Περί «Ευρωσκεπτικισμού» - μέρος α´. Η περίπτωση του «Ευρωρεφορμισμού».

«Ευρωσκεπτικισμός». Η νέα λέξη σύνθημα, η οποία μαζί με την συμπληρωματική-αντιθετική της (Φιλο«Ευρωπαϊσμός»), δημιουργεί έναν καινούργιο άξονα, ο οποίος υποκαθιστά, σταδιακά, τον άξονα «Αριστερά-Δεξια». Θα ακολουθήσει μια σειρά κείμενων, στα οποία θα προσπαθήσω να εξετάσω τις διαστάσεις και τις εσωτερικές διαφοροποιήσεις του «Ευρωσκεπτικιστικού» και του «Φιλοευρωπαϊκού» ρεύματος.

Η απλοϊκή, αδιαφοροποίητη και πολεμική χρήση των όρων, σε αδρές γραμμές, λειτουργεί ως εξής: Ο «Ευρωσκεπτικισμός» γίνεται προσπάθεια να ταυτιστεί με την «ακροδεξιά» και όπου αυτό δεν καθίσταται δυνατόν την «ακροδεξιά» υποκαθιστά ο «εθν(ικ)ολαϊκισμός». Ο «Ευρωπαϊσμός», από την άλλη, αποκτά τα περιεχόμενα του, στην μετά 2008 περίοδο, από την διαχειριστική γερμανική λύση των «κυβερνήσεων -μεγάλου- συνασπισμού» ως «κεντρισμός». Η Σοσιαλδημοκρατία (ή η «κεντροαριστερά»), συνεργάζεται με -ή αφομοιώνεται από- την Χριστιανοδημοκρατία (ή την «δεξιά») δημιουργώντας μια μεγάλη συμμαχία κεντρισμού, καθεστωτισμού και ευρωπαϊσμού. Αυτή είναι η γερμανική γραμμή, η οποία συνεισφέρει ακόμα περισσότερο στην -ούτως ή άλλως υπαρκτή- εξάτμιση περιεχομένων ανάμεσα σε «αριστερά και δεξιά», και της οποίας τα πρώτα δείγματα γνωρίσαμε στα καθ'ημάς μέσω της -άνωθεν και έξωθεν- επιβαλλόμενης κυβέρνησης Παπαδήμου, η οποία καταδίκασε εν τη γενέσει της κάθε προσπάθεια ανανέωσης του πολιτικού -και άρα οικονομικού- συστήματος της χώρας.



Υπάρχει ένας νέος «Ευρωσκεπτικισμός», στην μετά Ευρωκρίσης εποχή, ο οποίος δεν υποστηρίζει την επιστροφή της κυριαρχίας στα μεμονωμένα κράτη μέλη (όπως το Sinn Féin στην Ιρλανδία ή το Κίνημα Πέντε Αστέρων στην Ιταλία), ή την αποχώρηση από την Ε.Ε (όπως το UKIP στο Ηνωμένο Βασίλειο) ή την έξοδο από την Ευρωζώνη (και εδώ ίσως θα μπορούσε να τοποθετηθεί η πολιτική κίνηση του Beppe Grillo, η οποία με έχει μπερδέψει) ή την διάλυση της Ε.Ε με την παράλληλη επιστροφή της κυριαρχίας στα εθνικά κράτη (όπως το Front National στη Γαλλία) ή τον παραδοσιακό ευρωσκεπτικισμό αγγλοσαξωνικής προέλευσης και κοπής (όπως το Συντηρητικό κόμμα στο Ηνωμένο Βασίλειο ή το Νόμος και Δικαιοσύνη στην Πολωνία), αλλά αξιώνει -ουσιαστικές κατ'αυτόν- αλλαγές στον τρόπο διαχείρισης της Ευρωκρίσης και στη διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Αυτού του είδους ο «Ευρωσκεπτικισμός» -ο οποίος κατ ουσίαν δεν είναι τέτοιος- μπορεί να θεωρηθεί ως «Ευρωρεφορμισμός» και είναι, κατ'ουσίαν, κεκαλυμμένος αντι-χριστιανοδημοκρατισμός.

Σε μια Ευρώπη, όμως, η οποία είναι δημιούργημα της Χριστιανοδημοκρατίας, στην οποία κυριαρχεί ο Ορντολιμπεραλισμός, και της οποίας αρχιτέκτονες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, του μεταπολεμικού ατλαντισμού και της μορφής της συνταγματικής δημοκρατίας που κυριάρχησε μεταπολεμικά, ήταν οι Χριστιανοδημοκράτες, είναι πολύ πιθανόν πως ο «Ευρωρεφορμισμός» (στον οποίο θα μπορούσαμε να εντάξουμε κόμματα όπως ο Συ.Ριζ.Α στην Ελλάδα, το Miljöpartiet de Gröna-Green Party στην Σουηδία και το Podemos στην Ισπανία) θα έχει την τύχη της Σοσιαλδημοκρατίας.

Όπως έχω γράψει αλλού, η αντίδραση προς αυτό το μείγμα προτεσταντισμού, νεο-γερμανισμού, χριστιανοδημοκρατίας και ορντολιμπεραλισμού μπορεί να έρθει μονάχα από κοσμικά ρεύματα (εθνικισμός, σοσιαλισμός, κοσμικός συντηρητισμός). Σε αυτά τα πλαίσια, ο «Ευρωρεφορμισμός» έχει όρια, διότι ναι μεν, όντας κοσμικός, μπορεί να αυξήσει τις πιέσεις προς το κυρίαρχο ευρωπαϊκό κέντρο, αλλά, πρώτον, η Σοσιαλδημοκρατία βρίσκεται στο κέντρο και όχι στην περιφέρεια της καθεστωτικής ευρωπαϊκής κυριαρχίας (παρηκμασμένη και αφομοιωμένη από την Χριστιανοδημοκρατία), και δεύτερον, το άλλο μεγάλο κοσμικό ρεύμα, ο εθνικισμός, στις περισσότερες εκδοχές του (πλην Σκωτίας, Ουκρανίας και ίσως της Φινλανδίας) είναι περισσότερο «ευρωσκεπτικιστικός» παρά «Ευρωρεφορμιστικός». Η χριστιανοδημοκρατία, λόγω της υφής και της σύστασης της, απειλείται περισσότερο από τον εθνικισμό παρά από οποιοδήποτε άλλο κοσμικό ρεύμα.

Εάν προσθέσουμε στα προηγούμενα τις διαστάσεις -δυτικοευρωπαϊκού- Βορρά και Νότου, Η.Π.Α και Ε.Ε, δολαρίου και ευρώ, υπερεθνικής ομοσπονδιοποίησης και εθνοκρατισμού, έχουμε ακόμα περισσότερα νοητικά εργαλεία στη διάθεση μας προκειμένου να αναλύσουμε τα ρεύματα του «ευρωσκεπτικισμού» και του «ευρωπαϊσμού».

.~`~.
Για περαιτέρω ιχνηλάτηση και πληρέστερη προοπτική