παιδιού -αδιάκοπα για τρεις δεκαετίες σημειώνουν άνοδο στους μέσους όρους ηλικίας απόκτησης του πρώτου παιδιού και τους φταίνε οι άλλοι-, τις νέες και ποικίλες μεθόδους αντισύλληψης του «οικογενειακού προγραμματισμού» που συνέβαλλαν προς αυτή την κατεύθυνση, σε σημείο που να προσεγγίζονται οι μαλθουσιανές αντιλήψεις περί ανάγκης πληθυσμιακού ελέγχου. Μάλλον η ευγονική δεν έπαψε να υπάρχει αλλά ενσωματώθηκε αλλού).
Το πρόβλημα δεν είναι οι κοινωνίες που γεννάνε, αλλά οι κοινωνίες που δεν γεννάνε.
Όπως έγραψα πριν λίγο καιρό: ''Κοινωνίες που δεν μπορούν να αναπαραχθούν και πιστεύουν πως θα τις σώσει «η τεχνολογία και η οικονομία» ή/και «η μετανάστευση», είναι φανερό πως είτε έχουν πέσει θύμα μιας προπαγάνδας που κινείται μεταξύ οικονομισμού, τεχνολογικού μεσσιανισμού και ευσεβών πόθων, είτε έχει κατισχύσει σε αυτές ένα πνεύμα ανορθολογισμού και λαϊκισμού'' (εξιδανικεύουν την αδυναμία τους: σε περίπτωση που δεν έχει γίνει αντιληπτό, προϋποθέτουν ότι θα παρασιτούν επί των παιδιών -και- των κοινωνιών που γεννάνε ή, για να το γράψουμε με δικούς τους όρους, επί των κοινωνιών που «παράγουν» τον σπουδαιότερο ανθρωπινό «πόρο»: τα παιδιά). Αυτές αποτελούν -ψευδοελιτίστικου- φαραωνικού τύπου σκέψεις και είναι δείγματα παρακμής.
Οι χαζοί, ανάμεσα σε οικονομία και παιδιάεπέλεξαν την οικονομία, και τελικά έμειναν χωρίς παιδιά - και θα μείνουν και χωρίς οικονομία.
Ορισμένοι ονειρεύονται την σύνθεση ενός μείγματος κοσμικισμού, μεταφιλελευθερισμού, οικονομισμού και μαλθουσιανισμού σε παγκόσμιο ολοκληρωτικό-φουτουριστικό-ευγονικο-μεταϋλιστικο και μετα-ανθρώπινο «προοδευτικό» (*) σύστημα.
Η ιδεολογία του πλανητικά ηλίθιου που νομίζει ότι είναι ξεχωριστός και έξυπνος.
Κατά βάθος, οι κοσμικιστές -ναυαρχίδα των οποίων αποτελούν οι λεγόμενοι «φιλελεύθεροι»- συνειδητοποίησαν πως ηττώνται (και πως εάν συνεχίσουν με αυτούς τους ρυθμούς θα εξαφανιστούν) και έχουν παρανοήσει.
2. Σε ότι αφορά την Ευρώπη ειδικότερα: Αυξήθηκε ο παγκόσμιος πληθυσμός τον τελευταίο αιώνα; Απίστευτα. Μετεβλήθησαν οι παγκόσμιοι δημογραφικοί συσχετισμοί (και μέσα από αυτό εδώ το ιστολόγιο εγώ είμαι αυτός που έχει τονίσει την σημασία αυτής της μεταβολής). Αλλά αυτή η αλλαγή-αύξηση απλά μας επαναφέρει εκεί που ήμασταν -σε ότι αφορά τις αναλογίες με τις «υπόλοιπες» περιοχές- περίπου τον 17ο αιώνα. Το 1600 η Αφρική αποτελούσε περίπου το 20% και η Ασία το 59% του παγκόσμιου πληθυσμού, ενώ η Ευρώπηπερίπου το 19%. Το 2012 η Αφρική αποτελούσε το 16% -θα αυξηθεί- και η Ασία το 60% του παγκόσμιου πληθυσμού, με την Ευρώπη να βρίσκεται περίπου στο 10,5% (και να έχει μπει στο παιχνίδι η αμερικανική ήπειρος, η οποία ήταν δημογραφικά ανύπαρκτη παλαιότερα). Η Ευρώπη έχει το πρόβλημα γιατί είναι μεγάλη η δημογραφική της κατάρρευση - και σε μικρότερο βαθμό οι κοσμικοί πληθυσμοί των Η.Π.Α (*). Έχει υποστεί μια δημογραφική ήττα -την οποία προσπαθεί να εκλογικεύσει- ή ορθότερα μια δημογραφική συντριβή της οποίας τώρα αντιλαμβάνεται τις συνέπειες. Από περίπου 28% στις αρχές του 20ου αιώνα (κορύφωση μεταξύ 1910 και 1920), η ευρωπαϊκή ήπειρος έπεσε δημογραφικά περίπου στο 10% του παγκόσμιου πληθυσμού. Ορισμένοι θα αντιληφθούν πως η περίοδος που αποτελούσαν πάνω από το 1/4 του παγκόσμιου πληθυσμού (περίοδος που όλως τυχαίως κυριάρχησαν σε πλανητική κλίμακα), δηλαδή η περίοδος όπου ένας στους τέσσερις ανθρώπους στον πλανήτη προερχόταν από την Ευρώπη, αποτέλεσε ιστορική εξαίρεση. Ποτέ άλλοτε από το 1000 π.χ μέχρι το 1900 μ.Χ η Ευρώπη δεν προσέγγισε το 30% επί του παγκόσμιου πληθυσμού (η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία -υποτίθεται πως- άγγιξε ή ξεπέρασε το 20% του παγκόσμιου πληθυσμού και ήταν πολύ λιγότερο «ευρωπαϊκή»).
(*) Οι Ηνωμένες Πολιτείες μεταξύ 1950 και 2015 αύξησαν τον πληθυσμό τους κατά 164 εκατομμύρια (από 158 έφτασαν τα 322 εκατομμύρια), μέγεθος που αποτελεί την τέταρτη μεγαλύτερη αύξηση σε πλανητική κλίμακα για αυτή την περίοδο, ενώ οι μεγαλύτερες δυνάμεις της σημερινής Ε.Ε (Γερμανία, Γαλλία, Ηνωμένο Βασίλειο, Ιταλία και Ισπανία) και οι πέντε μαζί, αύξησαν κατά μόλις 90 εκατομμύρια τον πληθυσμών τους μέσα σε 65 χρόνια (1950-2015). Η.Π.Α και Ευρώπη δεν είναι το ίδιο πράγμα. Το πρόβλημα είναι κυρίως της Ευρώπης, όχι των υπολοίπων.
Είναι αδιανόητο να υποστηρίζεται πως υπάρχει υπερπληθυσμός στον πλανήτη από την στιγμή που, πρώτον, δεν υπάρχουν μωρά, δεύτερον, πάνω από 70 κοινωνίες συνολικά βρίσκονται κάτω από τα όρια ανανέωσης-αντικατάστασης πληθυσμού (2,10 γεννήσεις ανά γυναίκα, replacement fertility) βιώνοντας συνθήκες δημογραφικής ύφεσης για δεκαετίες, τρίτον, ο μέσος όρος ηλικίας αυξάνεται σε πλανητική κλίμακα (ο πλανήτης γερνάει) και, τέταρτον, οι ρυθμοί γονιμότητας τα τελευταία 50-60 χρόνια μειώνονται (από 5,0 σε περίπου 2,5 παιδιά ανά γυναίκα).
Το πρόβλημα είναι οι κοινωνίες που δεν γεννάνε, όχι οι κοινωνίες που γεννάνε.
Ορισμένες κοινωνίες -κυρίως ευρωπαϊκές- που μέσω ενός μείγματος κοσμικισμού, παραγωγισμού, φιλελευθερισμού και οικονομισμού πυροβόλησαν τα πόδια τους, γέρασαν και έμειναν χωρίς παιδιά (κατασκευάζοντας μάλιστα μια ιδεολογία -μεταϋλιστικής παραμυθίας- που για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία εξιδανίκευσε αυτήν την κατάσταση), θα πρέπει να γνωρίζουν πως οι προσπάθειες να επιβάλουν μαλθουσιανισμό στους υπόλοιπους, θα οδηγήσει πρώτα και κύρια στην δική τους καταστροφή (πράγματι, αυτό συνέβη μέσω της αναβολής του γάμου ή/και της γέννησης του πρώτου παιδιού -αδιάκοπα για τρεις δεκαετίες σημειώνουν άνοδο στους μέσους όρους ηλικίας απόκτησης του πρώτου παιδιού και τους φταίνε οι άλλοι-, τις νέες και ποικίλες μεθόδους αντισύλληψης του «οικογενειακού προγραμματισμού» που συνέβαλλαν προς αυτή την κατεύθυνση, σε σημείο που να προσεγγίζονται οι μαλθουσιανές αντιλήψεις περί ανάγκης πληθυσμιακού ελέγχου. Μάλλον η ευγονική δεν έπαψε να υπάρχει αλλά ενσωματώθηκε αλλού).
Το πρόβλημα δεν είναι οι κοινωνίες που γεννάνε, αλλά οι κοινωνίες που δεν γεννάνε.
Όπως έγραψα πριν λίγο καιρό: ''Κοινωνίες που δεν μπορούν να αναπαραχθούν και πιστεύουν πως θα τις σώσει «η τεχνολογία και η οικονομία» ή/και «η μετανάστευση», είναι φανερό πως είτε έχουν πέσει θύμα μιας προπαγάνδας που κινείται μεταξύ οικονομισμού, τεχνολογικού μεσσιανισμού και ευσεβών πόθων, είτε έχει κατισχύσει σε αυτές ένα πνεύμα ανορθολογισμού και λαϊκισμού'' (εξιδανικεύουν την αδυναμία τους: σε περίπτωση που δεν έχει γίνει αντιληπτό, προϋποθέτουν ότι θα παρασιτούν επί των παιδιών -και- των κοινωνιών που γεννάνε ή, για να το γράψουμε με δικούς τους όρους, επί των κοινωνιών που «παράγουν» τον σπουδαιότερο ανθρωπινό «πόρο»: τα παιδιά). Αυτές αποτελούν -ψευδοελιτίστικου- φαραωνικού τύπου σκέψεις και είναι δείγματα παρακμής.
Οι χαζοί, ανάμεσα σε οικονομία και παιδιάεπέλεξαν την οικονομία, και τελικά έμειναν χωρίς παιδιά - και θα μείνουν και χωρίς οικονομία.
Ορισμένοι ονειρεύονται την σύνθεση ενός μείγματος κοσμικισμού, μεταφιλελευθερισμού, οικονομισμού και μαλθουσιανισμού σε παγκόσμιο ολοκληρωτικό-φουτουριστικό-ευγονικο-μεταϋλιστικο και μετα-ανθρώπινο «προοδευτικό» (*) σύστημα.
Η ιδεολογία του πλανητικά ηλίθιου που νομίζει ότι είναι ξεχωριστός και έξυπνος.
Κατά βάθος, οι κοσμικιστές -ναυαρχίδα των οποίων αποτελούν οι λεγόμενοι «φιλελεύθεροι»- συνειδητοποίησαν πως ηττώνται (και πως εάν συνεχίσουν με αυτούς τους ρυθμούς θα εξαφανιστούν) και έχουν παρανοήσει.
-----
(*) Και όμως αυτό το σύστημα μπορεί να θεωρηθεί «προοδευτικό». Μια από τις τέσσερις ιδεολογίες της Προόδου, για όσους δεν το γνωρίζουν, είναι ο «επιστημονικός ρατσισμός» (Barry Buzan, George Lawson), ο οποίος έχει μια οργανική και βαθύτερη σύνδεση με τις περί Προόδου αντιλήψεις (συνδυαζόμενος δε με μαλθουσιανές θεωρίες δυναμοποιείται). Κανονικά προοδευτικοί πρέπει να ονομάζονται οι οπαδοί των ιδεολογιών της Προόδου (φιλελευθερισμός, σοσιαλισμός, εθνικισμός και «επιστημονικός ρατσισμός»).Σημ.
1. Ο Αλ Γκορ είχε συνδέσει την κλιματική αλλαγή με τον υπερπληθυσμό και είχε μιλήσει για ανθρώπινο ολοκαύτωμα.2. Σε ότι αφορά την Ευρώπη ειδικότερα: Αυξήθηκε ο παγκόσμιος πληθυσμός τον τελευταίο αιώνα; Απίστευτα. Μετεβλήθησαν οι παγκόσμιοι δημογραφικοί συσχετισμοί (και μέσα από αυτό εδώ το ιστολόγιο εγώ είμαι αυτός που έχει τονίσει την σημασία αυτής της μεταβολής). Αλλά αυτή η αλλαγή-αύξηση απλά μας επαναφέρει εκεί που ήμασταν -σε ότι αφορά τις αναλογίες με τις «υπόλοιπες» περιοχές- περίπου τον 17ο αιώνα. Το 1600 η Αφρική αποτελούσε περίπου το 20% και η Ασία το 59% του παγκόσμιου πληθυσμού, ενώ η Ευρώπηπερίπου το 19%. Το 2012 η Αφρική αποτελούσε το 16% -θα αυξηθεί- και η Ασία το 60% του παγκόσμιου πληθυσμού, με την Ευρώπη να βρίσκεται περίπου στο 10,5% (και να έχει μπει στο παιχνίδι η αμερικανική ήπειρος, η οποία ήταν δημογραφικά ανύπαρκτη παλαιότερα). Η Ευρώπη έχει το πρόβλημα γιατί είναι μεγάλη η δημογραφική της κατάρρευση - και σε μικρότερο βαθμό οι κοσμικοί πληθυσμοί των Η.Π.Α (*). Έχει υποστεί μια δημογραφική ήττα -την οποία προσπαθεί να εκλογικεύσει- ή ορθότερα μια δημογραφική συντριβή της οποίας τώρα αντιλαμβάνεται τις συνέπειες. Από περίπου 28% στις αρχές του 20ου αιώνα (κορύφωση μεταξύ 1910 και 1920), η ευρωπαϊκή ήπειρος έπεσε δημογραφικά περίπου στο 10% του παγκόσμιου πληθυσμού. Ορισμένοι θα αντιληφθούν πως η περίοδος που αποτελούσαν πάνω από το 1/4 του παγκόσμιου πληθυσμού (περίοδος που όλως τυχαίως κυριάρχησαν σε πλανητική κλίμακα), δηλαδή η περίοδος όπου ένας στους τέσσερις ανθρώπους στον πλανήτη προερχόταν από την Ευρώπη, αποτέλεσε ιστορική εξαίρεση. Ποτέ άλλοτε από το 1000 π.χ μέχρι το 1900 μ.Χ η Ευρώπη δεν προσέγγισε το 30% επί του παγκόσμιου πληθυσμού (η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία -υποτίθεται πως- άγγιξε ή ξεπέρασε το 20% του παγκόσμιου πληθυσμού και ήταν πολύ λιγότερο «ευρωπαϊκή»).
(*) Οι Ηνωμένες Πολιτείες μεταξύ 1950 και 2015 αύξησαν τον πληθυσμό τους κατά 164 εκατομμύρια (από 158 έφτασαν τα 322 εκατομμύρια), μέγεθος που αποτελεί την τέταρτη μεγαλύτερη αύξηση σε πλανητική κλίμακα για αυτή την περίοδο, ενώ οι μεγαλύτερες δυνάμεις της σημερινής Ε.Ε (Γερμανία, Γαλλία, Ηνωμένο Βασίλειο, Ιταλία και Ισπανία) και οι πέντε μαζί, αύξησαν κατά μόλις 90 εκατομμύρια τον πληθυσμών τους μέσα σε 65 χρόνια (1950-2015). Η.Π.Α και Ευρώπη δεν είναι το ίδιο πράγμα. Το πρόβλημα είναι κυρίως της Ευρώπης, όχι των υπολοίπων.