Global Governance (Παγκόσμια Διακυβέρνηση) και κυριαρχία. Εισαγωγή.

Προκειμένου η λεγόμενη Global Governance (Παγκόσμια Διακυβέρνηση) να καταστεί «παγκόσμιο πεπρωμένο» -όπως την παρουσιάζουν οι υποστηρικτές της- πρέπει να υπερβεί τρία «εμπόδια» (ή να επικρατήσει επί τριών «ανταγωνιστών»). Τη δημοκρατική κυριαρχία, το ριζοσπαστικό Ισλάμ και την αυταρχική κυριαρχία (χρησιμοποιώ τον κυρίαρχο λόγο -discourse- που διχοτομεί όλες τις πολιτικές μονάδες σε «δημοκρατίες και αυταρχίες» δίχως να τον αποδέχομαι).

Ενδιαφέρον σημείο είναι το εξής. Το Ισλάμ δεν αναγνωρίζει εθνικά κράτη βεστφαλιανού τύπου, όπως ακριβώς και η «δυτική παγκόσμια διακυβέρνηση». Αντίθετα, η δημοκρατική και αυταρχική κυριαρχία, όχι μονάχα αναγνωρίζουν εθνικά κράτη βεστφαλιανού τύπου αλλά εδράζονται και σε αυτά.

Τα κράτη που χάνουν τη δημοκρατική τους κυριαρχία είτε θα μετατραπούν -ή ορθότερα θα εκφυλιστούν- σε εξαρτημένα (subordinate) από υπερεθνικούς παράγοντες κράτη, είτε σε αυταρχικά κράτη τα οποία θα συνεχίσουν να διατηρούν κυριαρχία. Τα αναδυόμενα κράτη, είτε δημοκρατικά είτε αυταρχικά (Κίνα, Ινδία, Βραζιλία, Ινδονησία), ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για την άσκηση της κυριαρχίας τους και δεν την απεμπολούν - «διαμοιράζοντας» την σε υπερεθνικούς (Supra/Transnational) παράγοντες, παρά επιλέγουν διακυβερνητικές (Intergovernmental) κατευθύνσεις και συνεργασίες.

Το κύριο επιχείρημα των οπαδών της «Παγκόσμιας Διακυβέρνησης» είναι πως τα κυρίαρχα κράτη (δημοκρατικά ή όχι) -υποτίθεται πως- δεν μπορούν να επιλύσουν «από μόνα τους» είτε μέσω διεθνούς συνεργασίας τα «παγκόσμια προβλήματα». Είναι το κύριο -νομιμοποιητικό- επιχείρημα που ακούμε και διαβάζουμε για το μεταναστευτικό σε ευρωπαϊκό (τοπικό) επίπεδο και για το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής σε πλανητικό επίπεδο.



Υπερεθνικότητα (supranationalism), διακυβερνητισμός (intergovernmentalism), κυριαρχία (sovereignty) και αυτοδιάθεση (self-determination). Εισαγωγή.

«Νεομεσαιωνισμός», Ευρωπαϊκή Ένωση, κυριαρχία και περιφερειακή ολοκλήρωση κρατών.

Όσα ωφελούσαν τους ισχυρούς και ιδιοτελείς τα προπαγάνδιζαν οι αφελείς.

Αλλαγή ισορροπίας δυνάμεων ανάμεσα σε υπερεθνικό και εθνικό επίπεδο εντός της Ε.Ε.

Διεθνής κοινωνία, civitas maxima, υπερ-κράτος.

Υπερεθνικές πολιτικές οντότητες και εθνικά οργανωμένος κόσμος. Σύντομη αναφορά.

Με αφορμή τα αυτονομιστικά κινήματα και τις υποεθνικές-κρατικές τάσεις και πιέσεις: Ο «νεομεσαιωνισμός» ή «New medievalism» ως ένα πρότυπο διακυβέρνησης της παγκόσμιας πολιτικής και οικονομίας, τρεις οπτικές θεώρησης της παγκοσμιοποίησης -από τα μάτια του τωρινά ισχυρού- και δυο λόγια εισαγωγικά περί «εδαφικών» και μη ιδεολογιών.

Πλανητικός μετασχηματισμός -εισαγωγικά περί «γεωκεντρικής τεχνολογίας» και «εθνοκεντρικής πολιτικής», παγκοσμιοποίησης και μη αναστρεψιμότητας της, διεθνικών οργανισμών, πολυεθνικών επιχειρήσεων και εθνών-κρατών.

Διαφορές εσωτερικής και διεθνούς πολιτικής, οι παραδοσιακοί και οι μοντέρνοι μελετητές και οι αναγωγικές θεωρίες ερμηνείας της διεθνούς πολιτικής - μέρος α´.

Ο «κεντρισμός» ως οικονομικο-πολιτικός μονόλογος και η πολιτιστική αυτοχθονία ως πολιτική πολυφωνία. Εισαγωγή στις έννοιες του πολιτικού και πολιτιστικού «προστατευτισμού».

Σύντομη παρατήρηση Περί κεϋνσιανο-μαρξιστο-φιλελεύθερου υπερεθνισμού (supranationalism)

Επίπεδα.

Τρία επίπεδα και «αριστερά» και «δεξιά».

Το «δημοκρατικό έλλειμμα» της Ε.Ε και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή: μια αμφισβητούμενη εξουσία.

Με αφορμή μια επισήμανση του Joschka Fischer. Κυριαρχία, ηγεμονία, εθνικό κράτος και «Ευρώπη».

Ρηξικέλευθες και -τάχα- πρωτοφανείς πολεμικές και ανησυχίες περί «Ευρώπης».

Ανάμεσα στην Σκύλλα και τη Χάρυβδη.

Εισαγωγική αναφορά στα δομικά προβλήματα του ευρωπαϊκού πλαισίου και μια αναφορά στον ελλαδοευρωπαϊσμό.