Είναι διαφορετικό πράγμα να αναγνωρίζεις τις ιστορικές, κοινωνικές, εθνολογικές και γεωπολιτικές παθογένειες και καταστροφές που επήλθαν από τη δημιουργία εθνικών κρατών σε πολλές περιπτώσεις, και διαφορετικό πράγμα η αποδοχή μιας μεθοδευμένης επιχείρησης καταστροφής τους με συγκεκριμένους τρόπους. Η εξωγενός υποβοηθούμενη και επιβαλλόμενη κατάρρευση και καταστροφή εθνικών κρατών, γεννά τερατογονίες και ορισμένες εκατοντάδες χιλιάδες -ή και εκατομμύρια- εκτοπισμένων ανθρώπων. Οπωσδήποτε υπάρχουν εθνικά κράτη, τα οποία μέσω της αποκοπής τους από το περιβάλλον τους και στρεφόμενα εναντίον του, αποτελούν βαρίδια για ολόκληρες περιοχές. Τα προηγούμενα, όμως, δεν οδηγούν σε νομιμοποίηση ή αποδοχή των μεθοδεύσεων που γίνονται πάνω από τα κεφάλια των κοινωνιών. Είναι διαφορετικό πράγμα οι αδυναμίες και οι παθογένειες των εθνικών κρατών και διαφορετικό πράγμα η ηθελημένη αποδόμηση ή πολτοποίηση τους με συγκεκριμένους τρόπους και για συγκεκριμένους σκοπούς (τα περί παγκοσμιοποίησης είναι νομιμοποιητικές γενικολογίες. Υπό την «παγκοσμιοποίηση», οι ισχυρές πολιτικές μονάδες ισχυροποιούνται και οι αδύναμες, ανάλογα το πολιτισμικό υπόστρωμα και τις εξωγενές παρεμβάσεις, κατακερματίζονται. Επίσης, η απαρχή ή η καταγωγή της ευρωπαϊκής υπερεθνικότητας (european supranationalism) ουδεμία σχέση έχει με την «παγκοσμιοποίηση» και τις «τεχνολογικές εξελίξεις» όπως συνήθως εξιστορείται κατά το κυρίαρχο μυθο-τεχνο-λογικό αφήγημα. Σχετίζεται με πολιτικές αποφάσεις της μεταπολεμικής περιόδου για τη συλλογική διαχείριση εδαφών, τη συγκυριαρχία και την «κοινή μοίρα» συγκεκριμένων εθνών - θα επανέλθω επί του θέματος).
Όσες και όσοι είναι «οπαδοί» της αντιπροσώπευσης, του κράτους δικαίου, της λογοδοσίας, της σχέσης εντολέα-εντολοδόχου και γενικότερα του συνταγματικού κράτους δε νομίζω πως έχουν αντιληφθεί τι έρχεται με την «υπέρβαση» του λεγόμενου εθνικού κράτους. Ουσιαστικά μιλάμε για το κυρίαρχο κράτος που θεμελιώνεται το 1648 με τη συνθήκη της Βεστφαλίας και όχι με τη Γαλλική Επανάσταση. Με τη Γαλλική και Αμερικανική επανάσταση η αρχή της (διεθνούς) νομιμότητας παύει να είναι δυναστική και γίνεται εθνική και λαϊκή (σας θυμίζει κάτι η δαιμονοποίηση της σύνθεσης αυτών των δύο εννοιών;) και το -ήδη υφιστάμενο- κυρίαρχο κράτος αποκτά τον εθνικό, λαϊκό και ρεπουμπλικανικό του χαρακτήρα. Η διαπίστωση στις μέρες μας είναι πως υπάρχει ολομέτωπη επίθεση ενάντια στο εθνικό κράτος (βέβαια αυτό είναι παλαιό ζήτημα). Δυστυχώς, κατά την προσωπική μου άποψη τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Είναι χειρότερα. Δεν αποδομείται απλά το εθνικό κράτος, αλλά το κυρίαρχο κράτος και συνολικά η έννοια της -βεστφαλιανής- κυριαρχίας. Ο κόσμος δεν παραμένει σταθερός, υπόκεινται σε αλλαγές, το ίδιο και οι πολιτικές μονάδες. Θα πρέπει όμως να εξηγήσουν οι αριστεροδεξιοί νεοαυτοκρατοριστές -γιατί περί αυτού πρόκειται- που οδηγούμαστε. Το «τι» αλλά και το «πως» έχουν τη σημασία τους.
Έχω επανειλημμένως αναφερθεί στον κοινωνικό κατακερματισμό, την πολιτική «βαλκανοποίηση», τη μεταεθνική χυλοποίηση, την οικειοποίηση πλουτοπαραγωγικών πηγών, την οικονομική απίσχανση, την απονομιμοποίηση κυβερνήσεων και αποδόμηση εθνικών πολιτικών συστημάτων. Δηλαδή την πολτοποίηση των εθνοκρατικών κοινωνικών σχηματισμών και τη μετατροπή τους σε εδαφικούς τέτοιους [I) Οἱ διυλίζοντες τὸν κώνωπα, τὴν δὲ κάμηλον καταπίνοντες ή «πόσο θα ανέβει ο Φ.Π.Α στο γάλα»; - II) Εξωτερικές ροές και εσωτερική απίσχνανση].
Όσα συνέβησαν και συνεχίζουν να συμβαίνουν στη Λιβύη, στη Συρία, στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν (αλλά και στο Μάλι ή αλλού), δεν είναι «φυσικά φαινόμενα» - και ούτε τα εκατομμύρια των ανθρώπων που εγκαταλείπουν τις εστίες τους «φεύγουν» λόγω «φυσικών φαινομένων». Οι Ηνωμένες Πολιτείες, όχι μόνο δεν δημιούργησαν μια «Παγκόσμια Τάξη», αλλά οι πολιτικές τους οδήγησαν σε «Παγκόσμια Αταξία»:
Ο ουιλσονιανός ανθρωπιστικός ιδεαλισμός λειτουργεί συμπληρωματικά με τον «εξαγωγικό νεοσυντηρητικό δημοκρατισμό», αλλά με διαφορετικά μέσα. Μετά τις αποτυχημένες προσπάθειες των νεοσυντηρητικών για την «εξαγωγή» και μεταφύτευση της «δημοκρατίας» με στρατιωτικά μέσα, οι δημοκρατικοί στράφηκαν στους λεγόμενους «proxy wars», τους πολέμους δια αντιπροσώπων, και στην αναβίωση της Global Democratic Revolution (Παγκόσμια Δημοκρατική Επανάσταση), η οποία αντλεί την καταγωγή της από ψυχροπολεμικούς ρεπουμπλικανικούς-ρηγκανικούς κύκλους.
Ακολουθούν, ένα απομαγνητοφωνημένο κείμενο, απόσπασμα από ομιλία και ένα κείμενο αρκετά παλαιό το οποίο όμως θέτει -αν και με υπερβολικά πολεμικό τρόπο- το κεντρικό ζήτημα. Δηλαδή τη σχέση «δημοκρατικών ή συνταγματικών» κυρίαρχων εθνικών κρατών με τις αυταρχικές και δεσποτικές αυτοκρατορίες (Καρολλίγεια, Αψβουργική, Οθωμανική και Τσαρική). Ουσιαστικά οδηγούμαστε σε μια επανασύσταση των τελευταίων με «προοδευτικά» επιχειρήματα. Η παλαιά υπερχιλιετής διαμάχη ανάμεσα σε Πόλη-Κράτος και Αυτοκρατορία, επιστρέφει για μια ακόμη φορά (Ελληνικά, Αναγεννησιακά, Ελβετικά, Εθνικά κράτη και Μονάρχες από τη μια, Αυτοκρατορία, Αριστοκρατία και Εκκλησία από την άλλη). Με όρους που έθεσα στο σημείωμα περί του «κεντρισμού» ως οικονομικο-πολιτικού μονόλογου, οδηγούμαστε σε σύγκρουση της πολιτικής με την πολιτιστική «δημοκρατία».
Το πρώτο κείμενο (I) είναι απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα, και είναι πρόσφατο. Το δεύτερο είναι απόσπασμα από ένα κείμενο (II) αρκετά παλαιότερο. Όπου γράφει «αριστερά» εγώ διαβάζω πλέον νεοαυτοκρατορική αριστεροδεξιά (κατά τον τρόπο που ο ουιλσονιανός ανθρωπιστικός ιδεαλισμός λειτουργεί συμπληρωματικά και αποτελεί μια ενότητα με τον «εξαγωγικό νεοσυντηρητικό δημοκρατισμό»). Όπως κατάντησε στις μέρες μας (γιατί περί κατάντιας πρόκειται) ο διαφορισμός Αριστερα/Δεξιά εντός του ΕυρωΑτλαντικού χώρου, η «αριστερά» επικυρώνει τις πολιτιστικές προϋποθέσειςτου συστήματος της «δεξιάς» ασκώντας κριτική για τα κοινωνικά αποτελέσματατου (επικυρώνοντας όμως τις πολιτιστικές του προϋποθέσεις). Έτσι, οι κοινωνίες αλέθονται και οδηγούνται σε μια συστηματική αποσάθρωση των υλικών και πνευματικών συνθηκών ύπαρξής τους (δημογραφικών, πολιτισμικών, οικονομικών, θεσμικών, πολιτικών). Το κεντρικό όμως ζήτημα δεν είναι «η αριστερά και η δεξιά», αλλά η προσπάθεια καταστροφής του διακρατικού συστήματος. Θυμίζω, τέλος, πως η γερμανοναζιστική Ευρώπη του τρίτου Ράϊχ, δεν ήταν μια Ευρώπη των κυρίαρχων εθνικών κρατών, αλλά μια προσπάθεια δημιουργίας/ανασύστασης μιας κοσμο/αυτοκρατορίας. Επαναλαμβάνω. Δεν έχει σημασία μονάχα το «τι» αλλά και το «πως».
Ευρισκόμεθα, παριστάμεθα μάρτυρες μιας ολομέτωπης επιθέσεως, συνολικώς κατά του έθνους κράτους. Σε πλανητικό επίπεδο. Αυτό είναι το ζήτημα. Εμείς έχουμε εθιστεί δικαίως και ευλόγως να μιλούμε με όρους κυριαρχίας και εδαφικότητος (territoriality)... Παριστάμεθα μάρτυρες μια λυσσώδους, ανηλεούς επιθέσεως, εις άπαντα τα μέτωπα, κατά της ίδιας της ιδέας του έθνους κράτους... Στο οικονομικό πεδίο, με τη συντριπτική επικράτηση αυτού του άυλου, μεταφορντικού, μεταβιομηχανικού, εικονικού καπιταλισμού Turbo/Raubtierkapitalismus, τούρμπο-καπιταλισμό των αρπακτικών, άλλοι τον ονομάζουν καζίνο-καπιταλισμό. Στο στρατιωτικό και διπλωματικό πεδίο, με την απροκάλυπτη επέμβαση, εις τα εσωτερικά ανεξαρτήτων κρατών, υπό τα γελοία και ιστορικώς βεβαρημένα αυτά προσχήματα διασώσεως/προστασίας ανθρώπινων και μειονοτικών δικαιωμάτων, εκ μέρους των πλανητικών και περιφερειακών δυνάμεων. Στο φαντασιακό, το οποίο εγώ προσωπικώς θεωρώ απείρως κρισιμότερο. Στο φαντασιακό, στο πολιτισμικό, στο ιδεολογικό πεδίο... Η επίθεση κατά της ιδέας του έθνους κράτους είναι ασύλληπτη. Δεν μπορεί κανείς να διανοηθεί εάν δεν έχει μελετήσει εμβριθώς το ζήτημα που έχει φτάσει το πράγμα... Και βεβαίως για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους... κύριο εργαλείο αποδομήσεως του έθνους κράτους, βασικό εργαλείο, πολύτιμο και αναντικατάστατο, έχει καταδειχθεί ο μαζικός εποικισμός ιστορικών μητροπολιτικών χώρων και η εθνοπολιτική αναδιάταξη. Οι Γερμανοί το ονόμαζαν Umvolkung, το έκαναν στην Ουκρανία, το σχεδίαζαν για τη μείζονα Ρωσία... Αυτή τη στιγμή χαριτωμένα και εξωραϊστικά, ψευδώς καταχρηστικώς και εκ του πονηρού λέγεται... μετανάστευση. Ενώ πρόκειται κατ'εξοχήν για εργαλείο εθνοπολιτικής αναδιατάξεως (Umvolkung)...
Ειδικώς για την Ελλάδα... μιλώ για την επερχομένη κοσοβοποίηση της Ελλάδος. Οφείλω να σας πω ότι είμαι άκρως απαισιόδοξος, και ότι έχω εν τω μεταξύ αναθεωρήσει και ανακρούσει πρύμναν, διότι φοβούμαι ότι δεν θα έχουμε την πολυτέλεια της κοσοβοποιήσεως. Διότι κοσοβοποίηση σήμαινε... ενδεχομένως υφαρπαγή μιας Θράκης, μιας Λέσβου, μιας Χίου. Εδώ που φτάσαμε, μικρό το κακό, τρόπος του λέγειν. Εδώ μιλούμε για... ρουαντοποίηση, εδώ μιλούμε για βοσνιοποίηση ή λιβανοποίηση, δηλαδή για εξαέρωση αυτού τούτου του έθνους κράτους. Δεν μιλούμε για απόσπαση μιας περιοχής με όρους territoriality (εδαφικότητας), ενδεχομένως ας πούμε η Τζαμουριά ή η σύμπασα ήπειρος... να υπαχθεί υπό αλβανική κρατική κυριαρχία, αυτό είναι το έλασσον και πολύ πιθανό να συμβεί, just a matter of time. Εδώ μιλούμε για την ίδια την εξαέρωση και αποψίλωση αυτού τούτου του έθνους κράτους. Τον απόλυτο γεωπολιτικό εφιάλτη. Χούτου και Τούτσι σε κάθε γειτονιά.
Και ας έρθει οποιοσδήποτε -αυτό που οι Γάλλοι ονομάζουν χαριτωμένα «Gauche caviar» ή οι Αγγλοσάξονες στα παλαιά αρχεία του '30 για τον Λόρδο Neuberger και τους λοιπούς κατευναστές, «Champagne socialist»-, ας έρθει κάποιος από αυτούς να με κατηγορήσει εμένα, να με μεμφθεί, που έκανα χωριό δεκαπέντε χρόνια της ζωής μου στο εξωτερικό με όλες τις φυλές του Ισραήλ, και είχα άριστες σχέσεις με γείτονες, συγκατοίκους, συναδέλφους, φοιτητές, Τούρκους, Παλαιστινίους, Ισραηλινούς, Πέρσες κ.λπ
Εδώ έχουμε μια επίθεση κατά της ίδιας της έννοιας της κυριαρχίας, έχουμε μια επίθεση κατά της ίδιας της έννοιας του έθνους κράτους...
Τίθεται ένα πολύ σοβαρότερο ζήτημα, που αφορά το ίδιο το μέλλον του ελληνικού εθνικού κράτους. Και ειλικρινώς διερωτώμαι, δεν βλέπουν κάποιοι άνθρωποι ότι είναι πολύ πιθανόν να χρησιμοποιηθούν... αλλογενή και αλλόφυλα και αλλόθρησκα στοιχεία, ως μοχλοί εθνοπολιτικής αναδιατάξεως;
Στην «νέα» στρατηγική-ιδεολογική γραμμή της Νεοταξικής Παγκόσμιας Ηγεμονίας εξέχουσα θέση κατέχει ο ιστορικός Αναθεωρητισμός. Ο εθνομηδενισμός και η αποδόμηση της εθνικής συνείδησης, ταυτότητας και ιστορίας εξυπηρετεί ευθέως την αποσταθεροποίηση και γεωπολιτική αναδιάταξη της Ευρώπης των Εθνών.
Όπως επισημαίναμε ήδη από πολλών ετών, «ένας κρίσιμος αριθμός των δυτικών δεξαμενών σκέψεως έχει ενστερνισθεί την παλαιά και γνωστή θέση ότι τα πολυεθνικά κράτη, όπως εκείνα των Καρολιδών, των Αψβούργων ή των Οσμανιδών, υπήρξαν λειτουργικώτερα από τα διάδοχά τους εθνικά κράτη. Η «λύση» της ανασυστάσεως των παλαιών αυτοκρατοριών, υπό άλλην βεβαίως μορφή, ως οριζουσών συνιστωσών μιας παγκοσμίου τάξεως πραγμάτων, φαίνεται να έχει προκριθεί από πολλού χρόνου, αφ’ ης στιγμής, μάλιστα, η υπερατλαντική Υπερδύναμις ομολογημένα αδυνατεί να επωμίζεται, μόνη αυτή, το υπέρογκο βάρος της περιφρουρήσεως της διεθνούς τάξεως». Η επιχειρούμενη, όμως, από ορισμένους αναβίωση της αυτοκρατορίας του Καρλομάγνου (ένα νέο «Ράϊχ» – «Ευρωπαϊκός Πυρήνας») ή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (επάνοδος της Τουρκίας στην ΝΑ. Ευρώπη, 100 χρόνια μετά την εκδίωξή της το 1913, και ανάδειξή της όχι μόνον σε Περιφερειακή αλλά και σε Ευρωπαϊκή Δύναμη) προαπαιτεί οπωσδήποτε την αποδόμηση και διάλυση των ιστορικά διαμορφωμένων και πολιτικά κυριάρχων Εθνών-Κρατών της Βαλκανικής, μέσω της εθνοπολιτισμικής τους μετάλλαξης – και τον συνακόλουθο εθνοφυλετικό κατακερματισμό τους.
Ακριβώς στο σημείο αυτό, η κυρίαρχη υπερεθνική ελίτ χρησιμοποιεί τις «καλές υπηρεσίες» των νεοφιλελεύθερων διεθνιστών και των «αποδομιστών» που προέρχονται από την «μετα-νεωτερική», μετα-εθνική «Αριστερά», οι οποίοι έχουν αναδειχθεί σε «οργανικούς διανοουμένους» της Νέας Τάξης και της Παγκόσμιας Ηγεμονίας, δοθείσης και της (ιδιαζούσης) ροπής των κύκλων αυτών σε αυτό που ο Paul Gottfried αποκαλεί «Πολιτική Θεολογία», δηλαδή μία σωτηριολογική και ντετερμινιστική, κατ’ ουσίαν θεολογική, θεώρηση του κόσμου – σε εκκοσμικευμένη, όμως, μορφή (secular), και όχι σε θρησκευτική όπως άλλοτε (π.χ. Χιλιαστικός Προτεσταντισμός, Καλβινισμός κ.λ.π.). Πράγματι, η αυτοαποκαλούμενη «προοδευτική διανόηση» και η σημερινή «light» Ευρω-Αριστερά επιχειρούν, εδώ και χρόνια, να κρύψουν την ιδεολογική χρεωκοπία τους καθώς και την (ιστορική πλέον!) αδυναμία τους να διατυπώσουν μία συγκροτημένη εναλλακτική πρόταση για την πολιτική, την κοινωνία και την οικονομία, δραπετεύοντας σε έναν ολοκληρωτικής υφής (βαθύτατα αντιδημοκρατικό και δημο-φοβικό) εθνομηδενισμό.
Για αυτού του είδους την «Αριστερά», λοιπόν, το «τέλος» της πάλαι ποτέ μαρξιστικής πολιτικής θεολογίας, ο υπέρτατος νομοτελειακός σκοπός της παγκόσμιας αταξικής κοινωνίας, έχει αντικατασταθεί από το νέο «τέλος», το νέο τελικό στάδιο της ανθρωπίνης προοόδου και ιστορίας – και συνάμα, νέο υπέρτατο σκοπό προς επίτευξιν: την παγκόσμια μετα-εθνική και πολυ-πολιτισμική κοινωνία. Πρόκειται για μία ακόμη, εκκοσμικευμένη ριζοσπαστική προτεσταντική «αίρεση», από αυτές που κατά καιρούς και εποχές ενεφανίσθησαν στο ιστορικό προσκήνιο. Το φαινόμενο δεν είναι δα νέο, και έχει επαρκώς μελετηθεί, πρωτίστως από την αμερικανική διανόηση – από την πρώτη φορά που ο εξτρεμιστικός, χιλιαστικός προτεσταντισμός δίδει την θέση του σε ένα κοσμικό, πλέον, «πολιτικό» κίνημα, τον Προοδευτισμό («Progressivism»), στις ΗΠΑ κατά το δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνος, μέχρι τον «Εκκοσμικευμένο Καλβινισμό της Νέας Αριστεράς» (Secularized Calvinism of the New Left), κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνος.
Η τωρινή «αίρεση» του Ολοκληρωτικού «Μετα-Εθνικού Προοδευτισμού» («Postnational/Transnational Progressivism», κατά τον John Fonte, ή απλώς «Progressivism», κατά τον Παναγιώτη Κονδύλη) δεν υστερεί ούτε σε ολοκληρωτική και μανιχαϊστική αντίληψη του κόσμου ούτε σε ιεραποστολικό ζηλωτισμό και φανατισμό ούτε σε ιδεοληπτική μονομέρεια ούτε σε ανελεύθερες και αντιδημοκρατικές πρακτικές από τις προηγούμενες. Απ’ εναντίας! Οι «ταλιμπάν» του «Μετα-Εθνικού Προοδευτισμού» διακατέχονται εμφανώς από όλα τα τυπικά για κάθε πολιτική θεολογία σύνδρομα, αλλά στην νιοστή: επηρμένο ελιτισμό, αυτοσυνειδησία πεφωτισμένης δεσποτείας, βαθύτατη οικειοφοβία και δημοφοβία, και συνακόλουθη απύθμενη περιφρόνηση και απέχθεια προς τον «λαουτζίκο»...
Ειρήσθω δε – διόλου εν παρόδω – ότι ουδόλως φαίνεται να προβληματίζει τους «διανοουμένους» αυτής της μετηλλαγμένης, μετα-εθνικής, μετα-νεωτερικής «Αριστεράς» ότι και τα δόγματά τους και η πορεία υλοποίησής τους εγκυμονούν τεράστιες ζημίες μεν για τους λαούς, ενώ συνάδουν απολύτως προς τα σχέδια γεωπολιτικών αναδιατάξεων περιοχών και λαών, που εκπονούν οι Ηγεμονικές Δυνάμεις αλλά και προς εκείνα της υπερεθνικής κερδοσκοπούσης ολιγαρχίας. Η αποδόμηση της εθνικής «αφήγησης» και η αναγόρευση του ιστορικά διαμορφωμένου έθνους σε δήθεν φανταστική και ιδεολογική «κατασκευή»(!), καθώς και η συνακόλουθη αναγόρευση της υπερεθνικής / μετα-εθνικής αυτοκρατορικής διακυβέρνησης και της «πολυ-πολιτισμικής» κοινωνίας (π.χ. της οθωμανικής) σε ύπατο δόγμα του Ολοκληρωτικού «Μετα-Εθνικού Προοδευτισμού» και, κατά συνέπειαν, σε νέο ύψιστο εσχατολογικό σκοπό προς επιδίωξιν και επίτευξιν (μετά την κατάρρευση της προγενέστερης, μαρξιστικής-λενινιστικής πολιτικής εσχατολογίας) συνιστά μία ασύλληπτη όσο και επικίνδυνη ιστορική αναστροφή: την επιστροφή από ένα προηγμένο στάδιο ιστορικής εξέλιξης (το στάδιο του νεωτερικού δημοκρατικού και συνταγματικού έθνους-κράτους) στο προγενέστερο, προ-δημοκρατικό, στάδιο του μεσαιωνικού Reich.
Το έθνος, όμως, ΔΕΝ είναι φανταστική ή ιδεολογική «κατασκευή», όπως προπαγανδίζουν οι ανιστόρητοι εξτρεμιστές της «αποδόμησης» και της «μεταμοντέρνας» Ολοκληρωτικής Μετα-Εθνικής «Αριστεράς», που λυμαίνονται το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο της «Ελληνικής Δημοκρατίας», τα Ιστορικά και Παιδαγωγικά Τμήματα στα Πανεπιστήμιά μας, τα ΜΜΕ και τα σχολικά βιβλία. Νηφάλια και επισταμένη ιστορική μελέτη αποδεικνύει την ύπαρξη ενός διακριτού εθνολογικού-εθνοπολιτισμικού πυρήνα στα σύγχρονα έθνη της Ευρώπης, αναγομένου στην ύστερη μεσαιωνική και πρώιμη νεώτερη περίοδο (13ος-14ος αι.)... Επί τη βάσει αυτού του προϋπάρχοντος εθνολογικού-εθνοπολιτισμικού πυρήνα «οικοδομείται» αργότερα το νεωτερικό «πολιτικό έθνος» (politische Nation).
Εν προκειμένω, πρέπει να υπογραμμισθεί με έμφαση ότι το «πολιτικό έθνος», το νοούμενο ως κοινότητα πεπρωμένου (Schicksalsgemeinschaft) και ως έκφραση της Γενικής Βουλήσεως του Λαού (Volonté Generale), κατά τον Ρουσσώ, απετέλεσε μέγα επίτευγμα της ανθρωπότητος, καθ’ όσον σηματοδότησε την μετάβαση από τα πολυεθνικά, «πολυπολιτισμικά» σχήματα (αυταρχικά όπως στην Δυτική και Μέση Ευρώπη ή δεσποτικά όπως στην Οθωμανική Ανατολή) στα δημοκρατικά εθνικά κράτη, που συγκροτήθηκαν επί της λυδίας λίθου της Εθνικής/Λαϊκής Κυριαρχίας. Συγχρόνως, σε ένα άλλο επίπεδο μελέτης, το νεωτερικό Έθνος-Κράτος σήμανε την μετάβαση από το αρχαϊκό προ-στάδιο της φρατρίας στο προηγμένο στάδιο της «ΠΟΛΙΣ», υπό την αρχαιοελληνική έννοια.
Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ούτε άσχετο το γεγονός ότι, παραλλήλως προς την αποδόμηση των νεωτερικών Εθνών-Κρατών, μία άλλη τάση του Αναθεωρητισμού και της Μετα-Νεωτερικής «Αριστεράς» ασκείται μετά πάθους στην λατρεία των «μειονοτήτων», λησμονώντας μάλιστα την ναζιστική χρησιμοποίηση του εν λόγω στρατηγικού εργαλείου για την γεωπολιτική αναδιάταξη της Ευρώπης, κατά τον Μεσοπόλεμο και, εν συνεχεία, κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Έτσι, βλέπουμε τους καθεστωτικούς «προοδευτικούς διανοουμένους» της Νέας Τάξης, την ίδια ώρα που πασχίζουν λυσσωδώς να κατεδαφίσουν ο,τιδήποτε «εθνικό» (ιστορία, ταυτότητα, πολιτική οντότητα κ.λ.π.) – με μισσιοναρικό φανατισμό ανάλογο όσων γκρέμιζαν άλλοτε τα αρχαιοελληνικά αγάλματα –, να ανακηρύσσουν, από την άλλη πλευρά, υπαρκτές και ανύπαρκτες «μειονότητες» («εθνοτικές», «γλωσσικές», «κοινωνικές» κ.λ.π.) σε αυταξία, φθάνοντας μάλιστα μέχρι του σημείου να αναγορεύουν την κρατική απόσχιση σε υποκατάστατο της Πολιτικής.
Η πολιτική αφέλεια του συνασπισμού των ανιστορήτων ψευδο-διεθνιστάδων της σημερινής «light» (ή «ροζ», αν θέλετε!) Αριστεράς καθώς και η ιστορική άγνοια που τους διακατέχει δεν τους επιτρέπει να ιδούν ότι η αποδόμηση της εθνικής συνείδησης, ταυτότητας και ιστορίας είναι ο κατ’ εξοχήν σύγχρονος, μετα-νεωτερικός, Φασισμός! Διότι μας οδηγεί κατ’ ευθείαν στον νέο Μεσαίωνα: στον Μεσαίωνα του μεγάλου Ράϊχ – και των απειράριθμων κατά τόπους κρατιδίων, δουκάτων, πριγκηπάτων κ.ο.κ.!
Πράγματι, αν δεχθούμε την θεμελιώδη αρχή του μεγαλυτέρου Έλληνα μαρξιστή ιστορικού των ημερών μας, Νίκου Ψυρούκη, ότι «στην ιστορία υπάρχουν δύο βασικές κινήσεις, εκείνη της προώθησης και εκείνη της πισωδρόμησης» («Ιστορικός Χώρος και Ελλάδα», β΄ έκδοση, Λευκωσία 1993, σελ. 29), τότε είναι πασίδηλον ότι το πολιτικό έθνος, το έθνος–«κοινότητα παρελθόντος και παρόντος» και «καθημερινό δημοψήφισμα» (plebiscit de tous le jours, κατά την μνημειώδη ρήση του κορυφαίου σοσιαλιστού του 19ου αιώνος Ερνέστου Ρενάν) αποτελεί κολοσσιαία πρόοδο της ανθρωπίνης Ιστορίας. Ο Εθνικισμός – το ρωμαλέο εκείνο μαζικό, δημοκρατικό και προοδευτικό κίνημα της ιακωβινικής Αριστεράς κατά την Γαλλική Επανάσταση και μετέπειτα – δεν υπήρξε μόνον μία ισχυρή δύναμη, αντάξια ακόμη και της θρησκείας (και μάλιστα πολύ περισσότερο και από τον Κομμουνισμό ακόμη, ίσως επειδή ανάγεται ως έννοια επίσης στην «πρωτογενή» τάξη κοινωνικών δεσμών: Κάποιος «γεννάται» μέσα στην οικογένειά του και στο έθνος ταυτοχρόνως). Αλλά υπήρξε, αποδεδειγμένα, και το ΜΟΝΟΝ μέχρι σήμερα ιδεολογικό-νομιμοποιητικό πλαίσιο της Δημοκρατίας και του Κοινωνικού Κράτους.
Όντως, τόσο η συνταγματική-αστική Δημοκρατία, οσονδήποτε ατελής, όσο και το Κράτος Πρόνοιας, ανεπτύχθησαν μόνον στο ιστορικό, θεσμικό και ιδεολογικό πλαίσιο του νεωτερικού Έθνους-Κράτους – και συμβάδισαν με αυτό. Και μέχρι σήμερα δεν έχουν υπάρξει άλλα σχήματα, υπερεθνικά/μετα-εθνικά, που να πληρούν, έστω και κατ’ ελάχιστον, τα δημοκρατικά και κοινωνικά «κεκτημένα» του Έθνους-Κράτους. Τυπικό παράδειγμα η Ε.Ε. με το διαβόητο «δημοκρατικό έλλειμμα», την διαρκή παραβίαση της θεμελιώδους αριστοτελικής-μοντεσκιανής αρχής της Διακρίσεως των Εξουσιών και την βαθύτατα αντιδημοκρατική φιλοσοφία και πρακτική της γραφειοκρατικής νομενκλατούρας των Βρυξελλών!
Επί τη βάσει των ανωτέρω συλλογισμών καθίσταται σαφές ότι οι νεοφιλελεύθεροι διεθνιστές και οι «ταλιμπάν» του Μετα-Εθνικού Προοδευτισμού, που έχουν βαλθεί να «αποδομήσουν» την «φανταστική κατασκευή» του έθνους και να μας επιβάλουν – διά της ωμής ψυχολογικής και θεσμικής/πολιτικής βίας μάλιστα – την παγκόσμια, υπερεθνική/μετα-εθνική, αυτοκρατορική διακυβέρνηση (ενώ, συγχρόνως, «κόπτονται» υπέρ πάσης «μειονότητος»!), λειτουργούν σήμερα, εξ αντικειμένου, ως οι ιδεώδεις «χρήσιμοι ηλίθιοι» του συγχρόνου, μετανεωτερικού, πλανητικού Φασισμού. Όσοι, λοιπόν, «αριστεροί και προοδευτικοί» είναι καλής προαιρέσεως, πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι, στις ημέρες μας, «η κατ’ εξοχήν προοδευτική και αντιϊμπεριαλιστική πράξη είναι η υπεράσπιση, με νύχια και με δόντια, του συγχρόνου Έθνους-Κράτους ενάντια στα εκκολαπτόμενα υπερεθνικά Ράϊχ».
1) The Rise of the Nation-State across the World, 1816 to 2001 by Andreas Wimmer and Yuval Feinstein. 2) Η μακρά παγκόσμια κυρίαρχη τάση των τελευταίων δύο αιώνων και η αντίστροφη πειραματική ακροβασία της Ε.Ε. 3) Με αφορμή μια επισήμανση του Joschka Fischer. Κυριαρχία, ηγεμονία, εθνικό κράτος και «Ευρώπη». 4) Τύποι πολιτικής οργάνωσης που έπρεπε να υπερνικήθούν για να δημιουργηθεί το σύγχρονο κράτος (εν συντομία) μέρος α´. 5) Ρηξικέλευθες και -τάχα- πρωτοφανείς πολεμικές και ανησυχίες περί «Ευρώπης». 6) Διεθνής κοινωνία, civitas maxima, υπερ-κράτος. 7) Τέλος του κυρίαρχου κράτους ή αλλαγή της λειτουργίας του; 8) Με αφορμή τα αυτονομιστικά κινήματα και τις υποεθνικές-κρατικές τάσεις και πιέσεις: Ο «νεομεσαιωνισμός» ή «New medievalism» ως ένα πρότυπο διακυβέρνησης της παγκόσμιας πολιτικής και οικονομίας, τρεις οπτικές θεώρησης της παγκοσμιοποίησης -από τα μάτια του τωρινά ισχυρού- και δυο λόγια εισαγωγικά περί «εδαφικών» και μη ιδεολογιών. 9) Σύντομη αναφορά περί κρατών. 1950-2010. 10) Πλανητικός μετασχηματισμός -εισαγωγικά περί «γεωκεντρικής τεχνολογίας» και «εθνοκεντρικής πολιτικής», παγκοσμιοποίησης και μη αναστρεψιμότητας της, διεθνικών οργανισμών, πολυεθνικών επιχειρήσεων και εθνών-κρατών.
Όσες και όσοι είναι «οπαδοί» της αντιπροσώπευσης, του κράτους δικαίου, της λογοδοσίας, της σχέσης εντολέα-εντολοδόχου και γενικότερα του συνταγματικού κράτους δε νομίζω πως έχουν αντιληφθεί τι έρχεται με την «υπέρβαση» του λεγόμενου εθνικού κράτους. Ουσιαστικά μιλάμε για το κυρίαρχο κράτος που θεμελιώνεται το 1648 με τη συνθήκη της Βεστφαλίας και όχι με τη Γαλλική Επανάσταση. Με τη Γαλλική και Αμερικανική επανάσταση η αρχή της (διεθνούς) νομιμότητας παύει να είναι δυναστική και γίνεται εθνική και λαϊκή (σας θυμίζει κάτι η δαιμονοποίηση της σύνθεσης αυτών των δύο εννοιών;) και το -ήδη υφιστάμενο- κυρίαρχο κράτος αποκτά τον εθνικό, λαϊκό και ρεπουμπλικανικό του χαρακτήρα. Η διαπίστωση στις μέρες μας είναι πως υπάρχει ολομέτωπη επίθεση ενάντια στο εθνικό κράτος (βέβαια αυτό είναι παλαιό ζήτημα). Δυστυχώς, κατά την προσωπική μου άποψη τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Είναι χειρότερα. Δεν αποδομείται απλά το εθνικό κράτος, αλλά το κυρίαρχο κράτος και συνολικά η έννοια της -βεστφαλιανής- κυριαρχίας. Ο κόσμος δεν παραμένει σταθερός, υπόκεινται σε αλλαγές, το ίδιο και οι πολιτικές μονάδες. Θα πρέπει όμως να εξηγήσουν οι αριστεροδεξιοί νεοαυτοκρατοριστές -γιατί περί αυτού πρόκειται- που οδηγούμαστε. Το «τι» αλλά και το «πως» έχουν τη σημασία τους.
Έχω επανειλημμένως αναφερθεί στον κοινωνικό κατακερματισμό, την πολιτική «βαλκανοποίηση», τη μεταεθνική χυλοποίηση, την οικειοποίηση πλουτοπαραγωγικών πηγών, την οικονομική απίσχανση, την απονομιμοποίηση κυβερνήσεων και αποδόμηση εθνικών πολιτικών συστημάτων. Δηλαδή την πολτοποίηση των εθνοκρατικών κοινωνικών σχηματισμών και τη μετατροπή τους σε εδαφικούς τέτοιους [I) Οἱ διυλίζοντες τὸν κώνωπα, τὴν δὲ κάμηλον καταπίνοντες ή «πόσο θα ανέβει ο Φ.Π.Α στο γάλα»; - II) Εξωτερικές ροές και εσωτερική απίσχνανση].
Όσα συνέβησαν και συνεχίζουν να συμβαίνουν στη Λιβύη, στη Συρία, στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν (αλλά και στο Μάλι ή αλλού), δεν είναι «φυσικά φαινόμενα» - και ούτε τα εκατομμύρια των ανθρώπων που εγκαταλείπουν τις εστίες τους «φεύγουν» λόγω «φυσικών φαινομένων». Οι Ηνωμένες Πολιτείες, όχι μόνο δεν δημιούργησαν μια «Παγκόσμια Τάξη», αλλά οι πολιτικές τους οδήγησαν σε «Παγκόσμια Αταξία»:
1) Many of these refugees aren’t so much fleeing poverty in the abstract as they are fleeing failures of American policy - in Libya, Syria, Iraq, and Afghanistan. History will not judge us well for the part we have played in this crisis. The liberal humanitarians of the Obama Administration and the self-confident neoconservatives of the Bush years have together left quite a mess behind them... This isn’t all America’s fault, of course, and in many ways the breakdown of these societies predates any policy mistakes Washington made. Nevertheless, we... should think hard about what we are doing in response to the wave of wretchedness overtaking so many people. New World Disorder. The World Is Not Flat - Τhe American Interest
2)Η επικράτηση των ΗΠΑ και του ιδεολογικού τούς προτάγματος στον Ψυχρό Πόλεμο έφερε στη Δύση, και κυρίως στις ΗΠΑ, την ψευδαίσθηση της πλήρούς και οριστικής επικράτησης του δυτικού προτάγματος, του «τέλούς της ιστορίας» όπως χαρακτηριστικά υποστήριξε ο Fukuyama. Η φιλελεύθερη δημοκρατία και ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής θα αποτελούσαν πλέον μονόδρομο και, μέσω της παγκοσμιοποίησης, θα διαδίδονταν και στις αναπτυσσόμενες χώρες. Η 11η Σεπτεμβρίού έθεσε τέλος στην ευφορία και ήρθε να υπογραμμίσει με τραγικό τρόπο την άναρχη φύση του διεθνούς συστήματος και την αέναη διαπάλη για επιβίωση και επιβολή ανάμεσα σε δρώντες με αντικρουόμενα συμφέροντα. Οι ουιλσονιανοί ιδεαλιστές αντέδρασαν στο πρόβλημα αυτό ισχυριζόμενοι ότι η ρίζα του προβλήματος βρισκόταν στην απουσία της δημοκρατίας από τη Μέση Ανατολή. Η λύση ήταν προφανής: εξαγωγή της δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή και τελικά στον ευρύτερο ισλαμικό χώρο. Η αποδόμηση των ανελεύθερων καθεστώτων και η οικοδόμηση νέων δημοκρατικών στη θέση τούς θα έλυνε αυτομάτως το πρόβλημα της τρομοκρατίας. Ο ουιλσονιανός ιδεαλισμός με την έμφαση στη στρατιωτική ισχύ ήρθε να αποτελέσει τη βάση του νεοσυντηρητικού credo. Οι νεοσυντηρητικοί πίστεύαν ότι οι ΗΠΑ είχαν την πρωτοκαθεδρία όσον αφορά στη στρατιωτική ισχύ στο διεθνές σύστημα και, συνεπώς, έπρεπε να χρησιμοποιήσούν την ισχύ αυτή προκειμένού να διαμορφώσούν το διεθνές σύστημα με τρόπο που να εξυπηρετείται το εθνικό τούς συμφέρον... Το να αποκαλεί κανείς την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης Bush συντηρητική ή νεοσυντηρητική, βεβαίως αντίκειται στην ίδια την έννοια και την ιδεολογία του συντηρητισμού. Πρόκειται για μια ακραία αναθεωρητική πολιτική, η οποία έχει τον ιδεαλιστικό στόχο της εξαγωγής της δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή, στον ευρύτερο ισλαμικό χώρο και τελικά στον πλανήτη ολόκληρο, και το πραγματοποιεί μονομερώς με τη χρήση στρατιωτικής ισχύος. Περί... χειρισμού της Μέσης Ανατολής από τους ουιλσονιανούς ιδεαλιστές και τους νεοσυντηρητικούς.
Ο ουιλσονιανός ανθρωπιστικός ιδεαλισμός λειτουργεί συμπληρωματικά με τον «εξαγωγικό νεοσυντηρητικό δημοκρατισμό», αλλά με διαφορετικά μέσα. Μετά τις αποτυχημένες προσπάθειες των νεοσυντηρητικών για την «εξαγωγή» και μεταφύτευση της «δημοκρατίας» με στρατιωτικά μέσα, οι δημοκρατικοί στράφηκαν στους λεγόμενους «proxy wars», τους πολέμους δια αντιπροσώπων, και στην αναβίωση της Global Democratic Revolution (Παγκόσμια Δημοκρατική Επανάσταση), η οποία αντλεί την καταγωγή της από ψυχροπολεμικούς ρεπουμπλικανικούς-ρηγκανικούς κύκλους.
Ακολουθούν, ένα απομαγνητοφωνημένο κείμενο, απόσπασμα από ομιλία και ένα κείμενο αρκετά παλαιό το οποίο όμως θέτει -αν και με υπερβολικά πολεμικό τρόπο- το κεντρικό ζήτημα. Δηλαδή τη σχέση «δημοκρατικών ή συνταγματικών» κυρίαρχων εθνικών κρατών με τις αυταρχικές και δεσποτικές αυτοκρατορίες (Καρολλίγεια, Αψβουργική, Οθωμανική και Τσαρική). Ουσιαστικά οδηγούμαστε σε μια επανασύσταση των τελευταίων με «προοδευτικά» επιχειρήματα. Η παλαιά υπερχιλιετής διαμάχη ανάμεσα σε Πόλη-Κράτος και Αυτοκρατορία, επιστρέφει για μια ακόμη φορά (Ελληνικά, Αναγεννησιακά, Ελβετικά, Εθνικά κράτη και Μονάρχες από τη μια, Αυτοκρατορία, Αριστοκρατία και Εκκλησία από την άλλη). Με όρους που έθεσα στο σημείωμα περί του «κεντρισμού» ως οικονομικο-πολιτικού μονόλογου, οδηγούμαστε σε σύγκρουση της πολιτικής με την πολιτιστική «δημοκρατία».
Ενόσω οι βασιλείς κέρδιζαν τον αγώνα εναντίον της εκκλησίας, η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία επίσης υποχωρούσε μπροστά στην επέλαση τους... Η ειρήνη της Βεστφαλίας, το 1648, η οποία τερμάτισε τον πόλεμο, σηματοδότησε τον θρίαμβο του μονάρχη τόσο επί της Αυτοκρατορίας όσο και επί της εκκλησίας... Ενώ κέρδιζαν τον αγώνα εναντίον της οικουμενικότητας της εκκλησίας και της Αυτοκρατορίας, οι μονάρχες σημείωναν ταυτόχρονα επιτυχίες εναντίον του φεουδαρχικού τοπικισμού. Για την ακρίβεια, οι δύο αυτές διαδικασίες ήταν αλληλένδετες. Η εκκλησία ήταν μεν οικουμενικός οργανισμός, όμως μεγάλο μέρος της ισχύος της ήταν τοπικό... [Δ`~.: είναι εμφανής η επαναφορά στις μέρες μας της «διαλεκτικής» σχέσης υπερεθνικότητας (supranationalism/ity) και αυτονομιστικών ή άλλων κινημάτων σε υποεθνικό-τοπικό επίπεδο] Τύποι πολιτικής οργάνωσης που έπρεπε να υπερνικήθούν για να δημιουργηθεί το σύγχρονο κράτος (εν συντομία) μέρος α´.
Το πρώτο κείμενο (I) είναι απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα, και είναι πρόσφατο. Το δεύτερο είναι απόσπασμα από ένα κείμενο (II) αρκετά παλαιότερο. Όπου γράφει «αριστερά» εγώ διαβάζω πλέον νεοαυτοκρατορική αριστεροδεξιά (κατά τον τρόπο που ο ουιλσονιανός ανθρωπιστικός ιδεαλισμός λειτουργεί συμπληρωματικά και αποτελεί μια ενότητα με τον «εξαγωγικό νεοσυντηρητικό δημοκρατισμό»). Όπως κατάντησε στις μέρες μας (γιατί περί κατάντιας πρόκειται) ο διαφορισμός Αριστερα/Δεξιά εντός του ΕυρωΑτλαντικού χώρου, η «αριστερά» επικυρώνει τις πολιτιστικές προϋποθέσειςτου συστήματος της «δεξιάς» ασκώντας κριτική για τα κοινωνικά αποτελέσματατου (επικυρώνοντας όμως τις πολιτιστικές του προϋποθέσεις). Έτσι, οι κοινωνίες αλέθονται και οδηγούνται σε μια συστηματική αποσάθρωση των υλικών και πνευματικών συνθηκών ύπαρξής τους (δημογραφικών, πολιτισμικών, οικονομικών, θεσμικών, πολιτικών). Το κεντρικό όμως ζήτημα δεν είναι «η αριστερά και η δεξιά», αλλά η προσπάθεια καταστροφής του διακρατικού συστήματος. Θυμίζω, τέλος, πως η γερμανοναζιστική Ευρώπη του τρίτου Ράϊχ, δεν ήταν μια Ευρώπη των κυρίαρχων εθνικών κρατών, αλλά μια προσπάθεια δημιουργίας/ανασύστασης μιας κοσμο/αυτοκρατορίας. Επαναλαμβάνω. Δεν έχει σημασία μονάχα το «τι» αλλά και το «πως».
I
Ευρισκόμεθα, παριστάμεθα μάρτυρες μιας ολομέτωπης επιθέσεως, συνολικώς κατά του έθνους κράτους. Σε πλανητικό επίπεδο. Αυτό είναι το ζήτημα. Εμείς έχουμε εθιστεί δικαίως και ευλόγως να μιλούμε με όρους κυριαρχίας και εδαφικότητος (territoriality)... Παριστάμεθα μάρτυρες μια λυσσώδους, ανηλεούς επιθέσεως, εις άπαντα τα μέτωπα, κατά της ίδιας της ιδέας του έθνους κράτους... Στο οικονομικό πεδίο, με τη συντριπτική επικράτηση αυτού του άυλου, μεταφορντικού, μεταβιομηχανικού, εικονικού καπιταλισμού Turbo/Raubtierkapitalismus, τούρμπο-καπιταλισμό των αρπακτικών, άλλοι τον ονομάζουν καζίνο-καπιταλισμό. Στο στρατιωτικό και διπλωματικό πεδίο, με την απροκάλυπτη επέμβαση, εις τα εσωτερικά ανεξαρτήτων κρατών, υπό τα γελοία και ιστορικώς βεβαρημένα αυτά προσχήματα διασώσεως/προστασίας ανθρώπινων και μειονοτικών δικαιωμάτων, εκ μέρους των πλανητικών και περιφερειακών δυνάμεων. Στο φαντασιακό, το οποίο εγώ προσωπικώς θεωρώ απείρως κρισιμότερο. Στο φαντασιακό, στο πολιτισμικό, στο ιδεολογικό πεδίο... Η επίθεση κατά της ιδέας του έθνους κράτους είναι ασύλληπτη. Δεν μπορεί κανείς να διανοηθεί εάν δεν έχει μελετήσει εμβριθώς το ζήτημα που έχει φτάσει το πράγμα... Και βεβαίως για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους... κύριο εργαλείο αποδομήσεως του έθνους κράτους, βασικό εργαλείο, πολύτιμο και αναντικατάστατο, έχει καταδειχθεί ο μαζικός εποικισμός ιστορικών μητροπολιτικών χώρων και η εθνοπολιτική αναδιάταξη. Οι Γερμανοί το ονόμαζαν Umvolkung, το έκαναν στην Ουκρανία, το σχεδίαζαν για τη μείζονα Ρωσία... Αυτή τη στιγμή χαριτωμένα και εξωραϊστικά, ψευδώς καταχρηστικώς και εκ του πονηρού λέγεται... μετανάστευση. Ενώ πρόκειται κατ'εξοχήν για εργαλείο εθνοπολιτικής αναδιατάξεως (Umvolkung)...
Ειδικώς για την Ελλάδα... μιλώ για την επερχομένη κοσοβοποίηση της Ελλάδος. Οφείλω να σας πω ότι είμαι άκρως απαισιόδοξος, και ότι έχω εν τω μεταξύ αναθεωρήσει και ανακρούσει πρύμναν, διότι φοβούμαι ότι δεν θα έχουμε την πολυτέλεια της κοσοβοποιήσεως. Διότι κοσοβοποίηση σήμαινε... ενδεχομένως υφαρπαγή μιας Θράκης, μιας Λέσβου, μιας Χίου. Εδώ που φτάσαμε, μικρό το κακό, τρόπος του λέγειν. Εδώ μιλούμε για... ρουαντοποίηση, εδώ μιλούμε για βοσνιοποίηση ή λιβανοποίηση, δηλαδή για εξαέρωση αυτού τούτου του έθνους κράτους. Δεν μιλούμε για απόσπαση μιας περιοχής με όρους territoriality (εδαφικότητας), ενδεχομένως ας πούμε η Τζαμουριά ή η σύμπασα ήπειρος... να υπαχθεί υπό αλβανική κρατική κυριαρχία, αυτό είναι το έλασσον και πολύ πιθανό να συμβεί, just a matter of time. Εδώ μιλούμε για την ίδια την εξαέρωση και αποψίλωση αυτού τούτου του έθνους κράτους. Τον απόλυτο γεωπολιτικό εφιάλτη. Χούτου και Τούτσι σε κάθε γειτονιά.
Και ας έρθει οποιοσδήποτε -αυτό που οι Γάλλοι ονομάζουν χαριτωμένα «Gauche caviar» ή οι Αγγλοσάξονες στα παλαιά αρχεία του '30 για τον Λόρδο Neuberger και τους λοιπούς κατευναστές, «Champagne socialist»-, ας έρθει κάποιος από αυτούς να με κατηγορήσει εμένα, να με μεμφθεί, που έκανα χωριό δεκαπέντε χρόνια της ζωής μου στο εξωτερικό με όλες τις φυλές του Ισραήλ, και είχα άριστες σχέσεις με γείτονες, συγκατοίκους, συναδέλφους, φοιτητές, Τούρκους, Παλαιστινίους, Ισραηλινούς, Πέρσες κ.λπ
Εδώ έχουμε μια επίθεση κατά της ίδιας της έννοιας της κυριαρχίας, έχουμε μια επίθεση κατά της ίδιας της έννοιας του έθνους κράτους...
Τίθεται ένα πολύ σοβαρότερο ζήτημα, που αφορά το ίδιο το μέλλον του ελληνικού εθνικού κράτους. Και ειλικρινώς διερωτώμαι, δεν βλέπουν κάποιοι άνθρωποι ότι είναι πολύ πιθανόν να χρησιμοποιηθούν... αλλογενή και αλλόφυλα και αλλόθρησκα στοιχεία, ως μοχλοί εθνοπολιτικής αναδιατάξεως;
II
Στην «νέα» στρατηγική-ιδεολογική γραμμή της Νεοταξικής Παγκόσμιας Ηγεμονίας εξέχουσα θέση κατέχει ο ιστορικός Αναθεωρητισμός. Ο εθνομηδενισμός και η αποδόμηση της εθνικής συνείδησης, ταυτότητας και ιστορίας εξυπηρετεί ευθέως την αποσταθεροποίηση και γεωπολιτική αναδιάταξη της Ευρώπης των Εθνών.
Όπως επισημαίναμε ήδη από πολλών ετών, «ένας κρίσιμος αριθμός των δυτικών δεξαμενών σκέψεως έχει ενστερνισθεί την παλαιά και γνωστή θέση ότι τα πολυεθνικά κράτη, όπως εκείνα των Καρολιδών, των Αψβούργων ή των Οσμανιδών, υπήρξαν λειτουργικώτερα από τα διάδοχά τους εθνικά κράτη. Η «λύση» της ανασυστάσεως των παλαιών αυτοκρατοριών, υπό άλλην βεβαίως μορφή, ως οριζουσών συνιστωσών μιας παγκοσμίου τάξεως πραγμάτων, φαίνεται να έχει προκριθεί από πολλού χρόνου, αφ’ ης στιγμής, μάλιστα, η υπερατλαντική Υπερδύναμις ομολογημένα αδυνατεί να επωμίζεται, μόνη αυτή, το υπέρογκο βάρος της περιφρουρήσεως της διεθνούς τάξεως». Η επιχειρούμενη, όμως, από ορισμένους αναβίωση της αυτοκρατορίας του Καρλομάγνου (ένα νέο «Ράϊχ» – «Ευρωπαϊκός Πυρήνας») ή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (επάνοδος της Τουρκίας στην ΝΑ. Ευρώπη, 100 χρόνια μετά την εκδίωξή της το 1913, και ανάδειξή της όχι μόνον σε Περιφερειακή αλλά και σε Ευρωπαϊκή Δύναμη) προαπαιτεί οπωσδήποτε την αποδόμηση και διάλυση των ιστορικά διαμορφωμένων και πολιτικά κυριάρχων Εθνών-Κρατών της Βαλκανικής, μέσω της εθνοπολιτισμικής τους μετάλλαξης – και τον συνακόλουθο εθνοφυλετικό κατακερματισμό τους.
Ακριβώς στο σημείο αυτό, η κυρίαρχη υπερεθνική ελίτ χρησιμοποιεί τις «καλές υπηρεσίες» των νεοφιλελεύθερων διεθνιστών και των «αποδομιστών» που προέρχονται από την «μετα-νεωτερική», μετα-εθνική «Αριστερά», οι οποίοι έχουν αναδειχθεί σε «οργανικούς διανοουμένους» της Νέας Τάξης και της Παγκόσμιας Ηγεμονίας, δοθείσης και της (ιδιαζούσης) ροπής των κύκλων αυτών σε αυτό που ο Paul Gottfried αποκαλεί «Πολιτική Θεολογία», δηλαδή μία σωτηριολογική και ντετερμινιστική, κατ’ ουσίαν θεολογική, θεώρηση του κόσμου – σε εκκοσμικευμένη, όμως, μορφή (secular), και όχι σε θρησκευτική όπως άλλοτε (π.χ. Χιλιαστικός Προτεσταντισμός, Καλβινισμός κ.λ.π.). Πράγματι, η αυτοαποκαλούμενη «προοδευτική διανόηση» και η σημερινή «light» Ευρω-Αριστερά επιχειρούν, εδώ και χρόνια, να κρύψουν την ιδεολογική χρεωκοπία τους καθώς και την (ιστορική πλέον!) αδυναμία τους να διατυπώσουν μία συγκροτημένη εναλλακτική πρόταση για την πολιτική, την κοινωνία και την οικονομία, δραπετεύοντας σε έναν ολοκληρωτικής υφής (βαθύτατα αντιδημοκρατικό και δημο-φοβικό) εθνομηδενισμό.
Για αυτού του είδους την «Αριστερά», λοιπόν, το «τέλος» της πάλαι ποτέ μαρξιστικής πολιτικής θεολογίας, ο υπέρτατος νομοτελειακός σκοπός της παγκόσμιας αταξικής κοινωνίας, έχει αντικατασταθεί από το νέο «τέλος», το νέο τελικό στάδιο της ανθρωπίνης προοόδου και ιστορίας – και συνάμα, νέο υπέρτατο σκοπό προς επίτευξιν: την παγκόσμια μετα-εθνική και πολυ-πολιτισμική κοινωνία. Πρόκειται για μία ακόμη, εκκοσμικευμένη ριζοσπαστική προτεσταντική «αίρεση», από αυτές που κατά καιρούς και εποχές ενεφανίσθησαν στο ιστορικό προσκήνιο. Το φαινόμενο δεν είναι δα νέο, και έχει επαρκώς μελετηθεί, πρωτίστως από την αμερικανική διανόηση – από την πρώτη φορά που ο εξτρεμιστικός, χιλιαστικός προτεσταντισμός δίδει την θέση του σε ένα κοσμικό, πλέον, «πολιτικό» κίνημα, τον Προοδευτισμό («Progressivism»), στις ΗΠΑ κατά το δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνος, μέχρι τον «Εκκοσμικευμένο Καλβινισμό της Νέας Αριστεράς» (Secularized Calvinism of the New Left), κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνος.
Η τωρινή «αίρεση» του Ολοκληρωτικού «Μετα-Εθνικού Προοδευτισμού» («Postnational/Transnational Progressivism», κατά τον John Fonte, ή απλώς «Progressivism», κατά τον Παναγιώτη Κονδύλη) δεν υστερεί ούτε σε ολοκληρωτική και μανιχαϊστική αντίληψη του κόσμου ούτε σε ιεραποστολικό ζηλωτισμό και φανατισμό ούτε σε ιδεοληπτική μονομέρεια ούτε σε ανελεύθερες και αντιδημοκρατικές πρακτικές από τις προηγούμενες. Απ’ εναντίας! Οι «ταλιμπάν» του «Μετα-Εθνικού Προοδευτισμού» διακατέχονται εμφανώς από όλα τα τυπικά για κάθε πολιτική θεολογία σύνδρομα, αλλά στην νιοστή: επηρμένο ελιτισμό, αυτοσυνειδησία πεφωτισμένης δεσποτείας, βαθύτατη οικειοφοβία και δημοφοβία, και συνακόλουθη απύθμενη περιφρόνηση και απέχθεια προς τον «λαουτζίκο»...
Ειρήσθω δε – διόλου εν παρόδω – ότι ουδόλως φαίνεται να προβληματίζει τους «διανοουμένους» αυτής της μετηλλαγμένης, μετα-εθνικής, μετα-νεωτερικής «Αριστεράς» ότι και τα δόγματά τους και η πορεία υλοποίησής τους εγκυμονούν τεράστιες ζημίες μεν για τους λαούς, ενώ συνάδουν απολύτως προς τα σχέδια γεωπολιτικών αναδιατάξεων περιοχών και λαών, που εκπονούν οι Ηγεμονικές Δυνάμεις αλλά και προς εκείνα της υπερεθνικής κερδοσκοπούσης ολιγαρχίας. Η αποδόμηση της εθνικής «αφήγησης» και η αναγόρευση του ιστορικά διαμορφωμένου έθνους σε δήθεν φανταστική και ιδεολογική «κατασκευή»(!), καθώς και η συνακόλουθη αναγόρευση της υπερεθνικής / μετα-εθνικής αυτοκρατορικής διακυβέρνησης και της «πολυ-πολιτισμικής» κοινωνίας (π.χ. της οθωμανικής) σε ύπατο δόγμα του Ολοκληρωτικού «Μετα-Εθνικού Προοδευτισμού» και, κατά συνέπειαν, σε νέο ύψιστο εσχατολογικό σκοπό προς επιδίωξιν και επίτευξιν (μετά την κατάρρευση της προγενέστερης, μαρξιστικής-λενινιστικής πολιτικής εσχατολογίας) συνιστά μία ασύλληπτη όσο και επικίνδυνη ιστορική αναστροφή: την επιστροφή από ένα προηγμένο στάδιο ιστορικής εξέλιξης (το στάδιο του νεωτερικού δημοκρατικού και συνταγματικού έθνους-κράτους) στο προγενέστερο, προ-δημοκρατικό, στάδιο του μεσαιωνικού Reich.
Το έθνος, όμως, ΔΕΝ είναι φανταστική ή ιδεολογική «κατασκευή», όπως προπαγανδίζουν οι ανιστόρητοι εξτρεμιστές της «αποδόμησης» και της «μεταμοντέρνας» Ολοκληρωτικής Μετα-Εθνικής «Αριστεράς», που λυμαίνονται το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο της «Ελληνικής Δημοκρατίας», τα Ιστορικά και Παιδαγωγικά Τμήματα στα Πανεπιστήμιά μας, τα ΜΜΕ και τα σχολικά βιβλία. Νηφάλια και επισταμένη ιστορική μελέτη αποδεικνύει την ύπαρξη ενός διακριτού εθνολογικού-εθνοπολιτισμικού πυρήνα στα σύγχρονα έθνη της Ευρώπης, αναγομένου στην ύστερη μεσαιωνική και πρώιμη νεώτερη περίοδο (13ος-14ος αι.)... Επί τη βάσει αυτού του προϋπάρχοντος εθνολογικού-εθνοπολιτισμικού πυρήνα «οικοδομείται» αργότερα το νεωτερικό «πολιτικό έθνος» (politische Nation).
Εν προκειμένω, πρέπει να υπογραμμισθεί με έμφαση ότι το «πολιτικό έθνος», το νοούμενο ως κοινότητα πεπρωμένου (Schicksalsgemeinschaft) και ως έκφραση της Γενικής Βουλήσεως του Λαού (Volonté Generale), κατά τον Ρουσσώ, απετέλεσε μέγα επίτευγμα της ανθρωπότητος, καθ’ όσον σηματοδότησε την μετάβαση από τα πολυεθνικά, «πολυπολιτισμικά» σχήματα (αυταρχικά όπως στην Δυτική και Μέση Ευρώπη ή δεσποτικά όπως στην Οθωμανική Ανατολή) στα δημοκρατικά εθνικά κράτη, που συγκροτήθηκαν επί της λυδίας λίθου της Εθνικής/Λαϊκής Κυριαρχίας. Συγχρόνως, σε ένα άλλο επίπεδο μελέτης, το νεωτερικό Έθνος-Κράτος σήμανε την μετάβαση από το αρχαϊκό προ-στάδιο της φρατρίας στο προηγμένο στάδιο της «ΠΟΛΙΣ», υπό την αρχαιοελληνική έννοια.
Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ούτε άσχετο το γεγονός ότι, παραλλήλως προς την αποδόμηση των νεωτερικών Εθνών-Κρατών, μία άλλη τάση του Αναθεωρητισμού και της Μετα-Νεωτερικής «Αριστεράς» ασκείται μετά πάθους στην λατρεία των «μειονοτήτων», λησμονώντας μάλιστα την ναζιστική χρησιμοποίηση του εν λόγω στρατηγικού εργαλείου για την γεωπολιτική αναδιάταξη της Ευρώπης, κατά τον Μεσοπόλεμο και, εν συνεχεία, κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Έτσι, βλέπουμε τους καθεστωτικούς «προοδευτικούς διανοουμένους» της Νέας Τάξης, την ίδια ώρα που πασχίζουν λυσσωδώς να κατεδαφίσουν ο,τιδήποτε «εθνικό» (ιστορία, ταυτότητα, πολιτική οντότητα κ.λ.π.) – με μισσιοναρικό φανατισμό ανάλογο όσων γκρέμιζαν άλλοτε τα αρχαιοελληνικά αγάλματα –, να ανακηρύσσουν, από την άλλη πλευρά, υπαρκτές και ανύπαρκτες «μειονότητες» («εθνοτικές», «γλωσσικές», «κοινωνικές» κ.λ.π.) σε αυταξία, φθάνοντας μάλιστα μέχρι του σημείου να αναγορεύουν την κρατική απόσχιση σε υποκατάστατο της Πολιτικής.
Η πολιτική αφέλεια του συνασπισμού των ανιστορήτων ψευδο-διεθνιστάδων της σημερινής «light» (ή «ροζ», αν θέλετε!) Αριστεράς καθώς και η ιστορική άγνοια που τους διακατέχει δεν τους επιτρέπει να ιδούν ότι η αποδόμηση της εθνικής συνείδησης, ταυτότητας και ιστορίας είναι ο κατ’ εξοχήν σύγχρονος, μετα-νεωτερικός, Φασισμός! Διότι μας οδηγεί κατ’ ευθείαν στον νέο Μεσαίωνα: στον Μεσαίωνα του μεγάλου Ράϊχ – και των απειράριθμων κατά τόπους κρατιδίων, δουκάτων, πριγκηπάτων κ.ο.κ.!
Πράγματι, αν δεχθούμε την θεμελιώδη αρχή του μεγαλυτέρου Έλληνα μαρξιστή ιστορικού των ημερών μας, Νίκου Ψυρούκη, ότι «στην ιστορία υπάρχουν δύο βασικές κινήσεις, εκείνη της προώθησης και εκείνη της πισωδρόμησης» («Ιστορικός Χώρος και Ελλάδα», β΄ έκδοση, Λευκωσία 1993, σελ. 29), τότε είναι πασίδηλον ότι το πολιτικό έθνος, το έθνος–«κοινότητα παρελθόντος και παρόντος» και «καθημερινό δημοψήφισμα» (plebiscit de tous le jours, κατά την μνημειώδη ρήση του κορυφαίου σοσιαλιστού του 19ου αιώνος Ερνέστου Ρενάν) αποτελεί κολοσσιαία πρόοδο της ανθρωπίνης Ιστορίας. Ο Εθνικισμός – το ρωμαλέο εκείνο μαζικό, δημοκρατικό και προοδευτικό κίνημα της ιακωβινικής Αριστεράς κατά την Γαλλική Επανάσταση και μετέπειτα – δεν υπήρξε μόνον μία ισχυρή δύναμη, αντάξια ακόμη και της θρησκείας (και μάλιστα πολύ περισσότερο και από τον Κομμουνισμό ακόμη, ίσως επειδή ανάγεται ως έννοια επίσης στην «πρωτογενή» τάξη κοινωνικών δεσμών: Κάποιος «γεννάται» μέσα στην οικογένειά του και στο έθνος ταυτοχρόνως). Αλλά υπήρξε, αποδεδειγμένα, και το ΜΟΝΟΝ μέχρι σήμερα ιδεολογικό-νομιμοποιητικό πλαίσιο της Δημοκρατίας και του Κοινωνικού Κράτους.
Όντως, τόσο η συνταγματική-αστική Δημοκρατία, οσονδήποτε ατελής, όσο και το Κράτος Πρόνοιας, ανεπτύχθησαν μόνον στο ιστορικό, θεσμικό και ιδεολογικό πλαίσιο του νεωτερικού Έθνους-Κράτους – και συμβάδισαν με αυτό. Και μέχρι σήμερα δεν έχουν υπάρξει άλλα σχήματα, υπερεθνικά/μετα-εθνικά, που να πληρούν, έστω και κατ’ ελάχιστον, τα δημοκρατικά και κοινωνικά «κεκτημένα» του Έθνους-Κράτους. Τυπικό παράδειγμα η Ε.Ε. με το διαβόητο «δημοκρατικό έλλειμμα», την διαρκή παραβίαση της θεμελιώδους αριστοτελικής-μοντεσκιανής αρχής της Διακρίσεως των Εξουσιών και την βαθύτατα αντιδημοκρατική φιλοσοφία και πρακτική της γραφειοκρατικής νομενκλατούρας των Βρυξελλών!
Επί τη βάσει των ανωτέρω συλλογισμών καθίσταται σαφές ότι οι νεοφιλελεύθεροι διεθνιστές και οι «ταλιμπάν» του Μετα-Εθνικού Προοδευτισμού, που έχουν βαλθεί να «αποδομήσουν» την «φανταστική κατασκευή» του έθνους και να μας επιβάλουν – διά της ωμής ψυχολογικής και θεσμικής/πολιτικής βίας μάλιστα – την παγκόσμια, υπερεθνική/μετα-εθνική, αυτοκρατορική διακυβέρνηση (ενώ, συγχρόνως, «κόπτονται» υπέρ πάσης «μειονότητος»!), λειτουργούν σήμερα, εξ αντικειμένου, ως οι ιδεώδεις «χρήσιμοι ηλίθιοι» του συγχρόνου, μετανεωτερικού, πλανητικού Φασισμού. Όσοι, λοιπόν, «αριστεροί και προοδευτικοί» είναι καλής προαιρέσεως, πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι, στις ημέρες μας, «η κατ’ εξοχήν προοδευτική και αντιϊμπεριαλιστική πράξη είναι η υπεράσπιση, με νύχια και με δόντια, του συγχρόνου Έθνους-Κράτους ενάντια στα εκκολαπτόμενα υπερεθνικά Ράϊχ».
.~`~.
Για περαιτέρω ιχνηλάτηση και πληρέστερη προοπτική
Για περαιτέρω ιχνηλάτηση και πληρέστερη προοπτική
1) The Rise of the Nation-State across the World, 1816 to 2001 by Andreas Wimmer and Yuval Feinstein. 2) Η μακρά παγκόσμια κυρίαρχη τάση των τελευταίων δύο αιώνων και η αντίστροφη πειραματική ακροβασία της Ε.Ε. 3) Με αφορμή μια επισήμανση του Joschka Fischer. Κυριαρχία, ηγεμονία, εθνικό κράτος και «Ευρώπη». 4) Τύποι πολιτικής οργάνωσης που έπρεπε να υπερνικήθούν για να δημιουργηθεί το σύγχρονο κράτος (εν συντομία) μέρος α´. 5) Ρηξικέλευθες και -τάχα- πρωτοφανείς πολεμικές και ανησυχίες περί «Ευρώπης». 6) Διεθνής κοινωνία, civitas maxima, υπερ-κράτος. 7) Τέλος του κυρίαρχου κράτους ή αλλαγή της λειτουργίας του; 8) Με αφορμή τα αυτονομιστικά κινήματα και τις υποεθνικές-κρατικές τάσεις και πιέσεις: Ο «νεομεσαιωνισμός» ή «New medievalism» ως ένα πρότυπο διακυβέρνησης της παγκόσμιας πολιτικής και οικονομίας, τρεις οπτικές θεώρησης της παγκοσμιοποίησης -από τα μάτια του τωρινά ισχυρού- και δυο λόγια εισαγωγικά περί «εδαφικών» και μη ιδεολογιών. 9) Σύντομη αναφορά περί κρατών. 1950-2010. 10) Πλανητικός μετασχηματισμός -εισαγωγικά περί «γεωκεντρικής τεχνολογίας» και «εθνοκεντρικής πολιτικής», παγκοσμιοποίησης και μη αναστρεψιμότητας της, διεθνικών οργανισμών, πολυεθνικών επιχειρήσεων και εθνών-κρατών.