I) Τα πάντα εν σοφία εποίησα (άνωθεν και έξωθεν) και II) Θεμέλια συνοχής.

Κάποτε, ο Όρμπαν θεωρείτο -όχι από εμένα πάντως- «ελπίδα» για την «δημοκρατικοποίηση» της Ουγγαρίας και για την «ενωμένη Ευρώπη» (αλήθεια, μη γελάτε). Κάποτε η Πολωνία θεωρείτο «ελπίδα» και «παράδειγμα». Κάποτε οι Βρετανοί και οι Γάλλοι δεν είχαν τόσους «τρελαμένους ψηφοφόρους» (και η Γαλλία δεν χλευαζόταν γιατί «αρνείται να μεταρρυθμιστεί»). Κάποτε, τα δυτικά Βαλκάνια και η Ουκρανία ήταν σε πορεία «ενσωμάτωσης» και «δημοκρατικοποίησης». Κάποτε δεν υπήρχε συζήτηση για το εάν η Ελλάδα θα «παραμείνει εντός ευρωπαϊκού πλαισίου» ή το αν η Ιταλία θα ψηφίζει «Πέπε Γκρίλους».

Όλες αυτές είναι συνθήκες που φανερώνουν πως η ενδοευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων αποκτά χαρακτηριστικά τα οποία παραπέμπουν στο άναρχο περιβάλλον του διεθνούς συστήματος.

Είναι βολικό όλα τα προηγούμενα να τα αποδίδεις στην «άνοδο της ακροδεξιάς και του εθνικισμού» (έτσι γενικά) ή στην «αυταρχοποίηση καθεστώτων» (έτσι γενικά) αποποιούμενος τις δικές σου ευθύνες και αποκρύβοντας τις δικές σου ανεπάρκειες.

Αυτού του είδους οι «ερμηνείες» οι οποίες δεν εξετάζουν αιτίες παρά επικρίνουν συμπτώματα υποβαθμίζουν το εξής: Πως η Ε.Εμετατρέπεται όλο και περισσότερο σε ένα πεδίο διακυβέρνησης το οποίο λειτουργεί με τεχνοκρατικά κριτήρια δίχως (και εδώ είναι το σημαντικό) να λογοδοτεί και αποποιούμενη πολιτικές ευθύνες και πάσης φύσεως δυσλειτουργίες, οι οποίες, πάντα, αποδίδονται σε εθνικό επίπεδο (έτσι ξεκινά ο στρουθοκαμηλισμός, η ομφαλοσκόπηση, η αποσύνδεση των ζητημάτων και η αποδόμηση των εθνικών συνταγμάτων και των εθνικών πολιτικών συστημάτων).

Εσύ, άνωθεν και έξωθεν, τα πάντα εν σοφία εποίησες. Οι άλλοι, κάτωθεν και έσωθεν, μονάχα φταίνε.

Η νομιμοποιημένη εξουσία περιλαμβάνει την ικανότητα να επιτυγχάνεις τους στόχους σου χωρίς -ιδιαίτερη- αντίσταση. Όταν δεν υπάρχει αφοσίωση, γίνεται προσπάθεια να υπάρξει υπακοή. Η υπακοή, όμως, που βασίζεται στο φόβο, στις κυρώσεις και στις «συνέπειες που θα υπάρξουν αν» είναι ασταθής.

Τα θεμέλια της κοινωνικής και εθνικής συνοχής μιας χώρας ή μιας οποιασδήποτε πολιτικής οντότητας (δηλαδή και μιας υποτιθέμενα υπερεθνικής τέτοιας), οποιασδήποτε κοινότητας ή ομάδας, δεν βρίσκονται στην οικονομία. Τα θεμέλια συνοχής κάθε συλλογικού υποκειμένου, είτε στη μικρή είτε στη μεγάλη κλίμακα, και ανεξάρτητα των περιεχομένων ή του προσανατολισμού του, βρίσκονται στα σύμβολα. Γι'αυτό και στο συμβολικό επίπεδο δίνονται μεγάλες μάχες.

.~`~.
Για περαιτέρω ιχνηλάτηση και πληρέστερη προοπτική