I
Αν και είναι υπερβολική η προβολή του συγκεκριμένου προσώπου επικοινωνιακά, η επόμενη φράση, του Ian Bremmer, έχει την σημασία της:
Στη μετανεωτερική υποτελή πολιτεία της Hellenic Republic, η οποία τελεί υπό καθεστώς αποικιοποίησης ή/και κηδεμόνευσης, τέτοιες φράσεις είναι απαγορευμένες.
Εκείνο που πρέπει να τονιστεί είναι το εξής: Οι Βρυξέλλες αποτελούν μια κοσμική μορφή Βατικανού (υπερβολικά πιο παρεμβατική βέβαια) και η Ευρωπαϊκή Ένωσηαποτελεί μια κοσμική επαναφορά της Αγιάς ΡωμαιοΓερμανικής Αυτοκρατορίας (ορισμένοι θα ισχυρίζονταν η Ευρωζώνη και όχι η Ε.Ε). Βρυξέλλες και Ε.Ε -ή Ευρωζώνη- αποτελούν ένα κοσμικό ισοδύναμο του είδους της οικουμενικής πολιτικής οργάνωσης που υπήρχε στη δυτική χριστιανοσύνη κατά τον μεσαίωνα. Είναι μια μετανεωτερική νεομεσαιωνικήκοσμικιστική οικουμενίστική πολιτική τάξη-σύστημα που έχει ως βασικά χαρακτηριστικά της την επικαλυπτόμενη εξουσία, την πολλαπλή αφοσίωση και την μη εδαφική ταυτότητα.
Αν και οι Βρυξέλλες, σε σχέση με το Βατικανό, έχουν πολύ μικρότερο πεδίο αναφοράς (500 εκατομμύρια ανθρώπους - η Ευρωζώνη 330), η παρεμβατικότητα, οι υπερεξουσίες και οι αρμοδιότητες σε επίπεδο νομοθεσίας, πολιτικής και οικονομίας είναι απίστευτες.
Το Βατικανό έχει μεγάλη γεωπολιτική και γεωπολιτισμική σημασία. Ο επιφανειακός κοσμικιστικός αντι-κληρικαλισμός δεν μπορεί να «δει» τέτοια ζητήματα και οδηγεί σε αναλυτική τύφλωση (είναι ξεπερασμένος τόσο αυτός όσο και τα εργαλεία που διαθέτει). Ούτε την αντιστοιχία Βρυξελλών-Βατικανού μπορεί να «δει», ούτε τη σχέση Βρυξελλών-Γερμανίας ως αντιστοιχία της σχέσης Βατικανό-Αυτοκράτορας (της Αγίας ΡωμαιοΓερμανικής Αυτοκρατορίας), ούτε την σημερινή γεωπολιτική σημασία του Βατικανού.
Διαβάστε περισσότερα: 1) Πολιτιστικές μακροδομές: Γενικές παρατηρήσεις για την μετακίνηση του κέντρου βάρους της χριστιανικής ανθρωπογεωγραφίας προς τον Παγκόσμιο Νότο. 2) Με αφορμή τα αυτονομιστικά κινήματα και τις υποεθνικές-κρατικές τάσεις και πιέσεις: Ο «νεομεσαιωνισμός» ή «New medievalism» ως ένα πρότυπο διακυβέρνησης της παγκόσμιας πολιτικής και οικονομίας, τρεις οπτικές θεώρησης της παγκοσμιοποίησης -από τα μάτια του τωρινά ισχυρού. 3) «Νεομεσαιωνισμός», Ευρωπαϊκή Ένωση, κυριαρχία και περιφερειακή ολοκλήρωση κρατών. 4) Global governanceκαι Supranationalism.
Στη Γαλλία, παραδοσιακά, σε διαφορετικού τύπου εκλογές -περιφερειακές, βουλευτικές- η συμμετοχή όντως μπορεί να κυμαίνεται γύρω στο 50%. Κάποια πράγματα σχετίζονται και με τη δομή των κρατών, τα κρατίδια και τα εκλογικά και πολιτικά συστήματα. Σταματήστε να αναφέρετε συνεχώς τις Η.Π.Α χωρίς να αναφέρετε τη δομή του κράτους, τις τοπικές εκλογές και το εκλογικό και πολιτικό σύστημα. Κατ'αρχήν στις Η.Π.Α λειτουργούν χίλιες δύο οργανώσεις, παρα-οργανώσεις και σύλλογοι σε επίπεδο πολιτειών και σε υποεθνικό επίπεδο (παρόμοια με τον τρόπο που λειτουργούν οι Μ.Κ.Ο - στις οποίες θα αναφερθώ συγκεκριμένα μελλοντικά). Και στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές του 2008 και του 2012 το ποσοστό συμμετοχής κυμάνθηκε γύρω στο 60% και όχι στο 30% όπως λέει ο μύθος.
Στην Ιαπωνία η συμμετοχή είναι σταθερά χαμηλή για εντελώς διαφορετικούς λόγους από ότι στις βουλευτικές εκλογές της Γαλλίας. Η Ιαπωνία μέχρι το 1993 ήταν ουσιαστικά μονοκομματικό καθεστώς-κράτος. Το γνωρίζατε; Φυσικά και δεν το γνωρίζατε και είναι απολύτως λογικό εφόσον η Ιαπωνία έπρεπε να είναι «δυτική και φιλελεύθερη» προκειμένου να «ανήκει στο δυτικό στρατόπεδο», να διαφυλάσσεται το περί «δημοκρατίας» θεώρημα και να λειτουργούν, διαμορφώνοντας την «κοινή γνώμη», τα ευρωκεντρικά ιδεολογήματα.
Ποιος να σας πει πως από το 1955 μέχρι το 1993 η Ιαπωνία ουσιαστικά ήταν -«καλό»- μονοκομματικό καθεστώς (Dominant-party system λέγεται κομψά) υπό το «φιλελεύθερο δημοκρατικό» κόμμα. Κεμαλισμός a la Ιαπωνικά.
Δεν έχουμε ευρύτερη πολιτική και οικονομική κυριαρχία (ορισμένοι θέτουν και το ζήτημα νομισματικής τέτοιας), δεν έχουμε κυριαρχία επί του προϋπολογισμού, δεν έχουμε νομοθετική κυριαρχία, σε λίγο δεν θα έχουμε και εδαφική κυριαρχία (ήδη δεν έχουμε μέχρι ενός σημείου).
Κατά τα άλλα, όμως, διαμορφώνεται το έδαφος για την επικράτηση προπολιτικών συνθηκών και ερμηνειών που μεταβάλλουν την κοινωνία σε αντικείμενο χειραγώγησης. Θα μας μάθουν, για παράδειγμα, να ασχολούμαστε με την πολιτική ως κουτσομπολιό και να ερμηνεύουμε μια αδιανόητη σε έκταση και βάθος κοινωνική, εθνική, οικονομική και δημογραφική καταστροφή και συρρίκνωση -αποκλειστικά και μόνον- με ορούς «διογκωμένου δημοσίου»! Και βέβαια, θα μας μάθουν να δεχόμαστε σχεδόν αδιαμαρτύρητα έναν ασύμμετρο ψυχολογικό πόλεμο και μια λυσσαλέα προπαγάνδα για το πόσο «κακοί, άθλιοι, άχρηστοι και ανίκανοι» κ.λπ είμαστε. Όλη αυτή η απαξίωση, υπό τη συνοδεία ενός υφέρποντος μίσους (που καμία σχέση δεν έχει με «αυτοκριτική»), λειτουργεί στα πλαίσια δικαιολόγησης των αδικαιολόγητων και νομιμοποίησης των αδιανόητων.
Πολιτική, όμως, σημαίνει να έχεις την ικανότητα να διακρίνεις και να ιεραρχείς τα καίρια και τα ουσιώδη.
Όταν δεν διαθέτεις πολιτική, οικονομική, επί του προϋπολογισμού, νομοθετική και εδαφική κυριαρχία, είσαι άραγε -στοιχειωδώς- ελεύθερο έθνος και -στοιχειωδώς- διακριτό υποκείμενο ως λαός και ως κοινωνία;
Όχι βέβαια. Δεν είσαι. Και αυτό είναι το ζήτημα. Πρέπει να πιστέψεις πως δεν αξίζεις να είσαι.
The Pope defies simple labels of left and right. All interesting people do.
Στη μετανεωτερική υποτελή πολιτεία της Hellenic Republic, η οποία τελεί υπό καθεστώς αποικιοποίησης ή/και κηδεμόνευσης, τέτοιες φράσεις είναι απαγορευμένες.
Εκείνο που πρέπει να τονιστεί είναι το εξής: Οι Βρυξέλλες αποτελούν μια κοσμική μορφή Βατικανού (υπερβολικά πιο παρεμβατική βέβαια) και η Ευρωπαϊκή Ένωσηαποτελεί μια κοσμική επαναφορά της Αγιάς ΡωμαιοΓερμανικής Αυτοκρατορίας (ορισμένοι θα ισχυρίζονταν η Ευρωζώνη και όχι η Ε.Ε). Βρυξέλλες και Ε.Ε -ή Ευρωζώνη- αποτελούν ένα κοσμικό ισοδύναμο του είδους της οικουμενικής πολιτικής οργάνωσης που υπήρχε στη δυτική χριστιανοσύνη κατά τον μεσαίωνα. Είναι μια μετανεωτερική νεομεσαιωνικήκοσμικιστική οικουμενίστική πολιτική τάξη-σύστημα που έχει ως βασικά χαρακτηριστικά της την επικαλυπτόμενη εξουσία, την πολλαπλή αφοσίωση και την μη εδαφική ταυτότητα.
Αν και οι Βρυξέλλες, σε σχέση με το Βατικανό, έχουν πολύ μικρότερο πεδίο αναφοράς (500 εκατομμύρια ανθρώπους - η Ευρωζώνη 330), η παρεμβατικότητα, οι υπερεξουσίες και οι αρμοδιότητες σε επίπεδο νομοθεσίας, πολιτικής και οικονομίας είναι απίστευτες.
Το Βατικανό έχει μεγάλη γεωπολιτική και γεωπολιτισμική σημασία. Ο επιφανειακός κοσμικιστικός αντι-κληρικαλισμός δεν μπορεί να «δει» τέτοια ζητήματα και οδηγεί σε αναλυτική τύφλωση (είναι ξεπερασμένος τόσο αυτός όσο και τα εργαλεία που διαθέτει). Ούτε την αντιστοιχία Βρυξελλών-Βατικανού μπορεί να «δει», ούτε τη σχέση Βρυξελλών-Γερμανίας ως αντιστοιχία της σχέσης Βατικανό-Αυτοκράτορας (της Αγίας ΡωμαιοΓερμανικής Αυτοκρατορίας), ούτε την σημερινή γεωπολιτική σημασία του Βατικανού.
-----
Γενικότερα μιλώντας, ο χριστιανισμός -αρέσει δεν αρέσει-, ως αισθητήρας και ως αποτύπωση των παγκόσμιων εξελίξεων, βρίσκεται πιο κοντά στην πραγματικότητα της παγκοσμιοποίησηςαπό ότι τα δυτικοευρωκεντρικά προοδευτικά σχήματα -αγγλοσαξονικής λιμπεραλιστικής- «παγκοσμιοποίησης» τα οποία τοποθετούν στο κέντρο τις Η.Π.Α, τον ΕυρωΑτλαντικό χώρο («Δύση») ή την Ε.Ε (Πολιτιστικές μακροδομές: Γενικές παρατηρήσεις για την μετακίνηση του κέντρου βάρους της χριστιανικής ανθρωπογεωγραφίας προς τον Παγκόσμιο Νότο).Διαβάστε περισσότερα: 1) Πολιτιστικές μακροδομές: Γενικές παρατηρήσεις για την μετακίνηση του κέντρου βάρους της χριστιανικής ανθρωπογεωγραφίας προς τον Παγκόσμιο Νότο. 2) Με αφορμή τα αυτονομιστικά κινήματα και τις υποεθνικές-κρατικές τάσεις και πιέσεις: Ο «νεομεσαιωνισμός» ή «New medievalism» ως ένα πρότυπο διακυβέρνησης της παγκόσμιας πολιτικής και οικονομίας, τρεις οπτικές θεώρησης της παγκοσμιοποίησης -από τα μάτια του τωρινά ισχυρού. 3) «Νεομεσαιωνισμός», Ευρωπαϊκή Ένωση, κυριαρχία και περιφερειακή ολοκλήρωση κρατών. 4) Global governanceκαι Supranationalism.
II
Ειλικρινά αυτές τις γενικολογίες περί «δυτικού ή ανεπτυγμένου» κόσμου μέσω των οποίων ερμηνεύονται τα πάντα -δηλαδή τίποτα-, δεν τις αντέχω («οι ανεπτυγμένες -δυτικές- κοινωνίες έχουν αποχή»). Η συμμετοχή στις τελευταίες σουηδικές εκλογές άγγιξε το 85%, ενώ στις γαλλικές προεδρικές εκλογές του 2012 κυμάνθηκε γύρω στο 80% (η συμμετοχή στις βουλευτικές είναι χαμηλότερη από ότι στις προεδρικές σχεδόν πάντα και παντού). Στην Αυστρία, το 2013, η συμμετοχή ήταν 75%, ενώ στις εκλογές του 2008 το ποσοστό συμμετοχής άγγιξε το 80%. Ήμαρτον με τις αοριστολογικές δυτικο-αναπτυξιολογίες.Στη Γαλλία, παραδοσιακά, σε διαφορετικού τύπου εκλογές -περιφερειακές, βουλευτικές- η συμμετοχή όντως μπορεί να κυμαίνεται γύρω στο 50%. Κάποια πράγματα σχετίζονται και με τη δομή των κρατών, τα κρατίδια και τα εκλογικά και πολιτικά συστήματα. Σταματήστε να αναφέρετε συνεχώς τις Η.Π.Α χωρίς να αναφέρετε τη δομή του κράτους, τις τοπικές εκλογές και το εκλογικό και πολιτικό σύστημα. Κατ'αρχήν στις Η.Π.Α λειτουργούν χίλιες δύο οργανώσεις, παρα-οργανώσεις και σύλλογοι σε επίπεδο πολιτειών και σε υποεθνικό επίπεδο (παρόμοια με τον τρόπο που λειτουργούν οι Μ.Κ.Ο - στις οποίες θα αναφερθώ συγκεκριμένα μελλοντικά). Και στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές του 2008 και του 2012 το ποσοστό συμμετοχής κυμάνθηκε γύρω στο 60% και όχι στο 30% όπως λέει ο μύθος.
Στην Ιαπωνία η συμμετοχή είναι σταθερά χαμηλή για εντελώς διαφορετικούς λόγους από ότι στις βουλευτικές εκλογές της Γαλλίας. Η Ιαπωνία μέχρι το 1993 ήταν ουσιαστικά μονοκομματικό καθεστώς-κράτος. Το γνωρίζατε; Φυσικά και δεν το γνωρίζατε και είναι απολύτως λογικό εφόσον η Ιαπωνία έπρεπε να είναι «δυτική και φιλελεύθερη» προκειμένου να «ανήκει στο δυτικό στρατόπεδο», να διαφυλάσσεται το περί «δημοκρατίας» θεώρημα και να λειτουργούν, διαμορφώνοντας την «κοινή γνώμη», τα ευρωκεντρικά ιδεολογήματα.
Ποιος να σας πει πως από το 1955 μέχρι το 1993 η Ιαπωνία ουσιαστικά ήταν -«καλό»- μονοκομματικό καθεστώς (Dominant-party system λέγεται κομψά) υπό το «φιλελεύθερο δημοκρατικό» κόμμα. Κεμαλισμός a la Ιαπωνικά.
III
Γιατί άραγε δεν ασχολούμαστε με τα ουσιώδη και τα καίρια;Δεν έχουμε ευρύτερη πολιτική και οικονομική κυριαρχία (ορισμένοι θέτουν και το ζήτημα νομισματικής τέτοιας), δεν έχουμε κυριαρχία επί του προϋπολογισμού, δεν έχουμε νομοθετική κυριαρχία, σε λίγο δεν θα έχουμε και εδαφική κυριαρχία (ήδη δεν έχουμε μέχρι ενός σημείου).
Κατά τα άλλα, όμως, διαμορφώνεται το έδαφος για την επικράτηση προπολιτικών συνθηκών και ερμηνειών που μεταβάλλουν την κοινωνία σε αντικείμενο χειραγώγησης. Θα μας μάθουν, για παράδειγμα, να ασχολούμαστε με την πολιτική ως κουτσομπολιό και να ερμηνεύουμε μια αδιανόητη σε έκταση και βάθος κοινωνική, εθνική, οικονομική και δημογραφική καταστροφή και συρρίκνωση -αποκλειστικά και μόνον- με ορούς «διογκωμένου δημοσίου»! Και βέβαια, θα μας μάθουν να δεχόμαστε σχεδόν αδιαμαρτύρητα έναν ασύμμετρο ψυχολογικό πόλεμο και μια λυσσαλέα προπαγάνδα για το πόσο «κακοί, άθλιοι, άχρηστοι και ανίκανοι» κ.λπ είμαστε. Όλη αυτή η απαξίωση, υπό τη συνοδεία ενός υφέρποντος μίσους (που καμία σχέση δεν έχει με «αυτοκριτική»), λειτουργεί στα πλαίσια δικαιολόγησης των αδικαιολόγητων και νομιμοποίησης των αδιανόητων.
Πολιτική, όμως, σημαίνει να έχεις την ικανότητα να διακρίνεις και να ιεραρχείς τα καίρια και τα ουσιώδη.
Όταν δεν διαθέτεις πολιτική, οικονομική, επί του προϋπολογισμού, νομοθετική και εδαφική κυριαρχία, είσαι άραγε -στοιχειωδώς- ελεύθερο έθνος και -στοιχειωδώς- διακριτό υποκείμενο ως λαός και ως κοινωνία;
Όχι βέβαια. Δεν είσαι. Και αυτό είναι το ζήτημα. Πρέπει να πιστέψεις πως δεν αξίζεις να είσαι.