I) 1821 και ορισμένες εσωτερικές τάσεις II) ο μύθος της «φιλελεύθερης» Ινδίας (και Ιαπωνίας κ.λπ) και δύο παρατηρήσεις για III) το UN Refugee Agency και IV) το προσφυγικό.

Χονδρικά -και στα πλαίσια επιπέδου social media- μιλώντας. Η Επανάσταση του 1821 ήταν μια μονοπολιτισμική πολυεθνική ιστορική κίνηση που στόχευε στην Κωνσταντινούπολη και όχι στην Αθήνα (όπως την συμπίεσαν -και την κατάντησαν- οικοδομωντας το αθηναϊκό κρατίδιο). Το 1833 και η ιδεολογία του αθηναϊσμού (βαυαροκρατία, γαλλικός νομικισμός κ.λπ) αποτέλεσε στρέβλωση -ή hijacking- του 1821. Το 1821 ήταν προσπάθεια, επιδίωξη -εσωτερικής, ενδογενούς- αναίρεσης του 1453 μ.Χ. Το 1833 ήταν προσπάθεια, επιβολή -εξωγενούς ή ετερόχθονης- αναβίωσης του 461 π.Χ. Το 1821 ήταν «πολιτισμικό». Το 1833 ήταν -και παραμένει- «κρατικό». Παρ'αυτά οικοδομήθηκε μια πραγματικότητα την οποία πρέπει να αποδεχτούμε και να προχωρήσουμε.

Αυτήν την πραγματικότητα, μαζί με όλες τις επιμέρους αποχρώσεις της (δεν εκφράζω δηλαδή κάποιου είδους δογματισμό), οφείλουμε να αναγνωρίσουμε εάν πρόκειται κάποια στιγμή να αποφασίσουμε (σε περίπτωση που πάψουμε να ασχολούμαστε αποκλειστικά με «το νόμισμα» και «την οικονομία») τι θα θέλαμε να είναι ή/και να σηματοδοτεί το 2021 (αν και έχουν αποφασίσει άλλοι για εμάς και μας σέρνουν δεμένους χειροπόδαρα) ή το 2033 (εάν και εφόσον υπάρχουμε μέχρι τότε ως διακριτό υποκείμενο).

Οι φανατικοί οπαδοί -αρνητές και πολέμιοι- τόσο της αναίρεσης του 1453 μ.Χ όσο και της αναβίωσης του 461 π.Χ, είναι εξίσου καταστροφικοί. Ζούμε σε εποχή συνθέσεων (και ανάγκης για ολοκληρωτική εκ-μεταλλευση και αποθησαύριση ιστορικού πλούτου), όχι σε εποχή του είτε, είτε. Εδαφικές και μη εδαφικές ταυτότητες αλληλοδιαπλέκονται στην εποχή μας.

Μπορούμε να διακρίνουμε τρεις κυρίαρχες τάσεις ή «παρατάξεις» στην Ελλάδα (υπάρχουν και άλλες):

1) Οι «δυτικιστές» («φιλελεύθερο»-αριστερο-δεξιοί κ.λπ) που επιθυμούν την πλήρη και άνευ όρων (υλική και πνευματική) υποταγή ή πρόσδεση της χωράς σε κάτι το οποίο ονομάζουν «Δύση» (αυτή η επιθυμία δεν είναι άσχετη με τη θέση πως είμαστε -ως νέος ελληνισμός- δημιούργημα ή κατασκεύασμα εκ του μηδενός και πως δεν υπήρχε τίποτα πριν το 1821 - ότι είμαστε, δηλαδή, αποκλειστικά και μόνο τεχνητό κατασκεύασμα εξωχώριων δυνάμεων).

2) Οι «νεοπαγανιστες» (πάσης φύσεως από δεξιούς μέχρι γιακωβινικούς, καστοριαδικούς) που αξιώνουν την αποκοπή και «αποπολιτισμικοποιηση» του μεσαιωνικού ελληνισμού ή ρωμαϊσμού, την πλήρη και ολική «αποεθνικοποίηση/ελληνοποίηση» του «Βυζαντίου» και την επανασύνδεση με την προμονοθεϊστική αρχαιότητα (δηλαδή ένα νέο 1833 - όχι απαραίτητα κρατικό).

3) Όσοι επιθυμούν να διαχωρίσουν και να αποκόψουν ριζικά τις έννοιες Ρωμηός και Έλληνας δαιμονοποιόντας ή απαξιώνοντας τη μία ή την άλλη (βυζαντινιστες, αρχαιολάτρες, ιδεολογικοί απόγονοι βενιζελικών και αντίβενιζελικών, κοινοτιστές κ.λπ).

Όλοι τους είναι φανατικοί, ιδεολόγοι του κερατά και κόπανοι. Θα πρέπει να σοβαρευτούν και να συμβάλλουν στη διαχείριση και αναψηλάφηση -και όχι στην αποκοπή, τον κατακερματισμό και την καταστροφή- του πολιτισμικού πλούτου και στη διαμόρφωση μιας νέας ιστορικής ταυτότητας.

Οι εποχές δεν είναι δύο. Είναι πολλές. Από την μινωική και μυκηναϊκή, την αρχαϊκή και την κλασική, την ελληνιστική, την προ και μετά μονοθεϊστική ρωμαϊκή, την ορθόδοξη ρωμαϊκή και πρωτο-ελληνοορθόδοξη, την λατινική, οθωμανική και ρωμαίϊκη, του νέου ελληνισμού κ.λπ. Όλες αυτές δεν είναι απαραίτητα «εχθρικές» -και εναλλακτικές- μεταξύ τους.

Αναγνωρίζω πως όλα τα προηγούμενα είναι χονδροειδέστατα.

Επιτέλους, έστω με καθυστέρηση -τουλάχιστον- δύο δεκαετιών, αρχίζουν να αποσυντίθενται και να καταρρέουν τα καλά θεμελιωμένα αξιώματα-μύθοι (που ουδείς αμφισβητούσε ευθέως) του διπολικού συστήματος και της μονοπολικής στιγμής (τέλος της ιστορίας). Διαβάζω: ''As the American relationship with India deepens, U.S. policy makers and observers will have to accept that India is not now and has never been a liberal democracy'' (The Myth of a Liberal India by Vivek S. Sharma). Δεν είναι τώρα, ούτε ήταν ποτέ.

Τα ίδια ακριβώς ίσχυαν και εξακολουθούν να ισχύουν και για την Ιαπωνία, την οποία η προπαγάνδα του ψυχρού πολέμου προσπαθούσε να παρουσιάσει ως «φιλελεύθερη» και «δυτική», προκειμένου να δικαιολογηθεί η επιτυχία και η ανταγωνιστικότητα του προτύπου της, η συμμετοχή της στο «δυτικό στρατόπεδο» και να διαφυλάσσεται το περί «δημοκρατίας» θεώρημα και διάφορα ευρωκεντρικά ιδεολογήματα (το αξίωμα ήταν πως -τάχα- η Ιαπωνία μεταπολεμικά ενστερνίστηκε ένα οικονομικό και πολιτικό σύστημα αμερικανικού τύπου).

Τα ίδια ισχύουν και για ολόκληρο τον πλανήτη. Για τις περισσότερες χώρες πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.

Δεν υπάρχουν ''liberal democracies''στον πλανήτη (άλλωστε ιδεολογικός όρος είναι αυτός, δεν υπάρχει κανενός τέτοιου είδους πολίτευμα επίσημα). Τέσσερις-πέντε χώρες είναι όλες και όλες (έχυσαν αίμα, ιδρώτα και χρήματα -πολλά χρήματα- προκειμένου να «κανονικοποιήσουν» κάποιες άλλες, όπως η Χιλή, η Τουρκία και η Γερμανία -οι οποίες δεν είναι «φιλελεύθερες δημοκρατίες»- και το έκαναν ολόκληρο ζήτημα).

Στην πλανήτη υπάρχει ένα πολιτικό και πολιτιστικό πλουραλιστικό σύμπαν (το οποίο «πάγωσε» την περίοδο του διπολισμού) παρά την προσπάθεια κυριαρχίας και επιβολής ενός πολιτικού και πολιτιστικού ηγεμονικού μονολόγου. Αυτό θα φανερώνεται όλο και πιο καθαρά όσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από την ιστορική τομή 1989-1991.

Το UN Refugee Agency (UNHCR) -ή η Ύπατη Αρμοστεία του Ο.Η.Ε για τους Πρόσφυγες- δεν αναδεικνύει τις ταπεινές γιαγιάδες από τη Λέσβο που ταΐζουν με το μπιμπερό το προσφυγόπουλο-βρέφος (και τόσες άλλες περιπτώσεις) αλλά αναδεικνύει μέσω twitter και σε ειδικές θεματικές σελίδες το ''warm Austrian welcome for refugees'' (παλαιότερα τις «selfies» της Καγκελαρίου) και την «εθελόντρια» γιαγιά από το Nickelsdorf, διότι διεξάγει προπαγάνδα υπέρ συγκεκριμένων χωρών (μήνες τώρα).


Οι γιαγιάδες της Λέσβου δεν είναι τόσο κομψές και περιποιήμενες όσο η «εθελόντρια» χαμογελαστή γιαγιά από το Nickelsdorf με την «ομάδα της» (δεν εντάσσονται στο καλούπι του «προτύπου» που θέλει να κατασκευάσει και να προωθήσει ο οργανισμός. Άλλωστε δεν είναι «εθελόντριες» και δεν φορούν το πορτοκαλί τζάκετ, παρά τα καθημερινά ρούχα τους, δεν βρίσκονται εντός οργανωμένης σκηνής με «ντεκόρ» -σε «αποστειρωμένο» περιβάλλον- αλλά σε ένα παγκάκι έχοντας πίσω τους μια μάντρα-ξερολιθιά).

Με πιάνει ναυτία με την εξόφθαλμη προπαγάνδα του UN Refugee Agency τους τελευταίους μήνες (και να χρησιμοποιήσει κάποια στιγμή τη φωτογραφία -που δεν θα το κάνει-, έχει γίνει αντιληπτός ο τρόπος με τον οποίον λειτουργεί). Ξεφτίλα...

Εδώ ένα παλαιότερο σχόλιο για παρεμφερές ζήτημα.


Οι θαλάσσιες αφίξεις προσφύγων (ή μεταναστών ή όπως αλλιώς θέλετε) στην Ελλάδα, από την αρχή του χρόνου, έχουν ξεπεράσει το μισό εκατομμύριο (502,500 άνθρωποι). Έχουν πνιγεί 123 άνθρωποι στα νερά του Αιγαίου. Μακάρι να μην είχε πνιγεί κανείς άνθρωπος. Το ποσοστό θανάτων είναι 0,02%. Κανείς δεν μπορεί να προσάψει κάτι στην Ελλάδα (*), ιδιαίτερα όταν στη Μεσόγειο το 2015 πνίγηκαν 3,135 άνθρωποι.


Αναρωτιέμαι, εάν από την αρχή του χρόνου είχαν ξεπεράσει τις 500.000, οι αφίξεις στην Αυστρία, τι ποσοστό θα είχε το Freedom Party of Austria (FPÖ), το οποίο ήδη βρίσκεται πάνω από το 20%;

(*) Αναρωτιέμαι, εάν στο Αιγαίο έχουν πνιγεί 123 άνθρωποι από την αρχή του χρόνου και στη Μεσόγειο 3,135 -δηλαδή οι περισσότεροι προς Ιταλία- γιατί τίθεται ζήτημα για την Ελλάδα (Αιγαίο) και όχι για την Ιταλία; Με πιο σκεπτικό; Πάντως σίγουρα όχι προς αποφυγή θανάτων.