Αφηγήσεις και «μετα-αφηγήσεις» (metanarratives).

Ο François Lyotard μετά το «τέλος των μεγάλων αφηγήσεων» (της «Δύσεως» ουσιαστικά) όπως η Πρόοδος, η χειραφέτηση του Διαφωτισμού, ο Μαρξισμός κ.λπ, όρισε το «μεταμοντέρνο» -με ακραία απλοποιημένο τρόπο- ως τη δυσπιστία απέναντι στις «μετα-αφηγήσεις» (metanarratives). Παραδείγματα «μετα-αφηγήσεων» αποτελούν η βιβλική αφήγηση της ανθρωπότητας ως εγγενώς ή εκ φύσεως αμαρτωλής μετά την πτώση του Αδάμ και της Εύας, η φεμινιστική αφήγηση της πατριαρχικής καταπίεσης σε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία, η ποζιτιβιστική-θετικιστική αντίληψη της επιστήμης ως κλειδιού για την ανθρώπινη πρόοδο. Η «μετα-αφήγηση» του Β'Παγκοσμίου Πολέμου, είναι γνωστή.

Όλα έχουν να κάνουν με την αναζήτηση και θεμελίωση μιας αλήθειας που διαπερνά όλους τους ανθρώπους και όλους τους πολιτισμούς (ουσιαστικά μπορεί να οριστεί και έτσι μια «μετα-αφήγηση»).

Η σύνδεση της «μετα-αφήγησης» του Ολοκαυτώματος με τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και την Παγκοσμιοποίηση [*] θα αποδειχθεί καταστροφική και για τα τρία. Διότι η δημιουργία μιας «μετα-αφήγησης» δεν έχει να κάνει τόσο με τα γεγονότα καθαυτά, όσο με την μυστικοποίηση και ιεροποίηση τους. Όπως γράφει ο Stephen Hopgood:

The metanarrative's main function is to strengthen the faith of advocates and mobilize support for a global legal, judicial, and policing infrastructure. The religious language of evil has become as much a part of the complex of "secular sacredness" as innocent suffering. Evil, too, combats "disenchantment" by connecting us to the life beyond... But facts still belong to the profane human world. They must be transferred to the sacred world through reification, placed beyond question and interpretation, at once historicized and de-historicized. In this way the horror and cruelty they contain can be "sacralized" and the metanarrative reinforced.

[*] With the end of the Cold War, the cultural power of the Holocaust and Nuremberg could be used to aid in the globalization of international criminal law. Richard Goldstone, a pivotal figure in this development, argues that "the most permanent, important and unique feature of the Holocaust is that it gave birth to the international human rights movement and the recognition of an international jurisdiction for the prosecution of war criminals." This is a classic retrofitting of the metanarrative. - Stephen Hopgood, The Endtimes of Human Rights.

Προτεινόμενες αναγνώσεις: 1) ''Holocaust etiquette, myth, and metanarrative: representations of Nazism in contemporary comics'' (Tessa Withorn) και, κυρίως 2) το εξαιρετικό βιβλίο του Stephen Hopgood ''The Endtimes of Human Rights'' -το οποίο έχω παρουσιάσει στο ιστολόγιοκαι- στο οποίο εμπεριέχεται ένα επεξηγηματικό κεφάλαιο με τίτλο ''The holocaust metanarrative''. Η Hannah Arendt είχε αντιληφθεί αρκετά νωρίς αυτές τις «προσεγγίσεις».

.~`~.