Το δημοψήφισμα ως ήττα.

Η υπεύθυνη στάση θα ήταν να αναλάβει η κυβέρνηση τις ευθύνες και το βάρος της αποτυχίας της, καθώς επίσης το κόστος και την φθορά που προκύπτει από την ανακολουθία μεταξύ των λόγων και των πράξεων της, προκειμένου να είναι ειλικρινής απέναντι στην ελληνική κοινωνία. Όχι να μας οδηγήσει σε δημοψήφισμα. Ο μόνος που μπορούσε να ορθώσει ανάστημά ήταν ο πρωθυπουργός, ο οποίος αποτελούσε εδώ και μήνες τον μόνο σταθερό πυλώνα του πολιτικού συστήματος (αυτό το γνωρίζουν «φίλοι και εχθροί» και ας μην το παραδέχονται). Όφειλε να διαφυλάξει ότι έχει απομείνει από τη συνοχή μιας κατακερματισμένης κοινωνίας και όχι την συνοχή του κόμματος του. Αποδείχτηκε κατώτερος των περιστάσεων.

Κάποιος μπορεί να είναι τολμηρός πρωθυπουργός μόνον με τίμημα να είναι κακός αρχηγός κόμματος. Ο ρόλος του ηγέτη της χώρας και ο ρόλος του ηγέτη του κόμματος εύκολα έρχονται σε σύγκρουση.

Η απόφαση για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος δεν είναι ούτε εθνική, ούτε ηθική απόφαση. Μακάρι να ήταν. Είναι μια απόφαση μικροκομματική που φανερώνει ιδιοτέλεια και ανεπάρκεια. Δεν κατάφεραν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και της κρισιμότητας των στιγμών παρά έμειναν καθηλωμένοι στον μικροκομματικό νανισμό τους τον οποίο επένδυσαν με εθνικό μανδύα. Εκπόρνευσαν οτιδήποτε εθνικό ευτελίζοντας το σε μανδύα του μικροκομματισμού τους (τα «Κούγκια» και οι «Θερμοπύλες» δεν γίνονται από κομματάρχες οι οποίοι επιδιώκουν να χειραγωγήσουν και να εγκλωβίσουν άλλους επειδή είναι θρασύδειλοι οι ίδιοι). Αυτή η επιλογή φανερώνει τον πυρήνα και την αλήθεια που κρύβεται κάτω από το κυβερνητικό πέπλο. Το ηθικό κενό.

Τα δημοψηφίσματα σε μεγάλο βαθμό είναι, και θα πρέπει να συνεχίσουν να είναι, πρωτοβουλίες των πολιτών και όχι εργαλεία κομματοκρατικών συστημάτων ή κυβερνήσεων που μεθοδεύουν την μετακύλιση των ευθυνών και των αδιεξόδων τους στους πολίτες. Οι δημοκρατικά εκλεγμένες ηγεσίες αναλαμβάνουν ευθύνες, δεν επιδιώκουν να αποκρύψουν αποτυχίες, να αποποιηθούν ευθύνες, και να παγιδεύσουν τους πολίτες δημιουργώντας συνενόχους.

Δυστυχώς, μέσω του δημοψηφίσματος επιδιώκεται, ανάμεσα σε άλλα, και η ηθική κεφαλαιοποίηση της συντριβής της εσφαλμένης και ανέφικτης κυβερνητικής στρατηγικής. Επιδιώκουν να μετασχηματίσουν την πανωλεθρία τους σε ηθικό κεφάλαιο. Όπως έγραψα και για τους προηγούμενους: Χυδαιότης, χυδαιοτήτων, τα πάντα χυδαιότης. Τα δυσάρεστα όμως δεν σταματούν εδώ. Ξαφνικά προκύπτουν ή ξεφυτρώνουν «επιλογές» οι οποίες γίνεται προσπάθεια να επιβληθούν στην ελληνική κοινωνία ενώ αυτή βρίσκεται υπό καθεστώς και συνθήκες εκβιασμού, αν όχι πανικού, και αφόρητης εσωτερικής και εξωτερικής πίεσης (που σε έναν ορισμένο βαθμό οφείλονται στους χειρισμούς τους). Αυτό συνιστά υφαρπαγή ψήφου, μη υπεύθυνη και δειλή στάση.

Ο Κομφούκιος είχε κάποτε πει:

Αν στέλνεις απαίδευτους ανθρώπους στον πόλεμο, είναι σαν να τους στέλνεις στο χαμό.

Όπου απαίδευτος σημαίνει ο ανίδεος-ανενημέρωτος από γνωστική και μη άρτια εκπαιδευμένος-προετοιμασμένος από ηθική άποψη.

Και ο Περικλής:

Αλαζονικό φρόνημα μπορεί να έχει κι ένας αμαθής που τον ευνόησε η τύχη ή ένας δειλός, καταφρόνηση όμως μονάχα εκείνος που γνωρίζοντας καλά τα πράγματα, έχει ενσυνείδητη πεποίθηση πως είναι ανώτερός απέναντι στους εχθρούς... η συναίσθηση της αξίας του, που κάνει τον άνθρωπο περήφανο, του στερεώνει την τόλμη, στηρίζεται λιγότερο στην αόριστη ελπίδα η οποία αποτελεί το έρεισμα των μη εχόντων πού να στηριχθούν, και περισσότερο στην έγκυρη γνώση της πραγματικής καταστάσεως, η οποία παρέχει ασφαλέστερη -και πιο βέβαιη- πρόβλεψη του μέλλοντος... την πιο μεγάλη δύναμη ψυχής δίκαια κρίνεται πως την έχουν εκείνοι που γνωρίζουν ολοκάθαρα ποια είναι τα φοβερά, και πια τα ευχάριστα, και εντούτοις δεν υποχωρούν εξαιτίας αυτού μπροστά στους κινδύνους.

Τα κρίσιμα σημεία εδώ είναι η έγκυρη -και έγκαιρη- γνώση της πραγματικής καταστάσεως και η ολοκάθαρη γνώση για τα φοβερά, και τα ευχάριστα (και όχι η προσπάθεια παγίδευσης, υφαρπαγής ή στράτευσης ψυχικών δυνάμεων μέσω κουτοπονηριών και αδιεξόδων).

Η περίοδος από το 2007 έως σήμερα συνοδεύεται από συνεχείς πολιτικές ήττες (το στρατηγικό σφάλμα βέβαια είναι η πρόωρη είσοδος της Ελλάδας στην €uroζώνη - εντός έξι μόλις χρόνων από την υιοθέτηση του €uroνομίσματος η οικονομία βρέθηκε σε αδιέξοδο). Ουδείς εκ των τελευταίων τριών εκλεγμένων πρωθυπουργών έχει καταφέρει να ολοκληρώσει την θητεία του. Μετά τους Καραμανλή, Παπανδρέου και Σαμαρά, ο Τσίπρας αργά ή γρήγορα θα έχει την ίδια τύχη (το κείμενο αναφέρεται στην απόφαση για το δημοψήφισμα, η οποία μας εισάγει σε μια εντελώς νέα περίοδο, όχι στις επιλογές που απορρέουν από αυτήν. Για την προσπάθεια νεκρανάστασης και ξεπλύματος των ζόμπι έχω γράψει επανειλημμένα). Από το 2007 έχουν διεξαχθεί τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις και έχουν σχηματιστεί πέντε κυβερνήσεις, συμπεριλαμβανομένης της κυβέρνησης Παπαδήμου (μάλιστα ο κύριος Martin Schulz, ο οποίος μιλάει πολύ, μας πρότεινε κυβέρνηση τεχνοκρατών. Ας του πει κάποιος να σωπάσει επιτέλους). Το πολιτικό σύστημα συνεχώς και κατ'εξακολούθηση μετακυλίει τις ευθύνες και ήττες του στους πολίτες προκειμένου να τους καταστήσει συνένοχους.

Το δημοψήφισμα αποτελεί μια ακόμη ήττα, την τελειωτική αυτή την φορά, του μεταπολιτευτικού συστήματος. Δεν υπήρχε κανένας λόγος να οδηγηθούμε σε αυτό παρά μονάχα η μη παραδοχή του στρατηγικού αδιεξόδου και η κομματική μικρότητα (νομίζω πως είναι τόσο βυθισμένοι στην μικροκομματική τους τύφλωση που δεν έχουν επαρκή αντίληψη των μελλοντικών πολιτικών συνεπειών του δημοψηφίσματος). Ήταν μια ήττα που έπρεπε να αποφευχθεί. Ίσως η μεγαλύτερη απώλεια αυτής της ήττας να είναι η κατασπατάληση και απομύζηση των εναπομεινάντων εθνικών ψυχικών και πνευματικών δυνάμεων της ελληνικής κοινωνίας.

Για ποιο λόγο; Χαμογελώ με πίκρα.

Το κομματικό σύστημα της χώρας είναι άρρηκτα συνδεδεμένο τόσο με το κράτος όσο και με το πολίτευμα καθεαυτό. Η δυσμορφία και χρεωκοπία του κράτους καθώς και η αλλοίωση και ο εκφυλισμός του πολιτεύματος από το μεταπολιτευτικό σύστημα είναι γνωστές, τις ζούμε. Η κατάρρευση του κομματικού συστήματος θα συμπαρασύρει και το ίδιο πολίτευμα. Η Ελλάδα είναι μια μπλοκαρισμένη δημοκρατία. Τα κόμματα έχουν αποτύχει ως θεσμοί αντιπροσώπευσης και κοινωνικής ενσωμάτωσης, γι'αυτό χρησιμοποιούν διπολικά σχήματα προκειμένου να ενσωματώνουν, δηλαδή να εγκλωβίζουν και να αλέθουν, κοινωνικές δυνάμεις και να (επανα)νομιμοποιηθούν.

Η απόφαση για τη διενέργεια του δημοψηφίσματος ενδέχεται να αποδειχθεί μια από τις καταστροφικότερες αποφάσεις, όχι απλά της μεταπολιτευτικής αλλά της μεταπολεμικής ιστορίας της χώρας μας (ένα θετικό μονάχα νομίζω πως έχει το δημοψήφισμα, το οποίο θα το αναφέρω μετά το πέρας του).

Αύριο οι πολίτες δεν αποφασίζουν για τίποτα. Αύριο οι πολίτες συναινούν, επικυρώνουν, νομιμοποιούν αποφάσεις που έχουν πάρει, θα πάρουν ή σκοπεύουν να πάρουν, άλλοι γι'αυτούς.

Υ.γ: Για την στάση και τις ευθύνες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στο «ελληνικό ζήτημα», για τον ρόλο του μη εκλεγμένου υπερεθνικού οργάνου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας η οποία είναι υπεράνω του Νόμου και δεν λογοδοτεί πουθενά, για τον μετασχηματισμό της €uroζώνης μέσω της γερμανικής ισχύος, την στρέβλωση και αποδυνάμωση των Βρυξελλών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για τα ζητήματα της κυριαρχίας της νομιμοποίησης και της λογοδοσίας, της υπερεθνικότητας και της δημοκρατίας, για όλα αυτά έχουμε πει πολλά και μπορούμε να πούμε ακόμα περισσότερα. Αλλά η ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να γίνει παράπλευρη απώλεια ή κιμάς στην κρεατομηχανή ιδεαλιστικών «ευρωπαϊκών» μικρομεγαλισμών και εσωκομματικών μικροτήτων.

Μπορείτε να διαβάσετε και το κείμενο Ένα ναρκοθετημένο δημοψήφισμαπου περιγράφει την πορεία του εσωκομματικού και στρατηγικού αδιεξόδου της κυβέρνησης με δημοσιογραφικούς όρους. Δεν ενστερνίζομαι παρακινήσεις που μπορεί να απορρέουν από το κείμενο.

.~`~.
Υπόλοιπα σημειώματα περί του δημοψηφίσματος